ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΡΙΣΜΟΥΣ που μπορούν να δοθούν για τη λέξη ‘παλαιοβιβλιοπωλείο’, αν και όχι τόσο δόκιμος, είναι ο εξής:
«Παλαιοβιβλιοπωλείο είναι ένα κατάστημα το οποίο πουλάει παλιά ή και σπάνια βιβλία και στο οποίο μπαίνει κανείς για να βρει κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά βγαίνει με τουλάχιστον τρία, κανένα από τα οποία, ατυχώς, δεν είναι αυτό που είχε στο μυαλό του όταν έμπαινε, για τον απλούστατο λόγο ότι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του καταστηματάρχη, εκείνο δεν κατέστη δυνατόν να βρεθεί! (Παρ’ όλα αυτά, συνήθως, ο πελάτης απέρχεται πανευτυχής)».
Αυτό ακριβώς συνέβη λίγες βδομάδες πριν και στον επικεφαλής της παρ’ ημίν Υ.ΤΣΕ.Κ.Α., πράγμα το οποίο αποδεικνύει βεβαίως, εκτός από το αξιόπιστο του παραπάνω ορισμού, και το αξιόμαχο της υπηρεσίας πληροφοριών του παρόντος blog.
Ανάμεσα στα τρία βιβλία που αγόρασε τότε ήταν και ένα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πραγματικό «λαυράκι». Εν όψει του Συνεδρίου του ΣΥΝ και των πιθανών εξελίξεων για τις οποίες λεγόντουσαν και γραφόντουσαν πολλά και διάφορα, το βάλαμε στην άκρη περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να το φέρουμε στο φως. Νομίζουμε ότι τώρα, με την Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ εκτός (κατά το ένα πόδι μέχρι στιγμής, επιμένουμε να θυμίζουμε) είναι η κατάλληλη στιγμή.
Το «λαυράκι» λοιπόν είναι ένα βιβλίο 231 σελίδων με τον τίτλο «Ποια Αριστερά;». Χαρτόδετο, καλοδιατηρημένο και διαβασμένο προσεκτικά από τον/την προηγούμενο κάτοχό του, αν κρίνουμε από τις υπογραμμίσεις και τα θαυμαστικά ή ερωτηματικά που τις συνοδεύουν. Είναι των εκδόσεων «Οδυσσέας» (Β΄ Έκδοση) και στην πρώτη σελίδα μετά το εξώφυλλο διακρίνεται ακόμα η τιμή (μαζί με το ίχνος μιάς μουμιοποιημένης μικρής αραχνίτσας): 800 δρχ. Έχει εκδοθεί σε πρώτη έκδοση τον Απρίλιο του 1987.
Γράφτηκε με τη μορφή συζήτησης, όπου ο συγγραφέας εκθέτει τις απόψεις του μέσα από «διάλογο» με κάποιο άλλο πρόσωπο ή πρόσωπα. (Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό μας εξέπληξε λιγάκι. Το «στυλ» του διαλόγου το έχουμε δει μόνο σε βιβλία του Τσόμσκυ, μεταφρασμένα στα ελληνικά πολύ αργότερα).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο συγγραφέας έχει συνομιλήσει με δυο πρόσωπα. Αναφέρονται τα ονόματα Πέτρος Καβάσαλης και Κώστας Σπυρόπουλος. (Το google τα βγάζει, αλλά υπάρχουν και συνωνυμίες· δεν μπήκαμε στον κόπο, γιατί δεν έχει σημασία).
Απομένει το τελευταίο. Αυτό που σας καίει πιο πολύ, τουλάχιστον εσάς που μπήκατε στον κόπο να παίξετε στο παιχνίδι μας. Το όνομα του συγγραφέα.
Είναι ο Λεωνίδας Κύρκος[1] —το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι από τον πρόλογο. Φυσικά, το όνομά του αναφέρθηκε από τους «παίκτες», πώς θα μπορούσε να μην; Κανείς όμως δεν βρήκε το σωστό «βήμα», όπως μισοδιαφωτιστικά γράψαμε, απ’ όπου εκφωνήθηκαν τότε[2] αυτά τα λόγια. Πράγμα που μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι το βιβλίο μάλλον δεν έφτασε ποτέ στην Γ΄ Έκδοσή του…
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ τις φίλες και τους φίλους που βρέθηκαν σε φιλοπαίγμονα διάθεση την ίδια στιγμή μ’ εμάς και μας συντρόφεψαν στο παιχνίδι. Για να τα λέμε όλα, δεν μας συντρόφεψαν απλώς! Επέτρεψαν στο παιχνίδι να διεξαχθεί! Επιπλέον, θέλουμε από εδώ, την πρώτη σελίδα, να συγχαρούμε και «επισήμως» τη Βασιλική (τι όνομα!) για την επαγωγική σκέψη της. Πιστεύουμε ότι στα δικά μας συγχαρητήρια όπως και αυτά του Παρατηρητή, μάλλον θα προστεθούν και τα συγχαρητήρια όλων!
ΤΕΛΟΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΟΥΜΕ αυτό το κουίζ στους καλόπιστους (εν προκειμένω: Αριστερής Πίστης) οπαδούς των σημερινών απόψεων και θέσεων της σημερινής Ανανεωτικής Πτέρυγας.
Το αφιερώνουμε χωρίς την παραμικρή διάθεση αντιπαλότητας, χωρίς κανένα ειρωνικό χαμόγελο, χωρίς την ικανοποίηση που προσφέρει η περίσταση του να «τρίβεις στη μούρη» του αντιπάλου αυτό που τον κατατροπώνει.
Θα τη νιώθαμε αυτή την ικανοποίηση, αν νιώθαμε ότι είχαμε να κάνουμε με αντιπάλους. Όμως, δε νιώθουμε έτσι. Νιώθουμε ότι έχουμε να κάνουμε με αριστερούς με σάρκα και οστά, αριστερούς όπως εμείς και όπως όλοι. Που άλλοτε «πέφτουν μέσα» κι άλλοτε «πέφτουν έξω».
Σ’ αυτούς τους καλόπιστους λοιπόν το αφιερώνουμε το κουίζ. Και τους προτρέπουμε, πες καλύτερα τους απευθύνουμε έκκληση, αυτές τις ιδέες που κάποτε, όχι πολύ παλιά, τις χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό και ίσως με δάκρυα στα μάτια ή στην ψυχή, τους απευθύνουμε έκκληση λοιπόν, στο όνομα αυτών των ιδεών, να μην τις αφήσουν, να μην επιτρέψουν στον εαυτό τους να τις αφήσει ξεχασμένες εκεί, στην πρώτη σελίδα μετά το εξώφυλλο του παλιού βιβλίου του Λεωνίδα Κύρκου μαζί με τη μουμιοποιημένη μικρή αραχνίτσα…
[1] Σε μία ιντερνετική συζήτηση προχθές με έναν κατά τα φαινόμενα παλιό αριστερό στο dosepasa.wordpress.com κλείναμε ένα σχόλιό μας ως εξής: «Τελευταίο και όχι έσχατο: τιμούμε όλους α ν ε ξ α ι ρ έ τ ω ς τους παλιούς αριστερούς. Με τα καλά τους και τα κακά τους (όλα ανθρώπινα). Και, φυσικά, δεν εξαιρούμε εσένα…». Επαναλαμβάνουμε και εδώ το ίδιο, ξαναγράφοντας την τελευταία πρόταση: «Και, φυσικά, δεν εξαιρούμε τον Λεωνίδα Κύρκο…».
[2] Για να δώσουμε το στίγμα των εξελίξεων στο ΚΚΕεσ. εκείνη την εποχή του 4ου Συνεδρίου στο οποίο αποφασίστηκε η μετονομασία του κόμματος σε Ε.ΑΡ. (Ελληνική Αριστερά) με όσα αυτή συνεπαγόταν, αντιγράφουμε από τη Βικιπαίδεια:
«Στον εσωκομματικό διάλογο που προηγήθηκε του 4ου συνεδρίου διατυπώθηκαν τέσσερις προτάσεις σχετικά με το μέλλον του κόμματος. Η πρώτη άποψη, με ηγετική φυσιογνωμία το Λεωνίδα Κύρκο, ζητούσε τη ‘‘μετεξέλιξη’’ του κόμματος σε ένα νέο μη κομμουνιστικό κόμμα της αριστεράς που θα ήταν ανοιχτό σε ευρύτερες συμμαχίες. Η δεύτερη άποψη, που υποστηρίχτηκε από το γραμματέα του κόμματος Γιάννη Μπανιά και τον πρώην γραμματέα Μπάμπη Δρακόπουλο, επεδίωκε την ‘‘αναβάθμιση’’ του κόμματος, τη διατήρηση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του και παράλληλα τη ριζοσπαστικοποίησή του. Η λεγόμενη ‘‘τρίτη άποψη’’ ήταν και αυτή υπέρ ενός νέου φορέα της αριστεράς, έκανε όμως κριτική στην παλιότερη πορεία του κόμματος από τα αριστερά και τόνιζε την ανάγκη της σύνδεσής του με τα νέα κοινωνικά κινήματα. Τέλος η λεγόμενη ‘‘τέταρτη άποψη’’ θεωρούσε ότι οι συνθήκες δεν ήταν ακόμη ώριμες για ριζικές αλλαγές στη φυσιογνωμία του κόμματος.
Στο συνέδριο (Μάιος 1986) υπερίσχυσαν οι προτάσεις για τη δημιουργία ενός νέου μη κομμουνιστικού φορέα. Τον Ιανουάριο του 1987 29 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής από την τάση της ‘‘αναβάθμισης’’ δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν στις διεργασίες για την ίδρυση του νέου φορέα και συγκρότησαν το ΚΚΕ εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά, κίνηση στην οποία συμμετείχε και η πλειοψηφία της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Τον Απρίλιο του 1987 έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος που ονομάστηκε Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ.) με γραμματέα το Λεωνίδα Κύρκο».
Η εικόνα από το blog.ediets.com
«Παλαιοβιβλιοπωλείο είναι ένα κατάστημα το οποίο πουλάει παλιά ή και σπάνια βιβλία και στο οποίο μπαίνει κανείς για να βρει κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά βγαίνει με τουλάχιστον τρία, κανένα από τα οποία, ατυχώς, δεν είναι αυτό που είχε στο μυαλό του όταν έμπαινε, για τον απλούστατο λόγο ότι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του καταστηματάρχη, εκείνο δεν κατέστη δυνατόν να βρεθεί! (Παρ’ όλα αυτά, συνήθως, ο πελάτης απέρχεται πανευτυχής)».
Αυτό ακριβώς συνέβη λίγες βδομάδες πριν και στον επικεφαλής της παρ’ ημίν Υ.ΤΣΕ.Κ.Α., πράγμα το οποίο αποδεικνύει βεβαίως, εκτός από το αξιόπιστο του παραπάνω ορισμού, και το αξιόμαχο της υπηρεσίας πληροφοριών του παρόντος blog.
Ανάμεσα στα τρία βιβλία που αγόρασε τότε ήταν και ένα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πραγματικό «λαυράκι». Εν όψει του Συνεδρίου του ΣΥΝ και των πιθανών εξελίξεων για τις οποίες λεγόντουσαν και γραφόντουσαν πολλά και διάφορα, το βάλαμε στην άκρη περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να το φέρουμε στο φως. Νομίζουμε ότι τώρα, με την Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ εκτός (κατά το ένα πόδι μέχρι στιγμής, επιμένουμε να θυμίζουμε) είναι η κατάλληλη στιγμή.
Το «λαυράκι» λοιπόν είναι ένα βιβλίο 231 σελίδων με τον τίτλο «Ποια Αριστερά;». Χαρτόδετο, καλοδιατηρημένο και διαβασμένο προσεκτικά από τον/την προηγούμενο κάτοχό του, αν κρίνουμε από τις υπογραμμίσεις και τα θαυμαστικά ή ερωτηματικά που τις συνοδεύουν. Είναι των εκδόσεων «Οδυσσέας» (Β΄ Έκδοση) και στην πρώτη σελίδα μετά το εξώφυλλο διακρίνεται ακόμα η τιμή (μαζί με το ίχνος μιάς μουμιοποιημένης μικρής αραχνίτσας): 800 δρχ. Έχει εκδοθεί σε πρώτη έκδοση τον Απρίλιο του 1987.
Γράφτηκε με τη μορφή συζήτησης, όπου ο συγγραφέας εκθέτει τις απόψεις του μέσα από «διάλογο» με κάποιο άλλο πρόσωπο ή πρόσωπα. (Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό μας εξέπληξε λιγάκι. Το «στυλ» του διαλόγου το έχουμε δει μόνο σε βιβλία του Τσόμσκυ, μεταφρασμένα στα ελληνικά πολύ αργότερα).
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο συγγραφέας έχει συνομιλήσει με δυο πρόσωπα. Αναφέρονται τα ονόματα Πέτρος Καβάσαλης και Κώστας Σπυρόπουλος. (Το google τα βγάζει, αλλά υπάρχουν και συνωνυμίες· δεν μπήκαμε στον κόπο, γιατί δεν έχει σημασία).
Απομένει το τελευταίο. Αυτό που σας καίει πιο πολύ, τουλάχιστον εσάς που μπήκατε στον κόπο να παίξετε στο παιχνίδι μας. Το όνομα του συγγραφέα.
Είναι ο Λεωνίδας Κύρκος[1] —το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι από τον πρόλογο. Φυσικά, το όνομά του αναφέρθηκε από τους «παίκτες», πώς θα μπορούσε να μην; Κανείς όμως δεν βρήκε το σωστό «βήμα», όπως μισοδιαφωτιστικά γράψαμε, απ’ όπου εκφωνήθηκαν τότε[2] αυτά τα λόγια. Πράγμα που μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι το βιβλίο μάλλον δεν έφτασε ποτέ στην Γ΄ Έκδοσή του…
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΟΥΜΕ τις φίλες και τους φίλους που βρέθηκαν σε φιλοπαίγμονα διάθεση την ίδια στιγμή μ’ εμάς και μας συντρόφεψαν στο παιχνίδι. Για να τα λέμε όλα, δεν μας συντρόφεψαν απλώς! Επέτρεψαν στο παιχνίδι να διεξαχθεί! Επιπλέον, θέλουμε από εδώ, την πρώτη σελίδα, να συγχαρούμε και «επισήμως» τη Βασιλική (τι όνομα!) για την επαγωγική σκέψη της. Πιστεύουμε ότι στα δικά μας συγχαρητήρια όπως και αυτά του Παρατηρητή, μάλλον θα προστεθούν και τα συγχαρητήρια όλων!
ΤΕΛΟΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΟΥΜΕ αυτό το κουίζ στους καλόπιστους (εν προκειμένω: Αριστερής Πίστης) οπαδούς των σημερινών απόψεων και θέσεων της σημερινής Ανανεωτικής Πτέρυγας.
Το αφιερώνουμε χωρίς την παραμικρή διάθεση αντιπαλότητας, χωρίς κανένα ειρωνικό χαμόγελο, χωρίς την ικανοποίηση που προσφέρει η περίσταση του να «τρίβεις στη μούρη» του αντιπάλου αυτό που τον κατατροπώνει.
Θα τη νιώθαμε αυτή την ικανοποίηση, αν νιώθαμε ότι είχαμε να κάνουμε με αντιπάλους. Όμως, δε νιώθουμε έτσι. Νιώθουμε ότι έχουμε να κάνουμε με αριστερούς με σάρκα και οστά, αριστερούς όπως εμείς και όπως όλοι. Που άλλοτε «πέφτουν μέσα» κι άλλοτε «πέφτουν έξω».
Σ’ αυτούς τους καλόπιστους λοιπόν το αφιερώνουμε το κουίζ. Και τους προτρέπουμε, πες καλύτερα τους απευθύνουμε έκκληση, αυτές τις ιδέες που κάποτε, όχι πολύ παλιά, τις χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό και ίσως με δάκρυα στα μάτια ή στην ψυχή, τους απευθύνουμε έκκληση λοιπόν, στο όνομα αυτών των ιδεών, να μην τις αφήσουν, να μην επιτρέψουν στον εαυτό τους να τις αφήσει ξεχασμένες εκεί, στην πρώτη σελίδα μετά το εξώφυλλο του παλιού βιβλίου του Λεωνίδα Κύρκου μαζί με τη μουμιοποιημένη μικρή αραχνίτσα…
[1] Σε μία ιντερνετική συζήτηση προχθές με έναν κατά τα φαινόμενα παλιό αριστερό στο dosepasa.wordpress.com κλείναμε ένα σχόλιό μας ως εξής: «Τελευταίο και όχι έσχατο: τιμούμε όλους α ν ε ξ α ι ρ έ τ ω ς τους παλιούς αριστερούς. Με τα καλά τους και τα κακά τους (όλα ανθρώπινα). Και, φυσικά, δεν εξαιρούμε εσένα…». Επαναλαμβάνουμε και εδώ το ίδιο, ξαναγράφοντας την τελευταία πρόταση: «Και, φυσικά, δεν εξαιρούμε τον Λεωνίδα Κύρκο…».
[2] Για να δώσουμε το στίγμα των εξελίξεων στο ΚΚΕεσ. εκείνη την εποχή του 4ου Συνεδρίου στο οποίο αποφασίστηκε η μετονομασία του κόμματος σε Ε.ΑΡ. (Ελληνική Αριστερά) με όσα αυτή συνεπαγόταν, αντιγράφουμε από τη Βικιπαίδεια:
«Στον εσωκομματικό διάλογο που προηγήθηκε του 4ου συνεδρίου διατυπώθηκαν τέσσερις προτάσεις σχετικά με το μέλλον του κόμματος. Η πρώτη άποψη, με ηγετική φυσιογνωμία το Λεωνίδα Κύρκο, ζητούσε τη ‘‘μετεξέλιξη’’ του κόμματος σε ένα νέο μη κομμουνιστικό κόμμα της αριστεράς που θα ήταν ανοιχτό σε ευρύτερες συμμαχίες. Η δεύτερη άποψη, που υποστηρίχτηκε από το γραμματέα του κόμματος Γιάννη Μπανιά και τον πρώην γραμματέα Μπάμπη Δρακόπουλο, επεδίωκε την ‘‘αναβάθμιση’’ του κόμματος, τη διατήρηση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του και παράλληλα τη ριζοσπαστικοποίησή του. Η λεγόμενη ‘‘τρίτη άποψη’’ ήταν και αυτή υπέρ ενός νέου φορέα της αριστεράς, έκανε όμως κριτική στην παλιότερη πορεία του κόμματος από τα αριστερά και τόνιζε την ανάγκη της σύνδεσής του με τα νέα κοινωνικά κινήματα. Τέλος η λεγόμενη ‘‘τέταρτη άποψη’’ θεωρούσε ότι οι συνθήκες δεν ήταν ακόμη ώριμες για ριζικές αλλαγές στη φυσιογνωμία του κόμματος.
Στο συνέδριο (Μάιος 1986) υπερίσχυσαν οι προτάσεις για τη δημιουργία ενός νέου μη κομμουνιστικού φορέα. Τον Ιανουάριο του 1987 29 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής από την τάση της ‘‘αναβάθμισης’’ δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχουν στις διεργασίες για την ίδρυση του νέου φορέα και συγκρότησαν το ΚΚΕ εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά, κίνηση στην οποία συμμετείχε και η πλειοψηφία της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Τον Απρίλιο του 1987 έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος που ονομάστηκε Ελληνική Αριστερά (Ε.ΑΡ.) με γραμματέα το Λεωνίδα Κύρκο».
Η εικόνα από το blog.ediets.com
6 σχόλια:
Τέλεια, τέλεια.
Με το bonnet του παρατηρητή πλέον και με εκλεκτούς ΣΥΝ-ιστολόγους (λ.κ., Βασιλική κ.α.) συγχαίρω τους Left.
Για να θεωρητικοποιήσουμε όμως τη συζήτηση θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε γκραμσιανά/μπερλιγκουερικά στίγματα στην Aν. Πτέρυγα, όπου η αλλαγή της κοινωνίας στηρίζεται σε σειρά μεταρρυθμίσεων και συμμαχιών με στόχο την τροποποίηση των συσχετισμών στοχεύοντας στη διακυβέρνηση του κράτους.
Σημείωση: Ο Μπερλιγκουέρ απεβίωσε το 1985, ο Κύρκος ζει, το υπέροχο συλλεκτικό κείμενο που μας προσφέρατε εκδόθηκε δυο χρόνια μετά το 1987 –ίχνος μπερλιγκερισμού δε βλέπω εκεί μέσα, παρά λικβινταριστικά στοιχεία που “ανταμώνουν τις πλατιές μάζες των εργαζομένων της πόλης και του χωριού” - και το 2010 με καθυστέρηση ¼ του αιώνα “νά το πετιέται, νά το, νά το...” τ’ ανακαλύψαν! ΕΜΠΡΌΣ και βουρ μπα και γευτούμε διακυβέρνηση!
Παρατηρητής
Φίλε Παρατηρητή,
Τα παλιά της Αριστεράς δεν τα γνωρίζουμε σε βάθος· εσύ φαίνεται να τα κατέχεις κι έτσι υπάρχει μια κάποια ανισοτιμία (με την καλή έννοια!). Ωστόσο, να πούμε δυο κουβέντες.
Έχουμε την αίσθηση ότι η γκραμσιανή στρατηγική ποτέ δεν κατακτήθηκε σε βάθος από το μεγαλύτερο μέρος των κύκλων του παλιού ΚΚΕεσ. Ήταν περισσότερο ένα θεωρητικό και ιδεολογικό «όπλο» στην πάλη κατά του ΚΚΕ. Κάτι δηλαδή σαν εργαλείο, όχι ανάλυσης, αλλά αντιπαράθεσης.
Ανεξαρτήτως αυτού, νομίζουμε ότι το απόσπασμα που παραθέσαμε παρέχει όλες τις αφορμές για να σκεφτούν οι καλόπιστοι φίλοι της ΑΠ από πού κατάγονται και πού πάνε να καταλήξουν.
Πιστεύουμε πολύ σ’ αυτό το «να σκεφτούν». Και, εννοείται, το πιστεύουμε για όλους μας…
Τα λέμε
ΥΓ Ωπ! Παρά λίγο να το ξεχνάγαμε! Σ' ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια!
Καλημέρα,
Συγχαρητήρια στη Βασιλική,αλλά και σε σας για το κουίζ, τον ορισμό του παλαιοβιβλιοπωλείου και τα συμπεράσματα.
‘Οτι τιμάτε τους παλιούς, το είχατε πει και μετά το δείπνο της Αίγλης, αν θυμάμαι καλά. Στη βιβλιοθήκη μου υπάρχει αρκετά μεγάλο τμήμα με ενθυμήσεις –αφηγήσεις-ντοκουμέντα των παλιών που μαζεύω ευλαβικά. Θέλω να πω, στους αγωνιστές οφείλουμε κατ’αρχήν σεβασμό και τιμή.
Ο Κύρκος είναι κάτι διαφορετικό: σε δύσκολες στιγμές έκανε παρεμβάσεις –φυτιλιές, είναι γνωστά, να μην επαναλάβω.
Το δε δείπνο θα μείνει μελανό σημείο όχι βέβαια για το ποιόν δεν κάλεσε, αλλά για το ποιούς κάλεσε και όρισε ομοτράπεζους στελεχών του ΣΥΝ αλλά βουλευτών του Σύριζα –δεν το οργάνωσε μόνος του βέβαια αυτό-σε μακάβρια μικρό διάστημα τα γεγονότα έδειξαν ποιά ήταν η επιδίωξη, ίσως όχι του ίδιου, αλλά των συνδαιτυμόνων.
Σκεφτείτε επίσης ότι κάποιοι πιθανόν να παραπεμφθούν σε εξεταστικές κλπ– Άρα, η ΑΠ ήταν ήδη από τότε και με τα 2 πόδια εκτός.
Σε λίγο θα ξέρουμε αν το 18-20% που είχε στο συνέδριο είναι το ίδιο και στα μέλη της ή πολύ λιγότερο αυτή τη στιγμή.Εδώ βάζω και το απόσπασμά σας προς τον “παρατηρητή”
…ανεξαρτήτως αυτού, νομίζουμε ότι το απόσπασμα που παραθέσαμε παρέχει όλες τις αφορμές για να σκεφτούν οι καλόπιστοι φίλοι της ΑΠ από πού κατάγονται και πού πάνε να καταλήξουν.
λ.κ
Κλείνω με αυτό:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=337246&ct=32&dt=13%2F06%2F2010#ixzz0qlD1iesk
Φίλη λ.κ.,
Το σχόλιό σου μας δίνει την ευκαιρία για κάποιες διευκρινίσεις.
Όταν λέμε «τιμάμε όλους τους παλιούς αριστερούς» εννοούμε ότι δεν αποτιμούμε την πορεία τους επιλεκτικά ή μόνο από την εξέλιξή τους μέσα στο χρόνο, αλλά σ υ ν ο λ ι κ ά. Όπως καταλαβαίνεις δεν συμφωνούμε καθόλου με την άποψη που ασπάζονται πολλοί ανάμεσά μας «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Εμείς πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι πρέπει να κρίνονται κάθε φορά τοποθετημένοι στις ιστορικές συγκυρίες της κάθε φοράς.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Κύρκος τα έχει κάνει θάλασσα εδώ και πολλά χρόνια. Οι απόψεις του κατά καιρούς έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα και έχουν δώσει μεγάλα πατήματα στους καλοθελητές που υμνούν τη «λογική (διάβαζε βολική) αριστερά». Όμως δεν μπορούμε να διαγράψουμε από το μυαλό μας ότι σε πολύ δύσκολους καιρούς, τότε που μια υπογραφή κι ένα όνομα ήταν το διαβατήριο για να ζήσεις, στάθηκε όρθιος. Αυτό εμάς μας κάνει να νιώθουμε δέος και αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να το λέμε σε κάθε ευκαιρία.
Από εκεί και πέρα, για τις απόψεις του όπως έχουν διαμορφωθεί; Πίσσα και πούπουλα! Στις συγκεκριμένες απόψεις όμως, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Όχι στο ανθρώπινο υποκείμενο με το όνομα Λεωνίδας Κύρκος και σε μια διαδρομή 86 ετών.
Νομίζουμε ότι πρέπει να συμφωνούμε σ’ αυτά. Τα γράψαμε όμως για να μην υπάρχει το περιθώριο διαστρεβλώσεων από κάποιον καλοθελητή…
Το λινκ με την Αννούλα πολύ καλό και αποκαλυπτικό. (Το αγοράσαμε το «Βήμα» χθες, αλλά ακόμα είναι με το σελοφάν…). Μας ικανοποίησε (ναρκισσιστικά) το σημείο που λέει «Δεν νομίζω, οι φυγόκεντρες τάσεις του ΠαΣοΚ αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο κοντά στο ΚΚΕ,παρά στους ανανεωτικούς της Αριστεράς».
Έρχεται και κουμπώνει με αυτό που γράφαμε στο ποστ της προηγούμενης Δευτέρας (7 Ιουνίου):
«Είναι πολλά τα μέλη, οι οπαδοί και οι φίλοι της Ανανεωτικής Πτέρυγας που, με μεγάλη αφέλεια, ομολογουμένως, ευελπιστούν πως ο νέος φορέας θα αγκαλιαστεί από δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ! Έχουν την κατανόησή μας, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να τους υπενθυμίσουμε ότι ο Στέφανος Τζουμάκας και ο Παντελής Οικονόμου τους έχουν προσπεράσει προ πολλού —εξ αριστερών εννοείται! Κακό πράγμα να μην αντιλαμβάνεσαι, όχι μόνο πού πατάς και πού πηγαίνεις, αλλά και τι αιώνα έχουμε…».
Αφού σε ευχαριστήσουμε για τα καλά σου λόγια, ευχόμαστε καλό απόγευμα!
Τα λέμε
Κερδίσαμε κατά το ήμισι, ζήτω!
Για τη διάσπαση του ΣΥΝ κοίτα αυτό το κείμενο του Ξυδάκη σε περίπτωση που δεν το έχεις δει.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_13/06/2010_404399
Φίλε VKP,
Το κείμενο του Ν. Ξυδάκη το έχουμε διαβάσει (φτάσαμε σ' αυτό από άλλη πηγή κι όχι απ' ευθείας). Μάλιστα, κάναμε και "παρέμβαση" στο μπλογκ του.
Δεν καταλάβαμε όμως τι ακριβώς θέλεις να πεις όταν λες "κερδίσαμε κατά το ήμισυ". Θα μπορούσες να γίνεις πιο σαφής; (Μίλα ελεύθερα).
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου