Και να, αδερφέ μου Σέρλοκ Χολμς, που δείχνουμε, εσύ κι εγώ, πώς είναι να κουβεντιάζει κανείς ήσυχα κι απλά!

Άλλη ανάρτηση είχα προγραμματίσει για σήμερα κι άλλη ανεβάζω. Σκόπευα να παραδώσω στο δημόσιο εξευτελισμό τούς Ροϊδολασκαράτους με αδιάψευστα ντοκουμέντα τα ίδια τους τα λογάκια σε αντιπαραβολή με δικά μας. Ας είναι, δεν θα χαλάσει ο κόσμος, αν αυτό δεν συμβεί σήμερα. Κι άλλωστε, άλλαξα γνώμη για καλό σκοπό.

Στο προ-προηγούμενο post, ένας πολύ φρέσκος εδώ σχολιαστής άφησε το παρακάτω σχόλιο:

Χολμς, Σέρλοκ Χολμς είπε...

φίλε left με ρώτησες τι εννοώ όταν λέω να μην δίνεις στους εξτρίμ κεντρώους ροϊδολασκαράτους δικαιώματα. Αυτοί είναι ο βεριτάμπλ φιλελευθερισμός της αστικής τάξης και ξέρουν πολύ καλά πως να μιλάνε και πότε. Τους παρακολουθώ και τους προβλέπω. Τώρα να που πιάσανε το άγιο φως. Παλιά μου τέχνη κόσκινο οι λίμπεραλς.

Εσύ είσαι η λαϊκή πατριωτική αριστερά, ό,τι μισούνε πιο πολύ μετά από την λαϊκή δεξιά και την ακραία δεξιά-φασισμό-παπατράγους οι τύποι.

Με τη Λεπέν να προσέχεις πως το λες δεν το πιάνουν όλοι, και εγώ δεν είμαι σίγουρος αν συμφωνώ. Σε πιάνω, όμως κάπου χάνει ο συλλογισμός σου, είναι πολύ μαύρη αυτή η προοπτική και μπορεί να είναι μπόμπα πυρηνική για τους λαούς.

τα λέμε που λες

Αυτό. Ένα άψογο συντροφικό σχόλιο που, παρά τη διαφωνία που εκφράζει σε ένα πολύ σημαντικό και κομβικό για αριστερούς ζήτημα, δείχνει ξεκάθαρα ότι έχει γραφτεί από άνθρωπο ο οποίος καταλαβαίνει και δεν αμφισβητεί ότι η Λεπενολογία τού blog γίνεται στο όνομα και για συμφέρον τής Αριστεράς, άσχετα αν, κατά την άποψή του, συνιστά ένα λάθος.

Παραλείποντας τα όσα τού απάντησα σε σχέση με τους (κοινούς) μας ‘‘φίλους’’, ανεβάζω τα υπόλοιπα που αφορούν το ουσιώδες ζήτημα (σιγά μην είναι η ουσία οι Ροϊδολασκαράτοι!). Είναι μια καλή ευκαιρία να δείξουμε από κοινού με το φίλο Σέρλοκ Χολμς πώς πρέπει να συζητούν οι αριστεροί τις διαφωνίες τους, ακόμα κι αν πρόκειται για διαφωνίες σε πολύ σοβαρά ζητήματα, από αυτά που ακουμπούν τον πολύ βαθύ πυρήνα τής Αριστεράς. Επιπλέον, είναι μια καλή ευκαιρία να καταλάβουν όσοι καλοπροαίρετοι δεν κατάλαβαν αλλά δεν μπήκαν στον κόπο να ζητήσουν εξηγήσεις. Τέλος, είναι μία ακόμα ευκαιρία, αν και πολύ φοβάμαι χαμένη κι αυτή, να καταλάβουν τα διάφορα ‘‘πηλοφόρια’’ τής Αριστεράς στο διαδίκτυο πόσο δυσφημούν την ίδια την Υπόθεση για την οποία υποστηρίζουν ότι κόπτονται, όταν πετούν τη λάσπη τους αριστερά κι αριστερά...  

Φίλε Σέρλοκ Χολμς,

Πάρα πολύ ωραία! Να και ένας άνθρωπος που αν και διαφωνεί (διαφωνεί όμως σε ό,τι έχει καταλάβει, χωρίς να έχουμε συζητήσει, να το κρατήσουμε αυτό), δεν ένιωσε να υποχωρεί το έδαφος κάτω από τα πόδια του εξ αιτίας τής ‘‘ιεροσυλίας’’ μου, δεν ανέβασε σφίξεις και ζάχαρο και δεν έπεσε γονατιστός μπροστά στο εικόνισμα του Λένιν να λέει «συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς που σε πικραίνουμε»! Κι έτσι, μπορεί να γίνει κουβέντα «ήσυχα κι απλά».

[...]

Πάμε τώρα στο ουσιώδες. Και το ουσιώδες βέβαια είναι τι ήθελα να πω με το προβοκατόρικο (με την καλή έννοια) πυροτέχνημα περί Λεπέν, όπως και με το προηγούμενο (φαντάζομαι να κλικάρισες στο περσινό κουίζ). Όμως, αφού λες ότι με πιάνεις, ας το αφήσουμε στην πάντα. Όχι, να μη το αφήσουμε, γιατί, όσο κι αν (ειλικρινώς) λες ότι με πιάνεις, αμέσως μετά γράφεις: «κάπου χάνει ο συλλογισμός σου».

Λοιπόν, αυτό που υπαινικτικά ήθελα να πω είναι οι εξής αναμφισβήτητες διαπιστώσεις (αναμφισβήτητες γιατί είναι εδραιωμένες στην πραγματικότητα 100%):

1. Όπως έγραψα και σε άλλο σχολιαστή, η Μαρίν αποδεικνύεται λενινιστικό τσακαλάκι στο εξής: επικεντρώνεται στο στρατηγικό και μείζον ζήτημα τής διάλυσης της ευρωζώνης, οποθενδήποτε και αν προέρχεται. Δεν της αρέσει βέβαια που το κόμμα το οποίο ήλπιζε να αποσταθεροποιήσει δομικά την ευρωζώνη, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα αριστερό κόμμα. Και δεν της αρέσει ακόμα που, αν όντως την αποσταθεροποιούσε, θα κέρδιζε πόντους παίζοντας στο ίδιο ταμπλό που παίζει κι εκείνη. Θα προτιμούσε να είναι ένα ελληνικό Εθνικό Μέτωπο στη θέση τού ΣΥΡΙΖΑ, ούτε λόγος. Αλλά, ίσως επειδή, είτε από ένστικτο είτε επειδή έχει διαβάσει Μαρξ, έχει κατανοήσει ότι οι άνθρωποι καλούνται να επιλέγουν ανάμεσα από εναλλακτικά σενάρια που δεν έχουν γράψει αποκλειστικά οι ίδιοι, τα βάζει στην πάντα όλα αυτά μπροστά στο μείζονα σκοπό της: την αποσταθεροποίηση έως διάλυσης της ευρωζώνης. Πάμε τώρα να δούμε και μία συγκεκριμένη ιστορική αναλογία με τον Βλαδίμηρο:

Ούτε σε εκείνον άρεσε που στη σφοδρή επιθυμία του να αποτύχουν οι αστικο-φιλελευθερο-εκσυγχρονιστικές αγροτικές μεταρρυθμίσεις τού Στολίπιν στις αρχές τού 20ού αιώνα ‘‘συναντιόταν’’ (= τεμνόταν) με τους έως μαυρίλας αντιδραστικούς μεγαλοτσιφλικάδες τής Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Αλλά μπροστά στο μείζον (να μη δημιουργηθεί δηλαδή μία αντεπαναστατική εκ των πραγμάτων και πολυπληθής αγροτική μικροαστική τάξη και έτσι να περιοριστούν δραστικά οι αντικειμενικές προϋποθέσεις προσεταιρισμού τών αγροτών από τους μπολσεβίκους), έκανε την καρδιά του πέτρα και το κατάπιε. Μάντεψε τι θα άκουσε από τους Ροϊδολασκαράτους και τους «συνεπείς αριστερούς» τής εποχής... ;-)

2. Ούτε σε εμένα αρέσει που η Λεπέν είναι αυτό που είναι, χρειάζεται να το πω ρητά; Και θα έδινα πολλά για να έβρισκα ένα μαγικό ραβδάκι και από λενινίστρια της Δεξιάς (στο συγκεκριμένο ζήτημα) να τη μεταμόρφωνα σε λενινίστρια της Αριστεράς, επί κεφαλής ενός αριστερού γαλλικού μετώπου που να έρχεται πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις και να βελτιώνει σταθερά τη διείσδυσή του στις τοπικές κοινωνίες. Αλλά, καλώς ή κακώς, έχω κι εγώ ένα μείζον στο οποίο έχω κατασταλάξει εδώ και κάμποσο καιρό: πάση θυσία* διάλυση της ευρωζώνης. Αν η γαλλική Αριστερά (και όχι μόνο) έχει προσβληθεί από ‘‘διεθνιστική’’ ευρωλαγνεία και στην ουσία βγάζει τα μάτια της στο παγκόσμιο κρεβάτι με τη σαγηνευτική ΤΙΝΑ κάθε βράδυ, δεν φταίω εγώ. Μακάρι να αλλάξει μυαλά. Μέχρι το 2017, έχει καιρό —για μυαλά όμως δεν το βλέπω...

(Θα πρόσεξες ότι έβαλα έναν αστερίσκο στο «πάση θυσία». Γιατί; Γιατί, βέβαια, τίποτε δεν είναι «πάση θυσία», όχι μόνο το ευρώ. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση που συζητάμε η θυσία δικαιολογείται στην ισχύουσα κατά την άποψή μου προϋπόθεση ότι η Λεπέν δεν είναι μία καλυμμένη θηλυκή μετενσάρκωση του Αδόλφου, του Μπενίτο, του Φράνκο και των άλλων ‘‘παιδιών’’, ούτε πρόκειται, σε περίπτωση που εκλεγεί Πρόεδρος, να γεμίσουμε από γαλλικά στρατά και η Γαλλία να ξεκινήσει επιχείρηση ανακατάληψης της Αλγερίας και όλης τής Β. Αφρικής, όπως έγραψε κάποιος σχολιαστής. Απ’ ό,τι βλέπω, συμμερίζεσαι τέτοιους, παρόμοιους ή και χειρότερους φόβους. ΟΚ. Πειράζει όμως πολύ, κάνω κανένα «έγκλημα καθοσιώσεως» που δεν τους συμμερίζομαι κι εγώ και δεν ξέρω και κανέναν σοβαρό άνθρωπο —εννοείται ότι δεν θέλω να σε θίξω, υπαινισσόμενος ότι εσύ δεν είσαι σοβαρός— που να υποστηρίζει τέτοια σενάρια Ημέρας τής Αποκαλύψεως;)

Λοιπόν, πού χάνουν όλοι οι παραπάνω συλλογισμοί; Να σου πω εγώ την άποψή μου; Όντως, χάνουν! Αλλά ξέρεις γιατί; Χάνουν μόνο και μόνο επειδή είναι ...δυσάρεστοι! Με την εξής έννοια: επισημαίνουν και υπογραμμίζουν το θλιβερό γεγονός ότι η καυτή ανάσα που νοιώθει στο σβέρκο του το ευρωσύστημα δεν προέρχεται εξ αριστερών! Πράγμα που σημαίνει ότι στην πρωτοπορία (από πλευράς αποτελεσματικότητας) τού αντι-ευρώ κινήματος δεν είναι, δυστυχώς, κανένας ΣΥΡΙΖΑ (τι λόγος!), κανένα ΚΚΕ, καμία ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κανένα Podemos, ούτε κάποιος Μελανσόν, Λαφοντέν, Λαπαβίτσας ή Κουβελάκης κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ., αλλά η Μαρίν Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο! Και σε ερωτώ, φίλε μου Σέρλοκ Χολμς:

Αν η Μαρίν Λεπέν έχει κατανοήσει, αφομοιώσει και εμπεδώσει τη μαρξική διαπίστωση που ανέφερα παραπάνω (οι άνθρωποι καλούνται να επιλέγουν ανάμεσα από εναλλακτικά σενάρια που δεν έχουν γράψει αποκλειστικά οι ίδιοι), δεν είναι ντροπή να μη τα έχουμε καταφέρει ακόμα εμείς, και να κοιτάμε το γάιδαρο, που ενδεχομένως μάς χαρίσει η Λεπέν, στα δόντια, αντί να εκμεταλλευτούμε την περίπτωσή της, για να αυξήσουμε την πίεση στους ευρωλάγνους τής δικής μας Αριστεράς, μπας και καταλάβουν ότι οι διάφορες Μαρίν κοντεύουν —με τα δικά μας όπλα!— να μας βάλουν στα δίχτυα; Και δεν θα είναι ντροπή, που όσοι είμαστε νεότεροι θα την κουβαλάμε για πολλά χρόνια αν, σε περίπτωση που όλες αυτές οι πιέσεις δεν αποδώσουν, παραμείνουμε άβουλοι θεατές τής υπαρκτής και κοιμώμενης Αριστεράς, παρακαλώντας απλώς τον από μηχανής Θεό να την ξυπνήσει, αντί να σπάσουμε το κεφάλι μας για να βρούμε πώς θα αξιοποιήσουμε το γάιδαρο για τους δικούς μας σκοπούς;

Τα λέμε

ΥΓ «Με τη Λεπέν να προσέχεις πώς το λες, δεν το πιάνουν όλοι», μου γράφεις. Με το χέρι στην καρδιά και χωρίς σειρά αξιολόγησης:

Πρώτον, έχω αρχίσει να βαριέμαι να γράφω αναλυτικά για πράγματα που εμένα μού φαίνονται αυτονόητα και στοιχειώδη.

Δεύτερον, όποιοι καλόπιστοι «δεν τα πιάνουν» μπορούν να ζητήσουν διευκρινίσεις και εξηγήσεις. Από το διάλογο θα συμπληρωθούν τα όποια κενά.

Τρίτον, όποιοι είναι κακόπιστοι, είτε επειδή είναι ταξικοί αντίπαλοι είτε επειδή λειτουργούν ανταγωνιστικά στα πλαίσια τής Αριστεράς, όσο κι αν προσέξω, θα πιαστούν από κάπου (για τη δεύτερη κατηγορία βλέπε τις περιπτώσεις Lenin Reloaded και του εδώ σχολιαστή με το nickname κάποιος σύντροφος). Όποιοι είναι χαμένοι στο διάστημα (βλέπε ΕΟΣ) χρειάζονται τόοοσο μεγάλη προσοχή, που δεν μπορώ να τους τη δώσω εγώ. Δεν προκάνω, πώς να στο πω;

Τέταρτον, σε διαβεβαιώνω ότι ...προσέχω. Εννοώ ότι προβοκάρω (πάντα με την καλή έννοια) ηθελημένα. Κι αυτό γιατί α) τα κοιμισμένα αριστερά μυαλά που έχουν βάλει τη σκέψη τους σε αυτόματο πιλότο χρειάζονται γερό ταρακούνημα, β) βρίσκω ιδιαίτερα διασκεδαστικό να βλέπω πως στραβομουτσουνιάζουν οι διάφοροι κουφιοκεφαλάκηδες της Αριστεράς όταν τους σκουντάς για να ξυπνήσουν από τον ύπνο τού δικαίου και, γ), έχω την πεποίθηση ότι είναι πολιτικά χρήσιμο να αποκαλύπτεται η κακοπιστία τόσο τών ταξικών εχθρών (βλέπε Ροϊδολασκαράτους), όσο και των αριστερών ανταγωνιστών που δεν έχουν ιερό και όσιο παρά μόνο «το Κόμμα» (στην περίπτωση του Lenin Reloaded) και το όποιο κόμμα σε άλλες περιπτώσεις.

ΥΓ2 «Λαϊκή πατριωτική αριστερά». Χμ... Κουμπώνομαι. Η Αριστερά όπως την καταλαβαίνουμε εμείς είναι και λαϊκή και πατριωτική, μεταξύ πολλών άλλων. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μνεία αυτών τών χαρακτηριστικών σε μορφή ταμπέλας. Καταλαβαίνω πώς και γιατί το λες, αλλά δεν θέλω να βάλω κι εγώ το πετραδάκι μου σε διάφορες κατηγοριοποιήσεις που προκαλούν συγχύσεις και άγονες αντιπαραθέσεις.

ΥΓ3 Πέρυσι, που δεν βαριόμουν να γράφω για τα αυτονόητα όσο φέτος, είχα γράψει αυτά για τη Λεπέν (ξαναβάζω link σε περίπτωση που δεν έχεις ήδη μπει για να διαβάσεις). Και πιο παλιά, ήμουν αρκετά αναλυτικός όταν έγραφα Βάστα Μέρκελ!

Φωτογραφία: ЯРОВИНСКИЙ ИГОРЬ (από το photodom.com)