Το αίμα κυλάει, αλλά τι ζητάει;

Η προηγούμενη εβδομάδα πρόσφερε άφθονο αίμα. Πρώτο κύλισε το αίμα του Μανώλη Καντάρη που πέθανε τα ξημερώματα της Τρίτης για μια κάμερα, μαχαιρωμένος από αλλοδαπή συμμορία κακοποιών. Την Τετάρτη ήταν η σειρά δεκάδων διαδηλωτών που χτυπήθηκαν με μανία από τα ΜΑΤ. Πιο άτυχος από όλους ο Γιάννης Καυκάς που έφτασε στο νοσοκομείο της Νίκαιας σε προθανάτια κατάσταση, όπως ανακοίνωσαν οι γιατροί, κι ακόμα δεν έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο να χάσει τη ζωή του. Αργότερα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα ένας νεαρός από το Μπαγκλαντές μαχαιρώνεται στα Κάτω Πατήσια, πιθανότατα από Έλληνες «εκδικητές», και πεθαίνει λίγο αργότερα στο νοσοκομείο. Πέμπτη και Παρασκευή, συμμορίες ακροδεξιών τραμπούκων και εν δυνάμει δολοφόνων εξαπολύουν πογκρόμ κατά μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και στην Κυψέλη και στα Πατήσια με δεκάδες τραυματίες. Και προχθές το Σάββατο, στο αστυνομικό τμήμα της Καλλιδρομίου, μολότωφ και εμπρησμοί από κουκουλοφόρους «αγνώστου κατασκευής και προελεύσεως», με τρεις πολίτες στο νοσοκομείο από εγκαύματα —ο ένας μεταξύ ζωής και θανάτου.

Πολύ αίμα και δεν μπορούμε να καταπιαστούμε με όλο σήμερα. Θα ασχοληθούμε με το αίμα του κοινωνικού εγκλήματος (εδώ εντάσσεται η περίπτωση Μανώλη Καντάρη) και το αίμα του πολιτικού εγκλήματος (περίπτωση του νεαρού Μπαγκλαντεσιανού και όλων αυτών των μεταναστών που κατέληξαν στα νοσοκομεία χτυπημένοι από τις ακροδεξιές συμμορίες). Και θα ασχοληθούμε με αυτές τις δυο περιπτώσεις, γιατί, αν και είναι σ’ αυτές που το φαινόμενο των συγκοινωνούντων δοχείων παρουσιάζεται με τη μεγαλύτερη ευκρίνεια (υπάρχει καμία αμφιβολία επ’ αυτού;), είναι ταυτόχρονα και σ’ αυτές που η ανεπάρκεια τής Αριστεράς να παρέμβει αποτελεσματικά, ή έστω υπολογίσιμα, παρουσιάστηκε σε όλη της τη «μεγαλοπρέπεια». Παρουσιάστηκε σε όλη της τη «μεγαλοπρέπεια», τουλάχιστον σε όσους είχαν μάτια για να δουν.

Μεροληψία, όχι επιλεκτικότητα

Τι είδαν αυτοί οι προσεκτικοί παρατηρητές; Είδαν ένα υπολογίσιμο κομμάτι της Αριστεράς να εστιάζει όλη την προσοχή της και τα πυρά της στο πολιτικό έγκλημα και να αγνοεί ή να υποβαθμίζει το κοινωνικό, παρά το γεγονός πως αυτό το δεύτερο αποτέλεσε το εφαλτήριο επάνω στο οποίο πάτησαν οι ακροδεξιοί τραμπούκοι για να ξαμολυθούν στους δρόμους. Εκεί που υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία, αυτό το κομμάτι τής Αριστεράς είδε μόνο το ένα και προσπάθησε να το ταπώσει, αγνοώντας το άλλο που το τροφοδοτεί. Πώς συνέβη αυτό; Συνέβη μέσα από μια ακολουθία πραγματολογικών λεπτομερειών και «ενστικτώδους» (μηχανικής) αντίδρασης εξ αριστερών.

Εξ αρχής, ο φόνος του Καντάρη συνδέθηκε με αλλοδαπούς και μάλιστα αφρικανικού «χρώματος», σύμφωνα τουλάχιστον με όσα γράφεται ότι κατέγραψαν οι κάμερες. Αυτό σήμανε συναγερμό: «υποβαθμίζουμε το θέμα για να μη ρίξουμε κι εμείς λάδι στη φωτιά που θα ανάψουν οι ακροδεξιοί ρατσιστές». Μια τέτοια όμως φοβική αντίδραση, εκτός του ότι δίνει δικαίωμα να κατηγορηθείς για «θετικό ρατσισμό» (ίδια θα ήταν η αντίδραση αν οι φονιάδες ήταν Έλληνες;), δείχνει πως έχεις μπερδέψει την κοινωνική μεροληψία με την επιλεκτική ανάγνωση τής πραγματικότητας! Και στην περίπτωση του κοινωνικού εγκλήματος, δείτε τι παραβλέπει αυτή η επιλεκτική ανάγνωσή του:

Όπου φτωχός και τι;

Το υπόβαθρο τού κοινωνικού εγκλήματος, στο συντριπτικό του ποσοστό, είναι οικονομικό. Είτε μιλάμε για συμμορίες που το κύριο επάγγελμά τους είναι ένοπλες ληστείες τραπεζών, είτε μιλάμε για φτωχοδιάβολους πορτοφολάδες, είτε μιλάμε για ερασιτέχνες μπουκαδόρους σπιτιών που ψάχνουν απεγνωσμένα στα συρτάρια, μπας και βρουν λίγα ευρώ για να συμπληρώσουν τα λεφτά που χρειάζονται για την επόμενη δόση τους, είτε για τις ενδιάμεσες καταστάσεις, ισχύει πάντα αυτό που λένε: follow the money. Και το ίδιο ισχύει βέβαια και στην τραγική περίπτωση τού Μανώλη Καντάρη. Επομένως, αυτό που φουντώνει το κοινωνικό έγκλημα, αυτό που σπρώχνει τους ανθρώπους στην παραβατικότητα και τροφοδοτεί με «εργατικό δυναμικό» τα αφεντικά τού υποκόσμου είναι η φτώχεια και η εξαθλίωση που γεννά. Γίνονται όλοι οι φτωχοί εγκληματίες; Όχι βέβαια. Αλλά και κανείς που γίνεται φονιάς για μία κάμερα δεν μπορεί να ανήκει σε άλλη κατηγορία από αυτή του εξαθλιωμένα φτωχού. Μια ακραία επιβεβαίωση της λαϊκής επωδού «όπου φτωχός κι η μοίρα του», καθώς η «μοίρα» των συγκεκριμένων φτωχών τούς  οδήγησε στο φόνο... Υπάρχει καμία αντίρρηση ως εδώ; Όχι. Πολύ φοβόμαστε ότι θα υπάρχει παρακάτω. Και το παρακάτω είναι η εξής αλήθεια που, παρά το ότι την ξέρουμε όλοι, πολλοί από εμάς προτιμάμε να την κρύβουμε κάτω από το χαλί (ή ανάμεσα σε σελίδες γραφτών τού Μαρκούζε, του Νέγκρι, του Αγκάμπεν ή του Μπαντιού...):

Η μαζική εισροή μεταναστών στη χώρα μας (ή στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, αν προτιμάτε), εισροή που οφείλεται στο ότι η Ελλάδα αποτελεί την κύρια πύλη εισόδου προς την Ευρώπη, έχει συνεισφέρει σημαντικά στην κατακόρυφη αύξηση του ποσοστού τών φτωχών στην Ελλάδα και σε συνδυασμό με την επελαύνουσα φτώχεια ελέω χρέους, Μνημονίου κ.λπ., κ.λπ, όλο και θα πυκνώνει τις τάξεις, όχι μόνο του εφεδρικού στρατού των ανέργων, αλλά και αυτού τής παραβατικότητας και εγκληματικότητας. Όχι βέβαια γιατί οι μετανάστες έχουν «χαλασμένο αίμα», επειδή προέρχονται τάχα από «κακές ράτσες». Αλλά γιατί, πολύ απλά, είναι φτωχοί, και μάλιστα, σε μεγάλο ποσοστό, εξαθλιωμένα φτωχοί!

Χυμένο αίμα, χαμένο αίμα;

Ας μη γίνει έτσι. Ας μην πάει τελείως χαμένο το αίμα του Μανώλη και του νεαρού από το Μπαγκλαντές. Ας γίνει αφορμή για να δούμε όλο το πρόβλημα. Κι αν το δούμε έτσι, στην ολότητά του, θα πάψουμε να αδιαφορούμε για τα προβλήματα ασφάλειας των κατοίκων του κέντρου και των περιοχών που γκετοποιούνται αργά (ή λιγότερο αργά), αλλά σταθερά. Και τότε θα πάψουμε να στέλνουμε ανθρώπους «πακέτο» στην ακροδεξιά και τη Χρυσή Αυγή που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τον ανθρώπινο φόβο και να παρουσιάζονται σαν «φύλακες άγγελοι» —πράγμα που μπορούν να κάνουν, γιατί εμείς, πολλές φορές, δείχνουμε να μην ακούμε αυτό το φόβο.

Μας χαροποιεί το γεγονός ότι έχουν αρχίσει να ακούγονται κάποιες φωνές πιο «έγκυρες» απ’ τις δικές μας που επισημαίνουν με παρρησία το πρόβλημα. Μας χαροποιεί λόγου χάρη το γεγονός ότι ο Ρινάλντι γράφει στον τελευταίο «Δρόμο»: «Δεν είναι ρατσισμός, για παράδειγμα, να μη θέλουν οι κάτοικοι μιας περιοχής να κερδίζουν το χώρο τους νταβατζήδες και συμμορίες, κι όχι τυχαία αυτά πολλαπλασιάζονται με την άφιξη και την εγκατάσταση στις περιοχές αυτές χιλιάδων μεταναστών». Μας χαροποιεί το γεγονός ότι στη χθεσινή «Αυγή» ο Δημήτρης Χριστόπουλος, Πρόεδρος τής Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, υποστηρίζει: «Γιατί όμως να αφήσουμε στη Χρυσή Αυγή το μονοπώλιο του θρήνου τής Ηπείρου και 3ης Σεπτεμβρίου; Γιατί για ακόμη μια φορά χαρίζουμε στην ακροδεξιά την ευχαρίστηση να εκφράσει αυθεντικά τη λαϊκή αγανάκτηση πάνω στο φέρετρο του ανθρώπου αυτού; Τι σόι πολιτικά αντανακλαστικά είναι αυτά που μας κάνουν να καταδικάζουμε το ένα έγκλημα (και καλά κάνουμε) και να ξεχνάμε το άλλο;».

Δεν θέλετε να ακούσετε εμάς που «τα γράφουμε περίεργα» και «δεν μας καταλαβαίνετε» και αναρωτιέστε «ποιοι είμαστε» και ποιο είναι «το ποιόν μας»; Μας θεωρείτε συνοδοιπόρους του Καρατζαφέρη; Εθνοκομμουνιστές; Υπόπτου πολιτικής ηθικής; Όπως αγαπάτε.

Ακούστε όμως τουλάχιστον αυτούς. Κι αν θεωρείτε και τον Ρινάλντι «γεροσταλίνα που ψάχνει για γκόμενες», και επομένως αναξιόπιστο, ξεγράψτε τον κι αυτόν κι ακούστε τον Χριστόπουλο.

Τι διάολο! Δεν μπορεί να είμαστε όλοι διαβρωμένοι από τον εθνικισμό!

Η εικόνα, από το oynagki.pblogs.gr