Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Again: it’s the economy, comrades!


(And then, it’s the party!).


ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΚΤΙΜΗΣΟΥΜΕ από τη φωτογραφία του, είναι πάνω-κάτω σειρά μας. Ίσως λίγο μεγαλύτερος. Με τα γένια δεν μπορείς ποτέ να καταλάβεις ακριβώς. Στον τελευταίο «Δρόμο» όπου έχει μια μικρή στήλη εξομολογείται τον πόνο του (τα bold, ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, δικά μας):

«Στις εκλογές του Οκτωβρίου ψήφισα στη Β´ Αθηνών και ένας από τους τέσσερις σταυρούς πήγε στον Γρηγόρη Ψαριανό. Έτσι, χωρίς πολλή σκέψη, επειδή τον γούσταρα ως ραδιοφωνατζή, επειδή μου άρεσε που δεν ήταν μέλος του κόμματος και κανενός κόμματος, επειδή τα έλεγε χύμα και είχα την αίσθηση ότι πρέπει πια ο ΣΥΡΙΖΑ να τα λέει χύμα, να γίνει αντισυμβατικός, να το παίζει και λίγο τρελός, να ρίχνει και κάνα καντήλι που και που…

»Ο Γρηγόρης είναι σήμερα με αυτούς που λένε ότι ο κόσμος τους ψήφισε μέσω του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας ότι κάποτε δεν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ… Είναι με αυτόν που ανέλαβε να εκπροσωπεί τον ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή επιθυμώντας όμως τη διάλυσή του. Σήμερα και η δική μου ψήφος μπαίνει στο τσουβάλι «όσων ήξεραν τι ψηφίζουν» και (υποτίθεται) επικροτούν την κίνηση των Τεσσάρων. Λάθος σύντροφε Γρηγόρη.

»Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα από τα εγχειρήματα που συγκίνησε εμένα και πολλούς άλλους σαν εμένα. Τον φανταζόμουνα με πολύ μεγαλύτερο τσαμπουκά, σαν και τον δικό σου στο ραδιόφωνο. Τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ τον φανταζόμουνα στα πεζοδρόμια όταν πλακώνανε τους μετανάστες στη Σωκράτους και στον Άγιο Παντελεήμονα. Τον ονειρευόμουν επιβάτη στα καράβια για τη Γάζα, τον έβλεπα οδηγό που περνάει τα διόδια παράνομα χωρίς να πληρώσει, κατασκηνωτή στο κάμπινγκ κατά της εκτροπής του Αχελώου, διαδηλωτή που χαλάει τη σούπα των παρελάσεων στις εθνικές επετείους, ακτιβιστή που μπουκάρει με τη βουλευτική του ιδιότητα μέρα παρά μέρα στις φυλακές, χορευτή στο gay parade, υπερασπιστή των αστέγων ξαπλωμένο σε χαρτόκουτα, ποδηλάτη που χώνεται στο ΜΕΤΡΟ διεκδικώντας να βάλει το ποδήλατό του στα βαγόνια, καπνιστή στο αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ, αντιεθνικιστή σε διαδήλωση υπέρ του δικαιώματος των Μακεδόνων να λέγονται όπως γουστάρουν.

»Λίγα από αυτά έγιναν. Ίσως να φταίτε εσείς οι τέσσερις, ίσως και οι υπόλοιποι, ίσως να φταίω εγώ και η φαντασία μου, που πάντα με γελούσε…

»Τη δική μου την ψήφο Γρηγόρη, βγάλτην από το τσουβάλι. Τα πιο μαλακά, τα πιο συναινετικά και πιο μέτρια δεν είναι για μένα.

»Γι’ αυτό λέω πως ίσως τώρα που φύγατε, να τον δω τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον φανταζόμουνα.

»Αλλιώς θα φύγω εγώ…».


ΑΥΤΑ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ στο «Δρόμο» ο Μάριος Διονέλλης. Παρά το ότι θέλουμε να θίξουμε μόνο τα δυο σημεία[1] που τονίσαμε, παραθέσαμε το κείμενό του αυτούσιο (ο τίτλος ήταν «Εγώ ψήφισα Ψαριανό»). Γιατί; Γιατί, απλούστατα, θέλουμε να φανεί σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το φαινόμενο της εκδίπλωσης ενός απλού, ειλικρινούς και «καθημερινής φυσιολογικότητας» αριστερού λόγου με την ταυτόχρονη παρείσφρηση σε αυτό στοιχείων καραμπινάτης ιδεολογικής τυφλότητας και πολιτικής σχιζοφρένειας. Κι εδώ, αμέσως μετά από αυτές τις «βαριές» λέξεις, είναι το κατάλληλο σημείο για να πούμε ότι το σημείωμά μας δεν είναι σημείωμα προσωπικής κριτικής ούτε, πολύ περισσότερο, έχει ως «στόχο» τον συγκεκριμένο Μάριο —όπως και κανέναν άλλον Μάριο ή Μαρία. Οι απόψεις ενός προσώπου, ακόμα και αυτές ενός αριστερού δημοσιογράφου που εκφράζονται σε μια εφημερίδα της Αριστεράς, λίγο θα μας ενδιέφεραν, αν δεν συνέπιπταν με τις πλάνες και τις συγχύσεις που βασιλεύουν σε μεγάλα τμήματα του «απλού» αριστερού κόσμου, όπως κατά την άποψή μας συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση. Μετά από αυτή την απαραίτητη διευκρίνιση, ας προχωρήσουμε.

Η ιδεολογική τυφλότης

Τι διαφοροποιεί ριζικά την Αριστερά από τους πολιτικούς αντιπάλους της; Η θεμελιωμένη στην εποχή της Γαλλικής Επανάστασης παράδοση να καταλαμβάνει τα έδρανα της αριστερής πτέρυγας των κοινοβουλίων; Η ύψωση της αριστερής γροθιάς στις διαδηλώσεις; Η Κόκκινη Σημαία; Θέλουμε να πούμε, όλοι αυτοί οι συμβολισμοί, τι ακριβώς συμβολίζουν; Ακριβέστερα: ποια ακριβώς διαφορετικότητα συμβολίζουν; Δεν συμβολίζουν ένα ιδιαίτερο φιλοσοφικοπολιτικό ρεύμα ιδεών σύμφωνα με το οποίο ο τρόπος παραγωγής και αναπαραγωγής της υλικοοικονομικής ζωής, οι κοινωνικές σχέσεις που απορρέουν από αυτόν και η διαπάλη των δύο βασικών κοινωνικών τάξεων που καθορίζονται από τις σχέσεις ιδιοκτησίας ή μη ως προς τα μέσα παραγωγής, είναι ο βασικός παράγοντας της εξέλιξης των κοινωνιών;

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αυτή η πρωτοκαθεδρία των ζητημάτων που συνδέονται με την υλικοοικονομική πλευρά της κοινωνικής ζωής, δεν είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αντικατοπτρίζεται στον πολιτικό αγώνα της Αριστεράς; Νομίζουμε πως ναι.

Τότε τι είναι αυτό που κάνει τον ΜΔ —και κάθε ΜΔ, ΧΨ, ΑΒ ή ΓΔ— να παραθέτει έντεκα (11) διαφορετικά «μέτωπα πάλης» στα οποία επιθυμεί να φαντάζεται πρωτοστάτη τον Ψαριανό (και κάθε στέλεχος της Αριστεράς ασφαλώς) και από τα οποία έντεκα (11) ούτε ένα (1) δεν μπορεί να ενταχθεί άμεσα στον τρόπο παραγωγής και αναπαραγωγής της υλικοοικονομικής ζωής; Τον φαντάζεται πρωτοστάτη στο «αντιεθνικιστικό» μέτωπο (ή στο «εθνικιστικό» κατά περίπτωση), τον φαντάζεται πρωτοστάτη στο μέτωπο της οικολογίας, τον φαντάζεται πρωτοστάτη στο μέτωπο της κοινωνικής απελευθέρωσης των ομοφυλόφιλων, στο μέτωπο του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού ή στο μέτωπο της κοινωνικής πρόνοιας για την ακραία (και «μειονοτική») φτώχεια. Δεν τον φαντάζεται όμως ούτε σε μια (1) περίπτωση πρωτοστάτη στο μέτωπο της εργασίας!

Είναι ο φόβος του οικονομισμού[2] και του συνεπακόλουθου αναγωγισμού;[2] Είναι η διολίσθηση ενός τμήματος της Αριστεράς σε πολιτισμικά αιτήματα που συγκεντρώνουν την αποδοχή ευρύτερων ακροατηρίων, απότοκος της προσπάθειας να σπάσει την κοινωνική αδιαφορία ή και απόρριψη που εισπράττει; Είναι η θεωρητική ανεπάρκεια; Πολλές σκέψεις μπορεί να κάνει κανείς κι εμείς δεν αποτελούμε εξαίρεση. Θα προτιμούσαμε όμως να τις κάνουμε συζητώντας με όσους θελήσουν να σχολιάσουν— μακάρι να είναι πολλοί. Γι’ αυτό, αφού και πάλι υπενθυμίσουμε ότι το θέμα μας δεν είναι οι απόψεις ενός προσώπου αλλά το ότι αυτές οι απόψεις είναι ευρύτερα διαδεδομένες σε ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ειλικρινώς ως αριστεροί, σταματούμε εδώ και περνάμε στο δεύτερο σημείο που θέλουμε να θίξουμε.

Η πολιτική σχιζοφρένεια

Εκτός από το ΚΚΕ και ορισμένες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις που ακολουθούν τη φιλοσοφία της «σκληρής» στράτευσης, για την υπόλοιπη Αριστερά το ζήτημα της πολιτικής οργάνωσης συνεχίζει να παραμένει περίπου στη ζώνη του …λυκόφωτος! Από τη μια απορρίπτεται το τριτοδιεθνιστικό μοντέλο του λενινιστικού «στρατιωτικοποιημένου» κόμματος νέου τύπου (όπου όμως η σύγχυση που βασιλεύει επιτρέπει να θεωρούνται προβληματικές ακόμα και οι δημοκρατικές αρχές λειτουργίας!) κι από την άλλη γίνεται αντιληπτό ότι η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά κάτι παραπάνω και διαφορετικό πρέπει να είναι, διάολε, από λέσχη ατερμόνων συζητήσεων που δεν καταλήγουν πουθενά ή καταλήγουν όπου βολεύει τον καθένα![3]

Για τους αριστερούς που κινούνται περί τον ΣΥΡΙΖΑ (ακολουθεί σε κάποια απόσταση και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) τα οργανωτικά προβλήματα, μετά από συζητήσεις και προβληματισμούς δυο και παραπάνω χρόνων, έχουν πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Έτσι οι πιέσεις που δημιουργούνται και τα διλήμματα που συνεπιφέρουν φέρνουν στο φως, σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, την αμφιθυμία που περιγράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο. Υπό την επήρεια αυτής της αμφιθυμίας φτάνει ο ΜΔ να εξομολογείται ότι στους λόγους που τον οδήγησαν να «σταυρώσει» τον Γρηγόρη Ψαριανό συμπεριλαμβανόταν και το γεγονός «πως δεν ήταν μέλος του κόμματος και κανενός κόμματος»(!). Ταυτόχρονα, τον καταγγέλλει για την αποσκίρτηση από το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ, αποσκίρτηση που οφείλεται, συν τοις άλλοις, και στη διαφωνία της Ανανεωτικής Πτέρυγας για την αναβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ σε οιονεί κόμμα!

Το πράγμα βοά· και η ένταση της βουής μπορεί να ανέβει κι άλλο, από τη στιγμή που μπει κανείς στον κόπο να κάνει τον εξής απλό συλλογισμό: Αν αυτά τα πράγματα τα εκφράζουν αριστεροί δημοσιογράφοι, σκέψου τι γίνεται στα μυαλά των «απλών», έστω και ασυνείδητα ή εν δυνάμει αριστερών, ανθρώπων…

Και πάλι: Ευελπιστώντας σε μια καλή συζήτηση με τους αναγνώστες που θα θελήσουν να πάρουν το λόγο, σταματούμε εδώ.

«Τέρμα τα αστεία για την Αριστερά»

Κατά σύμπτωση —τραγική, κωμική, ή και τα δυο— αυτός ήταν ο κύριος πρωτοσέλιδος τίτλος του «Δρόμου» όπου διαβάσαμε το άρθρο που σχολιάσαμε. Νομίζουμε ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κλείσουμε το σημερινό μας σημείωμα.

Μακάρι να ήταν αλλιώς…



[1] Είναι μεγάλη δοκιμασία, σε ένα άρθρο όπου γίνεται κουβέντα για τον Γρηγόρη Ψαριανό, να προσπαθήσεις να μη μιλήσεις γι’ αυτόν. Την ξεπεράσαμε επιτυχώς όταν αναρωτηθήκαμε: «Για Ψαριανούς να μιλούμε τώρα;». Συνιστούμε θερμά στους αναγνώστες μας το ίδιο «βοήθημα».

[2] Οικονομισμός: Η «ανάγνωση» του μαρξικού έργου με τέτοιο τρόπο ώστε α), η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων να αναβαθμίζεται στη μ ο ν α δ ι κ ή κατ’ ουσίαν αναγκαία συνθήκη για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και β), τα κοινωνικά φαινόμενα και αλλαγές, θετικές ή αρνητικές, να αποδίδονται μέσω α ν α γ ω γ ή ς στον οικονομικό παράγοντα και μόνο. Στο πολύ φρέσκο βιβλίο του, το οποίο διαβάζουμε αυτό τον καιρό και συνιστούμε ανεπιφύλακτα («Κριτική ιστορία του μαρξισμού», Εκδόσεις ΚΨΜ), ο Κοστάντσο Πρέβε υποστηρίζει ότι όλη η περίοδος του πρωτο-μαρξισμού (1878-1914 ή 1917 σύμφωνα με τη δική του περιοδολόγηση) χαρακτηρίζεται από αυτή την τάση.

[3] Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΝ, για να τα λέμε όλα και χωρίς να κακοφανεί στους φίλους του, με την οπερετική λειτουργία του επί πολλά χρόνια, έχει συνεισφέρει πολύ στη συνειδητοποίηση των αδιεξόδων μια τέτοιας αντίληψης.


Η εικόνα, από το faithcenter.wordpress.com

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Μάριος Διονέλλης ήταν από τους «ραδιοφωνατζήδες» που ανέδειξαν προβλήματα κοινωνικά και που συνέβαλε ίσως περισσότερο από πολλούς θεωρητικούς στη συνειδητοποίηση αυτής της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία: θέματα περιβαλλοντικά, το μεταναστευτικό, την συγκρότηση του κράτους-τρομοκράτη με μόνο στόχο την καταστολή αναδείχθηκαν στη γένεσή τους από τις πρωινές εκπομπές του ΜΔ με αμεσότητα και έναν υγιή, αν επιτρέπεται ο χαρακτηρισμός, ακτιβισμό στον οποίο ο ίδιος δραστηριοποιείτο, που δε δίσταζε στις εκπομπές του να δώσει βήμα και σε άτομα τα οποία είχαν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις μ’ αυτόν αντιμετωπίζοντάς τους μαχητικά χωρίς να προσβάλει (σπάνιο για τα κρατούντα ήθη των media σήμερα). Χρειαζόμαστε και τέτοιους πολίτες στην αριστερά, πλάι στους θεωρητικούς, και σε εκείνους που με εργαλείο τη θεωρία κινούνται στο πολιτικό και κοινωνικό αγώνα. Αυτά για τον αριστερό πολίτη-δημοσιογράφο Μ.Δ. τον οποίο δεν γνωρίζω πέρα από τις καθημερινές ακροάσεις της εκπομπής του.
Εν τέλει δε διαφωνώ μαζί σας στα επί μέρους, κρίνω όμως ότι μιλάμε για συμπληρωματικές συμπεριφορές απαραίτητες για την παρέμβαση της αριστεράς στην κοινωνική μετεξέλιξη σε μια κοινωνία που πέρα από την ένταση με την οποία εκδηλώνει τα ταξικά της χαρακτηριστικά, στοχεύει και στην εξάλειψη ατομικών επιλογών που δεν θεωρούνται συμβατές με την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.

Παρατηρητής, φανατικός ακροατής των Πίσω Σελίδων.
Χαιρετώ.

Υ.Γ. Είμαι κι εγώ από κείνους που ψήφισαν την Κόκκινη Φερράρι και την ψήφο μου θα πρέπει να την βγάλει από το πίσω κάθισμα!

LeftG700 είπε...

Φίλε Παρατηρητή,


Ξεκινάμε με ένα-δυο «παράπονα»:

Αν κάποιος αναγνώστης διάβαζε λίγο στα πεταχτά το σχόλιό σου, αφού είχε διαβάσει επίσης στα πεταχτά και το ποστ (σύνηθες φαινόμενο στο νετ η επιπόλαιη ανάγνωση, τι να κάνουμε;), βλέποντας τη φράση σου «χρειαζόμαστε και τέτοιους πολίτες στην αριστερά» θα μπορούσε να βγάλει το ολέθριο συμπέρασμα (ολέθριο, όχι για μας προσωπικά, μικρή σημασία έχει αυτό, αλλά για την Αριστερά, αφού αυτή είναι η ταυτότητά μας) ότι εδώ υποστηρίχτηκε η άποψη πως δεν χρειαζόμαστε «τέτοιους ανθρώπους» στην Αριστερά.

Φυσικά και χρειαζόμαστε τέτοιους ανθρώπους στην Αριστερά (για να τα λέμε όλα, όλους τους ανθρώπους χρειαζόμαστε στην Αριστερά). Νομίζουμε ότι καταβάλαμε κάθε προσπάθεια για να μην εκληφθεί ως διάθεση αποβολής του ΜΔ από τους «ιερούς κόλπους της Αγίας Αριστεράς»!

Ένα δεύτερο παράπονο: Παρά το ότι διευκρινίσαμε ότι οι συγκεκριμένες απόψεις του συγκεκριμένου προσώπου όπως εκφράζονται στο συγκεκριμένο κείμενο μας ενδιαφέρουν επειδή είναι διαδεδομένες σε ευρέα τμήματα «απλών» αριστερών ανθρώπων, φαίνεται να μη το έλαβες υπ’ όψη σου.

Τώρα, πέρα από τα «παράπονα» (είμαστε σίγουροι ότι δεν θα παραβλέψεις τα εισαγωγικά), χαιρόμαστε που είσαι σύμφωνος με τα επί μέρους. Με μια μικρή ένσταση: δεν πιστεύουμε ότι είναι επί μέρους. Η ταξική διάσταση των πραγμάτων και το εξισωτικό όραμα της απελευθέρωσης των ανθρώπων από τα δεσμά της οικονομικής εκμετάλλευσης νομίζουμε ότι είναι η καρδιά και οι πνεύμονες της Αριστεράς.

Φυσικά, κανένας οργανισμός δεν μπορεί να ζήσει μόνο και μόνο επειδή έχει καρδιά και πνεύμονες· αυτό πιστεύουμε να σου κάνει σαφές ότι διόλου δεν διαφωνούμε με την παρουσία της Αριστεράς σε όλα τα μέτωπα. Νομίζουμε όμως ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιο είναι το κύριο ή να θεωρούμε, ακόμα χειρότερα, ότι δεν υπάρχει κύριο μέτωπο! Κι ακόμα χειρότερα: να θεωρούμε ως κύριο μέτωπο αυτό που είναι δευτερεύον!

Θα κλείσουμε με κάτι που έχουμε διαβάσει στο νετ και που δυστυχώς δεν μπορούμε να θυμηθούμε πού ακριβώς. (Το έχουμε ξαναπεί σε κάποιο διάλογο και μάλλον θα χρειαστεί να το ξαναπούμε).

Την εποχή που γινόταν χαμός με την περίπτωση της Κούνεβα, για κάποια προγραμματισμένη διαδήλωση είχε βγει μια προπαγανδιστική αφίσα-κάλεσμα.

Έγραφε λοιπόν η αφίσα: «Να υπερασπιστούμε την Κούνεβα. Γυναίκα-μετανάστρια-εργάτρια». Με αυτή ακριβώς τη σειρά!

Νομίζουμε ότι καταλαβαίνεις…


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

"Σύμφωνοι κι αγαπημένοι", πού λεγε κι η γιαγιά μου.

Καλημέρα!

Παρατηρητής

LeftG700 είπε...

Φίλε Παρατηρητή,


Και σύμφωνοι να μην ήμασταν, πάλι αγαπημένοι θα 'μασταν (τουλάχιστον απ' τη δική μας την πλευρά, αλλά, νομίζουμε εν προκειμένω, κι απ' τη δική σου).

Έχουμε κι εμείς τα «σταλινικά» χούγια μας· τι νόμιζες;

Καλημέρα! (πεντάκις)


Τα λέμε

not_me είπε...

καλημερα,

εγω παντως με αυτα και με αυτα βλεπω οτι το ΚΚΕ θα παρει 30% στις επομενες εκλογες....με οποιον μιλαω για αυτα τα θεματα μου λενε οτι το ΣΥΡΙΖΑ δεν πειθει κανεναν πια !
Αυτο σε συνδιασμο με κατι περιεργα -παντα για συριζα μιλαω- που υπαρχουν για ολυμπιακους αγωνες, για κατι προσληψεις σε επιχειρησεις του κομματος κτλ κτλ δειχνουν ξεκαθαρα πλεον οτι το εχασε το τρενο ο Τσιπρας.

Και εγω προσωπικα το ιδιο νιωθω.Με εχουν κουρασει αυτα τα μικροκομματικα παιχνιδακια. Θα τους γραψω στα αρχιδια μου κανονικα και να πανε να γαμηθουν.
Εδω ο κοσμος χανεται και ο Τσιπρας χτενιζεται....ΚΚΕ λοιπον και ας μου μιλαει η Παπαρηγα σε γλωσσα που μονο με μεταφραστη καταλαβαινω....
100 φορες αυτο παρα να δωσω ψηφο ξανα στα "παιδια παιζει".
ΒΑΡΕΘΗΚΑ!

χαιρετω

zalion είπε...

Για πολλα χρονια αυτο το κομματι της αριστερας, στο οποιο ανηκω κι εγω, αποθεωνε τις προσωπικες στρατηγικες και τους προεδρικους χειρισμους. Ερχεται απο το σταλινικο παρελθον αυτη η συνηθεια. Δυστυχως και στο ΣΥΝ, του οποιου ειμαι μελος, δεν ευοδωθηκε καμια προσπαθεια "διαπαιδαγωγησης" των μελων του. Η συλλογικοτητα που επρεπε να ειναι το απαν δεν εγινε ποτε κτημα ολων των μελων. Για να μη μιλησω και για χαμηλο ιδεολογικο και πολιτικο κριτηριο. Αυτη η προσπαθεια πρεπει να γινει τωρα και να γινει στα σοβαρα. Οπως ειδατε απεφυγα να ασχοληθω με τη γελοιοτητα που ακουει στο ονομα Ψαριανος.

Ανώνυμος είπε...

Ρε παιδιά δεν φαντάζεστε πόσο ευαίσθητη χορδή αγγίξατε!!!

Μας έδωσε το σύστημα ένα πεδίο να παίζουμε ελεύθερα χωρίς αυτό να ενοχλείτε και εμείς σαν τα παιδάκια νιώθουμε ευτυχισμένοι και αρκούμαστε σ’ αυτό. Και γιατί να ενοχληθεί άλλωστε, μήπως έχει να χάσει τίποτα;

Πήρε ο φιλελευθερισμός τις πολιτισμικές και κοινωνικές ιδέες της αριστεράς και με ένα πακετάρισμα politically correct τις πάσαρε πίσω στην αριστερά προς μεταπώληση. Και βέβαια η άνευρη, χλιαρή, ροζ και συναινετική αριστερά πουλά όλο χαρά το προϊόν στη κοινωνία, ξεχνώντας ότι η βάση που πρέπει να πατά είναι η εξάλειψη της εκμετάλλευσης της εργασίας.

Και τώρα στην καρδιά του θέματος, γιατί αυτή η λοξοδρόμηση; Όλα τα «γιατί» που γράφετε είναι (για `μένα τουλάχιστον) σωστά. Αυτό όμως που είναι κομβικό είναι η κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, και βάλτε όσα εισαγωγικά και ερωτηματικά θέλετε στη λέξη σοσιαλιστικό, αλλά είτε μας αρέσει είτε όχι μαζί με αυτό λιποθύμησε ιδεολογικά και η παγκόσμια αριστερά.

Σήμερα που ο καπιταλισμός περνάει τα μεγάλα ζόρια του η αριστερά έχει χρυσή ευκαιρία να ανασυνταχθεί, κυρίως ιδεολογικά. Αν τη χάσουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας…

dimitris t

LeftG700 είπε...

Φίλε george,


Έχουμε ξαναγράψει ότι επί της αρχής, επί της αρχής της συνένωσης των δυνάμεων πιο συγκεκριμένα, γουστάρουμε ενωτικά εγχειρήματα όπως αυτά του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Νομίζουμε ότι αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαρίζει κανείς μέσα του όταν τα κρίνει.

Από εκεί και πέρα, για να τα λέμε όλα, αυτές οι ιστορίες δεν είναι εύκολες. Υπάρχουν διαφορετικές παραστάσεις για το κάθε σχήμα που συμμετέχει, διαφορετικές αφετηρίες και ιστορίες, διαφορετικές εμπειρίες και διαδρομές. Συν τους προσωπικούς εγωισμούς, τη ξεροκεφαλιά των αριστερών, την τάση τους πολλές φορές να διυλίζουν τον κώνωπα και να διαφωνούν για το φύλο των αγγέλων…

Βεβαίως, για τον πολύ κόσμο που δεν παρακολουθεί «από κοντά», όλα αυτά είναι ακατανόητα και κουραστικά. Κι εδώ έρχεται το ΚΚΕ, όπως κι εσύ αναφέρεις· με τη σταθερότητά του, την πειθαρχημένη συγκρότησή του, τις αδρές γραμμές του.

Αφού πούμε σε όλους τους τόνους ότι καθόλου δεν μας χαλάει το ενδεχόμενο ένα αριστερό κόμμα (οποιοδήποτε αριστερό κόμμα) να συγκεντρώσει την επιδοκιμασία του 30% των Ελλήνων, να πούμε ακόμα δυο λόγια.

Αν ό,τι συμβαίνει στην εκτός ΚΚΕ Αριστερά αντιπροσωπεύει τη σύγχυση και την αδυναμία να ξεκαθαρίσεις αυτή τη σύγχυση (που οφείλεται όμως σε σημαντικό βαθμό στη διάθεση αναστοχασμού), το ΚΚΕ αντιπροσωπεύει το άλλο άκρο: αυτό της περιχαράκωσης γύρω από "βεβαιότητες", του άκρατου κομματικού πατριωτισμού και της εξουσιαστικής λογικής (όστις μη μεθ’ ημών, καθ’ ημών). Αυτό, τουλάχιστον για μας, είναι δρόμος αδιέξοδος. (Ελπίζουμε να καταλαβαίνεις ότι δεν κάνουμε αντι-ΚΚΕ προπαγάνδα, όπως δεν κάνουμε αντι-ΣΥΡΙΖΑ ή όποια άλλη αντι-προπαγάνδα με στόχο κάποιο κομμάτι της Αριστεράς. Απλώς κριτική).

Τώρα για την εκτίμησή σου αυτή καθ’ αυτή —του 30% εννοούμε.

Φίλε george, μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Αλλά νομίζουμε ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή. Δεν το λέμε για να σπείρουμε την απογοήτευση. Το λέμε γιατί αν δεν συνειδητοποιήσουμε ποια είναι η πραγματικότητα, είναι ακόμα πιο δύσκολο να την ανατρέψουμε…


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε zalion (Χρήστος Κ., σωστά;),


Σε καλωσορίζουμε κι εσένα με χαρά στο τσαρδί μας!

Μετά από μια τέτοια επίδειξη της εν σπανιότητι υπάρχουσας στην Αριστερά αρετής (της αυτοκριτικής ντε!) δεν θέλουμε να πούμε, εκτός από το να τη χαιρετήσουμε θερμά, τίποτε άλλο!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε dimitris t,


Χαιρόμαστε που συμμερίζεσαι τις ανησυχίες μας (γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται, έκφραση ανησυχιών).

Και φυσικά, συμφωνούμε με τα επακόλουθα της κατάρρευσης των σοσιαλιστικών καθεστώτων του 20ού αιώνα. (Δεν βάζουμε εισαγωγικά γιατί συμβολίζουν μια καθολική απόρριψη μεταφυσικού τύπου. Ό,τι υπήρξε, υπήρξε, όπως υπήρξε. Η ανάλυση δεν μπορεί να συνοψισθεί συμβολικά με εισαγωγικά…).

Και να το πούμε δραματικά (και απλουστευτικά); Ας πούμε ότι όλο αυτό που υπήρξε δεν ήταν παρά ένα μπουρδέλο! Ήταν όμως το δικό μας μπουρδέλο, που, όσο είχαμε τα κλειδιά του, διατηρούσαμε πάντα την ελπίδα να το συμμαζέψουμε κάπως.

Μετά το ’91 δεν υπήρχε τίποτα!...

Όσοι περιφρονούν την ελπίδα, ας αναλογιστούν τη συνεισφορά της στη διατήρηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας…


Τα λέμε

not_me είπε...

το καταλαβαινω απολυτα οτι το ΚΚΕ ειναι το αλλο ακρο,αλλα για μενα που δεν θεωρω τον εαυτο μου αριστερο (με την σκληροπυρινικη εννοια) και επειδη ειμαι,το λεω συνεχεια αυτο, πρακτικος ανθρωπος τετοιου ειδους προβληματισμοι την συγκεκριμενη χρονικη στιγμη που εχουμε πολεμο και απειλειται ακομα η ιδια μας η επιβιωση σε πολλες περιπτωσεις απλα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Τωρα,στην μαχη,χρειαζομαστε ηγετες και δυστυχως μερικοι δειχνουν πολλοι μικροι για να σταθουν στο υψος των περιστασεων.
Ετσι νιωθω εγω τουλαχιστον..

zalion είπε...

Φιλε Γιωργο, το λαθος στο συλλογισμο σου ειναι οτι χρειαζομαστε ηγετες.
Η πικρα της αριστερας ειναι η μονομανια της με τους ηγετες η οποια την εχει καψει ουκ ολιγες φορες. Αυτο που χρειαζομαστε ειναι το πολιτικο υποκειμενο που θα λειτουργει ως συλλογικοτητα. Μια αντιιεραρχικη αριστερα που θα παιρνει τις αποφασεις της με τη συμμετοχη των απο κατω. Ενα κινημα που θα δρα μεσα στη κοινωνια και θα συνδιαμορφωνει τα αιτηματα με το κοσμο της δουλειας. Οι ηγετες αρμοζουν σε κομματα που ειναι στη λογικη της διαμεσολαβησης χωρις κανεναν απολυτως ελεγχο απο τα μελη.

not_me είπε...

καλημερα φιλε zalion,

πιθανον να εχεις δικιο,μονο που εγω οταν λεω ηγετες εννοω ολοκληρο το κομμα.οχι προσωπα.εννοω οτι θα ηθελα το ΚΚ και το Συριζα ηγετες στην μαχη που δινει ο κοσμος.στην πρωτη γραμμη,ενωμενους να "μας δειχνουν τον δρομο".δεν αναφερομαι σε προσωπα.
Μαλλον δεν το εξηγησα καλα :)

χαιρετω

Ανώνυμος είπε...

"Ό,τι υπήρξε, υπήρξε, όπως υπήρξε. Η ανάλυση δεν μπορεί να συνοψισθεί συμβολικά με εισαγωγικά"

"Ήταν όμως το δικό μας …μαγαζί"

Συμφωνώ, απλά κάποιοι σύντροφοι αρνούνται ακόμα και να συζητήσουν χωρίς αυτά τα εισαγωγικά.

ΥΓ: συγνώμη για το ρετουσάρισμα της πρότασης αλλά δεν μου πάει η καρδιά να την επαναλάβω ως έχει…

dimitris t

zalion είπε...

Γιωργο καταλαβα λαθος. Μετα την εξηγηση σου θα ηθελα να δουμε μερικα σημεια αυτων που γραφεις. Απο πλευρας ΣΥΡΙΖΑ υπαρχει εδω και καιρο η προσπαθεια της ενοτητας της αριστερας στη δραση. Ειναι κατανοητο πως οταν γκρεμιζονται ολα δε μπορουμε να ψαχνουμε ιδεολογικες διαφορες αλλα πρεπει να κατεβαινουμε στο δρομο να απεργουμε σα μια γροθια. Γνωριζεις ομως οτι η μια πλευρα εχει επιλεξει τη ιδεολογικη καθαροτητα εχει μοιρασει τα πιστοποιητικα και κανει κομματικη γυμναστικη. Απο τη αλλη εγω δε ζητω ουτε αυτο που λες, δηλαδη ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ να ειναι οι ηγετες του κινηματος, η πρωτοπορια δηλαδη. Ζητω να μπουν στη κοινωνια να μπολιασουν και να μπολιαστουν απο το κοσμο, να συνδιαμορφωσουν, να θεσουν το κοσμο σε "κινηση".
Αυτη τη στιγμη ο κοσμος της δουλειας, οι ανεργοι, οι συνταξιουχοι βρισκονται σε θεση αμυνας και καταπτοημενοι, η δικια μας ευθυνη ειναι δωσουμε τις απαντησεις αλλα και τις αρνησεις γι'αυτα που μας ετοιμαζουν.

Ανώνυμος είπε...

Γράψατε:

‘Και να το πούμε δραματικά (και απλουστευτικά);
Ας πούμε ότι όλο αυτό που υπήρξε δεν ήταν παρά ένα μπουρδέλο!
Ήταν όμως το δικό μας μπουρδέλο, που, όσο είχαμε τα κλειδιά του, διατηρούσαμε πάντα την ελπίδα να το συμμαζέψουμε κάπως.
Μετά το ’91 δεν υπήρχε τίποτα!...’

Αυτή ακριβώς είναι και η αρχή της αγεφύρωτης διαφωνίας μου μαζί σας αλλά και με πολλούς (όντως) άλλους που (δυστυχώς κατά τη γνώμη μου) συμμερίζονται την άποψή σας.
Για να το πω προκλητικά «He is a son of a bitch but he is our son of a bitch». Αυτό μου θυμίζει η σκέψη σας. Αυτή η σκέψη που οδήγησε στη αποδοχή της συνεργασίας με Τσαουσέσκου και Β. Κορέα (για να αναφέρω τα της «Ανανεωτικής Αριστεράς»).
Δεν ήταν μόνο μπουρδέλα ή μάλλον το ότι ήταν μπουρδέλα ήταν το θετικό. Ήταν ολοκληρωτικά, βάρβαρα καθεστώτα, που καταπίεζαν τους πολίτες τους, που δεν είχαν καμμία σχέση με τα απελευθερωτικά προτάγματα, παρά μόνο τους τίτλους. Και επειδή ήταν μπουρδέλα, ευτυχώς κατέρρευσαν.
Πίστεψα στην αριστερά όταν το 91 βρεθήκαμε μαζί στην κινέζικη πρεσβεία, ενάντια στους κινέζους στρατοκράτες - δολοφόνους.
Η προϊούσα βαρβαρότητα του καπιταλισμού που ζούμε και η «αισιοδοξία της ανάμνησης» δεν πρέπει να μας τυφλώνουν.
Δεν παραξενεύεστε που με όλον αυτόν τον ορυμαγδό, στην Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο ολόκληρο, πολύ περισσότερη κριτική εναντίον του καζινοκαπιταλισμού ακούγεται από κυβερνητικά και φιλελεύθερα χείλη και γραφιάδες αντί να ξεσηκωθεί ο κόσμος. Που σημαίνει δεν πείθουμε. Δε φταίει ούτε ο διατητής ούτε ο Πρετεντέρης ούτε ο Καψής.
Καταλήγω: Όταν αναλύσουμε την κατάσταση στην Ευρώπη (που είναι το άμεσο πεδίο μας), βρούμε τους συμμάχους μας (υπάρχουν, σκεφτείτε το συντονισμό στις 29/9), προτείνουμε διεξόδους, τότε θα γίνουμε επικίνδυνοι. Όσο η επιχειρηματολογία μας περιορίζεται σε κατάρες ή , πολύ χειρότερα, σε «νοσταλγία» και αναζητήσεις σε καουδίγιος και διοικητές θα είμαστε ακίνδυνοι για να μην πω επωφελείς.
Συγγνώμη για το έντονο του ύφους.
vinotinto

Ανώνυμος είπε...

«Δεν παραξενεύεστε που με όλον αυτόν τον ορυμαγδό, στην Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο ολόκληρο, πολύ περισσότερη κριτική εναντίον του καζινοκαπιταλισμού ακούγεται από κυβερνητικά και φιλελεύθερα χείλη και γραφιάδες αντί να ξεσηκωθεί ο κόσμος.»

Κοίτα να δεις, εγώ πχ δεν είμαι εναντίον του καζινοκαπιταλισμού (όπως τον λες) αλλά εναντίον του Καπιταλισμού, γενικά, με όποια μορφή και αν έχει! Και εδώ βρίσκετε το κουμπί, αυτοί που «επιτίθενται» στον καζινοκαπιταλισμό, νεοφιλελευθερισμό κλπ και αφήνουν έξω το καπιταλισμό και τον φιλελευθερισμό γενικότερα, στην πραγματικότητα τους σιγοντάρουν λειτουργώντας ως βαλβίδες εκτόνωσης στα δύσκολα!

Dimitris T

LeftG700 είπε...

Φίλοι george και zalion (καλώς ήρθες!),


Να πούμε κι εμείς την άποψή μας γι’ αυτό που σας απασχόλησε χθες;

Ενώ συμφωνούμε και κατανοούμε απόλυτα την ανάγκη για αντιαυταρχική οργάνωση καθώς και την πρόνοια κατά της προσωπολατρίας που όντως έχει κάψει την Αριστερά ουκ ολίγες φορές, από την άλλη, νομίζουμε, πως η πεποίθηση ότι «δεν χρειαζόμαστε ηγέτες» είναι λάθος για τον απλούστατο λόγο ότι είναι εξωπραγματική. (Καταλαβαίνουμε φυσικά ότι αυτό μπορεί να το είπε ο zalion όχι κυριολεκτώντας αλλά για να υπογραμμίσει την άποψή του· το παίρνουμε απλώς ως αφορμή για να το διευκρινίσουμε λίγο περισσότερο).

Νομίζουμε ότι σε κάθε ομάδα που δρα για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό —είτε είναι πολιτική είτε είναι …ποδοσφαιρική!— οι ίδιες οι περιστάσεις αναδεικνύουν τους ηγέτες τους. Κι έπειτα, είναι ματαιοπονία κι ούτε για μας υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε να εξοβελίσουμε το άτομο από τη σκηνή της Ιστορίας.

Εκείνο που δεν είναι καθόλου ματαιοπονία και, αντίθετα, πρέπει να μας γίνει σχεδόν έμμονη ιδέα είναι η αποφυγή του ανεξέλεγκτου και η καλλιέργεια προστατευτικού κλίματος για τις κάθε λογής ηγεσίες.

Τέλος, ή άποψη που θέλει το οργανωμένο κόμμα όχι κάτι διαφορετικό από την κοινωνία νομίζουμε ότι είναι ένδειξη πως επειδή έχουμε καεί στο χυλό φυσάμε και το γιαούρτι. Βεβαίως και οι «οργανωμένοι» πρέπει να μπολιάζονται από τους «ανοργάνωτους». Αλλά, αν η πολιτική συνείδηση δεν είναι κάτι ποιοτικά ανώτερο από την απλή «λογική» ή ενστικτώδη σκέψη, γιατί την επιδιώκουμε για τους εαυτούς μας και τους άλλους; Εν κατακλείδι νομίζουμε ότι κι εδώ, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύει ό,τι και για τη σχέση ηγεσίας-βάσης με προεξάρχουσα την ιδέα ότι οι οργανωμένες μειοψηφίες υπάρχουν και δρουν για λογαριασμό της κοινωνίας και λογοδοτούν σε αυτήν.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε dimitris t,


Κανένα πρόβλημα με το ρετουσάρισμα, σιγά! Και βέβαια καταλαβαίνεις ότι κι εμείς δεν κυριολεκτούσαμε. Χρησιμοποιήσαμε απλώς μια συνηθισμένη έκφραση της καθομιλουμένης. Και κανονικά, έπρεπε να έχουμε βάλει τη λέξη σε εισαγωγικά.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε vinotinto,


Κατ’ αρχήν σε καλωσορίζουμε εδώ! Το σχόλιό σου μας δίνει μια καλή αφορμή να διευκρινίσουμε ένα-δυο σημεία.

Το πρώτο: Γιατί να μιλάμε μεταξύ μας για ‘αγεφύρωτες διαφορές’; Δεν είναι λίγο μεταφυσικό; Things change!

Το δεύτερο: Νομίζουμε πως λανθασμένα μετέφρασες αυτό που γράψαμε. Δεν συμμεριζόμαστε καθόλου το ρητό που αναφέρεις («He is a son of a bitch but he is our son of a bitch»). Μάλιστα, άνετα θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα rewriting: «Exactly because he is our son of a bitch, fuck him twice!».

Και για να μας καταλάβεις χωρίς να μακρηγορήσουμε, καταφεύγουμε σε ένα ακόμα rewriting μιας παραγράφου του σχολίου σου («Ήταν ολοκληρωτικά, βάρβαρα καθεστώτα, που καταπίεζαν τους πολίτες τους, που δεν είχαν καμμία σχέση με τα απελευθερωτικά προτάγματα, παρά μόνο τους τίτλους. Και επειδή ήταν μπουρδέλα, ευτυχώς κατέρρευσαν.»):

Ήταν ολοκληρωτικά, βάρβαρα καθεστώτα, που καταπίεζαν τους πολίτες τους, που είχαν ελάχιστη σχέση με τα ουσιαστικά απελευθερωτικά προτάγματα από τα οποία κράτησαν μόνο τους τύπους. Και επειδή ήταν μπουρδέλα, κατέρρευσαν· αλλά δ υ σ τ υ χ ώ ς, αντί να οδηγήσουν σε μια επανεκκίνηση, όπως θα συνέβαινε αν είχαν ανατραπεί από ε μ ά ς οδήγησαν σε μια π α λ ι ν ό ρ θ ω σ η!


Τα λέμε


ΥΓ Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζητάς συγνώμη για το ‘έντονο του ύφος’. Νομίζουμε ότι ακόμα και οι πιο έντονες διαφωνίες κάπου βοηθούν. Αντίθετα με τα συντροφικά μαχαιρώματα· ακόμα και τα πιο «γλυκά»!...

zalion είπε...

Να διευκρινησω κατι. Οταν μιλω για αντιιεραρχικο κομμα εννοω πως οι ηγεσιες πρεπει να συναποφασιζουν με το σωμα που εχει εκλεγει σε καποιο συνεδριο και ειναι το ανωτατο καθοδηγητικο οργανο. Για να μην εχουμε φαινομενα που ζησαμε στο κοντινο μας παρελθον οπου ο βοναπαρτης ελεγε οτι του κατεβαζε η γκλαβα κι ετρεχαν μετα οι υπολοιποι να δικαιολογησουν τ'αδικαιολογητα. Να εκλειψουν οι προσωπικες στρατηγικες και αληθειες. Οταν λεω να μπολιασουμε και να μπολιαστουμε απο τη κοινωνια εννοω οτι η σχεση του κομματος με τη κοινωνια να ειναι βαθια γειωμενη σε αυτην και να εκφραζει τις αναγκες και τα συμφεροντα της. Κι οχι να ειναι κλεισμενη σε τεσσερις τοιχος περιμενοντας τα καναλια για να βγαλει διαγγελματα. Δε πιστευω σε κομματα πρωτοποριες. Αλλα σε κομματα και κινηματα υποκινητες και συνοδοιπορους των δυναμεων της εργασιας. Υποκινητες των αντιδρασεων και των αιτηματων τους. Και συνοδοιπορους των αγωνων και των διεκδικησεων.
Χρηστος Κ.

LeftG700 είπε...

Φίλε Χρήστο Κ.,


Καλημερίζουμε.

Δεν έχουμε την παραμικρή διαφωνία με το πνεύμα των όσων γράφεις.

Απλώς σου υπενθυμίζουμε ότι μπορείς κάλλιστα να έχεις μια πολιτική οργάνωση που τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια τις διαδικασίες στις οποίες όμως οι διαφωνίες αποθαρρύνονται και το χέρι που σηκώνεται τη «λάθος στιγμή» κόβεται από τη ρίζα του! Κι ακόμα, κάτι πιο ζόρικο: δεν είναι πάντα ευδιάκριτα τα όρια μεταξύ προσωπικών στρατηγικών και ατομικής πρωτοβουλίας που η συγκυρία επιβάλλει. Σε τελική ανάλυση η σχέση κορυφής/βάσης είναι διαλεκτική. Η απολυτοποίηση της υπεροχής του ενός ή του άλλου πόλου μπορεί να απλοποιεί τα πράγματα, αλλά δεν μας φαίνεται ότι οδηγεί σε βέλτιστες καταστάσεις. (Αντίθετα, εκεί που εμείς δεν βλέπουμε κανένα πρόβλημα είναι στην απολυτοποίηση του ελέγχου από τα κάτω και της λογοδοσίας στη βάση).

Τέλος, να επισημάνουμε μια αντίφαση στην οποία πολλοί φίλοι που —ορθά— επισημαίνουν τους κινδύνους της «κομματικοποίησης του κινήματος» πέφτουν:

Γράφεις ότι δεν πιστεύεις σε «κόμματα πρωτοπορίες», αλλά σε «κόμματα υποκινητές». Μα ο υποκινητής εξ ορισμού δεν πρωτοπορεί, έστω και κατά ένα βήμα (το οποίο κάλλιστα μπορεί να είναι βέβαια το «λάθος βήμα»); Κι εδώ πάλι έχουμε μια διαλεκτική σχέση· η οποία, όπως ξέρουμε όλοι, είναι ζόρικο πράγμα. Άλλο πράγμα όμως η κατάκτησή της κι άλλο η κατάργησή της, έτσι δεν είναι;

Τα λέμε

zalion είπε...

Δε θα διαφωνησω. Εξαλλου εχουμε να δουμε σημαντικα πραματα αυτη την εποχη και οι ευθυνες ειναι τεραστιες. Ας δουμε τον αγωνα (οχι μονο τον ποδοσφαιρικο) και τη δικη συνεισφορα.

LeftG700 είπε...

OK φίλε Χρήστο. Μακάρι, ως Αριστερά, κάτι να καταφέρουμε και κάπως να βοηθήσουμε!


Τα λέμε