Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Το πρόσωπο του ‘‘ρατσισμού’’, η προσωποποίηση της ατιμίας και το προσωπείο της βλακείας(;)


Κλείνουμε σήμερα την «τριλογία» υπό το γενικό θέμα «The Nosferatos case». Με δυο βεβαιότητες:

Με τη βεβαιότητα πως όσοι από τους φίλους[1] δεν έχουν καταλάβει ακόμα περί τίνος πρόκειται και προς τι τόση οργή, θα καταλάβουν, και τη βεβαιότητα πως όσοι από τους εχθρούς[1] καμώνονται πως δεν έχουν καταλάβει ακόμα, δεν θα έχουν πια το περιθώριο να το κάνουν.

Εκθέσαμε συνοπτικά το τι έχουμε τραβήξει εδώ και αλλού από αυτόν τον απερίγραπτο τύπο, ένα χρόνο τώρα —παρά κάτι μέρες. Για να συνδεθούμε όμως με το σημερινό post, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Νοσφεράτος, όλο αυτό το διάστημα, με διάφορα ψευδώνυμα εδώ, και το ονοματάκι του αλλού, εκτοξεύει δολίως εναντίον μας την απίστευτη για αριστερούς ανθρώπους κατηγορία, δεύτερη σε βαρύτητα μετά από αυτή του χαφιέ, ότι είμαστε ρατσιστές και «εθνολαϊκιστές», ότι φλερτάρουμε με τον Καρατζαφέρη και τους ομοίους του και όλα τα σχετικά ορέα που, στο βάθος τους βέβαια, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς (ιδίως αν το επιθυμεί!) τη γνωστή θεωρία των «δυο άκρων που συναντώνται», τις ομοιότητες του κομμουνισμού με το ναζισμό και το φασισμό» και την καταδίκη «τόσο του μαύρου, όσο και του κόκκινου ολοκληρωτισμού».

Για τη «θεμελίωση» από το Νοσφεράτο αυτής της απίστευτης λασπολογίας έχουμε μιλήσει στο προπροηγούμενο post, όπου και εκθέτουμε τα «εγκλήματα» που μας καταλογίζει και παραπέμπουμε στο «σώμα» τους. Όποιος θέλει (και μπορεί να τ’ αντέξει, γιατί είναι «αποτρόπαια»…) μπορεί να δει. Ενημερωτικά μόνο να πληροφορήσουμε τους αναγνώστες ότι, κατά τον «διάλογο» που έγινε με τον περί ου, μας ξέφυγε (γλώττα λανθάνουσα…) και μια εξόχως «ρατσιστική» λέξη, όταν, σε μια αποστροφή του εξοργισμένου λόγου μας, γράψαμε στο Νοσφεράτο «[…] βρε ντροπή της γενιάς σου και της ράτσας σου, […]» εννοώντας την, κατά τα λεγόμενα από τον ίδιο, ποντιακή καταγωγή του. Όπως καταλάβατε, αυτό το ‘ράτσας’ το πληρώσαμε ακριβά. Ο Νοσφεράτος μάς τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί, μάς παρέπεμψε στο «ειδικό δικαστήριο» και μας εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες επί ρατσισμώ, για μια ακόμα φορά! Τέλος αυτά. Η σύνδεση με τα προηγούμενα έγινε, και πάμε σε αυτό που θέλουμε να σας πούμε σήμερα.


ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ, αυτά τα «εγκλήματα» που έχουμε διαπράξει ωχριούν μπροστά σε ένα άλλο, παλαιότερο, που παρέλειψε ο Νοσφεράτος να αναφέρει! Εμείς όμως, επειδή θέλουμε να μείνουμε πιστοί στα δικά μας λόγια («για να τα λέμε όλα»), το ανασύρουμε και το εκθέτουμε μπροστά σας για να έχετε ολοκληρωμένη άποψη και να καταλάβετε, επιτέλους, με τι κουμάσια έχετε να κάνετε.


ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ΤΟΥ 2010 ανεβάσαμε μια ανάρτηση. Ο τίτλος της ήταν:



[1] Της Αριστεράς, όχι δικούς μας.
[2] Αυτό το συνάγουμε με μεγάλη, αν και όχι απόλυτη βεβαιότητα, από το γεγονός ότι στις 31 Δεκεμβρίου όλα πήγαιναν μέλι-γάλα με τον περί ου. Το πιθανότερο είναι (με απόδοση 1.16 για τους ρέποντες στο ποδοσφαιρικό στοίχημα) ότι είχε διαβάσει την ανάρτηση. Τότε άραγε την είχε καταλάβει; Μυστήρια πράγματα! ;-)


Η εικόνα, από το leftg700.blogspot.com, που την έχει πάρει από το miamibuenavistalions.com
Μαύροι Έλληνες

Η εικόνα που τη συνόδευε, είναι η εικόνα που βλέπετε στο σημερινό post, η οποία έχει και κάποιο κειμενάκι. Για να διευκολύνουμε τους πρεσβύωπες αναγνώστες, (αλλά και τους «πρεσβύωπες» αναγνώστες), αντιγράφουμε αυτό το αγγλόγλωσσο κειμενάκι. Μετάφραση δεν δίνουμε γιατί το επίπεδο δυσκολίας του κειμένου είναι ανάλογο με τη δυσκολία του διαλόγου «Is this a pencil?» «No. This is a car». Λέει λοιπόν το κειμενάκι της φωτογραφίας:


Choose your friends by their character and your socks by their color. Choosing your socks by their character makes no sense, and choosing your friends by their color is unthinkable.


Ok? Ok. Πάμε τώρα στο κείμενο εκείνου του post. Ήταν το εξής:


Αυτό που μας έτυχε σήμερα, με πρόσφατη τη συζήτηση στο προχθεσινό post της Cynical, ούτε παραγγελία να ήταν!

Στο μετρό, κατεβαίνοντας για τα απαραίτητα δώρα, ακούσαμε κάποια στιγμή τρίγωνα. Ετοιμάσαμε τα ψιλά μας, χωρίς να βλέπουμε ποιος μας τα λέει —η φωνή ήταν σόλο. Όταν πλησίασε το τραγούδι, μέσα από τον κόσμο και το συνωστισμό διακρίναμε έναν δεκαεξάρη μαύρο, ωραίο σαν άνθρωπο, να τραγουδάει τον ερχομό του Άγιου Βασίλη. Τραγουδούσε με καλή φωνή, ελληνικά, που θα τα ζήλευε κι ο φιλόλογός μας στο Λύκειο, και βλέμμα ίσιο, καθαρό. Δώσαμε οβολό και ευχές με χαρά. Διάολε! Πριν λίγα χρόνια τα λέγαμε κι εμείς. Σειρά μας είναι σχεδόν.

Λίγο αργότερα, στο βιβλιοπωλείο του παλιού Εκκετζή, να σου και μπουκάρει ένα τσούρμο, καμιά δεκαριά παιδιά. Μικρότερα σε ηλικία από τον τυπά στο μετρό, αγόρια και κορίτσια μαζί. Διασκορπίστηκαν και συνεννοημένοι με κώδικες δικούς τους ξεκίνησαν να τα λένε όλα την ίδια στιγμή. Ξανά το χέρι στην τσέπη. Όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής, μάς πλησίασαν δυο κορίτσια. Το ένα μαύρο με κοτσίδια και κορδελάκια, σαν αυτά που βλέπουμε να έχουν τα μαυράκια στις αμερικάνικες ταινίες. «Και του χρόνου κορίτσια, Καλή Πρόοδο!» ευχηθήκαμε, επηρεασμένοι από τα βιβλία που γέμιζαν τα ράφια. «Φχαριστούμε» μας απάντησαν μ’ ένα στόμα μια φωνή —και προφορά.

Αργότερα, καθισμένοι για καφέ και καυγαδίζοντας για το τι θα κάνουμε το βράδυ, ήρθε η κουβέντα στους μαύρους συμπατριώτες μας που μας είχανε πει τα κάλαντα.

«Μαύροι Έλληνες! Γουστάρω!» είπε η Νάντια.

«Κι οι “μαύροι”;».

«Να πα’ να γαμηθούν!» πετάχτηκε ο Μανώλης, μπουκωμένος μ’ ένα κρουασάν —αμάν αυτό το παιδί! «Εγώ λέω να πα’ να γαμηθούν κι ας μ’ έχει πρήξει η γιαγιά μου να μη βρίζω ανθρώπους στις γιορτές!».


Ok κι αυτό; Ok. Πάμε τώρα στα σχόλια.

Τα σχόλια είναι μόνο δυο. Από τον ίδιο αναγνώστη. Υπογράφει ως «Τσουνάμι του Βοσπόρου», αλλά είναι βέβαια ο Νοσφεράτος, όπως ο ίδιος παραδέχεται κατά τον πρόσφατο «διάλογό» μας. Λοιπόν, τα σχόλια:


Ανώνυμος είπε...
Ειλικρινά δεν καταλαβα ..Τι θελετε να πειτε με τους Μαυους και τους ''μαυρους'' Μπορειτε να το κανετε πιο λιανά;
Τσουνάμι του Βοσπόρου
1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010 9:14 Μ.Μ.

Ανώνυμος είπε...
επισης δεν καταλαβα αυτο το

''ωραίο σαν άνθρωπο''

θεωρώ βεβαια αυτονοητο οτι ΔΕΝ το λέτε κυριολεκτικά ..(διοτι κατι τετοια δεν τα λένε κυριολεκτικά ουτε οι Καραμαυροι (πολιτικά)
και φυσικά ειναι αυτονοητο οτι κανετε (μαυρο ) χιουμορ
Ομως και πάλι ρε παιδια ..ειναι Αστεια αυτά; εμενα μου φαινονται πως να το πω ..εντελώς ηλιθια .. και συγνωμη για την εκφραση ..
Ουτε η Κου κλουξ κλαν δεν λεει πια τετοια
Τσουναμι του Βοσπόρου
1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010 9:19 Μ.Μ.


Θέλουμε να σας επιστήσουμε την προσοχή στο εξής σημείο που έχει τη σημασία του: Αν και το συγκεκριμένο post έχει αναρτηθεί στις 31 Δεκεμβρίου 2009, τα σχόλια έχουν σταλεί την 1η Φεβρουαρίου του 2010, έναν ολόκληρο μήνα μετά. Τι συνέβη και ο Νοσφεράτος γύρισε πίσω για να σχολιάσει; Είναι απλό: είχαμε ήδη εμφανίσει το «απαίσιο», «ρατσιστικό» μας πρόσωπο και ο Νοσφεράτος που δεν είχε τίποτε να πει[2] σε «ζωντανό» χρόνο, κατέφυγε στο «ριπλέι» για να μας κατακεραυνώσει αναδρομικά.


ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΛΟΙΠΟΝ, που έγραψαν, υπέγραψαν και δημοσίευσαν στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 το παραπάνω ποστ, είναι οι άνθρωποι, τους οποίους επί ένα ολόκληρο χρόνο ο «αξιότιμος» «κύριος» Νοσφεράτος συκοφαντεί με τον αισχρότερο και δολιότερο τρόπο όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κι όπου τους συναντήσει ως ρατσιστές και, προφανώς, ως ό,τι άλλο συνεπάγεται από αυτή τους την «ιδιότητα»…

Τόση ατιμία; Τόση. Και πώς είναι δυνατόν να υπάρχει σε, υποτίθεται, προοδευτικό άνθρωπο τόση ατιμία; Θα είναι βλακεία. Σκέτη, καθαρή βλακεία. Μα και πάλι: τόση βλακεία;


ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να πούμε τίποτε άλλο για όσα εκθέσαμε παραπάνω. Θέλουμε όμως να μας πούνε κάποιοι φίλοι ορισμένα πράγματα. Συγκεκριμένα πράγματα για τα οποία θα τους ρωτήσουμε. Όχι τοποθέτηση «εφ’ όλης της ύλης», όχι γενικές αξιολογικές κρίσεις ή «προτιμήσεις». Συγκεκριμένα πράγματα και πέραν αυτών ουδέν (φυσικά, μπορούν να πουν ό,τι θέλουν· εμείς δεν έχουμε απαίτηση —ούτε καν προσδοκία— να πουν και κάτι άλλο, πέρα από αυτό που θα τους ρωτήσουμε).

Προσκαλούμε λοιπόν εδώ τον φίλο Herr K., για να μας πει αν και αυτή η τριλογία μπορεί, κατά την άποψή του, να δώσει την εντύπωση ότι έχουμε «προσωπικές» διαφορές με τον Νοσφεράτο.

Προσκαλούμε εδώ τον φίλο zalion, για να μας πει αν τώρα έχει καταλάβει λίγο περισσότερο τη χρησιμότητα του πρώτου post με το οποίο ξεκίνησε η «τριλογία», χρησιμότητα που, όπως μας είπε, δεν κατάλαβε.

Προσκαλούμε εδώ το φίλο george, για να μας πει αν συνειδητοποιεί ότι το να αποκαλείς κάποιον ‘μαλάκα’ δεν έχει την παραμικρή χρησιμότητα για όποιον το λέει, ενώ, αντίθετα, μπορεί να αποβεί πολύ «χρήσιμο» άλλοθι για όποιον αποκαλείται έτσι.

Προσκαλούμε εδώ τη φίλη λ.κ., για να μας πει αν η τριλογία θα την κάνει να ξεχάσει το «οι αφρικανές γεννάνε σαν κουνέλες» και να θυμάται κάτι άλλο.

Προσκαλούμε εδώ τον товариш Яков, για να μας πει αν το ποστ που αναδημοσιεύσαμε εδώ είναι ρατσιστικό, αντιρατσιστικό, ή κάτι in-between.

Προσκαλούμε εδώ τον φίλο Β.Δ.Καργούδη, για να μας πει αν εκείνος καταλαβαίνει τι θέλουμε να πούμε με τους Μαύρους και τους ‘‘μαύρους’’, κι ακόμα να μας πει (ειδικά εκείνος…) ποιους εννοούμε όταν κάνουμε λόγο για ‘‘μαύρους’’.

Προσκαλούμε εδώ τον φίλο Κώστα Κ., για να μας πει αν εκείνος καταλαβαίνει τι θέλουμε να πούμε όταν, αναφερόμενοι στον μαύρο δεκαεξάρη που έλεγε τα κάλαντα στο μετρό, τον περιγράφουμε ως ‘ωραίο σαν άνθρωπο’. (Αν και είναι τεχνοκράτης, ειδικευμένος στις οικονομικές αναλύσεις, η απάντησή του έχει βαρύνουσα σημασία για μας).

Κι ακόμα, προσκαλούμε εδώ τη φίλη Πεντανόστιμη, για να μας πει αν ο λόγος που δεν μας έχει παρουσιάσει στη στήλη της ‘blogoδρομιο’ της εφημερίδας «Δρόμος» είναι ότι μας θεωρεί κι εκείνη ρατσιστές.

Θα κλείναμε προσκαλώντας εδώ και τη φίλη krotkaya, για να μας πει αν, σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση που εκθέσαμε στο παρόν post, κρίνει ότι μάλλον φρονίμως ποιούντες κρατήσαμε «αρχείο». Δεν θα το κάνουμε όμως, μια και μας έχει εκμυστηρευτεί ότι δεν καταλαβαίνει το χιούμορ μας… ;-)

32 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στο ιδιότυπο αυτό προσκλητήριο δεν γνωρίζω Λέφτηδες αν οι λοιποί θα προσέλθουν. Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε , γιατί το ερώτημα που απευθύνεται σε μένα είναι σαφές και προσωπικό. Εγώ πάντως προσέρχομαι εκούσιος.

Να απαντήσω λοιπόν ότι ΔΕΝ νομίζω ότι το ποστ έχει ρατσιστικά υπονοούμενα ή εκφράζει παρόμοιες τάσεις. Αυτό νομίζω αρκεί.

Αλλά επειδή ήρθα να απαντήσω δημόσια στη πρόσκληση σας , φαντάζομαι ότι θα δεχθείτε να μου κάνετε ένα χατήρι και να ακούσετε μια προτροπή

Το χατήρι : σε παρόμοια διένεξη με άλλον , τον οποιονδήποτε , μπλόγκερ ή σχολιαστή να μη κληθώ ξανά σε παρόμοιο προσκλητήριο.

Η προτροπή : βάλτε λίγο ακόμα νερό στο αξύ σας το κρασί και δείτε λίγο πιό σχετικά τους ανθρώπους και τα ανθρώπινα . Όλοι ( και πρώτα εγώ ) κάτι φουκαράδες είμαστε μισοπνιγμένοι, πιασμένοι στα δόκανα μιας κωλοζωής που αλλιώς την ονειρευτήκαμε. Ειδικά εμείς οι μεγαλύτεροι... ( όποιος άλλος εδώ διακρίνει ηττοπάθειες και αυτοσυντριβές και τυχαίνει να είναι της δικής μου γενιάς , ας ρίξει μια ματιά στο καθρέφτη πριν με κατηγορήσει για τα παραπάνω ανομήματα )


Γιάκοβ

zalion είπε...

Δε θελω να φανω αγενης γι'αυτο και απαντω στην προσκληση σας. Συνεχιζω να εχω την ιδια γνωμη για τα ποστ. Σε σχεση με την πραγματικη ζωη αλλα και την απεραντοσυνη των μπλογκ δε νομιζω οτι βγαινει κατι χρησιμο απο τα τρια ποστ που κανατε. Σας ειπα και σε προσωπικο μεηλ οτι εχω σχηματισει αποψη για τον Νοσφη εδω και καιρο. Και δεν ειναι θετικη. Και επισης σας ξαναρωτω αν νομιζετε οτι η αριστερα εχει κερδισει κατι απο οσα προηγηθηκαν.

dimitris t είπε...

Αν και δεν είμαι προσκεκλημένος -και σωστά δεν είμαι- θα κάνω δυο σχόλια:

1. Τα ελληνικά δεν είναι το δυνατότερο μου σημείο, αλλά μήπως το «ωραίο σαν άνθρωπο» θα ήταν καλύτερα να είναι «ωραίο ως άνθρωπο»; Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, ούτε είμαι σίγουρος ότι μια λέξη θα κάνει τη διαφορά στη πρόταση, απλά, είναι γνωστό που κρύβετε ο διάολος...

2. Το μπλογκ έχει κατά καιρούς πολύ ωραία κείμενα, το να χαραμίζεται τόσος χώρος και ενέργεια στην κόντρα με ένα άλλο μπλόγκερ δεν βλέπω πως το ωφελεί;

LeftG700 είπε...

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ:


Θα απαντήσουμε στα σχόλια, αφού σχολιάσουν όσοι σχολιάσουν μέχρι αύριο Τρίτη, στις 12 τα μεσάνυχτα. Μετά τα σχόλια θα κλείσουν. Το ότι θα έχουμε τον τελευταίο λόγο δεν σημαίνει ούτε πως θα θεωρούμε ότι πείσαμε ή πως έχουμε δίκιο στις όποιες αντιρρήσεις ή διαφορετικές απόψεις καταθέσουμε, ούτε —προπαντός αυτό!— ότι «δικό μας είναι το μπλογκ ρε, τι θέλετε;».

Σημαίνει απλώς ότι, για μας, δεν έχει κανένα νόημα πλέον η συνέχιση της συζήτησης επί του συγκεκριμένου ζητήματος.

Για τα γενικότερα πολιτικά ζητήματα τα οποία άπτονται του θέματος και επί των οποίων, ενδεχομένως, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, θα έχουν όλοι άφθονο χώρο για να τις διατυπώνουν στο μέλλον.

not_me είπε...

καλημερα,

εγω θελω να πω τα εξης:

καταλαβαινω οτι το αιμα ανεβαινει στο κεφαλι με διαφορους τυπους στο ιντερνετ αλλα πρεπει να καταλαβαιτε οτι δεν εχει νοημα να απαντας σε ολους διοτι ειναι ακριβως το ιδιο με το να σε εχει κλεισει καποιος πριν 2 εβδομαδες με το αμαξι σε ενα στενακι στο μαρουσι και να ξεκινας εσυ απο την κυψελη να πας να τον βρεις για να του πεις οτι αυτο που εκανε ειναι λαθος.... νοημα μηδεν !
Οπως με καποιους δεν ασχολεισαι στην πραγματικη ζωη ,δεν πρεπει να ασχολεισαι ουτε στο ιντερνετ. τελος

επισης να δωσω τα χαιρετισματα στην λ.κ ,γιατι δεν μπορεσα να της απαντησω στο προ-προηγουμενο ποστ γιατι το διαβασα μετα το κλεισιμο των σχολιων.

χαιρετω!!

LeftG700 είπε...

Mε αφορμή το σχόλιο του dimitris t και για να μη δημιουργούνται παρεξηγήσεις (έχει φοβηθεί το μάτι μας!):

Το γεγονός ότι προσκαλέσαμε εδώ συγκεκριμένους φίλους που κυκλοφορούν στο νετ, δεν σημαίνει ότι σε όσους δεν αναφέρονται ονομαστικά λέμε, εμμέσως πλην σαφώς, "βλέπε, άκου, σώπα"!

Β.Δ. Καργούδης είπε...

Είναι γενικά αγένεια να αδιαφορείς όταν καλείσαι και μάλιστα επώνυμα.
Το θεώρησα αχρείαστο, αλλά μιας και ήρθαν έτσι τα πράγματα, ας πω κι εγώ με τη σειρά μου, πως θεωρώ αστεία ακόμα και τη συζήτηση περί "ρατσιστικών" ή άλλων δικών σας προκαταλήψεων, καλοί μου @Λέφτηδες.
Και ομολογώ, πως χρειάστηκε όντως να επιστρατεύσω κομμάτι απ τα (όποια ακόμα) κουράγια μου, για να σας την πρωτο-κάνω τη βίζιτα στο κονάκι σας, μετά απ' το τόσο & τέτοιο(εν πολλοίς άδικο, νομίζω, αλλά πάμε γι άλλα τώρα)γιαούρτωμα.
Δεν δυσκολεύτηκα όμως καθόλου στη συνέχεια, να διακρίνω σε σας
(λέω σε σας, γιατίποτέ δεν ήμουν καλός στους αριθμούς και αποφάσισα γι αυτό να μην τους λογαριάζω)
αυτό που στα δικά μας χρόνια συνηθίσαμε να λέμε "αριστερό ήθος" & (εξ ίσου αριστερό) πείσμα.
Που θα πει διάθεση για ανάλωση εαυτού το πρώτο, και πίστη στο δίκιο μου το δεύτερο.
Κι από τη στιγμή που τάδα αυτά, ...νάμαι!, χωρίς πολλά-πολλά.
Από την άλλη όμως χρωστάω και να πω πως (όπως εγώ τα βλέπω)
οι όποιες ιδιοτυπίες και οι πληθωρικά αλληλογρονθοκοπούμενοι "εαυτοί" του @Νοσφεράτου, καθόλου ΔΕΝ παραπέμπουν στην ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ που αναδύεται από την
(όχι και τόσο άδικη και θυμωμένη, μεταξύ μας )
κριτική σας...
Νομίζω με άλλα λόγια πως ακόμα μια φορά, αυτός ο τόσο θαυματοποιός
"πανδαμάτωρ χρόνος",
θα την κάνει πάλι τη δουλειά και στο προκείμενο, θέλει δε θέλει ο @Νοσφ. ή εσείς.
Γιατί άμα το καλοδεί κανείς από μια (σχετική μόνο)
απόσταση, ματιές με τόσο εν τέλει ελάχιστη απόκλιση, παρά
(και ενάντια καμιά φορά)
στα γυρίσματα των καιρών, ότι και νά κανουν,
(και εσείς,και οι δυό, δόξα το Γιαραμπή, κάνατε, δεν παίξατε!)
στο τέλος, θα συμπαρατάσσονται, όταν με δέος το μάτι τους θα γυρίζει στη μεγάλη εικόνα.
Και τον αντίπαλο...
Νάστε πάντα καλά..

Ανώνυμος είπε...

γειά σας, λεφτ,
απαντώ σ'αυτό που με ρωτ'ατε:δεν έχω να ξεχάσω τίποτα,τις κουνέλες δεν τις είχατε πει εσείς αλλά ένας αναγνώστης σας που έκτοτε εξαφανίστηκε και καλώς κατά τη γνώμη μου. Το θυμάμαι καλά όπως τα θυμάμαι όλα (ή σχεδόν)γιατί μου πέσαν τα σαγόνια όταν το διάβασα.
Η ανάρτηση της Πρωτοχρονιάς του '10 μου είχε αρέσει πολύ και δεν είχα σημειώσει κάτι μεμπτόν κι ας είμαι και μυγιάγκιχτη όπως λέτε.
Εκείνο που σίγουρα θέλω να ξεχάσω είναι η τριλογία. Δίνει υπόσταση (;)σε κάτι που δεν θά'πρεπε.
καλό σας βράδυ,
λ.κ
οκ, george!

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

@ Νόσφυ
Για να "αναγκάσεις" - σε τρία ποστ - τους LeftG700, κάπως θα τους έχεις τσιγκλήσει, δεν γίνεται, διότι τα παλληκάρια δεν "τρώγονταΙ" για αντεγκλήσεις.

Και αφού, σε ξέρω και σένα, ( διαδικτυακά και μόνο) ας μου επιτρέψεις να σου πω να ρίξεις και εσύ λίγο κρασί στο νερό σου.
Το παρατραβάς, ενίοτε, με τις πολλαπλές αναλύσεις που έρονται και σε αντιφάσεις λόγω των υπερανάλυσεων..

Φιλικά, βέβαια, τα παραπάνω, όντας απρόσκλητος,

Νοσφεράτος είπε...

λεφτηδες αι Λοιποι(Καργουδη Σπιθα Παπουλη και αλλοι που δεν ξερω)
Καμμια φορά η ιδια η ζωή δινει τη λυση για μικρα ναρκισσιστικά ξεσπασματα .. βεβαια η Λύση εινα πολλές φορες οδυνηρη ..
...
και
επειδή ολος αυτος ο καυγάς ξεκινησε
για το τειχος -για το οποίο ακομα δεν καταλαβα τη θεση σας και επειδή μαλλον ειναι ματαιο να ξοδευεστε σε γελοιες κοκορομαχιες που δεν καταλήγουν πουθενα .. Ιδου πεδιον δοξης λαμπρο για να αποδειξετε οτι θελετε να αποδειξετε: Α το δαχτυλο στην αρχή αυτης της ..αντιπαραθεσης εδειχνε το τειχος τωρα δειχνει

Μια ειδηση :


«Προτιμούμε να πεθάνουμε, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς» αναφέρουν
Απεργία πείνας αρχίζουν την ερχόμενη Τρίτη, 25 του μήνα, τριακόσιοι μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας μόνιμα ή παράνομα.

Με ανακοίνωσή της μάλιστα η Συνέλευση Αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας αναφέρει μεταξύ άλλων: «Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες συναδέλφους. Τον τελευταίο καιρό, τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των Ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών».
------------------------------
Αυτην την εδηση διαχειριστειτε την οπως θελετε η μήν την διαχειριζεστε αν δεν σας ενδιαφερει και συνεχιστε την Τριλογια σας


Τωρα
απο μένα Τελος.(για Λεφτηδες και αλλους που ξερω ή δεν ξερω ..) Πειτε τι θελετε και καντε οτι θελετε πειστε οποιους θελετε...



Αυλαια .

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Για την αποκατάσταση (μέρους) της αλήθειας.

@ Νόσφυ
Δεν προσήλθα, εντελώς απρόσκλητος.
Δεν μ' αρέσουν οι κοκορομαχίες, ούτε επιδιώκω να αναμιγνύομαι άνευ λόγου.

Μου έστειλες μέηλ, και με κάλεσες να δω τι σου καταλογίζουν οι LeftG700.

..(όπως και σε άλλες περιπτώσεις,πριν καιρό, με γνωστούς μπλόγκερ, που είχες διαφωνίες και δεν αδιαφόρησα, βέβαια, αλλά πρότεινα εκτόνωση και επεδίωξα να παραμεριστούν οι άσκοπες αντιπαραθέσεις)

Συνεπώς, μην μου την πέφτεις, διότι δεν ήρθα εδώ για να μετέχω σε καταστάσεις που δεν με αφορούν, ούτε επιδιώκω, ντε και καλά,την προβολή των απόψεων μου.

Σχολίασα φιλικά και μόνο.

Καλό θα ήταν να εκτιμήσεις ότι πολλές φορές έχω υπερασπιστεί το δικαίωμα σου στην έκφραση ελευθερίας της γνώμης σου.


Δεν είμαι δικαστής, ούτε διαιτητής διενέξεων, παρεμπιπτόντως, οπότε μην μου ξαναζητήσεις να λάβω γνώση των δικών σου διαδικτυακών αντεγκλήσεων.

Υ.Γ.
Για να μην εμφανίζομαι, ως απρόσκλητος και για να μην τσουβαλιάζεις απόψεις και σχολιαστές, αγαπητέ,Νόσφυ.

Αυλαία.

@ LeftG700
Δεν με προσκαλέσατε και πολύ καλώς κάνατε.

Τα λέμε.

Ανώνυμος είπε...

τα πήρατε αγρίως και καλά κάνατε, αλλά αφήστε τους μετανάστες έξω, μου φαίνεται κάπως προκλητικό το περιθώριο σήμερα.
χωρίς παρεξήγηση σας παρακαλώ,
λ.κ

dimitris t είπε...

@left700
φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε ότι δεν σας καταλόγισα τέτοια πρόθεση, γι' αυτό και σχολίασα!

LeftG700 είπε...

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ:


Πήραμε ένα μέιλ επικριτικό της απόφασής μας να κλείσουμε τα σχόλια τα μεσάνυχτα. Παρά το γεγονός ότι ρητά δηλώσαμε πως το σκεπτικό μας ήταν να μη διαιωνιστεί η συζήτηση επί του συγκεκριμένου ζητήματος και όχι το να έχουμε εμείς τον τελευταίο λόγο, αναθεωρούμε την απόφασή μας και τα σχόλια θα παραμείνουν ανοικτά as usual. Κι αυτό γιατί θυμηθήκαμε την γυναίκα του Καίσαρα...


@dimitris t Το αντιληφθήκαμε πλήρως φίλε Δημήτρη. Μην ανησυχείς! :-)

demetrat είπε...

χαίρε Σπίθα .
δ

LeftG700 είπε...

Φίλη Δήμητρα,


Ε,πε πράμα και σ' εμάς! ;-)


Τα λέμε

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Γιεά σου, demetrat !!
:)

demetrat είπε...

α , θέτε πράμμα;
άντε καλά.
Τι να σας πω , που εσείς αναλώνεστε σε πράμματα άνευ αξίας.Πράμματα που αφορούν μόνο εσάς και κάποιον άλλον.Και που λύνονται μέσα από μέηλς στην καλύτερη περίπτωση , γιατί υπάρχει και η χειρότερη που συνήθως εγώ κάνω .
Επειδή λοιπόν συμπέρανα από τα γραφόμενά του , πως ο παλιός μου φίλος ο Σπίθας ,δεν χαρίζει ούτε λεπτό πιά σε άχρηστο χρόνο,χαιρέτησα την καταλυτική του παρουσία εδώ, διότι τώρα ,είναι σχεδόν σίγουρο πως θα σταματήσει εδώ όλο αυτό το σύστριγγλο .
και μη με ρωτήσετε τι εννοώ.Ότι καταλάβατε καταλάβατε.Αρνούμαι να ξεκινήσω καινούριο σούπαμούπες.Το αγνοώ , μου είναι αδιάφορο , πως το λένε.
καλημέρα σας αμαρτωλοί και λέφτες :)))
δ

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Δεν το είχα σκοπό, με "αναγκάζει" να επανέλθω η "παλιά"(;) μου φίλη, η demetrat.:)

@ demetrat.

Ακριβώς, έτσι είναι, demetrat.
Αυτό ήταν ο σκοπός της παρουσίας μου και των σχολίων μου.

..αποκαλύπτεις "κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα" που αφορούν μύχιες πτυχές και επιθυμίες μου, βέβαια.!

..με εξαιρετική ακρίβεια, ομολογώ:))
(ευχαριστώ, κυρία μου.)

Υ.Γ.
Πολύ ευχάριστο το γεγονός, εκείνο της άριστης και ουσιαστικής επικοινωνίας.

LeftG700 είπε...

Κατ’ αρχήν, επί του συγκεκριμένου θέματος αυτού του ποστ αλλά και των δυο προηγούμενων, απαντάμε, παρά τις συνήθειές μας, με ένα σχόλιο . Όπου υπάρχει λόγος θα αναφερόμαστε σε συγκεκριμένους φίλους που σχολίασαν εδώ. Για παράπλευρα ζητήματα που προέκυψαν θα απαντήσουμε στο σχολιαστή που τα ανέδειξε σε ξεχωριστό σχόλιο.

Πρώτα-πρώτα θέλουμε να ευχαριστήσουμε όσους φίλους προσκαλέσαμε να πουν την άποψή τους (για σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν α και ε π ί μ έ ρ ο υ ς ερωτήματα και μ ό ν ο ν). Είναι αυτονόητο, και έτσι το παίρνουμε κι εμείς, ότι η όποια άποψη κατέθεσαν δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά ότι ταυτίζονται μαζί μας σε ο τ ι δ ή π ο τ ε άλλο. Λόγω πολύ παλαιότερης από εμάς διαδικτυακής γνωριμίας με τον Νοσφεράτο, αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά ότι, αν για τους υπόλοιπους που σχολίασαν εδώ το μόνο που απαιτείτο ήταν η ευγένεια, για τον товариш Яков και τον φίλο Β.Δ.Καργούδη απαιτείτο και ένα ορισμένο —και καθόλου αμελητέο— απόθεμα γενναιότητας. Δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε ότι αυτό, στα δικά μας μάτια, τους τιμά ιδιαίτερα. Και δεν μπορούμε καθόλου να καταλάβουμε πώς ο Νοσφεράτος παραιτείται τόσο αβασάνιστα από διαδικτυακούς φίλους. Απ’ όσο ξέρουμε εμείς, τόσο στο νετ, όσο και στην πραγματική ζωή, η γενναιότητα είναι σπανιότερη κι από την πλατίνα…

Από την άλλη να δηλώσουμε ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν θεωρούμε αγενείς όσους προσκαλέσαμε και δεν ήρθαν, ούτε έχουμε οποιουδήποτε είδους hard feelings απέναντί τους. Ειδικά δε για τον φίλο Κώστα Κ., που είναι καινούργιος στη μπλογκόσφαιρα, είμαστε σίγουροι ότι, αν πήρε είδηση όλο αυτό το «πανηγύρι», θα φεύγει ακόμα… Τον καταλαβαίνουμε και δεν τον αδικούμε καθόλου (ελπίζουμε να μη μας αδικήσει κι αυτός). Με την ευκαιρία, να πούμε από εδώ στη φίλη Πεντανόστιμη ότι αυτό που τη ρωτήσαμε ήταν χιουμοριστική αιχμή και τίποτε άλλο. Ελπίζουμε να μη κάνει κανένα αστείο και μας αναφέρει στο «Δρόμο» στο εγγύς, στο απώτερο, ή στο απώτατο μέλλον. Δεν έχουμε καμία όρεξη να κατηγορηθούμε ότι βάλαμε τις φωνές για να προβληθούμε… Τέλος, να ευχαριστήσουμε τον φίλο Σπίθα για τα καλά λόγια που είπε για μας. Γιατί κάνουν σαφές πως άλλο πράγμα είναι να είσαι «καβγατζής» «άμα λάχει», κι άλλο να πηγαίνεις γυρεύοντας για καβγάδες. Να σημειώσουμε δε ότι και για εκείνον, το να έρθει ως εδώ απαιτούσε επίσης μια κάποια ορισμένη γενναιότητα. Όμως, όπως και οι προηγούμενοι φίλοι товариш Яков και Β.Δ.Καργούδης, έτσι και εκείνος δεν είναι η πρώτη φορά που την επιδεικνύει…

Να περάσουμε στον φίλο dimitris t που αποπειράται μια ερμηνεία της φράσης που γράψαμε «ωραίος σαν άνθρωπος». Έχει κάνει λάθος. Και, εν μέρει, έχει κάνει λάθος γιατί αγνοεί (κανένα πρόβλημα, όλοι αγνοούμε!) πώς μας κατέβηκε και γράψαμε αυτή τη φράση. Θα του το πούμε, όπως και σε οποιονδήποτε άλλο το αγνοεί επίσης. Όμως για να τους «τιμωρήσουμε» (αστειευόμαστε φυσικά!) θα τους αναγκάσουμε να διαβάσουν ένα ολόκληρο κατεβατό από λέξεις. Όχι δικές μας λέξεις. Μέσα εκεί βρίσκεται η απάντηση για το νόημα του της φράσης «ωραίος σαν άνθρωπος» (για να διευκολύνουμε τους αναγνώστες, κάναμε λίγο πιο διακριτή αυτή την απάντηση). Λοιπόν, το κατεβατό:


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


***********************************************************************



ΜΠΟΛΙΒΑΡ,
ένα ελληνικό ποίημα


ΦΑΣΜΑ ΘΗΣΕΩΣ ΕΝ ΟΠΛΟΙΣ ΚΑΘΟΡΑΝ, ΠΡΟ
ΑΥΤΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΦΕΡΟΜΕΝΟΝ

Le cuer d’un home vaut tout l’or d’un païs




Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους,
για τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα,
τα γενναία, τα δυνατά,
Γι’ αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή,
γι’ αυτούς τα δάκρυα, γι’ αυτούς οι φάροι,
κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια
Όπου χοροπηδούνε με το λίκνισμα των καραβιών και
γράφουνε στους σκοτεινούς ορίζοντες των λιμανιών,
Γι’ αυτούς είναι τ’ άδεια βαρέλια που σωριαστήκανε στο
πιο στενό, πάλι του λιμανιού, σοκάκι,
Γι’ αυτούς οι κουλούρες τ’ άσπρα σκοινιά, κι οι αλυσίδες,
οι άγκυρες, τ’ άλλα μανόμετρα,
Μέσα στην εκνευριστικιάν οσμή του πετρελαίου,
Για ν’ αρματώσουνε καράβι, ν’ ανοιχτούν, να φύγουνε,
Όμοιοι με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι ολόφωτο μέσ’ στη
νυχτερινή γαλήνη των μπαχτσέδων,
Μ’ ένα σκοπό του ταξειδιού: προς τ’ άστρα.

Γι’ αυτούς θα πω τα λόγια τα ωραία, που μου τα υπαγόρευσε
η Έμπνευσις,
Καθώς εφώλιασε μέσα στα βάθια του μυαλού μου όλο
συγκίνηση
Για τις μορφές, τις αυστηρές και τις υπέροχες, του
Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Σίμωνος Μπολιβάρ.

Όμως για τώρα θα ψάλω μοναχά τον Σίμωνα, αφήνοντας
τον άλλο για κατάλληλο καιρό,
Αφήνοντάς τον για ναν τ’ αφιερώσω, σαν έρθ’ η ώρα,
ίσως το πιο ωραίο τραγούδι που έψαλα ποτέ,
Ίσως τ’ ωραιότερο τραγούδι που ποτές εψάλανε σ’ όλο τον κόσμο.
Κι αυτά όχι για τα ότι κι οι δυο τους υπήρξαν για τις
πατρίδες, και τα έθνη, και τα σύνολα,
κι άλλα παρόμοια, που δεν εμπνέουν,
Παρά γιατί σταθήκανε μέσ’ στους αιώνες, κι οι δυο τους,
μονάχοι πάντα, κι ελεύθεροι, μεγάλοι,
γενναίοι και δυνατοί.

Και τώρα ν’ απελπίζουμαι που ίσαμε σήμερα
δεν με κατάλαβε, δεν θέλησε, δε μπόρεσε να καταλάβη
τι λέω, κανείς;
Βέβαια την ίδια τύχη νάχουνε κι αυτά που λέω τώρα
για τον Μπολιβάρ, που θα πω αύριο για τον Ανδρούτσο;
Δεν είναι κι εύκολο, άλλωστε, να γίνουν τόσο γλήγορα
αντιληπτές μορφές της σημασίας τ’ Ανδρούτσου και του Μπολιβάρ,
Παρόμοια σύμβολα.
Αλλ’ ας περνούμε γρήγορα: προς Θεού, όχι συγκινήσεις,
κι υπερβολές, κι απελπισίες.
Αδιάφορο, η φωνή μου είτανε προωρισμένη μόνο για τους αιώνες.
(Στο μέλλον, το κοντινό, το μακρυνό, σε χρόνια, λίγα,
πολλά, ίσως από μεθαύριο, κι αντιμεθαύριο,
Ίσαμε την ώρα που θε ν’ αρχινίση η Γης να κυλάη
άδεια, κι άχρηστη, και νεκρή, στο στερέωμα,
Νέοι θα ξυπνάνε, με μαθηματικήν ακρίβεια, τις άγριες
νύχτες, πάνω στην κλίνη τους,
Να βρέχουνε με δάκρυα το προσκέφαλό τους,
αναλογιζόμενοι ποιος είμουν, σκεφτόμενοι
Πως υπήρξα κάποτες, τι λόγια είπα, τι ύμνους έψαλα.
Και τα θεόρατα κύματα, όπου ξεσπούνε κάθε βράδυ στα
εφτά της Ύδρας ακρογιάλια,
Κι οι άγριοι βράχοι, και το ψηλό βουνό που κατεβάζει τα δρολάπια,
Αέναα, ακούραστα, θε να βροντοφωνούνε τ’ όνομά μου.)

Ας επανέλθουμε όμως στον Σίμωνα Μπολιβάρ.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Μπολιβάρ! Όνομα από μέταλλο και ξύλο, είσουνα
ένα λουλούδι μέσ’ στους μπαχτσέδες της Νότιας Αμερικής.
Είχες όλη την ευγένεια των λουλουδιών μέσ’ στην καρδιά σου,
μέσ’ στα μαλλιά σου, μέσα στο βλέμμα σου.
Η χέρα σου είτανε μεγάλη σαν την καρδιά σου,
και σκορπούσε το καλό και το κακό.
Ροβόλαγες τα βουνά κι ετρέμαν τ’ άστρα, κατέβαινες
στους κάμπους, με τα χρυσά, τις επωμίδες,
όλα τα διακριτικά του βαθμού σου,
Με το ντουφέκι στον ώμο αναρτημένο, με τα στήθια
ξέσκεπα, με τις λαβωματιές γιομάτο το κορμί σου,
Κι εκαθόσουν ολόγυμνος σε πέτρα χαμηλή, στ’ ακροθαλάσσι,
Κι έρχονταν και σ’ έβαφαν με τις συνήθειες των πολεμιστών Ινδιάνων,
Μ’ ασβέστη, μισόνε άσπρο, μισό γαλάζιο, για να φαντάζης
σα ρημοκκλήσι σε περιγιάλι της Αττικής,
Σαν εκκλησιά στις γειτονιές των Ταταούλων,
ωσάν ανάχτορο σε πόλη της Μακεδονίας ερημική.

Μπολιβάρ! Είσουνα πραγματικότητα, και είσαι,
και τώρα, δεν είσαι όνειρο.
Όταν οι άγριοι κυνηγοί καρφώνουνε τους άγριους αετούς,
και τ’ άλλα άγρια πουλιά και ζώα,
Πάν’ απ’ τις ξύλινες τις πόρτες στ’ άγρια δάση,
Ξαναζής, και φωνάζεις, και δέρνεσαι,
Κι είσαι ο ίδιος εσύ το σφυρί, το καρφί, κι ο αητός.

Αν στα νησιά των κοραλλιών φυσούνε ανέμοι,
κι αναποδογυρίζουνε τα έρημα καΐκια,
Κι οι παπαγάλοι οργιάζουνε με τις φωνές σαν πέφτει
η μέρα, κι οι κήποι ειρηνεύουνε πνιγμένοι σ’ υγρασία,
Και στα ψηλά δεντρά κουρνιάζουν τα κοράκια,
Σκεφτήτε, κοντά στο κύμα, του καφφενείου τα σιδερένια τα τραπέζια,
Μέσ’ στη μαυρίλα πώς τα τρώει τ’ αγιάζι, και μακρυά
το φως π’ ανάβει, σβύνει, ξανανάβει, και γυρνάει πέρα δώθε,
Και ξημερώνει ― τι φριχτή αγωνία ― ύστερα από μια νύχτα
δίχως ύπνο,
Και το νερό δεν λέει τίποτε από τα μυστικά του.
Έτσ’ η ζωή.
Κι έρχετ’ ο ήλιος, και της προκυμαίας τα σπίτια, με
τις νησιώτικες καμάρες,
Βαμμένα ροζ, και πράσινα, μ’ άσπρα περβάζια
(η Νάξο, η Χίος),
Πώς ζουν! Πώς λάμπουνε σα διάφανες νεράιδες! Αυτός
ο Μπολιβάρ!


Μπολιβάρ! Κράζω τ’ όνομά σου ξαπλωμένος
στην κορφή του βουνού Έρε,
Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας.
Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων
του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεβασιά, το τρανό
Μισίρι,
Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γκουατεμάλα, της
Νικαράγκουα, του Οντουράς, της Αϊτής,
του Σαν Ντομίγκο, της Βολιβίας,
της Κολομβίας, του Περού, της Βενεζουέλας,
της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας,
Ουρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού,
Ακόμη και του Μεξικού.
Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην
πέτρα, νάρχουνται αργότερα οι ανθρώποι να προσκυνούν.
Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω ― έτσι είτανε, λεν, ο
Μπολιβάρ ― και παρακολουθώ
Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο.

Είδες για πρώτη φορά το φως στο Καρακάς. Το φως το δικό σου,
Μπολιβάρ, γιατί ώς νάρθης η Νότια Αμερική
ολόκληρη είτανε βυθισμένη στα πικρά σκοτάδια.
Τ’ όνομά σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος, που φωτίζει
την Αμερική, και τη Βόρεια και τη Νότια, και την οικουμένη!
Οι ποταμοί Αμαζόνιος και Ορινόκος πηγάζουν από τα μάτια σου.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Τα ψηλά βουνά έχουν τις ρίζες στο στέρνο σου,
Η οροσειρά των Άνδεων είναι η ραχοκοκκαλιά σου.
Στην κορφή της κεφαλής σου, παλληκαρά, τρέχουν
τ’ ανήμερα άτια και τ’ άγρια βόδια,
Ο πλούτος της Αργεντινής.
Πάνω στην κοιλιά σου εκτείνονται οι απέραντες φυτείες του καφφέ.

Σαν μιλάς, φοβεροί σεισμοί ρημάζουνε το παν,
Από τις επιβλητικές ερημιές της Παταγονίας
μέχρι τα πολύχρωμα νησιά,
Ηφαίστεια ξεπετιούνται στο Περού και ξερνάνε
στα ουράνια την οργή τους,
Σειούνται τα χώματα παντού και τρίζουν
τα εικονίσματα στην Καστοριά,
Τη σιωπηλή πόλη κοντά στη λίμνη.
Μπολιβάρ, ε ί σ α ι ω ρ α ί ο ς σ α ν Έ λ λ η ν α ς.

Σε πρωτοσυνάντησα, σαν είμουνα παιδί,
σ’ ένα ανηφορικό καλντιρίμι του Φαναριού,
Μια καντήλα στο Μουχλιό φώτιζε το ευγενικό πρόσωπό σου.
Μήπως νάσαι, άραγες, μια από τις μύριες μορφές που πήρε,
κι άφησε, διαδοχικά, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος;

Μπογιάκα, Αγιακούτσο. Έννοιες υπέρλαμπρες κι αιώνιες.
Είμουν εκεί.
Είχαμε από πολλού περάσει, ήδη, την παλιά μεθόριο:
πίσω, μακρυά, στο Λεσκοβίκι, είχαν ανάψει φωτιές.
Κι ο στρατός ανέβαινε μέσα στη νύχτα προς τη μάχη,
π’ ακούγονταν κιόλα οι γνώριμοί της ήχοι.
Πλάι κατέρχουνταν, σκοτεινή Συνοδεία, ατέλειωτα
λεωφορεία με τους πληγωμένους.

Μην ταραχθή κανείς. Κάτω εκεί, νά, η λίμνη.
Από δω θα περάσουν, πέρ’ απ’ τις καλαμιές.
Υπομονευτήκαν οι δρόμοι: έργο και δόξα του Χορμοβίτη,
του ξακουστού, του άφταστου στα τέτοια.
Στις θέσεις σας όλοι. Η σφυρίχτρα ηχεί!
Ελάτες, ελάτε, ξεζέψτε. Ας στηθούν τα κανόνια,
καθαρίστε με τα μάκτρα τα κοίλα,
τα φυτίλια αναμμένα στα χέρια,
Τα τόπια δεξιά. Βρας!
Βρας, αλβανιστί φωτιά: Μπολιβάρ!

Κάθε κουμπαράς, π’ εξεσφενδονιζόταν κι άναφτε,
Είταν κι ένα τριαντάφυλλο για τη δόξα του μεγάλου στρατηγού,
Σκληρός, ατάραχος ως στέκονταν μέσα στον κορνιαχτό
και την αντάρα,
Με το βλέμμ’ ατενίζοντας προς τ’ αψηλά, το μέτωπο στα νέφη,
Κι είταν η θέα του φριχτή: πηγή του δέους, του δίκιου
δρόμος, λυτρώσεως πύλη.

Όμως, πόσοι και πόσοι δε σ’ επιβουλευτήκαν, Μπολιβάρ,
Πόσα «ντολάπια» και δε σού ’στησαν να πέσης, να χαθής,
Ένας προ πάντων, ένας παλιάνθρωπος, ένα σκουλήκι,
ένας Φιλιππουπολίτης.
Αλλά συ τίποτα, ατράνταχτος σαν πύργος στέκουσαν,
όρθιος, στου Ακογκάγκουα μπρος τον τρόμο,
Μια φοβερή ξυλάρα εκράταγες, και την εκράδαινες
πάνω απ’ την κεφαλή σου.
Οι φαλακροί κόνδωρες σκιάζουνταν, που δεν
τους τρόμαξε της μάχης το κακό και το ντουμάνι,
και σε κοπάδια αγριεμένα πέταγαν,
Κι οι προβατογκαμήλες γκρεμιοτσακίζουντάνε
στις πλαγιές, σέρνοντας, καθώς πέφταν,
σύννεφο το χώμα και λιθάρια.
Κι οι εχθροί σου μέσα στα μαύρα Τάρταρα εχάνοντο, λουφάζαν.
(Σαν θάρθη μάρμαρο, το πιο καλό, από τ’ Αλάβανδα,
μ’ αγίασμα των Βλαχερνών θα βρέξω την κορφή μου,
Θα βάλω όλη την τέχνη μου αυτή τη στάση σου
να πελεκήσω, να στήσω ενού νέου Κούρου
τ’ άγαλμα στης Σικίνου τα βουνά,
Μη λησμονώντας, βέβαια, στο βάθρο να χαράξω
το περίφημο εκείνο «Χαίρε παροδίτα».)


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Κι εδώ πρέπει ιδιαιτέρως να εξαρθή ότι ο Μπολιβάρ
δεν εφοβήθηκε, δε «σκιάχτηκε» που λεν, ποτέ,
Ούτε στων μαχών την ώρα την πιο φονικιά, ούτε στης
προδοσίας, της αναπόφευκτης, τις πικρές μαυρίλες.
Λένε πως γνώριζε από πριν, με μιαν ακρίβεια
αφάνταστη, τη μέρα, την ώρα, το δευτερόλεφτο ακόμη:
τη στιγμή,
Της Μάχης της μεγάλης που είτανε γι’ αυτόνα μόνο,
Κι όπου θε νάτανε αυτός ο ίδιος στρατός κι εχθρός,
ηττημένος και νικητής μαζί, ήρωας τροπαιούχος
κι εξιλαστήριο θύμα.
(Και ως του Κύριλλου Λουκάρεως το πνεύμα το υπέροχο
μέσα του στέκονταν,
Πώς τις ξεγέλαγε, γαλήνιος, των Ιησουιτώνε και του
ελεεινού Φιλιππουπολίτη τις απαίσιες πλεχτάνες!)

Κι αν χάθηκε, αν ποτές χάνετ’ ένας Μπολιβάρ! που
σαν τον Απολλώνιο στα ουράνια ανελήφθη,
Λαμπρός σαν ήλιος έδυσε, μέσα σε δόξα αφάνταστη,
πίσω από βουνά ευγενικά της Αττικής και του Μορέως.



επίκλησις

Μπολιβάρ! Είσαι του Ρήγα Φερραίου παιδί,
Του Αντωνίου Οικονόμου ― που τόσο άδικα τον σφάξαν ―
και του Πασβαντζόγλου αδελφός,
Τ’ όνειρο του μεγάλου Μαξιμιλιανού ντε Ρομπεσπιέρ
ξαναζεί στο μέτωπό σου.
Είσαι ο ελευθερωτής της Νότιας Αμερικής.
Δεν ξέρω ποια συγγένεια σε συνέδεε, αν είτανε απόγονός σου
ο άλλος μεγάλος Αμερικανός, από το Μοντεβίντεο αυτός,
Ένα μονάχα είναι γνωστό, πως είμαι ο γυιος σου.






ΧΟΡΟΣ

στροφή

(entrée des guitares)

Αν η νύχτα, αργή να περάση,
Παρηγόρια μάς στέλνει τις παλιές τις σελήνες,
Αν στου κάμπου τα πλάτη φαντασμάτων σκοτάδια
Λυσικόμους παρθένες μ’ αλυσίδες φορτώνουν,
Ήρθ’ η ώρα της νίκης, ήρθε ώρα θριάμβου.
Εις τα σκέλεθρα τ’ άδεια στρατηγών πολεμάρχων
Τρικαντά θα φορέσουν που ποτίστηκαν μ’ αίμα,
Και το κόκκινο χρώμα πούχαν πριν τη θυσία
Θα σκεπάση μ’ αχτίδες της σημαίας το θάμπος.




αντιστροφή

(the love of liberty brought us here)


τ’ άροτρα στων φοινικιών τις ρίζες
κι ο ήλιος
που λαμπρός ανατέλλει
σε τρόπαι’ ανάμεσα
και πουλιά
και κοντάρια
θ’ αναγγείλη ώς εκεί που κυλάει το δάκρυ
και το παίρνει ο αέρας στης
θαλάσσης
τα βάθη
τον φριχτότατον όρκο
το φρικτότερο σκότος
το φριχτό παραμύθι:
Libertad



επωδός

(χορός ελευθεροτεκτόνων)

Φύγετε μακρυά μας αρές, μη ζυγώσετε πια, corazón,
Απ’ τα λίκνα στ’ αστέρια, απ’ τις μήτρες στα μάτια,
corazón,
Όπου απόγκρημνοι βράχοι και ηφαίστεια και φώκιες,
corazón,
Όπου πρόσωπο σκούρο, και χείλια πλατειά, κι ολόλευκα δόντια,
corazón,
Ας στηθεί ο φαλλός, και γιορτή ας αρχίση, με θυσίες ανθρώπων, με χορούς,
corazón,
Μέσ’ σε σάρκας ξεφάντωμα, στων προγόνων τη δόξα,
corazón,
Για να σπείρουν το σπόρο της καινούργιας γενιάς,
corazón.




ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Μετά την επικράτησιν της νοτιοαμερικανικής επαναστάσεως στήθηκε στ’ Ανάπλι και τη Μονεμβασιά, επί ερημικού λόφου δεσπόζοντος της πόλεως, χάλκινος ανδριάς του Μπολιβάρ. Όμως, καθώς τις νύχτες ο σφοδρός άνεμος που φυσούσε ανατάραζε με βία την ρεντιγκότα του ήρωος, ο προκαλούμενος θόρυβος είτανε τόσο μεγάλος, εκκωφαντικός, που στέκονταν αδύνατο να κλείση κανείς μάτι, δεν μπορούσε να γενή πλέον λόγος για ύπνο. Έτσι οι κάτοικοι εζήτησαν και, διά καταλλήλων ενεργειών, επέτυχαν την κατεδάφιση του μνημείου.



ΥΜΝΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΣΤΟΝ ΜΠΟΛΙΒΑΡ

(Εδώ ακούγονται μακρυνές μουσικές που παίζουν, μ’ άφθαστη μελαγχολία, νοσταλγικά λαϊκά τραγούδια και χορούς της Νοτίου Αμερικής, κατά προτίμησιν σε ρυθμό sardane).


στρατηγέ
τι ζητούσες στη Λάρισα
συ
ένας
Υδραίος;


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Κατάλαβες τώρα φίλε dimitris t (και άλλοι φίλοι, ενδεχομένως) τι θέλαμε να πούμε με το «ωραίος σαν άνθρωπος»; Όχι βέβαια για να διορθώσουμε επί το «διεθνιστικότερον» τον μεγάλο Νίκο Εγγονόπουλο. Εμείς δεν είμαστε τόσο «συνεπείς αντιεθνικιστές» για να τον θεωρούμε ρατσιστή. Απλώς, το πήγαμε λίγο παραπέρα. To make clear our point που λένε. Αλλά, όταν είσαι Νοσφεράτος, όταν είσαι τυφλωμένος και καθηλωμένος σε μια εμμονή, για την οποία μόνο η επιστήμη της ψυχανάλυσης μπορεί να δώσει (πιθανόν) λύση, όσο clear και να είναι το point, δεν μπορείς να το δεις…

Για λόγους που νομίζουμε έχουν γίνει σαφείς, ασχέτως αν γίνονται αποδεκτοί ή όχι, τα λόγια μας στα σχόλια κυρίως, υπήρξαν σκληρά. Αν θέλετε, πολύ σκληρά. Αν προτιμάτε, ακόμα και πολύ σκληρά. Δεν πρέπει να λησμονείται όμως ότι τα όσα είπαμε τα είπαμε καθήμενοι στο εδώλιο του κατηγορούμενου με δυο ατιμωτικές κατηγορίες για αριστερούς ανθρώπους: την κατηγορία του ρατσιστή και την κατηγορία του συκοφάντη.

Και πάλι: δεν θα γινόταν η «τριλογία» (που, σημειωτέον δεν είχε σχεδιαστεί ως τριλογία· κατέληξε έτσι, λόγω του «διαλόγου» με τον Νοσφεράτο, κατά τον οποίο διάλογο, επίσης σημειωτέον, το κατηγορητήριο εμπλουτίστηκε με την κατηγορία της απειλής, όπου το «μίλα ρε» τεχνηέντως μετατράπηκε στο «για πρόσεξε ρε»…).

Αποφασίσαμε να λύσουμε οριστικά το μεγάλο για μας πρόβλημα Νοσφεράτος όταν είδαμε (χωρίς να τους αδικούμε ή να έχουμε παράπονο) δυο ανθρώπους τους οποίους εκτιμούμε —τον έναν, επιπλέον, τον αγαπούμε— να μας ρωτούν αν όντως ο Νοσφεράτος μάς είχε αποκλείσει από το μπλογκ του.

Επανερχόμενοι στη σκληρότητα, θέλουμε να πούμε το εξής.

Σε μια ανάλυσή του ο Ζίζεκ, γνωστός λενινιστής, είχε πει ότι ένα από τα πολλά που διέκριναν σαφώς τον Λένιν από τον Στάλιν ήταν το ότι, ενώ ο πρώτος κατέφευγε μόνο στην α ν α γ κ α ί α σκληρότητα, ο δεύτερος χρησιμοποιούσε την υ π έ ρ μ ε τ ρ η. Όντας οι τελευταίοι που θα μπορούσαν να αναφερθούν δίπλα στο όνομα του Λένιν, προσπαθούμε να μην ξεχνάμε αυτή την αντίληψη των πραγμάτων και να την ακολουθούμε στο μέτρο των όποιων κριτικών δυνατοτήτων μας. Με το φτωχό μας το μυαλό λοιπόν, έχουμε τη βεβαιότητα ότι η σκληρότητα που επιδείξαμε ήταν η αναγκαία και μόνον.

Ως επίλογο θα επαναλάβουμε ένα «αυτοβιογραφικό» τετράστιχο που το έχουμε πρωτογράψει αλλού και το αγαπάμε:

Κακία ’μεις δεν έχουμε
μέσα εις την ψυχή μας·
ειν’ η καρδιά μας καθαρή,
μον’ μαύρο το ψωμί μας.


Τα λέμε


ΥΓ Για τα θέματα που θίξαμε παραπάνω με αυτό τον …ορυμαγδό των σχολίων, δεν θα ξαναπάρουμε το λόγο. Αργότερα θα απαντήσουμε για παράπλευρα και επί μέρους ζητήματα στους zalion, george, λ.κ. και demetrat.

ΥΓ2 Όσοι θέλουν, ας αναζητήσουν στο YouTube το μουσικό έργο του Νίκου Μαμαγκάκη «Μπολιβάρ» τραγουδισμένο από τον παλιό τραγουδιστή, που δεν ζει πια, Γιώργο Ζωγράφο. Ευγνωμονούμε ένα από τα επίτιμα μέλη μας που μας πληροφόρησε γι’ αυτή τη μελοποίηση.

Ανώνυμος είπε...

μέχρι να απαντήσετε, να πω, πόσο μ'αρέσει ο Μπολιβάρ διαβασμένος από τον ποιητή του.
λ.κ
υγ: είχα την τύχη να ακούσω πρόσφατα και δυο μπολιβαριανούς και, άντε πάλι,συγκινήθηκα

LeftG700 είπε...

Φίλε Χρήστο,


Ο σκοπός του ποστ, και επομένως και η όποια χρησιμότητα από αυτό, —χρησιμοποιούμε ενικό γιατί η «τριλογία» δεν ήταν προγραμματισμένη, προέκυψε εκ των αναγκών— δεν ήταν ένας. Ήταν περισσότεροι. Τους αναφέρουμε τηλεγραφικά:

1) Να απαλλαγεί το μπλογκ μας από το πρόβλημα (για μας) που ακούει στο nickname Νοσφερατος.

2) Να γίνει σαφές ότι το «κόψιμό» του δεν οφείλεται σε δυσανεξία της διαφορετικής άποψης.

3) Να καταστήσει οποιονδήποτε ισχυρισμό του περί δήθεν ρατσιστών (και συκοφαντών ή τραμπούκων) από τώρα και στο εξής εντελώς γελοίο.

4) Να καταστήσει σαφές (ή έστω να προκαλέσει προβληματισμούς) ότι ο εμμονικός και ψυχαναγκαστικός «αντιεθνικισμός» δεν έχει καμία σχέση με τον διεθνισμό της Αριστεράς κι ότι, αν μετατραπεί σε πολιτική της, θα την φέρει ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στην οριστική περιθωριοποίησή της από την ελληνική κοινωνία.

Ειδικά για το 1, 2, 3: Εμείς δεν είμαστε ασφαλώς η Αριστερά. Είμαστε όμως ένα κομμάτι της. Απειροελάχιστο, αλλά υπαρκτό. Συνεπώς, ό,τι ωφελεί εμάς, ή μας απαλλάσσει από αχρείαστα προβλήματα, δεν ξέρουμε πόσο είναι χρήσιμο για την Αριστερά, ξέρουμε όμως μετά βεβαιότητας ότι δεν τη βλάπτει.

Φίλε Χρήστο. Εμείς έχουμε ένα 100% πολιτικό μπλογκ. Δεν μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι σε τέτοια λάσπη και μάλιστα όταν εκτοξεύεται επί ένα χρόνο. Κάναμε υπομονή και δείξαμε επανειλημμένα καλή πίστη. Διάολε! Μιλάμε για ένα ολόκληρο χρόνο, όχι μια βδομάδα[1]! Και όπως εξηγούμε και στο μεσημεριανό μεγάλο σχόλιο, ένα μικρό σημάδι μάς θύμισε ότι το «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, πάντα κάτι μένει στο τέλος» εξακολουθεί να είναι μια "καλή", συχνά αποτελεσματική συνταγή για όσους θέλουν να σε χτυπήσουν.

Τέλος: Λάβε υπ’ όψη σου φίλε Χρήστο, ότι έχει μεγάλη διαφορά να είναι κάποιος απλώς σχολιαστής, από το να έχει μπλογκ, δηλαδή συγκεκριμένο και καθορισμένο «τόπο διαμονής» και τακτική αρθρογραφία κι όχι περιστασιακό και σκέτο σχολιασμό.


Τα λέμε


[1] Την προηγούμενη Τετάρτη αργά το βράδυ πέσαμε κατά τύχη μέσω Βλαδιβοστόκ σε ένα άγνωστό μας «φιλελεύθερο» μπλογκ όπου συζητούσαν δυο για το «αριστερό μίσος» που κάνει τους αριστερούς να σφάζονται μεταξύ τους ή να γίνονται τρομοκράτες. Δεν είμαστε σίγουροι βέβαια, αλλά κάτι μας είπε ότι πρέπει να είχαν δει την πρώτη ανάρτηση. Το τσεκάρουμε. Δεν έχει γίνει άλλη αναφορά. Αν ξαναγίνει και ξαναγίνει, θα τους τραβήξουμε ανάρτηση, που θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι!. Δηλαδή, θα πρέπει να τους αφήσουμε; Δεν μας φτάνουν οι «ρετσινιές» του Νοσφεράτου, θα αφήσουμε να μας κολλήσουν και τη ρετσινιά του …τρομοκράτη; Κι όχι τίποτε άλλο! Αλλά, ένα από τα μπλογκς που μας έχουν δείξει την πόρτα, όχι και πολύ ευγενικά για να τα λέμε όλα, είναι αντιεξουσιαστικό! Σκέψου: Οι αντιεξουσιαστές να μας λένε …σταλινοφασίστες και οι φιλελεύθεροι εν δυνάμει …τρομοκράτες!

LeftG700 είπε...

Φίλε george,


Να διαβάσεις τι γράφουμε στον Χρήστο (zalion). Και να φέρεις υπογραφή από τον κηδεμόνα σου! Ορίστε μας! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη λ.κ.,


Απαντώντας στο σχόλιο που σχολιάζεις την πλαϊνή ανάρτηση:

Μα, η ειρωνεία ήταν για τον Νοσφεράτο που ακόμα κάνει(;) πως δεν καταλαβαίνει! Δεν βλέπεις ρε φιλενάδα ότι ο άνθρωπος δεν παίζεται με τίποτε;;;!!!

Τώρα, αν θέλεις να πεις ότι κακώς χρησιμοποιήσαμε τους μετανάστες στην ειρωνεία, σου λέμε ότι, κατά την ταπεινή μας άποψη πάντα, κάνεις λάθος. Για δυο λόγους:

1ον) Εκτός από την ειρωνεία κατά τα άλλα σοβαρολογούμε απολύτως. Και μόνο το νούμερο 305 αρκεί.

2ον) Η υπερβολική ευαισθησία στο συγκεκριμένο ζήτημα μετατρέπει (από άλλη γωνία και με άλλη έννοια) κάθε μετανάστη σε homo sacer. Εμείς λέμε συχνά: «γαμώ το Λένη μου, γαμώ!». Άμα γίνει σοσιαλισμός θα πρέπει να το κόψουμε; ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη Δήμητρα,


Αν κάνεις έναν κόπο να διαβάσεις το σχόλιο που γράψαμε στο Χρήστο θα δεις ότι το ζήτημα είναι προσωποποιημένο μεν, όχι όμως προσωπικό δε. Δήμητρα, έχουμε πολιτικό μπλογκ. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τέτοια λασπολογία. Όχι τουλάχιστον για παραπάνω από ένα(1) χρόνο! Έλεος!

Με τον συγκεκριμένο έχουμε την ακλόνητη βεβαιότητα ότι δεν θα δούλευε όχι μέιλ, αλλά ούτε ταχυδρομικό περιστέρι! Ακόμα κι αν του το προσφέραμε για μεζέ, κέρασμα που λένε!


Τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

το κατάλαβα βρε παιδιά,δεν είμαι και τόσο γκάου, αλλά λέω δεν έχει νόημα η ενασχόληση με τον εν λόγω, η τριλογία είναι αρκετή.αυτό θέλω να πω και μόνο.
μπορούμε να επιστρέψουμε στη νορμαλ κατάσταση;
λ.κ

LeftG700 είπε...

Φίλη λ.κ.,


Μα εννοείται! Από εδώ και πέρα, posts as usual!


Τα λέμε