United we stand, divided we fall
Πραγματοποιήθηκε χθες στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ της οδού Ακαδημίας κοινή συνέντευξη τύπου ανθρώπων της Αριστεράς, συνδεόμενων ή προερχόμενων από όλους σχεδόν τους πολιτικά συγκροτημένους χώρους της και τα ιδιαίτερα ρεύματα της αριστερής σκέψης.
Στη συνέντευξη τύπου, η ομάδα που ανέλαβε την πρωτοβουλία να προωθήσει με την ιδέα του διαλόγου μεταξύ της κατακερματισμένης Αριστεράς και του συντονισμού της σε κοινή δράση έδωσε στη δημοσιότητα ένα κείμενο που συνοψίζει τους στόχους της μαζί με τις πρώτες 62 υπογραφές από γνωστούς ή λιγότερο γνωστούς ανθρώπους της Αριστεράς που συμφωνούν σε μια τέτοια κατεύθυνση.
Προσυπογράφουμε και παραθέτουμε το «κείμενο των 62» όπως το πήραμε από το enosy.blogspot.com (τα bold δικά μας).
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει σαρωτικές επιπτώσεις σ’ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Στην οικονομία, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στη συνείδηση. Η βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων η κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων και η ματαίωση των ονείρων και των προοπτικών της νεολαίας δεν είναι συγκυριακές επιλογές, όπως υποστηρίζει η κηδεμονευόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά οργανωμένοι τρόποι μόνιμης υποβάθμισης της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Σ’ αυτό το συνεχώς αυξανόμενο κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας η Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, οφείλει να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθεί στις ανάγκες των εργαζομένων. Ανάμεσα στους πολιτικούς χώρους της Αριστεράς υπάρχουν αναμφισβήτητες διαφορές, όπως, για παράδειγμα αυτές που αφορούν τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και οι σχετικές με τον τρόπο μετάβασης στο σοσιαλισμό, το περιεχόμενο και τη μορφή που αυτός θα έχει τον 21ο αιώνα –ζήτημα που οπωσδήποτε πρέπει να διερευνηθεί και να συζητηθεί με συντροφικό τρόπο, σε μια περίοδο μάλιστα που η δομική κρίση του καπιταλισμού θέτει ‘επί τάπητος’ το στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής εναλλακτικής. Σήμερα όμως αυτές οι υπαρκτές διαφορές γίνονται συχνά τροχοπέδη, στην πραγματική ανάγκη οργανωμένης αντίστασης του εργαζόμενου λαού απέναντι στην πιο αντιδραστική, αντιλαϊκή, ταξική πολιτική που γνώρισε η χώρα μας, τουλάχιστον στην εποχή της λεγόμενης «μεταπολίτευσης». Είναι ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, ανεξαρτήτως του ειδικού τους βάρους, να βρουν εκείνα τα ζητήματα –και είναι πολλά- που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης, ανταποκρινόμενα στις διαθέσεις των εργαζόμενων στρωμάτων, των ανέργων και της νεολαίας για συσπείρωση των δυνάμεων του κινήματος.
Με όρους συλλογικού ηγεμόνα και οργανωτή, να διευκολύνουν έτσι τις κοινωνικές διεργασίες, τις αυθόρμητες και συνειδητές συμμαχίες των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Να απομονώσουν πρακτικές τυφλής βίας και αδιέξοδων δήθεν αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων αλλά και κάθε δεξιόστροφη «αριστερή» φρασεολογία που διευκολύνει τελικά τις κυβερνητικές επιλογές. Να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους. Να βοηθήσουν εργαζόμενες μάζες, που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε άλλες πολιτικές επιλογές, να αγωνιστούν για τα πραγματικά δικά τους συμφέροντα. Να αναπτύξουν πρωτοβουλίες θεωρητικού διαλόγου ανάμεσα σ’ όλους τους φορείς της Αριστεράς, με άξονα την υπέρβαση του καπιταλισμού.
Χωρίς να εγκαταλείπουν τους στρατηγικούς στόχους τους, ούτε τις συζητήσεις, τις διαφορές, τις διαφωνίες γι’ αυτούς, οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, εντός και εκτός του κοινοβουλίου, μπορούν και πρέπει να συναντηθούν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων στην προσπάθεια εξόδου απ’ αυτήν. Ζητήματα όπως η αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, το αίτημα εθνικοποίησης τραπεζών, η ρήξη με τις πρακτικές του τραπεζικού και του επιχειρηματικού κατεστημένου, καθώς και η αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης του κεφαλαίου με ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, αλλά και η υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση τέτοιων διεργασιών.
Αθήνα, 6 Ιουλίου 2010.
Αγγελόπουλος Θόδωρος, σκηνοθέτης
Αθανασιάδου Μυρσίνη, διδάκτωρ Ιστορίας
Αλαβάνου Αριάδνη, μεταφράστρια
Ανδρεάδης Γιάγκος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Αντωνοπούλου Μαρία, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Βαλαβάνη Νάντια, συγγραφέας
Βαμβακάς Κώστας, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Βασιλειάδου Τέα, δημοσιογράφος
Βατικιώτης Λεωνίδας, διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών
Βενετσάνου Νένα, τραγουδίστρια
Γαλάνης Γιώργος, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Γέρου Κάτια, ηθοποιός
Γεωργακάκη Ρόδη, αντιδήμαρχος Ελληνικού
Γεωργίου Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Πάτρας
Δημητρίου Αλίντα, σκηνοθέτης
Δημητρίου Σωτήρης, ανθρωπολόγος
Δουζίνας Κώστας, πανεπιστημιακός, πανεπιστήμιο Λονδίνου
Ευσταθίου Κώστας, συνδικαλιστής τραπεζοϋπάλληλος
Ήσυχος Κώστας, συνδικαλιστής Ολυμπιακής
Κακαράς Αντώνης, απόστρατος αρχιπλοίαρχος
Κακναβάτος Έκτωρ, ποιητής
Καλομοίρης Γρηγόρης, συνδικαλιστής εκπαιδευτικός
Καρτερός Θανάσης, δημοσιογράφος
Κιμπουρόπουλος Γιάννης, δημοσιογράφος
Κοκκίνου Μαρία, ζωγράφος
Κουβελάκης Στάθης, πανεπιστημιακός, King’s College (Λονδίνο)
Κουζής Γιάννης, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Κορτζίδης Χρήστος, δήμαρχος Ελληνικού
Κοτσυφάκης Θέμης, συνδικαλιστής, ΔΣ ΟΛΜΕ
Κωνσταντακόπουλος Δημήτρης, δημοσιογράφος
Λαπαβίτσας Κώστας, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Λονδίνου
Λεοντής Χρήστος, συνθέτης
Μαίστρος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Μανιάτης Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Μιχελής Κώστας, συνδικαλιστής λογιστής
Μπελαντής Δημήτρης, διδάκτωρ Νομικής
Μπιτσάκης Ευτύχης, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Ντούμας Χρήστος, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Παναγιωτόπουλος Χρήστος, συνδικαλιστής ΟΤΑ
Παπαδημητρίου Ζήσης, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Παπαδημητρίου Μάνια, ηθοποιός
Παπακωνσταντίνου Πέτρος, δημοσιογράφος
Πεππές Ζώης, συνδικαλιστής ΟΤΟΕ
Πορτάλιου Ελένη, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Πρωτονοτάριος Γιάννης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Ρηγοπούλου Πέππη, πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Αθήνας
Ριζόπουλος Τάσος, συνδικαλιστής στη φαρμακοβιομηχανία
Ρούσης Γιώργος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Ρούσσος Σίμος, τ. δημοτικός σύμβουλος Χαλανδρίου
Σακελαρόπουλος Σπύρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
Σκαμνάκης Θανάσης, δημοσιογράφος
Σπαθής Μάκης, πανεπιστημιακός, ΕΜΠ
Σπανού Δέσποινα, συνδικαλίστρια ΑΔΕΔΥ
Στάθης (Σταυρόπουλος), σκιτσογράφος
Σταμάτης Κώστας, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Σωτήρης Παναγιώτης, διδάκτωρ Φιλοσοφίας
Τσακνής Διονύσης, μουσικός
Φράγκου Λία, συνδικαλίστρια, ιδιωτική υπάλληλος
Χατζηστεφάνου Άρης, δημοσιογράφος
Χατζόπουλος Στάθης, δικηγόρος
Χουρμουζιάδης Γιώργος, πανεπιστημιακός, ΑΠΘ
Χρύσης Αλέξανδρος, πανεπιστημιακός, Πάντειο
ΥΓ Αξίζει να σημειωθεί ότι την προσεχή Δευτέρα 12 Ιουλίου, στη μεγάλη αίθουσα του 1ου ορόφου του κτιρίου της ΟΤΟΕ (Σίνα 16) θα γίνει στις 7.30 το απόγευμα η πρώτη συνέλευση της ομάδας, ανοικτή σε όλους αυτούς οι οποίοι συμμερίζονται το πνεύμα της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας και συν-κινούνται από έναν τέτοιο σκοπό. Θα είμαστε εκεί. Ινκόγκνιτο φυσικά.
Η Photo είναι της Teresa Teixeira. Από το flickr.com
15 σχόλια:
μόνο τα 3 ιερά τέρατα Μπιτσάκης,Ντούμας και Χουρμουζιάδης φτάνουν.είδατε όμως ότι από το ΚΚΕ ερρύει(;;?) τα κρείττω;
λ.κ
Ολα ομορφα μου φαινονται και εμενα αυτα συντροφοι αλλα δεν καταλαβαινω ποτε εγιναν η παυση πληρωμων, η διαγραφη του χρεους η βαση για το "ρεαλιστικο προγραμμα"..Και γιατι ενα τετοιο προγραμμα ανοιγει δρομους προς το σοσιαλισμο?
Φίλη λ.κ.,
"ερρρύει τα κρείττω";!;!;!
Μωρέ θα ήσουν εσύ μια φυτούκλα στο Λύκειο!...
Εντάξει και τα πρόσωπα παίζουν ρόλο και τα έχουμε πάντα ανάγκη. Στο συγκεκριμένο όμως, όπως και σε πολλές άλλες πρωτοβουλίες τέτοιου τύπου, σημασία κατ' αρχήν έχει ο σκοπός και το περιεχόμενο.
Τα λέμε
Φίλε γιούρι,
Αμάν αδερφάκι μου! Και ο αυθεντικός Gagarin να ήσουνα, πιο συχνά θα πέρναγες από εδώ για κάνα σχόλιο!...:-)
Δεν είμαστε σίγουροι ότι έχουμε καταλάβει ακριβώς και σωστά αυτό που θέλεις να πεις.
Εννοείς ότι δεν είναι ρεαλιστικά όλα αυτά; Εννοείς ότι κι αν είναι ρεαλιστικά δεν είναι επαναστατικές ριζικές αλλάγές; Το τελευταίο ερώτημα μάς φαίνεται σαφές, αλλά ας περιμένουμε καλύτερα τις διευκρινίσεις σου.
Τα λέμε
Ειλικρινα δεν εχω αποψη για το τι μπορει να ειναι ρεαλιστικο..Ουτε για το αν χρειαζομαστε μια "ρεαλιστικη" απαντηση...
Απλα αναρωτιεμαι ποια ειναι η "ρεαλιστικη βαση" στην παυση πληρωμων και απο ποτε εγινε τοσο αυτονοητο οτι αποτελει τη μοναδικη απαντηση της "Αριστερας"..Γιατι αν υπαρξει κατι τετοιο(παυση και διαγραφη του χρεους) πρεπει να υπαρξει και καποιος ο οποιος θα επωμιστει τις συνεπειες και την αντιμετωπιση τους..Ρεαλιστικη απαντηση σε αυτο υπαρχει?
Εχω ενστασεις, εχω διαφωνιες, το θεωρω καγκουρια αλλα θα μπω για να το επηρεασω. Καλα αυτο με τη παυση εχει γινει ανεκδοτο. Σαν τη δευτερα παρουσια του ΚΚΕ. Ραντεβου στο αντιρατσιστικο για να τα πουμε και να "πλακωθουμε".
Σε κάθε περίπτωση τις συνέπειες θα τις πληρώσει ο Ελληνικός λαός και ας μην είμαστε αφελείς, ότι και αν επιλέξουμε θα έχει συνέπειες. Το θέμα πιστεύω είναι ποιες θέλουμε να πληρώσουμε και τι είδους προοπτική θα έχουμε.
Φίλε Γιούρι,
Όπως ξέρεις, στο τι είναι ρεαλιστικό και τι όχι χωράει πολύς υποκειμενισμός, άσε που επηρεάζεται από τις (ευμετάβλητες) συνθήκες της κάθε στιγμής. Αν προσέξεις, ούτε και οι συντάκτες του κειμένου το ξεκαθαρίζουν —και σωστά κατά την άποψή μας.
Τώρα, για το περιεχόμενο της έννοιας αυτής καθ’ αυτήν, εμείς τουλάχιστον το καταλαβαίνουμε ως μια πολιτική πρόταση που να τείνει να γίνεται σταδιακά αποδεκτή από όλο αυτό τον κόσμο ο οποίος καταλαβαίνει σιγά-σιγά ότι τη ζωή που ήξερε (ή του είχαν τάξει) πρέπει να την ξεχάσει. Αυτή η πρόταση λείπει, κακά τα ψέματα. Και είναι μια από τις βασικές αιτίες της αποσυσπείρωσης που βλέπουμε όλοι.
Η αντιμετώπιση του χρέους δεν είναι η μοναδική απάντηση της Αριστεράς, δεν το πιστεύουμε αυτό και δεν νομίζουμε ότι το θέτει έτσι το κείμενο των 62. Όμως φίλε Γιούρι, είναι μια από τις απαντήσεις που πρέπει να δώσει η Αριστερά. Τι κάνουμε με το γαμημένο το χρέος; Κι εδώ, μη ξεχνάς και το άλλο: σύμφωνα με γενικότερες κι όχι μόνο αριστερές εκτιμήσεις, το χρέος δε «βγαίνει». Ποιοι θα διαχειριστούν την «τακτοποίησή» του; Αυτοί που, πέρα από δημιουργίες εντυπώσεων με κούφια λόγια, είναι ένα ενιαίο μαύρο μέτωπο ή εμείς; Και πόσο πιθανό σου φαίνεται να είμαστε εμείς, έτσι όπως είμαστε μπουρδέλο;
Φυσικά, όπως λέει κι ο dimitris t, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Σε κάθε περίπτωση θα «ματώσουμε». Είναι αυτή τη στιγμή σχηματισμένη μια κρίσιμη μάζα διατεθειμένη να «ματώσει»; Δεν το πιστεύουμε. Αλλά ο κόσμος δεν θα επιφωτισθεί από το Άγιο Πνεύμα! Θα επιφωτιστεί από την Αριστερά. Αλλά προς το παρόν η Αριστερά περιορίζεται να δουλεύει κατακερματισμένη· ο καθένας για τη σωτηρία του μαγαζιού του, τη στιγμή που σε όλο το mall εξακολουθεί να μη μπαίνει ο κόσμος που «κανονικά» θα περίμενε κανείς.
Ρωτάς γιατί ένα τέτοιο πρόγραμμα ανοίγει δρόμους για το σοσιαλισμό. Μα στην περίπτωση που η «τακτοποίηση» του χρέους γίνει από δυνάμεις της Αριστεράς, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι δεν θα τους ανοίγει, δεν πρέπει να πιστεύουμε ότι δεν θα τους κλείνει; Τότε δεν θα μιλάμε για δυνάμεις της Αριστεράς. Τι στο διάολο, πράκτορες είναι όλοι;
Τα λέμε
Φίλε zalion,
Χωρίς ενστάσεις και διαφωνίες δεν γίνεται τίποτα. Με την έννοια ότι δεν προάγεται η συζήτηση που θα δείξει λάθη και «τρύπες». Οπότε, κανένα πρόβλημα σ’ αυτό.
Όμως αδικείς το κείμενο με την αγανάκτησή σου για την παύση. Λέει ότι το ζήτημα του χρέους πρέπει να αντιμετωπίζεται από μια πολιτική πρόταση της Αριστεράς. Πώς αλλιώς; Δεν είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα-ταφόπλακα; Μπορούμε να σφυρίζουμε αδιάφορα;
Τα λέμε
Φίλε dimitris t,
Συμφωνούμε απολύτως!
Τα λέμε
Καλησπέρα και πάλι παιδιά!
(μετά από καιρό).
Ίσως στο βάθος υπάρχει ελπίδα, άλλωστε άλλος δρόμος εκτός από αυτόν δεν υπάρχει.
ΥΓ ένα από αυτά που χαίρομαι σε εσάς είναι πως δεν αφήνετε τίποτε να πέσει κάτω. (μιλάω για τις συχνές σας παρεμβάσεις σε blog ακόμη και αυτά της "συστημικής" αριστεράς).
Να είστε πάντα καλά και με το ίδιο κουράγιο -:)
Φίλε καλώδιο,
Εμείς σου μοιάζουμε: δε χάνουμε τις ελπίδες μας!
Δεν μπορείς να φανταστείς τι σημαίνει το ΥΓ σου για μας! Όχι επειδή μας δικαιώνει σε ό,τι λέμε (κανένας δεν έχει δίκιο σε ό,τι μα ό,τι λέει και νομίζουμε πως κατέχεις όλη την απαιτούμενη γνώση για να μη το πιστεύεις αυτό). Αλλά επειδή μας αναγνωρίζει το δικαίωμά μας (εμείς πιστεύουμε κ α ι υποχρέωσή μας) να τα λέμε! Να είσαι κι εσύ καλά! Γερός, γερός και με ...τσαμπουκά!
Τα λέμε (θα φροντίσουμε να τα λέμε συχνότερα)
οκ, ερύει(κατά Λίδελ-Σκοτ)
ερρύη (Σταματάκος)
αλλά:
τί εννοούν "με όρους συλλογικού ηγεμόνα" και
"Να απομονώσουν πρακτικές τυφλής βίας και αδιέξοδων δήθεν αντιεξουσιαστικών ξεσπασμάτων ".
θα μου απαντήσετε και σωστά, να περιμένω μέχρι τη Δευτέρα.
καλό και αντιρατσιστικό πσκ,
λκ
Φίλη λ.κ.,
Λίδελ-Σκοτ; Σαν παλιός παίκτης της Λίβερπουλ μας ακούγεται! :-)
Το "με "όρους συλλογικού ηγεμόνα" εμείς το καταλαβαίνουμε ως πρόσκληση στην από κοινού δράση χωρίς κομματικούς πατριωτισμούς και με focus στις ιδέες της Αριστεράς που συμμεριζόμαστε όλοι, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές.
Το δεύτερο που αναφέρεις εννοεί την απόσταση που πρέπει να κρατήσει η Αριστερά από μπαχαλοακτιβισμούς. Δεν ξέρουμε αν συμπεριλαμβάνει και την θεωρητική στήριξη και ανάλυση της απόρριψης αυτών των πρακτικών, αλλά νομίζουμε ότι υπάρχει ανάγκη και γι' αυτό.
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου