ΤΟ BLOG LEFT G700 ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΚΟΣΙΩΝ —(600 minus)— ΕΥΡΩ
Παύλος Φύσσας. Παρών!
Μόνος εναντίον πολλών. Δολοφονημένος άνανδρα από τους νεοναζί. Και πρωτοπανηγυριώτης στο ξάγναντο του Μέλλοντος!
Πόντιοι Αριστεροί και Πόντιοι Πιλάτοι
Μια βδομάδα και παραπάνω έχει περάσει από το μήνυμα της Ρεπούση με το οποίο καλούσε τους βουλευτές τής αντιπολίτευσης να αντιδράσουν για τη σχεδιαζόμενη ποινικοποίηση της άρνησης γενοκτονίας τών Ποντίων και των Ελλήνων τής Μικράς Ασίας. Βλέπουμε κατά το τσαρδί τών Πόντιων και Αριστερών. Έχουν ήδη ανέβει στα κεραμίδια τέσσερις φορές για να μιλήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κυρίως για την ανάγκη αναγνώρισης της γενοκτονίας, αποφεύγοντας να πάρουν θέση αν τάσσονται υπέρ τής ποινικοποίησης της άρνησης ή όχι. Πάντως, στα κεραμίδια ανέβηκαν.
Και βλέπουμε και τον Πόντιο και αριστερό δεξιό κεντροαριστερό κεντροδεξιό κεντρώο αντιφασίστα, αντιρατσιστή και αντιεθνολαϊκιστή που δεν έχει βγάλει κιχ! Μούγκα στη στρούγκα! Τσιμουδιά! Nada! Κάτι φληναφήματα μόνο απόψε το βράδυ περί εθνοτικών στερεοτύπων, απ’ έξω-απ’ έξω. Πιο μέσα κάνει τζιζ...
Στριμωγμένος στα Τρίκαλα στα δυο στενά, ξύνει την ποντιακή κεφάλα του και άκρη δεν βγάζει. Να τα βάλει με τη Ρεπούση; Μα είναι αντιρατσίστρια! Να πάρει το μέρος της; Μα είναι Πόντιος! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Και να ’χει πεθάνει κι αυτός ο Λακάν και να μη μπορεί να ζητήσει τα φώτα του!...
Tragic…
Αποκαταστάσεις...
Με χαρά είδαμε —καμία ειρωνεία!— να αποκαθίσταται (εν μέρει, αλλά σε σημαντικό βαθμό) η παρέα που βρίσκεται πίσω από το blog Νέα Σπορά από τον Αντώνη. Η αποκατάσταση έγινε σε επιστολή του στα πλαίσια του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που δημοσιεύεται στο σημερινό Ριζοσπάστη. Αναφερόμενος στη Νέα Σπορά τη χαρακτηρίζει ‘‘άτυπο’’ φορέα. Παρά την ασάφεια του χαρακτηρισμού, συν τα εισαγωγικά, η απόσταση αυτής τής διατύπωσης από τους κατά 99,9% πράκτορες, όπως εξαγόταν με ασφάλεια από διάφορα γραπτά του ότι θεωρούσε τους συγκεκριμένους ιστολόγους μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ μεγάλη. Να ελπίζουμε και σε δική μας αποκατάσταση, μια και η διαμαρτυρία μας για τις αυθαίρετες καταγγελίες εις βάρος τής Νέας Σποράς ως πρακτόρων είχε σαν αποτέλεσμα να μας τυλίξει κι εμάς στην ίδια κόλλα χαρτί;
Χριστούγεννα 2012
Όπως διαβάσαμε κάπου, «δυσκολεύεται κανείς να σκαρώσει 2-3 ευχές για το καλό τών ημερών». Ας βάλουμε τουλάχιστον ένα εορταστικό στεφάνι. Έτσι, για το καλό. Ή, για να τη σπάσουμε στους γαμημένους τούς καιρούς...
Oh shit indeed!
Ο καημένος ο αντωνάκης τού Lenin Reloaded (= Lenin Ridiculed)… Κάκιωσε επειδή καταδείξαμε φαντασμαγορικά πως παρά τη θέλησή του (πολιτικό IQ γαρ) ‘‘γαμάει’’ τη γραμμή τού κόμματος που πολύ όψιμα κατέληξε να υποστηρίζει (μαύρη υποστήριξη!), σύμφωνα με την οποία γραμμή «άλλο οι κομμουνιστές κι άλλο οι αριστεροί», και μη έχοντας τι άλλο να κάνει και να πει, το έριξε στο αγαπημένο του ‘‘άθλημα’’: τη χυδαία, ξεδιάντροπη, ‘‘πούστικη’’ —αλλά ταυτόχρονα και ηλίθια— διαστρέβλωση. Έτσι, σε σημερινό του πόνημα προσπαθεί τεχνηέντως (και αποτελεσματικά ως προς τους πολιτικούς στόκους που συχνάζουν στο τσαρδί του, φανταζόμαστε) να μας τοποθετήσει στο ίδιο πολιτικό κάδρο με το enosy.blogspot.gr. Όταν είναι γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι με τους φίλους τής ΕΟΣ έχουμε σημαντικότατες (αλλά εντός τής Αριστεράς) διαφορές! Με δυο λόγια:
Εκείνοι μας θεωρούν υπέρμαχους των κομματικών μηχανισμών, Κουκουέδες στη σκέψη (με την κακή έννοια) και αριστερούς εξουσιαστές. Κι εμείς τους έχουμε κατατάξει εδώ και πολύ καιρό στην πολυπληθή ομάδα τών χαμένων στο διάστημα αριστερών, κάπου μεταξύ Μαρξ, Νέγκρι, Χόλογουέι, Άρεντ και Μπαντιού. Και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα(1!) σχόλιο, τόσο δικό τους προς εμάς, όσο και αντιστρόφως, που να μην εκφράζει διαφωνία.
Τα ξέρει όλα αυτά πολύ καλά ο αντωνάκης. Αλλά τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Είναι λενινιστής αυτός (λέμε και καμία μαλακία για να περνάει η ώρα, μη το πάρετε τοις μετρητοίς! ;-) ), όχι οπορτουνιστής σαν και λόγου μας! Και μια και δεν φαίνεται να είναι και πολύ αποτελεσματικές οι λάσπες περί …ΕΥΠ(!!!) που εκτόξευσε από το τσαρδί του ο άλλος καημένος που κλωθογυρίζει εκεί —λάσπες τις οποίες ο ίδιος ανέχθηκε, αν δεν καλλιέργησε—, ούτε πολύ πειστικός ο δικός του παραλληλισμός αυτού τού blog με …βόθρο, είπε να καταφύγει στην απολύτως συνειδητή διαστρέβλωση. (Εδώ παίζεται και μία παραλλαγή: να μας έβαλε στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι, επειδή, αντί να έχουμε καταγγείλει τα παιδιά τής ΕΟΣ ως αρχιμαφιόζους και ύποπτους, όπως έχει κάνει ο ίδιος, συζητάμε μαζί τους τις διαφωνίες μας. Ψάχνει για ‘‘συντρόφους’’ στην αθλιότητά του. Και γιατί δεν περιορίζεται στο τσαρδί του; Δεν θα προλαβαίνει να παίρνει αιτήσεις πρόσληψης!…)
Ας καταφύγει και σε άλλες αθλιότητες. Όσο θα το κάνει, τόσο θα μεγαλώνει η πολιτική φούσκα μέσα στην οποία κρύβεται. Και τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο κρότος όταν έρθει η ώρα να τη σπάσουμε…
Εξιχνιασμένες υποθέσεις. Φάκελος Νο 2: Κωστής Παπαϊωάννου.
Στους τακτικούς αναγνώστες αυτού τού blog είναι γνωστή η σύντομη ιστορία ως σχολιαστή εδώ του Κωστή Παπαϊωάννου. Ξεκίνησε καλά, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές διαφορές μας. Κατά την άποψή μας, εκείνος κινείται στην θολή και ακαθόριστη περιοχή που ορίζεται κάπου ανάμεσα στις μαοϊκές ιδέες τής περιόδου τής πολιτιστικής επανάστασης περί προσφυγής στο λαό (ιδέες αλλά και ‘‘ολίγη’’ στρατηγική για να ανακτήσει ο Μάο τον έλεγχο στην τότε ηγετική ομάδα τού ΚΚΚ ;-) ) και τις σύγχρονες νεοαναρχίζουσες και ελευθεριακές αντιλήψεις υπέρ τής αυτονομίας τού κινήματος και της απεξάρτησής του από την καθοδήγηση των κομματικών στελεχών, τα οποία θεωρεί, συλλήβδην και ανεξάρτητα από το κόμμα που υπηρετούν, ξεπουλημένα. Εμείς πάλι… καμία σχέση! —αν και, φυσικά, δεν αγνοούμε τα πολλά και υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούν οι μηχανισμοί… Πολύ επιγραμματικά και κάπως μεταφορικά: αν ο Κωστής Παπαϊωάννου λέει «σπάστε τις πυξίδες γιατί έχουν μηχανισμούς και οι μηχανισμοί σκουριάζουν και μας καταπιέζουν εξουσιαστικά», εμείς λέμε «επιδιορθώστε τις πυξίδες, αντικαθιστώντας τους σκουριασμένους μηχανισμούς, και ελέγχετέ τις σταθερά για να εντοπίζετε εγκαίρως τις νέες σκουριές που αναπόφευκτα θα δημιουργούνται». Κι αλλιώς: ο Κωστής Παπαϊωάννου επαγγέλλεται την έλευση τής Αριστεράς τής κοινωνικής βάσης που θα αντικαταστήσει την υπαρκτή Αριστερά, συντρίβοντάς την, κι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε από ποιες ‘‘αγνές’’ και ‘‘αμόλυντες’’ κοινωνικές δυνάμεις θα συσταθεί αυτή η περίεργη Αριστερά και, το κυριότερο, πώς θα αποφύγει τους μηχανισμούς τής δικής της οργάνωσης όταν, μοιραία, συγκροτηθεί σε ‘‘σώμα’’ για να παρέμβει αποφασιστικά στην πολιτική αρένα (να διεκδικήσει δηλαδή την πολιτική εξουσία).
Όπως ήδη είπαμε, όλες αυτές οι διαφορές δεν εμπόδισαν αρχικά τον μεταξύ μας διάλογο. Σταδιακά όμως, με αφετηρία την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών, τού Ιουνίου, όταν και συστήσαμε την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό άρχισε να αλλάζει. Για να καταλήξει γρήγορα σε σχολιασμούς εκ μέρους του απόλυτα εχθρικούς, αντιπαραγωγικούς και, σε τελική ανάλυση, εις βάρος του κλίματος καλόπιστου διαλόγου που, ανεξάρτητα από ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, προσπαθούμε να διατηρούμε εδώ. Προσπαθήσαμε να τον επαναφέρουμε στο κλίμα (και όχι μια φορά). Ματαίως. Του επισημάναμε ότι υπερβαίνει τα όρια. Τίποτε. Του δείξαμε έμπρακτα ένα διαφορετικό παράδειγμα, όταν αναδημοσιεύσαμε ένα ιδιαίτερα πολεμικό άρθρο του —κόντρα στις δικές μας απόψεις βέβαια— κι όταν, μετά από εκδηλωμένη πρόθεσή του να αποχωρήσει, τον προσκαλέσαμε να επανέλθει ως σχολιαστής. Μηδέν.
Πρόσφατα, μετά από μία χονδροειδή διαστρέβλωση απόψεών μας, αναγκαστήκαμε να τον προειδοποιήσουμε με ‘‘διαγραφή’’ από τη λίστα τών σχολιαστών. Και λίγο μετά προχωρήσαμε σε αυτή. Για ποιο λόγο και με ποιο σκεπτικό; Με το εξής:
Μετά την προειδοποίησή μας, η οποία, με μικρή καθυστέρηση, συνέπεσε με την απόφασή του να σταματήσει να σχολιάζει εδώ, δημοσίευσε στο blog του (critici.gr) ένα επικριτικό άρθρο για εμάς. Το άρθρο είναι η αποθέωση τής παρανόησης κειμένων και ισχυρισμών μας, της αυθαίρετης εξαγωγής συμπερασμάτων, της δίκης προθέσεων, της διαστρέβλωσης και, σε τελική ανάλυση, του στραγγαλισμού ακόμα και τής στοιχειωδέστερης λογικής. Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν προκάλεσε τη ‘‘διαγραφή’’ του.
Αυτό που την προκάλεσε είναι το γεγονός ότι ο Κωστής Παπαϊωάννου, στο εν λόγω άρθρο, ανανεώνει ενισχυτικά και ανατροφοδοτεί εμμέσως(;) πλην σαφώς τη λασπολογία τού κνώδαλου που ακούει στο διαδικτυακό όνομα Νοσφεράτος, αφού χαρακτηρίζει επανειλημμένα αυτό το blog ως …μυστηριώδες!!! Είναι αυτονόητο ότι η αναζωπύρωση των αθλιοτήτων τού Νοσφεράτου (leftg700.blogspot.com = ‘‘στημένο’’, ασφαλίτικο blog) συντελείται ανεξάρτητα από τις προθέσεις τού Κωστή Παπαϊωάννου και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι, όπως τουλάχιστον ο ίδιος μάς έχει πει εδώ, δεν τις συμμερίζεται. Ανεξάρτητα, αλλά σε καμία περίπτωση και συγγνωστά —ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς τη μεγάλη εμπειρία του από την πολύχρονη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα...
Έτσι, μετά το γνωστό και μη εξαιρετέο κνώδαλο, ο Κωστής Παπαϊωάννου καθίσταται το δεύτερο άτομο που του απαγορεύεται να παίρνει τον λόγο στο παρόν βήμα· και ο ‘‘φάκελός’’ του μπαίνει κι αυτός στο αρχείο μας. Οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα.
«Καταδικάζουμε την κουκούλα οποθενδήποτε και αν προέρχεται»…
«Η κουκούλα του διαδηλωτή που σπάει τζαμαρίες, η κουκούλα του καταδότη και του δήμιου, η κουκούλα του κρατούμενου και η κουκούλα της μπούργκας, παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές ιστορικές περιόδους. Μερικοί στην Αριστερά θέλουν δυστυχώς να συγχέουν την πρώτη με τη μάσκα του Ζορρό, όπως συγχέουν βλακωδώς την τίμια τραγιάσκα του Γαβριά με την κουκούλα του παρακρατικού προβοκάτορα η του διαταραγμένου «αναρχικού» Ηρόστρατου. Αλλά όποιος υποθάλπει τις κουκούλες ανοίγει την Κερκόπορτα για τον πολιτισμό της αστυνομικής κουκούλας. Δεν κρίνω προθέσεις, κρίνω το αποτέλεσμα».
Έτσι γράφει ένας αθεόφοβος φιλελεύθερος που χρησιμοποιεί όχι μία, αλλά ...δύο κουκούλες!!! Τη μία, αυτή τού ψευδωνύμου του, απολύτως συνειδητά. Την άλλη, αυτή τού αριστερού, μπορεί και εξ αιτίας Ογκώδους Άγνοιας. Σ’ αυτή την (ενδεχόμενη) Ογκώδη Άγνοια που τον δέρνει να οφείλεται άραγε και το μόλις διαφαινόμενο μειδίαμα του ‘‘κουκουλοφόρου’’ (= μεταμφιεσμένου) για το φόβο τής Οχράνα Βλαδίμηρου;
Προχθές την Τετάρτη, ο Δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο εκλεκτός τής ΔΗΜΑΡ, για την εκλογή τού οποίου πανηγύριζαν οι κάθε λογής ‘‘αντιλαϊκιστές’’, ‘‘εκσυγχρονιστές’’, ‘‘υπεύθυνοι’’ ‘’αριστεροί’’, ‘‘αντιφασίστες’’, ‘‘πεφωτισμένοι’’ δεξιοί, ‘‘αριστεροφιλελεύθεροι’’, σκέτοι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και γενικά σύμπας ο ‘‘δημοκρατικός’’ συρφετός, που λέει κι ο Νιόνιος, μήνυσε αστέγους επειδή, ψάχνοντας για καταφύγιο από το φονιά χιονιά, παραβίασαν το εγκαταλελειμμένο καφενείο στο Πνευματικό Κέντρο τού Δήμου. Για να έρθουν τα ΜΑΤ να τους διώξουν και να κάνουν τις αναγκαίες συλλήψεις, κάτω από τα ‘‘ανεύθυνα’’ γιουχαΐσματα κάποιων ‘‘αντικοινωνικών’’ στοιχείων…
Ψάχνουμε κι εμείς στο επίσημο site τού κόμματος να βρούμε έστω μια αράδα για το περιστατικό. Τίποτε! Και μετά ψάχνουμε στο ημιεπίσημο site τού κόμματος. Nothing! Και φεύγουμε κι από εκεί και πάμε στην ευαίσθητη ‘‘αριστερή’’ στρουθοκάμηλο και μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής μέχρι το καλοκαίρι που μας πέρασε, οπότε και αποχώρησε. Rien! Και αποθέτουμε τις τελευταίες μας ελπίδες στην ακόμα πιο ευαίσθητη Μαργαρίτα και επίσης μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ. Niente!
Πολύ ‘‘ευθύνη’’ αυτή η ΔΗΜΑΡ (κι οι Δημαρίτες)! Πού να περισσέψει χώρος για στοιχειώδη ευαισθησία και έστω ένα κιχ κριτικής…
Κι ύστερα θυμόμαστε πάλι (το ’χουμε αυτό το ελάττωμα, για να τα λέμε όλα!) τα ανάθεμα που έχει φάει ο Χαρίλαος Φλωράκης από το ‘‘αντισταλινικό’’ ρεύμα (χα!), επειδή κάποτε είχε πει πως «ο Ρίζος δημοσιεύει ό,τι συμφέρει το λαό»…
ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ
Τι νομίζατε, ρε; Έτσι γαμάει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός! Και μην απορείτε που δεν γράψαμε λέξη! Εμείς δεν είμαστε σαν τα σταλινικά μούτρα σας, κόκκινοι φασίστες! Εμείς είμαστε αντισταλινικοί, όχι αντιλενινιστές! Ο Λένιν δεν είχε πει «να μαθαίνουμε από τους αντιπάλους μας»;
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
Πεθαίνοντας στην Αθήνα
δεν είναι το ίδιο σαν να πεθαίνεις στη Μαδρίτη,
ή ανθυπολοχαγός στα βουνά τής Αλβανίας.
Δεν είναι το ίδιο σαν να έχεις πάει
απ’ απεργία πείνας μέσα στη φυλακή,
δεν είναι το ίδιο σαν να σε εκτελούν στον τοίχο του Περ Λασέζ,
ή στον τοίχο τής Καισαριανής.
Δεν είναι το ίδιο σαν να σε πηγαίνουν για ‘‘καθαρό αέρα’’ στου Γουδή, Κυριακή χαράματα.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα μπορεί να σημαίνει ένα πολύ απλό γεγονός
χωρίς καμία τραγικότητα, κανέναν ηρωισμό, καμία δόξα.
Μπορεί να συμβεί στο γήπεδο από μια στραβή φωτοβολίδα,
πηγαίνοντας στη δουλειά σου ή γυρνώντας από το φροντιστήριο,
κάνοντας σούζες στην Αμφιθέας
για δέκα ευρώ στοίχημα.
Ή μπορεί να συμβεί μετά από το Σαββατιάτικο σινεμά,
που δεν σου έφτασε και θέλεις να κάνεις και μια βόλτα,
έτσι· για ένα σάντουιτς στα Έβερεστ, για κάποιο κορίτσι,
ή για χαβαλέ —ποιος ξέρει;
Α, πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος να μπει στα πρωτοσέλιδα της Ιστορίας.
Μόνο στα ψιλά.
Όπως τα κηδειόχαρτα στις κολώνες των συνοικιών ή δίπλα από την εξώπορτα κάποιας μεγάλης τράπεζας.
Πεθαίνοντας στην Αθήνα δεν είναι θάνατος σαν αυτούς που ακούγαμε από μικροί κι ανατριχιάζαμε.
Κάθε ομοιότης είναι συμπτωματική.
Ας μείνουμε λοιπόν αυστηρά και μόνο στα γεγονότα, όπως διδάσκουν στις δημοσιογραφικές σχολές:
Ήταν μια φορά ένα γελαστό παιδί και πια δεν είναι.
Nosferatu
Κάνουμε πως δεν είδαμε τη μεσημεριανή ανάρτηση του Νοσφεράτου, σύμφωνα με την οποία, και μέσω μιας απίστευτα διαστρεβλωτικής “κοπτοραπτικής” τού κειμένου μας, εξέφραζε την άποψη ότι το σημερινό post «Τρεις και Μια ευχές για ένα αριστερό blog που διέκοψε για να ανασυνταχθεί» απέπνεε μικροψυχία(!), μνησικακία(!!) και δηθενιά(!!!).
Δεν προσποιούμαστε τους τυφλούς επειδή την κατέβασε μετά από λίγο —την κατέβασε χωρίς καμία εξήγηση, δηλαδή ‘‘πούστικα’’ και στη ζούλα. Το κάνουμε, γιατί, απλούστατα, ο συγκεκριμένος μάς έχει δώσει σαφώς μεγαλύτερα δείγματα ευήθειας, ανεντιμότητας και ανανδρίας στο παρελθόν, για τα οποία και έχει πάρει τις ανάλογες απαντήσεις.
Οπότε, αν έχει καλυφθεί το μείζον, τι νόημα έχει να σπαταλάμε περισσότερα λόγια από αυτά που χωράνε σε μια απλή και περιθωριακή ημερολογιακή καταγραφή για το έλασσον;
24 σχόλια:
Ας το κάνουμε λίγο πιο ουσιαστικό. Τρία ερωτήματα:
1) Ποιος έγραψε πρόσφατα τα παρακάτω;
2) Τι χρηστική αξία έχουν τώρα πια τα παρακάτω;
3) Δηλαδή;
Και τρεις απαντήσεις (μου)
1) Ο Δημήτρης Μπελανής.
2) Καμία χρηστική αξία δεν έχουν σήμερα τα παρακάτω. Τα έχουν πει και άλλοι και άλλοτε και με άλλους τρόπους, χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να επηρεάσουν, να δημιουργήσουν. Σήμερα ηχούν ως άγονη αυτοψία στην καμένη γη.. Όσοι τα ενστερνίζονται – και είναι πολλοί!- στερούνται είτε της απαραίτητης ενέργειας είτε της απαραίτητης δημιουργικής δυνατότητας.
3) Δηλαδή, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτε εντός των τειχών. Άλλοι τα είπαν ήδη, έτσι ή αλλιώς, άλλοι θα τα ξαναπούν, έτσι ή αλλιώς, ξανά και ξανά. Σε κάθε περίπτωση, άλλοι θα δημιουργήσουν αυτό που χρειάζεται, αλλά δεν μπορεί ακόμη να δημιουργηθεί.
Παρακάτω, Αντιγραφή των “παρακάτω”:
Οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί των αριστερών κομμάτων και ομάδων ως ισχύς της αστικής πολιτικής στην Αριστερά
Όμως, η αστική πολιτική στην Αριστερά δεν αρχίζει ούτε λήγει στον φιλοκοινοβουλευτισμό: έχει και άλλες πολύ σημαντικές παραμέτρους εντός της Αριστεράς. Αρχίζει από τις «σκληρές» εξουσιαστικές σχέσεις μέσα στα αριστερά κόμματα και οργανώσεις, σχέσεις που έλκουν σαφώς μια παράδοση συνέχειας από τον σταλινισμό ή και τις εμφανείς πια μετά από εκατό χρόνια αυταρχικές όψεις του λενινισμού, από τον κρατισμό της σοσιαλδημοκρατίας, κυρίως όμως πια απηχούν την απολύτως ιεραρχική αντίληψη της μεταπολιτικής και της μεταδημοκρατίας. Είναι πρακτικές που δικαιώνουν αναδρομικά τελείως την Ρόζα, τον νεαρό Τρότσκι, αλλά και όψεις του αναρχικού ρεύματος. Ιδίως στον προμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε μεγάλο βαθμό και στην ΛΑΕ ή και την Ανταρσύα, έχουμε πια broad parties, πλατιά κόμματα, όπου οι τάσεις/ ομάδες/ συνιστώσες ασκούν την νόμιμη δικτατορία τους. Είναι, συνήθως, σκληρά ιεραρχικοί μηχανισμοί, άλλοι πιο διαλογικοί, σύγχρονοι και φιλελεύθεροι (λ.χ. ΑΡΑΝ στην ΛΑΕ, 53 στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ), άλλοι πιο άκαμπτοι και κατασταλτικοί (λ.χ. Ρεύμα στην ΛΑΕ, πιθανόν το ΣΕΚ στην Ανταρσύα κλπ). Κατά έναν περίεργο ή και παράδοξο τρόπο, η εξέλιξη του μεταμοντέρνου αριστερού «Μετώπου Οργανώσεων» είναι πιο κατασταλτική από εκείνη του κλασικά μετασταλινικού ΚΚΕ. Για τον εξής απλό λόγο: η εξουσία της ηγεσίας στο ΚΚΕ, όσο θλιβερά συγκεντρωτική και αν είναι, διατηρεί κάποιους τυπικούς κανόνες και επιμένει στην διατήρηση τυπικά δημοκρατικών διαδικασιών: το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, χωρίς να είναι γνήσια δημοκρατικό και διατηρώντας τελικά τις κατασταλτικές μεθόδους, επέτρεψε έναν πιο ουσιαστικό και δημοκρατικό διάλογο από άλλα αριστερά σχήματα του παρόντος. Οι εξουσίες των συνιστωσών στα «πλατιά κόμματα» της αριστερής μεταδημοκρατίας ή στα μεταδημοκρατικά «Μέτωπα» συνδέονται με την απουσία δεσμευτικών δομών και δεν έχουν κανέναν πραγματικό θεσμικό και κανονιστικό περιορισμό. Η τυραννία χωρίς δομές είναι πάντα αγριότερη. Οι εξουσίες των ομάδων, μέσα καταρχάς σε κάθε ομάδα ή τάση, «αξιοποιούν» και καίνε στελέχη, αγωνιστές εργαζόμενους και διανοουμένους κατά το δοκούν, καταστέλλουν άγρια, εμφανώς ή σιωπηλώς, κάθε ενδοοργανωτική αντιπολίτευση με τρόπο απίστευτα αυταρχικό, εξουσιαστικό και ενδεχομένως και «σεξιστικό» υφολογικά, περιθωριοποιούν την διαφωνία, μπετονάρουν τα μέλη τους προς τους εσωτερικούς εχθρούς.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ της Αντιγραφής των "παρακάτω"
Οι εξουσίες των ομάδων μέσα στα «πλατιά» κόμματα συμβιβάζονται και πολεμάνε ταυτόχρονα η μια την άλλη: το πρωί καταστέλλουν κρυφά τους κοινούς εχθρούς «φιλικά» πίνοντας καφέ και το βράδυ «σφάζουν» κρυφά η μια την άλλη πίνοντας μπύρα ή ουίσκυ (το εθνικό μας ποτό). Επίσης, οι τάσεις αυτές, αντίθετα προς τις πιο γνήσιες ιδεολογικά τάσεις του παρελθόντος, δεν έχουν συχνά και κανέναν αυθεντικό ή πάντως άκαμπτο, με την παλαιότερη έννοια, ιδεολογικό περιορισμό ή προσδιορισμό: ο ταυτοτισμός είναι μια ασθενής ιδεολογική πρακτική, όταν δεν έχει κοινωνική γείωση. Υπερασπίζονται άλλες καλύτερα (οι τροτσκιστές ή άλλα «αντικαπιταλιστικά ρεύματα») και άλλες χειρότερα (λ.χ. το Αριστερό Ρεύμα) μια πολιτικοϊδεολογική παράδοση, συχνά με αντιφατικό τρόπο, αλλά δεν έχουν κανένα κώλυμα να την αμβλύνουν ή και να την εγκαταλείψουν, αν τα κουκιά στα όργανα και οι αναγκαίες πολιτικές συμμαχίες το επιτάσσουν. Μεταμοντέρνα ιδεολογική αδιαφορία. Μπορεί να παλεύεις λ.χ. μια ζωή για το πατριωτικό και την εθνική ανεξαρτησία, όπως το Αριστερό Ρεύμα (αν και συχνά με έναν λάθος τρόπο που παραπέμπει στην περίφημη θεωρία των σταδίων και ενίοτε στην «εθνική ενότητα» ) , αλλά μπορεί και να μην το ψηφίζεις στο Συνέδριο, όταν το θέτουν άλλοι, αν αυτό σε δυσκολεύει στα κουκιά. Αυτό δεν το εξηγεί ο Λένιν αλλά ο Φρ. Τζαίημσον, στο βιβλίο του για τον μεταμοντερνισμό. Σπαράγματα ιδεών, ευκαιριακά υβρίδια ιδεολογικά, έλλειψη συνοχής, απώλεια βάθους, μια διαρκής παροντικότητα που καταργεί το παρελθόν (σου) και το μέλλον (μας), μια συναισθηματική σχιζοφρενής κατάσταση που όμως διαθέτει ψυχρή λειτουργικότητα.
Τι σημαίνουν, όμως, όλα αυτά; Χωρίς να λέμε ότι ο προμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ και η ΛΑΕ, και πιθανόν και σημαντικές όψεις σχημάτων όπως η Ανταρσύα είναι όλα το ίδιο (τι μπρόκολα τι λάχανα, κατά τον γνωστό αρχικαπετάνιο του ΔΣΕ), λέμε ότι αυτό το μοντέλο πολιτικής, τα στενά σταλινικά ή τα πλατιά αριστερά κόμματα, οι εξουσιαστικές συνιστώσες και τάσεις εντός των τελευταίων, οι αποκλεισμοί και οι συμβιβασμοί χωρίς αρχές ανταποκρίνονται στο αρχέτυπο της ιεραρχικής αστικής πολιτικής, στην ακραία ανάπτυξη ιεραρχικών σχέσεων μέσα στην Αριστερά, η οποία πάντοτε υπήρχε, αλλά μέσα στην μεταδημοκρατία έχει προσλάβει τα χαρακτηριστικά ενός απίστευτου συγκρητισμού μορφών και ενός πολιτικού σταλινοφιλελευθερισμού. Κρατάμε και κάποιες επιφυλάξεις για τον προμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, όπου ιδίως στην περίοδο 2004-2013 το ζήτημα της πραγματικής εσωτερικής δημοκρατίας τέθηκε από αρκετές πλευρές και όπου η μετάβαση από την κυριαρχία των συνιστωσών στο κόμμα των μελών, παρά την κατάχρησή της από την ηγετική ομάδα Τσίπρα, ήταν όντως μια θετική και φρέσκια δυνατότητα που σπαταλήθηκε.
Αυτοί οι ιδεολογικοί και πολιτικοί σχηματισμοί, ως έχουν τώρα, δεν τοποθετούνται εκτός και κατά του σύγχρονου ευέλικτου, διεθνοποιημένου και επίσης συγκρητικού αστικού κράτους, όπως απαιτούσε ο Αλτουσέρ το 1977, είναι οι ίδιοι το μετανεοτερικό αστικό κράτος σε διαδικασία οιονεί διαμόρφωσης και ανάπτυξης, είναι αυτό που είχε πει κάποτε με σεβασμό ο Καρλ Σμιτ για την RAF (την ένοπλη οργάνωση Ομάδα Κόκκινος Στρατός) στην Γερμανία του ‘70: λειτουργούν και αποφασίζουν ως κράτος. Η σύγχρονη κομματική-κρατική ιεραρχική μορφή μέσα στην Αριστερά μπορεί να είναι άκαμπτη (μετασταλινισμός, ομάδες στελεχών) αλλά μπορεί να είναι και πιο δικτυακή, πιο εύκαμπτη, πιο φιλελεύθερη, πιο ανοιχτή στην συμμετοχή. Δεν είναι βέβαιο ότι οι δύο εναλλακτικές οδηγούν σε απολύτως αντίθετα πολιτικά αποτελέσματα, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι οι διαφορές δεν είναι σημαντικές.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ και ΤΕΛΟΣ τη; Αντιγραφής των "παρακάτω"
Η δεύτερη λοιπόν μεγάλη απορία της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς ( όσο η έννοια αυτή μας χρησιμεύει ακόμη σε κάτι) απέναντι στο αστικό κράτος είναι η απουσία σαφών θεσμισμένων και λειτουργουσών δημοκρατικών και αντιιεραρχικών δομών στο εσωτερικό της, η εντός αυτής απόλυτη ετερονομία, και η ιεραρχική, στεγανοποιημένη και πλέον συχνά «χωρίς αρχές» συγκρότηση της Αριστεράς, και βεβαίως και της ριζοσπαστικής-αντιμνημονιακής Αριστεράς, ως δυνάμει κρατικού μηχανισμού. Όταν λειτουργείς έτσι, όταν οργανώνεις την υπόστασή σου με βάση μια απόλυτη διαχωριστική γραμμή διευθυνόντων/εκτελεστών, εσωκομματικών φίλων/εχθρών, η απόσταση ως το να διεκδικήσεις να μπεις στην κοινοβουλευτική δομή ως κύρια δραστηριότητά σου, ως το να διεκδικήσεις να ηγηθείς του αστικού κράτους χωρίς να το «ανατρέψεις» δομικά είναι ελάχιστη και ξεπερνιέται «ανεξαρτήτως προθέσεων». Με τους όρους του Λ. Αλτουσέρ, η ριζοσπαστική Αριστερά επικοινωνεί έντονα με την τάση να γίνει ένα συμπληρωματικό παράρτημα (Πίνακας 2) του Πολιτικού/Κοινοβουλευτικού Ιδεολογικού Μηχανισμού του καπιταλιστικού κράτους. Ήδη, η δομή της αντιγράφει το αστικό κράτος ως μηχανή παραγωγής νόμιμης ή και παράνομης εξουσίας αλλά και την ίδια την δομή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και εξουσίασης.
Η Ιστορία μας ανοίγει πλέον δύο διακριτές πιθανότητες και δυνατότητες: Ή να ανασχέσουμε αυτήν την τάση μέσα στην ριζοσπαστική μαρξιστική Αριστερά- ανατρέποντας δύσκολα μια εξέλιξη δεκαετιών ουσιαστικά- ή να επανιδρύσουμε κάτι πολύ πιο ανατρεπτικό και χειραφετητικό από την «ριζοσπαστική μαρξιστική Αριστερά», να πλησιάσουμε περισσότερο στα κοινοτικά/αμεσοδημοκρατικά/ κοινοκτημονικά/εξισωτικά/τοποκεντρικά περιεχόμενα ενός αντιεξουσιαστικού κομμουνισμού της εποχής μας. Δηλαδή, να τελειώνουμε με την «Αριστερά».
Φίλε πικάπα,
Αντιπαραθέτεις στην ανάρτηση το τελευταίο άρθρο τού Μπελαντή το οποίο και χαρακτηρίζεις μάλιστα «πιο ουσιαστικό». Δεδομένου ότι και η ανάρτηση και το άρθρο τού Μπελαντή ασχολούνται, το καθένα με τον τρόπο του, με προβλήματα, αναρωτιέμαι αν έπιασες την επισήμανση της ανάρτησης. Η οποία δεν είναι άλλη από το κωμικοτραγικό φαινόμενο ένας μπαρουτοκαπνισμένος τροτσκιστής (τροτσκιστής, όχι Δημαρίτης!) να αποδίδει ειδικό ποιοτικό βάρος στο γεγονός ότι οι σύνεδροι της ΛΑΕ υιοθέτησαν (και μάλιστα «με άνετη πλειοψηφία») την τροπολογία «για το δικαίωμα τεκνοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια! Ένα αίτημα δηλαδή τού φιλελευθερισμού στον τομέα τών δικαιωμάτων που επίσης θα υιοθετούσε και επίσης με ενθουσιασμό ένας Πάσχος Μανδραβέλης και ένας Νίκος Δήμου (κατά πάσα πιθανότητα δε, και ένας Δημήτρης Μπελαντής...)
Το πολιτικό Αλτσχάιμερ που έχει προσβάλλει ακόμα και τον θεωρούμενο σκληρό πυρήνα τής Αριστεράς, νομίζω ότι είναι πολύ πιο ουσιαστικό πρόβλημα από την εξουσιαστικότητα των ανεξέλεγκτων κλειστών ηγετικών ομάδων που υπάρχουν σε κάθε οργανωμένο σχήμα τής Αριστεράς. Τι να σου κάνει και η πιο πλέρια δημοκρατία όταν αυτοί που μετέχουν σε αυτήν έχουν ξεμωραθεί πολιτικά;
Τα λέμε
Φιλαράκι leftg700, φαίνεται δεν το έλαβες. Σβήσε σε παρακαλώ τις επαναλήψεις. Κολλάει το Πι Σι και τα ξανάστελνα, δεν εννοούσα βέβαια να γραφτεί 4 φορές το τέλος...
Τέσπα, ευτυχώς ήρθε ο καιρός για μπάνια και μπορούμε ακόμη..Εύχομαι υγεία.
Όσο για το θέμα που λες πως δεν έπιασα, μα ακριβώε το έπιασα απ τα μαλλιά και το έβαλα εκεί που οφείλεται. Πως δλδ φίλε να μείνουν μέσα σοβαρότεροι, όταν οι διαδικασίες και τα κολλητιλίκια είναι αυτά που είναι; Για δούλεψέ το έτσι και νομίζω θα βρείς καλύτερες εξηγήσεις. Χαιρετισμούς, καλοκαιρινούς.
Φίλε πικάπα,
Δεν νομίζω ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες (με τις οποίες μάλλον ξεκόβει ο Μπελαντής...) εξασφαλίζουν και την ορθότητα σκέψεων και αποφάσεων. Ούτε η δημοκρατία είναι η φιλοσοφική λίθος. Δεν υπάρχει φιλοσοφική λίθος, πρέπει να το χωνέψουμε. Και να σου πω και το άλλο;
Λες: «Πως δλδ φίλε να μείνουν μέσα σοβαρότεροι, όταν οι διαδικασίες και τα κολλητιλίκια είναι αυτά που είναι;»
Βλέπω και τον Μπελαντή, που μάλλον έχει χαράξει πορεία αποχώρησης από τη ΛΑΕ... Στα πενηνταφεύγα του είδε το φως το αληθινόν στην αναρχοαυτονομία, στον κοινοτισμό και στην τοπικότητα!!!
Αντιχαιρετισμούς καλοκαιρινούς (από τώρα την κοπανάς για μπανάκια; τυχερέ!)
Τα λέμε
Άρχισα τα σποραδικά, γιατί τα διαρκείας δεν ξέρω αν και θα. Δεν ξέρω να η τύχη θα το επιτρέψει.
Τώρα, ο ΔΜ, δε νομίζω να ανακάλυψε στα πενηνταφεύγα την αναρχοαυτονομία. Λογαριασμός του, αλλά δεν βλέπω ότι προκύπτει αυτό. Έχω ξαναπεί πως κάνει εκ των υστέρων αυτοψίες,και όπως όλοι κάνει και αστοχίες, αλλά δεν έχουμε πολλούε που να γράφουν έτσι.
Το θέμα όμως του παραδοσιακού σχίσματος, (τα έχουμε ξαναπεί), και το πως αυτό το σχίσμα έχει προκαλέσει αναπηρίες και στα δύο μέρη, είναι κεντρικό στοιχείο οποιασήποτε αποτίμησης και προοπτικής. Η διαλεκτική ενότητα των αντιθέτων και η εκατέρρωθεν γονιμοποίηση το ζητούμενο, γιατί αναμφισβήτατα φίλε έχουμε να κάνουμε με Αναπηρία, διαπιστωμένη και αθεράπευτη εκ των έσω.
Συγκροτημένοι άνθρωποι που το έχουν δουλέψει μισή ζωή, είναι πολύ δύσκολο να τα παίξουν στα πενηνταφεύγα και να δουν το "φως το αληθινό" στις αυτονομίες κλπ. Από την άλλη όμως, συγκρότηση χωρίς άμεση (θεωρητική και πρακτική) προσπάθεια ενοποίησης του σχίσματος, καταλήγει σε απολίθωση. Διαπιστωμένο, γκαραντι που λένε.
ΥΓ. Στο ερώτημα με ποιά ηγεμονία, του πολιτικού, ή του κοινωνικού, της διαδικασίας ή τοης ουσίας, κλπ, κλπ, η απάντηση είναι: Λάθος ερώτηση.
Φίλε πικάπα,
Δεν νομίζεις να ανακάλυψε στα πενηνταφεύγα του την αναρχοαυτονομία; Και τότε ποιος τα γράφει αυτά τα παρακάτω, που λες κι εσύ;
Η Ιστορία μας ανοίγει πλέον δύο διακριτές πιθανότητες και δυνατότητες: Ή να ανασχέσουμε αυτήν την τάση μέσα στην ριζοσπαστική μαρξιστική Αριστερά- ανατρέποντας δύσκολα μια εξέλιξη δεκαετιών ουσιαστικά- ή να επανιδρύσουμε κάτι πολύ πιο ανατρεπτικό και χειραφετητικό από την «ριζοσπαστική μαρξιστική Αριστερά», να πλησιάσουμε περισσότερο στα κοινοτικά/αμεσοδημοκρατικά/ κοινοκτημονικά/εξισωτικά/τοποκεντρικά περιεχόμενα ενός αντιεξουσιαστικού κομμουνισμού της εποχής μας.
Νομίζω ότι ο Μπελαντής σε έχει γοητεύσει τόσο πολύ επειδή γράφει καλά που παραβλέπεις το τι γράφει όταν φτάνει στο δια ταύτα...
Τα λέμε
φίλε Λέφτη,
Φιλοσοφική λίθος σίγουρα δεν είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες. Το πολιτικό όμως Αλτσχάιμερ προφανώς σχετίζεται με την έλλειψη τους. Και για να πω την αλήθεια έχει δίκιο ο Πικάπα για τα κολλητηλίκια και την έλλειψη σοβαρότητας. Πάντως περιμένω να γράψεις και άλλα για το άρθρο του Nταβανέλου και κυρίως για το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας....κατά τα λοιπά γιατί άραγε περιμένεις περισσότερα από "μπαρουτοκαπνισμένο" τροτσκιστή....το αντίθετο θα ήταν έκπληξη :)
..και κάτι ακόμη. Φιλοσοφική λίθος δεν υπάρχει, αλλά ούτε και πράξη χωρίς θεωρία (και το αντίστροφο). Και πάντα, δεν είσαι ότι δηλώσεις (π.χ υπεραριστερός, αναρχικός, κομμουνιστής ή ότοδήποτε, ούτε ότι σε ταμπελάρει ο άλλος).
Αν κάτι μου έχει μείνει από όλα αυτά αλώβητο, είναι η διαλεκτική και η ενότητα των αντιθέτων. Προσπαθώ να βατίζω τις ιδέες στην εμπειρία και το ανάποδο, δεν απαξιώνω ούτε τη φιλοσοφία, ούτε την ενέργεια. Ο χειρισμός των διπόλων είναι ότι είναι.
Συμπερασματικά: Νομίζω απλά ότι όταν ο τρόπος οργάνωσής και λειτουργίας σου δεν συνάδει με τις ιδέες σου, τότε και οι ιδέες σου είναι σαθρές, ή επίπλαστες.
Φίλε Λέφτη
Βεβαίως οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν είναι η φιλοσοφική λίθος, η έλλειψη τους όμως ενδυναμώνει το πολιτικό Αλτσχάιμερ και εν προκειμένω έχει δίκιο ο Πικαπα για την έλλειψη σοβαρότητας που δείχνουν τα διάφορα κολλητιλίκια της ΛΑΕ. Κατα τα λοιπά περιμένω να γράψεις και άλλα για την άποψη του Νταβανέλου για τα περί "εθνικής ανεξαρτησίας". Επίσης, με βάση το παραπάνω άρθρο, πιστεύω ότι έχεις δίκιο που διαβλέπεις στροφή του Μπελαντή.Τι να κάνουμε; γίνονται και αυτά...και σκέφτομαι μήπως πρέπει να το εκλάβουμε ως μία παρενέργεια του τροτσκισμού;:)
Εκ λάθους, δύο φορές το ίδιο (περίπου) σχόλιο...σβήσε όποιο νομίζεις
Φίλη Επισκέπτρια Χ,
Νομίζω ότι καλό είναι να αφήσω και τα δύο σχόλια. Γιατί στο καθένα από αυτά υπάρχει κάτι που λείπει από το άλλο. Εκτός κι αν έχεις αντίρρηση. Δικά σου γραπτά είναι, εσύ αποφασίζεις. Μη με πείτε και "σταλινικό"... ;-) :-)
Τα λέμε (αργότερα επί της ουσίας)
Και μια που ακούστηκε για μπαρουτοκαπνισμένους, αναρωτιέμαι που και πως και πριν πόσες δεκαετίες μπαρουτοκαπνίστηκαν αυτοί οι θεωρούμενοι μπαρουτοκαπνιμένοι.
Ήμουνα νιος και γέρασα, αλλά από τότε μέχρι τώρα εξακολουθώ να παρατηρώ ότι αυτοί οι θεωωρούμενοι μπαρουτοκαπνισμένοι δεν κινδυνεύουν π.χ ούτε καν στις διαδηλώσεις να καπνιστούν. Αλλά ακόμη κι αν κάτι τους λιγοσυμβεί, θα βρεθούν αμέσως αυτοί που θα τους φροντίσουν, και θα πουν, συγνώμη λάθος. Να μην το επεκτείνω στο κάπνισμα της πραγματικής έκθεσης και ξερο-τσιγαρίματος, δηλαδή στην αγωνία του μεροκάματου, να βγάλεις το ψωμί σου, χωρίς να χάσεις τη ψυχή σου. Ήμουνα νιος και γέρασα, αλλά αυτοί που θεωρουνταν προβεβλημένοι, είχαν ξεχάσει πως είναι, και οι περισσότεροι μάλλον δεν το έμαθαν ποτέ.
Καλό είναι να λέμε τα σύκα σύκα και οι νεότεροι τουλάχιστον να μη παραμυθιάζονται. Ειλικρινά,αμφιβάλλω πια αν τελικά είναι προτιμότερο ένας νέος να οργανωθεί νωρίς, γιατί στη συνέχεια θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια και δυσκολία μεχρι να και αν ποτέ σπάσει τα σαθρά μπετά και τις αναλήθειες των υποτιθέμενων μπαρουτοκαπνισμένων. Καλά μπάνια.
Επιμύθιο: Λίγο μετά το Saturday night fever που τότε το είδαμε είπαμε κριτικά, αλλά και κατά το απολύτως γνωστό εφηβικά.., και μετά το Grease που αρνηθήκαμε τότε να το δούμε, ο Τραβόλτα είχε γυρίσει μια ταινία, δε θυμάμαι τίτλο, όπου είχε έρθει στη πόλη και πιανόταν σε δουλειές, αλλά όλο τα πράγματα πήγαιναν στραβά και αυτός έβριζε την τύχη του. Η ανάλυσή μας τότε ήταν ακριβώς η έλλειψη ταξικής ανάλυσης και ταξικής συνείδησης, που του απαγόρευε να δει τι φταίει και πάντα του έφταιγε ο κακός του ο γλάρος.
Κατά αναλογία, το να λέμε ότι η καθ ημάς έχει καταληφθεί από μωρία, ότι έχει γεροντοκορίαση, ότι έχει δεν ξέρω γω τι, που τα έχει κι αυτά και άλλα, απλώς επαναλαμβάνει την ταινία. Από την άλλη, ήμουνα νιός και γέρασα από αναλύσεις τι και τι πρέπει να κάνει η αριστερά. Λόγια λόγια, α, και παρελάσεις με πανό – τρίχες.
Ήμουνα νιος και γέρασα να ακούω για την αριστερά. Στα τέτοια μου στο φινάλε η αριστερά. ¨Όλοι κοιτούν τη καμπούρα του άλλου, του διπλανού του, χωρίς κανείς να θέλει να ισιώσει τη δική του. Μας φταίει το σύστημα, ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα, τώρα, και πάντα δύσκολα ήτανε, ήμουνα νιος και γέρασα, ευκολία δεν είδα. Και ο λαός δεν ξυπνάει, να ακούσει τι λέμε. Ωραία. Ο λαός ποτέ δεν κοιμότανε, και μπορεί να μην ακούει, αλλά βλέπει. Βλέπει πως άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε, πως αυτό που θέλουμε να γίνει δεν μπορούμε να το κάνουμε ούτε ως παράδειγμα σε μικρογραφία μεταξύ μας.
Αναλύσεις σαν του Μπελαντή, αλλά και άλλων, μεταξύ των οποίων κάτι έκανα κι εγώ, δεν βρίζουν τη κακή μας την τύχη, αλλά εστιάζουν στο τι Δεν κάνουμε. Όχι στο τι να κάνουμε για να ακούσουν τα σωστά μας, αλλά στο τι δεν κάνουμε και για αυτό δεν πείθουμε, ούτε και θα πείσουμε ποτέ έτσι.
Είναι εύκολο κανείς να απαξιώνει και να ταμπελάρει, να σε πει π.χ. φιλελέ, αναρχοέτσι, και δεν ξέρω τι. Στη δουλειά μου πάντα προσπαθούσα για κανόνες, αυτονόητα, διαδικασίες ανεξάρτητες από τα έτσιθέλω – και τότε με λέγανε αναρχοέτσι, όταν δε με λέγανε κομμουνιστή. Μα ρε παιδιά, έλεγα, αναρχοέτσι, όταν ακριβώς μιλάω για κανόνες και διαδικασίες; Μου απάντησε κάποτε μια διευθύντρια που την ήξερα φιλικά από παλιά και μου είπε. "Δεν έχει σημασία, εσύ μιλάς για κανόνες και εφαρμογή του νόμου, αλλά είσαι ενάντια στους κανόνες, γιατί ο κανόνας και ο νόμος είναι να ακούς τι σου λένε οι αποπάνω". Τα ίδια ακριβώς μου συνέβησαν στην "αριστερά”, ως και νεοφιλελέ έλαχε και με με είπαν μια φορά, όταν τους πείραξα τα κεκτημένα να αποφασίζουν και διατάζουν τι να κάνουμε. Καμία πικρία φυσικά δεν κρατώ, αυτά είναι για τα εικοσάχρονα. Πολιτικοποιώ, εξηγώ, και προτείνω.
Αυτό έχει κάνει και ο Μπελαντής, και βέβαια δεν είμαι εγώ να απολογηθώ το τι εννοεί ο ποιητής εδώ κι εκεί, ούτε και βέβαια συμφωνώ ακριβώς και πάντα. Ωστόσο, το να βρίζεις τον κακό σου το γλάρο που δεν έχεις καλό σεντερφόρ ή σοφό κόουτς, ή πάλι μονίμως να σου φταίνε οι άλλοι που δεν σε καταλαβαίνουν, δεν έχει αποτέλεσμα. Κάτσε και βρες τι δεν κάνεις, εξήγησε και πρότεινε και κάντο!.
Αλλά είναι δύσκολο..εμ άμαν ήταν για τα εύκολα, δεν θα ήταν για μας.
Φίλη Επισκέπτρια Χ,
Με τη σπαρίλα που με δέρνει, μόλις σήμερα καταφέρνω να συμπληρώσω το απαντητικό μου σχόλιο και να το ποστάρω (sorry). Το λεπόν:
Δημοκρατικές διαδικασίες; Χμ... Δεν είναι τόσο απλό. Διότι, απλούστατα, δημοκρατικές διαδικασίες υπάρχουν! Σε όλα τα αριστερά κόμματα, ακόμα και στο καταστατικά πιο αντιδημοκρατικό, το ΚΚΕ, τα μέλη, σε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας, δεν στερούνται παντελώς κάποιων δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ποια είναι η μεγάλη πληγή, αρρώστια, διαστρέβλωση, αλτσχάιμερ (πες το όπως θες) όμως; Είναι ότι τα μέλη αποφεύγουν να ασκήσουν αυτά τα δικαιώματα! Με πρώτο-πρώτο, αλλά όχι και τελευταίο, το δικαίωμα της διαφωνίας. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στο ΚΚΕ όπου τυπικά μπορείς να διαφωνήσεις, αλλά μετά σε τρώει η μαρμάγκα (όπως έφαγε, λόγου χάρη, τον Μπογιόπουλο). Ισχύει παντού, τηρουμένων βέβαια κάποιων διαφορών. Για κάποιους μυστήριους λόγους, που για να τους προσεγγίσει κανείς πρέπει να έχει πολύ αυξημένες γνώσεις στην ατομική και κοινωνική πολιτική ψυχολογία, όλοι οι αριστεροί και οι αριστερές (δεν πάτε πίσω :-) ) φαίνεται πως έχουν εσωτερικεύσει την 5η εντολή («Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα εύ σοι γένηται, και ίνα μακροχρόνιος γένη επί της γής της αγαθής, ής Κύριος ο Θεός σου δίδωσί σοι»), την έχουν προσαρμόσει στην κομματική ζωή και την έχουν ανάγει σε πολιτική αρχή (αρχίδια αρχή! σόρυ κιόλας :-) ) ως προς τη στάση τους απέναντι σε στρατηγικές, τακτικές ή και απλές αποφάσεις που εκπορεύονται εκ των άνω ή απέναντι σε κατεστημένες γενικότερες αντιλήψεις που είναι ολοφάνερα στραβές ή, στην καλύτερη περίπτωση, ξεπερασμένες από τα πράγματα ή τις σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις. Κοντολογίς: οι πολιτικές συλλογικότητες έχουν πρόβλημα δημοκρατίας κυρίως γιατί τα κύτταρα των συλλογικοτήτων, δηλαδή τα άτομα, είναι πολιτικά άρρωστα, άσχετα αν η αιτία τής αρρώστιας άλλοτε είναι η δειλία μπροστά στο ενδεχόμενο να στιγματιστείς ως μαύρο πρόβατο από τα άλλα μέλη τού δικού σου ιδιαίτερου ‘‘κοπαδιού’’, άλλοτε το ιδιοτελές συμφέρον που υπαγορεύει το γλείψιμο, άλλοτε η έλλειψη αυτοπεποίθησης, άλλοτε η τερατώδης άγνοια και ο πολιτικός ημιαναλφαβητισμός ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος με μεγαλύτερη φαντασία από αυτήν που διαθέτω εγώ. Να τι είχα στο μυαλό μου όταν έγραψα παραπάνω «τι να σου κάνει ακόμα και η πιο πλέρια δημοκρατία;».
Ο Μπελαντής, δυστυχώς για το στρατόπεδο της κριτικής Αριστεράς και προς ικανοποίηση της γραμμιτζήδικης Αριστεράς –οπουδήποτε και αν ανιχνεύονται αυτά τα δύο στρατόπεδα– είναι ένα από τα θύματα της περσινής ήττας. Νομίζω ότι το έχει χάσει τελείως. Δεν είναι ο μόνος. Αλλά είναι ένας από τους λίγους με τους οποίους δεν θα ήθελα να συμβεί αυτό γιατί πίστευα και πιστεύω ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν να βγούμε από τη λάσπη. Όχι όμως έτσι. Όχι από τη λάσπη στο απόλυτο κενό.
Μωρέ όχι εγώ να γράψω για τον αντιεθνικισμό τού Νταβανέλου και των τροτσκιστών, αλλά ούτε ο ίδιος ο Λένιν να διέκοπτε τον ύπνο του και να έγραφε κάνα λίβελο δεν θα τους έστρωνε! Από μια άποψη είναι λογικό. Τι έχει μείνει στους τροτσκιστές από τη στιγμή που εδώ και δεκαετίες έχουν χάσει το αποκλειστικό προνόμιο της κριτικής στην περίοδο Στάλιν; Ο διαστρεβλωμένος διεθνισμός και η χαλασμένη κασέτα «όσο πιο αριστερά, τόσο πιο καλά» (πάλι καλά να λες που έχουν παρεκκλίνει από την ορθοδοξία τού ρεύματός τους και δεν μας καλούν σε «εισοδισμό» στην ευρωζώνη και στην ΕΕ!). Ε, πώς να τους ξεκολλήσεις από το κλαράκι που τους κρατάει ζωντανούς, έστω κι αν μόλις που αναπνέουν;
Αυτά τα ολίγα φιλενάδα και να με συγχωρείς για την καθυστέρηση. Τώρα που τελείωσε κι η μπάλα τού Euro, μία από τις αιτίες που τα φόρτωσα στον κόκορα, ελπίζω να γίνω πιο επιμελής! :-)
Τα λέμε
Φίλε Λέφτη
Δύσκολο και στενόχωρο θέμα έπιασες (και προφανώς δεν αναφέρομαι στον τροτσκισμό)!
Πράγματι ισχύουν ως ένα βαθμό αυτά που αναφέρεις για τα "άρρωστα" κύτταρα της αριστεράς. Αλλά πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Ό,τι ισχύει στην υπόλοιπη κοινωνία ισχύει και στην αριστερά. Η αριστερά βεβαίως είναι το σχολείο της κοινωνίας για κάτι καλύτερο, αλλά αν το σχολείο αυτό δεν λειτουργεί σωστά, αμόρφωτους και δειλούς ανθρώπους θα βγάζει.
Και για να το πω και αλλιώς: Από την κεφαλή βρωμάει (πάντοτε) το ψάρι και με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Συνεπώς ας συνεχίσουμε να ψάχνουμε για κεφαλή και για δασκάλους
"Συνεπώς ας συνεχίσουμε να ψάχνουμε για κεφαλή και για δασκάλους"
όταν βρεθεί σφυρίξτε κλέφτικα και μετά στρωθείτε στο (ξανα)χτένισμα των ιδεολογικών βάσεων, εκεί μυρίζουν πολλά από τον 19ου αιώνα.
Από τότε περιμένουν χτένισμα.
Καλές διακοπές.
(ίσως) τα ξαναλέμε τέλη Σεπτέμβρη.
Bella Ciao!
αγαπητή Επισκέπτρια Χ, όταν λέμε για δασκάλους που χρειαζόμαστε, μήπως εννοούμε κάτι σαν έναν δάσκαλο Ψαρά που να περπατά στη θάλασσα; Άπσρο ή μαύρο, αλλά που να πιάνει ποντίκια και να τα κάνει ψάρια; και να βγάζει το καλό κρασί στο τέλος; και με 12 διαλεχτούς μαθητές; και με 4 θύρες USB 4.0, και 4G και bluetooth για τηλεπάθεια; Απαραίτητα πια τα γκατζετάκια στο δάσκαλο, έτσι που άλλαξαν οι εποχές.
Γιατί αν αυτό εννοείς, τότε φυσικά συμφωνούμε. Και σήμερα πια όλα αυτά είναι στο ίντερνετ. Ένα σωστό search και φύγαμε.
Δηλαδή έχω εκλάβει την τελευταία παράγραφό σου ως πραγματικά ωραίο χούμορ.
ΥΓ. Αν όμως τέτοιοι δάσκαλοι δεν υπάρχουν, ή αλλιώς, δε φτουράνε πια, τότε το μόνο που μας μένει είμαστε εμείς. Και είμαστε πολλοί.
Φίλε πικάπα
Λυπάμαι αλλά κάνεις λάθος: Δεν κάνω χιούμορ και η άποψη μου είναι ότι μεγάλο μέρος του προβλήματος σήμερα έχει να κάνει με την έλλειψη ηγεσίας στην αριστερά .
Βεβαίως, τα περί δασκάλου "ψαρά" που θα περπατά στη θάλασσα και θα πιάνει ποντίκια που θα μεταμορφώνει σε ψάρια, είναι δικές σου σκέψεις και όχι δικές μου και σε παρακαλώ μη μου τις χρεώνεις . Η δική μου άποψη είναι ότι το πρόβλημα της ηγεσίας είναι απόρροια ενσωμάτωσης αστικών αντιλήψεων στις οργανώσεις της αριστεράς και συνέπεια της έλλειψης γενικότερου ιδεολογικού και πολιτικού προσανατολισμού.
Τέλος, ειλικρινά, χωρίς να θέλω να γίνω κακιά, πιστεύω ότι μάλλον πρέπει να ξανασκεφτείς αυτά που γράφεις στο υστερόγραφο σου: Πρώτον γιατί είναι βέβαιο ότι πάντοτε υπάρχει κάποιος που κατέχει γνώση μεγαλύτερη από τη δική μας και συνεπώς τα "δάσκαλοι δεν υπάρχουν ή δεν φτουράνε πια" μόνο σε μικροαστικό εγωϊσμό μπορούν, κατά την άποψη μου, να αποδοθούν και δεύτερον γιατί είτε είμαστε (ή είσαστε) πολλοί , είτε λίγοι (ποιοι ακριβώς;) , γεγονός είναι ότι όλες οι κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα χάνονται η μια μετά την άλλη και βαίνουμε ολοταχώς σε νέο μεσαίωνα. Αν λοιπόν κάποιος ή κάποιοι πιστεύουν ότι μπορούν να σταματήσουν τη λαίλαπα χωρίς "παραδοσιακή" οργάνωση μπράβο τους, αρκεί βεβαίως να αρχίσουν να το αποδεικνύουν!
«[...] η άποψη μου είναι ότι μεγάλο μέρος του προβλήματος σήμερα έχει να κάνει με την έλλειψη ηγεσίας στην αριστερά.»
That makes two of us!
Ευχάριστο φίλη επισκέπτρια χ τέτοιος διάλογος, ήρεμος και μεστός – και σπάνιο πια. Προφανώς έκανα χιούμορ. Η αλήθεια έχω γράψει πολλά εδώ (και αλλού) και δυσκολεύομαι να τα επαναλαμβάνω τρεις και λίγο. Ποτέ βέβαια δεν υπονόησα καν ότι γίνεται οτιδήποτε χωρίς οργάνωση – το ακριβώς αντίθετο μάλιστα - και όταν λέμε οργάνωση εννοούμε οργάνωση πραγματικά και όχι μπάχαλο, με βάση αρχές, θεσμίσεις και προδιαγραφές, όχι βέβαια με βάση πρόσωπα και ενοράσεις.
Το θέμα της ηγεσίας (αλλά και της έμνευσης) προφανώς δεν μπορεί να εκριζωθεί, όπως είναι αδύνατο ξαφνικά το αγελαίο είδος μας να μεταμορφωθεί σε σμήνος. Στην πράξη αναδεικνύονται διαφόρων ειδών ηγεσίες ή και πρωτοπορίες. Στο θέμα που μας αφορά, ανατρεπτική ηγεσία είναι αυτή που μπορεί να εξελίξει το σύνολο. Εξ ορισμού, πρωτοπορία για εμάς, για τους σκοπούς μας, είναι αυτή που σε εύλογο διάστημα καταφέρνει να εκχωρήσει τη θέση της σε μια άλλη, ευρύτερη και καλύτερη πρωτοπορία. Αν όχι, τότε δεν πρόκειται για δική μας (ανατρεπτική) πρωτοπορία, αλλά σαφώς για αναπαραγόμενη (ταξική ουσιαστικά) εξουσία. Αδιάφορο αν η ίδια η υποτιθέμενη ηγεσία είναι στείρα, ή είναι άγονο το έδαφος. Το αποτέλεσμα μετράει και μιλάει..(δεν κρατιέμαι να πω ότι τα έχω ξαναπεί πολλάκις..)
Στις λεπτομέρειες,, να συμπληρώσω ότι η φράση αναζητούμε την κατάλληλη ηγεσία δεν είναι εύστοχη. Όσον αφορά “εμάς'” (καλά ρωτάς ποιους “εμάς”;), είμαστε λοιπόν πολλοί αυτοί που γνωρίζουμε πολλά και είναι κρίμα να ανεχόμαστε ως “ηγέτες” ή ¨καθοδηγητές” άτομα αποδεδειγμένα πια ανεπαρκή είτε ακατάλληλα. Το πρόβλημα ωστόσο δεν είναι η διεκδίκηση της ηγεσίας, γιατί τότε θα ήταν μια από τα ίδια, Φύγε εσύ, έλα εσύ, με τις ίδιες δομές και κουλτούρες, ίδια μάπα θα ήταν το καρπούζι. Το πρόβλημα είναι ότι χρειάζεται να επιβληθούν και να καλλιεργηθούν νέες (ανατρεπτικές) δομές, νοοτροπίες και τρόποι λειτουργίας. Και για να γίνει αυτόι, χρειάζεται πάντα να συγκεντρωθεί μια κρίσιμη μάζα και ενέργεια ενεργοποίησης - έτσι είναι πάντα. Όμως, είναι ο ΤΡΟΠΟΣ που εκπαιδεύει και όχι ο ηγέτης. Ο τρόπος δημιουργεί, ο τρόπος ανατρέπει. Αλλιώς, το πιο δυνατό ζώο, κυριαρχεί. Στην περίπτωση της καθ ημάς βέβαια, όπου “δυνατό”, βάλε “δημοσιοσχεσίτης”.
Φίλη επισκέπτρια χ, δυστυχώς, ή ευτυχώς, αριστερά σημαίνει ανατροπή. Και ανατροπή θέλουν να κάνουν μόνο οι υποτιθέμενοι αποκάτω. Και είμαστε πολλοί. Προφανώς και στην αριστερά χρειάζεται ανατροπή. Το ξέρουν και οι πέτρες.
Λεπτομέρεια Νο2. Σε όσους ισχυρίζονται ότι στην αριστερά υπάρχουν δημοκρατικές δομές και διαδικασίες, θα ήθελα παρακαλώ να αντιπαραβάλλουν τις θεωρητικές αυτές δομές με αυτές της αστικής δημοκρατίας. Θα δουν πανηγυρικά ότι οι αντίστοιχες δομές της αστικής δημοκρατίας είναι σαφώς πληρέστερες και με περισσότερες ασφαλιστικές δικλείδες. Και μάλιστα εφαρμόζονται και πραγματοποιούνται συχνότερα. Άρα, το να λέμε ότι τα αριστερά μέλη (φταίνε λέει μάλιστα που) δεν ασκούν σωστά τα δημοκρατικά δικαιώματά τους, είναι το ίδιο ακριβώς που μας λένε τα αστικά κόμματα, ότι η ψήφος το λαού τα νομιμοποιεί. Πρόκειται για λάθος (αστική) λογική, που σαφώς απαιτεί Ανατροπή.
Μήπως συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή έχουμε πολλή ηγεσία, περισσότερη από αυτή που αντέχουμε;
Ντεζαβού:
Σαν αριστερά, Δεν έχουμε άμεσες λύσεις για τα πάντα και τους πάντες. Αυτό το ξεχνάμε πολλές φορές. Στη σημερινή βαρβαρότητα που εξελίσσεται, ο πανάρχαιος “ακροδεξιός” προστατευτισμός έναντι των “άλλων” έχει το πάνω χέρι ως συμμαχική “εναλλακτική” στην μέινστριμ ακροδεξιά του “φιλελευθερισμού” και του “εκσυγχρονισμού”. Για την ακρίβεια πρόκειται για λύσεις που, όπως γινόταν πάντα, προωθούνται παράλληλα και συμπληρωματικά, σαν τις 2 όψεις του νομίσματος.
Οι λύσεις που σωστά θέλει η αριστερά, και τις έχει υποσχεθεί ο ίδιος ο Θεός, πνίγονται κάτω από μια σειρά προϋποθέσεις, που καθόλου δεν προσφέρονται απλόχερα. Λείπουν πολλά κομμάτια και μονίμως δεν προκάμουμε.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Σε μια εποχή όπου και η αριστερή διανόηση είναι και αυτή ηθικό παράγωγο χορτασμένων λευκών δυτικών καλοθρεμμένων ακαδημαϊκών, ή πάλι, παιχνίδι μονίμων πολιτικών αποκομμένων από την παραγωγή και τη ζωή των πολλών,
αναζητείται μια πολιτιστική επανάσταση που θα μπορέσει να απαντήσει χειροπιαστά σε αυτά που μπορούν να απαντηθούν, πριν μας σωθεί το λάδι.
Οι στρατηγοί μας και οι ταγματάρχες, της αριστεράς, είναι της σχολής, με πατούσες μαλακωμένες από τις αερόσολες, χωρίς στοιχειώδεις εμπειρίες του πεδίου των πολλών. Ελάχιστοι διανοητές, που δε γεννιούνται κάθε μέρα, μπορούν μέσα από τα αρχαία βιβλία να ξεχωρίσουν τη μέλισσα από τη σφήκα, χωρίς να έχουν σκάψει στο χωράφι, εκτεθειμένοι στο καιρό του, στα ζουζούνια του και στα θηρία του. Κι από την άλλη, όσοι είναι γεννημένοι να ρίχνουν κάρβουνο στο θερμαστήριο, δεν ευκαιρούν ποτέ να δουν το ηλιοβασίλεμα.
Το βάρος πέφτει στους λοχαγούς και θάλεγα ακόμη περισσότερο στους λοχίες και στους δεκανείς.
Αν όμως οι δεκανείς και οι λοχίες, κατατρώγονται με κατινιές, δε μας σώζει τίποτε. Μη ρωτάτε εμένα, ένα κουρασμένο φαφλατά, που δεν ήταν και ποτέ παλικάρι. Ρωτήσετε τους εαυτούς σας.
Δημοσίευση σχολίου