Εντάξει. Ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, στο οποίο δύο ομάδες από έντεκα παίκτες παίζουν η μία εναντίον τής άλλης και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί. Μικροαστισμός τι είναι;

Μικροαστισμός είναι να ρωτάει (και να απαντάει) στις 25 Απριλίου ένας ακροκεντρώος και ψηφοφόρος τού ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές:

Ενδιάμεση συμφωνία ή ενδιάμεση στάση πληρωμών;

Αν ισχύουν τα κάτωθι δεδομένα:

1. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, και

2. Θα έχεις (να δώσεις) μόνο αν πεις «ναι σε όλα, άνευ όρων»,

…τότε η ενδιάμεση στάση πληρωμών είναι μια απολύτως φυσιολογική πολιτική εξέλιξη.

Μετά ας δικαιολογήσουν στην Ευρωπαϊκή και την παγκόσμια κοινή γνώμη τις συνέπειες των επιλογών τους, όσοι επιμένουν πως η μοναδική θεραπεία της κεφαλαλγίας είναι το κόψιμο του κεφαλιού.

Και στις 3 Μαΐου (του αυτού έτους) ο ίδιος άνθρωπος να επαναδιατυπώνει με άλλες λέξεις την παραπάνω ερώτηση, για να δώσει αυτή τη φορά την εντελώς τελείως αντίθετη απάντηση:

Συμβιβασμόςή ρήξη;

Ο συμβιβασμός δεν θα είναι ούτε έντιμος ούτε ανέντιμος. Θα είναι απλά σκληρός για το αδύνατο μέρος. Και, προφανώς, θα πονάει. Άλλους σε ευρώ (επικουρικές συντάξεις), άλλους σε ανασφάλεια (απελευθέρωση απολύσεων) και άλλους πολιτικά (τα κόμματα της συγκυβέρνησης). Και όλους τους Έλληνες γιατί σε γενικές γραμμές θα συνεχιστεί η πολιτική που επέβαλε η τρόικα τα προηγούμενα χρόνια, με ελάχιστες έως μηδαμινές ελπίδες ανάταξης για την οικονομία και τα νοικοκυριά. Το κέρδος: μένεις στο παιγνίδι, ζωντανός υπό όρους, περιμένοντας καλύτερες συνθήκες.

Η ρήξη έχει κάτι το γοητευτικό και υπόσχεται καλύτερες προοπτικές, μετά από μια αρχική δύσκολη περίοδο. Μόνο που αν εξετάσει κανείς πιο προσεκτικά, η αρχική δύσκολη περίοδος θα είναι πραγματική καταστροφή για μεγάλο μέρος του πληθυσμού (τους πιο αδύναμους, αλλά και μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης) και για την οικονομία, καθώς θα χαθεί μεγάλο κομμάτι της εγχώριας παραγωγής, αφού αυτή εξαρτάται απολύτως από τις εισαγωγές —οι οποίες πρακτικά θα ανασταλούν επ’ αόριστον. Αλλά και όταν περάσει η «αρχική δύσκολη περίοδος» (αυτή τη φορά σε εισαγωγικά) ποιος μπορεί να περιγράψει τις συνθήκες που θα επικρατούν, στην οικονομία και την κοινωνία;

Ο σκληρός συμβιβασμός είναι μονόδρομος. Δεν θα ήταν, ίσως, αν η κοινωνία ήταν έτοιμη να αναλάβει τις ευθύνες της και να διορθώσει όσα πρέπει να διορθωθούν. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει, οπότε είναι προτιμότερο να μείνουμε στο παιγνίδι, ζωντανοί υπό όρους, περιμένοντας (και δημιουργώντας, στο μέτρο του δυνατού) καλύτερες συνθήκες —και προστατεύοντας κατά προτεραιότητα τα θύματα της κρίσης.

Τι θαυμάσιο μηχάνημα αυτή η μικροαστική κεντροκεντρώα παλάντζα! Παλαντζάρει από εδώ, παλαντζάρει από εκεί, ζυγίζει και ξαναζυγίζει ορθολογικά τα πράγματα για να πετύχει bullseye, και στην κρίσιμη στιγμή, όταν έρχεται η ώρα να δείξει στο χρήστη της με ποιους πρέπει να πάει και ποιους να αφήσει, τσουπ, τού υποδεικνύει πάντα ότι οφείλει να ταχθεί υπέρ τής διατήρησης της υπάρχουσας κατάστασης των πραγμάτων —προς τα δεξιά. Κάπως έτσι κατέληγαν οι ανά τους αιώνες μικροαστοί, κατά πλειοψηφία, άλλοτε να προσεύχονται για τη νίκη τού Κράσου, άλλοτε για την Παλινόρθωση, άλλοτε για την επικράτηση των Λευκών και των Freikorps, κι άλλοτε να αναπέμπουν δεήσεις υπέρ τού θριάμβου τού φιλοχρίστου ημών Εθνικού Στρατού εναντίον τών εαμοβούλγαρων κομμουνιστοσυμοριτών...