Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

Τι τα θέλουμε τα μάους, τα λαπτόπια, τα πισιά;


Να τα κάνουμ’ εργαλεία· ναι, αλλά για ποια δουλειά;

Μια συζήτηση τις προάλλες στο blog της Κροτ ή «Βέλγας»[1] η οποία μας «αφιέρωσε» και ολόκληρο post[2] μας έκανε να ξανασκεφτούμε: Τι γυρεύει ένας αριστερός στην μπλογκόσφαιρα; Ό,τι πάνω - κάτω και όλος ο κόσμος ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων; Πρέπει να γυρεύει κάτι σώνει και ντε; Μήπως πρέπει να υιοθετήσει την άποψη που λέει ότι το blogging δεν είναι αναζήτηση με συγκεκριμένο σκοπό, αλλά μια βόλτα, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, οπότε αυτό, δηλαδή το «να βγαίνει απλώς βόλτα», είναι εκείνο στο οποίο πρέπει να αρκείται; Η μήπως, ό,τι κι αν είναι το blogging, ως μια εικονική δραστηριότητα του καναπέ — εν προκειμένω της καρέκλας — δεν τον αφορά, συνεπώς στο ερώτημα η απάντηση είναι ένα άλλο ερώτημα, το γνωστό «τι γυρεύει μια αλεπού στο παζάρι»; (Αυτό το τελευταίο έχει και μια άλλη, πιο δυσάρεστη παραλλαγή: «Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων’ οι κότες»…). Τα σκεφτήκαμε λίγο όλα αυτά, καταγράψαμε κάποιες σκέψεις και είπαμε να τις μοιραστούμε μαζί σας.

‘Εργαλεία’;


Αυτή η συγκεκριμένη λέξη μπορεί να μας βάλει σε μπελάδες. Να δώσει δηλαδή αφορμή να κατηγορηθούμε για εργαλειακή νοοτροπία, κατηγορία που συνοδεύει τους αριστερούς εδώ και πολλά χρόνια, σύμφωνα με την οποία, αν ερμηνευτεί κάπως πλατειά, οι αριστεροί, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, δεν έχουν τίποτα άλλο στο μυαλό τους από τον προσηλυτισμό ανθρώπων στην ιδεολογία τους και γενικά την επικράτησή τους με κάθε μέσο.

Η αλήθεια είναι, για να τα λέμε όλα, ότι υπάρχει μια κάποια βάση αλήθειας σ’ αυτόν το συλλογισμό. Έχουμε γίνει κι εμείς μάρτυρες πρακτικών υπερπολιτικοποίησης και υπερανάλυσης μέσω …Βλαδιβοστόκ, ακόμα και σε beach party γενεθλίων, σε συζητήσεις περί χορτοφαγίας, ή σε αντιπαράθεση Ολυμπιακών - Παναθηναϊκών! Βέβαια, υπάρχουν και αντικειμενικές αιτίες για τέτοιου τύπου φαινόμενα, δεν είναι μόνο η αριστερή στενομυαλιά που φταίει. Εν πάση περιπτώσει, ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει ή δεν συμβαίνει γενικά στην κοινωνική ζωή και γιατί, έχουμε την πεποίθηση ότι το διαδίκτυο και η δυνατότητα που προσφέρει να αποκτήσει κάποιος ένα βήμα, δηλαδή blog, είναι μια τελείως διαφορετική περίπτωση, για λόγους που θα εξηγηθούν παρακάτω.

Μία δεύτερη ένσταση: Παρά το ότι χρησιμοποιούμε στον τίτλο μας τη λέξη ‘εργαλεία’, συνδεδεμένη μάλιστα με άκρως ενεργητικό ρήμα (‘κάνουμε’), αυτό δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός πως θέλαμε να «πατήσουμε» πάνω στους στίχους του παλιού κομμουνιστικού τραγουδιού. Οφείλεται και — ή κυρίως, καλύτερα — στο ότι όλα αυτά, «τα μάους, τα λαπτόπια, τα πισιά», είναι ήδη εργαλεία από γεννησιμιού τους, θέλουμε δεν θέλουμε. Όπως ακριβώς και «τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά» του τραγουδιού που μας έδωσε την έμπνευση για τον τίτλο, ήταν ήδη εργαλεία, αλλά θανάτου, σε απόλυτη αντίθεση με τα ειρηνικά τρακτέρια στα οποία, κατά τον στιχουργό, ήθελαν να μετατρέψουν τα θωρηκτά «Αβέρωφ» και «Κιλκίς» οι έλληνες κομμουνιστές του μεσοπολέμου.

Και για ποιο λόγο είπαμε ότι μπλογκάρετε, παρακαλώ;

Αφού ξεκαθαρίσαμε την έτσι κι αλλιώς εργαλειακή φύση των εργαλείων που είναι απαραίτητα στο blogging, ας κάνουμε μια ανασκόπηση των λόγων για τους οποίους ένας άνθρωπος αποφασίζει να φτιάξει το δικό του διαδικτυακό βήμα και να αρθρώσει τον λόγο του. Σ’ αυτό μας βοηθάει μία έρευνα της VPRC που έγινε για λογαριασμό του αξιοσημείωτα καλού περιοδικού «Monthly Review» και δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νοεμβρίου του 2008.

Εκεί λοιπόν, στο ερώτημα «Ποιος είναι ο κύριος λόγος που δημιουργήσατε το μπλογκ σας» οι διάφορες απαντήσεις που είχαν στη διάθεσή τους οι ερωτώμενοι συγκεντρώνουν τα εξής ποσοστά (το άθροισμα υπερβαίνει το 100% επειδή οι απαντήσεις ήταν πολλαπλές):

1 Για να εκφράσω τις απόψεις μου: 76%
2 Για να αναφέρω τις εμπειρίες μου και να τις μοιραστώ με άλλους: 45%
3 Για να κινητοποιήσω άλλους σε κάποιες δραστηριότητες: 28%
4 Για να επηρεάσω τον τρόπο σκέψης κάποιων ανθρώπων: 25%
5 Καθαρά για ψυχαγωγία: 21%
6 Για να μοιράζομαι τις γνώσεις μου και να συμβουλεύω άλλους πάνω σε ειδικά θέματα: 20%
7 Για να αποθηκεύσω πληροφορίες που με αφορούν: 13%
8 Για να έχω επαφή με φίλους και συγγενείς: 6%
9 Για να κάνω νέες γνωριμίες: 4%
10 Για να βγάλω χρήματα: 2%
11 Άλλο: 11%

Δεν θα αναλύσουμε βέβαια όλες τις απαντήσεις ούτε και χρειάζεται επί του προκειμένου. Απλώς να υπογραμμίσουμε ότι 3 στους 4 δηλώνουν ότι ο βασικός λόγος που μπλογκάρουν είναι η επιθυμία να εκφράσουν δημοσία την άποψή τους και, κυρίως, ότι, όπως αποδεικνύεται από τις απαντήσεις 3,4 και 6 οι οποίες εξηγούν παραπέρα για ποιο λόγο ένας άνθρωπος θέλει να πει την άποψή του και που αθροιστικά ισούνται σχεδόν απόλυτα με το ποσοστό της γενικής απάντησης (73 έναντι 76), συνδέουν αυτή την απόφασή τους, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, με τη θέλησή τους να παρέμβουν τροποποιητικά. Δηλαδή, να αλλάξουν την πραγματικότητα, στο μέτρο των δυνατοτήτων του ο καθένας. Εδώ είμαστε.

Δηλαδή πού ακριβώς;

Αν έτσι έχουν τα πράγματα σχετικά με τα κίνητρα της δημιουργίας ενός blog, πού θα περίμενε κανείς να βρει στον παραπάνω «χάρτη» της έρευνας έναν αριστερό άνθρωπο;

Εμείς νομίζουμε στο διαλεκτικό συνδυασμό του υπ’ αριθμόν 3 και 4 κινήτρου. Γιατί είναι από τα βασικά, τα βασικότατα θα λέγαμε, για κάθε αριστερό ότι δεν παίρνει τον λόγο απλώς για να εκφράσει την άποψή του, αλλά για να επηρεάσει τα πράγματα τόσο στο πεδίο της κοινωνικοπολιτικής συνειδητοποίησης, όσο και σ’ αυτό της πολιτικής πράξης.

Αυτό το «για να» σημαίνει βέβαια ένα απλό πράγμα: Ότι το blogging για έναν αριστερό έχει, πρέπει να έχει, έναν σκοπό. Και ποιος καλύτερος σκοπός από την αποκατάσταση των αριστερών ιδεών που τόσο έχουν απαξιωθεί τα τελευταία 30 χρόνια, με αποκορύφωμα τα χρόνια μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων του 20ου αιώνα; Και πόσο ευνοϊκότερες συνθήκες θα υπάρξουν γι’ αυτή την αποκατάσταση, αν εμείς οι αριστεροί δεν αξιοποιήσουμε και στη διαδικτυακή διάσταση της πραγματικότητας τη σημερινή πανηγυρική και τραγική διάψευση των υποσχέσεων της «ελεύθερης» οικονομίας για γενική ευημερία σε ένα παιχνίδι όπου «όλοι είναι κερδισμένοι» — κι εμείς κι εσείς κι ο Χατζηπετρής, ταχαδήθεν κι έτσι;

Εμείς οι αριστεροί δεν είμαστε που χαλάμε τον κόσμο — και δικαίως φυσικά — για την καταθλιπτική μονοφωνική κυριαρχία των καθεστωτικών ΜΜΕ που σε διαπλοκή με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και διαμορφώνουν μέσω των οργανικών διανοουμένων του συστήματος τη γνώμη της σιωπηλής — και κοιμώμενης — πλειοψηφίας;

Εμείς οι αριστεροί δεν είμαστε που διαπιστώνουμε καθημερινά ότι η διείσδυση των απολογητών της ελευθερίας της (κεφαλαιοκρατικής) αγοράς, είτε στην εταιρική τους μορφή, είτε στην ελευθεροεπαγγελματική, είτε στην ερασιτεχνική (ή «ερασιτεχνική»), στα πλαίσια της «κοινωνίας των πολιτών», έκφρασή τους, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής και αυξανόμενη;

Εμείς οι αριστεροί δεν είμαστε, τέλος, που σε κάθε περιήγησή μας στη μπλογκόσφαιρα διαπιστώνουμε τη σύγχυση, την αδυναμία των ανθρώπων να συνειδητοποιήσουν πέντε απλά πράγματα που εξηγούν συνεκτικά τα σημερινά αδιέξοδα της ζωής τους;

Ε, ορίστε λοιπόν πεδίο δόξης που ανοίγεται μπροστά μας λαμπρό! Ορίστε «γήπεδο», με χορτάρι - χαλί και θεατές πρόθυμους να μας δουν και να μας ακούσουν, για να παίξουμε «μπάλα»! Ποιος και τι μας εμποδίζει; Πολλά. Όμως, στο παρόν σημείωμα το focus ας μείνει στην καμπούρα μας.

Δουλειά!

Για να τα λέμε όλα, μπορεί η δόξα να μας περιμένει και το γήπεδο — αλλά κι ο καιρός! — να είναι ιδανικά για «μπάλα», αλλά το να παίζει κανείς στην αριστερή πλευρά της μπλογκόσφαιρας δεν είναι εύκολη υπόθεση, ή, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι τόσο εύκολη όσο νομίζουνε πολλοί από μας. Ιδίως για όσους έχουν γεννηθεί μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’70 περίπου και μεγάλωσαν σε συνθήκες αποδόμησης της Αριστεράς από τους αντιπάλους, αλλά και σε συνθήκες αυτόβουλης παραίτησης μεγάλων τμημάτων της από το μεγάλο πρόταγμα της ριζικής κοινωνικής αλλαγής και τις μεγάλες θεωρητικές αφηγήσεις που στέριωναν την ύπαρξή της. Ατυχώς, οι νέες ηλικίες αποτελούμε την πλειοψηφία όσων κυκλοφορούν στη μπλογκόσφαιρα, όπως και η συγκεκριμένη έρευνα επιβεβαιώνει.

Ένας λόγος παραπάνω και κάμποση δουλειά περισσότερη για όσους και όσες κυκλοφορούμε στις αριστερές λωρίδες του διαδικτύου.

Δουλειά; Ε, ναι, δουλειά! Δηλαδή ενεργό συμμετοχή στις διεργασίες της κοινωνίας, προσεκτική, παρατηρητική ματιά στους ποικίλους τρόπους εμφάνισής τους και — βέβαια! — επαναανακάλυψη των κλασικών θεωρητικών της Αριστεράς με πρώτο και καλύτερο τον παππού Κάρολο. Πώς αλλιώς; Γιατί, όποιο κι αν είναι αυτό το «αλλιώς», σε τι μας διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων οι οποίοι αγανακτούν βέβαια για τα χρήματα που διαπιστώνουν σήμερα ότι θα λείψουν από το πορτοφόλι τους αύριο, αλλά, ακριβώς επειδή τους λείπει το «κινούν αίτιο» όλων αυτών των εξελίξεων, φωνάζουν «βοήθεια, κλέφτης!», άλλοι για τους «βολεψάκηδες» του δημοσίου, άλλοι για όσους έγιναν πελάτες ενός πελατειακού κράτους προκειμένου να βρουν δουλειά, έστω και προσωρινή κι άλλοι για τους «άθλιους εμπόρους» (διάβαζε: εμποράκους) που δεν αποδίδουν το ΦΠΑ; Κι αν δεν διαφοροποιούμαστε πώς θα πείσουμε;

Γράφει η φίλη μας η Κροτ σε κάποιο σημείο, στο post όπου απευθύνεται σε μας:

«Και, σε εντελώς πρωτογενές επίπεδο, με εκνευρίζει το γεγονός ότι όλος αυτός ο “κοσμάκης” ως μέγιστη αντίδραση αντιλαμβάνεται το να κάθεται στην καφετέρια και να βρίζει παρμένος ρουφώντας τον καπουτσίνο του, ή άντε, να γράψει πύρινα κείμενα στο ίντερνετ και στο τσακίρ κέφι να φτιάξει κι ένα γκρουπ στο φέϊκβουκ».

Σωστό, σωστότατο. Μόνο που η απάντηση σ’ αυτό δεν είναι, π.χ., το να σπάει κανείς τη μονοτονία των «πύρινων [πολιτικών] κειμένων» με «δροσερά κείμενα» θεατρικής κριτικής ή «εορταστικά» επί τη απονομή των τελευταίων βραβείων «Όσκαρ»[3].

Δεν έχουμε τίποτα με το θέατρο ή την τέχνη βέβαια, το ακριβώς αντίθετο. Ούτε έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι οι αριστεροί διαθέτουν διαφορετικό …DNA από τους άλλους ανθρώπους. Όμως, στους καιρούς που ζούμε, είναι καιρός να ξαναδούμε τις προτεραιότητές μας.

Υπάρχει ο καιρός του σπείρειν και ο καιρός του θερίζειν. Την πρώτη φορά που θέρισε η Αριστερά, μεγάλο μέρος της σοδειάς αποδείχθηκε σκάρτο. Ίσως γιατί και η σπορά δεν έγινε όπως έπρεπε.

Είναι καιρός για νέα, καλύτερη σπορά. Και σ’ αυτή τη δεύτερη απόπειρα, ξηγημένα κορίτσια όπως η Κροτ, είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητα…



[1] Κροτ ή Βέλγα (krotkaya.wordpress.com): Έτσι δηλώνει ότι την αποκαλούν οι φίλοι της. Την αποκαλούμε κι εμείς έτσι, για να κάνουμε σαφές ότι σ’ αυτούς ακριβώς συγκαταλεγόμαστε.

[2] Αφορμή γι’ αυτό το post ήταν ένα σχόλιο - φιλικό πείραγμα που στείλαμε στην Κροτ ή «Βέλγα»[1] τις προάλλες και στο οποίο η φίλη μας μάς απάντησε τελικά με ένα ολόκληρο δικό της post. Η ανάρτηση που σχολιάσαμε ήταν ένα κείμενο της Κροτ σχετικά με μια θεατρική παράσταση. Το ανέβασε στις 7 Μαρτίου, στο τέλος δηλαδή της εβδομάδας κατά την οποία ανακοινώθηκαν τα τελευταία οικονομικά μέτρα και δύο ημέρες μετά τη «χημειοθεραπεία» στον Μανώλη Γλέζο. Κανένα πρόβλημα. Εμείς που διαβάζουμε τακτικά την Κροτ, ξέρουμε ότι είναι ξηγημένο κορίτσι. Αυτό που μας έκανε όμως να την πειράξουμε ήταν ένα «ενοχικό» λίγο υστερόγραφο, όπου δήλωνε ότι δεν αδιαφορεί για τις εξελίξεις και να μη νομίζουμε «ότι ζει στην κοσμάρα της», απλώς, «άλλοι τα έχουν πει καλύτερα» και παρέπεμπε τους αναγνώστες της σ’ αυτούς του άλλους. Εν πάση περιπτώσει την πειράξαμε, συνομιλήσαμε όσο συνομιλήσαμε μέσω σχολίων και μετά από δύο ημέρες μας έκανε πρωτοσέλιδο με έναν διφορούμενο μάλιστα τίτλο, που θα μπορούσαμε και να τον παρεξηγήσουμε, αν δεν ήμασταν κι εμείς ξηγημένα αγόρια που γουστάρουν τα ξηγημένα κορίτσια. Όσοι ενδιαφέρονται για λεπτομέρειες μπορούν να δουν το αρχικό post με τη θεατρική κριτική της Κροτ εδώ και το δεύτερο, στο οποίο μας απαντά, εδώ.

[3] Ας μη το εκλάβει κι αυτό ως έγκληση η φίλη Κροτ, όπως εσφαλμένα, θεώρησε και για τα πειράγματά μας στο blog της. Δεν είναι κάθε διαφορετική γνώμη — και μάλιστα διατυπωμένη φιλικά και με χιουμοριστικό τρόπο — καταγγελία. Εξ άλλου, όταν έχουμε καταγγείλει κάτι, το έχουμε κάνει «ολογράφως», τη διαβεβαιώνουμε γι’ αυτό.


Η φωτογραφία από το qfonic.com

10 σχόλια:

Кроткая είπε...

Αγαπητέ μου Λεφτ,

ωραίος είσαι! Σε κάνω ποστ και με κάνεις κι εσύ! Με πληρώνεις δλδ με το ίδιο νόμισμα! Ωραίο, πλάκα έχει! :)

Στο θέμα μας, θα ξεκινήσω με ορισμένα στοιχεία "επί της αρχής":
1. Δε νομίζω πως τίθεται το ζήτημα της "έγκλησης" πέρα από την πλάκα (θα εξηγήσω και παρακάτω το γιατί). Κάνεις ένα σκωπτικό σχόλιο στο ποστ μου, σου απαντώ με ένα σοβαρό μεν ποστ, αλλά η εισαγωγή του ήταν και αυτή "σκωπτική". Δεν ένιωσα να με εγκαλείς, ούτε και σου απάντησα εγκαλώντας σε. Πλάκα κάναμε.

2. Ο επίμαχος τίτλος δεν στοχοποιούσε εσένα. Χρησιμοποιήθηκε επειδή το ποστ ήταν γραμμένο με αποσπασματικό τρόπο, εξού και ο τίτλος "αποκόμματα" (scraps).

Στην ουσία, τώρα.

1. Όταν ανοίγεις ένα βλογ, δεν υπογράφεις κανένα συμβόλαιο, δεν αναλαμβάνεις κανενός είδους δέσμευση, δεν πληρώνεσαι από κανέναν,δεν προσχωρείς σε καμιά θρησκεία ή πολιτική ομάδα. Απλά χρησιμοποιείς ένα εργαλείο -και σε αυτό είμαι εντελώς κάθετη.
Αξιοποιείς ένα μέσο για να εξυπηρετήσεις μια προσωπική σου ανάγκη και επιλέγεις να το κάνεις με τον τρόπο που σε ευχαριστεί περισσότερο. Άλλοι προωθούν την τέχνη τους, άλλη ψαχνουν δουλειά, άλλοι εκφράζουν απόψεις, άλλοι φλερτάρουν. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κατακριτέο. Στην τελική, κατακριτέο δεν είναι καν το να βάλει κάποιος διαφημίσεις στο βλογ του, για να βγάλει λεφτά. Ειδικά σε περιόδους κρίσης, όπως η τωρινή, κι εφόσον το κάνεις σεβόμενος τους νόμους, no harm.
Με τον ίδιο τρόπο που ανοίγεις την τηλεόραση και επιλέγεις να δεις ΝΕΤ ή ΑΝΤ1, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο επιλέγεις ποια βλογ θα διαβάσεις και πώς θα χρησιμοποιήσεις το δικό σου.

2. Εξού και δεν δέχομαι κανένα "πρέπει" ως προς τη χρήση του βλογ μου. Το βλογ προφανώς με αντιπροσωπεύει, προφανώς διαγράφονται μέσα από αυτό ο χαρακτήρας, οι απόψεις και τα ενδιαφέροντά μου, αλλά δε με καθορίζει, δεν μου βάζει κανόνες. Αν είμαι άρρωστη, δε θα κάτσω να γράψω στο βλογ (αν είμαι άρρωστη, ούτε στη δουλειά μου δε θα πάω, σιγά μη νιώσω υποχρέωση για το βλογ!).
Αν πάλι δεν έχω διάθεση να γράψω για ένα θέμα ή θεωρώ πως δεν έχω να προσθέσω τίποτα στα ήδη ειπωμένα, δεν θα το κάνω. Ποιος θα με υποχρεώσει; Και κυρίως, γιατί; Δεν θεωρώ πως κανένα ιερό καθήκον καθορίζει το πώς χρησιμοποιώ το βλογ μου.
Με αυτό το σκεπτικό δεν θεώρησα πως με εγκαλείς (πέραν της πλάκας). Απλά, γιατί δεν θα μου περνούσε καν από το μυαλό σαν πιθανότητα.

3. Με τιμά και με κολακεύει η τελευταία φράση στο ποστ σου, δεν το αρνούμαι. Πλην όμως, υπάρχουν δυο στοιχεία που θα αντιτάξω. Το ένα προσωπικό και το δεύτερο είναι γενικό/θεωρητικό.

3α. Στο βιογραφικό μου υπάρχει ένα σύντομο πέρασμα από μέρος της "οργανωμένης" αριστεράς, πράγμα το οποίο δεν κρύβω. Οι λόγοι για τους οποίους το πέρασμα ήταν σύντομο, ήταν πολλοί, κάποιοι πρακτικοί/τεχνικοί και κάποιοι άλλοι πιο "θεωρητικοί". Ένα από τα πράγματα που με ενοχλούσε και τότε ήταν ο ψυχαναγκασμός, οι συχνά αυστηροί κανόνες, και τα "πρέπει". Τι πα'να πει "πρέπει" ρε φίλε; Πείσε με πως αυτό είναι το σωστό, πως η πρότασή σου θα φέρει αποτέλεσμα. Με το να μου λες "απόφαση της ολομέλειας -εκτέλεσέ την", σόρρυ αλλά δε βοηθάς κανένα και ακυρώνεις de facto την αποτελεσματικότητα μιας ενδεχομένως σωστής καταρχήν ιδέας.
Συν το ότι, ακόμα κι αν έχεις δίκιο, υπάρχει και ο παράγοντας "άνθρωπος". Μπορεί η "απόφαση της ολομέλειας" ή το καθήκον που μου αναθέτεις να είναι σωστά, αλλά εγώ να μην μπορώ να εκτελέσω για λόγους υποκειμενικούς. Ίσως κάποιος άλλος στη θέση μου να το κάνει καλύτερα.
Έτσι κι αλλιώς, για μένα αριστερά και καταναγκασμός είναι έννοιες που δεν κολλάνε μαζί. Αυτό το πιστεύω, όσο κι αν ακούγεται "φιλελεύθερο", "ρεφορμιστικό", "ανθρωπιστικό"¨ή "μικροαστικό". Έτσι κι αλλιώς αποτελώ ζωντανή απόδειξη της ορθότητας αυτού που ισχυρίζομαι!

[συνεχίζεται]

Кроткая είπε...

[part 2]

3β. Η μικρή μου θητεία στην "οργανωμένη" αριστερά με έπεισε πως η αριστερά πάσχει από πολλές απόψεις. Μία από αυτές είναι πως ο τρόπος με τον οποίο απευθύνεται στον κόσμο δεν είναι πειστικός. Καιρός να αλλάξει ως προς αυτό και τα βλογ μπορούν να είναι ένα εργαλείο, ένα όχημα (αλλά όχι ένα μανιφέστο). Το θέμα είναι πως η "οργανωμένη" αριστερά έχει ήδη αρχίσει να χρησιμοπιοιεί τα βλογ, αλλά χωρίς να αλλάζει τον τρόπο της απεύθυνσής της. Χρησιμοποιεί ένα τόσο μοντέρνο και φρέσκο μέσο, με την ίδια ρητορική και τα ίδια εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί στις πικέτες. Είναι σα να παίρνεις μια χιλιάρα μηχανή και να την οδηγείς όπως οδηγούσες το πενηντάρι παπάκι. Προφανώς και τα αποτελέσματα δεν θα είναι ενθαρρυντικά.
Αν κάποιοι δοκιμάζουν άλλους τρόπους μέσα από τα βλογ (με ή χωρίς κομματικές σφραγίδες, λίγη σημασία έχει, αν και συνήθως κάνει μπαμ αμέσως), καλώς καμωμένο. Αυτοί όμως ούτε απαραίτητα δεσμευμένοι σε κάποια συλλογικότητα είναι, ούτε μισθοφόροι. Ως εκ τούτου, εκ των πραγμάτων, μπορεί να μην "καλύπτουν" καταλεπτώς την επικαιρότητα, είτε γιατί δεν είχαν έμπνευση, είτε γιατί δεν βρήκαν το λόγο, είτε γιατί προτίμησαν να γράψουν για κάτι άλλο. Δικαίωμά τους λέω εγώ. Αν κάποιοι από τους αναγνώστες τους, απογοητευθούν, κρίμα, αλλά τι να γίνει; C'est la vie!

Τέλος, δυο πραγματάκια ακόμα:

*Η τέχνη για μένα είναι έτσι κι αλλιώς ένα σπουδαίο κομμάτι της κοινωνικής ζωής και ένα μεγάλο κομμάτι της προσωπική μου ζωής (και του πώς διαθέτω το χρόνο μου). Εκτός αυτού, η τέχνη συχνά λειτουργεί σαν απάντηση ή σχολιασμός της επικαιρότητας ή ακόμα δίνει αφορμές γι'αυτά.
Παράδειγμα:
Οι μπάτσοι χτυπάνε το Γλέζο. Την ίδια μέρα εγώ βλέπω (τυχαία) μια παράσταση με θέμα -μεταξύ άλλων- τα ζωώδη στοιχεία που κρύβει μέσα της η ανθρώπινη φύση. Παίζει να μην είναι εντελώς άσχετα τα δύο. Παίζει εγώ που έκανα το ποστ για την παράσταση να μην έκανα καν μέσα μου το κλικ. Θα μπορούσε να το είχε κάνει ένας ευφυής αναγνώστης. Σε κάθε περίπτωση, ένα τετελεσμένο ήδη γεγονός δεν μπορεί να αλλάξει. Μαι θεατρική παράσταση όμως, μπορεί να ΜΑΣ αλλάξει.

**Αποκλείεται, με καμία κυβέρνηση, να αντιμετωπίσω, προσωπικά, το βλογ σαν δουλειά. Την ημέρα που θα συμβεί αυτό, θα αρχίσω να παίρνω ψυχοφάρμακα, το ορκίζομαι!!! :)

***Βασικότατο και το άφησα τελευταίο: θα έπρεπε να προσβληθώ κατάφωrα που έγραψες πως έκανα ποστ για τα Όσκαρ, αυτή τη στημένη κακόγουστη φιέστα που υποτίθεται πως τιμά τον κινηματογράφο! Το ποστ ήταν για μία ταινία (που έτυχε να πάρει 1 όσκαρ, αλλά και κανένα να μην είχε πάρει, τίποτα δεν θα άλλαζε) και μία συναυλία. Αν θες το ποστ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "γερμανόφιλο" (μιας και ο ηθοποιός στον οποίο αναφερόταν το ποστ είναι γερμανόγλωσσος και το γκρουπ της συναυλίας είναι γερμανικό!), αλλά επ'ουδενί οσκαρόφιλο!!

Σόρρυ για την ακατάσχετη φλυαρία, αλλά εσύ έβαλες 158 χιλιάδες θέματα μέσα σε ένα ποστ! Κι εγώ δεν έπιασα καν τα μισά!

LeftG700 είπε...

Φίλη Кроткая,


Κατ' αρχήν καλώστηνα! (Γουάου! Ένα ακόμα κορίτσι στο μπλογκ -δεν μας τρέχουν δα κι απ' τα μπατζάκια!).

Κατά δεύτερον, ...επιφυλασσόμαστε! Το σχόλιό σου θέλει μελέτη.

Δηλαδή, δουλειά! :-)


Τα λέμε (αργότερα).

Кроткая είπε...

Λεφτ, μια μικρούλα προσθήκη μόνο. Ξαναδιαβάζοντας το κατεβατό μου, διακρίνω πως μπορεί να φανεί λίγο επιθετικό.
Θέλω να σου πω πως καθόλου δεν επιτίθεμαι, ούτε υπάρχει αρνητικό κλιμα ή οιδήποτε, κουβέντα κάνουμε. :)

Κατά τα άλλα, πάρε το χρόνο σου!

Ανώνυμος είπε...

1.να πω λίγο για το ημερολόγιο περιθωρίου:
δεν συμπορεύομαι με κανένα Πάσχο, απλά απαιτώ να σέβονται την αθεϊα μου και να μην υποχρεώνομαι να βλέπω τα εικονοστάσια στα κομπιούτερ της εφορίας ή όποιου δημόσιου γραφείου π.χ, ούτε να πρέπει να εξηγώ γιατί δεν δίνω όρκο στον Κύριο ότι λέω αλήθεια όταν πρέπει να κάνω μια ηλίθια ένορκη βεβαίωση.
2.Για το ΚΚΕ ας το αφήσουμε: δεν ξεχνάμε την παρουσία του στις λαοσυνάξεις του Παντελεήμονα για τα Σκόπια.(Μεταπολιτευτικά βέβαια αυτό συμπίπτει με την άνοδο της Λιάνας,έτσι;)

2.Ναι, λέτε πολύ σωστά ότι στους καιρούς που ζούμε,είναι καιρός να ξαναδούμε τις προτεραιότητές μας. Εκ των πραγμάτων θα γίνει και αυτό μια και η κατάσταση πια ξεκαθαρίζει κάθε λεπτό και είναι σαφές ότι δεν υπάρχει ελπίς καμμία.

3.και, βέβαια, ῏τί να κάνουμε῏κάποιοι έχουν το χάρισμα να διατυπώνουν εξαιρετικά και τις δικές μας σκέψεις, άρα και η Κροτ έχει τα δίκια της.
καλημερούδια σας
λ.κ

LeftG700 είπε...

Φίλη Кроткая,


Θα αρχίσουμε από τα κακά νέα! Τρως άλλους τρεις βαθμούς ποινής! Ω, ναι! Για τον εξής απλούστατο λόγο:

Δε μας έφταναν οι τόσες αναγνώσεις του σχολίου σου, αλλά μας υποχρέωσες σε μία — μια, τρόπος του λέγειν — ακόμα, για να δούμε πού ακριβώς «μπορεί να φανεί λίγο επιθετικό». Δεν βρήκαμε τίποτα. Οπότε κάναμε την επαλήθευση ξαναδιαβάζοντάς το. Πάλι τίποτα. Προχωρήσαμε στην επαλήθευση της επαλήθευσης. Τζίφος, εγκαίν! Ε, φάει τώρα τα ποντάκια σου, για να μη κάνεις ψευδείς δηλώσεις! Ορίστε μας!

Έχει κι άλλα, μη χαίρεσαι! Τρως και δύο επιπλήξεις, μια αυστηρή και μια συνηθισμένη. Την αυστηρή γιατί θεωρείς ότι το ποστ μας είναι στη γραμμή «μια σου και μια μου»! Ουδέν αναληθέστερον! Δεν αισθανθήκαμε κάτι αρνητικό από το δικό σου ποστ για να «σε πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα» — άσε που δεν είμαστε εκδικητικοί! Και όπως κι εσύ, έτσι κι εμείς: Κάναμε ένα ποστ με αφορμή δικά σου γραπτά, αλλά μιλούσαμε γενικότερα για θέματα ευρέως ενδιαφέροντος. Γι’ αυτό ακριβώς και δεν αρκεστήκαμε σε σχόλιο.

Τη συνηθισμένη επίπληξη την τρως επειδή πίστεψες πως πήραμε τοις μετρητοίς τα περί έγκλησης. Όχι βρε μπουμπούνα! Το διευκρινίσαμε όμως επειδή σε μια δημόσια συζήτηση μπορεί κάποιος να παρεξηγήσει. Κι έπειτα, η προστασία του διαλόγου και μάλιστα σε ζητήματα που σχετίζονται με προσωπικές επιλογές επιβάλλει ορισμένα πράγματα να διατυπώνονται ρητώς.

Τελειώσαμε με τα κακά νέα. Πάμε τώρα στη συζήτησή μας.


(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

LeftG700 είπε...

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)


Αυτό που γράψαμε, ότι δηλαδή δεν θα σχολιάζαμε καν το ποστ σου για το «Anima», αν δεν πρόσθετες το ΥΓ είναι απολύτως αληθές. Δεν πάθαμε κανένα πορνιόκο βλέποντάς το. Σε διαβάζουμε και ξέρουμε τι καπνό φουμάρεις! Και στο κάτω - κάτω, δεν έγραψες κριτική και εντυπώσεις για κανένα …strip show, διάολε! Για ένα θεατρικό έργο σοβαρών προθέσεων έγραψες! Μπήκε όμως ο …διαβολάκος μέσα μας με τη διευκρίνισή σου στο τέλος και είπαμε να σε πειράξουμε, αλλά σε κάτι που σχετίζεται με το πάντα αμείλικτο ερώτημα «τι να κάνουμε;» Κι έτσι έγινε, γίνεται, μια ωραία συζήτηση.

Ξέρεις, Κροτ, όντως, όταν ανοίγει κανείς ένα μπλογκ αξιοποιεί ένα μέσο για μια προσωπική του ανάγκη. Όμως το πρόβλημα είναι πως σχεδόν ό,τι κάνει ένας άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται το κάνει για να καλύψει μια προσωπική του ανάγκη, σε τελική ανάλυση. Ακόμα κι οι πρωτοχριστιανοί μάρτυρες οι οποίοι προτιμούσαν να τους φάνε τα λιοντάρια παρά να απαρνηθούν την πίστη τους, προσωπική ανάγκη κάλυπταν. Πράγμα που μας κάνει να σκεφτόμαστε πως, αν αληθεύει η διαπίστωση του αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα τις παραμονές της εκτέλεσης του Μπελογιάννη ότι του θυμίζει χριστιανό μάρτυρα κι ο Μπελογιάννης προσωπική του ανάγκη κάλυπτε, όταν είπε στους δεσμοφύλακες που ήρθαν να τον πάρουν «κατάλαβα, πάμε για «καθαρό αέρα, ε;».

Θέλουμε να πούμε ότι η γενική αυτή διαπίστωση δεν απαντά σε κανένα ζήτημα. Απλώς υπενθυμίζει ότι, σε τελική ανάλυση, η ατομική επιλογή πάντα «παίζει». So real! So what?

Ακόμα κι αν στο μπλογκ σου έγραφες για τα μοντελάκια που θα φορεθούν την άνοιξη στις Βρυξέλλες, πάλι μια προσωπική ανάγκη θα κάλυπτες. Και πάντα θα μπορούσες να απαντήσεις σε μια κριτική με τον αποστομωτικό τρόπο «μάγκες, γούστο μου και καπέλο μου, οπότε τουμπεκί!».

Όμως στο μπλογκ σου δεν γράφεις για μοντελάκια, κάθε άλλο. Γι’ αυτό και σε πειράξαμε, γι’ αυτό και συζητάμε.

Δεν συζητάμε για «υποχρέωση». Δεν συζητάμε για «πρέπει». Δεν συζητάμε για «καθήκον». Συζητάμε όμως για μια ανάγκη. Και την αντίστοιχη ανταπόκριση — πάντα σε εθελοντική βάση — σ’ αυτήν.

Σύμφωνα με τα όσα σκέπτεται το μυαλό μας η ανάγκη είναι η εξής: Αφού τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο, εμείς οι αριστεροί της κατά Πουλαντζά «νέας μικροαστικής τάξης» (η έρευνα που λινκάραμε στο ποστ είναι αρκετά διαφωτιστική επ’ αυτού), οφείλουμε να ξαναδούμε τη θεματολογία αλλά και τον τρόπο επικοινωνίας (το τι αλλά και το πώς μ’ άλλα λόγια) στα μπλογκς που κουμαντάρουμε. Και πρόσεξε: Αυτό ισχύει για όλους, δεν αφορά μόνο σ’ εσένα ή σ’ εμάς. Φυσικά, ισχύει και για την οργανωμένη Αριστερά. Για την οποία προσυπογράφουμε τις περισσότερες διαπιστώσεις σου.

Για τους αστερίσκους σου τώρα:

* Επαναλαμβάνουμε ότι δεν έχουμε τίποτα εναντίον της Τέχνης, το αντίθετο. Όσο για τον κοινωνικό ρόλο της, περιττεύει να πούμε ότι συμφωνούμε. Ίσως να δίνουμε την εντύπωση ότι θεωρούμε την Τέχνη παρακατιανό ζήτημα επειδή δεν ποστάρουμε γι’ αυτήν. Πρόκειται για «τρύπα» του μπλογκ, όχι ηθελημένη στρατηγική.

** Πήρες λίγο κυριολεκτικά τη λέξη ‘δουλειά’, έχουμε την εντύπωση. Εννοούμε το αντίθετο — και πάντα σε εθελοντική βάση — αυτού που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «πάμε σαν άλλοτε, χύμα στο κύμα».

*** Εδώ έχεις ένα point και το αναγνωρίζουμε. Το οποίο είναι το εξής: Θεωρήσαμε ότι η διατύπωση «επί τη απονομή» θα ήταν αρκετή για να καταλάβει κάποιος ότι δεν ποστάρησες για τα «Όσκαρ». Προφανώς, δεν είναι. Θα εκτίσουμε αγόγγυστα όποια ποινή μας επιβάλλεις!

Σου ευχόμαστε ένα ωραίο Σαββατοκύριακο! Και φυσικά…


Τα λέμε!

LeftG700 είπε...

Φίλη λ.κ.,


Δεν είχαμε την παραμικρή αμφιβολία ότι δεν συμπορεύεσαι με τον Πάσχο, για όνομα! Γράψαμε για όσους όμως το κάνουν. Και, για να τα λέμε όλα, δεν πάει πολύς καιρός που είδαμε αναδημοσίευση άρθρου του (χωρίς κανένα σχόλιο) «πρώτο τραπέζι πίστα» στην ιστοσελίδα του «Κόκκινου»!...

Τι εννοείς για το ΚΚΕ "λαοσυνάξεις του Παντελεήμονα για τα Σκόπια"; Μπορείς να το εξηγήσεις λίγο;

Όπως μπορείς να διαπιστώσεις από το σχόλιό μας προς την Κροτ, δεν θέσαμε κανένα ζήτημα δίκιου ή άδικου. Ήταν μια ωραία συζήτηση επί του πρακτέου, χωρίς «καλούς» και «κακούς» ή «ορθοφρονούντες» και «αιρετικούς».

Ευχαριστούμε για τις καλημέρες! Εμείς όμως οι άχρηστοι που σου γράφουμε λίγο πριν …νυχτώσει δεν μπορούμε να ευχηθούμε το ίδιο. Οπότε, καλό απόγευμα κι ένα Σαββατόβραδο με …«υψηλό πυρετό»! :-)


Τα λέμε.

Ανώνυμος είπε...

φίλοι λεφτ,
κατ'αρχήν ομολογώ δεν είχα εντοπίσει τον Πάσχο ή "Πάσχοντα¨όπως λένε οι ίδιοι στο κόκκινο!
τον Φεβρουάριο του 94 ο τότε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων οργάνωσε συλλαλητήριο για το "μακεδονικό¨και διάβασα κάπου (το πού είναι το θέμα,αλλά θα το βρω)ότι κάτω από την εξέδρα του ήταν και η Α.Παπαρήγα.

(χθες βράδυ έγινε μια 3ωρη εξαιρετική συζήτηση με τους ιστορικούς Θεοτοκά και Κοτταρίδη για τους μ΄θους και τις αλήθειες του '21 στη Μεσοποταμία κάτω στο Μοσχάτο)
λκ

LeftG700 είπε...

Φίλη λ.κ.,


Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Σε σχέση με τις λαοσυνάξεις και το ΚΚΕ, έχουμε την ισχυρή εντύπωση ότι κάνεις λάθος. Δεν ξέρουμε για το συγκεκριμένο περιστατικό, είναι πράγματα που δεν ζήσαμε. Όμως, απ' όσο έχουμε διαβάσει, το ΚΚΕ είχε εξ αρχής σωστές -για μας- θέσεις στο Μακεδονικό οι οποίες και έχουν υιοθετηθεί πλέον από όλη σχεδόν την Αριστερά. Ποτέ δεν συνυπέγραψε το "ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα αυτής", σε αντίθεση με τον τότε ΣΥΝ που αρχικά την είχε πατήσει. Και μάλιστα συμμετείχε και στα αρχικά συλλαλητήρια. Είναι χαρακτηριστικό ότι τότε ακούστηκε για το ΚΚΕ που απείχε "όλοι πλήν Λακεδαιμονίων", δια στόματος Κύρκου αν δεν κάνουμε λάθος.(*) Εν προκειμένω, είναι απαραίτητο για καλύτερη ενημέρωσή σου να διαβάσεις προσεκτικά τη συνέντευξη Κύρκου στην "Αυγή" της 13/4.2008. Θα τη βρεις στο http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=395058

Όλοι στην Αριστερά πρέπει να μάθουμε να θεωρούμε αριστερό ό,τι είναι αληθές, δεν συμφωνείς;

Δεν αμφιβάλλουμε ότι η συζήτηση που παρακολούθησες θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Όμως οι απομυθοποιήσεις θέλουν προσοχή. Και νομίζουμε ότι αυτό -σε σχέση και με το προηγούμενο περί αλήθειας- είναι ...αλήθεια! :-)


Τα λέμε.


(*) Όλα αυτά είναι λάθη βέβαια, όχι "προδοσίες" και τα παρόμοια, μακριά από μας! Κι απ' την άλλη, ξέρεις και την άποψή μας: Αναμάρτητος δεν είναι κανείς μέσα στην Αριστερά (όπως και μέσα στη ζωή εξ άλλου...). Οπότε ό,τι λέμε, το λέμε "ψύχραιμα και νηφάλια", (κατά το γνωστό κλισέ!).