Σεβαστοί και σοφοί καθηγητές Καβουριάρη, Δουζίνα και Σεφεριάδη, μπορεί κάποιος από εσάς να μας πει, σε ποια χώρα βρίσκεται η Πλατεία Συντάγματος;

Στην Εσθονία; Στη Λετονία; Στη Λιθουανία; Ή μήπως στην Πολωνία ή στην Τσεχία;

ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ Σ’ ΕΣΑΣ, σεβαστοί μας καθηγητές, γιατί, από χθες το βράδυ, έχουμε μπερδευτεί άσχημα. Να μη σας διαφύγει ο χρονικός προσδιορισμός, σε συνδυασμό με τον επιρρηματικό (‘άσχημα’). Και, παρακαλούμε, να βγάλετε τω σωστά συμπεράσματα: Αυτή η διατύπωση σημαίνει πως ήμασταν εξ αρχής λίγο μπερδεμένοι με τους Αγανακτισμένους (μπερδεμένοι, όχι εχθρικοί) κι ότι από χθες το βράδυ το μπέρδεμά μας χτύπησε ...κόκκινο!

Γιατί συνέβη αυτό; Αυτό συνέβη επειδή χθες το βράδυ επιβεβαιώθηκε ότι η Αριστερά έχει κηρυχθεί εκτός νόμου από τη volonté générale[1] τής Πλατείας Συντάγματος! Και γιατί γράφουμε ‘επιβεβαιώθηκε’; Γιατί τα σημάδια είχαν φανεί από πριν.

Φάνηκαν για πρώτη φορά, όταν στο πρώτο κάλεσμα τών Αγανακτισμένων ξεκαθαριζόταν ότι δεν θέλουν «ούτε κόμματα ούτε ιδεολογίες». Η δεύτερη φορά που φάνηκαν ήταν όταν ένας σύντροφος, ένας σύντροφος που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του και μάλλον δεν θα τον μάθει ποτέ κανείς, κατέβηκε στην Πλατεία με την αποκοτιά τών γενναίων και την καρδιά του ανοιχτή —πα να πει μια Κόκκινη Σημαία— και κυνηγήθηκε σαν το σκυλί. Η τρίτη ήταν χθες το βράδυ. Χθες το βράδυ που λέτε λοιπόν, σεβαστοί και σοφοί μας καθηγητές, κάποιοι άλλοι σύντροφοι[2] προπηλακίστηκαν και εξορίστηκαν επειδή «τόλμησαν» να στήσουν ένα τραπεζάκι κάτω από ένα πανό που έγραφε «Αριστερά στην Πλατεία». Τους έσκισαν το πανό, τους γκρέμισαν το τραπεζάκι, πάνε και οι προκηρύξεις που μοίραζαν, πάνε και τα Σφυροδρέπανα, πάνε όλα...

Όπως καταλαβαίνετε αγαπητοί καθηγητές μας, αυτό το περιστατικό οριστικοποιεί, στην παρούσα φάση τουλάχιστον, το ξωπέταγμα (συγχωρήστε μας τον παλαιοκομμουνιστικό όρο) τής Αριστεράς από την Πλατεία —και μάλιστα κάτω από άμεμπτες, «αμεσοδημοκρατικές» διαδικασίες. Κάτι που μας κάνει να αναρωτιόμαστε σε ποια χώρα βρίσκεται η Πλατεία Συντάγματος. Μέχρι χθες ξέραμε ότι ανήκε στον «ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό». Αλλά τώρα αμφιβάλλουμε. Και αρχίζουμε να φλερτάρουμε με την ιδέα ότι μάλλον πρέπει να ανήκει σε άλλους «κοινωνικούς σχηματισμούς». Ας πούμε σε μια από τις τρεις χώρες τής Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) εκεί όπου οι κομμουνιστές και μαζί τα κόμματά τους και τα σύμβολά τους είναι υπό διωγμό (σε δυο από αυτές, «με το νόμο»), ενώ οι ντόπιοι βετεράνοι τών Waffen SS παρελαύνουν με τα παράσημά τους εν δόξη και τιμή. Ή στην Πολωνία, όπου έχουν απαγορευτεί δια «δημοκρατικού» ροπάλου τα κομμουνιστικά σύμβολα. Ή στην Τσεχία, που ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο. Κι όλα αυτά βέβαια, υπό την «Αγία Σκέπη» τής «δημοκρατικής Ευρώπης», που με τα ψηφίσματα τού Συμβουλίου Της και τού Κοινοβουλίου Της διατράνωσε την ανυποχώρητη αντίθεσή της στον «μαύρο και κόκκινο φασισμό»...

Έχετε εσείς καμιά ιδέα για το πού ακριβώς βρίσκεται η Πλατεία Συντάγματος; Διάολε! Εσείς πρέπει να το ξέρετε! Αυτό δεν το λέμε μόνο επειδή τέτοιες στοιχειώδεις γεωγραφικές γνώσεις πρέπει να είναι παιχνιδάκι για σας. Το λέμε, επιπλέον και κυρίως, επειδή, διαβάζοντας τα τελευταία κυριακάτικα άρθρα σας, τα οποία ασχολούνται με τις συγκεντρώσεις στην Πλατεία Συντάγματος, καταλάβαμε ότι έχετε βαθειά γνώση τών τεκταινομένων εκεί. Οπότε, στην περίπτωση που η Πλατεία Συντάγματος βρίσκεται όντως στην Ελλάδα, όπως πιστεύαμε κι εμείς μέχρι χθες, είστε οι πλέον κατάλληλα εξοπλισμένοι να μας πληροφορήσετε μήπως αυτό που συμβαίνει τελικά είναι το ανάποδο! Δηλαδή ότι ναι μεν η Πλατεία βρίσκεται στην Ελλάδα, πλην όμως οι παρεπιδημούντες σ’ αυτήν είναι Εσθονοί, Λετονοί, Λιθουανοί, Πολωνοί και Τσέχοι!

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΟΜΩΣ λίγο πιο σοβαρά —αν και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι είναι για καλό σας... ;-)

Δεν μας λέτε αγαπητέ Μάκη Καβουριάρη, για να ’χουμε και το καλό ρώτημα: Διαβάσαμε στην κυριακάτική «Αυγή» το υπέροχο ταξίδι σας στον χρόνο που σας γύρισε 140 χρόνια πίσω, στην Παρισινή Κομμούνα. Κυνηγούσαν κι εκεί τις Κόκκινες Σημαίες κι όσους τις ανέμιζαν; Γιατί εμείς αλλιώς ξέρουμε πως έγιναν τα πράγματα... Τόσο πολύ ενθουσιαστήκατε που είδατε να πραγματώνεται το σύνθημα, το οποίο κι εσείς ως μετέχων φωνάζατε έναν άλλο Μάη, αυτόν του ’68 στο Παρίσι, το σύνθημα που έλεγε ειρωνικά «οι δομές δεν κατεβαίνουν στους δρόμους», τόσο πολύ συγκινηθήκατε ώστε ξεχάσατε ότι, αν είναι αληθές (που είναι) ότι δεν χρειάζονται απαραιτήτως δομές για να κατεβεί ο κόσμος στους δρόμους, αυτές είναι μάλλον απαραίτητες προκειμένου να κινηθεί προς την κατεύθυνση που εμείς (κι εσείς) πιστεύουμε ότι είναι η μόνη η οποία μπορεί να τον βοηθήσει;

Κι εσείς αξιότιμε Κώστα Δουζίνα, στ’ αλήθεια πιστεύετε ότι «η αδυναμία πρόβλεψης, και ακόμα περισσότερο κατανόησης, του φαινομένου [Σ.Σ.: της Πλατείας Συντάγματος] σχετίζονται [...] με τη σχετική αδιαφορία τής Αριστεράς και της θεωρίας για τις μεταμαρξιστικές και μεταδομιστικές τάσεις», όπως διαβάσαμε στο άρθρο σας; Δεν έχετε αντιληφθεί ότι το κομμάτι τής Αριστεράς που ακριβώς είναι και το πιο ενημερωμένο για τις μεταμαρξιστικές και μεταδομιστικές τάσεις έχει τόσο πολύ «κατανοήσει» το φαινόμενο ώστε έχει γίνει ένα με αυτό, έτσι που παρακολουθεί, αθέατο, μη διακριτό και βεβαίως άλαλο, το παιχνίδι τής Πλατείας «Κόκκινη Σημαία είσαι εδώ; Βγάζω το ματσούκι μου και σε κυνηγώ!»; Και πείτε μας και το άλλο κύριε καθηγητά: Είμαστε πολύ λάθος εμείς, και θα μας κόβατε αν ήμασταν φοιτητές σας, είμαστε πολύ λάθος που προτιμάμε, αντί του όρου ‘μεταμαρξισμός’, να χρησιμοποιούμε τη διατύπωση ‘κριτικός μαρξισμός’, πα να πει, στο φτωχό μας το μυαλό, ζωντανός, επικαιροποιούμενος και ανανεωνόμενος μαρξισμός; Και είμαστε καχύποπτοι και συντηρητικοί που φοβόμαστε ότι αυτό το ‘μετά’ (στο στόμα τού πολύ κόσμου, όχι στο δικό σας, δεν ξέρουμε για σας) δεν είναι παρά μια μετωνυμία τού ‘κατά’ ή του ‘αντί’;

Τέλος, εσείς κύριε Σεφεριάδη —καθ’ όλα σεβαστός κι εσείς, αν και νεότερος. Σ’ εσάς, ξέροντας τον πολυετή καημό σας με τα κινήματα, αναγνωρίζουμε κάποια ελαφρυντικά· τα ίδια που θα αναγνωρίζαμε σε κάποιον εμμονικά μονομερή ή τυφλά ερωτευμένο... Όμως, όσο καλή θέληση και να ’χουμε —που, πιστέψτε μας, έχουμε—, δεν μπορούμε με τίποτε να καταπιούμε το γεγονός ότι στη συνέντευξή σας χαρακτηρίζετε ανιστόρητη την άποψη σύμφωνα με την οποία η κρίση συντηρητικοποιεί τους ανθρώπους. Και μας κάθεται κυριολεκτικά στο λαιμό και το άλλο που ισχυρίζεστε. Με τα δικά σας λόγια:

«Να πω κάτι προκλητικό: δεν ξέρω άλλη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας, που ο κόσμος δυνάμει (και είναι αυτό ένα ‘‘δυνάμει’’ με σημασία) να ήταν πιο προοδευτικός από ό,τι είναι σήμερα. Όμως έχουμε μπροστά μας μια καθημερινή διαπάλη ιδεών, από την έκβαση της οποίας θα καθοριστούν και τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα πάρει η επίδραση της κρίσης».

Ώστε έτσι κύριε καθηγητά! Δεν ξέρετε άλλη περίοδο τής ανθρώπινης ιστορίας που ο κόσμος να ήταν δυνάμει πιο προοδευτικός από ό,τι είναι σήμερα; Πού ζείτε κύριε καθηγητά; Δεν ακούσατε τίποτε για «Αληθινούς Φινλανδούς»; Δεν υπέπεσε στην αντίληψή σας μια κάποια Μαρίν Λεπέν εξ αιτίας τής οποίας ο πολύς Σαρκοζί κοιμάται με χάπια εδώ και μήνες; Δεν έχετε πάρει πρέφα την άνοδο τών ακροδεξιών σε Ολλανδία, Δανία, Βέλγιο; Ακόμα και τη «Λίγκα του Βορρά», που είναι δυο βήματα από την Ελλάδα, ακόμα κι αυτήν την ξεχάσατε κύριε καθηγητά; Ή νομίζετε ότι αυτό το ‘δυνάμει’ θα σας σώσει; Δυνάμει; Τι δυνάμει κύριε καθηγητά; Ούτε σημαία τού Ολυμπιακού δεν μπορούμε να σηκώσουμε στην Πλατεία! Ακριβώς όπως στις «ανανήψασες χώρες» που φιγουράρουν στον τίτλο μας...

ΣΕΒΑΣΤΟΙ ΜΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, δεν θα σας κουράσουμε για πολύ ακόμα. Πιστεύουμε ότι έχουμε γίνει κατανοητοί. Δεν θέλουμε να σας κρύψουμε ότι τα κυριακάτικα άρθρα σας ήταν μια απογοήτευση για μας. Γιατί σας είδαμε να εκστασιάζεστε σαν μικρά παιδιά σε λούνα παρκ μπροστά στο φαινόμενο τού «πλήθους» και να ξεχνάτε την κριτική σας σκέψη (και καθήκον!) κάπου στο τελευταίο συρτάρι τού γραφείου σας. Το κακό δεν είναι μόνο ότι έτσι εμφανίζεστε να μην κρατάτε το νόμο που διδάσκετε (κριτική σκέψη), δίνοντας πρώτοι το σύνθημα για επιπόλαιη, αβαθή, ενστικτώδη ανάγνωση των πραγμάτων. Υπάρχει κι άλλο, πολύ μεγαλύτερο, φοβόμαστε.

Το μεγαλύτερο κακό είναι ότι με αυτή τη στάση σας εκχωρείτε το δικαίωμα (και υποχρέωση μαζί!) τής κριτικής προς το λαό σε όλους αυτούς που είτε από υποκρισία, είτε από ελιτισμό, είτε από ταξική αντιπαλότητα, είτε από άγνοια, είτε από σύγχυση, είτε από λιποταξία, φόρεσαν το μανδύα του αντιλαϊκισμού για να πολεμήσουν τον ίδιο το λαό, επικαλούμενοι (προσχηματικά) τις αμαρτίες του! Και κοιτάξτε τώρα το θλιβερό φαινόμενο:

Άνθρωποι που κατά βάση δεν είναι αριστεροί (το πολύ-πολύ να είναι μεταμαρξιστές, αλλά όχι με το περιεχόμενο τής έννοιας τού κριτικού μαρξισμού που δώσαμε προηγουμένως) σημειώνουν με κροκοδείλια δάκρυα αυτό που θα έπρεπε να έχετε σημειώσει πρώτοι εσείς: η Αριστερά δεν επιτρέπεται να είναι παρούσα στην Πλατεία Συντάγματος, παρά μόνο χωρίς τη Σημαία της και τα Σύμβολά της![3] Η Αριστερά έχει τεθεί εκτός νόμου! 

ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΟΥΜΕ, σεβαστοί μας δάσκαλοι, με τα ίδια λόγια με τα οποία κλείναμε το πρώτο post επί τού θέματος, λίγες μέρες πριν. Εκεί, αφού επικρίναμε τις δυο ακραίες στάσεις τής Αριστεράς για τους Αγανακτισμένους (η μια είναι της απόρριψης, η άλλη είναι η δική σας) γράφαμε στο τέλος:

Κι εμείς; Εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε όχι για να ξεχωρίσουμε σύντροφέ μας απ’ τον κόσμο. Θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. Αλλά να τον σμίξουμε ως ένα εμείς.

Πα να πει: Ως μια σταγόνα κόκκινο μελάνι σ’ ένα ποτήρι νερό. Όχι ως μια κουταλιά ζάχαρη...

Σεβαστοί μας δάσκαλοι. Κανείς μας δεν θα διαβάσει ποτέ ούτε τα μισά βιβλία από όσα έχει διαβάσει ήδη ο ένας από εσάς. Δεν θα τα φτάσουμε σε αριθμό, ακόμα κι αν προσθέσουμε όσα βιβλία θα διαβάσουμε και οι πέντε μαζί σε μια ολόκληρη ζωή! Ακόμα κι αν ζήσουμε δυο ζωές! Αλλά, πιστέψτε μας:

Η προσέγγισή σας στο ζήτημα που απασχολεί κι εσάς κι εμάς και όλη την Αριστερά σ’ αυτές τις κρίσιμες μέρες είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα!

Είναι λάθος!

[1] ‘Γενική Βούληση’. Έτσι αποδίδεται η διατύπωση τού Jean-Jacques Rousseau. Κάτι σαν το Νόμο τών Νόμων. (Ω, δεν το γράφουμε για σας αγαπητοί μας καθηγητές, μη στραβομουτσουνιάζετε. Το γράφουμε για «τους αλήτες με τα πρησμένα πόδια», που δεν ξέρουν Γαλλικά και, ίσως, δεν έχουν ακούσει ποτέ ποιος ήταν ο Jean-Jacques Rousseau).

[2] Έτσι τους αποκαλούμε εμείς, κι ας μας χαρακτήρισε κάποιος από αυτούς ‘γιαλαντζί αριστερούς’...

[3] Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα μας κατηγορήσετε για φετιχισμό. Αν το κάνετε, θα σας απαντήσουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει το σημαίνον. Ή, για να το πούμε αλλιώς: Ο μόνος λόγος για τον οποίο μας ενδιαφέρει το σημαίνον είναι το σημαινόμενο!

Η εικόνα, από το iskra.gr