Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Δημήτρη μου, Καζάκη μου… Άλλο Βούδας κι άλλο Κούδας! (Μέρος Α´)


Μερικές κριτικές σκέψεις για ένα προβληματικό άρθρο


ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΟΥ «Δρόμου» (10 Ιουλίου) διαβάσαμε στην 5η σελίδα, στην ενότητα ‘Πολιτική’, ένα άρθρο του Δημήτρη Καζάκη (εφ’ εξής ΔΚ) με τίτλο «Τι είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως σήμερα;» και υπότιτλο «Η περίοδος απαιτεί μια εντελώς διαφορετική ενότητα». Το άρθρο, που αναπαράγει κατά βάση τους προβληματισμούς του ΔΚ όπως τους ανέπτυξε με ομιλία του στο Φεστιβάλ Resistance, αναφέρεται στις ενωτικές πρωτοβουλίες και διεργασίες εντός της πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς και αμφισβητεί το κατά πόσον ωφελούν την ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Λόγω της κεντρικότητας του θέματος, όπως ήταν φυσικό, αναδημοσιεύτηκε σε αρκετά αριστερά blogs· εμείς παραπέμπουμε στο Βαθύ Κόκκινο, μια και όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το post, φιγουράριζε πρώτο-πρώτο στη σελίδα αναζήτησης. (Για την ομιλία του ΔΚ στο Resistance εδώ).

Οι bloggers που αναδημοσίευσαν το άρθρο δεν έκριναν σκόπιμο να καταθέσουν κάποια άποψη γι’ αυτό. Εμείς δεν θα τους μιμηθούμε· έχουμε κάποια πράγματα να σχολιάσουμε και για τα οποία, πιστεύουμε, αξίζει να γίνει κουβέντα. Ωστόσο, πριν αναπτύξουμε τις σκέψεις μας, για να πάρετε μια γεύση της πρόσληψης του κειμένου από τους αναγνώστες, αξίζει τον κόπο να παραθέσουμε λίγα ενδεικτικά σχόλια αναγνωστών —έτσι κι αλλιώς αρχικά τα σχόλια ήταν ελάχιστα· αργότερα πήραν φωτιά σε ένα blog, αλλά γι’ αυτό …αργότερα. Από αυτά τα αρχικά σχόλια παραθέτουμε ανακατεμένα:

«Και βέβαια καμιά ηγετική ομάδα από τις πολλές της Αριστεράς δεν έχει στις επιλογές της να ενθαρρύνει την οργάνωση κινημάτων από τα κάτω, την αυτοοργάνωση των μαζών. Αντίθετα κατασκευάζει συνεχώς σχήματα ( μέτωπα , πρωτοβουλίες κλπ) για να εγκλωβίσει τις όποιες κινήσεις και να τις μετατρέψει σε ιμάντες του παρακμιακού πολιτικού της λόγου. Η απόσταση των ηγεσιών από τα πραγματικά προβλήματα και τις ανάγκες του κόσμου είναι η αιτία της μικρής αποδοχής που βρίσκουν σχήματα και οργανώσεις από τον κόσμο. Αντίθετα το ΚΚΕ ως εκκλησία με τη μεγάλη σοσιαλιστική του αφήγηση πείθει ακόμα και θα πείθει στο μέλλον ένα μεγαλύτερο ποσοστό, κρατώντας το ανενεργό και προσηλωμένο στον αντιδραστικό ρόλο του προπαγανδιστή και πιστού. Συνεπώς τα σημερινά αριστερά σχήματα είναι ήδη στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Αναζητούνται άλλα λιγότερο ηττοπαθή και ηττολάγνα».

«Ας κάνουν πρώτα ένα ξεκαθάρισμα και μετά...σώζουν και τη χώρα. Αν έχει το θάρρος η οποιαδήποτε οργάνωση της αριστεράς, ας δημοσιεύσει τα ονόματα αριστερών με εταιρείες και επιχειρήσεις που κερδοσκοπούν με βάση τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία. Και αν δε μπορεί να τα βρει, το πολύ-πολύ ας...ρωτήσει τους εργαζόμενους. Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Ή μήπως είναι;».

«Αυτό που επισημαίνει [σ.σ.: το άρθρο] είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Νομίζει η Αριστερά, τα 182 διαφορετικά κομμάτια της, ότι έχει πιάσει τον Πάπα απ’ τα’ αρχίδια. Και πια Αριστερά; Τσιπραίοι, Παπαρηγαίοι, Κουβέληδες και δεν συμμαζεύεται. Όταν είχαν 10 ανθρώπους, σαν αυτούς που ο Γκράμσι είχε περιγράψει σαν οργανικούς διανοούμενους της Αριστεράς (Πουλατζάς, Ελεφάντης, Παπαγιαννάκης, κ.λπ.) τους απαξίωσε γιατί δεν χωρούσαν στις κοντόφθαλμες πολιτικές επιδιώξεις τής πολιτικής πρεσβυωπίας της. Και κράτησε και πορεύεται ακόμα με τους Κυρκαίους».

«Μ’ αρέσει η περιγραφή της εκκλησίας για το ΚΚΕ. Και πιστεύω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος αν και δύσκολο να ξεφύγει από την τελετή και την μαγεία εκ φύσεως, πρέπει να αυτονομηθεί».

«Προσυπογράφω με... χέρια και πόδια! Ο απλός λαός διακρίνεται γενικά σε δύο μεγάλες κατηγορίες. 1) Εκείνους που κατανοούν σε γενικές γραμμές τις απατεωνιές που γίνονται σε βάρος τους και θέλουν να κάνουν κάτι (αλλά αναρωτιούνται ΤΙ). 2) Εκείνους που δεν κατανοούν, είτε γιατί τους λείπει η πληροφόρηση είτε γιατί έχουν επηρεαστεί από την εσκεμμένη παραπληροφόρηση. Στην περίπτωση των πρώτων, χρειάζονται εφόδια για να μπορέσουν να καταφέρουν κάτι, όλοι μαζί. Στη δεύτερη περίπτωση, χρειάζεται ΣΩΣΤΗ πληροφόρηση με το ΣΩΣΤΟ ΤΡΟΠΟ. Οποιοσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί να προσφέρει κάτι και στις 2 περιπτώσεις. ΑΥΤΟΣ -νομίζω- είναι κι ο ρόλος της (όποιας) αριστεράς. Από κει και πέρα, ο λαός έχει το λόγο, δηλαδή η μάζα των ανθρώπων που οργανώνεται και συνειδητοποιεί. Όμως, το να χρησιμοποιηθεί ο λαός σαν ‘‘καύσιμο’’ για να ανεβαίνει στην εξουσία κάποια ηγεσία (αριστερή ή άλλη) αποτελεί ΑΠΑΤΗ. Ο Noam Chomsky εξηγεί καλά ΤΙ συμβαίνει με την αριστερά, […]. Δυστυχώς η εποχή μας απαιτεί ΟΡΑΜΑΤΑ και —ιδίως— ΠΡΑΚΤΙΚΑ σχέδια για το μέλλον, πολύ περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Και σε αυτό αδυνατεί να βοηθήσει η παραδοσιακή αριστερά, που _νόμιζε_ πως είχε ένα όραμα για το μέλλον αλλά στην πραγματικότητα είχε μόνο 5-6 φράσεις γι' αυτό, σε ΟΛΟ το έργο του Μαρξ (όπως λέει κι ο Τσόμσκυ). Ευτυχώς... η ακραία κατάσταση στην οποία εισερχόμαστε έχει το μοναδικό χαρακτηριστικό να ενώνει όσους την πολεμούν, ενώ τα κραυγαλέα αρνητικά στοιχεία της γεννούν από μόνα τους και ορισμένα εύλογα κοινωνικά οράματα. Π.χ. η αυτοδιαχείριση, μαζί με την κατάργηση των δεινών που απαριθμεί ο Καζάκης, είναι (ίσως) το ΠΙΟ φυσικό, νέο αναδυόμενο πρότυπο, που σχεδόν όλοι (αν τους ρωτήσετε) πολύ θα ήθελαν. Το θέμα είναι ΠΩΣ θα γίνει...».

«H αριστερά είναι σήμερα εκεί που βρίσκονται οι αριστεροί. Στη σκέψη τους και στην ζωή τους, πουθενά αλλού. Ίσως ευτυχώς».


ΠΥΡΟΔΟΤΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ του ΔΚ μια τέτοια προφανή σύγχυση όπως αυτή ευδιάκριτα διαγράφεται στα παραπάνω σχόλια; Διευκολύνει την απορριπτική στάση για το σύνολο της οργανωμένης Αριστεράς; (Και μάλιστα, απορριπτική στάση που φτάνει στα όρια του καθολικού και που βέβαια πηγάζει πρωταρχικά από αυθαίρετη «ανάγνωση» των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων και πασιφανή έλλειψη πληροφόρησης σχετικά με τις εξελίξεις εντός της Αριστεράς από τη μεταπολίτευση και κυρίως από το ’89-’91 και μετά —τόσο αυτές που σχετίζονται με θεωρητικές διεργασίες, όσο και εκείνες που αφορούν στις οργανωτικές αποκρυσταλλώσεις και συνέπειές τους στο «σώμα» της). Καλλιεργεί τις αυταπάτες και τους μεγάλους, ωραίους μύθους —ορισμένοι από τους οποίους έθρεψαν —ή και θρέφουν ακόμα— σημαντικά κομμάτια της ίδιας της Αριστεράς; Για να τα δούμε όλα αυτά πρέπει να αναλύσουμε το ίδιο το άρθρο.

Οι άξονες της κριτικής…

Στο άρθρο του ΔΚ μπορεί να διακρίνει κανείς τρεις κριτικές αιχμές.

Η πρώτη είναι ο συλλογικός βοναπαρτισμός της Αριστεράς και η συνεπακόλουθη διάθεσή της —ή μάλλον προδιάθεση— να θέτει σε δεύτερη μοίρα την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, σε αντίθεση με την αναγκαιότητα της εξεύρεσης κοινού βηματισμού για τα πολυποίκιλα τμήματά της που το θεωρεί κορυφαίας προτεραιότητας ζήτημα.

Η δεύτερη, η αδυναμία της να ορίσει διεκδικητικούς στόχους, στερώντας έτσι από τον αντιστεκόμενο λαό τον αναγκαίο καταλύτη που θα προσδώσει ανώτερη δυναμική από αυτήν που εγγενώς έχουν οι εξ ίσου αναγκαίες (αλλά όχι και ικανές) διαθέσεις εναντίωσης στα μέτρα των εντολέων (τρόικα) και των εντολοδόχων (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ).

Τέλος, η τρίτη αιχμή, υπόρρητα ερωτηματική αυτή, είναι η υπόνοια ότι το παραπάνω έλλειμμα δεν είναι ακριβώς αδυναμία αλλά απροθυμία, η οποία επιχειρείται να καλυφθεί μέσω της παράδοσης κονσέρτων για (αγωνιστικές) σάλπιγγες και της προσχηματικής επίρριψης των ευθυνών, ως άλλοθι, στον απρόθυμο να τις ακολουθήσει λαό.

…και η πρόταση διεξόδου

Αυτό που προτείνει ο ΔΚ ως μοναδική λύση εξόδου από τον φαύλο κύκλο της συνεχούς έκπτωσης των συνθηκών διαβίωσης εκατομμυρίων Ελλήνων «δεν είναι η ενότητα της Αριστεράς, ούτε ένα αριστερό μέτωπο, όπως κι αν το εννοεί κανείς, αλλά η ενότητα δράσης της πλειοψηφίας του λαού». Όμως, επειδή κατά τον ΔΚ αυτή η πλειοψηφία ούτε τοποθετείται στην Αριστερά, ούτε και την εμπιστεύεται εξ αιτίας του ότι η Αριστερά «δεν απαντά στα άμεσα προβλήματά του με τρόπο πειστικό και ρεαλιστικό από τη σκοπιά των συμφερόντων του» γι' αυτό και η λαϊκή ενότητα στη δράση «δεν περνά αναγκαστικά μέσα από την κοινή δράση της Αριστεράς, αλλά μέσα από ένα ενιαίο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων». Αυτό το μέτωπο δεν θα υλοποιεί μια τυπική ή επίπλαστη ενότητα-αυτοσκοπό, αλλά μια ουσιαστική, «ανοιχτή σε όλους, σε όλες τις δυνάμεις του λαού, που αποδέχονται την κοινή δράση ενάντια στον κοινό εχθρό στη βάση των πιο άμεσων και ζωτικών αιτημάτων για την επιβίωση των εργαζομένων και της χώρας». Στη συνέχεια, αφού ορίζει ως άμεσο στόχο του μετώπου την αντιμετώπιση του χρέους —παραλείποντας να υπενθυμίσει, ως αυτονόητη, την πάγια και επανειλημμένα διακηρυγμένη θέση του για άρνηση της πληρωμής του και έξοδο από τη ευρωζώνη— γράφει:

«
Αυτό το ενιαίο μέτωπο της πλειοψηφίας των εργαζομένων δεν μπορεί να το εκφράσει κανένα σχέδιο της ‘‘παναριστεράς’’, όσο ριζοσπαστικό κι αν εμφανίζεται στα λόγια, όπως άλλωστε δεν το εξέφρασε ποτέ έως τώρα. Όσοι συναρπάζονται με τέτοια εγκεφαλικά σχέδια, αρνούνται ή αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η Αριστερά έχει μόνο ένα χρέος: Να φανεί χρήσιμη στον αγώνα που διεξάγει σήμερα η εργατική τάξη και γενικά ο λαός για την επιβίωση του.

Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό, οφείλει να καταλήξει στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας
».

Για να καταλήξει στο συμπέρασμα-απάντηση του ρητορικού ερωτήματος που θέτει ο ίδιος αν υπάρχει σήμερα η Αριστερά που αναγνωρίζει αυτό το χρέος:

«Ναι υπάρχει. Δεν θα τη βρείτε στις ηγεσίες και τους μηχανισμούς των κομμάτων της, ούτε στους διαλόγους των ‘‘επωνύμων’’ επί παντός επιστητού, θα την βρείτε να αναπτύσσεται ραγδαία μέσα στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, εκεί όπου αρχίζουν να ξεπετάγονται για πρώτη φορά τα ‘‘έμβρυα’’ μιας αυθεντικής λαϊκής οργάνωσης, μέσα από επιτροπές και πρωτοβουλίες μέχρι χτες ανένταχτων, αλλά και ενταγμένων, που ψάχνουν να βρουν τρόπους κοινής δράσης με τους γείτονες και τους συναδέλφους τους για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα πιο κρίσιμα και επείγοντα προβλήματα της περιόδου.

»Πρόκειται για μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών που διατρέχει οριζόντια τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς και ξέρει να θέτει τα πιο άμεσα αιτήματα της κοινής δράσης πάνω από τις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα. Κι εκεί μόνο μπορεί να στηριχθεί μια αληθινή πολιτική πρωτοβουλία που δεν θα αναλώνεται με τα όποια κοινά σημεία της Αριστεράς, αλλά θα θέτει ως άμεση και επείγουσα ανάγκη το ενιαίο μέτωπο των ίδιων των εργαζομένων, της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού».

Προβλήματα

Χαρακτηρίσαμε εξ αρχής, από τον τίτλο κιόλας, το άρθρο του ΔΚ ‘προβληματικό’. Ο χαρακτηρισμός αυτός, κατά την άποψή μας, εδραιώνεται τόσο στο διαπιστωτικό (κριτικό) μέρος του άρθρου του, όσο και σ’ εκείνο που αφορά στην προτεινόμενη λύση. Ας εξετάσουμε πρώτα τις διαπιστώσεις του.

Θα ήταν άδικο να ισχυριστεί κανείς και εν πάση περιπτώσει επ’ ουδενί λόγω το ισχυριζόμαστε εμείς ότι ο ΔΚ έχει σε όλα λάθος. Δεν έχει. «Δεν έχει», αλλά το άρθρο «είναι προβληματικό»! Μήπως παίζουμε με τις λέξεις;

Καθόλου! Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι διαβάζει την πραγματικότητα αποσπασματικά και συγκυριακά, αποσυνδέοντάς την από το γενικότερο ιστορικό πλαίσιο της εποχής που διανύουμε στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα.

Αυτή η συγκυριακή ανάγνωση τον οδηγεί στο ουρανοκατέβατο συμπέρασμα ότι η Αριστερά λείπει «σε διαρκές συνέδριο ενότητας» και γι’ αυτό, τάχα, δεν αδειάζει να ασχοληθεί με την ανάπτυξη του κινήματος. Ποιο είναι το κατά ΔΚ «διαρκές συνέδριο ενότητας»; Δυο εγχειρήματα όλα κι όλα σε διάρκεια 36 ετών! Το «ανέκδοτο» της Ενωμένης Αριστεράς του 1974 και η άδοξης κατάληξης απόπειρα του 1989 για τον ενιαίο Συνασπισμό. Αυτά καταθέτει εξ άλλου κι ο ΔΚ στο άρθρο του· τα (ανύπαρκτα) άλλα τα «κρύβει» στη φράση «και πάει λέγοντας μέχρι τις μέρες μας». Με εξαίρεση την εμβρυακή ακόμα προσπάθεια του «Αριστερού Βήματος Διαλόγου και Κοινής Δράσης» την οποία ρητά αποκηρύσσει.

Δεν ανιχνεύεται συνεπώς «βοναπαρτισμός» στην οργανωμένη Αριστερά; Ασφαλώς και ναι! Μόνο που οι εστίες του δεν εντοπίζονται στην αντιμετώπιση γενικά των ευρέων στρωμάτων του πληθυσμού τα οποία θα μπορούσαν αντικειμενικά να πυκνώσουν τις τάξεις της Αριστεράς, αλλά στη στάση ενός εκάστου αριστερού σχήματος έναντι εκείνων που ακολουθούν όλα τα άλλα αριστερά σχήματα. Η έπαρση για την οποία κάνει λόγο ο ΔΚ εκδηλώνεται σε όλη της τη «μεγαλοπρέπεια» και ταυτόχρονα τροφοδοτεί και διαιωνίζει αυτό ακριβώς που για τον ίδιο δεν αποτελεί πρόβλημα: τον κατακερματισμό της Αριστεράς και τον ασίγαστο δικό της εμφύλιο! Αντίθετα, στην προσέγγιση του ευρύτερου ακροατηρίου είναι πολύ πιο «ταπεινή» και συγκαταβατική —συχνά υπερβολικά συγκαταβατική· άλλο αν αδυνατεί επί μονίμου βάσεως να διεισδύσει.

Το δεύτερο σημείο της κριτικής του ΔΚ για την αδυναμία της αριστερής στοχοθεσίας εμπεριέχει βέβαια μια κοινοτοπία, αν μιλήσουμε κατ’ αρχήν γενικά. Εδώ και δεκαετίες η Αριστερά του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου περιορίζεται σε συνεχείς μάχες οπισθοφυλακών μετά από συνεχείς οπισθοχωρήσεις. Φυσικά, αυτό δεν απαλλάσσει το ελληνικό κομμάτι της από τις όποιες ευθύνες του. Είναι όμως άδικο και εν μέρει παραπλανητικό να μην υποσημειώνεται —παράλληλα με τις εγχώριες ευθύνες— και ο βάλτος μέσα στον οποίο έχει κολλήσει διεθνώς.

Επιπλέον, πάσχει και πραγματολογικά. Πέραν του ότι και οι τρεις κυριότεροι πόλοι της οργανωμένης Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ορίζουν ο καθένας τούς δικούς του, συχνά αλληλεπικαλυπτόμενους, στόχους, επιπλέον, έχουν πάρει θέση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και στο θέμα του χρέους που κατά τον ΔΚ είναι το πρωτεύον. Η ειρωνεία δε του πράγματος βρίσκεται στο ότι οι δύο από τους τρεις κινούνται παράλληλα με τις δικές του θέσεις σχετικά με το δημόσιο χρέος! Συγκεκριμένα:

Το ΚΚΕ δεν είναι αντίθετο με την προοπτική της άρνησης πληρωμής του χρέους και την ρήξη με την ΕΕ συνολικά (υπερακοντίζοντας τη θέση για έξοδο απλώς από την ευρωζώνη) με την προϋπόθεση όμως της ένταξης μιας τέτοιας ενέργειας στα πλαίσια του αγώνα για λαϊκή εξουσία —πράγμα που βέβαια σημαίνει την άνευ όρων προσχώρηση στην πολιτική γραμμή του. (Φυσικά! Για το ΚΚΕ μιλάμε!). Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος καθώς υιοθετεί την άρνηση πληρωμής και τη συνδέει με την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι στιγμής, φαίνεται να τάσσεται υπέρ της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους με όρους, εννοείται, υπέρ των εργαζομένων και όχι υπέρ των συμφερόντων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.


Η άδικη κριτική γίνεται πιο εμφανής στην τρίτη υπόρρητη αιχμή του ΔΚ όταν αποδίδει στην Αριστερά απροθυμία να ηγηθεί καθώς και την πρόθεση να «κρυφτεί» πίσω από τις αδυναμίες του λαϊκού κινήματος.

Παραγνωρίζει το γεγονός ότι μέσα σε λίγους μήνες η Ελλάδα στοχοποιήθηκε και τοποθετήθηκε με πανευρωπαϊκή επικύρωση (και τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ φυσικά) στη θέση της χώρας-παράδειγμα προς αποφυγή, μέσω της οποίας θα διευκολυνόταν ταυτόχρονα και η πειθάρχηση και άλλων ευρωπαϊκών κοινωνιών στα «συνήθη» αντιλαϊκά μέτρα. Πόσο εύκολο ήταν για την ελληνική Αριστερά να καλύψει σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα χαμένο έδαφος ετών και ετών και να διορθώσει χρόνιες αδυναμίες; Αρκεί για κάτι τέτοιο η (ορθή) διαπίστωση πως «οι καιροί ου μενετοί»;

Όσο για την κατηγορία της προσχηματικής επίρριψης των ευθυνών στη ανωριμότητα και ανετοιμότητα του κινήματος, αυτή μπορεί να σταθεί μόνο αν τα πράγματα δεν είναι έτσι και το κίνημα είναι ρωμαλέο. Διαφορετικά, αποτελεί μια κατηγορία δίκης προθέσεων που μπορεί βέβαια να διατυπωθεί, αλλά οπωσδήποτε μένει να αποδειχθεί. Αυτό το τρίτο σημείο συνδέεται άμεσα με τις προτάσεις διεξόδου του ΔΚ . Γι αυτές, όπως και για τα δικά μας συνολικά συμπεράσματα, στο β´ μέρος του σημειώματος που θα είναι το επόμενο post.



Η photo από το restorethegospel.wordpress.com

24 σχόλια:

PAUL είπε...

Ωραιο παραλήρημα και σωστο outing μέσω του κάθε αφελούς που αναπαράγει τους τίτλους απο τα διάφορα προβοκατόρικα που βγάζεις.
Είπαμε ο δημόσιος λόγος είναι και για τους ανεγκέφαλους αναιδείς.
Στην επόμενη ανάρτηση αναμένουμε ξέσκισμα των Τσουκαλά ,Βεργόπουλου,Μπιτσάκη κλπ.
Φίλε καλά κάνεις και γλεντάς το σύνδρομο μεγαλείο που έχεις ,αλλά κάποιος να σου μιλήσει για την Rexona.

LeftG700 είπε...

Φίλε PAUL,


Καθήσαμε και γράψαμε σα μαλάκες σχεδόν 2500 λέξεις για να έρθεις να διαφωνήσεις με ένα τ έ τ ο ι ο σχόλιο; Αμ δεν πηγαίναμε καλύτερα για ψάρεμα;

Στα σοβαρά τώρα: Κάτσε διάβασε άνθρωπέ μου και κάτι παραπάνω από τον τίτλο και πες μας τις αντιρρήσεις σου. Διαφορετικά, μη χάνεις το χρόνο σου άδικα και μην τρως και τον δικό μας.


Τα λέμε (αλλά για κάτι ουσιαστικό, όχι για σαχλαμάρες)

κακό συναπάντημα είπε...

Τελικά όλοι κρύβουμε και έναν ...Κύρκο μέσα μας! Διαβάζοντας αυτό το κείμενο του Δ. Καζάκη μου ήρθε στο νου το πάθος με το οποίο ο Λεωνίδας υπερασπιζόταν την "αντιδικτατορική ενότητα", όπως και το σύνθημα - έμβλημα του ΚΚΕ εσ. "Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος".

Στην πραγματικότητα αυτές οι αντιλήψεις για την λαϊκή ενότητα υποκρύπτουν αλλά και αναπαράγουν απλουστευτικές αντιλήψεις για την ταξική πάλη και την ταξική συγκρότηση της κοινωνίας μας: Θεωρούν ότι η βασική ταξική αντίθεση είναι ανάμεσα στην μεγάλη πλειοψηφία του λαού και τα ξένα μονοπώλια που τα στηρίζει μια χούφτα ανδρεικέλων που παριστάνουν την ντόπια αστική τάξη.

Αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα που έχουν σημειωθεί σε εκλογές σωματείων και άλλων μαζικών χώρων μετά την 5η Μάη, βλέπουμε συχνά να ανεβαίνει το ΠΑΣΟΚ και η Αριστερά να παραμένει στάσιμη ή να μειώνει τα ποσοστά της. Αυτή την πλευρά της κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης ο Δ. Καζάκης την αγνοεί. Πιστεύει πως ο ελληνικός λαός είναι έτοιμος να υπερασπίσει την εθνική του υπερηφάνεια και να αντισταθεί στους ξένους κατακτητές του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Όμως παραβλέπει πως αυτός ο λαός που τόσο πολύ τον υπερασπίζεται, προτιμά να γίνει η χώρα μας Γερμανική επαρχία παρά να έχουμε σοσιαλισμό όπως αυτόν που ονειρεύεται το ΚΚΕ και μερικοί συνοδοιπόροι του...

zalion είπε...

Εχουμε πηξει στους μεσσιες, απο δεξια κι αριστερα. Ενας τετοιος μεσσιας ειναι και ο κυριος Καζακης το τελευταιο χρονικο διαστημα. Αληθεια που ηταν ολα αυτα τα χρονια? Τιελεγε για το αρθρο 16, για τον Δεκεμβρη, για το ευρωσυνταγμα κλπ. Ποια η συνεισφορα του σε ολα τα διακυβευματα του παρελθοντος? Οχι αλλες μοναδικες αληθειες απο αυθεντιες ρε γαμωτο. Βαρεθηκα. Υπεραπλουστευμενες διαπιστωσεις με μια εθνικοστροφη αντιληψη που δε παταει σε καμια ταξικη αναλυση και δε βαθαινει στην αφηγηση στατηγικα.
Δεστε μια αλλη προταση απο Μηλιο, Λαπατσιωρα εδω http://aformi.wordpress.com/2010/07/19/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83/.
Κι ας γινει επιτελους μια κουβεντα χωρις ντετερμινισμους και αποστολικες αποκαλυψεις.

zalion είπε...

http://theatrodromou.wordpress.com/2010/07/18/euro/

LeftG700 είπε...

Φίλε κακό συναπάντημα,


Κατ’ αρχήν καλωσόρισες! Κατά δεύτερον, μας …κοψοχόλιασες! Τι όνομα κι αυτό αδερφάκι μου;! Θα ήταν αγενές να σου προτείναμε να σκεφτείς την πιθανότητα μιας κάποιας τροποποίησης; (Εντάξει, αστεία το λέμε, αλλά έχει και μια μικρή δόση σοβαρότητας, για να τα λέμε όλα…).

Εστιάζεις σε κάτι που θα θίξουμε στο β´ μέρος, ωστόσο δεν είναι αυτό για το οποίο εμείς χαρακτηρίζουμε το άρθρο του Καζάκη ‘προβληματικό’. Όπως είναι φανερό από τα σχόλια που παραθέτουμε στο ποστ, δεν βλέπουμε με καλό μάτι το αντικομματικό «φόντο» επάνω στο οποίο αναπτύσσει τις απόψεις του. Εν πάση περιπτώσει, να πούμε δυο λόγια για όσα γράφεις.

Δεν νομίζουμε ότι υπάρχουν ουσιαστικές αναλογίες μεταξύ Κύρκου και Καζάκη. Ο πρώτος μετά τη χούντα καλούσε σε συστράτευση για την προστασία της (αστικής) δημοκρατίας. Ο δεύτερος προτείνει στρατηγικές αντίθετες με όλα όσα υποστηρίζουν κάθε είδους καθεστωτικοί.

Παραπέρα τώρα δεν νομίζουμε ότι ο Καζάκης απλουστεύει την ταξική διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας· ούτε πιστεύουμε ότι βάζει ζήτημα «εθνικής υπερηφάνειας», εδώ κάπου τον αδικείς. Το γεγονός ότι μιλάει για ξένη επικυριαρχία δεν σημαίνει ότι λοξοδρομεί σε εθνικιστικούς δρόμους.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε zalion,


Τα άρθρα που μας δίνεις τα έχουμε δει. Εξ άλλου, οι απόψεις του Μηλιού είναι γνωστές προ πολλού, τουλάχιστον σ’ εμάς που παρακολουθούμε τις «Θέσεις» κάμποσο καιρό.

Τα όσα γράφουμε στο κακό συναπάντημα ισχύουν ως απάντηση και στο δικό σου σχόλιο. Να προσθέσουμε μόνο δυο πράγματα.

Το πρώτο: Συμμεριζόμαστε την αντιμεσσιανική σου διάθεση και τον διάλογο χωρίς μεταφορείς του «ορθού αριστερού λόγου».

Το δεύτερο: Δεν θα συμφωνούσαμε με την απόρριψη των απόψεων του ΔΚ επί τη βάσει του «πού ήταν μέχρι τώρα» και τι συνεισέφερε στο κίνημα τα τελευταία χρόνια. Για να τα λέμε όλα, δεν συμφωνούμε καθόλου μα καθόλου. Ακόμα κι αν μέχρι τώρα καθότανε σε έναν καναπέ (που δεν το πιστεύουμε), εμείς δεν είμαστε που λέμε στον κόσμο «σηκωθείτε επιτέλους από τον καναπέ»;


Τα λέμε

zalion είπε...

Μη κολλατε στον Καζακη. Δε αφορα τη περιπτωση του η παρατηρηση μου για το παρελθον. Ειναι γενικοτερη. Ξαφνου εμφανιστηκαν διαφοροι μεσσιες με την ορθη "αριστερη" αποψη και δε σηκωνουν καμια κριτικη στα λογια τους.
Για το δε πρωτο περι εθνικοστροφης αντιληψης, τι αλλο μπορει να σημαινει η εξεταση της Ελλαδας ως χωρας που μπορει μονη της να λυσει το προβλημα? Και ποια ελλαδα ακριβως? Των εργαζομενων ή των κεφαλαιοκρατων? Δε θα πω παραπανω, τα λενε τα αρθρα που εστειλα πολυ καλυτερα και περιμενω αντιλογο επι αυτων.

LeftG700 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
LeftG700 είπε...

Φίλε zalion,


Όπως είπαμε και πριν, είμαστε κατά των φαινομένων μεσσιανισμού και «πεφωτισμένων προφητών». Από την άλλη, μας εξοργίζει και μια ιδιαίτερη μορφή της: η αριστερή αλαζονεία (δεν την χρεώνουμε σε σένα, μιλάμε γενικά) του μέσου αριστερού που ήταν αριστερός και πριν την κρίση. Η αλαζονεία αυτή θα μπορούσε να έχει ως τίτλο «ποιος είναι αυτός που μιλάει». (Ο «αυτός» μπορεί να είναι κάποιος που «δεν ξέρει πολλά», ή κάποιος που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, ή κάποιος που μέχρι πριν από λίγο ασχολιόταν με γκόμενες και πάει λέγοντας). Είναι ένα από τα τρία χειρότερα λάθη που μπορούμε να κάνουμε.

Να σου πούμε τώρα δυο-τρία πράγματα για την επιχειρηματολογία Μηλιού, μια και ζητάς την άποψή μας, διευκρινίζοντας εκ προοιμίου ότι θα σε …στενοχωρήσουμε λίγο. :-)

Έχουμε μια διαμορφωμένη άποψη για τον Μηλιό. Κατά τη γνώμη μας αποτελεί ένα από τα (πολλά) παραδείγματα εκπροσώπου της «αριστερής καθαρότητας». Ως αριστερός διανοούμενος, φυσικά, διατυπώνει συχνά χρήσιμες ή και απαραίτητα χρήσιμες σκέψεις. Έχουμε όμως σφοδρές επιφυλάξεις αν θα μπορούσε να καταταχθεί στην κατηγορία των αριστερών πολιτικών. Κουμπωνόμαστε πάντα μπροστά στους «καθαρούς».

Μια από τις «καθαρές» του θέσεις είναι ο δογματικός και μηχανιστικός αντιεθνικισμός (ή, η άλλη του μορφή: η «ανόθευτη» ταξική θεώρηση). Στα τα δικά μας μάτια αυτή η «αντιεθνικιστική καθαρότητα» κάνει μπαμ στο άρθρο του —κυρίως αυτό που έστειλε στο aformi. Τρία παραδείγματα:

1) Κάνει μπαμ όταν καταφεύγει στην ταχυδακτυλουργία της αναφοράς στις «τρεις κρίσεις, με τη δική τους αυτονομία». (Η κρίση του καπιταλισμού εξειδικεύεται σε χίλιες δυο περιοχές του κοινωνικού. Για νέο μάς το λέει;). Μ’ αυτό τον τρόπο βγάζει οφσάιντ τις πολιτικές που ασχολούνται με το χρέος τώρα για να στηρίξει τα αιτήματα τα σχετικά με την κρίση της εργασίας. Λες και δεν μας γαμάνε με πρόσχημα το χρέος, αλλά με πρόσχημα τη διάσωση της καρέτα-καρέτα ή την καλλιέργεια του ασκητικού χριστιανικού πνεύματος! Τα συγκοινωνούντα δοχεία έχουν την αυτονομία τους φίλε zalion. (Γι’ αυτό μιλάμε για ‘δοχεία’ άλλωστε κι όχι για ‘δοχείο’). Αλλά δεν παύουν να είναι συγκοινωνούντα! Και μην ξεχνάς το έργο που είδαμε επανειλημμένα στο επίσημο talk show, τη Βουλή: Τι έλεγαν κάθε φορά που στριμωχνόντουσαν τα «καλά παιδιά»; Σου θυμίζουμε: «Όλα καλά κι όλα ωραία. Λεφτά πού θα βρούμε στις 20 του μηνός;». Και τι απαντούσαν η Αλέκα κι ο Αλέξης; «Δυο λεπτά κε Πρόεδρε. Να βρούμε τη γλώσσα μας. Την κατάπιαμε κατά λάθος!»...

2) Κάνει μπαμ όταν γράφει κάπου: «Χρειαζόμαστε μια μεθοδολογία δράσης που θα μας επιτρέπει να δημιουργούμε δίκτυα αλληλεγγύης και μορφές αυτοοργάνωσης των κομματιών που πλήττονται από την κρίση».

Τι μεγαλοφυής ανοησία! Όχι πως είναι κακό να οργανώνεις δίκτυα αλληλεγγύης και μορφές αυτοοργάνωση. Κάθε άλλο! Όμως αυτό είναι το κύριο και καθήκον ενός κόμματος της Αριστεράς σήμερα; Μήπως έχουμε μπερδέψει την πολιτική οργάνωση της τάξης των εργαζομένων με τον «Στρατό της Σωτηρίας»; Θα τρελαθούμε τελείως;

3) Κάνει μπαμ όταν στο τέλος του άρθρου του στην «Αυγή» προσάπτει φαντασιοπληξία σε όσους υποστηρίζουν λύσεις σχετικά με το χρέος. Ωραία. Ας το δεχθούμε.

Και τι είναι το κάλεσμά του («Η ίδια η Ε.Ε. αποτελεί συμπύκνωση και αποκρυστάλλωση ταξικών συσχετισμών τους οποίους πρέπει να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε».);

Επιστημονικός ρεαλισμός;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ:


Φίλε zalion, ασφαλώς και η Ελλάδα, δεν μπορεί «μόνη της να λύσει το πρόβλημα».

Αλλά αυτό δεν πρέπει να σημαίνει ότι απαγορεύεται να πάρει χαρτί και μολύβι μέχρι να ξεσπάσει η Παγκόσμια Επανάσταση, έτσι δεν είναι;


Τα λέμε

κακό συναπάντημα είπε...

Ένα μικρό σχόλιο για μια ...μεγάλη φράση:

Γράφεις “ Κουμπωνόμαστε πάντα μπροστά στους «καθαρούς».”. Σε αυτό το θέμα θα διαφωνήσουμε κάθετα. Μακάρι στην αριστερά να ήταν όλοι “καθαροί”, να διατύπωναν ευθαρσώς και ολοκληρωμένα τις θέσεις και τις απόψεις τους. Δυστυχώς όμως το συνηθισμένο φαινόμενο στην αριστερά είναι ότι κάποιος άλλα σκέφτεται, άλλα λέει και τελικά άλλα ...κάνει. Και αυτό μάλιστα θεωρείται δεδομένο και παράγει μάλιστα και πολιτικούς αυτοματισμούς. Για παράδειγμα, σχετικά με την τελευταία πρωτοβουλία διαλόγου και δράσης της Αριστεράς - το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ - κανένας δεν στάθηκε στις ανακοινώσεις και στις διακηρύξεις του. Όσοι σχολίασαν αυτή την πρωτοβουλία - ακόμα και δημόσια – κινήθηκαν κυρίως να διερευνήσουν το τι σκέφτονται και το πως το μεθοδεύουν να το κάνουν...

Το μη καθαρό στην αριστερά τελικά δεν έχει να κάνει με τις απόψεις ( γιατί όλοι έχουν “καθαρές απόψεις”, από την μικρότερη σταλινο/τροτσικστική γκρούπα ως την πιο αυτοδιαχειριζόμενη αντιεξουσιατική ομάδα) αλλά στις μεθοδεύσεις και τις τακτικές που επιλέγουν να πλασάρουν αυτές τις απόψεις. Και νομίζω ότι προτιμητέα η “καθαρότητα” για παράδειγμα του ΚΚΕ μ-λ ή του Μ-Λ ΚΚΕ που σου λένε το Α κάνουν το Α από διάφορους άλλους που σου μιλάνε για “ενότητα”, “κοινή δράση” και άλλα παρόμοια άλλα επιδιώκουν να κάνουν τα εντελώς ανάποδα...

Επίσης, το θέμα του “εθνικισμού” είναι τελικά βαθιά ταξικό, με την έννοια ότι τα αστικά κράτη έχουν συγκροτηθεί ως εθνικά. Κατηγορείς τον Γ. Μηλιό για «ανόθευτη» ταξική θεώρηση, αλλά κάνεις το ίδιο λάθος αμέσως μετά όταν ισχυρίζεσαι ότι ότι να οργανώνεις δίκτυα αλληλεγγύης και μορφές αυτοοργάνωση σημαίνει ότι έχουμε μπερδέψει την πολιτική οργάνωση της τάξης των εργαζομένων με τον «Στρατό της Σωτηρίας».

Η πολιτική πρακτική της Αριστεράς, δεν μπορεί να προσδιορίζεται μόνον από την μαρξιστική θεωρία για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής αλλά κυρίως από την ιστορία της ταξικής πάλης. Και η ιστορία της ταξικής πάλης άλλα διδάσκει για αυτό το ζήτημα. Το τι έγινε στην Παλαιστίνη, νομίζω είναι αρκετά διδακτικό και δεν χρειάζεται άλλο παράδειγμα...

zalion είπε...

Συντροφοι τα λογικα σας αλματα ξεπερνουν κι αυτα του Μπιμον στο Μεξικο. Η εμπαθεια προς εναν ανθρωπο δε δικαιολογει ιδεολογικα και πολιτικα τις διαφωνιες σας. Αν εχετε προβλημα με τον αντιεθνικισμο που εκφραζεται απο συντροφους να το συζητησουμε.
Σιγουρα δεν εχετε διαβασει καλα τις ομιλιες στη βουλη. Δεν ειδα να καταπινει κανενας τη γλωσσα του.
Οσον αφορα τα καθηκοντα ενος κομματος της αριστερας θα μπορουσατε να μου διευκρινισετε ποια ειναι? Δηλαδη αν δε ξεκινησουμε καποια μετωπα αλληλεγγυης και αντιστασης τι αλλο θα κανουμε? Επανασταση?
Δεν ειναι τα δικτυα πολιτικη οργανωση της ταξης που εκπροσωπει η αριστερα. Μονο το γραψιμο μελων ειναι?
Οι λυσεις που προτεινει ο Καζακης με ποιους συσχετισμους θα γινουν? Ή μηπως θα γινει θαυμα και αυριο η εργατικη ταξη θα παρει τα οπλα?
Με απογοητευσε η απλοικη κριτικη σας γιατι μεταξυ αλλων δειχνει κι ενα μενος οσων διαφωνουν με αυτα που πιστευετε.
Διατελων εν πληρη εκτιμηση προς το προσωπο σας.
Χρηστος

LeftG700 είπε...

Φίλε zalion,


Δεν έχουμε τώρα τη δυνατότητα για απάντηση επί της ουσίας των όσων συζητάμε με σένα και το κακό συναπάντημα. Θα το κάνουμε αργότερα. Ωστόσο δυο λόγια επί της «διαδικασίας» για κάτι που μας στενοχώρησε.

Μας αδικείς όταν μας χρεώνεις ‘εμπάθεια’ —προφανώς θα εννοείς για τον Μηλιό. Καμία εμπάθεια. Ούτε προσωπικά τον ξέρουμε, ούτε μας έχει κόψει στο μάθημά του. Και φυσικά δεν έχουμε καμία εμπάθεια για το κόμμα του. Όπως και για κανένα κόμμα ή οργάνωση της Αριστεράς.

Άλλο η αιχμηρή κριτική, άλλο τα «σκληρά» λόγια, φίλε zalion, κι άλλο η εμπάθεια. Νομίζουμε έχεις όλη την απαιτούμενη ικανότητα «ανάγνωσης» για να καταλαβαίνεις κάθε φορά τη διαφορά.

Μη κάνεις το λάθος του Paul που σχολίασε πρώτος-πρώτος και μας χρέωσε προβοκατόρικο γράψιμο, αναίδεια, κράξιμο και σύνδρομο μεγαλείου. (Το ωραίο είναι που περιμένει να κράξουμε και τον Μπιτσάκη για τον οποίο έχουμε κάνει …υμνητική ανάρτηση!).

Εκείνος θεώρησε ότι η πρόθεσή μας είναι να «ξεσκίσουμε» τον Καζάκη. Εσύ μάλλον έχεις σχηματίσει την ιδέα ότι θέλουμε να «ξεσκίσουμε» τον Μηλιό.

Κανέναν δεν θέλουμε να «ξεσκίσουμε». Και για κανέναν δεν βάζουμε εισαγωγικά όταν τον αναφέρουμε ως αριστερό, όπως κάνουν πολλοί, καθώς ξέρεις, απλώς και μόνο επειδή διαφωνούμε στη στρατηγική (στο ‘πώς’ δηλαδή), αδιαφορώντας αν συμφωνούμε επί της αρχής (δηλαδή στο ‘τι’).

Απλώς, πιστεύουμε ότι για να ακουστείς καλύτερα σ’ έναν πολιτικό διάλογο απαιτείται μια κάποια ‘θεατρικότητα’ όταν μιλάς. Αυτό είναι όλο.


Τα λέμε (αργότερα)

zalion είπε...

"Κατά τη γνώμη μας αποτελεί ένα από τα (πολλά) παραδείγματα εκπροσώπου της «αριστερής καθαρότητας»."
Θελω επιχειρηματα που να αποδεικνυουν αυτη σας την ρηση.
"Κάνει μπαμ όταν καταφεύγει στην ταχυδακτυλουργία της αναφοράς στις «τρεις κρίσεις, με τη δική τους αυτονομία»." Να μου αποδειξετε την ταχυδακτυλουργια.
"Και τι απαντούσαν η Αλέκα κι ο Αλέξης; «Δυο λεπτά κε Πρόεδρε. Να βρούμε τη γλώσσα μας. Την κατάπιαμε κατά λάθος!»."
Διαβαστε τις ομιλιες!
"Κάνει μπαμ όταν γράφει κάπου: «Χρειαζόμαστε μια μεθοδολογία δράσης που θα μας επιτρέπει να δημιουργούμε δίκτυα αλληλεγγύης και μορφές αυτοοργάνωσης των κομματιών που πλήττονται από την κρίση».

Τι μεγαλοφυής ανοησία!" Ειναι ή οχι αυτο εμπαθεια? Με τρεις λεξεις κανετε κριτικη σε μια ολοκληρωμενη προταση.
"Και τι είναι το κάλεσμά του («Η ίδια η Ε.Ε. αποτελεί συμπύκνωση και αποκρυστάλλωση ταξικών συσχετισμών τους οποίους πρέπει να αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε».);

Επιστημονικός ρεαλισμός;" Ποια ακριβως ειναι η διαφωνια σας?
Δεν εχω να χωρισω προσωπικα τιποτα μαζι σας. Η κριτικη ομως πρεπει να εχει και μια λογικη.

LeftG700 είπε...

Φίλε κακό συναπάντημα,


Όταν μιλήσαμε για «καθαρούς» δεν εννοούσαμε βέβαια αυτούς που αναπτύσσουν με ειλικρίνεια τις όποιες θέσεις τους. Αλίμονο! Αυτό είναι πάντα ζητούμενο και επιθυμητό. Εννοούσαμε αυτούς που παίρνουν τη «μεζούρα» για να μετρήσουν τη «συνέπεια» μιας άποψης με τις «ορθόδοξες» μαρξικές θέσεις. Όπως ξέρεις, αν κι ο Λένιν είχε ακολουθήσει την ίδια λογική, θα περίμενε μέχρι σήμερα να ωριμάσουν οι «αντικειμενικές» υλικοοικονομικές συνθήκες, πριν δώσει το ΟΚ για την επανάσταση…

Φυσικά και τα αστικά κράτη έχουν συγκροτηθεί ως εθνικά ενώ είναι ταξικά. Πιστεύεις ότι το αγνοούμε ή ότι το παραγνωρίζουμε; Φοβόμαστε ότι συμβαίνει το αντίθετο: το παραγνωρίζεις εσύ! Με ποια έννοια το λέμε αυτό;

Με την έννοια ότι ακριβώς επειδή έχουν συγκροτηθεί ως τέτοια, το εθνικό συναίσθημα είναι κάτι που δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχει ή, ακόμα χειρότερα, να το κηρύξουμε ‘νεκρό’ επειδή η δική μας οπτική είναι ταξική. Εδώ έρχεται η «καθαρότητα». Γιατί όταν το ταξικό πρέπει να συντεθεί με το εθνικό προκειμένου να προχωρήσει το (ταξικό) εργατικό κίνημα, για ποια καθαρότητα μπορούμε να μιλάμε; Και σε τελική ανάλυση: Η διαλεκτική δεν είναι ποτέ «καθαρή». (Βλέπεις εσύ τίποτε «καθαρό» στο γεγονός ότι ο θάνατος αποτελεί πλευρά της ζωής;). Πάντα είναι «βρώμικη»!

Στο ζήτημα των δικτύων αλληλεγγύης, κ.λπ., μάλλον έχει συμβεί παρανόηση. (Την ίδια παρανόηση κάνει και ο zalion). Ξαναθυμίζουμε τι γράψαμε:

«Όχι πως είναι κακό να οργανώνεις δίκτυα αλληλεγγύης και μορφές αυτοοργάνωση. Κάθε άλλο! Όμως αυτό είναι το κύριο καθήκον ενός κόμματος της Αριστεράς σήμερα; Μήπως έχουμε μπερδέψει την πολιτική οργάνωση της τάξης των εργαζομένων με τον ‘‘Στρατό της Σωτηρίας’’; Θα τρελαθούμε τελείως;».

Είναι σαφές νομίζουμε ότι δεν απορρίπτουμε ούτε περιφρονούμε αυτούς τους τρόπους δράσης· απλώς δεν το θεωρούμε κύριο. Εκείνο που δεν γίνεται σαφές είναι τι ορίζουμε εμείς ως κύριο καθήκον ενός αριστερού κόμματος σήμερα στην Ελλάδα. Να το κάνουμε λοιπόν σαφές.

Να οργανώσει κατά πρώτο λόγο την αντιπαράθεση του εργατικού κινήματος προς ό,τι δημιούργησε την κρίση κι όχι την ανακούφιση από τις συνέπειες τις κρίσης. Η Αριστερά δεν οργανώνεται σε κόμματα, επειδή σκοπεύει κυρίως να ανακουφίζει τους καταπιεσμένους. Το κάνει γιατί κυρίως σκοπεύει να διεκδικήσει την εξουσία μαζί με τους καταπιεσμένους που την ακολουθούν (αλλά για λογαριασμό και όσων καταπιεσμένων δεν το κάνουν).

Αναφέρεις την Παλαιστίνη και προφανώς υπονοείς τη δράση της Χαμάς σχετικά με την επιβίωση των πολιορκημένων της Γάζας. Μα είναι προφανές ότι όσο πιο επείγον είναι το ζήτημα της επιβίωσης με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, τόσο περισσότερο έρχεται σε προτεραιότητα η πάλη για την επιβίωση. Θα ήμασταν τρελοί να το αρνηθούμε.

Μια και μίλησες όμως για Παλαιστίνη, να σου θυμίσουμε και κάτι που μάλλον δεν θα είχες στο μυαλό σου (όπως και πολλοί αριστεροί) όταν έγραφες: «Επίσης, το θέμα του “εθνικισμού” είναι τελικά βαθιά ταξικό, με την έννοια ότι τα αστικά κράτη έχουν συγκροτηθεί ως εθνικά». θα ξεχνάς, όπως και πολλοί αριστεροί:

Η υπόθεση της Παλαιστίνης στα χρόνια μας είναι ένα ε θ ν ι κ ό ζήτημα!

Βλέπεις τώρα περισσότερο καθαρά πόσο «βρώμικη» (σύνθετη) είναι η πραγματικότητα;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε zalion,


ΟΚ. Αν και δεν έχει παρά απειροελάχιστη σημασία το αν είμαστε εμπαθείς έναντι του Μηλιού ή όχι (με την έννοια ότι δεν έχουμε επιρροή ή αξιώματα), επειδή φαίνεται ότι αυτό που σε έκανε να μας χαρακτηρίσεις έτσι είναι η φράση «Τι μεγαλοφυής ανοησία!», την ανασκευάζουμε πρόθυμα σε «Τι λάθος αντίληψη!». (Είναι, ίσως, και το έσχατο μέσο για να σε πείσουμε πως κάνεις λάθος στον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό. Οι εμπαθείς δεν ανασκευάζουν τόσο εύκολα…).

Ας πάμε στην ουσία.

1) Τα επιχειρήματα που αναζητάς για την «αριστερή καθαρότητα» του Μηλιού αφθονούν στα editorials των «Θέσεων». Και συνοψίζονται στην εμμονή του Μηλιού να ανιχνεύει τους επηρεασμούς της αστικής ιδεολογίας εντός της Αριστεράς με αιχμή τη διολίσθησή της σε εθνική αντίληψη των πραγμάτων. Τα γραπτά του μας δίνουν την εντύπωση ότι ακόμα και η χρήση της λέξης ‘Ελλάδα’ (αντί του «ορθού» «ελληνικός(;) κοινωνικός σχηματισμός» δείχνει κατ’ αυτόν μια τέτοια διολίσθηση. Για να μη μιλήσουμε για τη λέξη ‘λαός’ και τα παράγωγά της. (Εκεί, αστειευόμενοι αλλά μιλώντας σοβαρά, θα λέγαμε ότι αν ζούσε στα χρόνια της Κατοχής θα έκανε σφοδρή κριτική για την ονομασία ΕΛΑΣ).

2) Η ταχυδακτυλουργία τεκμηριώνεται ως εξής: Και η κρίση του κεφαλαίου και η κρίση των οικονομικών του κράτους και η κρίση της εργασίας είναι εξειδικευμένες εκδηλώσεις (μορφές) της κρίσης του καπιταλισμού. Επομένως, ζήτημα πρώτον, αυτό πρέπει να υπενθυμίζει και να αναλύει ένα αντικαπιταλιστικό κόμμα.

Βεβαίως εμείς ενδιαφερόμαστε πρώτιστα για την κρίση της εργασίας. Όμως η εργασία πιέζεται μέσω των δημοσιονομικών. Αυτό δείχνει τι θαυμάσιο εργαλείο (μοχλός) είναι το ζήτημα του χρέους. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να παραιτηθούμε από την οικειοποίησή του και τη στρέψη του εναντίον αυτών που το έχουν στα χέρια τους. Επειδή είναι εργαλείο του αστισμού; Ο αστισμός είναι στα πράγματα, ποιανού εργαλείο θα ήταν; Του φιλόπτωχου συλλόγου της γειτονιάς μας; Άμα είναι έτσι, να αποκηρύξουμε φιλοσοφικά και την (επαναστατική) βία, αφού η βία κι αν είναι εργαλείο του αστισμού!

Το κίνητρο της ταχυδακτυλουργίας; Το να βγάλει οφσάιντ την ενασχόληση με την κρίση του κράτους, ως διαβρωμένη από τον αστισμό, σε αντίθεση με τη δική του την αμιγώς εργατική, όπως αποδεικνύουν ξεκάθαρα τα παρακάτω λόγια του:

«Χαρακτηριστικό δε της ηγεμονίας του αστισμού στο εσωτερικό της Αριστεράς ακόμα και σήμερα είναι ότι η αναζήτηση αυτού του υπερ-αιτήματος βρίσκεται στο σκέλος της κρίσης των οικονομικών του κράτους και όχι στην κρίση της εργασίας».


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


3) Στις ομιλίες των αρχηγών της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, αν και ερωτήθηκαν επανειλημμένα από τον Παπακωνσταντίνου για το «πού θα βρούμε τα δεκαεννέα και μισό δις μέχρι τις 20 του μήνα», δεν υπάρχει ούτε κιχ στο πολύ συγκεκριμένο και υλικότατο αυτό ερώτημα (αν και υλιστές).

4) Για τη διαφωνία σου σχετικά με τα δίκτυα αλληλεγγύης, που μάλλον οφείλεται σε παρανόηση εκ μέρους σου, διάβασε τα όσα γράφουμε στο κακό συναπάντημα. Δεν έχει νόημα να επαναληφθούμε.

5) Σχετικά με τον επιστημονικό ρεαλισμό. Δεν μπορεί ο Μηλιός να θυμάται τον αρνητικό συσχετισμό όταν μιλάμε για το τι θα κάνουμε για το χρέος και να τον ξεχνάει για το τι θα κάνουμε με την ΕΕ. Αυτά είναι για μικρά παιδιά. Οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί ακόμα και για αυξήσεις του 3%, όπως ξέρεις. Το ζήτημα είναι τι στόχους επιλέγεις για να τροποποιήσεις τους αρνητικούς συσχετισμούς. Όταν υπάρχουν διαφωνίες στους στόχους συζητάμε. Αλλά, ας αφήσουμε «τις ηγεμονίες του αστισμού» στην πάντα. Είναι αφόρητος δογματισμός (ή κακής ποιότητας προπαγάνδα…).

Φίλε zalion, χαιρόμαστε που δεν έχεις τίποτε προσωπικό μαζί μας. Αν και αυτονόητο, να δηλώσουμε ρητά πως ούτε εμείς έχουμε κι ούτε σκοπεύουμε να αποκτήσουμε (το ίδιο συμβαίνει και με τον Μηλιό, ή τον Καζάκη, ή τον οποιονδήποτε εντός της Αριστεράς, να το ξαναπούμε).

Έχουμε διαφωνίες (όπου έχουμε). Επομένως, είμαστε υποχρεωμένοι να συζητάμε και να ανταλλάσσουμε απόψεις, χωρίς καχυποψίες και ανταγωνισμούς για το ποιος είναι πούρος αριστερός και ποιος όχι. Εμείς τουλάχιστον, αυτό το παιχνίδι, αν και μας αρέσουν τα παιχνίδια, δεν θα το παίξουμε. Ας περιοριστούμε να ψάχνουμε το σωστό και να προφυλαγόμαστε από τα λάθη.


Τα λέμε (και καλημερίζουμε)

Ανώνυμος είπε...

Η διαφορά βρίσκεται στο ότι οι Καζάκης - Μαραγκός και άλλοι απευθύνονται στον κόσμο της αριστεράς και στις μάζες. Οι υπόλοιποι στα πολιτικά τους γραφεία. Που στην πλειοψηφία τους είναι πολιτικά απαξιωμένα σαστισμένα και πίσω από τις εξελίξεις.

Στρατηγικό θέμα η τοποθέτησή επί του δημόσιου χρέους. Όποιοι δεν το έχουν ως κορωνίδα του προγράμματός τους θα ακολουθήσουν την συντεταγμένη πορεία προς την πολιτική χρεοκοπία. Η αριστερού τύπου πλακίτσα ανεμελιά και τρελλίτσα τελείωσαν

LeftG700 είπε...

Ανώνυμε φίλε,


Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει αριστερός, που, πέρα από το πώς αυτοπροσδιορίζεται, να γίνεται και αποδεκτός ως τέτοιος, ο οποίος δεν απαυθύνεται στον κόσμο της βάσης. Από την άλλη, θα συμφωνήσουμε ότι σε μεγάλο ποσοστό τα πολιτικά γραφεία είναι απαξιωμένα και πίσω από τις εξελίξεις. Ίσως η διαφορά μας είναι στο εξής: εμείς δεν πιστεύουμε στην κατάργηση των πολιτικών γραφείων, αλλά στη λειτουργία τους σύμφωνα με τις απαιτήσεις των καιρών.

Συμφωνούμε για το χαρακτήρα που δίνεις στο ζήτημα του χρέους. Η αντιμετώπισή του όμως είναι άλλης τάξεως θέμα και πολύ σύνθετο.

Και βεβαίως συμφωνούμε ότι "Η αριστερού τύπου πλακίτσα ανεμελιά και τρελλίτσα τελείωσαν".


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

H κριτική απ' ότι βλέπω εστιάζεται περισσότερο στην πολιτική τοποθέτηση του ΔΚ, παρά στην οικονομολογική τοποθέτηση (η οποία κατά τη γνώμη μου είναι αρκετά εύστοχη και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα)...συνεπώς αδικεί τον ΔΚ ως οικονομολόγο!

Η κρίση εμπιστοσύνης του λαού στην Αριστερά και η έλλειψη κεντρικής πολιτικής πρότασης για την οικονομική κρίση αρκούν για να την "περιθωριοποιήσουν"...

Φιλικά

Βασίλης

LeftG700 είπε...

Φίλε Βασίλη,


Ναι, έχεις δίκιο. Η κριτική είναι στην πολιτική κατεύθυνση που υποδεικνύει ο ΔΚ. Και πιο συγκεκριμένα σε κάποιες προκείμενες που φαίνεται να τις θεωρεί δεδομένες πράγμα το οποίο δεν μας βρίσκει σύμφωνους.

Για την οικονομικολογική άποψη Καζάκη, δεν έχουμε κάνει το απαραίτητο homework, κι έτσι δεν μπορούμε να πούμε ότι συμφωνούμε μέχρι κεραίας.

Όμως μας βρίσκει σύμφωνους (και νομίζουμε βγαίνει με σαφήνεια από την ανάλυσή μας) η ιδέα ότι κάτι πρέπει να κάνουμε με το χρέος. Ιδέα που πρώτος (ή πρωταγωνιστικά) έριξε στο τραπέζι εκείνος -όπως επίσης αναγνωρίζουμε.

Χαρήκαμε που τα είπαμε. Κανόνισε, όσο θέλεις και μπορείς να το επαναλάβουμε!


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για την απάντηση φίλοι του μπλόγκ!

Να είστε καλά :):)

Βασίλης

LeftG700 είπε...

Φίλε Βασίλη,


Παρακαλούμε! Υποχρέωσή μας (όχι βέβαια με την έννοια της αγγαρίας!) ήταν άλλωστε.

Αν δεν τα ξαναπούμε μέχρι τα Χριστούγεννα, σου ευχόμαστε Καλές Γιορτές!


Τα λέμε