Ένα διευκρινιστικό post, δυο αιχμηρές λέξεις και τρεις μερίδες τροφής για σκέψη

Σε ένα post προ ολίγων ημερών, όπου σχολιάζαμε τις αντιδράσεις για τη βίαιη απόπειρα παρεμπόδισης της ομιλίας του βιολόγου James Watson στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας και για το γιουχάισμα του Λοβέρδου στους Αγίους Αναργύρους, αναφερθήκαμε αντιστικτικά σε δυο περιστατικά από τις προσωπικές μας εμπειρίες. Στο ένα από αυτά συμπεριλάβαμε στην αναφορά μας και το όνομα του Ηλία Ιωακείμογλου, καθώς το περιστατικό αφορούσε σε μια ομιλία του από κοινού με τη Σώτη Τριανταφύλλου, με την οποία έχει συν-γράψει δυο βιβλία.[1]

Τις ημέρες των γιορτών λάβαμε ένα email από τον φίλο Ηλία Ιωακείμογλου (ΗΙ). Πριν μεταφέρουμε το θέμα και την ουσία της επιστολής του, πρέπει να κάνουμε μια μικρή στάση για μερικές πληροφορίες σχετικά με τον ΗΙ, χρήσιμες σε όσους δεν τον ξέρουν, αλλά και σ’ εμάς προκειμένου να κάνουμε σαφές το πνεύμα αυτού του σημειώματος.

Ο ΗΙ, ανέκαθεν άνθρωπος της Αριστεράς, είναι οικονομολόγος/μελετητής και συνεργάτης του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ με σωρεία σημαντικών βιβλίων, μελετών και ερευνών στο ενεργητικό του, εστιασμένων, στην πλειοψηφία τους, «στην κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα». Κοντολογίς: Πώς λέμε leftg700.blogspot.com; Ε, καμία σχέση!

Γιατί κάνουμε αυτή την αντίστιξη; Την κάνουμε για να δείξουμε ότι είμαστε κάτι σπουδαίο, κάτι ιδιαίτερο έστω, αφού μας διαβάζουν[2], τάχα, γνωστοί άνθρωποι της Αριστεράς; Όχι. Θα μπορούσε να είναι αυτό; Θα μπορούσε! Τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε για να αποδείξουμε το αντίθετο. Ό,τι έχετε καταλάβει από εμάς, όσοι έχετε καταλάβει, καταλάβατε. Από εκεί και πέρα, ο Θεός κι η ψυχή σας!

Ωραία λοιπόν, δεν τραβήξαμε την αντιδιαστολή γι’ αυτό. Γιατί την τραβήξαμε; Η απάντηση είναι (νομίζουμε) και η πρώτη μερίδα τροφής για σκέψη: Το κάναμε για να ξεχωρίσουμε τιμητικά έναν άνθρωπο ο οποίος, παρά το γεγονός ότι είναι «γνωστός και μη εξαιρετέος»[3],  δεν δίστασε να στείλει γράμμα και γραφή σ’ εμάς τους ψευδώνυμους (αυτούς δηλαδή για τους οποίους «πολλοί είναι εκείνοι που ρωτούν για το ποιόν τους»), άρα να μας μιλήσει κατ’ αρχήν —ανεξαρτήτως του τι ήθελε να μας πει. Δεν μπορούσαμε να το περάσουμε αυτό στο ντούκου από τη στιγμή που έχουμε «προλάβει» να πάρουμε (όχι αδιαμαρτύρητα) μια καλή γεύση της αριστερής αλαζονείας. (Λόγου χάρη, ακόμα δεν μπορούμε να χωνέψουμε πώς ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, στον οποίο κάποτε απευθυνθήκαμε ονομαστικά με ολόκληρο —και μακροσκελές— post, δεν καταδέχθηκε ποτέ να μας στείλει ούτε μια λέξη! Έστω και για να μας απορρίψει!).

Η στάση τελείωσε και επανερχόμαστε.

Στο email του ο ΗΙ εκφράζει ευθέως την άποψή του: η αναφορά μας σ’ εκείνον, εμβόλιμη αλλά υπαρκτή, τον αδικεί. Μας το επισημαίνει, μας το εξηγεί και, ταυτόχρονα, ζητά («παράκληση» χαρακτηρίζει το αίτημά του) να μην κάνουμε καμία αναφορά στο blog μας, προτρέποντάς μας να μην ασχοληθούμε με αυτό το μικρό ζήτημα, ενώ υπάρχουν μπροστά μας προβλήματα βουνό για την εργαζόμενη κοινωνία. Στην απάντησή μας του γράψαμε συνοπτικά για ποιους λόγους δεν θα του κάνουμε το χατίρι σ’ αυτό που ζητά, έστω κι αν τον στενοχωρήσουμε. Να το εξηγήσουμε και σ’ εσάς. Κι εδώ είναι η δεύτερη μερίδα τροφής για σκέψη.

Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε μικρό ζήτημα (τηρουμένων βέβαια των αναλογιών του δικού μας μεγέθους, αλλά και του ιντερνετικού μικρόκοσμου) το γεγονός ότι έρχεται εδώ ένας άνθρωπος, ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος, και μας λέει ότι τον αδικήσαμε. (Το γιατί, το έχουμε εξηγήσει με λίγα λόγια πέρυσι, εδώ). Ούτε μπορούμε να ανεχθούμε το ενδεχόμενο να έχουμε αδικήσει δημοσία κάποιον (οποιονδήποτε, ξαναλέμε, αλλά ιδίως αριστερό —δεν είναι ντροπή αυτή η φραστική διάκριση) και να λογοδοτήσουμε (= να δώσουμε λόγο, αιτία, εξήγηση) …ιδιωτικώς! Το θεωρούμε δειλία και μικροπρέπεια. Και μπορεί να είμαστε πολλές φορές «κακά παιδιά» και αμετροεπείς (το πρώτο κατά δήλωσή μας, το δεύτερο σύμφωνα με κάποιες γραφίδες αριστερών εντύπων), αλλά δειλοί και μικροπρεπείς δεν είμαστε. Δεν είναι η φτιαξιά μας αυτή, δηλαδή, δεν μας έφτιαξε έτσι ούτε η φυσική μας μάνα, ούτε ή άλλη, η Αριστερά.

Κι ερχόμαστε τώρα στην αφορμή για το σημερινό σημείωμα.

Ο ΗΙ αιτιολογεί το αίσθημα αδικίας που ένιωσε ως εξής:

Κατά την άποψή του, οι διατυπώσεις μας στο συζητούμενο post, δημιουργούν την εντύπωση στον αναγνώστη ότι η συμπόρευσή του με τη Σώτη Τριανταφύλλου (εκφρασμένη εν προκειμένω με από κοινού ομιλία τους σε κάποια εκδήλωση) είναι κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Ενώ, όπως ο ίδιος διευκρινίζει, αυτό έχει να συμβεί εδώ και τέσσερα χρόνια, αφού η Τριανταφύλλου σ’ αυτό το διάστημα έχει αναπτύξει αισθήματα αντιπάθειας προς την Αριστερά τα οποία, βεβαίως, και δεν συμμερίζεται. Επομένως, υποστηρίζει, η αναφορά μας είναι παραπλανητική.

Διαβάσαμε και ξαναδιαβάσαμε το κείμενό μας. Πουθενά δεν είδαμε, στις λίγες γραμμές στις οποίες εμπλέκεται ο ΗΙ, να αφήνουμε το περιθώριο να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί πριν την αναφορά μας στο συγκεκριμένο περιστατικό, γράφουμε φαρδιά-πλατιά:

«[…] όταν διαδραματίστηκαν τα όσα θα σας διηγηθούμε, ούτε το blog υπήρχε, ούτε, πολύ περισσότερο, η συγκεκριμένη παρέα».

Κάνουμε επομένως σαφές, (σε όσους τουλάχιστον ξέρουν πότε δημιουργήθηκε αυτό το ιστολόγιο, αλλά και σε όσους δεν το ξέρουν αλλά θα ήθελαν να κάνουν ένα-δυο κλικ για να το μάθουν), ότι το περιστατικό χρονολογείται πριν από τον Μάιο του 2009. Και επιπλέον κάνουμε σαφές ότι πηγαίνει ακόμα πιο πίσω στον χρόνο, αφού γράφουμε πως όταν έγινε ούτε η συγκεκριμένη παρέα υπήρχε καν. Πόσο πιο πίσω; Δεν το διευκρινίζουμε, είναι αλήθεια. Όμως είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς ότι δεν αποφασίζει μια παρέα να στήσει πολιτικό blog τέσσερις πέντε μήνες μετά τη συγκρότησή της. Άρα, και με το χέρι στην καρδιά, δεν βλέπουμε πού αδικήσαμε τον φίλο Ηλία Ιωακείμογλου και σε τι παραπλανήσαμε τους αναγνώστες μας.

Αυτό ήταν; Τελειώσαμε; Πάπαλα; Όχι! Κι εδώ βρίσκεται (κατά την ταπεινή μας άποψη πάντα) η τρίτη μερίδα τροφής για σκέψη.

Είπαμε παραπάνω τη ρητή αιτιολόγηση των παραπόνων του ΗΙ, όπως τη διατύπωσε στο email του. Υπάρχει όμως και μια άλλη, άρρητη. Ή μάλλον, υπόρρητη. Εμείς όμως την αισθανθήκαμε, τη «διαβάσαμε» ανάμεσα στις γραμμές. Και δεν μπορούμε να κάνουμε τον ψόφιο κοριό.

Είναι η διατύπωση που επιλέξαμε για να περιγράψουμε την από κοινού με την Τριανταφύλλου παρουσία του: «αλά μπρατσέτα». Κι εδώ ο φίλος Ηλίας Ιωακείμογλου, για να τα λέμε όλα, έχει δίκιο. Η διατύπωση είναι παραπλανητική και τον αδικεί! Γιατί άνετα μπορεί να δώσει την εντύπωση ότι όλη την ώρα κοιταζότανε στα μάτια με τη συνομιλήτριά του κι ότι τα «Σώτη μου» και «Ηλία μου» πήγαιναν σκοινί κορδόνι! Πράγμα το οποίο δεν συνέβαινε βέβαια. Απλώς ήταν ομιλητές σε μια εκδήλωση. Είπε ο καθένας τα δικά του, βεβαίως και «μιλιόντουσαν» (πώς αλλιώς;), αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε πως όσα έραβε η Σώτη τα έκοβε ο ΗΙ, ούτε και πως κρατιόντουσαν χέρι χέρι!

Γιατί γράψαμε ότι γράψαμε; Είχαμε την πρόθεση να τον συκοφαντήσουμε, παραπλανώντας ταυτόχρονα τους αναγνώστες; Ούτε κατά διάνοια! Θέλουμε να τον διαβεβαιώσουμε γι’ αυτό επί λόγω τιμής.

Αλλά; Αλλά γιατί έτσι μάς βγήκε αναδρομικά η ενόχληση την οποία νιώσαμε για τα δυο βιβλία που συν-έγραψε με την Τριανταφύλλου. Την οποία, μάλλον επειδή έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο από τον ΗΙ κι όχι βέβαια επειδή είμαστε πιο οξυδερκείς από εκείνον, τη διαβάζαμε και τη διαβάζουμε ανελλιπώς στην «Athens Voice» και την έχουμε «μέσα στην καρδιά μας» —πολιτικά πάντα μιλώντας. Έτσι, το ερώτημα/παράπονο προς τον ΗΙ «Στρατηγέ, τι γύρευες στην Λάρισα, εσύ ένας Υδραίος;», μάς βγήκε μ’ αυτή τη μικρή «κακία».

Ας μας ακούσει ο φίλος Ηλίας Ιωακείμογλου. Ας μας ακούσει.[4]

Και μετά, αν θέλει, ας μας πατάξει.

ΥΓ Κατά τη συνήθειά μας, δεν θα απαλείψουμε τις επίμαχες δυο αιχμηρές λέξεις από τη σχετική ανάρτηση. Θα προσθέσουμε μια συμπληρωματική πληροφοριακή σημείωση, με την οποία θα παραπέμπουμε τον αναγνώστη σε αυτό το post.

[1] «Αριστερή τρομοκρατία, κράτος και δημοκρατία», 2003 και «Για τη σημαία και το έθνος», 2007.

[2] Είναι μάλλον προφανές ότι ο ΗΙ ειδοποιήθηκε από κάποιον γνωστό του κι όχι ότι είναι «αναγνώστης μας».

[3] Εδώ, για να τα λέμε όλα, πρέπει να κάνουμε γνωστό ότι ο ΗΙ δεν αντιπροσωπεύει τη μοναδική περίπτωση που έχει συμβεί αυτό. Έχει προηγηθεί ένα σχόλιο του Άκη Γαβριηλίδη που κατατέθηκε με καθυστέρηση σε ένα post, στο οποίο τον μνημονεύαμε en passant (κι όχι για καλό!). Το πήραμε είδηση κι εμείς με καθυστέρηση και η εκκρεμότητα έμεινε. Δεν την ξεχνούμε όμως και κάποια στιγμή θα εκπληρώσουμε το καθήκον μας απέναντί του.

[4] Θα μας καταλάβει περισσότερο αν διαβάσει κι εδώ.

Η photo του chrisjohnbeckett από το flickr.com