Ζει το Πολυτεχνείο;

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ένα σημαντικό μέρος των αρθρογράφων (επαγγελματιών και ερασιτεχνών, για να συνδεθούμε κάπως και με τα «προηγούμενα»…), αναλώνεται σε ερωτήματα του τύπου:

Μα έχει νόημα πια ο εορτασμός; Μα δεν είναι αναχρονισμός; Μα υπάρχουν σήμερα άνθρωποι χωρίς ψωμί; Μα δεν έχουμε ελευθερία; Μα, έστω και ακριβοπληρώνοντας (αυτό το ψιθυρίζουν περισσότερο, παρά το λένε φωναχτά…) όποιος θέλει να αποκτήσει παιδεία, δεν την αποκτά;

Δεν θα ασχοληθούμε με αυτά τα ερωτήματα. Οι αναγνώστες μας, πιστεύουμε, δεν έχουν ανάγκη τα «φώτα» μας, σιγά!

Θέλουμε να ασχοληθούμε όμως λίγο περισσότερο με κάποια άλλα ερωτήματα, πιο «πονηρά», πιο «υπόγεια».

Μα δεν είναι ξεπεσμός αυτές οι «γιορτές» για το Πολυτεχνείο, όπως έχουν καταντήσει; Δεν του αφαιρούν νόημα, αντί να το διαιωνίζουν; Δεν είναι γελοίο να διαδηλώνουν μερικές ελάχιστες χιλιάδες, μπροστά από την Αμερικάνικη πρεσβεία, όταν παλιά διαδήλωναν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες; Τι σημασία έχουν όλα αυτά πια;

Έχουν και παραέχουν! Και δεν χρειάζεται βέβαια να το εξηγήσουμε σε όλους αυτούς τους «πονηρούς». Το ξέρουν πάρα πολύ καλά!

Χρειάζεται όμως να πούμε κάτι σε όσους καλόπιστα αποδέχονται ως βάσιμο ένα τέτοιο σκεπτικό. Θα το πούμε κι εμείς με τη μορφή ερωτημάτων.

Αν όλα αυτά, οι τελετές δηλαδή, δεν έχουν καμία σημασία, δεν φέρουν κανένα νόημα, πόσο ανόητα πρέπει να είναι τα ιερατεία όλων των καθιερωμένων και επιτυχημένων θρησκειών να τις διατηρούν με νύχια και με δόντια;

Πολύ ε; Και τότε πώς οι θρησκείες τους είναι τόσο καθιερωμένες και επιτυχημένες;

Ε;


Στην εικόνα: Έργο του Μέμου Μακρή (1913-1993) προς τιμή των θυμάτων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973. Η φωτογραφία από το flickr.