Το μετέωρο βήμα της Αριστεράς

The question is: What is the question?

Όπως και να το δει κανείς, η εικόνα που αποκάλυψαν οι Ευρωεκλογές είναι απόλυτα σαφής: Οι δυνάμεις της Αριστεράς πήγαν δύο (ή και τρία) βήματα πίσω. Η εικόνα δεν αλλάζει από τις λίγες και γι αυτό όχι αρκετά παρήγορες εξαιρέσεις, κυρίως στην Πορτογαλία και στην Τσεχία και λιγότερο στη Γαλλία. Στο νέο Ευρωκοινοβούλιο, οι έδρες της Αριστεράς παράταξης συνολικά και ανεξαρτήτως διαφορών επί του πρακτέου, είναι λιγότερες, ενώ αυτές των συντηρητικών κομμάτων είναι σημαντικά περισσότερες από πριν, εις βάρος κυρίως της συστημικής σοσιαλδημοκρατίας. Σημαντικό έδαφος κέρδισαν η ακροδεξιά και, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, ρατσιστικά σχήματα. Και στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα είχαμε την πρωτιά του ΠΑΣΟΚ όπως, και αναμενόταν άλλωστε. Μια πρωτιά όμως με αριθμό ψήφων μικρότερο κι από αυτόν των Βουλευτικών εκλογών του 2004, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε υποστεί συντριβή! Φυσικά, η πρωτιά είναι πρωτιά, μη το ξεχνάμε… Η ΝΔ, όπως επίσης αναμενόταν, υπέστη καθίζηση. Ο ΛΑ.Ο.Σ κέρδισε σημαντικό έδαφος και -κυρίως- τις εντυπώσεις. Αξίζει να θυμίσουμε ότι είναι το μόνο κόμμα που αριθμητικά τις ψήφους τους τόσο σε σχέση με3 τις Εθνικές εκλογές όσο και με τις Ευρωεκλογές του 2004. Οι Οικολόγοι Πράσινοι είδαν τα ποσοστά τους να ξεφουσκώνουν, αλλά η έδρα στην Ευρωβουλή είναι αποτελεσματικό προς το παρόν αντίβαρο στην απογοήτευση. Από εκεί και πέρα έχουμε τα «λοιπά» του εκλογικού περιθωρίου μέσα στα οποία φιγουράρει και ο Μάνος με τη «Δράση» του. Το Κόμμα των Ελλήνων Κυνηγών(!) πήρε σχεδόν διπλάσιες(!) ψήφους από αυτό του ιέρακα του οικονομικού φιλελευθερισμού…

Ο Μεγάλος Ασθενής

Τα αριστερά κόμματα και σχηματισμοί στην Ελλάδα δεν αποτέλεσαν εξαίρεση σε σχέση με τη γενική Ευρωπαϊκή εικόνα. Έχασαν επιρροή, τόσο σε εκλογικά ποσοστά (λιγότερο) όσο και σε ψήφους (περισσότερο). Αυτό το δεύτερο δείχνει πως ούτε και η Αριστερά κατάφερε να περιορίσει το φαινόμενο της αποχής στο στρατόπεδο της. Είναι χαρακτηριστικό, ότι σύμφωνα με την μετεκλογική ανάλυση της «Μέτρον», 30% από τους ψηφοφόρους του ΣΥΝ στις Ευρωεκλογές του 2004 (δεν είχε συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ) και 20% από τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ απείχαν (για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα ποσοστά ήταν 30 και 27 αντίστοιχα). Τα νούμερα αυτά είναι εντυπωσιακά αρνητικά. Κι αν για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα μέρος της αποχής εξηγείται από την μειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΝ που δεν βλέπουν με καλό μάτι το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, για το ΚΚΕ που δεν είχε τέτοια προβλήματα αυτό το 20% είναι αγκάθι. Tέλος, η κάθοδος της ενωτικής ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α δεν είχε καμία ουσιαστικά θετική επίδραση στο χώρο της Εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αθροιστικά, η Αριστερά έχασε σε σχέση με τις Βουλευτικές εκλογές του 2007, κάτι ελάχιστα λιγότερο από 300.000 ψήφους!

Ποιο είναι το «δάσος» που σχηματίζεται από όλα αυτά τα «δέντρα»; Ποιο είναι δηλαδή το γενικό συμπέρασμα για όποιον θελήσει να δει το τοπίο από ψηλά κι όχι μέσα από το «μικροσκόπιο» που ασφαλώς κάθε ξεχωριστό κομμάτι της Αριστεράς θα χρησιμοποιήσει προκειμένου να εξετάσει τα πράγματα από τη δική του, ιδιαίτερη σκοπιά;

Το «δάσος» είναι ότι η Αριστερά (δηλαδή η αριστερά της ριζικής κοινωνικής αλλαγής κι όχι απλώς η αριστερή πτέρυγα του συστήματος), όπως σε όλη την Ευρώπη έτσι και στην Ελλάδα, εξακολουθεί να μην πείθει. Οι πιθανές αιτίες είναι πολλές και οι πιθανοί συνδυασμοί που προκύπτουν άπειροι. Το έργο να ξεδιαλύνει τα πράγματα είναι τιτάνειο, σχεδόν σισύφειο. Κάποτε όμως πρέπει να ξεκινήσει.