Το αίμα κυλάει, αλλά τι ζητάει; (The knockout round)

Κανονικά, αυτή η ανάρτηση δεν θα είχε όλη την πρώτη σελίδα δική της. Θα ανέβαινε ως συμπλήρωμα τής αμέσως προηγούμενης. Ορισμένες απρόσμενες εξελίξεις όμως μας έκαναν να «στρίψουμε» και να της δώσουμε το δικό της χώρο. Οι απρόσμενες εξελίξεις ήταν (κατά βάση) μια: Για πρώτη φορά στα ιστορικά αυτού τού blog δεν υπήρξε ούτε μια (αριθμός: 1) απάντηση στο προχθεσινοβραδινό μας κουίζ. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι πρέπει να ήταν μάλλον και το ευκολότερο από όσα έχουμε σκαρφιστεί. Έχουμε την πεποίθηση ότι αυτή την ευκολία θα τη διαπιστώσετε εκ των υστέρων πολλοί από εσάς όταν διαβάσετε τη λύση του.

Για να συνδεθούμε με το προηγούμενο post και να σας απαλλάξουμε από το μπρος-πίσω, ή μάλλον το πάνω-κάτω, να θυμίσουμε τα βασικά.

Στην προσπάθειά μας να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με την ανοησία ότι όσοι αριστεροί υποστηρίζουν ότι η σύγχρονη μετανάστευση έχει και προβληματικές πλευρές (συνεπώς, κατ’ αυτή την έννοια, μπορούμε και πρέπει να μιλάμε για μεταναστευτικό πρόβλημα) μετατρέπονται σε χαλίφηδες (ακροδεξιοί) στη θέση τού χαλίφη (ακροδεξιά ιδεολογία) κάναμε το εξής (το παραθέτουμε κατά φάσεις):

ΦΑΣΗ ΠΡΩΤΗ: Διατυπώσαμε το συμπέρασμα που εξάγεται, σύμφωνα με το φτωχό μας το μυαλό, από τις δυο συνεχόμενες αναρτήσεις (εδώ κι εδώ) κάποιου blog στις οποίες μας παρέπεμψε ο φίλος αναγνώστης μας zalion. Το συμπέρασμα αυτό ήταν το εξής:

Ναι, όταν ένας αριστερός μιλάει για μεταναστευτικό πρόβλημα έχει διαβεί ήδη τον Ρουβίκωνα που τον χωρίζει από την ακροδεξιά. Γιατί απλούστατα ακυρώνει μεν τον ακροδεξιό λόγο, αλλά μόνο και μόνο επειδή μετατρέπεται ο ίδιος σε ακροδεξιό!

Εδώ μια μικρή παρένθεση: (Σε όσους πιστεύουν καλόπιστα ότι με την παραπάνω διατύπωση υπονοούμε πως στις δυο προαναφερθείσες και λινκαρισμένες αναρτήσεις υποστηρίζεται ότι ο Ρινάλντι και οι περί αυτόν ντύνονται τα βράδια μαυροσκουφίτσες και κυνηγάνε μετανάστες, θα θέλαμε να θυμίσουμε —σε παραλλαγή— ένα πασίγνωστο ρητό: Δείχνανε σε κάποιον το φεγγάρι κι εκείνος δεν έβλεπε ούτε το δάχτυλο! Σε όσους το πιστεύουν «εκ του πονηρού», θα θέλαμε να προτείνουμε να «παίξουν παρακάτω» γιατί τα παιδάκια εδώ τυχαίνει να είναι αγοράκια και τις κουμπάρες δεν τις παίζουν!) Έκλεισε η παρένθεση και προχωράμε.

ΦΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Πήραμε αυτή τη δική μας διατύπωση και τη «γυρίσαμε» τα μέσα έξω —ακριβέστερα: τα αριστερά δεξιά! (Τα εισαγωγικά τα βάλαμε για να δυσκολέψουμε κάπως ένα πανεύκολο κουίζ). Μετά το «γύρισμα» η διατύπωση πήρε αυτή τη μορφή:

«Ναι, όταν ένας αστός μιλάει για πρόβλημα ανεργίας έχει διαβεί ήδη τον Ρουβίκωνα που τον χωρίζει από τον σοσιαλισμό. Γιατί απλούστατα ακυρώνει μεν τον σοσιαλιστικό λόγο, αλλά μόνο και μόνο επειδή μετατρέπεται ο ίδιος σε σοσιαλιστή!».

ΦΑΣΗ ΤΡΙΤΗ: Διατυπώσαμε το ερώτημα για ποιον έχει ειπωθεί αυτή η (εκ δεξιών) κατηγορία, η οποία προέκυψε από το «γύρισμα» που κάναμε εμείς σε μια κατηγορία εξ αριστερών. Πέρασαν οι 24 ώρες και τα δυο λεπτά, κοντεύουν να περάσουν άλλες τόσες, απαντήσεις, όπως είπαμε, γιοκ. Ok, και η υπομονή έχει τα όριά της! Τα μολύβια κάτω, παραδώστε τίς έτσι κι αλλιώς λευκές κόλλες σας κι ακούστε προσεκτικά την απάντηση στο ερώτημα ποιος αστός κατηγορήθηκε ως σοσιαλιστής.

Ταρά τα τάμ!... Ταρά τα τάμ!...

Αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες, αγαπητές φίλες και φίλοι, αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι, κυρίες και κύριοι,

Σας παρουσιάζουμε τον Μεγάλο Αιρετικό Διανοητή, τον Μεγάλο Εστέτ Τυχοδιώκτη, τον Μεγάλο Φαντασιόπληκτο Πραγματιστή, τον άνθρωπο για τον οποίο ο Μπέρτραντ Ράσελ είχε πει «κανένας έπαινος δεν είναι αρκετός!», τον άνθρωπο που πλούτισε με μισής ώρας απασχόληση κάθε μέρα, κι αυτό ενώ έπαιρνε το πρωινό του στο κρεββάτι, τον άνθρωπο που έπαιζε μπριτζ σαν σπεκουλαδόρος και έριχνε πασιέντζες σαν στατιστικολόγος, τον άνθρωπο που έγραψε σε ένα φίλο του, όταν ακόμα ήταν άφραγκος, «θέλω να διευθύνω μια εταιρία σιδηροδρόμων ή να οργανώσω ένα Τραστ ή, τουλάχιστον, να βγάλω λεφτά εξαπατώντας το επενδυτικό κοινό», αυτόν που έμεινε στην Ιστορία ως «ο άνθρωπος που έσωσε τον καπιταλισμό»!

Σας παρουσιάζουμε τον κύριο John Maynard Keynes!

A commie, faggot and son of a bitch!

Δηλαδή «ένα κουμμούνι και αδερφάρα και πουτάνας γιός». Κάπως έτσι αποκαλούσαν στις ΗΠΑ τον Κέινς οι υπεραντιδραστικοί κύκλοι τού μακαρθισμού, στη δεκαετία του ’50.

Γιατί τον θεωρούσαν ‘κουμμούνι’;

Γιατί απλούστατα είχε τη διορατικότητα να δει ότι αν οι φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες του Μεσοπολέμου δεν έλυναν το πρόβλημα τής χαμηλής ζήτησης που αλληλοδιαπλεκόταν τόσο στενά με το πρόβλημα τής τρομακτικής ανεργίας ώστε να αποτελεί έναν άλλο ορισμό της, όδευαν ολοταχώς προς τη διάλυση και, στο βάθος, προς τον «μπολσεβικισμό». Πράγμα που τον είχε οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι το κράτος έπρεπε να παρέμβει αποφασιστικά και να γίνει ο Μεγάλος Εργοδότης μέχρι να ξαναπάρει η μηχανή τής (καπιταλιστικής) οικονομίας μπροστά. Αυτό το πίστευε τόσο βαθιά που λέγεται ότι σε μια δραματική αποστροφή του είχε πει: «Ακόμα κι αν δεν υπάρχει καμία πραγματική δουλειά που να έχει νόημα, το κράτος πρέπει να πληρώνει τους μισούς εργάτες για να ανοίγουν τρύπες στους δρόμους και τους άλλους μισούς για να τις κλείνουν»!

Και πού θα έβρισκε τα λεφτά το κράτος για να βάλει τους εργάτες να ανοιγοκλείνουν τρύπες; Από δανεισμό κι από την αύξηση τής φορολογίας στην πλούσια τάξη. Δηλαδή τους καπιταλιστές. Αυτό, φυσικά, δεν άρεσε καθόλου σε όσους ενέπιπταν σ’ αυτή την κατηγορία. Κι όταν συνειδητοποίησαν πως αυτό που γινόταν ήταν να παίρνει χρήματα από αυτούς το κράτος για να τα δίνει στους φτωχούς, εξαγριώθηκαν. (Φυσικά, κι αυτό το ξέρουμε καλά τώρα πια, ο βαθμός εξαγρίωσής τους διαμορφωνόταν αντιστρόφως ανάλογα με το διανοητικό τους επίπεδο: όσο πιο ηλίθιοι ήταν, τόσο περισσότερο εξαγριωνόντουσαν!). Κάπως έτσι κατέληξε ο φουκαράς ο Κέινς «a commie, faggot and son of a bitch»…

Και βέβαια —αυτό κι αν το ξέρουμε καλά εμείς οι αριστεροί— στις θεωρίες του Κέινς πάτησε μεταπολεμικά η διαρκώς μεταλλασσόμενη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, για να εδραιώσει την ηγεμονία της μέσα στην εργατική τάξη έναντι τής κομμουνιστικής Αριστεράς...

Αντί επιλόγου

Όσο ‘commie’ ήταν ο Κέινς, άλλο τόσο «μεταλλαγμένος αριστερός σε ακροδεξιό» είναι κι ο Ρινάλντι (κι εμείς και πολλοί άλλοι). Κι όσο κοντόθωροι, στενόμυαλοι, δογματικοί ήταν αυτοί που πίστευαν κάτι τέτοιο για εκείνον, επειδή αναγνώρισε το πρόβλημα τής ανεργίας και διείδε τις συνέπειές του, άλλο τόσο κοντόθωροι, στενόμυαλοι και δογματικοί είναι κι όσοι υποστηρίζουν κάτι ανάλογο για εκείνους τους αριστερούς που αναγνωρίζουν και πρόβλημα στο σύγχρονο μεταναστευτικό ζήτημα και διαβλέπουν τις συνέπειές του.

Τι τους έχει οδηγήσει να σκέπτονται έτσι αυτούς τους «Ultra αριστερούς»; Έχουμε κάμποσες ιδέες, αλλά δεν είναι τής παρούσης.

Εκείνο που έχει σημασία είναι να γίνει κατανοητό το εξής:

Μια πρόχειρη, επιφανειακή, τεμπέλικη και, τελικά, ηλίθια σκέψη μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο συμπέρασμα ότι αυτός που ρουφάει το δηλητήριο μιάς οχιάς από την πληγή ενός θύματός της γίνεται κι ο ίδιος οχιά, απλώς σε άλλη μορφή!

Τρέφουμε τη βαθιά πεποίθηση ότι, ως Αριστερά, δεν έχουμε το παραμικρό περιθώριο για τέτοιες πρόχειρες, επιφανειακές, τεμπέλικες και, τελικά, ηλίθιες σκέψεις.

Οι αληθινές οχιές έχουν βγει ήδη έξω. Εκείνο που προέχει είναι να τους βγάλουμε το δηλητήριο. Ρουφώντας το; Ρουφώντας το! Ακόμα κι αν κάποιοι δικοί μας μάς κατηγορούν ότι έχουμε μεταμορφωθεί σε οχιές, εκείνο που προέχει είναι να τους βγάλουμε το δηλητήριο!...

Η εικόνα, από το oynagki.pblogs.gr (σε δική μας αρίθμηση πάλι).