Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Παίζουν οι αριστεροί πόκα;

Στη φωτογραφία, που χρονολογείται εδώ και πάνω από έναν αιώνα -άνοιξη του 1908- μπορεί να διακρίνει κανείς τον 38χρονο τότε Λένιν να παίζει σκάκι, μάλλον με τον Αλεξάντερ Μπογκντάνωφ. Το στιγμιότυπο είναι από το σπίτι του Μαξίμ Γκόρκι στο Κάπρι της Ιταλίας, όπου ζούσε τότε και στο οποίο είχε προσκαλέσει τον Λένιν. Ο ίδιος ο Γκόρκι διακρίνεται να παρακολουθεί όρθιος, με το καπέλο φορεμένα στραβά και κάπως μποέμικα. Παραμένει άγνωστο, τουλάχιστον σε εμάς, ποιος κέρδισε τελικά την παρτίδα, αν και στο φιλοσοφικό «ματς» μεταξύ Λένιν και Μπογκντάνωφ που θα διεξαγόταν λίγο αργότερα[1], νικητής θα έβγαινε ο Βλαδίμηρος. Ωραία.

Φανταστείτε τώρα την ίδια φωτογραφία, με τα ίδια πρόσωπα, την ίδια εποχή, αλλά με μία μόνο διαφορά: Αλλάξτε το παιχνίδι. Αντικαταστήστε τη σκακιέρα με μια τράπουλα και τα πιόνια με μάρκες. Και πείτε ότι ο Λένιν, αντί για σκάκι, παίζει πόκα!

Αχός βαρύς ακούγεται: Ο-Λέ-νιν-να-παί-ζει-πό-κα;! Των αδυνάτων αδύνατον! Αιρετικοί! Βέβηλοι!! Βλάσφημοι!!!

Μικρός οδηγός πόκας

Ας αφήσουμε προς το παρόν τον Λένιν στην ησυχία του κι ας διευκολύνουμε τους αναγνώστες που δεν έχουν επαφή με το «άθλημα», δίνοντας όσο πιο συνοπτικά γίνεται τα «ντεσού» της πόκας. Πρόκειται για μια ελληνική (δεν ξέρουμε αν παίζεται σε άλλες χώρες) έκδοση πολύ πιο βελτιωμένη και επηυξημένη του Αμερικανικού παιχνιδιού του πόκερ. Παίζεται από δύο έως οκτώ παίκτες, αν και η ιδανική σύνθεση περιλαμβάνει πέντε ή έξι. Η «μάχη» διεξάγεται μέσω του σχηματισμού διαφόρων συνδυασμών οι οποίοι προκύπτουν από τα φύλλα που μοιράζονται στον κάθε παίκτη και από αυτά που εκτίθενται στο κέντρο του τραπεζιού και είναι διαθέσιμα σε όλους για να διαλέξει ο καθένας αυτό που χρειάζεται προκειμένου να σχηματίσει κάποιον συνδυασμό. Η ισχύς των φύλλων είναι δεδομένη. Ξεκινώντας από το ισχυρότερο: Άσσος, Ρήγας, Ντάμα, Βαλές, δέκα, εννέα, οκτώ, κλπ. (Εδώ να πούμε ότι, σε αντίθεση με το πόκερ, δεν χρησιμοποιείται όλη η τράπουλα εκτός αν παίζουν πάνω από οχτώ παίκτες, πράγμα απίθανο. Για έξι παίκτες χρησιμοποιούνται μέχρι και τα πεντάρια, ενώ για πέντε μέχρι και τα εξάρια). Δεδομένη επίσης είναι και η ιεράρχηση από πλευράς ισχύος των διαφόρων συνδυασμών. Ξεκινώντας και πάλι από τον καλύτερο συνδυασμό: Φλος (πέντε συνεχόμενα φύλλα ιδίου χρώματος, μια πεντάδα ας πούμε του Κουμ Καν), Καρέ (τέσσερις Άσσοι, ή τέσσερις Ρηγάδες, κλπ.), Φουλ (τρία όμοια + δύο όμοια, π.χ. τρεις Ντάμες και δύο δεκάρια μας κάνουν Φουλ της Ντάμας με δεκάρια), Χρώμα (πέντε φύλλα ιδίου χρώματος), Τρία (τρεις Ρηγάδες ή τρία εννιάρια π.χ.), Κέντα (πέντε συνεχόμενα φύλλα διαφορετικών χρωμάτων), Ζευγάρια (δύο όμοια + δύο άλλα όμοια), Ζευγάρι. Τέλος, κανένας συνδυασμός, η λεγόμενη -και καταραμένη- «πενταφυλλία». Αυτονόητο ότι σε περίπτωση σχηματισμού δύο όμοιων συνδυασμών κερδίζει ο παίκτης με τα ισχυρότερα φύλλα. Έτσι, το Φλος ή η Κέντα στον Άσσο (με ισχυρότερο φύλλο τον Άσσο δηλαδή) κερδίζει το Φλος ή την Κέντα στη Ντάμα. Όμοια, το Φουλ του Βαλέ κερδίζει το Φουλ του δέκα και το Φουλ του Ρήγα με Βαλέδες κερδίζει το Φουλ του Ρήγα με οχτάρια. Το ίδιο ισχύει για όλους τους συνδυασμούς, ακόμα και για την πενταφυλλία (πέντε «άσχετα» φύλλα με μεγαλύτερο χαρτί τη Ντάμα που δεν σχηματίζουν κανένα συνδυασμό κερδίζουν πέντε επίσης «άσχετα» με μεγαλύτερο χαρτί το Βαλέ).

Μέχρι εδώ τίποτα το εξτραορντινέρ, θα πουν ορισμένοι. Όσο κι αν η πληθώρα αυτή των συνδυασμών δίνει προσθέτουν ενδιαφέρον, δεν παύουν να είναι οι κανόνες ενός χαρτοπαικτικού παιχνιδιού. Το εξτραορντινέρ προκύπτει από τρία ακόμα χαρακτηριστικά της πόκας που κάνουν πολλούς (ημών συμπεριλαμβανομένων) να τη χαρακτηρίζουν ως το Παιχνίδι των Παιχνιδιών, από τα χαρτοπαικτικά εννοείται.

Το πρώτο: Η πόκα παίζεται με πολλές επιμέρους παραλλαγές («παιχνίδια») που διαρκούν λίγα λεπτά το κάθε ένα -αυτό, αφ’ ενός αφαιρεί πλήρως από το παιχνίδι τη μονοτονία και αφ’ ετέρου του προσθέτει καταιγιστική πολλές φορές ταχύτητα. Όλα τα «παιχνίδια» ακολουθούν τους ίδιους κανόνες γενικά, ωστόσο χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Στην μια η ιεραρχική ισχύς των συνδυασμών βάσει των οποίων αναδεικνύεται ο νικητής είναι αυτή που αναφέραμε ήδη. Στην άλλη, έχουμε μια μερική ανατροπή: Το Χρώμα κερδίζει το Φουλ και η Κέντα τα Τρία (όλοι οι άλλοι συνδυασμοί διατηρούν την ιεραρχία τους). Επιπροσθέτως: Ένας έμπειρος και δημιουργικός παίκτης μπορεί να σχεδιάσει ένα δικό του «παιχνίδι» εμπλουτίζοντας ακόμα περισσότερο την ποικιλία του παιχνιδιού.

Το δεύτερο: Ασχέτως αν τα διάφορα «παιχνίδια» υπακούουν στους ίδιους κανόνες, κάθε ένα έχει τα δικά του «μυστικά» και ιδιαιτερότητες. Και μια και κάθε παίκτης, εναλλάξ και με τη σειρά, «κάνει» το παιχνίδι που αυτός θέλει χωρίς κανέναν περιορισμό, έχει τη δυνατότητα να επιλέγει τα «παιχνίδια» που θεωρεί ότι ξέρει πιο καλά από τους αντιπάλους του ή, εν πάση περιπτώσει, ότι «του πάνε» πιο πολύ.

Το τρίτο και σημαντικότερο: Ενώ στη συντριπτική πλειοψηφία των χαρτοπαικτικών παιχνιδιών τα χρήματα που παίζονται κάθε φορά αποφασίζονται συναινετικά και μένουν σταθερά (π.χ. 1 λεπτό ο πόντος στα παιχνίδια που παίζονται με πόντους ή 1 ευρώ η παρτίδα, όπως στο κουμ καν λόγου χάρη), στην πόκα ο κάθε παίκτης είναι απόλυτα ελεύθερος να ποντάρει ό,τι θέλει καλώντας και τους αντιπάλους του ή να ακολουθήσουν ή να αποσυρθούν από το συγκεκριμένο «παιχνίδι». Φυσικά, ακολουθώντας τους ίδιους κανόνες, κάθε παίκτης έχει το δικαίωμα όχι μόνο να ακολουθήσει αλλά και να ανεβάσει το στοίχημα ακόμα περισσότερο (η περίφημη «ρελάνς»). Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια του κάθε παιχνιδιού -που όπως είπαμε διαρκεί λίγα λεπτά- η διαδικασία του πονταρίσματος για όλους και από όλους τους παίκτες γίνεται τέσσερις, πέντε ή και έξι, ακόμα και εφτά ή οχτώ φορές! Εν ολίγοις, χαμός!

Όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, στην πόκα τα χρήματα δεν είναι μόνο το έπαθλο της νίκης, αλλά και το μέσον να φτάσει κανείς σ’ αυτήν. Πώς; Μα απλούστατα μέσω του πονταρίσματος. Πιέζοντας για παράδειγμα τους αντιπάλους με ένα απροσδόκητα υψηλό ποσόν, μπορεί να δώσει την εντύπωση ότι και το φύλλο του είναι αντίστοιχα δυνατό, πράγμα που μπορεί κάλλιστα να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα (η περίπτωση της μπλόφας) -αν και το πιθανότερο είναι, σύμφωνα και με το νόμο του Μέρφι, ότι όντως το φύλλο του είναι τουλάχιστον καλύτερο από το δικό σου! Ή πάλι όταν, εκτιμώντας ότι το φύλλο που έχει σε κάποια δεδομένη στιγμή είναι μεν ανίσχυρο γενικά, αλλά το καλύτερο στη συγκεκριμένη φάση, ανεβάζει το στοίχημα, υποχρεώνοντας έτσι τους ανταγωνιστές του ή να παραιτηθούν από τη συνέχεια του παιχνιδιού (που θα καταλήξει πιθανότατα εις βάρος του), ή να ρισκάρουν ένα μεγάλο ποσό, χωρίς τίποτα να τους εξασφαλίζει 100% τη νίκη, μια και μιλάμε για τυχερό παιχνίδι σε τελική ανάλυση.

Αριστερά (ενωμένη!) εναντίον πόκας

Μετά από αυτή τη σύντομη ξενάγηση στην πόκα, φτωχή για να μεταφέρει το μεγαλείο* της, αλλά σαφέστατη ως προς την αποκάλυψη της τραγωδίας* της, μπορούμε να περάσουμε στο θέμα του σημερινού σημειώματος: Παίζουν οι αριστεροί πόκα; Ή, ορθότερα και πιο ολοκληρωμένα: Επιτρέπεται στους αριστερούς να παίζουν πόκα; (*Το μεγαλείο της συμπίπτει με την τραγωδία της: Γρήγορο και ενδιαφέρον παιχνίδι που παίζεται με χρήματα και στο οποίο ο κάθε παίκτης έχει μεγάλες δυνατότητες παρέμβασης και επηρεασμού της εξέλιξής του, έτσι ώστε να φτάσει στη νίκη).

Για κάθε «ορθόδοξο» αριστερό (κακώς το μυαλό σας πηγαίνει μόνο στο ΚΚΕ, εστίες «ορθοδοξίας» υπάρχουν σε κάθε μερίδα της Αριστεράς, ουδεμιάς εξαιρουμένης) η απάντηση στο ερώτημα είναι ένα ξερό και θυμωμένο «όχι». Επί τη βάσει των εξής επιχειρημάτων:

1ον, τα τυχερά παιχνίδια δεν συνάδουν με την αριστερή κοσμοθεωρία, η οποία, όταν υποστηρίζει ότι πρέπει οι άνθρωποι να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, δεν εννοεί και ακριβώς την τράπουλα (αυτή η ερμηνεία είναι σωστή εδώ που τα λέμε, για να τα λέμε όλα). Αντίθετα, συνάδουν απόλυτα τα παιχνίδια σκέψης και στρατηγικής, όπως το σκάκι (ή το σκάκι των Κινέζων, το γκο). Να γιατί κάθε αριστερός θεωρεί δεδομένο ότι ο Λένιν δεν γίνεται παρά να έπαιζε σκάκι, ενώ ανατριχιάζει στην ιδέα ότι θα μπορούσε ποτέ να πει: «Σύντροφοι, τα λεφτά είναι δικά μου. Φουλ του Άσσου με Ρηγάδες!».

2ον, ως κατ’ εξοχήν τυχερό παιχνίδι και όχι «τεχνικό» (όπως το μπριτζ ή η ξερή φέρ’ ειπείν), παίζεται μόνο με λεφτά -με την έννοια ότι διαφορετικά δεν έχει γούστο, όπως ακριβώς συμβαίνει με τη μπύρα χωρίς αλκοόλ, ας πούμε. (Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι και αυτό το επιχείρημα είναι βάσιμο). Αλλά, πού ακούστηκε, λέει ο «ορθόδοξος» αριστερός λόγος, αριστεροί να παίζουν για λεφτά;! (Εδώ υπεισέρχεται μια νοητική αυθαιρεσία, θα το σχολιάσουμε παρακάτω, αλλά ας το σημειώσουμε).

3ον, όχι μόνο παίζεται με λεφτά (δηλαδή με χρηματικό αντίκρισμα, θετικό ή αρνητικό, για τη νίκη ή την ήττα), όχι μόνο παίζεται γι’ αυτό το χρηματικό αντίκρισμα, αλλά επιπλέον παίζεται και μέσω του χρήματος -όπως εξηγήσαμε προηγουμένως εκθέτοντας την ιδιαίτερη διαδικασία πονταρίσματος στην πόκα. Όπως ακριβώς δηλαδή ο καπιταλιστής, μέσω του χρήματος που αυτός και μόνον κατέχει, πιέζει τους μισθωτούς των οποίων την εργατική δύναμη εκμεταλλεύεται, ή το μικροεπαγγελματία προμηθευτή του. Είναι φανερό, λένε οι «ορθόδοξοι», ότι εδώ έχουμε μια προσχώρηση στην ιδεολογία του ταξικού εχθρού, μια καθοδική περιδίνηση σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο!

Αυτά εν ολίγοις είναι τα βέλη που εκτοξεύονται από όλες τις πτέρυγες της Αριστεράς εναντίον όλων ημών των αριστερών που δοθείσης ευκαιρίας δεν την αφήνουμε να πάει χαμένη και στήνουμε καμιά ποκίτσα. Δεδομένων των ενωτικών αντιλήψεών μας, μια τέτοια σύμπνοια μας χαροποιεί κατ’ αρχήν. Όμως, έχουμε δύο προβλήματα: Δεν είμαστε σύμφωνοι με σημαντικά σημεία αυτού του σκεπτικού που αποτελεί τη «βάση εκτόξευσης» των βελών και επιπλέον, επειδή τα βέλη καρφώνονται και στο δικό μας πισινό, όσο και να πεις, μια μικρή ενόχληση τη νιώθουμε. Κυρίως όταν καθόμαστε -για να παίξουμε πόκα, λόγου χάρη!

Υπεράσπιση

Είναι γνωστή η σαφής προτίμηση των αριστερών -συχνά μέχρι λατρείας- στο βασιλιά των παιχνιδιών σκέψης, το σκάκι. Όσοι είχαν δε την ευκαιρία να γνωρίσουν παλιούς αριστερούς από τη γενιά που πλήρωσε την ήττα με εξορίες και φυλακές, θα διαπίστωσαν ότι δύσκολα μπορούσες να βρεις κάποιον που να μην παίζει σκάκι, αν και το ποσοστό των φίλων του συγκεκριμένου παιχνιδιού στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ψηλό. Η εύκολη εξήγηση από τον πολύ κόσμο για το φαινόμενο, ακόμα και σήμερα που η αντικομμουνιστική προπαγάνδα δεν είναι θεσμικά ενσωματωμένη στις κρατικές πολιτικές, είναι η «Σοβιετοδουλεία» των Ελλήνων κομμουνιστών: «“Αυτοί” παιδί μου, αν τους έλεγε ο Στάλιν πότε να “ενεργηθούν”, θα έβαζαν ξυπνητήρι για να πάνε στον καμπινέ στην ώρα τους!». Επιθεωρησιογραφικές ανοησίες φυσικά και μάλιστα τριτοκλασάτης επιθεώρησης.

Για μας, πίσω από αυτή τη λατρεία για το σκάκι –και, εν μέρει, τη συνεπακόλουθη απέχθεια στη χαρτοπαιξία και δη παιχνιδιών σαν την πόκα- κρύβεται κάτι πολύ πιο βαθύ που αξίζει να το έχουμε στα υπ’ όψη. (Να πούμε εδώ παρεμπιπτόντως ότι αυτή η ανάλυση δεν υποδηλώνει καμία προτίμηση. Λατρεύουμε την πόκα όσο λατρεύουμε και το σκάκι και εσχάτως, μετά από ένα Πρωτοχρονιάτικο δώρο, αρχίζουμε να ερωτευόμαστε και το γκο -όλα αυτά κατά σχετική πλειοψηφία, δεν υπάρχει μονολιθικότητα). Ποιο είναι λοιπόν αυτό το ουσιαστικότερο υπόβαθρο;

Όσο το σκεφτόμαστε, τόσο μας φαίνεται και πιο βάσιμο: Είναι το σπέρμα του θετικισμού[2] του 19ου αιώνα που όσο και να πεις ανιχνεύεται στο μαρξικό έργο, η υπολανθάνουσα ιδέα (ή η υποβολή της ιδέας) της «επιστημονικότητας» του ιστορικού υλισμού και μαζί η ψευδαίσθηση που ανέπτυξαν πλείστοι όσοι επίγονοι ότι άπαξ και κατείχαν του νόμους κίνησης της Ιστορίας δεν αρκούσε παρά λίγο καθαρό μυαλό και ο απαραίτητος βολονταρισμός[3] -προπάντων αυτός!- για να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στο σοσιαλισμό.

Δείτε το σκάκι. Δεν είναι το ιδανικό παιχνίδι για την αναπαράσταση μιας τέτοιας φαντασίωσης; Όλα δοσμένα, όλα δεδομένα, χωρίς απρόσμενες και δυσάρεστες εκπλήξεις. Ο αξιωματικός κινείται διαγώνια φέρ’ ειπείν. Πάντα. Αποκλείεται να του τη δώσει ξαφνικά και για απροσδιόριστους λόγους να αρχίσει να κινείται με άλματα σαν το άλογο! Και ο πύργος πάντα θα έχει την ίδια τετράγωνη λογική και θα κινείται μόνο οριζοντίως ή καθέτως, ποτέ διαγώνια! Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τι άλλο χρειάζεται κανείς από επαρκή γνώση της στρατηγικής και τακτικής του παιχνιδιού και την απαιτούμενη θέληση να προσηλώνεται στο κουραστικό μέχρι εξουθένωσης «μέτρημα» των κινήσεων, έτσι ώστε να προβλέψει και να καταστήσει εκ των προτέρων ακίνδυνη κάθε πιθανή απάντηση του αντιπάλου και συνεπώς να οδηγήσει τα πιόνια του στη νίκη; Ενώ στην πόκα!... Στην πόκα μπορεί να ξεκινήσεις με τρεις Ρηγάδες στο χέρι και να χάσεις στο τέλος από την ταπεινή κέντα. Ή να σου λείπει μόνο ένα φύλλο για να κάνεις Φλος ή έστω Χρώμα, αλλά να μη το βρεις ποτέ και να δεις τον αντίπαλο να «σκουπίζει» όλες τις μάρκες από το τραπέζι -συμπεριλαμβανομένων των δικών σου!- έχοντας μόνο δύο ζευγαράκια και μάλιστα τόσο μικρά που δεν τα πιάνει το μάτι!

Εδώ καλείται ο σοβαρά σκεπτόμενος αναγνώστης να αναρωτηθεί: Ποιο παιχνίδι από τα δύο αναπαριστά πιστότερα αυτό που συμβαίνει στην πραγματική κίνηση της Ιστορίας; Ποιο παιχνίδι λόγου χάρη είναι πιο κοντά στην επιβεβαιωμένη πια από τα πράγματα άποψη ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δεν οδηγεί νομοτελειακά στη σοσιαλιστική αλλαγή; Εν τέλει: Ποιο από τα δύο παιχνίδια είναι πιο κοντά στην ενδεχομενικότητα της Ιστορίας; Και -το τελευταίο «καρφί»- τι θα έλεγε ο ίδιος ο Λένιν επ’ αυτού;

Αφήνουμε αυτά τα ερωτήματα να εκκρεμούν και να ζητούν τις όποιες απαντήσεις δίνει ο καθένας και περνάμε στο δεύτερο επιχείρημα της εισαγγελικής έδρας. «Η πόκα παίζεται για τα λεφτά». Αυτή είναι η νοητική αυθαιρεσία για την οποία κάναμε λόγο πιο πριν, προϊόν ενός απλουστευτικού και αναγωγικού τρόπου σκέψης[4], θύματα του οποίου έχουμε πέσει πολλές φορές εμείς οι αριστεροί.

Ώστε «η πόκα παίζεται για τα λεφτά»; Ουδέν αναληθέστερον. Δηλαδή, ουδέν αναληθέστερον με την έννοια ότι δεν είναι παρά η μισή αλήθεια. Η όλη αλήθεια είναι κάπως διαφορετική: Η πόκα μπορεί να παίζεται για τα λεφτά. Όπως μπορεί να παίζεται κάθε παιχνίδι. Ακόμα και ο ευγενής βασιλιάς των παιχνιδιών, η Α.Μ. το σκάκι! Στην πραγματικότητα πάρα πολλές παρτίδες σκακιού έχουν παιχτεί με στοίχημα τους καφέδες ή τις μπύρες σ’ ένα καφενείο (και καλύτερα να μη μιλήσουμε για το τάβλι!). Γιατί αλήθεια: Τι εμποδίζει έναν παίκτη οποιουδήποτε παιχνιδιού να παίξει με στοίχημα; Τίποτα. Και αντίστροφα: Τι εμποδίζει έναν παίκτη πόκας, που παίζει βέβαια με λεφτά, γιατί έτσι μόνο παίζεται η πόκα, να μην παίζει για τα λεφτά; Πάλι τίποτα. Και για να επανέλθουμε στο παράδειγμα της μπύρας που αναφέραμε προηγουμένως: Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων προτιμά τη μπύρα με αλκοόλ δεν κάνει τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αλκοολικούς! Κοντολογίς: Είναι η προϋπάρχουσα αντίληψη για το χρήμα που κάνει έναν παίκτη να παίζει για τα λεφτά, όχι το παιχνίδι.

Είπαμε πριν ότι η πόκα παίζεται μόνο με λεφτά. Αυτό συνδέεται με το τρίτο και «συντριπτικότερο» επιχείρημα όσων αριστερών καταδικάζουν την πόκα στο πυρ το εξώτερον.

Κατ’ αρχήν να επαναλάβουμε: Η πόκα παίζεται μόνο με λεφτά, γιατί τα λεφτά αποτελούν το αναπόσπαστο μέσον να διεξαχθεί το παιχνίδι, όπως έχουμε εξηγήσει στο συνοπτικό οδηγό του παιχνιδιού. Λέγοντας αυτό βέβαια ξαναδίνουμε το περιθώριο στους «ενωμένους αριστερούς ενάντια στην πόκα» να αναφωνήσουν: «Ορίστε, το ομολογούν! Τι χρεία άλλη μαρτύρων έχουμε;».

Θα θέλαμε να θυμίσουμε εδώ στην κατηγορούσα αρχή ότι το χρήμα, η υλική αναπαράσταση δηλαδή της οικονομικής ισχύος, δεν είναι εφεύρεση του καπιταλισμού. Ούτε υπάρχει τίποτα το εξ ορισμού αρνητικό στο χρήμα ως μέσον, δεν είμαστε γι’ αυτό το λόγο αντίπαλοι του συγκεκριμένου συστήματος. Είμαστε αντίπαλοι στο συγκεκριμένο ζήτημα -που δεν είναι το μόνο βέβαια το οποίο μας χωρίζει- γιατί μετέτρεψε το χρήμα σε αυτοσκοπό, αναβιβάζοντας τις οικονομικές αξίες στην κορυφή της ιεραρχίας όλων των αξιών και σπρώχνοντας τις άλλες στο περιθώριο. Και όπως ακριβώς, τώρα, εδώ, σε συνθήκες καπιταλισμού, υπάρχουν άνθρωποι που πιάνουν καθημερινά στα χέρια τους χρήματα και συναλλάσσονται μ’ αυτά, αλλά δεν έχουν τη σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό συσσώρευσή τους ως αυτοσκοπό, έτσι και στην πόκα υπάρχουν παίκτες που ποντάρουν με χρήμα, χωρίς να αποσκοπούν στη συσσώρευσή του μέσω του παιχνιδιού. (Αυτό το τελευταίο ισχύει και ανάποδα: Αμέτρητοι είναι εκείνοι που δεν πιάνουν τράπουλα στα χέρια τους μόνο και μόνο, επειδή δεν αντέχουν στην ιδέα να χάσουν έστω και πέντε ευρώ!).

Αντί επιλόγου

Θα έκανε μέγα λάθος ο αναγνώστης που, παίρνοντας κατά γράμμα ορισμένα σημεία του σημερινού σημειώματος, θα θεωρούσε ότι αυτό είναι μια συνηγορία υπέρ της πόκας. Καμία σχέση. Αν κάτι θέλουμε να υπερασπίσουμε, αυτό είναι το Παιχνίδι γενικά, χωρίς το οποίο, όπως εμείς τουλάχιστον ισχυριζόμαστε, τα «ισόβιά» μας δεν βγαίνουν. Και, μιλώντας για παιχνίδια, περί ορέξεως ουδείς λόγος! Μ’ άλλα λόγια, τα προσωπικά γούστα του καθενός είναι απολύτως σεβαστά.

Θα έκανε όμως, ίσως, μεγαλύτερο λάθος ο αναγνώστης που θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι επιχειρούμε να ιδεολογικοποιήσουμε το παιχνίδι το οποίο μας απασχόλησε σήμερα και το οποίο δεν κρύψαμε ότι μας αρέσει. Αυτό, η ιδεολογικοποίηση δηλαδή, είναι ένα λάθος που συχνά κάνουμε εμείς οι αριστεροί, κυρίως για το ποδόσφαιρο. Μακριά από εμάς. Καμία ιδεολογικοποίηση. Αν αναφερθήκαμε ερμηνευτικά σε ορισμένες πλευρές του παιχνιδιού, το κάναμε για να δώσουμε τη δική μας εκδοχή αντιπαραθετικά με τις (ιδεολογικές) κριτικές που υφίστανται οι αριστεροί παίκτες πόκας. Κι αυτό, όχι γιατί ισχυριζόμαστε πως οι αριστεροί πρέπει να παίζουν πόκα, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα το κακό αν παίζουν. Με την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν παίζουν για τα λεφτά.

Τέλος, είναι φανερό ότι με αφορμή το σημείωμα περί πόκας, μιλήσαμε και για ένα-δυό σοβαρά πράγματα. Εννοούμε σοβαρά πράγματα για μας τους αριστερούς.

Το ξέρουμε ότι τα ξέρετε. Πείτε ότι ήταν μια υπενθύμιση προς όλους μας να μην τα ξεχνάμε…


[1] Ο Αλεξάντερ Μπογκντάνοφ (1873-1928), γιατρός, οικονομολόγος, φιλόσοφος και συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας, μπολσεβίκος από το 1903, είχε μία ταραχώδη σχέση με την ηγεσία των Μπολσεβίκων η οποία πέρασε πολλές διακυμάνσεις -επηρέασε αρκετούς αλλά και συγκρούστηκε έντονα με περισσότερους, μεταξύ των οποίων και με τον ίδιο τον Λένιν. Το 1906 0λοκλήρωσε την φιλοσοφική τριλογία «Εμπειριοκριτικισμός». Ο Λένιν αντέκρουσε πειστικά τις απόψεις του με το έργο «Υλισμός και εμπειριοκριτικισμός» (1909).

[2] Ο θετικισμός, πολύ συγγενής με τον αγγλικό εμπειρισμό, αλλά πιο αντιμεταφυσικός από αυτόν, είναι φιλοσοφικό ρεύμα με «πατέρα» το Γάλλο Αύγουστο Κοντ (1798-1854). Σύμφωνα με τη θετικιστική προσέγγιση το αντικείμενο της φιλοσοφίας πρέπει να είναι το άμεσα δοσμένο και χειροπιαστό, αφού πέρα από αυτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

[3] Σύμφωνα με το βολονταρισμό (ή βουλησιοκρατία) η θέληση είναι η πιο βασική ψυχική λειτουργιά και έχει το προβάδισμα απέναντι στη νόηση και το συναίσθημα. Στην πολιτική δράση ο βολονταρισμός αναφέρεται στην πεποίθηση ότι ο κυριότερος παράγων για να ξεπερνιώνται οι δυσκολίες είναι η απαιτούμενη κάθε φορά θέληση και αποφασιστικότητα.

[4] Ο αναγωγικός τρόπος σκέψης ακολουθεί -αλλά κάπως μηχανιστικά και μονοσήμαντα- μία από τις βασικότερες μεθόδους εξαγωγής συμπερασμάτων: Την αναγωγή (εφαρμογή) από το γενικό στο ειδικό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο συλλογισμός πηγαίνει κάπως έτσι: «Στον καπιταλισμό τα πάντα γίνονται για το χρήμα. Άρα και τα παιχνίδια. Επομένως και η πόκα».


Σημείωση: Οι ερμηνευτικές παραπομπές (βασισμένες στο «Φιλοσοφικό Λεξικό» του Σ. Γκίκα) δεν αποσκοπούν στην επίδειξη γνώσεων. Μοναδική πρόθεση είναι η διευκόλυνση είτε των μη εξοικειωμένων με ορισμένες έννοιες αναγνωστών, είτε αυτών που δεν γνωρίζουν κάποια στοιχεία, μάλλον απαραίτητα για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου. Η παρουσία τους εδώ -και όποτε χρειάζεται στο μέλλον- οφείλεται και σε μία πρόσφατη συζήτηση με τον Αντώνη του radicaldesire.blogspot.com και του throughtheloophole.blogspot.com.


Η φωτογραφία είναι από το chessaleeinlondon.wordpress.com.

44 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καθώς υπαγόμουν στο καθεστώς σοβιετοδουλείας, ως εκ τούτου στο μαρτύριο του σκακιού και επιτρεπτή μόνο η 31 την πρωτοχρονιά, δεν έχω άποψη αν και διάβασα προσεχτικά το πόνημα. παρ'όλα αυτά, ο τίτλος μου θύμισε ένα κείμενο του Νίκου Ξυδάκη:"έχουν οι αριστεροί πατρίδα;"
λ.κ

Ανώνυμος είπε...

Βάλτε τώρα στη θέση των καρτών υποκείμενα-πρόσωπα που μετέχουν σε ένα σώμα αποφάσεων -σε μια Γραμματεία ας πούμε- πολύχρωμο, ήτοι με μέλη κόκκινα, πράσινα, ροζ κοκ.: αμέσως το παιχνίδι ζωντανεύει. Κι ας πούμε ότι οι παίχτες έχουν ισχυρά πρόσωπα-χαρτιά και αδύνατα πρόσωπα χαρτιά στη διάθεσή τους. Υπάρχουν και κάποια ελεύθερα χαρτιά-πρόσωπα (ανένταχτοι ας πούμε), που οι παίχτες τα συνδυάζουν. Θυμίζει αυτό κάτι; Αυτό το παιχνίδι το παίζει ιστορικά η αριστερά.
Και το καλύτερο: η παραλλαγή της πόκας με το “ασανσέρ”, όπου στο τραπέζι ανοιχτές είναι οι δύο στήλες καρτών στο μέσο έχουν μία ελεύθερη κάρτα, που συνδυάζεται κατά βούληση του παίχτη! Ε τότε τα πράγματα είναι πιο καθαρά: Οι παίχτες έχουν τις δικές τους κάρτες και τις συνδυάζουν μ’ αυτές που βρίσκονται στην πράσινη (για δες σύμπτωση!) τσόχα και κερδίζουν ή... χάνουν.

Πότε θα γίνει άραγε το έκτακτο συνέδριο;
Χαίρετε!
Σ.

The Passenger είπε...

Καλη χρονια σε ολους!!
Ενδιαφερουσα επιλογη για αυτην την εποχη,που λιγο χαρτακι,για το καλο, χρειαζεται.Λιγες παρατηρησεις τωρα..Το παιχνιδι απο το οποιο προεκυψαν οι διαφορες παραλλαγες ειναι,οπως σωστα αναφερετε,το ποκερ.
Οι διαφορες ποκες ειναι ελληνικες εφερευσεις και δεν παιζονται πουθενα αλλου!! Το ποκερ παιζεται παγκοσμιως σε 3-4 παραλλαγες,η πιο γνωστη απο της οποιες ειναι το texas hold'em που παιζεται με δυο φυλλα στο χερι και πεντε ανοιχτα στο τραπεζι.Ειναι σαφως τεχνικο παιχνιδι και τιμιο.Τι εννοω,οι παικτες ξεκινανε με συγκεκριμενο αριθμο σε μαρκες ο καθενας,και αποχωρουν αμα μεινουν ταπι.Δεν μπορει δηλαδη καποιος να βγαλει και αλλα λεφτα απο την τσεπη οπως βλεπουμε στις ταινιες,γιατι ετσι δεν θα ειχε νοημα,θα κερδιζε παντα αυτος με το μεγαλυτερο πορτοφολι,αφου αυτο θα του εξασφαλιζε μεγαλυτερο χρονο συμμετοχης,σε περισσοτερους γυρους και περισσοτερες πιθανοτητες,αφου καποια στιγμη το φυλλο θα σου ερθει.Μιλαμε βεβαια για την περιπτωση που ολοι οι παικτες ειναι στο ιδιο περιπου επιπεδο.Αρα δεν ειναι τοσο καπιταλιστικο παιχνιδι αφου ο ισχυροτερος δεν εχει ντε φακτο πλεονεκτημα.Επισης,τα πονταρισματα ειναι συγκεκριμενα και προκαθορισμενα και αυξανονται γεωμετρικα οσο αποχωρουν παικτες απο το τραπεζι.Το πονταρισμα γινεται κυκλικα,δεν μπορει δηλαδη καποιος να πηγαινει συνεχεια πασο και να περιμενει να φαγωθουν οι αλλοι μεταξυ τους,θα πρεπει οταν ερθει η σειρα του,να πονταρει υποχρεωτικα το αρχικο πονταρισμα τουλαχιστον.Αυτο εχει σημασια,γιατι σε αυτο το παιχνιδι,τα λεφτα,οπως λετε και εσεις δεν τα παιρνει ολα ο νικητης,υπαρχει επαθλο και για τον δευτερο,για τον τριτο κ.λπ.Η καθαρα τζογαδορικη διασταση του παιχνιδιου παιρνει σαρκα και οστα οταν κανεις raise,οποτε και μπορεις να πονταρεις οσο ποσο θελεις,ακομη και τα ρεστα σου!! Αυτη ομως ειναι η στιγμη που παιρνεις τα ρισκα σου,κατι που ειναι απαραιτητο και στο παιχνιδι και στη ζωη και στην πολιτικη..
Οι αριστεροι λοιπον πρεπει να παιζουν ποκερ και οχι ποκα γιατι δεν μπορουμε να κανουμε παντα του κεφαλιου μας,αλλα πρεπει να κοιταμε και τι γινεται στον υπολοιπο κοσμο.
Οι αριστεροι πρεπει να παιζουν ποκερ και οχι σκακι γιατι η ιστορια δεν κινειται γραμμικα,αλλα εχει εκπληξεις και ανατροπες.
Οι αριστεροι πρεπει να παιζουν ποκερ γιατι ειναι ενα παιχνιδι διαχειρισης των δυναμεων σου,και διαχειρισης ρισκου.
Οι αριστεροι πρεπει να παιζουν ποκερ γιατι ειναι ενα παιχνιδι ψυχολογιας,οχι τοσο στο να ψαρεψεις τον αντιπαλο,οσο στο να μπορεις καθε στιγμη να διαχειριστεις την δικη σου ψυχολογια,ωστε να μην κανεις το μοιραιο λαθος..

Αντωνης είπε...

Πρόσφατα είχα μια κουβέντα για την βαθιά και εντελώς ανεξήγητη απέχθεια που τρέφω για τα τυχερά παίγνια. Εμφανίστηκε στην εφηβεία μου και ποτέ δεν κατόρθωσα να καταλάβω γιατί, μια και δεν είχε προηγηθεί κάποια κακή εμπειρία, ούτε βασίζεται σε κάποια ενσυνείδητη ηθική αποκύρηξή τους.

Οπότε το κείμενό σας είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον από προσωπική σκοπιά.

Βέβαια δεν παίζω ούτε σκάκι. Αυτό είναι ένα θεωρητικό πρόβλημα, μια και πολλοί περιμένουν ότι μου αρέσει το σκάκι. Εμένα βασικά μου αρέσει η μπάλα. Ομαδικό παιχνίδι, συλλογικές συγκινήσεις. Με τραβάει αυτό.

Χαιρετώ,

Α.

orpheas είπε...

Παιδιά καλησπέρα και καλή χρονιά.
Η περί πόκας πραγματεία σας καταπληκτική, υπό την προυπόθεση ότι υποκινείται από λεπτότατη διάθεση φίνου χιούμορ.
Μου θυμίζετε μία καταπληκτική ομιλία του Μαρκ Τουαίν, το 1879 στο Παρίσι, σε μιά συγκέντρωση του συλλόγου "Stomach Club" με θέμα "Σκέψεις γιά την επιστήμη του Αυνανισμού".
Αν τώρα, όλα αυτά τα γράφετε σοβαρά, είσαστε τρελοί γιά δέσιμο !

Παρατηρώντας προσεκτικά τα πιόνια της σκακιέρας, στη φωτογραφία, νομίζω ότι μάλλον ο Λένιν θα πρέπει να έχασε τη παρτίδα. Τα παραμένοντα λευκά δείχνουν πολύ περισσότερα, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο. Αποτελεί μιά απλή ένδειξη.
Τα ξαναλέμε.

LeftG700 είπε...

Φίλη λ.κ.,


Κατ' αρχήν, χαιρετίζουμε το (αυτοσαρκαστικό) χιούμορ σου. Γουστάρουμε να βλέπουμε αριστερούς με τέτοιου είδους χιούμορ που δείχνει ωριμότητα -δηλαδή γενναιότητα!


Μας λείπει πολύ η άποψή σου. Ιδίως επειδή έχεις εμπειρία και από σκάκι και από 31. Κάνε μια προσπάθεια! (Αλλά, ρε φιλενάδα, όχι και "μαρτύριο" το σκάκι!)

Τελευταίο: Κάνε μια επιπλέον προσπάθεια να θυμηθείς πού έχεις διαβάσει το άρθρο του Ξυδάκη. Είναι η δεύτερη φορά που σου ζητάμε τέτοιου είδους πληροφορία. Την πρώτη μας ...έφτυσες!


Τα λέμε. :-)

LeftG700 είπε...

Φίλε/φίλη (δεν την ξαναπατάμε όπως με τη λ.κ.!) Σ,


Καλώς ήρθες και Καλή Χρονιά! Λίγο πάνω από τα όρια της δικής μας νοημοσύνης η αλληγορία σου. Καταλαβαίνουμε, αλλά πάνω-κάτω. Φαίνεται ότι ως ανένταχτος/η υφίστασαι κάποιες ...πιέσεις! Υπομονή και ...κάβες -για να συνδεθούμε και με την ανάρτηση!

Αναφέρεσαι προφανώς στο έκτακτο Συνέδριο του ΣΥΝ. Αν δεν έχουμε χάσει επεισόδια, την άνοιξη, μάλλον Μάρτιο.


Τα λέμε.

ernesto είπε...

καλησπερα και καλη χρονια σε ολους!!

δεν θα μπω στην διαδικασια να συγκρινω διαφορετικα παιχνιδια γιατι ειναι γνωστο οτι ανομοια πραγματα δεν συγκρινονται (παρολο που τα παιζω σχεδον ολα οσα εχετε αναφερει)!

Θα περιοριστω στην γνωμη μου για την ποκα : πιστευω οτι αυτο που κανει ξεχωριστο το παιχνιδι ειναι το γεγονος οτι καθρεφτιζει το "ειναι" και την προσωπικοτητα των παικτων.ενας παρατηρητης μια παρτιδας ποκας μπορει ευκολα χωρις να ξερει προσωπικα τα ατομα να δει (εκτος απο το ποιος ειναι καλος και ποιος κακος παικτης ,πραγμα που υπαρχει σε καθε παιχνιδι στoν κοσμο) :ποιος ειναι ο χαβαλες,ποιος ο γκρινιαρης ,ποιος ο τσιγκουνης,ποιος ο "τζογαδορος",ποιος "παταει επι πτωματων",ποιος ξερει να χανει/κερδιζει και ποιος οχι ποιος ο fair και ποιος ο unfair και κυριως φαινεται ποιος παιζει για να "παιξει" και ποιος παιζει για να "κερδισει". Και ολα αυτα δεν ειναι στοιχεια που εχει καποιος απλα στην ποκα,αλλα στην ζωη του γενικα και απλα φαινονται στo παιχνιδι!

Μεσα απο αυτο το πρισμα και χωρις να μπορω να πω αν πρεπει καποιος(αριστερος η μη) να παιζει ποκα δεν μπορω να βρω λογο (ιδεολογικο) ωστε καποιος να μην παιζει .Αλλοι λογοι παντα υπαρχουν για να μην τζογαρει καποιος γενικα και τους ξερουμε ολοι πιστευω!

Στην τελικη αν καποιος αριστερος θελει να παιξει και δεν μπορει για ιδεολογικους λογους ...ας σκεφτει ως δικαιολογια οτι μπορει να παιξει ποκα για να παρει τα λεφτα απο τους καπιταλιστες για να τα δωσει στο κομμα του η σε καποιον που τα εχει αναγκη τελος παντων ! :)

χαιρετω ριχνωντας την ιδεα στο τραπεζι να φτιαξουμε ενα καρρε "leftg700" (χαχαχα) για να μιλησουμε για την ιδεολογικη χροια της ποκας φυσικα!!!!! τι αλλο ???

LeftG700 είπε...

Φίλε Passenger,


Καλή Χρονιά και σε σένα!

Ευχαριστούμε για την πληροφορία ότι η πόκα είναι ελληνική υπόθεση. (Ευτυχώς που δεν διαβάζει αυτό το μπλογκ ο Καρατζαφέρης!).

Συμφωνούμε ότι ορισμένοι κανονισμοί των επαγγελματικών τουρνουά πόκερ που βλέπουμε κι εμείς στην τηλεόραση είναι θετικοί, με την έννοια ότι προσπαθούν να αφαιρέσουν από το παιχνίδι την υπερβολική σκοπιμότητα. Όμως στα φιλικά παιχνίδια πόκας -γιατί, εννοείται, εμείς γι' αυτά μιλάμε- οι κανονισμοί τέτοιου τύπου αντισταθμίζονται από την καλή πίστη των παικτών. (Κι όταν παραβιάζονται, δίνονται αφορμές για διάφορες πλάκες που κι αυτές προσθέτουν στο παιχνίδι και τη διασκέδαση που προσφέρει).

Δεν θα συμφωνούσαμε στα "πρέπει" που βάζεις. Για μας το μοναδικό "πρέπει" είναι για το Παιχνίδι γενικά. Η ζωή είναι αφόρητη χωρίς και το παιχνίδι. Ιδίως για όσους στρατεύονται σε "δύσκολες" υποθέσεις!... Και μιλώντας για τα συγκεκριμένα παιχνίδια που μνημονεύεις, το σκάκι και την πόκα δηλαδή, θα λέγαμε ότι και το σκάκι μας βοηθάει να μην ξεχνάμε πολλά πράγματα απαραίτητα σε όποιον συμμετέχει στο αριστερό εγχείρημα (πειθαρχία, σοβαρότητα στη σκέψη, εκπόνηση σχεδίου, κλπ., κλπ.). Όσο για την ψυχολογία, μην εξαιρείς το σκάκι. Δίνει πολύ μεγάλα περιθώρια!


Τα λέμε.

LeftG700 είπε...

Φίλε Αντώνη,


Όσο κι αν κρατάς κλειστά τα χαρτιά σου για τους λόγους που δεν παίζεις πόκα ή σκάκι, αυτά που αναφέρεις για το ποδόσφαιρο σε προδίδουν! ("Εμένα βασικά μου αρέσει η μπάλα. Ομαδικό παιχνίδι, συλλογικές συγκινήσεις. Με τραβάει αυτό").

Σκεπτόμενοι επαγωγικά δεν δυσκολευόμαστε να καταλήξουμε ότι σου αρέσουν μόνο τα ομαδικά παιχνίδια. Πολύ ωραία!

Μια και είσαι Ολυμπιακός, μας θυμίζεις ποιά ακριβώς ενδεκάδα της ομάδας σου έβαλε το δεύτερο γκόλ στον Παναθηναϊκό στο πρόσφατο μεταξύ τους ματς; Ή ποιά παλιά ενδεκάδα του Ολυμπιακού είχε το παρατσούκλι "Φόντακας";


Τα λέμε. ;-)

LeftG700 είπε...

Φίλε ORPHEAS,


Κατ' αρχήν, ευχαριστούμε και αντευχόμαστε!

Προχωρώντας, ευχαριστούμε για τον υπερβολικά γενναιόδωρο χαρακτηρισμό της ανάρτησης ως "πραγματεία". Διαμαρτυρόμεθα εντόνως όμως για το υπονούμενο που αφήνεις μνημονεύοντας τη διάλεξη του Τουαίν! Δηλαδή, θέλεις να πεις ότι... :-)

Τέλος: Ασχέτως του χιούμορ, όντως τα λέμε απολύτως σοβαρά. (Είδες; Αν ήσουν αριστερός, θα το είχες καταλάβει!). Και χαιρόμαστε που μας χαρακτηρίζεις "τρελούς για δέσιμο"! Έτσι είναι! Ξέρεις το παλιό δημώδες "Βασίλη μ' κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης"; - αυτό, σύμφωνα με το ποίημα, το λέει η μάνα στο γυιό της επί Τουρκοκρατίας. Και ο γυιός απαντά "μάνα εγώ δεν κάθομαι να γίνω νοικοκύρης".

Εμείς -το ξέρεις αυτό!- είμαστε με το Βασίλη!


Τα λέμε.

LeftG700 είπε...

Φίλε ernesto,


Γειά και χαρά και Καλή Χρονιά και σε σένα! Σε φόρμα σε βλέπουμε!

Συμφωνούμε για τις ευκαιρίες που προσφέρει η πόκα σχετικά με ανθρωπολογικές παρατηρήσεις. Όμως πιστεύουμε ότι, σε τελική ανάλυση, αυτό οφείλεται στην εμπλοκή του χρήματος. Είναι η χρηματική πλευρά του παιχνιδιού που επιτρέπει να δεις πόσο κυριευμένος είναι ο κάθε παίκτης από το δόγμα "τι τα θέλετε αγαπητέ, το χρήμα είναι το παν!".

Ειδικά δε για το fair/unfair, την αποδοχή της ήττας κλπ. κλπ., πιστεύουμε ότι κάθε παιχνίδι προσφέρεται.

Ενδιαφέρουσα η ιδέα σου για το καρέ LeftG700. Θα την επεξεργαστούμε!

Και η άλλη ιδέα σου, να τα παίρνουμε στην πόκα από τους καπιταλιστές μας κάνει κλικ. Προτείνουμε στον Αντώνη να τη σκεφτεί σοβαρά!


Τα λέμε. ;-)

LeftG700 είπε...

Φίλε ORPHEAS,


Τώρα που το προσέχουμε, νομίζουμε ότι για την παρτίδα της φωτογραφίας έχεις βγάλει το σωστό συμπέρασμα στηριζόμενος σε λάθος ενδείξεις!

Τα λευκά που είναι όντως είναιπερισσότερα φαίνεται να τα έχει ο Λένιν. Κι εμείς όμως πιστεύουμε ότι πρέπει να έχασε. (Μη σου κάνει εντύπωση, στο σκάκι συμβαίνει συχνά). Από πού βγάζουμε το συμπέρασμα;

Πρόσεξε τον Λένιν. Συνοφρυωμένος, κοντεύει να μπει μέσα στη σκακιέρα! Ενώ ο Μπογκντάνοφ, χαλαρός, υπομειδιών και δείχνει να απολαμβάνει περισσότερο τη θέα παρά να ασχολείται με τη σκακιέρα!


Τα λέμε.

ernesto είπε...

αφηστε και το αλλο ....

στην τελικη οι αριστεροι παικτες μπορουν εναλλακτικα να ονομασουν ολα τα παιχνιδια με "αριστερα" ονοματα !! ε ? καλο δεν ειναι ?
π.χ. τον σταυρο με αγκαθια να τον κανουν σταυρο με τραπεζες! Ή τις μπομπες κοτες να τις ονομαζουνε μπομπες "κοτες" καπιταλιστες! :)

και φυσικα... μπορουν οταν ερχεται η σειρα τους να παιζουν μονο ενα παιχνιδι :
τον δορυφορο...ή αλλιως ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ!!

αστειευομαι φυσικα...
καλο απόγευμα!

LeftG700 είπε...

Φίλε ernesto,


Very creative evening!


See you!

Αντωνης είπε...

Δεν ξέρω αν έχει κάποια ευρύτερη σημασία ότι δεν μου αρέσουν τα τυχερά παίγνια ή ότι ποτέ δεν είχα την υπομονή για σκάκι, απλά είναι κάτι ενδιαφέρον.

Η ενδεκάδα με τον ΠΑΟ ήταν Νικοπολίδης, Μπράβο, Μέλμπεργκ, Ζεβλάκοφ (πέρασε μετά ο Παπαδόπουλός γιατί ο Ζε τραυματίστηκε) Γκαλίτσιος (πολύ καλός σε κείνο το ματς), Ντούντου, Μαρέσκα, Λεονάρντο, Ζαϊρί (που τους έκανε άλογα), Όσκαρ (μόνιμη αντιπάθεια) και βέβαια ο δις σκόρερ Μήτρογλου. Έγιναν άλλες δυο αλλαγές, αλλά δεν τις θυμάμαι.

Ο Φόντακας ακα Γ. Σιδέρης είναι όνομα ατομικό, οπότε έχει αγωνιστεί με πολλές ενδεκάδες στη δωδεκαετία που έπαιξε στο θρύλο. Συνεπώς δεν υπάρχει απάντηση στο δεύτερο ερώτημά σας.

LeftG700 είπε...

Φίλε Αντώνη,


Ώστε ό λ ο ι αυτοί μ α ζ ί εβαλαν το δεύτερο γκολ; Πολύ πρωτότυπο παιχνίδι το ποδόσφαιρο! Έχει συνθέσει ριζικά τη διαλεκτική σχέση μεταξύ ατόμου και ομάδας!


Τα λέμε, ;-)

Αντωνης είπε...

Σε ένα επίπεδο, ναι, όλη μαζί. Είναι από τις τετριμμένες αλήθειες του αθλήματος ότι "όλοι κερδίζουν και όλοι χάνουν" άλλωστε.

Αλλά δεν βλέπω το λόγο να τρώμε ενέργεια στο θέμα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με όποιον προτιμά την πόκα ή έστω περνά καλά με πόκα.

Σε πιο φιλοσοφικό επίπεδο, η διαλεκτική ατόμου-συνόλου αποτελεί λιγάκι άσκηση επί χάρτου, λιγάκι σχολαστικιστικού χαρακτήρα συζήτηση. Έχω γράψει πάντως ότι το έργο του Σαρτρ για το θέμα παραμένει ακόμη αξεπέραστο για όποιον ενδιαφέρεται.

Αντωνης είπε...

Ε, όχι και "όλη μαζί!" Δαίμων της ανορθογραφίας.

orpheas είπε...

Λεβέντες, κακά υπονοούμενα σε φίλους δεν κάνω. Νομίζω ότι με ξέρετε καλά πλέον. Όταν πρέπει να σας τα σούρω το κάνω ευθέως.
Η αναφορά στην ομιλία του Τουαίν γίνεται μόνο και μόνο γιά να παραλληλίσω τη σπουδαιοφάνεια μιάς αναλύσεως σε σχέση με κάποιο πασίγνωστο και τετριμμένο θέμα.
Πάντως αναζητήσατε το μικρό βιβλιαράκι, εκδόσεις "Περίπλου", και θα απολαύσετε, έστω και αριστεροί, ( εδώ μάλιστα, υπάρχει καρφί) ποιοτικό χιούμορ.

Όντως τα λευκά πρέπει να κερδίζουν, αλλά βρε παιδί μου όλες οι φάτσες στη φωτογραφία ίδιες μου φαίνονται και μπερδεύτηκα. Μη κοιτάτε που εσείς αυτά τα παίζετε στα δάκτυλα ! (τρομάρα σας !).

Άντε βρε, σύντομα, κάπου πήρε τ' αυτί μου γιά κατώτερο μισθό τα 800 Ε.,θ' αναβαθμιστείτε και θα γίνετε G800 ! Και σ' ανώτερα, βρέ !

Ανώνυμος είπε...

δεν σας έφτυσα καθόλου, αλλά υπέθεσα ότι το είχατε δει στην Αυγή το κείμενο του Πλουμπίδη για τα παιδιά του εγκλεισμού. Το δε κείμενο Ξυδάκη θα το βρείτε στο vlemma.wordpress αριστερά αρκετά κάτω με τίτλο "έχουν οι αριστεροί πατρίδα" έχει και τις απαντήσεις του Πανταζόπουλου-7 κείμενα συνολικά.(Με την ευκαιρία το ξαναδιάβασα).
καλό βράδυ,λ.κ

Left Liberal Synthesis είπε...

Αντι σχολίου (δεν θα επαινεσω ως θέλω, γιατί μπορει κα να το ξαναπάρεις στραβα)
Ρε εσυ είσαι πιο Left Liberal και απο τους Left Liberals!!!
Αλλος εχει το ονομα και άλλος τη χάρη...

LeftG700 είπε...

Φίλε Αντώνη,


Μα όχι, προς Θεού, η συζήτηση δεν είναι γι' αυτό, αν δηλαδή συγκαταλέγεσαι ή όχι σε όσους κουνάνε το δάχτυλο -συντροφικά μεν, αυστηρά δε- στους "άσωτους υιούς" της Αριστεράς που χαρτοπαίζουν. Ούτε που μας πέρασε απ' το νου!

Σχολιάσαμε, με λίγο παιγνιώδη διάθεση είναι αλήθεια, την προτίμησή σου στο ποδόσφαιρο. Δεν πιστεύουμε να μας παρεξήγησες; Αν πάντως αισθάνεσαι ότι παραβιάσαμε καμιά κόκκινη γραμμή πες για να επανορθώσουμε.

Αν κρίνουμε από τις δικές μας προσωπικές εμπειρίες από σχετικές συζητήσεις η διαλεκτική ατόμου-ομάδας είναι ζήτημα που απασχολεί αρκετούς. Δεν ξέρουμε αν είναι σχολαστικισμός (γιατί το λες αυτό;). Πάντως είναι ένα θέμα που το βρίσκουμε (οι αριστεροί εννοούμε) συχνά μπροστά μας -ή μας το πετάνε στα μούτρα οι αντίπαλοι. Μπορείς να μας πεις σε ποιό βιβλίο/βιβλία/άρθρα του Σαρτρ αναφέρεσαι;


Τα λέμε.

LeftG700 είπε...

Φίλε ORPHEAS,


Για να δούμε ποιός δεν έχει μάθει ποιόν!

Μα δεν κατάλαβες ότι αστειευόμαστε; Ούτε πρόσεξες κοτζαμάν(sic) χαμόγελο που κοτσάραμε; Ομολόγησέ το: Στη φέραμε!

Ένας από την παρέα είναι Τουαινικός. Όταν πήγαινε ακόμα γυμνάσιο του είχε πάρει δώρο μια θεία του κάποιο βιβλίο του και από τότε είναι κολλημένος. Οι υπόλοιποι, ομολογούμε, δεν τον έχουμε διαβάσει.

Από αυτά που μας λες, καταλαβαίνουμε ότι δεν αναγνώρισες ποιός είναι ο Λένιν και τον μπέρδεψες με τον Μπογκντάνοφ. Έγκλημα καθοσιώσεως! Όταν έρθουμε στα πράγματα την έβαψες! Θα σπας πέτρες από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου!


Τα λέμε. :-)

LeftG700 είπε...

Ο.Κ. φιλενάδα λ.κ. Ευχαριστούμε για την πληροφορία. Καλό βράδυ και σε σένα.


Τα λέμε.

LeftG700 είπε...

Φίλε Left Liberal Synthesis,


Ε, δεν είμαστε και ...στραβόξυλα! (Πότε κάναμε τέτοια μλκ και πήραμε τον έπαινο για ψόγο;).

Γιατί λες ότι είμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως; Μας ενδιαφέρει το σκεπτικό που σε οδήγησε σε τέτοιο συμπέρασμα.


Τα λέμε.

Αντωνης είπε...

Κριτική του διαλεκτικού λόγου αδέρφια. Για τη διαλεκτική ατόμου-συλλογικότητας: επειδή παίρνει διαφορετικές μορφές στην πράξη και σημασία έχει αυτή ακριβώς η διάσταση, η μελέτη της συγκεκριμένα και στην πράξη.

LeftG700 είπε...

Φίλε Αντώνη,


Αυτό που γράφεις μας βρίσκει απολύτως σύμφωνους. Όμως, σύμφωνα με αυτό, ο ορισμός του ποδοσφαίρου "ομαδικό παιχνίδι" που χρησιμοποίησες στο χθεσινό σου σχόλιο πρέπει να τροποποιηθεί:

"Ομαδικό παιχνίδι που παίζεται από άτομα".


Τα λέμε.

orpheas είπε...

Προς όλους τους φίλους, αριστερούς και μη και κυρίως τον ernesto.

Πως θα λέγαμε , με αριστερή ορολογία,το "κούκος διπλός a volonte με πιπίνι" !

Μέχρι να έρθετε στην εξουσία και να με βάλετε να σπάω πέτρες εγώ θα σας χαιρετάω ..... αφ' υψηλού !
Ασε που γιά να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει, πρώτα, να συμφωνήσουν οι ....."συνιστώσες" !
Πολύ πλάκα έχει η υπόθεση . Τρεις κι ο κούκος... a volonte και δεν μπορείτε να συμφωνήσετε και θέλετε και εξουσία. Αυτό ούτε ο Τουαίν θα μπορούσε να το φανταστεί ! !
Τα ξαναλέμε

ernesto είπε...

καλησπερα ορφεα
και καλη χρονια !

τι να σου πω....ουτε τοσο εμπειρος παικτης ειμαι ουτε δηλωνω αριστερος αλλα να κανω μια προσπαθεια.
πως ειναι το "δικομματισμος a volonte με καρατζαφερη" ????
ε?

χαιρετω!

γιουρι γκαγκαριν είπε...

Αγαπητοι, καλη χρονια..

Ποιος ειναι ο διακαης ποθος ενος αριστερου?

Μα, να κατατροπωσει τον "αντιπαλο", παραθετωντας ενα τοσο στερεο επιχειρημα ωστε καθε σκεψη για διαφυγη να ειναι ματαιη..

Φυσικα μονο το σκακι ανταποκρινεται σε αυτη τη συνηθεια..Ολα ειναι μπροστα...Για το τι θα κανεις εισαι αποκλειστικα εσυ υπευθυνος και οχι η κωλοφαρδια..Ακομα και η μπλοφα στο σκακι ειναι εν μερει "ασυνειδητη", "κρυφη" αλλα με μια καταλληλη επεξεργασια ερχετε μπροστα στα ματια σου αυτο που ηταν τοσο ξεκαθαρο και απλο..Αυτο που χαρακτηριζει γενικα τους αριστερους( με τη συγκεκριμενη λεξη εχω ενα προβληματακι αλλα οκ) ειναι, αν μη τι αλλο, η ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ στην αντιπαραθεση..Το σκακι ειναι ενα παιχνιδι διαφανο και αγνο..Σαν τη ψυχη του αριστερου..

Η γοητεια της τραπουλας ειναι διαφορετικη και φυσικα δεν την αγνοω..Το σκακι για το επιχειρημα μου μεσα στην ιστορια, η τραπουλα για την αποπλανηση μιας γυναικας..Στο φλερτ μπορει να εισαι πισω και να πηγαινουν ολα στραβα αλλα παντα μπορει να γινει κατι και να ρεφαρεις..

LeftG700 είπε...

Φίλε Γιούρι, καλώς επανέκαμψες! Λέγαμε κι εμείς ότι μας τράβηξες καμιά ξεγυρισμένη διαγραφή! :-)

Ευχαριστούμε για τις ευχές -οι δικές μας έχουν ήδη κατατεθεί από τις 23 Δεκεμβρίου. Αλλά δεν βλάπτει να τις επαναλάβουμε: Καλή Χρονιά και σε σένα.

Το γουστάρουμε και το σκάκι και μάλιστα πολύ. (Όχι βέβαια ομόφωνα, κάποιοι βαριούνται). Συμφωνούμε για τις αρετές του και την ιδιότητά του όλα να εξαρτώνται από τον παίκτη.

Η διαφορά μας είναι ότι δεν ξεχνάμε πως αυτό συμβαίνει μόνο στο σκάκι, όχι στη ζωή.

Στη ζωή συμβαίνει αυτό που έλεγε ο παππούς Κάρολος: "Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέγει. Αλλά να επιλέγει μεταξύ δοσμένων καταστάσεων τις οποίες εν μέρει τις έχει συνδιαμορφώσει και ο ίδιος". Σύμφωνα με αυτό, έχουμε κάθε δικαίωμα να πιστεύουμε ότι αν είχε τη δυνατότητα, δεν θα έλεγε όχι σε μια πρόσκλησή μας σε φιλικό τουρνουά πόκας!

Τράπουλα-γυναίκα; Χμ, ενδιαφέρων παραλληλισμός. Αν προσθέσουμε δε και την αγαπημένη του Αντώνη, τη μπάλα, θα γίνει της κακομοίρας!


Τα λέμε.

orpheas είπε...

Φίλε ernesto, χαίρε.
Επειδή οι γκριμάτσες δεν αποτυπώνονται στο γραπτό λόγο, δεν μπορώ να σου απαντήσω επακριβώς και συ να καταλάβεις, αντίστοιχα.
Πάντως μου χαλάς τα ωραία χαρτοπαικτικά μου οράματα. Θα προτιμούσα το "πιπίνι" ως κάποιο από τα δημοσιευόμενα "έκκωλα" η , ας πούμε τη Κάρλα Αγριο..μπρούνι η, τέλος, την Σάρον Στόουν, που γιά μας τους μεγαλύτερους αποτελεί, πάντα, μιά σταθερή αξία στο χρηματιστήριο των "πιπινιών" !

ernesto είπε...

καλημερα ,

ναι ορφεα εχεις δικιο απλα οπως μαλλον γνωριζεις το "πιπινι" εχει και αλλες ονομασιες (...) και εγω αυτες ειχα βασικα στο μυαλο μου οταν το εγραψα...και εκτος απο αυτο νομιζα οτι επρεπε να ειχε πολιτικη χροια ! :)
Αν παντως επρεπε να το παω προς τα εκει ...θα ελεγα megan fox ή Jessica Biel !!! για τσεκαρε τες!ειμαι σιγουρος οτι θα τις εκτιμησεις ασχετα ηλικιας!

χαιρετω!!

orpheas είπε...

Ernesto, καλή χαρτοπαικτική εβδομάδα.
Κατακόκκινος από ντροπή (μη πάει το μυαλό σου αλλού !) αισθάνομαι κατάπτυστος ξεφτίλας καθ' όσον αγνοώ, παντελώς, τα ονόματα που ανέφερες. Δεν μπορώ όμως ν' αρνηθώ τα ρεύματα και τις αξίες των καιρών ! Θ' αναζητήσω φωτογραφίες, θα μελετήσω τις περιπτώσεις και, μην αμφιβάλλεις καθόλου, αν πρέπει τα εν λόγω "πιπίνια" θα καταξιωθούν στη συνείδησή μου στην αρμόζουσα, ιεραρχικά, θέση.
Ευχαριστώ γιά την υπόδειξη. Γι' αυτό, άλλωστε, είναι οι φίλοι !

Θεία Θ είπε...

...τα ρέστα μου!
Όλοι οι αριστεροί που έχω γνωρίσει- ανεξαρτήτως ηλικίας και εποχής παίζουν πόκα. (Η αλήθεια είναι πως οι παλιοί "Ρηγάδες" έχουν μια αδυναμία στους "κούκους" -μονούς και διπλούς.)
Δε σκεφτήκαμε ποτέ να το αναλύσουμε πολιτικά βέβαια. Η ανάρτησή σας μου φαίνεται θα τυπωθεί προς μελλοντική χρήση.
Επίσης , εκτός από σκάκι, παίζουν πολύ καλή πρέφα.
Καλή χρονιά.

LeftG700 είπε...

Φίλη Θεία Θ,


Κατ' αρχήν σε καλωσορίζουμε. Κατά δεύτερον ευχαριστούμε για τις ευχές και αντευχόμαστε το "Καλή Χρονιά"! Κατά τρίτον σε ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια. Λίγο υπερβολικά βέβαια, αλλά επειδή μας συμφέρει δεν το βάζουμε σε ψηφοφορία! :-)

Κατά τέταρτον: 1)Μη το λες! Έχουμε γνωρίσει και κάποιους που θεωρούν το χαρτοπαικτικό παιχνίδι θανάσιμο αμάρτημα για αριστερούς. 2)Έχουμε ακούσει κι εμείς ότι οι Ρηγάδες ήταν πιό ανοιχτόμυαλοι. Δεν ξέραμε όμως ότι προτιμούσαν και συγκεκριμένα παιχνίδια! 3)Πρέφα δεν αξιωθήκαμε να μάθουμε -μέχρι τώρα βέβαια! Γιού νέβερ νόου!...


Τα λέμε.


ΥΓ Μπήκαμε στο μπλογκ σου πριν σου απαντήσουμε και είδαμε την καταγωγή του ονόματός σου. Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά μας ήρθε το όνομα "Θαλασσινή". Υποβάλλουμε αίτημα να σε λέμε έτσι. Επειδή το αίτημα άπτεται της προσωπικής σου ταυτότητας, δεν χρειάζεται, σε περίπτωση άρνησης, αιτιολόγηση. "Ένα όχι θα μας πείραζε δε λέμε", αλλά αρκεί! :-)

Θεία Θ είπε...

Καλώς σας βρήκα (έρχομαι από το Radical Desire).Μ' αρέσει εδώ και λέω να περνάω συχνά.
Το Θ είναι το αρχικό του μικρού μου ονόματος αλλά είναι στρογγυλό και κυλάει, πλάθεται κατά το δοκούν! Με τη θάλασσα έχω μια εμμονή, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Καλή σας ημέρα.
ΥΓ. Να μάθετε πρέφα επειγόντως!

LeftG700 είπε...

Φίλη Θεία Θ,


Από τη στιγμή που το Θ είναι το αρχικό του μικρού σου ονόματος, το πράγμα αλλάζει! Παραμένουμε στο όνομα με το οποίο αυτοπροσδιορίζεσαι!

Χαιρόμαστε που θα σε έχουμε στην παρέα μας! Κι όσο για την πρέφα, εντάξει, αλλά έχουμε ακούσει ότι είναι δύσκολη ρε γμτ!


Τα λέμε.

skipper είπε...

Καλησπέρα Λεφτ
Όλως τυχαίως ,από λανθασμένη πληκτρολόγηση , έπεσα πάνω στο εκ 7ετίας πόνημά σου.
Όλα καλά ...σχεδόν δηλαδή. Το ότι μπορεί να υπάρχει παίκτης ο οποίος μπορεί να παίζει με λεφτά χωρίς να το ενδιαφέρουν αυτά , πραγματικά ειναι...αξιοπερίεργο εάν όχι αδύνατον.
Δεν μιλάμε βέβαια για παίκτη που παίζει κάθε πρωτοχρονιά , γιατί αυτός δεν είναι παίκτης.
Μία μόνο περίπτωση υπάρχει ,που να ανταποκρίνεται σ΄αυτό που γράφεις... να πρόκειται για "τελειωμένο" τζογαδόρο.
Τα λέμε φίλε.

LeftG700 είπε...

Φίλε skipper, σαν τα ...Χριστούγεννα!


Γράφεις:

Όλα καλά ...σχεδόν δηλαδή. Το ότι μπορεί να υπάρχει παίκτης ο οποίος μπορεί να παίζει με λεφτά χωρίς να το ενδιαφέρουν αυτά , πραγματικά ειναι...αξιοπερίεργο εάν όχι αδύνατον.

Τι από αυτά που διάβασες σε έκανε να το επις αυτό; Δεν βρίσκω κάποια επαφή στο κείμενο.


Τα λέμε


skipper είπε...

Φίλε λεφτ
Μία μικρή επακούμβηση είδα στο ..."Τι εμποδίζει έναν παίκτη πόκας, που παίζει βέβαια με λεφτά, γιατί έτσι μόνο παίζεται η πόκα, να μην παίζει για τα λεφτά;"
Αν εννοείς βέβαια , ότι παίζουμε με λεφτά και στο τέλος τα επιστρέφουμε ο ένας στον άλλο...τότε πάσο.
Αλλιώς...τα ρέστα μου. :-)

LeftG700 είπε...

Φίλε skipper,


Αφού σού αναγνωρίσω εκ των προτέρων το ελαφρυντικό ότι διάβασες ένα κείμενο όπου σε κάποια σημεία τα λέω λίγο μπερδεμένα, να σου πω ότι you missed the point here. Πιο συγκεκριμένα, έχασες τη διάκριση που κάνω μεταξύ ενός παίκτη πόκας που παίζει για τα λεφτά και ενός άλλου που παίζει για το παιχνίδι, το οποίο όμως παίζεται μόνο με λεφτά και η νίκη ή η ήττα αποτιμάται στη βάση χρημάτων. Να σου δώσω ένα παράδειγμα. Υπάρχει μία ταινία που έχω δει πιτσιρικάς στην τηλεόραση. Μη με ρωτήσεις τίτλο. Πρωταγωνιστούσε ο Τζέημς Κάαν στο ρόλο ενός τζογαδόρου. Σε μία φάση τον βλέπουμε σε κάποιο καζίνο να παίζει μπλακ τζακ. Έχει μια φιγούρα κι ένα οχτάρι. Όπως καταλαβαίνεις (υποθέτω ξέρεις από μπλακ τζακ) το φύλλο του είναι γαμάουα. Η κοπελιά που κάνει το ντήλινγκ είναι όμως υποχρεωμένη να τον ρωτήσει αν θέλει κι άλλο φύλλο. Κι εκείνος, αφού το σκέπτεται λίγο, της λέει «δώστο». Τσιμπάει ένα τριάρι και πάει ταμείο. Η κοπελιά όμως έχει την απορία και τον ρωτάει γιατί ρίσκαρε από ένα τόσο καλό φύλλο. Κι εκείνος τής απαντάει: «Μα δεν παίζω μ’ εσένα, χρυσή μου. Παίζω με την Τύχη.»!

Καταλαβαρδούγκος, τώρα; :-)


Τα λέμε

skipper είπε...

Καταλαβαρδούγκος φίλε μου όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
Οκ, τα ίδια λέμε...αν ξαναδιαβάσεις προσεκτικά το πρώτο μου σχόλιο , θα το διαπιστώσεις.
Τα λέμε.