Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Συνέδριο Συνασπισμού: Το ένα(;) διαιρείται(;) σε δυο


Για όσους έχουν μια κάποια βασική, απαιτούμενη γνώση για το τοπίο εντός του Συνασπισμού, τα ερωτηματικά του τίτλου σχετικά με το αν υπήρξε ποτέ ενιαίο κόμμα, αλλά και με το αν τελικά θα διασπαστεί και επισήμως μετά την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγάς του από το 6ο Συνέδριο, δεν πρέπει να προκαλούν καμία απορία. Για τους αναγνώστες όμως που δεν είναι πολύ ενημερωμένοι μια μικρή αναδρομή στην ιστορία του Συνασπισμού είναι μάλλον απαραίτητη προκειμένου να κατανοήσουν τις σκέψεις αυτού του σημειώματος —το αν θα τις υιοθετήσουν ή τις απορρίψουν είναι άλλου παπά ευαγγέλιο .

Η πρώτη φάση: Ο ενιαίος Συνασπισμός

Αυτός ο πρώτος Συνασπισμός (με «διακριτικό» τίτλο «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου») ήταν προϊόν ενός «ιστορικού συμβιβασμού α λα Γκρέκα» που συμφωνήθηκε μεταξύ του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ. των δυο διασπασμένων από το 1968 κομματιών του ενιαίου ΚΚΕ. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι, ενώ από τη μεριά του ΚΚΕ ο συμβιβασμός έγινε καθολικά αποδεκτός, στο ΚΚΕεσ. αυτός επετεύχθη κατά πλειοψηφία μεν, αλλά μετά από σφοδρές διαφωνίες και συγκρούσεις που κατέληξαν στη διάσπασή του[1]. Είναι λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ένας από τους όρους που είχε θέσει το ΚΚΕ ήταν η «αποκομμουνιστικοποίηση» του ΚΚΕεσ. με την απάλειψη του «Κ» από τον τίτλο του. Ό όρος έγινε αποδεκτός και η πλειοψηφία του ΚΚΕεσ. που διατήρησε τα «κλειδιά» του κόμματος προχώρησε στη μετονομασία του σε Ε.ΑΡ. (Ελληνική Αριστερά). Ο ενιαίος Συνασπισμός συμμετείχε σε δυο κυβερνήσεις —στην πρώτη με τη ΝΔ[2] και στη δεύτερη, την «οικουμενική», μαζί και με το ΠΑΣΟΚ— και τρεις εκλογικές αναμετρήσεις (Ιούνιος και Νοέμβριος 1989 και Απρίλιος 1990) ξεπερνώντας το άθροισμα των ποσοστών που είχαν ΚΚΕ και ΚΚΕεσ. καθώς προσέδωσε ανοδική δυναμική στην Αριστερά, τροφοδοτημένη από αισθήματα ενότητας και υπέρβασης του σχίσματος του ’68.

Δεύτερη φάση: Από τη διπλή διάσπαση μέχρι σήμερα

Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ το καλοκαίρι του 1991 (είχαν προηγηθεί η πτώση του Τείχους και των σοσιαλιστικών καθεστώτων στις χώρες της Αν. Ευρώπης, η επανένωση της Γερμανίας, κ.λπ., κ.λπ.) και οι επιπτώσεις της πρωτοφανούς ήττας που συγκλόνισαν εκ βάθρων το αριστερό κίνημα παγκοσμίως σε συνδυασμό με την αποτυχημένη απόπειρα «ρεβάνς» της Αριστεράς από το ΠΑΣΟΚ δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα αδιεξόδου και σύγχυσης στην ελληνική Αριστερά και στον κύριο πολιτικό φορέα της τον Συνασπισμό. Η λύση που φαινόταν να προωθείται κυρίαρχα ήταν αυτή της «φυγής προς τα εμπρός»: Αναβάθμιση του Συνασπισμού από εκλογική συμμαχία και συμπαράταξη της Αριστεράς σε ενιαίο κόμμα με ταυτόχρονο «μαρασμό» —ή και διάλυση σύμφωνα με κάποιες ακραίες απόψεις— των κομμάτων που τον αποτελούσαν. Η προοπτική αυτή, τουλάχιστον σε επίπεδο κεντρικών οργάνων, δίχασε βαθειά και σχεδόν στα δυο το ΚΚΕ, η Κεντρική Επιτροπή του οποίου απέρριψε τελικά την πρόταση μόλις στο «τσακ». Αποτέλεσμα: Διάσπαση του ΚΚΕ με την αποχώρηση πολλών μελών του και της μισής σχεδόν ΚΕ που προτίμησαν να ενταχθούν στον Συνασπισμό και διάσπαση του Συνασπισμού με την αποχώρηση από αυτόν του ΚΚΕ. Ο εμφύλιος της ιστορικής (κομμουνιστογενούς) Αριστεράς έμπαινε στον 2ο γύρο μετά από μια μικρή ανάπαυλα…

Στα πολλά χρόνια που πέρασαν από το καλοκαίρι του 1991 ο Συνασπισμός στη δεύτερη κουτσουρεμένη εκδοχή του πέρασε από σαράντα κύματα. Για όσους όμως μπορούσαν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές των συνήθως περίπλοκων και αμφίσημων κομματικών ντοκουμέντων, ή των σιωπών και των αποσιωπητικών που περιείχαν οι δηλώσεις και συνεντεύξεις των διαφόρων στελεχών, ήταν καθαρό πως αυτά τα σαράντα κύματα τα δημιουργούσαν δυο κύρια ρεύματα. Αυτοί που ποτέ δεν έβγαλαν από το μυαλό τους το όραμα μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας —όχι όμως κατ’ εικόνα και ομοίωση των σοσιαλισμών του 20ού αιώνα— και αυτοί που, ενώ το 1968 προχώρησαν στη διάσπαση του ΚΚΕ με παρόμοιες φιλοδοξίες, σταδιακά απέρριψαν ως ιδεολογήματα του παρελθόντος όλα τα βασικά σημεία της μαρξικής κοσμοθεωρίας μετατοπιζόμενοι τελικά, από το σύνθημα «για ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο σύνθημα» σε ένα «παραπλήσιο», κατά το οποίο, αυτός που θα εξανθρωπιζόταν δεν θα ήταν ο σοσιαλισμός, αλλά ο καπιταλισμός!

Τα πρώτα χρόνια του ακρωτηριασμένου Συνασπισμού κυριάρχησε η γραμμή του δεύτερου ρεύματος. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν υπέρ του πρώτου από το 2000 και μετά. Έτσι, το 2003 είχαμε τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ και το 2004 την Προεδρία Αλαβάνου και την «αριστερή στροφή» του κόμματος. Το 2007 αναλαμβάνει καθ’ υπόδειξη του Αλαβάνου ο Τσίπρας, ακολουθεί η δημοσκοπική «έκρηξη ΣΥΡΙΖΑ», μια ιδιότυπη περίοδος δυαρχίας που καταλήγει στη σύγκρουση των δυο ηγετών, ταυτόχρονα με το σταδιακό ξεφούσκωμα της δημοφιλίας της συμμαχίας, οι πιέσεις από συνιστώσες και ανέντακτους του ΣΥΡΙΖΑ για την αναβάθμιση του σχήματος σε οιονεί κόμμα εντείνονται και η Ανανεωτική Πτέρυγα κλιμακώνει την αντίδρασή της σε κάθε τέτοια σκέψη. Για να φτάσει στην αποχή από τις ψηφοφορίες για την εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής και Προέδρου και στην αποχώρησή της από το Συνέδριο, αφού η θέση της για απεμπλοκή του Συνασπισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε, με μεγάλη διαφορά, μειοψηφική.

Τα ερωτηματικά που παραμένουν

Είναι φανερό από τα συμφραζόμενα των προηγούμενων γραμμών ότι η άποψή μας είναι πως ο Συνασπισμός ποτέ δεν υπήρξε ομογενοποιημένο κόμμα. Με αυτή την έννοια, έχουμε δώσει τη δική μας απάντηση στο αν η ενδεχόμενη τυπική διάσπασή του είναι και επί της ουσίας διάσπαση: πιστεύουμε πως όχι, αφού αυτή επί της ουσίας έχει ήδη συντελεσθεί προ πολλού. ( Μπορεί ποτέ να θεωρηθεί ότι η διάπραξη ενός φόνου συντελείται τη στιγμή που ο ιατροδικαστής τεμαχίζει ένα ανθρώπινο σώμα;). Όμως, σε αντίθεση με τους αφελείς οπαδούς της ΑΠ που το ’χουν δέσει κόμπο και χορεύουν όλο ενθουσιασμό τσάμικα πιασμένοι απ’ αυτόν, δεν είμαστε και τελείως σίγουροι για την καταφατική απάντηση στο δεύτερο ερωτηματικό (θα συντελεσθεί τελικά αυτή η τυπική διάσπαση;). Κι αυτό για τρεις λόγους.

Ο πρώτος: Η Ανανεωτική Πτέρυγα έφτασε στην αποχώρηση σημαντικά αποδυναμωμένη. Δηλαδή, διασπασμένη και με μεγάλες απώλειες. Η σημαντικότερη: Η «σημαία» της κατά την περίοδο των Ευρωεκλογών, ο Δημήτρης Παπαδημούλης, δεν ακολούθησε! (Και δεν υπολογίζουμε εδώ τους περί τον Γιάννη Μπαλάφα που συγκρότησαν και νέα τάση με 21(!) εκπροσώπους στη νέα Κεντρική Επιτροπή). Από τους «σκληροπυρηνικούς» των «κόκκινων γραμμών», εκτός του Κουβέλη, οι πιο γνωστοί είναι ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, φανερά ολιγοβαρής και ενίοτε πολιτικά φαιδρός, ακόμα κι όταν παπαγαλίζει «βαρυσήμαντες» διατυπώσεις άλλων, ο άχρωμος, «κομματικός» και άκαμπτος Σπύρος Λυκούδης και ο σεβαστός για την αντιστασιακή του δράση την περίοδο της Χούντας, αλλά, ως δογματικός «μουτζαχεντίν» του «αντιδογματισμού», παντελώς ανίκανος για πολιτική πειθούς Μιχάλης Σαμπατακάκης.

Ο δεύτερος: Όσο κι αν η βάση (εντός και εκτός Αριστεράς) πιέζει την εναπομείνασα ηγεσία των ανανεωτικών για πλήρη αποχώρηση από το κόμμα και ίδρυση νέου πολιτικού φορέα, ο Φώτης Κουβέλης που εκ των πραγμάτων θα «σύρει το κάρο» ξέρει πολύ καλά τις δυσκολίες του εγχειρήματος. Όταν σε καιρούς πολύ πιο ευνοϊκούς τα εκλογικά ποσοστά του ΚΚΕεσ. γινόντουσαν αφορμή για δεκάδες ανέκδοτα που τροφοδοτούσαν την κοινωνική ευθυμία μήνες ολόκληρους μετά τις εκλογές, τι μπορεί να περιμένει κάποιος στοιχειωδώς εχέφρων άνθρωπος την εποχή της μεγάλης πόλωσης, την εποχή του ΔΝΤ και της επερχόμενης εκπτώχευσης της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων εργαζομένων και συνταξιούχων;

Τέλος, ο τρίτος λόγος: Αλήθεια, είναι τόσες πολλές οι διαφορές των «σκληρών» ανανεωτικών με τις θέσεις της Προεδρικής πλειοψηφίας του 6ου Συνεδρίου; Μήπως ο Γ. Μπαλάφας —από πιο νωρίς— και ο Δ. Παπαδημούλης, τώρα τελευταία, βλέπουν πιο καθαρά και γι’ αυτό πιο μακριά; Μήπως διαβάζουν πιο προσεκτικά τις συνεντεύξεις του Αλέξη Τσίπρα και μήπως ακούνε τις ομιλίες του με μεγαλύτερη προσήλωση;

Για παράδειγμα: Ο Αλέξης Τσίπρας στη εισηγητική του ομιλία από το βήμα του Συνεδρίου επανέλαβε, μεταξύ άλλων, κάτι που το έχει διατυπώσει με άλλα λόγια και συχνά πιο συγκεκριμένα σε πολλές τελευταίες δηλώσεις, ομιλίες ή συνεντεύξεις του:

«Απέναντι σε αυτή την κρίση, η εναλλακτική λύση δεν είναι ο εθνικός απομονωτισμός, ούτε η διάλυση της Ευρώπης».

Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι ο «μπαρουτοκαπνισμένος» Φώτης Κουβέλης αδυνατεί να συνάγει τη σημασία μιας τέτοιας διακήρυξης η οποία έρχεται να ταιριάξει φούστα-μπλούζα (για να αντιγράψουμε τη διατύπωση που χρησιμοποιεί σε ανάλογες περιπτώσεις η Αλέκα Παπαρήγα) με τον ένα και για μας σημαντικότερο πυλώνα των ανανεωτικών θέσεων: τον αριστερό ευρωπαϊσμό. Και δεν μπορεί να μας βγει από το μυαλό ότι ίσως —λέμε ίσως— η αποχώρηση από το Συνέδριο δεν είναι τίποτα περισσότερο, προς το παρόν, από κάτι για να ησυχάσει η «αγριεμένη βάση» μέχρι να κατακάτσει η σκόνη και να εκτιμηθεί εκ νέου η κατάσταση που θα διαμορφωθεί στις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ και Συνασπισμού. Γιατί, ας μη ξεχνάμε: Αν και η απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν επετεύχθη σε αυτή τη φάση, αυτή μπορεί να συντελεσθεί τελικά μέσα από άλλους δρόμους και διαφορετικές αιτίες. Μπορεί να προέλθει ας πούμε από τον Αλέκο Αλαβάνο και το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του. Ή, ακόμα, επειδή οι άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συμφωνήσουν ίσως και πολύ με το ακριβές περιεχόμενο του καλέσματος του Αλέξη Τσίπρα προς τα μέλη του ΣΥΝ («από αύριο να πάρουμε την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια μας») όταν αυτό διευκρινισθεί…

Μια τελευταία παρατήρηση για να προλάβουμε ενδεχόμενη ένσταση.

Είναι πολλά τα μέλη, οι οπαδοί και οι φίλοι της Ανανεωτικής Πτέρυγας που, με μεγάλη αφέλεια, ομολογουμένως, ευελπιστούν πως ο νέος φορέας θα αγκαλιαστεί από δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ! Έχουν την κατανόησή μας, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να τους υπενθυμίσουμε ότι ο Στέφανος Τζουμάκας και ο Παντελής Οικονόμου[3] τους έχουν προσπεράσει προ πολλού —εξ αριστερών εννοείται! Κακό πράγμα να μην αντιλαμβάνεσαι, όχι μόνο πού πατάς και πού πηγαίνεις, αλλά και τι αιώνα έχουμε!…

Το δέον (ευκταίον) γενέσθαι

Παρά το γεγονός ότι για όλα τα κακά του ΣΥΝ δεν φταίει η ΑΠ· παρά το γεγονός ότι η νέα πλειοψηφία που διαμορφώνεται δεν φαίνεται να ξεκόβει από τις παρακαταθήκες της «πτέρυγας»· παρά το γεγονός ότι από αύριο, αν όχι από σήμερα, θα αρχίσουν να χύνονται άφθονα και καυτά τα δάκρυα των «έγκριτων» αρθρογράφων των «δημοκρατικών» ΜΜΕ εν είδει προωθητικής «βενζίνης» για την επιτυχημένη πορεία της «Λογικής(!) και Δημοκρατικής Αριστεράς»[4] προς τους «σύγχρονα —και λογικά!— σκεπτόμενους αριστερούς της …κεντροαριστεράς», εμείς έχουμε την εμπεδωμένη από καιρό γνώμη πως όσο γρηγορότερα τα μαζέψει και φύγει η ΑΠ από τον Συνασπισμό τόσο το καλύτερο! Τόσο το καλύτερο για όλους: για τον ΣΥΝ, για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, για την ίδια την παράταξη της Αριστεράς τελικά. Στην εποχή μετά το ΔΝΤ και την υπερκυβέρνηση της ΕΕ δεν υπάρχει πια κανένα περιθώριο για καρκινικά συνθήματα και πολιτικές γραμμές που μπορούν να ερμηνευτούν κατά διαμετρικά αντίθετους τρόπους, ανάλογα με το πού θα βάλει κανείς το κόμμα, όπως έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες με τους χρησμούς της Πυθίας…

Γράφει ο Μπαντιού[5] σε ένα από τα κείμενα που προετοίμασε για μια σειρά διαλέξεων στο «Διεθνές Κολέγιο Φιλοσοφίας» τον Απρίλιο του 1999:

«3. Ο αιώνας αποκαλείται αιώνας της παραγωγής, μέσω του πολέμου, μιας οριστικής ενότητας. Ο ανταγωνισμός πρόκειται να υπερνικηθεί από τη νίκη του ενός στρατοπέδου πάνω στο άλλο. Συνεπώς μπορούμε να πούμε, από αυτή την άποψη, ότι ο αιώνας του Δύο ζωντανεύει από τη ριζική επιθυμία του Ενός. Αυτό που ονομάζει την άρθρωση του ανταγωνισμού με τη βία του Ενός είναι η νίκη, ως επιβεβαίωση του πραγματικού.

Ας σημειώσουμε εδώ πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα διαλεκτικό σχήμα. Τίποτα δεν επιτρέπει σε κανέναν να προβλέψει μια σύνθεση, ένα εσωτερικό ξεπέρασμα της αντίθεσης. Αντίθετα, όλα δείχνουν την καταστολή ενός από τους δύο όρους. Ο αιώνας είναι η φιγούρα της μη-διαλεκτικής αντιπαράθεσης του Δύο και του Ενός. Το ζήτημα εδώ είναι να γνωρίζουμε ποια ήταν η αξιολόγηση του αιώνα στη διαλεκτική σκέψη. Στο νικηφόρο αποτέλεσμα, κινητήρια δύναμη είναι ο ίδιος ο ανταγωνισμός, ή η επιθυμία του Ενός; Αυτό είναι ένα από τα βασικότερα φιλοσοφικά ζητήματα του Λενινισμού. Περιστρέφεται γύρω από το πώς κατανοείται η διαλεκτική σκέψη ως ενότητα των αντιθέτων. Αναμφίβολα είναι το ζήτημα που ο Μάο και οι Κινέζοι κομμουνιστές επεξεργάστηκαν με την περισσότερη επιμέλεια.

Γύρω στα 1965 ξεκινάει στην Κίνα αυτό που ο τοπικός Τύπος, πάντα εφευρετικός όταν προσδιορίζει συγκρούσεις, όρισε σαν ένα μεγάλο ταξικό αγώνα στο φιλοσοφικό μέτωπο. Αυτός ο αγώνας αντιτάσσει, από τη μια πλευρά, αυτούς που πιστεύουν πως η ουσία της διαλεκτικής είναι η ενότητα των αντιθέτων, που αποδίδεται με τη φόρμουλα ‘‘το ένα διαιρείται σε δύο’’, και από την άλλη πλευρά αυτούς που πιστεύουν πως η ουσία της διαλεκτικής είναι η ενότητα των αντιθέτων, αλλά ότι επομένως η ορθή φόρμουλα είναι ‘‘τα δύο συντίθενται σε ένα’’. Προφανής σχολαστικισμός, ουσιαστική αλήθεια. Είναι η επιθυμία για τη διάσπαση, τον πόλεμο, ή αντίθετα είναι η επιθυμία της σύνθεσης, της ενότητας, της ειρήνης; Σε κάθε περίπτωση, στην Κίνα εκείνης της εποχής αυτοί που υποστηρίζουν το αξίωμα ‘‘το ένα διαιρείται σε δύο’’ ορίζονται ως αριστεροί, και ως δεξιοί εκείνοι που συνηγορούν υπέρ της φόρμουλας ‘‘τα δύο συντίθενται σε ένα’’. Γιατί;

Εάν το αξίωμα της σύνθεσης (‘‘τα δύο συντίθενται σε ένα’’), παρμένο σαν μια υποκειμενική φόρμουλα, σαν πάθος για το Ένα, ορίζεται ως δεξιό, αυτό συμβαίνει διότι στα μάτια των Κινέζων επαναστατών είναι συνολικά πρόωρο. Το θέμα αυτού του αξιώματος είναι να διαπεράσει πλήρως και μέχρι τέλους το Δύο. Δεν γνωρίζει ακόμα τι είναι ένας συνολικά νικηφόρος ταξικός πόλεμος. Προκύπτει ότι το Ένα, την επιθυμία για το οποίο περιθάλπει, δεν είναι ακόμα ούτε καν νοητό. Δηλαδή κάτω από το πρόσχημα της σύνθεσης, αυτή η επιθυμία επιζητά το παλιό Ένα. Αυτή η ερμηνεία της διαλεκτικής συνεπάγεται μια παλινόρθωση. Προκειμένου να μην είναι κάποιος συντηρητικός, προκειμένου να είναι ένας επαναστάτης ακτιβιστής στο παρόν, πρέπει να επιθυμεί τη διαίρεση. Το ζήτημα της καινοτομίας γίνεται άμεσα αυτό του δημιουργικού σχίσματος μέσα στη μοναδικότητα της κατάστασης».

Αν έτσι έχουν τα πράγματα —και μας φαίνεται μια χαρά να έχουν έτσι!— νομίζουμε ότι η ανάλυση αυτή του Μπαντιού ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση των ανανεωτικών. Ας γίνει έτσι λοιπόν.

Αφού το Ένα δεν είναι ακόμα ούτε καν νοητό, χίλιες φορές να διαιρεθεί στα δυο.

Χίλιες φορές κι ευλογημένη η ώρα!


ΥΓ: Μόλις διαβάσαμε σε μία σχετική ανάρτηση του Left Liberal, επίσης σημερινή αλλά λίγες ώρες νωρίτερα, την εναρκτήρια παράγραφο:

«Όταν πριν περίπου είκοσι χρόνια το KKE ες διαλύεται με την πρωτοβουλία του Κύρκου, παρατηρείται ένα ενδιαφέρον φαινόμενο. Εκτός από τους ‘‘τυπικά’’ αριστερούς αντιδρούν οξύτατα μια σειρά από μέλη και οπαδοί που ασπάζονται πλήρως μια πολιτική πλατφόρμα αριστερού ευρωπαϊκού μεταρρυθμισμού, μάλιστα ενίοτε με προτάσεις πολύ τεχνοκρατικές, αλλά δεν διανοούνται την αυτοδιάλυση του ιδεολογικού προτάγματος του ‘‘Εσ’’».

Ώστε η ιδεολογική προταγματική πέτρα του σκανδάλου που οδήγησε στη διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕεσ. σε Ε.ΑΡ. και ΚΚΕ Εσωτερικού − Ανανεωτική Αριστερά δεν ήταν το «Κ», όπως αφελώς νομίζαμε εμείς, ήταν το «Εσ.»;

Αχ… Τώρα καταλαβαίνουμε πόσο πίσω μας έχει πάει το γεγονός ότι δεν διαβάζουμε όσο πρέπει Χάγιεκ, Νέγκρι και Αγκάμπεν!... Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε δεν μπορέσαμε και να συνεχίσουμε την ανάγνωση…


[1] Η ισχυρή, ποσοτικά και ποιοτικά, μειοψηφία που διαφώνησε συγκρότησε αρχικά τον φορέα «ΚΚΕ Εσωτερικού − Ανανεωτική Αριστερά» ο οποίος μετεξελίχθηκε στη σημερινή ΑΚΟΑ. (Δική της είναι η καλή εβδομαδιαία εφημερίδα «Εποχή» που σας συνιστούμε).

[2] Η συγκυβέρνηση αυτή πυροδότησε μια μίνι διάσπαση στο ΚΚΕ —αν και στην ΚΝΕ η διάσπαση δεν ήταν και τόσο μίνι… Έτσι δημιουργήθηκε το ΝΑΡ (Νέο Αριστερό Ρεύμα) που εκδίδει και την εβδομαδιαία καλή και χρήσιμη εφημερίδα «ΠΡΙΝ».

[3]
Για να μη μνημονεύσουμε την εξαιρετική ομάδα του ελληνικού «Monthly Review» που δεν εντάσσεται βέβαια στο ΠΑΣΟΚ, αλλά ορισμένα από τα μέλη της διατηρούν επαφές με κάποιους αριστερούς «θύλακες» στο εσωτερικό του.

[4] Ναι, το είδαμε κι αυτό σε κάποιο ιντερνετικό ανανεωτικό «προπύργιο»: «Λ ο γ ι κ ή και Δημοκρατική Αριστερά»! Όπως ακριβώς το διαβάζετε!

[5] Για να χαρεί —αν βέβαια διαβάζει αυτές τις γραμμές— κι ο φίλος demos, συνιστολόγος και συνδιαχειριστής πια του radicaldesire.blogspot.com, ο οποίος, ίσως, επηρεασμένος από κάποια συνομιλία μας, να νομίζει ότι, όποτε ακούμε για Μπαντιού, μας έρχεται να τραβήξουμε …πιστόλι!

47 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ. ΕΓΓΡΑΦΗ #15 (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 4.VΙ.2010).
Η σκέψη της ημέρας, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Σε μορφή διαλόγου.


–Μα πώς μπορεί και γράφει τέτοιες μαλακίες Θεέ μου;

–Αφού σκέφτεται μαλακισμένα, τι θέλεις να γράφει;

–Εννοώ, πώς του πηγαίνει το χέρι και τις γράφει.

–Μα αφού το χέρι του γράφει σαν να τραβάει μαλακία!

LeftG700 είπε...

Φίλε ανώνυμε,


Κοίτα τώρα πώς έχει η κατάσταση:

1) Μας κοπιάρεις. Κι ενώ

2) ...δεν καταθέτεις το παραμικρό επιχείρημα,

2) θεωρείς ότι μας την είπες.

Ωραία, μας την είπες! Κέρδισες!

Νανάκια τώρα! Και τα χέρια πάνω απ' τις κουβέρτες! Να τα βλέπει η μαμά!

Star News είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραία η εξιστόρηση των μεταπολιτευτικών διασπάσεων της Αριστεράς. Έχει σε συντομία όλο το ζουμί της ιστορίας και της πολιτικής της. Εκεί που διαφωνώ είναι άποψη πως η ΑΠ θα παραμείνει στον ΣΥΝ. Είναι τόσο μεγάλη η πίεση από τα μέλη της για αυτόνομο σχήμα που μια τέτοια στρατηγική δεν πρόκειται να αντέξει ή αν αντέξει θα χάσει πολύ από τον κόσμο που ακολουθεί την πτέρυγα.

Από την άλλη υπάρχει και η προνομιακή σχέση με τα ΜΜΕ και εκεί θα πέσει το βάρος για μια αυτόνομη κάθοδο. Μην ξεχνάμε την περίπτωση Καρατζαφέρη που τα μέσα πάνε να τον επιβάλουν σιγά-σιγά ως τρίτο κόμμα! Τους συμφέρει από κάθε άποψη να κρατήσουν ζωντανή μια τέτοια αριστερά και έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.

dimitris t

LeftG700 είπε...

Φίλε dimitris t,


Κατ' αρχήν καλώς ήρθες! Δεύτερον, ήρθες σε κατάλληλη στιγμή: έχουμε μπλέξει, όπως βλέπεις, μ' έναν μαλακούβερτο[1] ολκής και ήταν καιρός να συνομιλήσουμε σοβαρά με κάποιον αναγνώστη.

Προσπαθήσαμε να κάνουμε μια ψύχραιμη, σύντομη αναδρομή στην ιστορία του ΣΥΝ, την οποία πολύς κόσμος, εν μέρει δικαιολογημένα, εν μέρει αδικαιολόγητα, αγνοεί. Νομίζουμε ότι το καταφέραμε και χαιρόμαστε που το εισέπραξες αυτό. Είναι μια επιβεβαίωση -στην πραγματικότητα η μόνη επιβεβαίωση, αφού προέρχεται από αναγνώστη κι όχι από ευσεβείς δικούς μας πόθους.

Σχετικά με τη διαφωνία που εκφράζεις, νομίζουμε ότι πρέπει να τη μετριάσεις κάπως. Γράφουμε (παραθέτουμε το απόσπασμα για διευκόλυνσή σου):

"Όμως, σε αντίθεση με τους αφελείς οπαδούς της ΑΠ που το ’χουν δέσει κόμπο και χορεύουν όλο ενθουσιασμό τσάμικα πιασμένοι απ’ αυτόν, δεν είμαστε και τ ε λ ε ί ω ς σίγουροι για την καταφατική απάντηση στο δεύτερο ερωτηματικό (θα συντελεσθεί τελικά αυτή η τυπική διάσπαση;)".

Εκφράζουμε ένα σκεπτικισμό για ό,τι προεξοφλούν όλοι. Από τον ΣΥΝ δεν περάσαμε ποτέ, αλλά επειδή φροντίζουμε να έχουμε ...πολυφωνική ενημέρωση, πιστεύουμε ότι τα τερτίπια τακτικισμών και μικροκομματικών σκοπιμοτήτων που ευδοκιμούν εκεί (και όχι μόνο εκεί, για να τα λέμε όλα!...) μπορούμε κάπως να τα διακρίνουμε.

Εν κατακλείδι: Μπορεί να μείνουν, μπορεί να φύγουν. Για μας, η κατάσταση στον ΣΥΝ, έτσι κι αλλιώς, έχει γίνει πολύ χλωμή. Θα βοηθούσε αν έφευγαν. Δεν θα έλυνε όμως τα προβλήματα που είναι πια πολλά. Για την ακρίβεια, η νέα φάση στην οποία έχουμε μπει (ΔΝΤ, κ.λπ., κ.λπ.) τα κάνει να είναι πια πολλά...


Τα λέμε


[1] Μαλακούβερτος: Γλωσσοπλασία (εκ του 'μαλάκας' και 'τρικούβερτος') ;-)

not_me είπε...

καλησπερα,
αφου πω πρωτα ενα ευχαριστω καθως ειμαι σχεδον σιγουρος οτι τα αρχικα (ιστορικα) στοιχεια τα γραψατε εχοντας στο μυαλο καποιους ανιστοριτους σαν και εμενα ...να πω και την αποψη μου πανω στο θεμα.

αντιλαμβανομαι απολυτα αυτα που λετε και μου φαινονται λογικα ,αλλα το ερωτημα για μενα εφοσον ειναι οπως τα λετε τα πραγματα ειναι ετσι ειναι ενα και μονο ενα.

Τα ατομα που αποχωρουν θα αποτελεσουν απωλεια για το ....δεν θελω να πω κομμα γιατι δεν ειναι αυτη η ουσια αλλα γενικα για την αριστερα και το ρωταω αυτο εχοντας παντα υποψην οτι βρισκομαστε στην ουσια σε πολεμο.
οποτε ρωταω ξανα εγω.τα ατομα αυτα θα λειψουν απο το πεδιο της μαχης?
αν οχι ...ολα καλα .αν ναι ομως?


χαιρετω

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

ρε παιδια τι να συμβαινει αραγε? προκειται για την συνηθησμενη επιδημια? (φραξιες , φαγωμαρα κλπ?) η ειναι τιποτε αλλο? που εχει σχεση με την τρεχουσα πολιτικη κατασταση? καλο απογευμα γιωργος-λευκαδα

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
LeftG700 είπε...

Φίλε george,


Διαβάσαμε σε ένα άρθρο στα «Νέα» κάτι που είναι σωστό και το είχαμε κι εμείς στο μυαλό μας, αλλά μας «έφυγε» και δεν μπήκε στο κείμενο:

Η διάσπαση στον ΣΥΝ, ή αυτό που δείχνει πως πρόκειται για διάσπαση τέλος πάντων, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης. Μ’ άλλα λόγια: ο ΣΥΝ είναι το πρώτο κόμμα το οποίο «πληρώνει» την κρίση.

Γιατί «την πληρώνει»; Γιατί ένα κομμάτι του, αυτό που φαίνεται να κινείται προς την έξοδο, εξακολουθεί να πολιτεύεται με όρους που υπήρχαν προ της κρίσης! Όταν απλοί άνθρωποι, χωρίς ιδιαίτερες πολιτικές γνώσεις και εμπειρίες, που μέχρι τώρα πίστευαν ότι τα δυο κόμματα εξουσίας είναι η μοναδική λύση, φτάνουν να αναρωτιούνται και να λένε «τι γίνεται εδώ ρε πούστη;», μας φαίνεται αδιανόητο για μπαρουτοκαπνισμένα αριστερά στελέχη να εξακολουθούν να παραμένουν σε θέσεις και απόψεις του ’70 και του ’80!

Η ΑΠ, ακριβώς όπως ο ΓΑΠ, φαίνεται να μη βάζει καμία κόκκινη γραμμή στις επιταγές της ΕΕ. Με αυτό δεδομένο, πόσο θα λείψει από την παράταξη της Αριστεράς; Για μας καθόλου. Το αντίθετο: π ρ έ π ε ι να λείψει!

Το απόσπασμα του Μπαντιού δεν το βάλαμε τυχαία, ούτε για να «πουλήσουμε μούρη»! Αναλύει πολύ καλά σε θεωρητικό επίπεδο το γιατί είναι απαραίτητο σε μια δεδομένη συγκυρία το 1 να γίνεται 2.

Σε τελική ανάλυση και για να χρησιμοποιήσουμε μια δική σου έκφραση: Λες «είμαστε σε πόλεμο». Ε, δεν το δέχονται αυτό! Πιστεύουν ότι πάντα υπάρχουν περιθώρια για ειρήνη! Δεν πιστεύουν στο 2, έχουν χάσει πια την πίστη του —ανθρώπινο. Πιστεύουν στο 1! Στο υ π ά ρ χ ο ν και ι σ χ ύ ο ν 1!


Τα λέμε


ΥΓ Την αναδρομή στο ιστορικό του ΣΥΝ την κάναμε για να διευκολύνουμε στην κατανόηση των εξελίξεων. Οι διασπάσεις της Αριστεράς είναι για πολλούς ανεξήγητες. Εμείς από την άλλη πιστεύουμε ότι οι περισσότερες είναι ευεξήγητες. Με την προϋπόθεση ότι ξέρει κανείς κάποια βασικά δεδομένα.

Άκου κι ένα σχετικό ανέκδοτο, αυτοσαρκαστικό για την Αριστερά (δικής μας έμπνευσης και κατασκευής):

− Τι κάνει ένας μπλε και ένας πράσινος κόκκος μαζί;

− Διασπούν τη βρωμιά.

− Και τι κάνει ένας κόκκινος κόκκος μόνος του;

− Αυτοδιασπάται!

LeftG700 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
LeftG700 είπε...

Φίλε Γιώργο,


Ούτε φράξιες, ούτε πολιτική. Πρόκειται για κάποιον δυστυχισμένο που δεν έχει να καταθέσει τίποτε άλλο πέρα από την απελπισία της ύπαρξής του.

Όχι επιχειρήματα, όχι πολιτική αντίθεση, όχι, έστω, πολιτική έχθρα.

Μόνο απελπισία.

Δείξε κατανόηση.


Τα λέμε

not_me είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
not_me είπε...

η ερωτηση μου δεν ηταν...ρητορικη.
την εκανα γιατι δεν εχω ιδεα τι ειναι αυτα τα ατομα που αποχωρουν.
το εχω ξαναπει δεν εχω σχεση με την πολιτικη στο επιπεδο αυτο... που εγω αποκαλω μικροπολιτικη.βλεπω τα πραγματα απο πιο ψηλα και δεν με ενδιαφερουν στην τελικη και τα προσωπα(χωρις να παραβλεπω την αξια τους πολλες φορες!)

γιαυτο και ρωτησα.γιατι ειμαι ασχετος.
π.χ. για να το πω αλλιως :
Ο Αλαβανος (παλι χωρις να εχω γνωσεις παρα μονο την διαισθηση μου) νιωθω οτι λειπει.Μπορει και να λεω μαλακιες,απλα ετσι πιστευω.

Τελος παντων ετσι εχουν τα πραγματα και δεν αλλαζουν. Τι να κανουμε τωρα...
Εξαλλου ο πολεμος μαινεται....
TAKE NO PRISONERS λοιπον!

καληνυχτα

LeftG700 είπε...

Φίλε george, καλημέρα.


Κι εμείς πιστεύουμε ότι λείπει. Από την άλλη, ο Αλαβάνος είναι από την εδώ μεριά. Με αυτή την έννοια δεν λείπει.

Κι όσο για τη μικροπολιτική που λες, είναι μικροπολιτική μεν (εσωκομματικές φαγωμάρες σε ένα κόμμα του 3%), αλλά από τη στιγμή που αυτο το συγκεκριμένο ρεύμα της Αριστεράς χωρίς το πραγματικό πνεύμα της, γίνεται το άλλοθι των πάσης φύσεως "διαμορφωτών της κοινής γνώμης" για να δείχνουν όλους εμάς τους υπόλοιπους με το δάχτυλο ως απολιθώματα της Ιστορίας, νεοσταλινικούς ή και τρομοκράτες, νομίζουμε ότι το πράγμα φεύγει κάπως από τα όρια του μικρού και του αμελητέου.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Γεια λοιπόν αν και τη σελίδα σας την επισκέπτομαι αρκετούς μήνες τώρα.

Ρωτάει ο George αν τα άτομα αυτά θα λείψουν από το πεδίο της μάχης; Όχι δεν θα λείψουν γιατί έχουν πολλά χρόνια να βρεθούν στο οποιοδήποτε πεδίο κοινωνικής μάχης, αν βρέθηκαν ποτέ τους! Δυστυχώς όμως δεν είμαι σίγουρος ότι π ρ έ π ε ι να λείψει αυτή η Αριστερά (ή μήπως «Αριστερά»;;;) από το χώρο γενικότερα.

Από την μια διαβάζω στο σάιτ τους δεξιές/φιλελεύθερες απόψεις σαν και αυτή “Υπάρχει τεράστια ανάγκη να κατανοήσουμε πως το διαρκές χάϊδεμα του Δημόσιου Τομέα δεν είναι...επαναστατική πράξη. Υπάρχει κρίσιμη ανάγκη για μια Αριστερά που κατανοεί τι εστί Αξιοκρατία, Παραγωγικότητα, Υγιές Επιχειρείν, Πράσινη Οικονομία κλπ.” και λέω πάει καλά που ξεκουμπίστηκαν!

Από την άλλη ξέρω πως αυτό το κομμάτι είναι ίσως το μόνο που μπορεί να φέρει κάποιες αριστερές ιδέες στα αυτιά ενός συντηρητικού ακροατηρίου και αυτό είναι χρήσιμο και ίσως κρίσιμο στις ημέρες που μας έρχονται.

dimitris t

LeftG700 είπε...

Φίλε dimitris t,


Βάζεις στην οθόνη ένα ενδιαφέρον για συζήτηση θέμα. Θα επανέλθουμε αργότερα λόγω πίεσης χρόνου. Γειά κι από μας.


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

“Υπάρχει τεράστια ανάγκη να κατανοήσουμε πως το διαρκές χάϊδεμα του Δημόσιου Τομέα δεν είναι...επαναστατική πράξη.

Γιατί ρε Dimitri; Είναι επαναστατική;
Η Αριστερά του Τσίπρα έχει τόσο μυαλό
όσο τα σκυλιά του Pavlof. Αφού επιτίθεται στο δημόσιο τομέα ο νεοφιλελευθερισμός,αντανακλαστικά η υπεράσπιση του νοείται ως επαναστατική πράξη. Mε επαναστατικό υποκείμενο του
τα διανοητικά ακαδημαϊκά ζόμπι ,τis ριζοσπαστικές συντεχνίες των εφοριακών,τελωνειακών και των προλεταριων του ΟΣΕ.
Oso kai o sosialismos tou A.Papandreou me thn ektoxeush tou dhm xreous.

Ανώνυμος είπε...

Όχι δεν είναι! Η πρόταση όμως που ακολουθεί διευκρινίζει και την σκοπιά του συγγραφέα…

"Υπάρχει κρίσιμη ανάγκη για μια Αριστερά που κατανοεί τι εστί Αξιοκρατία, Παραγωγικότητα, Υγιές Επιχειρείν, Πράσινη Οικονομία κλπ."

dimitris t

the elf at bay είπε...

Το περίμενα να γίνει αυτό στον Συνασπισμό χωρίς να γνωρίζω τα πρόσωπα βέβαια αλλά το λίγο του Αλέξη, με τον αχταρμά της πολιτικής θολοκουλτούρας του ΣΥΝ, ε δεν ήθελε και πολύ. Αυτό δεν είναι κόμμα, η παιδική χαρά του πρωτοετή φοιτητή είναι. Περαστικά τους!

santa maura είπε...

παιδια καλησπερα , δεν εννοουσα τον.."δυστυχια" το ερωτημα μου ηταν σχετικα με τα γεγονοτα στον συνασπισμο

LeftG700 είπε...

Φίλε dimitris t,


Επανερχόμαστε (κάλλιο αργά παρά ποτέ!...). Λοιπόν.

Γράφεις: «Από την άλλη ξέρω πως αυτό το κομμάτι είναι ίσως το μόνο που μπορεί να φέρει κάποιες αριστερές ιδέες στα αυτιά ενός συντηρητικού ακροατηρίου και αυτό είναι χρήσιμο και ίσως κρίσιμο στις ημέρες που μας έρχονται».

Καταλαβαίνουμε και συμφωνούμε με τον προβληματισμό. Διαφωνούμε με τη —διαφαινόμενη— πρόταση επίλυσης. Το ζήτημα δεν είναι να φέρουμε «κάποιες αριστερές ιδέες» στα αυτιά ενός συντηρητικού ακροατηρίου. Από μια άποψη, τις έχει ήδη! (Έχεις δει τελευταίες δημοσκοπήσεις; Είναι εύγλωττες). Το ζήτημα είναι να δώσουμε τη δυνατότητα σ’ αυτό το συντηρητικό ακροατήριο να αρχίσει να καταλαβαίνει γιατί του συμβαίνει ό,τι του συμβαίνει. Πώς μπορεί να γίνει αυτό όμως, αν δεν αναφερθεί κανείς στους γενικούς νόμους λειτουργίας του ισχύοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος; Ε, αυτό είναι κάτι που η ΑΠ το αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι! Τέτοιου τύπου προσεγγίσεις τις απορρίπτει ως «ιδεολογήματα του παρελθόντος», «ιδεοληψίες», «αναχρονισμούς»… Τι στο διάβολο μπορείς να πετύχεις κάτω από αυτές τις συνθήκες; Στην καλύτερη περίπτωση, να αποσπάσεις τη συναίνεση γύρω από την άποψη των δυσλειτουργιών του συστήματος. Μα αυτό το λέει κι ο Σαμαράς ακόμα! Και σε τελική ανάλυση: υπάρχει σύστημα χωρίς δυσλειτουργίες; Αυτό το ξέρουν όλοι! Περιμένουν την Αριστερά να τους το πει;

Έχει προβληματικές πλευρές η αποχώρηση της ΑΠ (αν συντελεσθεί); Φυσικά! Μόνο το «σπρώξιμο» που θα της προσφέρουν οι κάθε λογής καλοθελητές φτάνει!

Αλλά πάλι: και λοιπόν; Από τη στιγμή που δεχόμαστε τη διαλεκτική φύση των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, τι περιμέναμε; Μόνο το φιλέτο; Χωρίς το κόκκαλο;

Τότε μιλάμε για περίπατο, όχι για πολιτικό αγώνα! Και οι κλειδοκράτορες δεν είναι τόσο ηλίθιοι να μας τον προσφέρουν…


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Ανώνυμε φίλε, καλώς ήρθες!


Μπορεί η Αριστερά να έχει ως όραμα μια κοινωνία με ριζικά διαφορετική (επαναστατική) λειτουργία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένη ή πρέπει να προτείνει πάντα επαναστατικές λύσεις, ανεξαρτήτως συνθηκών και συσχετισμών δύναμης. Αυτό θα ήταν αυτοκτονικό.

Με αυτή την έννοια, όχι, η υπεράσπιση του δημόσιου τομέα δεν είναι κάτι το επαναστατικό. Όμως αποσπά από τα νύχια του (κερδοσκοπικού) κεφαλαίου κάποιους τομείς οικονομικής δραστηριότητας. Ο Τσόμσκι, ο οποίος ασφαλώς και δεν μπορεί να καταταγεί στους οπαδούς του γραφειοκρατικού ιεραρχικού κρατικού μοντέλου, έχει ρητά υποστηρίξει την άποψη ότι η υπεράσπιση του δημόσιου τομέα, προφανώς με όλα τα αρνητικά που τον συνοδεύουν από τη στιγμή που λειτουργεί κάτω από συνθήκες καπιταλιστικής οργάνωσης των κοινωνιών, είναι κάτι το αναπόφευκτο.

Αυτό δεν σημαίνει υπεράσπιση ακόμα και των κραυγαλέων του αδυναμιών ή προβλημάτων. Σημαίνει όμως ότι, επί της αρχής, υπερασπιζόμαστε τη μη παράδοσή του στο ιδιωτικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να πολεμά την ατομικιστική κερδοσκοπία, ακόμα κι αν κινδυνεύει να κατηγορηθεί[1] για «κρατικίστικες» αντιλήψεις. Αυτή τουλάχιστον είναι η γνώμη μας.


Τα λέμε


[1] Και υποχρεώνεται να βρει του τρόπους να αμυνθεί αποτελεσματικά, πράγμα που δεν το καταφέρνει πάντα...

LeftG700 είπε...

Φίλε elf,


Είναι σωστή σε μεγάλο βαθμό η κριτική σου. Το ζήτημα είναι αν την ασκείς ως αντίπαλος ή ως συνοδοιπόρος. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά θα μας τιμήσεις με κάποια απάντηση…


Τα λέμε :-)

LeftG700 είπε...

Φίλε giorgos,


Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό το σχετικό με τον «δυστυχία» δεν το καταλάβαμε και πολύ. Και για να τα λέμε όλα, δεν καταλάβαμε …Χριστό! Πάσα διευκρίνιση δεκτή!


Τα λέμε

santa maura είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
not_me είπε...

καλημερα ,

ρε μεθυσμενοι ειστε ?? :) τα πινατε χθες και εχετε hang over?

ο γιωργος απο την λευκαδα λεει απλα οτι το μηνυμα του αυτο:
"Ανώνυμος είπε...

ρε παιδια τι να συμβαινει αραγε? προκειται για την συνηθησμενη επιδημια? (φραξιες , φαγωμαρα κλπ?) η ειναι τιποτε αλλο? που εχει σχεση με την τρεχουσα πολιτικη κατασταση? καλο απογευμα γιωργος-λευκαδα "

δεν αναφεροταν στον ανωνυμο που κανει τα ηλιθια σχολια (και που ο γιωργος τον ονομαζει "ο δυστυχιας") αλλα στο δικο σας post!

για πιειτε εναν ακομα καφε... :)

χαιρετω!

LeftG700 είπε...

Ουπς! Άλλο george κι άλλο giorgos! Ελπίζουμε να μη μας βάλετε να το γράψουμε 100 φορές!

Θα επανέρθουμε giorgo.

Ευχαριστούμε george! Και ναι! Η αλήθεια είναι ότι χθες το παρακάναμε λίγο...


Τα λέμε

the elf at bay είπε...

Ως συνοδοιπόρος της Αριστεράς όχι του Συνασπισμού (φτου κακά).

LeftG700 είπε...

Φίλε Γιώργο,


Δεν είναι εύκολο, σε μας τουλάχιστον, να δώσουμε απάντηση για το τι ακριβώς συμβαίνει. Πιστεύουμε, όπως το λέμε και στο ποστ και όπως κυκλοφορεί και αλλού, ότι οι ουσιαστικές διαφορές της ΑΠ με τη σημερινή πλειοψηφία του ΣΥΝ δεν είναι τόσες πολλές όσο δείχνουν. Ακόμα και για το θέμα του ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που ο ΣΥΝ εξακολουθεί να τον θέλει υπό τον έλεγχό του —πράγμα το οποίο με τον τρόπο που λειτουργεί μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να το πετυχαίνει άνετα— γιατί άραγε ήταν υποχρεωτικό να ζητείται εδώ και τώρα κάτι (η απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ) το οποίο δ ε ν μπορούσε να το δώσει ο Τσίπρας έτσι κι αλλιώς χωρίς να αυτοεξευτελιστεί πλήρως;

Λέγονται διάφορα. Ένα από αυτά είναι ότι η ομάδα Κουβέλη με τον τρόπο αυτό δηλώνει το «παρών» και τη διαθεσιμότητά της στην περίπτωση που λίγο αργότερα γίνει της πουτάνας από τον απελπισμένο κόσμο και χρειαστούν λύσεις «οικουμενικών κυβερνήσεων» και τα ρέστα. Είναι έτσι; Ενδεχομένως ναι, αλλά μόνο ενδεχομένως. Δεν το ξέρουμε και επομένως δεν μπορούμε να λέμε ό,τι μας κατεβαίνει.

Όπως και να ’χει, εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα το διαζύγιο έχει περισσότερα καλά, παρά κακά. Και στην τελική: η ζωή θα δείξει!


Τα λέμε


ΥΓ Το σχόλιο ενός santa maura που φαινόταν να είναι σταλμένο από σένα(*) το έφαγε η μαρμάγκα γιατί ποτέ δεν είχες υπογράψει έτσι κι ούτε υπήρχε λόγος να το κάνεις τώρα. Παίρνεις μια …προσωπική γεύση του «δυστυχία». Αν πάλι είναι δικό σου, μη μας …μπερδεύεις κι εσύ! Μας φτάνει αυτός! :-)

(*)Ο/Η santa maura είπε...
καλημερα παιδια , εχετε δικιο εγω φταιω για το μπερδεμα . το ερωτημα μου εχει σχεση με αυτα που γινονται στον συνασπισμο , προκειται για μια απλη διασπαση οπως αυτες που συμβαιουν συνηθως στο χωρο της αριστερας? η προκειται για κατι πιο βαθυτερο που εχει σχεση με την πολιτικη κατασταση..
10 Ιουνίου 2010 10:51 π.μ.

LeftG700 είπε...

Φίλε elf,


ΟΚ! Να που μας έκανες την τιμή! Thanks. Όμως μην είσαι τόσο απορριπτικός! Κι ο ΣΥΝ κομμάτι της Αριστεράς είναι. Με τα κακά του και τα καλά του. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον κ.λπ., κ.λπ.


Τα λέμε :-)

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα LeftG700.

Χαμογέλασα με το ποστ σου, γιατί θυμήθηκα κάτι που έχει πει ο Ιταλός φιλόσοφος Bobbio: "Δυστυχώς οι Αριστερές είναι πάντα πολλές ενώ η Δεξιά μία"

Έρχομαι σε λίγο δύσκολη θέση, μιας και ουδέποτε υπήρξα υποστηρικτής των ελληνικών αριστερών κομμάτων.Και βλέπω ότι η συζήτηση εδώ έχει πάρει φωτιά.Θα πω όμως κάποιες σκέψεις που μου έρχονται.

1)Όλος αυτός ο αναστοχασμός και ο προβληματισμός του ΣΥΡΙΖΑ καταντά κουραστικός και αναξιόπιστος. Υπάρχει ένα ανέκδοτο: "Τί μέρα είναι αύριο; Παρασκευή. Ας το συζητήσουμε.."

2)Τα ελληνικά κόμματα είναι όλα ξεπερασμένα. Τα έχει ξεπεράσει η ίδια η εποχή και οι παγκόσμιες συνθήκες που επικρατούν.Συμβαίνουν πράγματα και ζυμώνονται άλλα, που απαιτούν νέες λογικές και άλλες συλλογικότητες.Η εποχή αλλάζει και δεν μπορούμε να μένουμε με ολα αυτά τα καμμένα πρόσωπα του παρελθόντος - ανεξαρτήτως κομμάτων. Χρειάζεται νέα σκευή - Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς -τουλάχιστον όπως τα ξέραμε. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο από εμάς τους νέους ανθρώπους.

3)Εάν κάτι έχει καταστρέψει αυτή τη χώρα είναι ότι όλοι τρώγονται σαν τα κοκόρια. Από ιδρύσεως ελληνικού κράτους, είχαμε αντίπαλα στρατόπεδα.Μια ζωή εμφυλίους. Και όλη η μετεμφυλιακή κατάσταση και η στάση της Αριστεράς, με τη ρητορική της, το διαρκή αντίλογο, φέρει και αυτή της ευθύνες της. Σε αυτή τη χώρα όλοι πλακώνονται μεταξύ τους, το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, το ΚΚΕ με το ΣΥΡΙΖΑ, Το ΣΥΡΙΖΑ με το ΛΑΟΣ, οι αντιεξουσιαστές με τους Χρυσαυγίτες και πάει λέγοντας. Έλεος πια!!
Φίλοι Συριζαίοι εργαζόμενοι σε έντυπα της παράταξης, όταν το πλοίο βούλιαξε, μου έλεγαν: να οι μικροπρέπειες, οι μικροπολιτικές, οι εμπάθειες, τα δικαστήρια, καμμία σχέση δηλαδή με Αριστερό ήθος. Σαν τα κοκόρια και αυτοί.Τα ίδια σκατά όπως παντού.
Ξέρω ΠΑΜΙτες, που μια χαρά βολεύτηκαν στο Δημόσιο και δε δούλεψαν ποτέ τους.Αλλά οι απεργίες απεργίες και ο συνδικαλισμός συνδικαλισμός!!Ε, δεν πάει έτσι η δουλειά. Για Πασοκ και ΝΔ τί να πω;Τις πομπές τους τις ξέρουμε.Εάν δεν απαλλαγούμε ως χώρα από την αρχομανία και τον ψωροεγωισμό που μας κατατρέχει, τα ίδια χάλια θα είναι πάντα.

ΤΕΛΟΣ:

1)Η διαρκής επανάσταση, είναι ένας εφιάλτης και παντελώς αντίθετος στην ανθρώπινη φύση και χαίρομαι που το αναγνωρίζετε.

2)Μου είπαν ότι τους λόγους του Σαμαρά τους γράφει πρώην αριστερός (εκεί έχουμε φτάσει!!) Ίσως αυτό εξηγεί και κάποιες ομοιότητες που και εσείς αναφέρετε πιο πάνω.

3) Όταν το πρόταγμα "ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ" το χρησιμοποιεί αλυσίδα επίπλων για να προτρέψει τον κόσμο να αγοράσει τα έπιπλά της, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΜΙΛΑΜΕ; ΓΙΑ ΤΙ ΜΠΟΥΡΔΟΥΚΛΩΜΑ;ΤΙ ΣΑΛΑΤΑ; O εχθρός λοιπόν είναι πολύ πιο ύπουλος και διακορευτικός. Είναι περισσότερο πολιτισμικός και λιγότερο πολιτικός.
Για αυτό και η Αριστερά τραβά ζόρια στις μέρες μας. Γιατί οι λέξεις έχασαν το νόημά τους. Και ό, τι λέμε εδώ, ωχριά μπροστά σε αυτά.

Εύχομαι να μη θεωρηθώ αντίπαλος. ΠΟυ μπορεί βέβαια να γίνει και αυτό κάποιες φορές, μολονότι έχει και τη χάρη του. Αυτό το αντίπαλος ή συνοδοιπόρος που γράφεις, βγάζει εμπάθεια. Και δεν είναι καθόλου αριστερής εμπνέυσεως. Μωρέ, όχι εμπάθεια και λογική στρατοπέδου και εδώ...

Φιλικά..

Ανώνυμος είπε...

Βασικά είμαι η Aphrodite's child και το πάνω ποστ είναι δικό μου αλλά δεν το δεχοταν με τίποτα με λογαριασμό Google. Το έστειλα ως ανώνυμος

LeftG700 είπε...

Καλώς το παιδί (κορίτσι) της Αφροδίτης!

Θίγεις σημαντικά ζητήματα και δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να ανταποκριθούμε επάξια (έπεσες και σε ημέρα δημοσίευσης...). Θα το κάνουμε αργότερα, μπορεί και αργά το βράδυ.

Προς το παρόν, μια κουβέντα μόνο: Μας αδικείς χρεώνοντάς μας εμπάθεια. Αυτό διόλου δεν πρόκειται να μας κάνει να σε αντιπαθήσουμε, μη φοβάσαι. Το λέμε απλά ως παρατήρηση, επισήμανση. Κι έχουμε την πίστη ότι, με την προϋπόθεση να τα λέμε που και που, θα το καταλάβεις.


Τα λέμε (αργότερα)

the elf at bay είπε...

Ρε συ δεν είμαι απορριπτικός απλά ο ΣΥΡΙΖΑ/ΣΥΝ δεν με έπεισαν ποτέ. Πιο πολύ αριστερούς αστούς τους κόβω παρά αριστερούς μαχητές οι οποίοι έχουν να προτείνουν ρηξικέλευθα πράγματα.

katerina είπε...

Να πω και εγώ μια καλησπέρα.
Δεν θέλω αυτή τη στιγμή να μπω σε …ιστορικές αναφορες, ίσως γιατί πολλες από αυτές δεν εχουν ουσιατική αξία.
Και δεν εχουν ουσιατική αξια, γιατί δεν εχουν πολιτική αξια. Εγιναν πάνω σε ιδεολογικές διαφορες, που «φτιαχτηκαν» για να στεγασουν προσωπικές διαφορές, να εξυπηρετησουν ηγεμονισμούς, μικροπολιτικές κουτσομπολιτικες προσεγγισεις, και ανακυκλωση προσωπων.

Εγώ λοιπόν θεωρουσα πάντα ότι στην πολιτική η πιο τραγική λέξη είναι η λέξη ενοτητα. Ε, λοιπόν είναι πολύ υπερεκτιμημένη λέξη η «ενοτητα». Και για δειτε γιατί ιστορικά οι…Αριστερες ήταν πάντα πολλες. ίσως ειναι το πιο ενδιαφερον θεμα για αναλυση. Ο λόγος ύπαρξης των πολλών …αριστερών. Νομιζω ότι η ρηση του Bobbio, δεν πρέπει να περάσει στο ντουκου. Αλλά ..γιατι;;;;;

Αν σε κάτι θα συμφωνησω απολυτα μαζί σας (αλλά δεν θα πω τωρα σε τι διαφωνώ, θα επανελθω ή εδώ ή αλλου) είναι ότι επιτελους το μόνο καλό της κρισης είναι το ότι οι τεκτονικές πλάκες του πολιτικου συτηματος ΜΕΤΑΚΙΝΟΥΝΤΑΙ. Και πρωτος ο Συν το νοιωθει στο πετσι του.

Ποιο είναι αυτό που επείγει; ΔΙΑΣΠΑΣΕΙΣ. Παντου διασπασεις. ΠΑΝΤΟΥ!!!

Μην βλέπετε στατικά τα πραγματα. Μη κάνετε αυτό το ολεθριο λάθος να βλέπετε μια εξισωση με μυριες όσες παραμετρους σαν μια απλή πρωτοβάθμια εξισωση. Μπορεί 1000 ανθρωπους να τους ενδιαφερει αν ο Φωτης θα κάνει αυτό, ο Αλεκος το άλλο, ο Αλεξης το τρίτο και ο Μιχάλης το τεταρτο, αλλά αυτό είναι αυτό που μπορουμε μικροπολιτικά νΑ δουμε σημερα. Αφορά …1000, 2000, 100.000 ε, και; Στην πραξη είναι η σκιες στην κουρτινα που καλυπτει τα σημαντικά.

Και τα σημαντικά δεν ειναι με ποιον πινει καφέ ο Π.ή ο Σ. ή ο Κ. Ο κάθε ένας κραταει τις καβαντζες του, παλευει αν φυλαξει τα νωτα του, κοιτάει που μπορεί να επιβιώσει Αυτό αφορά έναν κόσμο που έμαθε να βλεπει περισσότερο ειτε κοινωικά ειτε τηλεοπτικά την Αριστερά, αλλά αν η Αριστερά ειχε μια espresso, ή κάτι αντιστοιχο, μόνο εκει θα ειχαν θεση όλα αυτά.

Λατρευω τα συνθηματα, θεωρω ότι είναι πολύ μεγάλη τεχνη να βαζεις σε 10 λέξεις αυτό που θελεις να επικοινωνησεις. Τα συνθηματα του Μαη του 68, είναι μια ιστορια από μόνα τους. Αν κάποιο κραταω, όπως κάποιος κραταει ένα φυλαχτό, ήταν ένα συνθημα που πρωτοειδα μιας και είχε αφεθεί …καλοσυντηρημενο μάλιστα , ετσι σαν …μνημειο στον τοιχο του πανεπιστημίου μου, 25 χρονια μετά τον Μαη του 68. Ελεγε: Τρεξε συντροφε, ο παλιος κόσμος είναι πίσω σου (Cours camarade, le vieux monde est derrière toi). Όταν κάποτε ρωτησα γιατί αυτό …συντηρηθηκε και όλα τα άλλα σβηστηκαν, η απαντηση ΄τηαν ότι εμεις σαν camarades θετικών επιστημών, έπρεπε να αγωνιζομαστε πάντα να μην μας προλάβει ο παλιος κόσμος που μας …κυνηγουσε. Μια ανάγνωση…

Δεκαδες αναγνωσεις όμως έχει αυτό. Και αυτές οι αναγνωσεις είναι ανοιχτες για συζητηση, όχι αν ο Φωτης μιλαει στα παραθυρα και ο Αλέκος όχι. Αυτοι είναι απλα ΄ο παλιος κόσμος…που μας κυνηγάει.

Cours camarades

LeftG700 είπε...

Φίλη Aphrodite's child,


Δεν είναι καθόλου εύκολο να απαντήσουμε σε ένα τέτοιο σχόλιο-ποταμό. Θίγεις πάρα πολλά ζητήματα και επειδή το κάνεις αυθόρμητα (καλό αυτό) είναι και κάπως ανακατεμένα (αυτό είναι κακό). Θα προσπαθήσουμε να τα κατηγοριοποιήσουμε και να τα ιεραρχήσουμε κάπως.

1) Κατακερματισμός της κοινωνίας. 2) Κατακερματισμός της Αριστεράς. 3) Αναξιοπιστία των αριστερών και —αντανακλαστικά— της αριστερής ιδεολογίας. 4) Το παλιό πέθανε. Ζητείται το νέο και 5) Η πολιτική ήττα ήρθε μέσα από την πολιτισμική επικυριαρχία του αντιπάλου. Αυτά νομίζουμε είναι τα κύρια. Λοιπόν:

1) Κατακερματισμός της κοινωνίας. Σ’ όλες τις χώρες πλακώνονται μεταξύ τους και σ’ όλες τις κοινωνίες που είναι διαιρεμένες σε διαφορετικές τάξεις και στρώματα. Εμείς μπορεί να είμαστε λίγο πιο φωνακλάδες ως νότιοι και μεσογειακοί. Επίσης και περισσότεροι απείθαρχοι κοινωνικά και με μεγαλύτερη ατομικιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Αυτές οι ιδιομορφίες επηρεάζουν τους τρόπους με τους οποίους πλακωνόμαστε. Νομίζουμε όμως ότι είναι λάθος να επηρεάζεσαι κι εσύ με τη σειρά σου από τις μοναδικές μορφές των συγκρούσεων και να αναγορεύεις εξ αιτίας τους και τις ίδιες τις συγκρούσεις μοναδικές.

Ένα δεύτερο: Για την Αριστερά —σε αριστερό τσαρδί ήρθες, αριστερές διηγήσεις θ’ ακούσεις, τι περίμενες;— η βασική διαίρεση των ταξικών κοινωνιών είναι μεταξύ των οικονομικά κυρίαρχων και των οικονομικά υποτελών. Αυτή τη διαίρεση την υλικά υπαρκτή και πραγματική προσπαθούμε να αποκαλύψουμε και να την οξύνουμε μέχρι τα πράγματα να επιβάλλουν την κατάργησή της (με τη συναίνεση της κοινωνίας). Για τις υπόλοιπες διαιρέσεις (ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον δημοσίων, μισθωτοί εναντίον αυτοαπασχολούμενων, δικηγόροι εναντίον γιατρών, υδραυλικοί εναντίον ψυκτικών, γιωταχήδες εναντίον ταξιτζήδων, άθεοι εναντίον πιστών, κρεατοφάγοι εναντίον χορτοφάγων και πάει λέγοντας, όρεξη να ’χεις) αναζήτησε τους ενόχους σε εκείνους οι οποίοι ακριβώς για να αποκρύψουν τη βασική διαίρεση υποδαυλίζουν τις δευτερεύουσες.

2) Κατακερματισμός της Αριστεράς. Παλιά αμαρτία της. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα. Δυο-τρεις βασικοί λόγοι:

Η Αριστερά είναι από κάτω. Προσπαθεί να ανατρέψει μια κατάσταση. Όχι να σχηματίσει κυβέρνηση. Αλλά για να σχεδιάσει δημοκρατικά μια ριζικά άλλη κοινωνία. Το ’χεις εύκολο; Σαν να προσπαθείς να πεταλώσεις μύγα! Κι ο Bobbio είναι λίγο πονηρός όταν σημειώνει (σωστά) ότι «Δυστυχώς οι Αριστερές είναι πάντα πολλές ενώ η Δεξιά μία» χωρίς όμως να αναφέρει ότι για τον κυρίαρχο είναι πολύ πιο εύκολο να είναι περισσότερο ενωμένος από τον κυριαρχούμενο. (Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και ο πλούτος χοροεσπερίδες με βαλς και ταγκό!...).

Ένας δεύτερος: Οι ιδεολογικές διαφορές. Οι οποίες τις περισσότερες φορές στην πραγματικότητα είναι διαφορές πάνω στη στρατηγική και τακτική που κάθε ρεύμα της Αριστεράς πιστεύει ότι πρέπει να ακολουθηθεί. Θα πεις, ίσως: πολύ στρατηγική ρε παιδιά, κόψτε κάτι. Δεν συμφωνούμε. Όταν θέλεις να ανέβεις στον τρίτο όροφο, τα πράγματα είναι απλά: παίρνεις το ασανσέρ κι έφτασες. Όταν θέλεις όμως να τον χτίσεις, το πράγμα μπερδεύει λίγο, δε συμφωνείς; Βέβαια, συχνά, το παρακάνουμε. Γιατί; Εδώ περνάμε στον τρίτο λόγο.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Ξέρεις, κορίτσι της Αφροδίτης, κι οι αριστεροί είναι άνθρωποι, όχι …θεάνθρωποι! Έχουν όλες τις ατέλειες της ανθρώπινης φύσης: εγωισμούς, μικροπρέπεια, φθόνο, εξουσιαστική διάθεση, πνευματική τεμπελιά, δυσανεξία στην κριτική όταν την υφίστανται και ευκολία να την ασκούν σε άλλους, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Αν τους ονειρεύεσαι αλάνθαστους, παρ’ όλο που δε μας βολεύει, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σου χαλάσουμε το όνειρο.

3) Αναξιοπιστία των αριστερών και —αντανακλαστικά— της αριστερής ιδεολογίας. Νομίζουμε ότι η προηγούμενη παράγραφος μπορεί άνετα να καλύψει κι αυτό το κεφάλαιο. Με μια προσθήκη: είμαστε αριστεροί που ζούμε όμως εντός ενός συστήματος που συνθλίβει τους ανθρώπους και συχνά τους κάνει «δικούς του». Μη το ξεχνάς! Κι επειδή κι εμείς είμαστε άνθρωποι με σάρκα και οστά… (Εδώ επιστρέφουμε σε πράγματα που ήδη είπαμε).

4) Το παλιό πέθανε. Ζητείται το νέο. Μιλάς για δυο παλιά πράγματα, αν καταλάβαμε καλά. Μιλάς για πρόσωπα και μιλάς για σκευή (δηλαδή ιδεολογικό «εξοπλισμό», αν καταλάβαμε και πάλι καλά).

Για τα πρόσωπα: Πολλά αριστερά πρόσωπα είναι φθαρμένα. Συμφωνούμε. Όμως και η αντικατάσταση δεν είναι εύκολη. Η Αριστερά από το ’90 (χοντρικά) και μετά στερήθηκε το νέο αίμα.

Για τη σκευή: Το πρόταγμα της Αριστεράς είναι η ισότητα μέσω της κατάργησης της οικονομικής υποδούλωσης των ανθρώπων. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει ακόμα κι αν βγάλει ο ήλιος κέρατα! Αν αλλάξει, δεν υπάρχει Αριστερά. Τώρα, αν με τη λέξη ‘σκευή’ εννοείς τους τρόπους προσέγγισης, επικοινωνίας με τους ανθρώπους και προσηλυτισμού, εκεί θα συμφωνήσουμε σε μεγάλο βαθμό. Με μια όμως υποσημείωση: Μην εκπλαγείς αν μερικά από αυτά τα νέα «εργαλεία» που κι εσύ ενδεχομένως έχεις στο μυαλό σου, τα διέθετε από πολύ παλιά η Αριστερά, αλλά τα ξέχασε κάπου στο δρόμο, ίσως και μέσα στον πανικό της μετά την ήττα του ’89-’91!

5) Η πολιτική ήττα ήρθε μέσα από την πολιτισμική επικυριαρχία του αντιπάλου. Αυτό είναι μια σωστή επισήμανση. Όμως για τους αριστερούς δεν αποτελεί καμία έκπληξη. Η επικυριαρχία πηγάζει από την οικονομική εξάρτηση αλλά εξαπλώνεται σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής. Κάποια στιγμή φτάνεις να μιλάς όπως θέλει ο επικυρίαρχος. Που σημαίνει βέβαια ότι σ κ έ φ τ ε σ α ι όπως θέλει εκείνος! (Γιατί είπαμε πριν ότι η ριζική αλλαγή της κοινωνίας είναι τόσο εύκολή όσο σχεδόν και το πετάλωμα μιας μύγας;).

Φίλη Aphrodite's child, προσπαθήσαμε να δώσουμε τη δική μας ματιά για όσα έθιγε το σχόλιό σου. Το κάναμε έντιμα και με πάθος, αλλά όχι με εμπάθεια. Και να πούμε εδώ ότι παρεξήγησες τελείως αυτό που γράψαμε στον elf. Ήταν μια φυσιολογική ερώτηση για να ξέρουμε από ποια σκοπιά ασκούσε κριτική στην Αριστερά. Γιατί, ξέρεις, κι εμείς ασκούμε συχνά, συχνότατα, κριτική. Αλλά από αριστερή σκοπιά. Θέλαμε λοιπόν να ξέρουμε τη δική του. Όχι για να τον καταδικάσουμε ή να τον «απορρίψουμε». Για να μπορέσουμε να συζητήσουμε καλύτερα μαζί του. Και μέσα στο ‘καλύτερα’ πρώτο-πρώτο είναι —μάντεψε!— το καλύτερα για την Αριστερά. Το μπλογκ είναι πολιτικό. Και μπορεί να είναι μιας παρέας, αλλά δεν είναι παρεΐστικο.

Τέλος: Μας δήλωσες ότι δεν είσαι αριστερή. Αυτό δεν αρκεί για να σε θεωρούμε αντίπαλο. Αλλά και αντίπαλος να ήσουνα, ποιος σου είπε ότι δεν μιλάμε με αντιπάλους; Εκτός κι αν νομίζεις ότι για τους αντιπάλους βγάζουμε …κονσερβοκούτια! Ε, τότε θα …πηδηχτούμε απ’ το παράθυρο!(*)


Τα λέμε :-)


ΥΓ Δεν καταλαβαίνουμε γιατί γράφεις: «Η διαρκής επανάσταση, είναι ένας εφιάλτης και παντελώς αντίθετος στην ανθρώπινη φύση και χαίρομαι που το αναγνωρίζετε». Φυσικά δεν το ανοίγουμε κι αυτό το θέμα τώρα. Ήδη μας έχεις …εξοντώσει! ;-)


(*)Κοπιράιτ «Ράδιο Αρβύλα»

LeftG700 είπε...

Φίλε elf,


Και οι αριστεροί αστοί καλοί είναι! Ενίοτε και κάποιοι γερμανοί βιομήχανοι...

Μη γίνεσαι ...αριστεριστής! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη katerina,


Πολλά από αυτά που γράφουμε στο Αφροδιτοκόριτσο ισχύουν ως απάντηση και στο δικό σου σχόλιο. Έξυπνο κορίτσι είσαι, θα καταλάβεις ποια.

Δεν σε "ξεπετάμε" βέβαια. Υπάρχουν κι ορισμένα που θέλουμε να πούμε σ' εσένα ειδικά. Όχι τώρα όμως: το Αφροδιτοκόριτσο μας ...ξετίναξε! (Μπορεί να είμαστε "κακά παιδιά", αλλά ψέμματα δε λέμε!).

Θα συνεχίσουμε αύριο γιατί και το δικό σου σχόλιο θίγει ζητήματα που δεν απαντιούνται στο πόδι!... Καλό βράδυ!


Τα λέμε

LeftG700 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
VKP είπε...

Μπερδεύτηκα με το κείμενο. Δε νομίζω ότι φταις εσύ, αλλά ο ίδιος ο Συνασπισμός. Επειδή όμως μπορεί να φταίω κι εγώ, θα το ξαναδιαβάσω πιο προσεκτικά.

LeftG700 είπε...

Φίλη katerina,


Λοιπόν, αφού καλημερίσουμε, θα ξεκινήσουμε με μια παρατήρηση (observation). Αφορά σε ένα λάθος, κατά την ταπεινή μας άποψη, που κάνεις παρασυρμένη, όπως εμείς εκτιμούμε, από συναισθήματα ανίσχυρης οργής που, για να τα λέμε όλα, δεν μας είναι ξένα.

Από τη μια αξιολογείς τις ιστορικές αναφορές μας ως μη έχουσες ουσιαστική αξία επειδή κατ’ εσένα «Εγιναν πάνω σε ιδεολογικές διαφορες, που «φτιαχτηκαν» για να στεγασουν προσωπικές διαφορές, να εξυπηρετησουν ηγεμονισμούς, μικροπολιτικές κουτσομπολιτικες προσεγγισεις, και ανακυκλωση προσωπων».

Κι από την άλλη ισχυρίζεσαι ότι το πιο ενδιαφέρον θέμα για ανάλυση είναι, ίσως, το γιατί οι Αριστερές ήταν πάντα πολλές («Και για δειτε γιατί ιστορικά οι…Αριστερες ήταν πάντα πολλες. ίσως ειναι το πιο ενδιαφερον θεμα για αναλυση. Ο λόγος ύπαρξης των πολλών …αριστερών. Νομιζω ότι η ρηση του Bobbio, δεν πρέπει να περάσει στο ντουκου»).

Μα αν είσαι σίγουρη ότι οι πολλές διαφορές οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα και μόνο, γιατί να σπαταλήσουμε χρόνο και φαιά ουσία για το ζήτημα; Αυτό μας κάνει να υποπτευόμαστε ότι, τελικά, δεν είσαι και τόσο σίγουρη για το συμπέρασμά σου.

Δεύτερος συλλογισμός πάνω σε αυτό και ενισχυτικός του προηγούμενου: Προτρέπεις και μάλιστα έντονα να ακολουθήσουμε τις διασπάσεις παντού, xωρίς φυσικά να μπορείς να κατηγορηθείς ότι τα κίνητρά σου είναι η ανθρώπινη μικρότητα. Γιατί όμως αυτά τα ευγενή κίνητρα τα απορρίπτεις συλλήβδην και με συνοπτικές διαδικασίες για άλλους; Δεν μας φαίνεται δικαιολογημένο από τα πράγματα. (Κι εδώ, για να σε πειράξουμε φυσικά, αλλά και για να αυτοσαρκαστούμε ως αριστεροί, σε ρωτάμε: «Μήπως ρε παιδάκι μου έχεις γίνει ήδη αριστερή και δεν το ξέρεις; Ή, μήπως κάνεις πολύ παρέα με αριστερούς κι έχεις πάρει τα χούγια τους;»).

Συμφωνούμε με το «διασπάσεις παντού». Αλλά θα το συμπληρώναμε και με το αντίθετό του: «Ενότητα παντού»! Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Δεν «μπορεί να γίνει». Γίνεται ήδη!

Διαίρεση (προτιμάμε αυτή τη λέξη από το ‘διάσπαση’) όχι ασφαλώς έτσι στα κουτουρού. Επομένως, με βάση τι, πάνω σε ποια διαχωριστική γραμμή θα γίνει η διαίρεση; Πάνω στο πώς αντιμετωπίζουμε την κατάσταση, σωστά; Κοίτα τώρα το περίεργο:


ΣYNEXIZETAI

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Αυτή η διαχωριστική γραμμή μας απομακρύνει από τους ανανεωτικούς του ΣΥΝ. π.χ. Από την άλλη μας φέρνει μαζί: εσένα που ψήφισες ΠΑΣΟΚ, τον celin που μέχρι το 2004 ψήφιζε ΝΔ κι εμάς που, παρά το ότι άλλοι μας έχουν χαρακτηρίσει ‘γιαλαντζί αριστερούς’ κι άλλοι ‘νεοσταλινικούς’, εν πάση περιπτώσει, είμαστε αριστερά παιδιά! Να λοιπόν πώς γίνεται να πηγαίνει μαζί η διαίρεση με την πρόσθεση!

Να φύγουμε από αυτό και να πάμε σε μια παρεξήγηση του κειμένου μας. Θα επαναλάβουμε και σε σένα ότι αυτή την αναδρομή την κάναμε για να διευκολύνουμε όσους αναγνώστες δεν ξέρουν κάποια βασικά για τον αριστερό μικρόκοσμο και δεν μπορούν να καταλάβουν Χριστό απ’ ό,τι γίνεται. Έτσι, καταλήγουν στο απλουστευτικό «όλοι για την καρέκλα σκίζονται (στα δύο)». Το χαρακτηρίζουμε απλουστευτικό γιατί είναι μεν κι αυτός ένας υπαρκτός παράγοντας (όπως λέγαμε και στο Αφροδιτοκόριτσο, μιλάμε για ανθρώπους από σάρκα και οστά), αλλά όχι ο μόνος και κατά την άποψή μας ούτε και ο κύριος —αυτό το τελευταίο ισχύει μόνο για αριστερά στελέχη που δεν είναι της «καριέρας».

Μια δεύτερη παρανάγνωση: Δεν εστιάσαμε στα πρόσωπα. Και γενικά δεν εστιάζουμε σε πρόσωπα[1]. (Έχεις αντίθετη άποψη, απ’ όσο τουλάχιστον έχεις δει κάποια ποστ δικά μας; Να το συζητήσουμε). Χωρίς όμως και να τα μηδενίζουμε. (Πώς θα ήταν δυνατόν να κάναμε κάτι τέτοιο;Οι πολιτικές ασκούνται από πρόσωπα, του Κουβέλη, του ΓΑΠ, αλλά και το δικό σου ή το δικό μας).

Τέλος, για το όντως ωραίο σύνθημα που αναφέρεις (δεν μπαίνουμε φυσικά στη συζήτηση για το γαλλικό Μάη του ’68):

Όπως όλα τα αποφθεγματικά συνθήματα, η εφαρμογή του θέλει προσοχή. Για να διευκρινίσουμε τι θέλουμε να πούμε σου παραθέτουμε ένα άλλο, αγαπημένο σύνθημα των αριστερών όπου γης:

«Να μην πετάξουμε σύντροφοι μαζί με τα βρωμόνερα της σκάφης και το μωρό!».


Τα λέμε


[1] Κοίτα πώς κλείσαμε ένα προχθεσινό σχόλιο που στείλαμε στο http://dosepasa.wordpress.com/2010/06/09/22/#comments:

«Εν κατακλείδι: Πολλοί μέσα στην Αριστερά γεράσατε και μυαλό δεν βάλατε! Εξακολουθείτε να στοιχίζεστε δίπλα ή απέναντι σε πρόσωπα, αντί να προσπαθείτε να ορίσετε τους σωστούς κατά τεκμήριο πολιτικούς στόχους, να βρίσκετε τα πολιτικά μέσα για την επίτευξή τους και να υλοποιείτε το όποιο πολιτικό σχέδιο έχετε καταστρώσει. Να κάνετε πολιτική μ’ άλλα λόγια· όχι όμως πολιτική με όρους προσωπικών ελιγμών και τακτικών κινήσεων, αλλά με όρους κινήματος των εργαζομένων που τους περνάνε από αλλεπάλληλα μαχαίρια!

Κι εσείς χτενίζεστε;».

LeftG700 είπε...

ΟΚ φίλε VKP! Αναμένουμε.


Τα λέμε

aphrodite's child είπε...

Κατ΄ αρχάς ευχαριστώ που μου απαντήσατε διεξοδικά. Μα καλά πώς γίνεται και ανταποκρίνεστε τόσο άμεσα και εκτενώς; Μπράβο!!
Να ξεκαθαρίσω κάτι: είπα ότι δεν έχω ψηφίσει ποτέ κόμματα της Αριστεράς. Όχι ότι δεν είμαι αριστερή. Όπως με ρώτησε και ένας φοιτητής μου: "Κυρία, είστε αριστερών αντιλήψεων;"Αφού τους τα είχα πρήξει να κάνουμε προγράμματα προσέγγισης με μετανάστες, πρώην χρήστες, τσιγγάνους, κλπ
Τεσπα. Ίσως δεν είμαι αριστερή με τον τρόπο που είστε εσείς.
Δυστυχώς θεωρώ ότι ο άνθρωπος είναι ένα εγωιστικό τομάρι που πάντα θα καταπιέζει και θα καταπιέζεται. Δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη κοινωνία γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος δεν είναι δίκαιος.Και ο εξουσιαζόμενος γίνεται εξουσιαστή. Δεν υπήρξε τέτοια κοινωνία, δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ, παρά μόνο αν ο άνθρωπος αλλάξει.
Πώς είναι δυνατόν, άνθρωποι με αδυναμίες, εξουσιομανία, μικροπρέπειες και φιλοδοξίες, να φέρουν την αλλαγή; Να άρουν την Αδικία;Για αυτό και περιμένω από τους αριστερούς περισσότερο αυτοί από όλους τους άλλους, να διαπνέονται από ήθος. Διαφορετικά σε τί διαφέρουν από όλους τους υπόλοιπους; Άντε όχι θεάνθρωποι, σχεδόν όμως. Από τους άλλους τί να περιμένω; Ελλάς,Ελλήνων Χριστιανών;
Δεν πιστεύω στην πολιτική. Όσο περνούν τα χρόνια δεν πιστεύω ούτε στην ιδεολογία. Με φοβίζει οτιδήποτε φανατίζει και ομαδοποιεί. Πιστεύω στην αλλαγή των συνειδήσεων, στην Παιδεία, στη στάση ζωής. Μόνο άριστοι πολίτες μπορούν να έχουν άριστη πολιτεία. Είμαι πλατωνική σε αυτό. Για τέτοιο ρεφορμισμό μιλάμε.. ΧΑ ΧΑ!! (μεταφορικά μιλώντας, έτσι;)
Βέβαια, αυτό είναι ένα πολιτικό μπλογκ. Επιτρέψτε μου να μιλάω όμως πιο φιλοσοφικά – κοινωνιολογικά.
Νομίζω πάντως ότι οι αριστερές είναι πολλές γιατί έχουν να κάνουν με ελεύθερα και προοδευτικά πνεύματα που προβληματίζονται και στοχάζονται.
Τέλος, συμφωνώ με Κατερίνα σε μεγάλο βαθμό.

LeftG700 είπε...

Αφροδιτοκόριτσο[1] καλό σου μεσημέρι!


Τι μάθαμε από το τελευταίο σου σχόλιο:

1) Είσαι πανεπιστημιακιά.

2) Αυτοπροσδιορίζεσαι ως χορτοφάγος επειδή δεν τρως κρέας την Καθαρή Δευτέρα.

3)Είσαι αντιδιαλεκτικιά.

4) Είσαι αντιουσιοκρατικά ουσιοκρατικιά.

5) Πιστεύεις ότι το 0 δεν είναι αριθμός.

6) Π ι σ τ ε ύ ε ι ς στην απιστία.

7) Είσαι καλής πίστης.

Αυτές είναι οι διαπιστώσεις μας σύμφωνα με το φτωχό μας το μυαλό. Πριν προχωρήσουμε στη θεμελίωσή τους, πες μας ποιες αποδέχεσαι και ποιες όχι.


Τα λέμε :-)


ΥΓ 1 «Βέβαια, αυτό είναι ένα πολιτικό μπλογκ. Επιτρέψτε μου να μιλάω όμως πιο φιλοσοφικά – κοινωνιολογικά».

Είναι ένα πολιτικό μπλογκ που έχει ανακηρύξει ως ισχύον καθεστώς αυτό της Λαϊκής Δημοκρατίας. Πράγμα που σημαίνει ότι αν ένας αναγνώστης/τρια θέλει να μιλήσει για τους καυγάδες με τους γονείς του/της ή για την τελευταία ερωτική απογοήτευσή του/της, θα τον/την ακούσουμε με πολύ μεγάλη προσοχή και θα συζητήσουμε μαζί του/της με χαρά.

ΥΓ2 «Νομίζω πάντως ότι οι αριστερές είναι πολλές γιατί έχουν να κάνουν με ελεύθερα και προοδευτικά πνεύματα που προβληματίζονται και στοχάζονται».

Συμφωνούμε· και συμπληρώνει την απάντησή μας στο προηγούμενο διπλό σχόλιο. Θυμίζουμε όμως και πάλι ότι συχνά πίσω από την ελευθερία του στοχασμού και της διαφωνίας κρύβονται ταπεινότερα προσωπικά κίνητρα.

ΥΓ3 «Κατ΄ αρχάς ευχαριστώ που μου απαντήσατε διεξοδικά. Μα καλά πώς γίνεται και ανταποκρίνεστε τόσο άμεσα και εκτενώς;».

Μη μας ευχαριστείς. Είναι χαρά μας να κάνουμε το καθήκον μας όπως εμείς το καταλαβαίνουμε. Και με τις γνωστές ανθρώπινες ατέλειες φυσικά. Μάντεψε: Ούτε εμείς είμαστε Θεάνθρωποι! ;-)


[1] Από το «Δελφινοκόριτσο» του Ελύτη