Παρ’ όλα αυτά, Καλή Χρονιά!

Αύριο θα είναι μια καινούργια χρονιά. Η επίσημη πρώτη μιας νέας δεκαετίας. Μακάρι να μπορούσα να πω ως άλλη Σκάρλετ Ο’Χάρα ότι θα είναι και μια άλλη μέρα. Η δεύτερη δεκαετία του 21ού αιώνα έδωσε πολλές ευκαιρίες στην Αριστερά να «κάνει παιχνίδι». Τις κλώτσησε όλες, τη μία μετά την άλλη. Βλέποντας εκ των υστέρων τα πράγματα κάποιος που αρνείται να κοροϊδέψει τον εαυτό του και τους άλλους, συνειδητοποιεί ότι αυτοί που εκπροσωπούν την Αριστερά στην Ελλάδα (όχι πως αλλού είναι και πολύ καλύτερα τα πράγματα στις περιπτώσεις που δεν είναι χειρότερα), τόσο στη βάση της όσο και στις «κορυφές» της, δεν είχαν τις ελάχιστες απαιτούμενες προϋποθέσεις για κάτι καλύτερο.

Τώρα στάχτες και αποκαΐδια. Και η φρικτή υποψία ότι δεν υπάρχει ούτε καν κάποια μέση για να συνεχίσει κανείς από αυτήν. Πρέπει να τα ξαναδεί όλα από την αρχή.... 

Πες μας, βρε Χάρε, να χαρείς το μαύρο σου σκοτάδι: έχει πιάνο, έχει πεντάγραμμο χαρτί και πίπα σκαλιστή, για κάθεται χαρμάνης;

 ✮ ✮ ✮

∼

∼

 

✮ ✮ ✮

After 103 years, the October Revolution is still going strong!

Από τη δεκαετία τού ’60 κιόλας είχαν αρχίσει να ακούγονται οι πρώτες φωνές στο στρατόπεδο της Αριστεράς: η Οκτωβριανή Επανάσταση έχει χάσει πια την προωθητική της δύναμη.

Χμ... Εξαρτάται. Αν της βάζει κανείς το πετρέλαιο κίνησης που χρησιμοποιείτο τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα και έχει την απαίτηση να κινηθεί, ασφαλώς χάνει το χρόνο του.

Αν, όμως, της ρίξει σύγχρονη σούπερ αμόλυβδη, από αυτές που ξεπερνάνε τα 99 οκτάνια και προσεγγίζουν τα 100, αλλάζει το πράγμα....

Της κοντής Αριστεράς ο Αντώνης Αλεξανδρίδης τής φταίει

Περισσότερα όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός. 

«Και για τη Rosa Nera τι έχετε να πείτε, Βλαντίμιρ Ιλίτς;» «Οι μούτσοι που γαμούσαμε γίναν καπεταναίοι....»

Όσο κι αν το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο, είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς μέρα με τη μέρα το σύνολο σχεδόν τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς μετατρέπεται αυτοβούλως και με χαρά σε θεραπαινίδα τής σύγχρονης αναρχίας (grosso modo σαν την ιστορική, απλώς 100 φορές χειρότερη).

Τελευταία μέχρι στιγμής αφορμή γι’ αυτήν τη διαρκή πορεία προς τον ξεπεσμό, η υπόθεση της εκκένωσης της κατάληψης Rosa Nera στα Χανιά. Αν κάποτε στα Σάλωνα έσφαζαν αρνιά και στο Χρυσό κριάρια και στης Μαρίας την ποδιά σφάζονταν παλικάρια, από το Σάββατο το πρωί, κάθε αριστερός αυτής τής κατηγορίας που σέβεται τον εαυτό του νιώθει υποχρεωμένος να κόβει φλέβες πέντε φορές την ημέρα (σαφής επιρροή από τα φιλοϊσλαμικά αισθήματα του εξωκοινοβούλιου) για την «επιχείρηση ανακατάληψης χώρου». Αντίστοιχα, ουδείς εξ αυτών νιώθει την παραμικρή υποχρέωση, εκτός από την καταδίκη τής αστυνομικής επέμβασης, να τραβήξει κι έναν-δυο αστερίσκους και υποσημειώσεις που να τον διαχωρίζουν από τις αναρχικές φαντασιώσεις (φαντασιώσεις στην καλύτερη περίπτωση· δεν λείπουν οι περιπτώσεις που πρέπει να μιλάει κανείς για προσχήματα, άλλοθι ή και «κάλυψη»...).

Μα τι λέω; Ποιος αστερίσκος και ποια υποσημείωση; Εδώ έχεις τον Θανάση Καμπαγιάννη, επιφανή δικηγόρο για πολιτικές υποθέσεις και μέλος της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη τής Χρυσής Αυγής, να υποστηρίζει στα σοβαρά από το βήμα τού ThePressProject (ποιος στη χάρη σου, ρε Πουλή! όλοι για σένα δουλεύουνε!):

Η Rosa Nera –και κάθε Rosa Nera– είναι ο λόγος που η δημοκρατία μας δεν έχει βυθιστεί ακόμα στον βόθρο των Μιχαλολιάκων και στον βούρκο των Μπέων.

Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί! Κάποτε ήταν το ΕΑΜ που μας έσωσε απ’ το φασισμό. Τώρα είναι η καρικατουραναρχία τού 21ου αιώνα!

✮ ✮ ✮

After midnight blues

Τα δύο πρώτα είναι από τη χώρα στην άλλη πλευρά τού Ατλαντικού. Το ένα, για τους ανθρώπους τής δουλειάς. Το άλλο, για τα κακά παιδιά της. Ύστερα, πίσω, εδώ, στη Γηραιά Ήπειρο και στην Πορτογαλία. Τέλος, κι ένα δικό μας. Γιατί, αν παινεύεις μόνο τα σπίτια τών άλλων και διαγράφεις το δικό σου.... Όχι, δεν πέφτει να σε πλακώσει, αυτά γίνονται μόνο στις παροιμίες. Απλούστατα, θυμώνει κι εκείνο, σου κλείνει την πόρτα κατάμουτρα και σε αφήνει μόνο σου απ' έξω. Κι άντε μετά εσύ που θέλεις να το αλάξεις, να ξαναμπείς μέσα για να το αλλάξεις.... 

✮ ✮ ✮ 

BREAKING NEWS!!! Τεράστια νίκη τού ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήματος: ο Θέμης Κανέλλος στο Big Brother τού ΣΚΑΪ!

Όπως πληροφορηθήκαμε όλοι από τον έγκριτο τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, ο Θέμης Κανέλλος (Themicorn κατά YouTube) είναι έν@ από τους παίκτες και παίκτριες του Big Brother που έκανε πρεμιέρα στον ΣΚΑΪ πριν από τρεις-τέσσερις ημέρες. Όσοι δεν ξέρετε τι εστί Themicorn μπορείτε να πάρετε μια γεύση από ένα χαρακτηριστικό βίντεο του καναλιού που διατηρεί στο YouYube. Το βίντεο, που παρατίθεται στο τέλος, τιτλοφορείται Πώς έχασα την παρθενιά μου και έχει διάρκεια 12 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα. Απολαύστε υπεύθυνα.

Update τής τελευταίας στιγμής: Σύμφωνα με ευρέως κυκλοφορούσες φήμες, που όμως δεν κατέστη δυνατόν να διασταυρωθούν, γι’ αυτό και τις μεταφέρω χωρίς να τις υιοθετώ, ο Θέμης Κανέλλος έχει ήδη δεχθεί συγχαρητήρια μηνύματα από όλες τις φεμινιστικές οργανώσεις (όχι υποχρεωτικά αποτελούμενες 100% από γυναίκες), από τη LGBTQ  ομάδα τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από τις φεμινιστικές ομάδες των τροτσκιστικών οργανώσεων που διατηρούν τέτοιες και από τη (συλλογική) διεύθυνση της εφημερίδας Η Κόκκινη καθώς και από τον κατά νόμον υπεύθυνο τής εταιρίας ΙΚΕ ThePressProject Κωνσταντίνο Πουλή. Ακόμα, εκ μέρους τών 53 τού ΣΥΡΙΖΑ, από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και τον Πάνο Λάμπρου. Τέλος, από τον Νίκο Γιαννόπουλο του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, κι ακόμα, από την πρώην τής ομάδας Ρόζα και νυν ΛΑΕ Μάνια Μπαρσέφσκι, τον ανεξάρτητο Συριζαίο Άκη Γαβριηλίδη και άλλους περισσότερο ασήμαντους που δεν αξίζει ο κόπος να αναφερθούν.  

Update στο update: Ακόμα, ακούστηκε ότι συγχαρητήρια μηνύματα έστειλαν στον Θέμη και γνωστοί φιλελεύθεροι, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης και ο Νίκος Δήμου. Φυσικά, πρόκειται για τον ορισμό τών fake news που τα μεταφέρω μόνο και μόνο για να γελάσουμε. Πού ξαναακούστηκε να συμπλέουν φιλελεύθεροι με αριστερούς και τούμπαλιν;

 ✮ ✮ ✮

Αμαρτία εξομολογουμένη αμαρτία ούκ εστίν

Όσο περισσότερο έρχομαι σε επαφή με τις αναλύσεις(;), τις ιδέες(;) και τους προβληματισμούς(;;;*) στελεχών και παραγόντων τής Αριστεράς, όλο και πιο πολύ μπαίνω στον πειρασμό να επαναλάβω τον ανακουφιστικό αναστεναγμό τού Τάκη Λαζαρίδη που τον έκανε και τίτλο στο βιβλίο του: Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι. Για να τηρηθούν, όμως, οι αναλογίες και να εξυπηρετηθούν οι δικές μου σκοπιμότητες, που βέβαια διαφέρουν από εκείνες τού Λαζαρίδη όσο ο φάντης από το ρετσινόλαδο, τον επαναλαμβάνω παραλλάσσοντάς τον:

Ευτυχώς που κανείς δεν μας παίρνει πια στα σοβαρά, σύντροφοι.  

 

* Δεν νομίζω ότι το τριπλό ερωτηματικό χρειάζεται κάποια αιτιολόγηση.... 

Τι είδους ιός έχει προσβάλει τους εγκεφάλους ορισμένων ανθρώπων, ώστε να τους κάνει να διαδηλώνουν εναντίον τής υποχρεωτικής χρήσης μάσκας για προστασία από τον Covid-19 φορώντας ...μάσκες;;;

 

Και τι είδους μετάλλαξη έχει υποστεί ο εγκέφαλος εκείνων των οποίων «το πάθος για τη λευτεριά είναι [τόσο πολύ] δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά», που αναπαράγουν την είδηση χωρίς καν να σημειώνουν έστω και στα ψιλά τη σχιζοφρενική αντίφαση; Να υποθέσω ότι είναι κι αυτή η μετάλλαξη μια από τις συνέπειες που έχει εκείνο «το άλλο πάθος», αυτό που όταν ήμασταν μικροί μάς έλεγαν ότι τυφλώνει και κουφαίνει;

Ο Slavoj Žižek για τoν παρα-βιασμό της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από το Oruç Reis

Ακούω από το πρωί στα ραδιοφωνικά δελτία ειδήσεων ξανά και ξανά: «Για έκτη ημέρα το Όρους Ρέις [σ.σ.: η σωστή τουρκική προφορά: Όρουτς Ρις] στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Τα ελληνικά πλοία παρακολουθούν στενά τις κινήσεις του.» Μια, δυο, τρεις, δεν θέλει και πολύ το μυαλό, θυμήθηκα τον Σλαβόι Ζίζεκ. Συγκεκριμένα, ένα ανέκδοτο που παραθέτει στο βιβλίο του Πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα (Scripta, 2011). Είναι ένα ανέκδοτο που, κατά τον μεγαλοφυή τρελό Σλοβένο, οι αντιφρονούντες στα χρόνια τής παλιάς ΕΣΣΔ (να μη λησμονείται ότι αυτό το αντι- εν προκειμένω ήταν διαφόρων ειδών, κατασκευών και προελεύσεων, όχι πάντα αγαθών προθέσεων) συνήθιζαν να διηγούνται μεταξύ τους, αυτοσαρκαζόμενοι και αυτοοικτιρόμενοι για την αδυναμία τους να «ζορίσουν» το σύστημα (μένω στο αντικειμενικό και αξιολογικά ουδέτερο: όπως κι αν χαρακτηρίζει κανείς τα πρωτοσοσιαλιστικά καθεστώτα, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει και να διατηρήσει ταυτόχρονα τη σοβαρότητα και αξιοπιστία του το γεγονός πως ήταν σύστημα). Το ανέκδοτο:

Τον δέκατο πέμπτο αιώνα, όταν η Ρωσία ήταν υπό την κατοχή τών Μογγόλων, ένας χωρικός και η γυναίκα του περπατούσαν σ’ έναν κονιορτοβριθή επαρχιακό δρόμο· ένας Μογγόλος πολεμιστής καβάλα στ’ άλογό του σταμάτησε πλάι τους και ανακοίνωσε στον χωρικό ότι θα βίαζε τη γυναίκα του· κατόπιν πρόσθεσε: «Όμως, επειδή το έδαφος είναι γεμάτο σκόνη, εσύ θα πρέπει να βαστάς τούς όρχεις μου, όσο εγώ θα βιάζω τη γυναίκα σου, για να μη λερωθούν!» Αφού ο Μογγόλος έκανε ό,τι έκανε κι απομακρύνθηκε καβάλα στ’ άλογό του, ο χωρικός άρχισε να γελάει και να χοροπηδάει όλο χαρά. Η έκπληκτη σύζυγός του τον ρώτησε: «Πώς μπορείς να χοροπηδάς όλο χαρά, όταν μόλις με βίασαν βάρβαρα μπροστά στα μάτια σου;» Ο χωρικός απάντησε: «Μα του την έσκασα! Τα παπάρια του είναι γεμάτα σκόνη!»

Κάντε τις αντικαταστάσεις, εισάγετε τα δεδομένα τής διαμορφωμένης κατάστασης με τις βόλτες τού Oruç Reis, κι έχετε πιάσει το υπονοούμενο (όχι, ούτε λόγος, τα παπάρια τών Τούρκων ούτε καν τα ακουμπήσατε, δεν το συζητώ· τους τη σκάσατε!).

Αντίο, Κύριε Ντίνο. Ανδρείε εσύ!

Ναι! Ποτέ δεν υπήρξες σοκολατόπαιδο. Κι ας πήγαινες στο κατηχητικό μικρός. Κι ούτε λόγος βέβαια να μιλήσει κανείς για «ΛΟΑΤΚΙΑ+» μιλώντας για σένα (και μόνο που σκέφτομαι τι θα έσουρνες σε κάποιο από εκείνα τα μαλακισμένα τα «αλληλέγγυα» που τρέχουνε στα Gay Pride, αν αναφερόταν σε σένα με αυτόν το χαρακτηρισμό, σκάω στα γέλια!).

Από τότε που άρχισα να βγάζω δικά μου λεφτά, πόσες φορές δεν είπα να έρθω στο ισόγειό σου, στις 40 Εκκλησιές, να σε γνωρίσω από κοντά! Ποτέ δεν το έκανα, ο μαλάκας. Με φάγαν τα «άλλα», βλέπεις. Τα «πολιτικά».  Τα «πολιτικά» και οι «παρέες» –σκατά στα μούτρα μου!

Στα κάτω σου, ακόμα και στα πολύ κάτω σου, ποτέ δεν καταδέχτηκες να κρυφτείς, να φορέσεις τη μάσκα τών ευτυχισμένων ηλιθίων (λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι τη μάσκα τής ορθοδοξίας στον έρωτα την πέταξες από πάνω σου δημοσίως μόλις στα 19 σου και μέσα στη μαύρη δεκαετία τού ’50! –να τα βλέπουν αυτά κάτι Τιτίκες πενηντάρες και βάλε, που παριστάνουν ακόμα τούς macho....). Και στα πάνω σου, την ώρα τής αναγνώρισης, σου αρκούσε να κοιτάς εκείνους που σε χειροκροτούσαν μ’ αυτό το πονηρό γελάκι σου. Όσο για τις συγκρούσεις σου, τις πολλές και παθιασμένες συγκρούσεις.... Ακόμα και τα πιο δηλητηριώδη βέλη σου ποτέ δεν τα εκτόξευσες ύπουλα, στα μουλωχτά, πούστικα. Πάντα στα ίσα, φανερά, αντρίκεια. Δεν έγινες ποτέ Πάρις εσύ. Γεννήθηκες και πέθανες Έκτορας.

Καλό ταξίδι στην Α´ Θέση, Κύριε Ντίνο. Όχι τών Αριστοκρατών, αυτών που ήσουν ανέκαθεν ορκισμένος εχθρός τους.

Των Ανδρείων.

Γίνεται να χορεύει κανείς ζεϊμπέκικο σε μισό τετραγωνικό μέτρο, με τα πόδια καρφωμένα στο πάτωμα και το σώμα χτυπημένο από τον καρκίνο;

Ναι, γίνεται! Άμα χορεύει από μέσα του.

⋆⋆⋆

Ο Σόλων Λέκκας, ένας από τους τελευταίους μεγάλους τού αυθεντικού μικρασιάτικου και λεσβιακού (εθνικο)λαϊκού μουσικού πολιτισμού, στη σκηνή τού Αστερίσκου (Ψυρρή)  την 1η Δεκεμβρίου τού 2019, λίγους μήνες πριν αποχωρήσει για πάντα από τη σκηνή την Παρασκευή μηνός Ιουλίου 24:

Reconstruction process – Work in progress