Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής: Το μετέωρο βήμα του αριστερού πελαργού


Είναι η δεύτερη φορά που διαλέγουμε για οπτικό θέμα μας έναν πελαργό να στέκεται στην αγαπημένη του στάση. Την πρώτη, ο λόγος ήταν για την τότε Ανανεωτική Πτέρυγα (νυν ΔΗΜ.ΑΡ.) του ΣΥΝ. Τώρα είναι για το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής.

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, πραγματοποίησε την 1η Πανελλαδική Συνάντησή του. Η προσέλευση κόσμου, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών της επιρροής του σχήματος μέσα στην Αριστερά αυτή την περίοδο, ήταν αρκετά καλή. Ικανοποιητικός ήταν επίσης και ο αριθμός των παρεμβάσεων, στις οποίες, συχνά, ακούστηκαν ενδιαφέρουσες σκέψεις. Δεν θα σταθούμε όμως, ούτε στο «κλίμα» της συνάντησης, ούτε στις παρεμβάσεις. Θα σταθούμε κριτικά σε ορισμένους πολιτικούς προσανατολισμούς του Μετώπου Α-Α, όπως τους εξέφρασε στις ομιλίες του ο αναμφισβήτητος ηγέτης του Αλέκος Αλαβάνος. Μάλιστα, θα μιμηθούμε και τη συνήθη δομή των λόγων του: θα αναφερθούμε κι εμείς σε σημεία, αριθμώντας τα.

Πρώτο σημείο: για το ευρώ (και, στο βάθος, την Ευρωπαϊκή Ένωση)

Το ζήτημα, βέβαια, άπτεται του μεγάλου προβλήματος το οποίο αντιμετωπίζει η ελληνική Αριστερά και το οποίο είναι η κύρια γραμμή διαχωρισμού της την εποχή τής μετά Μνημόνιο (μ.Μ.) Ελλάδας: Με δεδομένο ότι είναι εναντίον των πολιτικών που εκπορεύονται από την υπαγωγή της χώρας στις επιταγές του Μνημονίου, πώς τοποθετείται στα διλήμματα που με τη σειρά τους εκπορεύονται από μια τέτοια αρνητική στάση;

Το Μέτωπο Α-Α, όπως φάνηκε και από τις «Εννιά Θέσεις» που δημοσιοποίησε πρόσφατα, απαντά στο ερώτημα, αποφεύγοντάς το. Δεν είναι το πρώτο αριστερό σχήμα που κάνει κάτι τέτοιο. Έχει προηγηθεί το ΚΚΕ. Μόνο που το Μέτωπο Α-Α το κάνει πιο έξυπνα και πιο λειτουργικά.

Ενώ το ΚΚΕ λέει «το ζήτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, το ζήτημα είναι οι συσχετισμοί», επανερχόμενο έτσι στη σταθερή γραμμή των δεκαετιών που θυμόμαστε εμείς «ακολουθείστε τη μοναδική συνεπή αριστερή δύναμη, το Κόμμα», ο Αλαβάνος, οι σκέψεις του οποίου καθορίζουν εν πολλοίς την κατεύθυνση του Μετώπου, λέει: «Ας το αφήσουμε για αργότερα· προέχει η άθροιση δυνάμεων που αντιτίθενται στην παρούσα κατάσταση».

Τακτικισμός; Καθυστέρηση για να παγώσει το παιχνίδι και να ανακοπεί ο ρυθμός των αντιπάλων; Σωστή ανάγνωση των ορίων που —σήμερα— έχει η κοινωνία; Απορία ψάλτου βηξ; Τυχαία επιλογή; Κίνηση αναμονής, όπως θα έλεγαν οι φίλοι μας σκακιστές;

Πείτε ό,τι θέλετε και διαλέξτε ό,τι σας κάνει (ή σας «εξυπηρετεί»…). Εμάς μας φαίνεται η πιο σωστή κίνηση στη σημερινή συγκυρία και με βάση το δικό μας σκεπτικό που, στο συγκεκριμένο ζήτημα, συμπίπτοντας με το σκεπτικό του Μετώπου Α-Α είναι:

Προέχει η ανάγκη οικοδόμησης μιας ευρύτατης συμμαχίας που θα ανακόψει την επιταχυνόμενη εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας (ή του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού για τους «διεθνιστές», δεν θα τα χαλάσουμε στην ορολογία). Και ως γνωστόν —στους καλούς τουλάχιστον μαθητές του δημοτικού— οι συμμαχίες γίνονται ευρύτατες με τον ίδιο τρόπο που τα αερόστατα κερδίζουν ύψος αν το επιβάλλει μια έκτακτη κατάσταση: μειώνοντας το βάρος που τις καθηλώνει.

Δεύτερο σημείο: για την κυβέρνηση

Για πολλοστή φορά εδώ και πάνω από ένα χρόνο, ο Αλαβάνος επανέλαβε το γνωστό σύνθημα: Να φύγει η κυβέρνηση. Είναι ένα σύνθημα κοινός τόπος, που εκφράζει την πλειοψηφία των αισθημάτων της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων με πρώτους και καλύτερους τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους (κι από κοντά, κι όλη την επιχειρηματικότητα της ανάγκης). Από αυτή την άποψη, λέει τα πάντα και τίποτε. Τουλάχιστον από τη στιγμή που ο Αλέκος Αλαβάνος και το Μέτωπο δεν κάνουν λίγο πιο συγκεκριμένα τα ένα, δυο, τρία καθήκοντα που θα πρέπει να εκπληρώσει μια άλλη κυβέρνηση. Γιατί, βεβαίως, «μια άλλη κυβέρνηση είναι εφικτή». Για να πραγματοποιηθεί όμως το εφικτό, απαιτείται κάτι περισσότερο, από το να διαβεβαιώνεις γι’ αυτό, σε μια αέναη κυκλική κίνηση που θυμίζει αυτή των σκύλων όταν θέλουν να πιάσουν την ουρά τους… Διότι, για να τα λέμε όλα, την ερώτηση «και ποια κυβέρνηση να έρθει;» δεν την κάνει μόνο η Αλέκα Παπαρήγα, όπως λέγαμε πριν λίγο καιρό στο σχετικό με το ΚΚΕ post. Είναι μια ερώτηση που προκύπτει αυτομάτως (όπως όταν λες «πάμε σινεμά;», σου απαντούν «όχι, να μην πάμε σινεμά» και τότε ξαναλές «ωραία· και πού να πάμε;»). Και μη μας θυμίσει κανείς το «Κάτω ο Τσάρος» των μπολσεβίκων. Αυτό, για να επαναληφθεί, απαιτεί ένα νεομπολσεβικισμό, όπως είπε κι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Είναι δηλαδή ένα στοίχημα που πρέπει να μπει. Ας μπει πρώτα, ας κερδηθεί με το καλό ύστερα, κι εδώ είμαστε εμείς… Προς το παρόν όμως, σε συνθήκες εδραιωμένης κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας και αντίστοιχων αντιλήψεων της κοινωνίας, το να λες μόνο «να φύγει η κυβέρνηση» και πέραν τούτου ουδέν δεν νομίζουμε ότι συνιστά και λογικό πολιτικό σχέδιο που διευκολύνει τη δημιουργία του ευρύτατου μετώπου το οποίο, σωστά, επιδιώκεις.

Μήπως όμως αδικούμε τον Αλαβάνο και το Μέτωπο; Μήπως έχουν κάτι παραπάνω στο μυαλό τους, ακόμα κι αν δεν το λένε ευθέως; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μάς φέρνει στο επόμενο σημείο.

Τρίτο σημείο: για τα κινήματα και τις μορφές πάλης

Το Μέτωπο Α-Α εντάσσεται στη λεγόμενη «κινηματική αριστερά». Βέβαια, δεν είναι η μόνη μερίδα της Αριστεράς που αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια (κύριο συνώνυμο: ριζοσπαστική). Μιλάμε για μια ολόκληρη κατηγορία η οποία προκρίνει τις δυναμικές διαδηλώσεις και πορείες έναντι των απλών «παραστάσεων διαμαρτυρίας» ή τους δυναμικούς ακτιβισμούς που, καθώς βγαίνουν έξω από τα επιτρεπτά όρια του Νόμου και της Τάξης, υπερβαίνουν το διασκεδαστικό «happening». Κοντολογίς, μια αριστερά συγκρουσιακή που δεν φοβάται την ένταση και δεν θεωρεί την πειθαρχία αρετή. Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει σ’ αυτά;

Το πρόβλημα είναι ότι ο Αλέκος Αλαβάνος φαίνεται να επενδύει σημαντικά περισσότερες προσδοκίες στην κινηματική δράση από όσες της αναλογούν στην πραγματικότητα. Έτσι, έχει εγκαινιάσει μια τακτική αναβάθμισής της. Πρόσφατα, με αφορμή την απεργία της 23ης Φεβρουαρίου, προώθησε την ιδέα της μετατροπής της πλατείας Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίρ. Το Σαββατοκύριακο θεωρητικοποίησε κάπως αυτή την αναβάθμιση κάνοντας λόγο για «νέες μορφές πάλης» αντίστοιχες με την αυξανόμενη αγανάκτηση του κόσμου και στις οποίες η Αριστερά «πρέπει να ανταποκριθεί».

Τι ελπίζει να προκύψει από αυτές τις «νέες μορφές πάλης»; Το αναπάντεχο και απρόβλεπτο συμβάν που θα αλλάξει ριζικά το σκηνικό προς όφελός μας; Έτσι φαίνεται από τις συχνές του αναφορές στον Δεκέμβρη του 2008, ή στον Τυνήσιο μανάβη που αυτοπυρπολήθηκε, πυροδοτώντας ταυτόχρονα και το φιτίλι που οδήγησε στις αραβικές εξεγέρσεις. Είναι μια πιο ενεργητική εκδοχή αυτού που έχει περιγράψει ο Ζίζεκ: «να περιμένεις να συμβεί η έκρηξη κάποιας ‘θεϊκής βίας’ —η χαϊντεγκεριανή εκδοχή του ‘μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει’». Ή να προσπαθείς να εκμαιεύσεις από την Ιστορία το Συμβάν του Μπαντιού. Κάτι, που μας φέρνει στο νου μια παραλλαγμένη εκδοχή των «Μοιραίων» του Βάρναλη:

Γενναίοι, μοιραίοι κι ανήμποροι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!...


Η εικόνα από το ornithologiki.gr (η μπογιά και το πινέλο δικά μας)

23 σχόλια:

bernardina είπε...

Λύστε μου μια αφελή απορία, ωρέ Κλεφτόπουλα: γιατί κάθε φορά που κάποιος αριστερός επιδιώκει "έμπρακτα" την ενότητα της Αριστεράς φκιάνει ένα δικό του μέτωπο;
Τα υπόλοιπα επιτρέψτε μου σας παρακαλώ να μην τα σχολιάσω, γιατί η πρώτη φράση που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό πια για τον Αλαβάνο είναι "μωραίνει Κύριος..." (Και να φανταστείτε ότι είμαι και αγνωστικίστρια, δηλαδή).

3dio είπε...

Το πρώτο και κύριο λάθος που μπορεί να κάνει το Μέτωπο Α-Α είναι να ταυτιστεί με μια (επαμφοτερίζουσα, αμφιλεγόμενη, τυχοδιωκτική (;)) προσωπικότητα. Μέχρι στιγμής το έχει αποφύγει με βάση την οργανωτική του δομή. Θα παρακαλούσα λοιπόν και εσάς να μην το ενισχύετε.
Το δεύτερο και βασικό λάθος είναι να θεωρήσουν ότι το Μέτωπο Α-Α είναι κόμμα ή εκλογική συμμαχία. Αυτό δεν ισχύει, ούτε μπορεί να ισχύσει σε αυτή τη συγκυρία. Αυτό που μπορεί, οφείλει και ελπίζουμε να είναι το Μέτωπο είναι το πρόπλασμα για αυτό που ευαγγελίζεται: ένα λαϊκό, κοινωνικό μέτωπο συμμαχίας εργ. τάξης (ή πρεκαριάτου ή όπως αλλιώς το θέλετε, δεν θα τα χαλάσουμε) και των πιο χτυπημένων μικροαστικών στρωμάτων που θα φιλοδοξεί να ηγηθεί της αλλαγής του πολιτικού - κομματικού σκηνικού.
Όλα όμως τα παραπάνω νομίζω δεν θα έχουν μακριά ποδάρια αν η κύρια* συνιστώσα της κομμουνιστικής πρωτοπορίας δεν αλλάξει ρότα και γραμμή. Όχι επειδή χωρίς κομμουνιστές δεν γίνεται μέτωπο. Αλλά επειδή χωρίς κομμουνιστές όσα μέτωπα και να γίνουν πάλι στα ίδια θα γυρίσουμε.


*Εκτός αν υπάρξει άλλη κομμουνιστική συνιστώσα που να πάρει τα ηνία...

markos είπε...

Στο μπερδεμένο κουβάρι όλης της Αριστεράς, το Μέτωπο είναι μέσα στο κέντρο.

Ενη είπε...

Αριστερα Φιλαράκια

Απο το ανω ποστ διαφαίνεται οτι μάλλον παρακολουθήσατε τη συνάντηση 2 3 Απριλίου του Μετώπου και "εμπνευσθήκατε" αναρτώντας το κείμενο σας, που, οπως πάντα, δεν αποφεύγει να φανερώνει και τους τυχόν ενδοιασμούς, οπότε αποδεικνύεταιοτι το "να τα λέμε ολα" δεν ειναι μόνο σχήμα λόγου.

Λοι-πόν, οταν ακούω να λέγεται "μια πλατεια συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων" πάντα αναρωτιεμαι τι εννοει ο καθένας που την αναφέρει.

Σήμερα ας πούμε στην Αθήνα εγιναν 4 διαδηλώσεις εργαζομένων για τα αιτήματά τους, ( ΟΜΕ-ΟΤΑ, ΕΚΑΒ, ΕΥΔΑΠ,Μικροπωλητές). Τό κέντρο της Αθήνας απροσπέλαστο απο Ομόνοια και πάνω .

Στό κέντρο της Αθήνας ειναι και η Κεντρική Αγορά,(λαχαναγορά-κεαταγορά-ψαραγορά) οπου κάθε μέρα
ανθρωποι μεροκαμαριάρηδες
ψωνίζουν πηγαίνοντας με τα λεωφορεία που περνουν απο την Αθηνας. Οταν γίνονται πορείες δεν μπορούν να ψωνίσουν. (ειναι πολλοι που δεν ψωνίζουν απο τα μεγαλα σουπερ μαρκετς).

Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχει μια μεγάλη αγορά, μικροι καταστηματάρχες, εμποροι, μικροπωλητές κλπ., οταν γίνονται οι πορείες των "συντεχνιών" (δηλαδή των οργανωμένων ομάδων εργαζομένων), αυτοί δεν βλέπουν ανθρωπο να μπαίνει στο μαγαζί τους.

Ολοι οι παραπάνω ειναιενα δείγμα αυτό που το ονομάζουμε "σιωπηρή πλειοψηφία" που δεν ειναι ουτε συγκρουσιακή ουτε συμμετέχει σε "μέτωπα".
Ομως ειναι η πλειονότητα της κοινωνίας η οποία που υποτίθεται οτι εντάσσεται και πότε κινητοποιειται;

Θα μπορούσε κανείς να δωσει ενα παράδειγμα π.χ. στην πρώτη μετά τη χούντα επέτειο του Πολυτεχνείου κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας εναμισυ εκατομμύρια πολίτες.

Γι αυτό οταν κανείς ακούει για πλατειά κοινωνικά στρώματα που θα μπουν σε ενα αγώνα, στη σημερινή συγκυρία, και θα ζητούν να φύγει η κυβέρνηση και να πάρει μαζί της και το ......μνημόνιο, ειναι ιδέες οπως π,χ, η πλατεία Συντάγματος θα γίνΕΙ πλατεία Ταχριρ.

Οπως σωστα επισημαίνετε, πέστε μας τι ειναι αυτό το κανούργιο που επαγγέλεστε, σε πραγματική απτή πραγματικότητα ζωής, και τότε τα ξαναλέμε.

Ενη είπε...

Συμπλήρωση απαραίτητη¨

"Σε πραγματική απτή πραγματικότητα ζωης αμεσα υλοποιήσιμη και με αμεσα αποτελέσματα", οχι σχέδια επι χάρτου.

Β.Δ. Καργούδης είπε...

Καλοί μου φίλοι @Λέφτηδες,
προσπάθησα

(επιστρατεύοντας ομολογουμένως και τα ύστατα περιθώριά μου καλής διάθεσης για απώλεια χρόνου και ενέργειας)

σε όλες σχεδόν τις προηγούμενες παρεμβάσεις μου, να πω
(εξαντλώντας από μια μεριά και την εφευρετικόιτητά μου)
πως είναι "κρίμα κι άδικο", νέοι άνθρωποι, πρόθυμοι για ανάλωση εαυτού, και με μια σκευή μορφωτική & πολιτική, άξια(τουλάχιστο) προσοχής,
να σπαταλιώνται κυριολεκτικά, αναζητώντας επί ματαίω άκρη, σε μια υπόθεση που μπορεί ανετότατα πλέον να περιγράφεται ΜΟΝΟ σαν το τελευταίο
(πολύ κακάσχημο όμως)
σπαρτάρημα μιας ψυχής,
(της με του σημερινούς όρους Ελληνικής Αριστεράς)
για την οποία από καιρό πολύ έχει καταγραφεί ο εγκεφαλικός
(και όχι μόνο)
της θάνατος.

Με το που έμαθα τα νέα "κατορθώματα" του "αεξεγερμένου αγωνιστή)
-τρομάρα του του απερίγραπτου-Αλαβάνου και της λοιπής δύσμορφης & πολιτικά όζουσας συμμορίας του, το πρώτο (στ αλήθεια!)
πράμα που σκέφτηκα ανάμεσα -φυσικά- σε άλλα, ήταν ότι
"τώρα πια και τα φιλαράκια μου οι Λέφτηδες, δεν είναι δυνατό να μην πάρουν χαμπάρι περί τίνος πράγματι πρόκειται, μ όλο αυτό το τυχοδιωκτικό αληταριό, που(δυστυχώς) αντιστάσεως μη ούσης, επιμένει να ασελγεί στο (εναπομείναν)
σώμα της Αριστεράς και (κυρίως) στις Μνήμες της...
Λυπάμαι όσο δεν φαντάζεστε που όλα δείχνουν πως έκανα (και πάλι) λάθος!
Δε βαριέσαι...
Η πρώτη φορά θάναι, ή μήπως η τελευταία;
Μόνο που τη φορά αυτή θα ζητούσα επιτακτικά, στο όνομα μιας κουβέντας
-καθαρής αν μη τι άλλο-
που αφήσαμε ημιτελή, να λέγατε, τί άλλο θα μπορούσε πλέον να γίνει, για να πειστείτε πως η λύση για ανθρώπους σαν και του λόγου σας, είναι ΜΟΝΟ να μιλήσουν με τον δικό τους μικρόκοσμο, με τη δική τους μικρο-κοινωνία!
Και κυρίως μακριά απ αυτό το θλιβερό θρίλερ που επιμένει να κλπ κλπ.
Νάστε καλά
(Και μη συνερίζεστε ανθρώπους που τις δικές τους αντοχές, άλλες ώρες,
\-καλύτερες ή χειρότερες αδιάφορο- τις δοκίμασαν & τις εξάντλησαν...)

Ενη είπε...

Μια ακόμη συμπλήρωση, αν μου επιτρέπεται. Εκείνο το "κάλεσμα" την Τετάρτη το βράδυ στο internet και οχι στην TV.
Μα πόσοι ειναι αραγε οι συνδεδεμένοι με το web που ειναι διατεθειμένοι να ακούσουν το "Μέτωπο";Δεν πιστεύει ποτέ κανείς οτι ολα τα στελέχη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που εχουν ιντερνετική πρόσβαση θα ειναι οι διαδικτυακοί "αναγνώστες".
Αλλά εκτός αυτού οι λαικές τάξεις, που ενδεχομένως θα το ακουγαν, εχουν κανα δυο τρία λαπτοπ στην οικογένεια για να διαδικτυώνονται;
Μια TV εχουν ολη ολη.

LeftG700 είπε...

Φίλη bernardina,

Εμείς σκόπιμα αφήσαμε απ’ έξω κάθε αναφορά στην ενότητα για να μη μπλέξουμε ποιος φταίει πιο πολύ («εσύ φταις», «όχι εγώ, εσύ» και πάει λέγοντας). Κι εσύ, τσουπ, το βάζεις απ’ το παράθυρο! Βρίσκεται άκρη σ’ αυτά;

Για Αλαβάνο δεν θα συμφωνήσουμε έτσι όπως τον απορρίπτεις εφ’ όλης της ύλης. Η σκέψη του δεν είναι για πέταμα, άσχετα αν έχει κάνει μλκς κι αν είναι αντιφατικός και άνισος.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε 3dio,


Κακά τα ψέματα. Μπορεί να μην υπάρχει ταύτιση, αλλά, όπως και να το κάνουμε ο Αλαβάνος είναι ο ηγέτης του σχήματος. Εμείς δεν παθαίνουμε καμιά υστερία μ’ αυτό. Ακόμα και σε μια παρέα πιτσιρικάδων που παίζουν μπάλα, δεν είναι δύσκολο να δεις ότι κάποιοι ξεχωρίζουν (όχι μόνο ως παίκτες). Το πρόβλημα αρχίζει από τη στιγμή που καλλιεργείται ένα κλίμα το οποίο απαγορεύει να πει κάποιος «σύντροφε Πρόεδρε, με το συμπάθιο, αλλά αυτό που προτείνεις είναι ψιλομαλακία!». Εκεί είναι για μας το πρόβλημα. Ηγέτης ξεηγέτης, πρέπει να λογοδοτεί και να υπόκειται σε έλεγχο και κριτική.

Ναι από τυπικής πλευράς δεν είναι κόμμα, σύμφωνοι. Ούτε εκλογική συμμαχία, κι εδώ μέσα. Όμως φίλε 3dio είναι ένα συλλογικό πολιτικό σχήμα που επηρεάζει ή θέλει να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Μην απολυτοποιούμε λοιπόν τα τυπικά του χαρακτηριστικά.

Για τους «μετωπικούς προσανατολισμούς», όπως είδες, δεν διαφωνούμε.

Τέλος, δεν καταλάβαμε σε τι αναφέρεσαι όταν μιλάς για «κύρια κομμουνιστική συνιστώσα». Στο ΚΚΕ; Στην ΚΟΕ; Κάπου αλλού;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


Εννοείς ότι είναι μέχρι το λαιμό μπερδεμένο ή κάτι άλλο;


Τα λέμε

3dio είπε...

Για τα δυο σημεία (Αλαβάνος - κόμμα) απλά επισημαίνω ότι είναι λάθη που πρέπει να μη γίνουν. Κάλλιστα όμως μπορούν και να γίνουν. Όπως έχουν γίνει μέχρι τώρα ξανά.
Η κύρια κομμουνιστική συνιστώσα σήμερα που μιλάμε είναι αντικειμενικά το ΚΚΕ. Η άλλη κομμουνιστική συνιστώσα δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι. Απλά έχω μάθει να μη στηρίζω τις ελπίδες μου μόνο σε έναν. Άλλωστε η ιστορία δεν εξελίσσεται πάντα γραμμικά. Ούτε καν με γραμμικούς μετασχηματισμούς...

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Η πλατειά συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων είναι κάτι για το οποίο δεν μιλάει μόνο τμήματα της Αριστεράς. Μιλάνε κι άλλοι γι’ αυτήν. Π.χ., πρόσφατα μίλησε ο Αλέκος ο Παπαδόπουλος, στο ΣΚΑΙ. Φυσικά, όταν το ακούς από αριστερούς το νόημα είναι τελείως διαφορετικό, γιατί την εννοούν ακριβώς ανάποδα. Δηλαδή, ως μια συμπαράταξη όλων αυτών που πλήττονται (πρώτα αυτοί και χειρότερα από όλους αυτοί) από την παρούσα και διαγραφόμενη πορεία. Ζητούμενο; Η απεμπλοκή μας από το σπιράλ που μας οδηγεί στην εξαθλίωση.

Αυτό φίλη Ένη δεν είναι εύκολη υπόθεση και ούτε δρόμος στρωμένος με τριαντάφυλλα. Κι ακόμα κι αν πραγματοποιηθεί, η κατάσταση για κάποιο διάστημα, που εμείς δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε, θα είναι χειρότερη όχι καλύτερη. Δεν μιλάμε για καμιά επανάσταση. Μιλάμε όμως για μια ρήξη με την υπάρχουσα κατάσταση. Κι όπως ξέρεις, οι ρήξεις δεν είναι ευχάριστα πράγματα. Αλλά δεν φταίνε οι ρήξεις. Φταίει ό,τι σε υποχρεώνει σ’ αυτές.

Λόγου χάρη: δεν είναι οι πορείες που ρίχνουν τον τζίρο στα μαγαζιά, όπως λες. Είναι που δεν έχουμε ευρώ τσακιστό. Βέβαια, οι πορείες είναι ο γάιδαρος που τρώει το κλίμα, δεν θα το αρνηθούμε αυτό, δεν φοβόμαστε την πραγματικότητα. Αλλά, φίλη Ένη, ξεχνάς κάτι: το κλίμα ήταν στραβό. Γιατί τα βάζεις με τον γάιδαρο που το τρώει κι όχι με αυτούς που το φύτεψαν στραβά;


Τα λέμε

ΥΓ Οι σιωπηλοί πάντα θα είναι πλειοψηφία και όσοι λένε «όχι» πάντα λιγότεροι. Δεν αποδεικνύει τίποτε αυτό. Δεν μιλάμε για εκλογές φίλη Ένη. Σκέψου μόνο το εξής: Μας λες ότι στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου κατέβηκαν 1.500.000 κόσμος. Λαμπρά.

Και τώρα, μας θυμίζεις σε παρακαλούμε πόσα εκατομμύρια κατέβηκαν στο Πολυτεχνείο τις ημέρες του Πολυτεχνείου; Πώς είπες; Δεν ακούσαμε. Επαναλαμβάνεις λίγο πιο δυνατά; ;-)

ΥΓ2 Οι άνθρωποι που έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο και ασχολούνται με αυτό δεν είναι η μέση λαϊκή οικογένεια, που λέει κι η Αλέκα. Είναι όμως ένας «τόπος» απ’ όπου μπορείς να μιλήσεις. Πρέπει να παραιτηθούμε από την αξιοποίησή του; Και στο κάτω-κάτω: ποιος πρέπει να χρεωθεί το γεγονός ότι η μέση λαϊκή οικογένεια δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο;

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Δ.Καργούδη,


Δεν μπορούμε να ξέρουμε τις εμπειρίες που σε οδήγησαν στην εξάντληση των ορίων σου και των αντοχών σου. Φανταζόμαστε θα είναι κάμποσες και θα ’χεις τις αιτίες σου. Όμως, φίλε Καργούδη, αδικείς νομίζουμε τον εαυτό σου, όταν «λούζεις» με τέτοιο τρόπο δικαίους και αδίκους. Πολιτικά, να στο πούμε κι έτσι, μας συμφέρει γιατί βγαίνεις οφσάιντ. Αλλά δεν είναι προτιμότερο να διασταυρώνουμε τα «ξίφη» μας με βάση επιχειρήματα; Αφού μπορείς! :-)

Μας λες, αν καταλάβαμε καλά, να αποσυρθούμε από την αριστερή «αγορά» γιατί έχουν διαμορφωθεί μη αναστρέψιμες καταστάσεις. Δεν είναι λίγο μεταφυσικό αυτό; Κι έπειτα τι να κάνουμε; Να φτιάξουμε καμιά λέσχη ανταλλαγής απόψεων μεταξύ μας όπου όλοι θα συμφωνούν με όλους; Τι νόημα έχει; Και στο κάτω-κάτω, εσύ δεν έχεις πει ότι πρέπει να είμαστε πάντα ανάμεσα στον «κοσμάκη»; ;-)


Τα λέμε


ΥΓ Έχουμε υποβάλλει κι εμείς διευκρινιστική ερώτηση για ένα σχόλιό σου, στου товариш Яков. Όταν αξιωθεί να το ανεβάσει, μη μας ξεχάσεις. ;-)

LeftG700 είπε...

Φίλε 3dio,


"Απλά έχω μάθει να μη στηρίζω τις ελπίδες μου μόνο σε έναν".

Σε ζωντανό διάλογο θα σου λέγαμε "αυτό ξαναπές το".

Τώρα όμως, είπαμε να το ...ξαναγράψουμε! ;-)


Τα λέμε

ΕΟΣ είπε...

Το βασικό πρόβλημα με το κείμενο κριτικής του “Left G700” δεν βρίσκεται σε αυτά που γράφει, αλλά σε αυτά που υπονοεί ως “αυτονόητα” και προσδιορίζουν τις ιδεολογικές και θεωρητικές συντεταγμένες εντός των οποίων κινείται.

Αυτά τα πλαίσια διαμορφώνουν ένα αυτοαναφορικό σύστημα πολιτικής σκέψης, το οποίο με εργαλείο την “λογική” προσπαθεί να απαντήσει σε ερωτήματα που θέτει εντός αυτού του συστήματος. Όμως η απάντηση βρίσκεται εκτός, στα πεδία της ταξικής πάλης.

Αναφέρω τρεις εκφράσεις που εκφράζουν αυτή την απαξίωση προς το πραγματικό υποκείμενο της πολιτικής παραγωγής, το οποίο είναι η συλλογική εμπειρία του μαζικού αγώνα:

- Ενώ το ΚΚΕ λέει «το ζήτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, το ζήτημα είναι οι συσχετισμοί»,

- Το πρόβλημα είναι ότι ο Αλέκος Αλαβάνος φαίνεται να επενδύει σημαντικά περισσότερες προσδοκίες στην κινηματική δράση από όσες της αναλογούν στην πραγματικότητα.

- Είναι μια πιο ενεργητική εκδοχή αυτού που έχει περιγράψει ο Ζίζεκ: «να περιμένεις να συμβεί η έκρηξη κάποιας ‘θεϊκής βίας’ —η χαϊντεγκεριανή εκδοχή του ‘μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει’». Ή να προσπαθείς να εκμαιεύσεις από την Ιστορία το Συμβάν του Μπαντιού.


Τα πολιτικά κείμενα του Μετώπου ΑΑ, του ΝΑΡ αλλά και των άλλων πολιτικών σχηματισμών της αριστεράς είναι απαξιωμένα ως “οδηγοί για δράση”, όχι μόνον από τα κοινωνικά υποκείμενα στα οποία υποτίθεται ότι απευθύνονται, αλλά ακόμα και για τα ίδια τους τα μέλη. Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε, πριν ομφαλοσκοπήσουμε στο περιεχόμενό τους.

Μια αναλυτική τοποθέτηση προσέγγιση των αυτών των κρίσιμων ζητημάτων σχετικά με την παραγωγή της πολιτικής και τα υποκείμενα αυτής της διαδικασίας εδώ:
Στρατηγοί ιδού ο στρατός σας!

Β.Δ. Καργούδης είπε...

...Για απόσυρση πάντως του οποιουδήποτε απ αυτό που ο ίδιος θεωρεί ότι τον έταξαν οι εδραίες του επιλογές, προσωπικές & συλλογικές,ούτε μίλησα, ούτε ποτέ θα μπορούσα να έχω μιλήσει.
Εκείνο που λέω μόνο, είναι πως η όποια ανάλωση είτε ατο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο στο γελοίο θέατρο σκιών που σήμερα θεωρεί εαυτό "Ελληνική Αριστερά", από ένα σημείο και μετά,
(και ειδικά σήμερα πλέον)
(δείτε λόγου χάρη & απολαύστε τον λόγο του ύπερθεν σχολιαστή)
δεν είναι παρά μια ναρκισσευόμενη α-πολιτική & μελαγχολικά περιθωριακή δραστηριότητα προσώπων, που με το χώρο της Εργασίας & των Εργαζομένων, & την πολιτική του έκφραση, έχει την ίδια σχέση που μπορεί να έχει ένας καθαρός, ρωμαλέος,χωρίς ψιμμύθια Αριστερός Λόγος, με τα κατά ριπάς εκτοξευόμενα εναντίον των πάντων υπερ-ιπτάμενα α-νόητα τσιτάτα Μπαντιού & Ζίζεκ....
Αυτό & μόνο.
Κι αν η τελευταία κίνηση Αλαβάνου, δεν αποκάλυψε μπροστά και στα δικά σας εμβρόντητα (ελπίζω) μάτια όλη τη θλιβερή κενότητα του συγκεκριμένου θιάσου, αυτό μόνο δικό μου πρόβλημα δεν είναι, καλοί μου @Λέφτηδες...

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια


Ξέρετε κάτι,σίγουρα δεν ειμαι διατεθειμένη να ξαναζήσω το 2011 αλλη μια "μετάβαση στο σοσιαλισμό" και μάλιστα, συγχωρέστε με, με αρχηγό τον Αλαβάνο (ας σημειωθεί
τον Αλαβάνο του σήμερα).

Οχι μόνο για το λόγο αυτό, αλλά επίσης επειδή ,εν μέσω δεινης οικονομικης κρίσης, ελλείμματος-χρέους (μνημονίου απορροια των δυο αυτών),υφεσης, εμμονης μεγάλων κοινωνικών ομάδων να εξακολουθουν να υποστηρίζουν αντικοινωνικά προνόμια που νέμονται, εκτεταμένης φοροδιαφυγής-εισφοροδιαφυγής, οπως και αντίστασης απο το οικονομικό κατεστημένο με διάφορους τρόπους και μέσα που ελέγχουν,πιστεύω οτι η σημερινή διακυβέρνηση ειναι αποφασισμένη να αντισταθεί σε ολες αυτες τις φαυλότητες , σαν να το εχει βαλει αμέτι μουχαμέτι να ανοίξει ολα τα μέτωπα για να γίνει πια κάποτε η χώρα μας ενα σύγχρονο κράτος κοινωνικής δικαιωσύνης. Και ολα αυτά σε μια συγκυρία με ολα τα παραπάνω μειονεκτήματα.

Κατα πάσα πιθανότητα την ιδια γνώμη να εχει και μια μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας, που δεν εχει να κάνει με εκλογικά ποσοστά, αλλά με μια αντιμετώπιση της πραγματικότητας απο αλλο μετερίζι, που επίσης δεν εχει να κάνει ουτε με κόμματα ουτε με προνόμια,απλά απο ενα αισθημα δικαίου. Πού κάποτε επρεπε να εκδηλωθεί και απο την ιδια την εξουσία.

3DiO είπε...

Είχα ξεκινήσει να γράψω περισσότερα, αλλά σέβομαι τον χώρο και δεν θα ασκήσω το σύνολο της κριτικής μου στον/στους* ΕΟΣ.
Το μόνο που έχω να σχολιάσω εδώ είναι το ακόλουθο απόσπασμα από το κείμενο όπου ο ΕΟΣ αναλύει τις θέσεις του:

"Τα “πολιτικά σχέδια” της Αριστεράς θα πρέπει να τροφοδοτούνται από την εμπειρία της συλλογικής πολιτικής δράσης και να στοχεύουν στο να δώσουν απαντήσεις πρώτιστα στα ζητήματα που αναδεικνύονται από τις συλλογικές πρακτικές του μαζικού κινήματος και όχι ζητήματα που αφορούν την διαχείριση του αστικού κράτους. Να αποβλέπουν δηλαδή στην ανάπτυξη ενός μαζικού και αυτόνομου κινήματος από το κράτος και το κεφάλαιο, το οποίο προβάλει τις δικές του διακριτές απαιτήσεις στα πεδία της ταξικής πάλης."

1. Ποιο είναι το μαζικό κίνημα σήμερα; Προσοχή, δεν εννοώ τα κινήματα εν δυνάμει, όπως π.χ. των διοδίων

2. Τι εννοεί "αυτόνομου κινήματος από το κράτος και το κεφάλαιο"; Υπάρχουν κινήματα εξαρτημένα από το κράτος και το κεφάλαιο; Μπορεί να αναπτυχθεί κίνημα εκτός καπιταλισμού; Από τι θα αποτελείται αυτό το κίνημα; Από ερημίτες;

3. Πρέπει η Αριστερά (δηλαδή τα κόμματα, λέξη που από μόνη της φοβίζει τον ΕΟΣ) να υιοθετεί ό,τι ζήτημα αναδεικνύεται από τις μάζες (όπως π.χ. "να καεί, να καεί το μπ..λο η βουλή") ή μήπως πρέπει και να προτείνει ζητήματα; Είναι δηλαδή το μυστικό η οικονομίστικη διεκδίκηση ή μήπως η αποθέωση του αυθόρμητου; Ή μήπως κάτι άλλο;

4. Αφού πρώτα λέει ότι η Αριστερά πρέπει να τροφοδοτείται από τα μαζικά κινήματα, μετά λέει ότι πρέπει να επιδιώκει την ανάπτυξη ενός άλλου κινήματος. Τι από τα δυο εννοεί; Ποιο προηγείται ποιου;

Ας μη φοβόμαστε τόσο τους "επιτελάρχες" (γιατί αυτή είναι η ταμπακιέρα για τον ΕΟΣ). Ας συμμετέχουμε με θάρρος και περίσκεψη στις συλλογικές διαδικασίες και ας περιορίζουμε που και που τον επιτελάρχη που κρύβουμε μέσα μας.

* Ξέχασα τα θηλυκά τους (στην/στις). Ελπίζω να μην κατηγορηθώ για σεξισμό...

@λαβανικός! είπε...

Β.Δ. Καργούδη,
τι παίρνεις και δεν μας το λες, όταν νιώθεις την ανάγκη να επικοινωνήσεις προβάλλοντας τις παραισθήσεις σου:

....Με το που έμαθα τα νέα "κατορθώματα" του "αεξεγερμένου αγωνιστή)
-τρομάρα του του απερίγραπτου-Αλαβάνου και της λοιπής δύσμορφης & πολιτικά όζουσας συμμορίας του,
το πρώτο (στ αλήθεια!)
πράμα που σκέφτηκα ανάμεσα -φυσικά- σε άλλα, ήταν ότι
"τώρα πια και τα φιλαράκια μου οι Λέφτηδες, δεν είναι δυνατό να μην πάρουν χαμπάρι περί τίνος πράγματι πρόκειται, μ όλο αυτό το τυχοδιωκτικό αληταριό, που(δυστυχώς) αντιστάσεως μη ούσης, επιμένει να ασελγεί στο (εναπομείναν)
σώμα της Αριστεράς και (κυρίως) στις Μνήμες της...
Λυπάμαι όσο δεν φαντάζεστε που όλα δείχνουν πως έκανα (και πάλι) λάθος!
Δε βαριέσαι...

...αν η τελευταία κίνηση Αλαβάνου, δεν αποκάλυψε μπροστά και στα δικά σας εμβρόντητα (ελπίζω) μάτια όλη τη θλιβερή κενότητα του συγκεκριμένου θιάσο


Ε, λοιπόν, κανένα νέο κατόρθωμα, και καμία τελευταία κίνηση δεν έκανε ο Αλαβάνος! Όταν αποκτήσεις αίσθηση της πραγματικότητας και μέτρο για τα πράγματα της πολιτικής, ίσως μπορέσουμε να συζητήσουμε. Μέχρι τότε, καλύτερα να κάθεσαι στο καθρέφτη του και να αυτοϊκανοποιήσεσαι. Δεν χρειάζεται να λερώνεις και άλλους με την μπόχα που αναδύουν τα σχόλιά σου...

Β.Δ.Καργούδης είπε...

@O/H (αλλά ορθότερα ΤΟ) Αλαβανικό(ς)ν:

Αξιοσημείωτη f;ile moy η τόλμη σου να μην παίρνεις τις (διαδικτυακές) ρούγες ως ντεμέκ παρατυχών-ουδέτερος σχολιαστής "αγαναχτισμένος" με την "σχολιαστική κακοποίηση" ενός "ηγέτη της Αριστεράς" (τρομάρα του!)...
Aλλά με παρρησία να δηλώνεις αυτό που κύρια
(και πάντα κατά τη δική σου ομολογία)
σε χαρακτηρίζει πολιτικά.
Και που στην Αριστερά, θεωρούνταν πλέον ένας εφιάλτης λησμονημένος από το 1953 πραγματολογικά,
(με τον θάνατο του "πατερούλη") και με το 20ό Συν. του 1956 θεωρητικά & -υποτίθεται- πρακτικά.

Ακόλουθος πιστός δλδ κάποιου προσώπου:
Κατ αρχήν του όποιου προσώπου, και δευτερευόντως του συγκεκριμένου! Που μετά από μια πορεία πολύχρονη και
-από μια άποψη-
συνεπή, & που τουλάχιστο ήταν επιδεκτική πολιτικής κριτικής -αν μη τι άλλο-,
κατάληξε στη συνέχεια στα γνωστά καμώματα, που τον έφεραν πρόσφατα πλέον, "άγαλμα ζωντανό",
έφιππο μνημείο α-πολιτικής & αν-εύθυνης κουζουλάδας, "φιλοτεχνημένο" επί της ελληνικής Ταχρίρ, να ιππεύει τον ψωραλέο Ροσινάντη των κωμικών
(αλλά εν τέλει τόσο επικίνδυνων) φαντασιώσεών του.
(Και να παίρνει στο λαιμό του ψυχές ευαίσθητες σαν & του λόγου σου).

Ματαίως σπεύδεις όμως!
(Τοις ΕΚΕΙΝΟΥ ρήμασι πειθ(αναγκαζ)όμενος...)

ΔΕΝ ήταν ο ΗΓΕΤΗΣ σου το κύριο θέμα της συζήτησης.
Μιας συζήτησης που από καιρό εξελίσσεται σε τούτη δω την γενναιόδωρα φιλόξενη ηλεκτρονική γωνιά, ανάμεσα σε ανθρώπους, που η μόνη σύγκλιση-κοινή παραδοχή που βάζουν "ρεφενέ" στην κουβέντα αυτή, είναι η διαθεσιμότητά τους να βάλουν σε δοκιμασία και τις πιο εδραίες τους βεβαιότητες
(όποιες και σε όσους απόμειναν τέτοιες).
Οπότε τζάμπα ο κόπος σου φίλε μου! Τζάμπα και η προθυμία σου να υπερασπιστείς αυτό που τέλος πάντων υπερασπίζεσαι "παντί τρόπω", καταφεύγοντας ακόμα και στις χυδαιότερες εκδοχές υβριστικής λεκτικής βίας, απέναντι σε ανθρώπους

(αυτοί είναι ΠΑΝΤΑ οι φορείς των απόψεων, πρέπει πάντα να θυμόμαστε, και τα νικ νέϊμς και οι "περσόνες", είναι
-όπως εγώ τείνω πια να καταλήξω- αμερικανιές που διευκολύνουν πρόσβαση & κατανάλωση)

για τους οποίους η γνώση σου περιορίζεται στο ότι "έθιξαν" τον ΗΓΕΤΗ σου...
Καλό κουράγιο στο (δύσκολο) δρόμο που διάλεξες..
Θα το χρειαστείς...
Μαζί με πολλά αποθέματα αντοχής, που θα σε στηρίξουν, όταν αργά ή γρήγορα θα καταρρέει και στα δικά σου μάτια ο πολιτικός σου μικρόκοσμος...

LeftG700 είπε...

Αλαβανικέ φίλε,


Αφού πρώτα σε καλωσορίσουμε εδώ, επίτρεψέ μας μια (αλληγορική) προτροπή:

Ο Β.Δ.Καργούδης, είναι συχνά εκρηκτικός στις εκφράσεις του. Ατυχώς, ίσως και μοιραία, οι εκρήξεις του δεν είναι πάντα ελεγχόμενες. Τι κάνουμε με τις μη ελεγχόμενες εκρήξεις; Εμείς βλέπουμε δυο στάσεις.

Η μια είναι να τις …πολλαπλασιάσουμε. Αυτό συμβαίνει όταν σ’ αυτές του άλλου αντιπαραθέτουμε τις δικές μας. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί ακόμα περισσότερες εκρήξεις από τον άλλο, με τη σειρά του αυτό προκαλεί ακόμα περισσότερες αντιπαραθετικές από εμάς, με τη σειρά του αυτό προκαλεί ακόμα πιο πολλές αντιπαραθετικές από τον άλλο, και πάει λέγοντας.

Η άλλη είναι να τις …ελέγξουμε. Αυτό συμβαίνει όταν στην ερώτηση π.χ. «χορεύετε ταγκό;», η απάντησή μας είναι «όχι, δεν θέλουμε να χορέψουμε ταγκό· τι θα λέγατε να συζητήσουμε;».

Ξέρεις κανέναν να χορεύει ταγκό μόνος του για πολύ ώρα; ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλοι της ΕΟΣ,


Σας απαντάμε με ποστ (δεν γινόταν με σχόλιο, λόγω μήκους). Είστε παραπάνω από ευπρόσδεκτοι!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε 3DiO,


Πολλά από αυτά που γράφεις και το πνεύμα του σχολίου σου γενικά μάς βρίσκει σύμφωνους.

Ο διάλογος μεταφέρθηκε στο νέο ποστ.


Τα λέμε (εκεί)