Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής: Το μετέωρο βήμα του αριστερού πελαργού

Είναι η δεύτερη φορά που διαλέγουμε για οπτικό θέμα μας έναν πελαργό να στέκεται στην αγαπημένη του στάση. Την πρώτη, ο λόγος ήταν για την τότε Ανανεωτική Πτέρυγα (νυν ΔΗΜ.ΑΡ.) του ΣΥΝ. Τώρα είναι για το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, πραγματοποίησε την 1η Πανελλαδική Συνάντησή του. Η προσέλευση κόσμου, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών της επιρροής του σχήματος μέσα στην Αριστερά αυτή την περίοδο, ήταν αρκετά καλή. Ικανοποιητικός ήταν επίσης και ο αριθμός των παρεμβάσεων, στις οποίες, συχνά, ακούστηκαν ενδιαφέρουσες σκέψεις. Δεν θα σταθούμε όμως, ούτε στο «κλίμα» της συνάντησης, ούτε στις παρεμβάσεις. Θα σταθούμε κριτικά σε ορισμένους πολιτικούς προσανατολισμούς του Μετώπου Α-Α, όπως τους εξέφρασε στις ομιλίες του ο αναμφισβήτητος ηγέτης του Αλέκος Αλαβάνος. Μάλιστα, θα μιμηθούμε και τη συνήθη δομή των λόγων του: θα αναφερθούμε κι εμείς σε σημεία, αριθμώντας τα.

Πρώτο σημείο: για το ευρώ (και, στο βάθος, την Ευρωπαϊκή Ένωση)

Το ζήτημα, βέβαια, άπτεται του μεγάλου προβλήματος το οποίο αντιμετωπίζει η ελληνική Αριστερά και το οποίο είναι η κύρια γραμμή διαχωρισμού της την εποχή τής μετά Μνημόνιο (μ.Μ.) Ελλάδας: Με δεδομένο ότι είναι εναντίον των πολιτικών που εκπορεύονται από την υπαγωγή της χώρας στις επιταγές του Μνημονίου, πώς τοποθετείται στα διλήμματα που με τη σειρά τους εκπορεύονται από μια τέτοια αρνητική στάση;

Το Μέτωπο Α-Α, όπως φάνηκε και από τις «Εννιά Θέσεις» που δημοσιοποίησε πρόσφατα, απαντά στο ερώτημα, αποφεύγοντάς το. Δεν είναι το πρώτο αριστερό σχήμα που κάνει κάτι τέτοιο. Έχει προηγηθεί το ΚΚΕ. Μόνο που το Μέτωπο Α-Α το κάνει πιο έξυπνα και πιο λειτουργικά.

Ενώ το ΚΚΕ λέει «το ζήτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, το ζήτημα είναι οι συσχετισμοί», επανερχόμενο έτσι στη σταθερή γραμμή των δεκαετιών που θυμόμαστε εμείς «ακολουθείστε τη μοναδική συνεπή αριστερή δύναμη, το Κόμμα», ο Αλαβάνος, οι σκέψεις του οποίου καθορίζουν εν πολλοίς την κατεύθυνση του Μετώπου, λέει: «Ας το αφήσουμε για αργότερα· προέχει η άθροιση δυνάμεων που αντιτίθενται στην παρούσα κατάσταση».

Τακτικισμός; Καθυστέρηση για να παγώσει το παιχνίδι και να ανακοπεί ο ρυθμός των αντιπάλων; Σωστή ανάγνωση των ορίων που —σήμερα— έχει η κοινωνία; Απορία ψάλτου βηξ; Τυχαία επιλογή; Κίνηση αναμονής, όπως θα έλεγαν οι φίλοι μας σκακιστές;

Πείτε ό,τι θέλετε και διαλέξτε ό,τι σας κάνει (ή σας «εξυπηρετεί»…). Εμάς μας φαίνεται η πιο σωστή κίνηση στη σημερινή συγκυρία και με βάση το δικό μας σκεπτικό που, στο συγκεκριμένο ζήτημα, συμπίπτοντας με το σκεπτικό του Μετώπου Α-Α είναι:

Προέχει η ανάγκη οικοδόμησης μιας ευρύτατης συμμαχίας που θα ανακόψει την επιταχυνόμενη εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας (ή του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού για τους «διεθνιστές», δεν θα τα χαλάσουμε στην ορολογία). Και ως γνωστόν —στους καλούς τουλάχιστον μαθητές του δημοτικού— οι συμμαχίες γίνονται ευρύτατες με τον ίδιο τρόπο που τα αερόστατα κερδίζουν ύψος αν το επιβάλλει μια έκτακτη κατάσταση: μειώνοντας το βάρος που τις καθηλώνει.

Δεύτερο σημείο: για την κυβέρνηση

Για πολλοστή φορά εδώ και πάνω από ένα χρόνο, ο Αλαβάνος επανέλαβε το γνωστό σύνθημα: Να φύγει η κυβέρνηση. Είναι ένα σύνθημα κοινός τόπος, που εκφράζει την πλειοψηφία των αισθημάτων της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων με πρώτους και καλύτερους τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους (κι από κοντά, κι όλη την επιχειρηματικότητα της ανάγκης). Από αυτή την άποψη, λέει τα πάντα και τίποτε. Τουλάχιστον από τη στιγμή που ο Αλέκος Αλαβάνος και το Μέτωπο δεν κάνουν λίγο πιο συγκεκριμένα τα ένα, δυο, τρία καθήκοντα που θα πρέπει να εκπληρώσει μια άλλη κυβέρνηση. Γιατί, βεβαίως, «μια άλλη κυβέρνηση είναι εφικτή». Για να πραγματοποιηθεί όμως το εφικτό, απαιτείται κάτι περισσότερο, από το να διαβεβαιώνεις γι’ αυτό, σε μια αέναη κυκλική κίνηση που θυμίζει αυτή των σκύλων όταν θέλουν να πιάσουν την ουρά τους… Διότι, για να τα λέμε όλα, την ερώτηση «και ποια κυβέρνηση να έρθει;» δεν την κάνει μόνο η Αλέκα Παπαρήγα, όπως λέγαμε πριν λίγο καιρό στο σχετικό με το ΚΚΕ post. Είναι μια ερώτηση που προκύπτει αυτομάτως (όπως όταν λες «πάμε σινεμά;», σου απαντούν «όχι, να μην πάμε σινεμά» και τότε ξαναλές «ωραία· και πού να πάμε;»). Και μη μας θυμίσει κανείς το «Κάτω ο Τσάρος» των μπολσεβίκων. Αυτό, για να επαναληφθεί, απαιτεί ένα νεομπολσεβικισμό, όπως είπε κι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Είναι δηλαδή ένα στοίχημα που πρέπει να μπει. Ας μπει πρώτα, ας κερδηθεί με το καλό ύστερα, κι εδώ είμαστε εμείς… Προς το παρόν όμως, σε συνθήκες εδραιωμένης κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας και αντίστοιχων αντιλήψεων της κοινωνίας, το να λες μόνο «να φύγει η κυβέρνηση» και πέραν τούτου ουδέν δεν νομίζουμε ότι συνιστά και λογικό πολιτικό σχέδιο που διευκολύνει τη δημιουργία του ευρύτατου μετώπου το οποίο, σωστά, επιδιώκεις.

Μήπως όμως αδικούμε τον Αλαβάνο και το Μέτωπο; Μήπως έχουν κάτι παραπάνω στο μυαλό τους, ακόμα κι αν δεν το λένε ευθέως; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μάς φέρνει στο επόμενο σημείο.

Τρίτο σημείο: για τα κινήματα και τις μορφές πάλης

Το Μέτωπο Α-Α εντάσσεται στη λεγόμενη «κινηματική αριστερά». Βέβαια, δεν είναι η μόνη μερίδα της Αριστεράς που αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια (κύριο συνώνυμο: ριζοσπαστική). Μιλάμε για μια ολόκληρη κατηγορία η οποία προκρίνει τις δυναμικές διαδηλώσεις και πορείες έναντι των απλών «παραστάσεων διαμαρτυρίας» ή τους δυναμικούς ακτιβισμούς που, καθώς βγαίνουν έξω από τα επιτρεπτά όρια του Νόμου και της Τάξης, υπερβαίνουν το διασκεδαστικό «happening». Κοντολογίς, μια αριστερά συγκρουσιακή που δεν φοβάται την ένταση και δεν θεωρεί την πειθαρχία αρετή. Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει σ’ αυτά;

Το πρόβλημα είναι ότι ο Αλέκος Αλαβάνος φαίνεται να επενδύει σημαντικά περισσότερες προσδοκίες στην κινηματική δράση από όσες της αναλογούν στην πραγματικότητα. Έτσι, έχει εγκαινιάσει μια τακτική αναβάθμισής της. Πρόσφατα, με αφορμή την απεργία της 23ης Φεβρουαρίου, προώθησε την ιδέα της μετατροπής της πλατείας Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίρ. Το Σαββατοκύριακο θεωρητικοποίησε κάπως αυτή την αναβάθμιση κάνοντας λόγο για «νέες μορφές πάλης» αντίστοιχες με την αυξανόμενη αγανάκτηση του κόσμου και στις οποίες η Αριστερά «πρέπει να ανταποκριθεί».

Τι ελπίζει να προκύψει από αυτές τις «νέες μορφές πάλης»; Το αναπάντεχο και απρόβλεπτο συμβάν που θα αλλάξει ριζικά το σκηνικό προς όφελός μας; Έτσι φαίνεται από τις συχνές του αναφορές στον Δεκέμβρη του 2008, ή στον Τυνήσιο μανάβη που αυτοπυρπολήθηκε, πυροδοτώντας ταυτόχρονα και το φιτίλι που οδήγησε στις αραβικές εξεγέρσεις. Είναι μια πιο ενεργητική εκδοχή αυτού που έχει περιγράψει ο Ζίζεκ: «να περιμένεις να συμβεί η έκρηξη κάποιας ‘θεϊκής βίας’ —η χαϊντεγκεριανή εκδοχή του ‘μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει’». Ή να προσπαθείς να εκμαιεύσεις από την Ιστορία το Συμβάν του Μπαντιού. Κάτι, που μας φέρνει στο νου μια παραλλαγμένη εκδοχή των «Μοιραίων» του Βάρναλη:

Γενναίοι, μοιραίοι κι ανήμποροι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!...

Η εικόνα από το ornithologiki.gr (η μπογιά και το πινέλο δικά μας)