ΤΟ ΑΚΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ που αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε για την «εφαρμοσμένη» πολιτική: στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Βέβαια, η πρόταση δεν είναι πλήρης και αφήνει πολλά στο ημίφως. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα για την αισχρή μειοψηφία που ασκεί την εξουσία και επωφελείται από αυτή. Και ακριβώς επειδή ασκούν την εξουσία, της ιδεολογικής συμπεριλαμβανομένης βεβαίως βεβαίως, οι κινήσεις διεξόδου είναι πάντα παραπάνω από τη «σταθερή μια» (η «σταθερή μια» είναι φυσικά αυτή τής «κατάστασης εξαίρεσης» η οποία, σημειωτέον, μπορεί να υλοποιηθεί όχι υποχρεωτικά και μόνο με τανκς στους δρόμους...) Αντίθετα, για την ευρύτατη πλειοψηφία τών εξουσιαζόμενων τα αδιέξοδα είναι αλλεπάλληλα και πολύ χειρότερα.
ΧΘΕΣ Ο ΑΣΤΙΣΜΟΣ έκανε μια προσπάθεια να καλύψει το κενό τής (απονομιμοποιημένης) εξουσίας μέσω τής συσπείρωσης. Τα πρώτα ρεπορτάζ μιλούσαν για οικουμενική κυβέρνηση ή, έστω, «ευρύτερης συνεργασίας και κοινής αποδοχής», υπό τη μπαγκέτα τού δικομματισμού και η οποία, κατά τα φαινόμενα, δεν θα είχε πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου! Βασική αποστολή αυτής τής κυβέρνησης θα ήταν, όπως το έθεσε ο Σαμαράς και όπως φάνηκε να γίνεται αποδεκτό, η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος.
Όλοι ξέρουμε τη γελοία κατάληξη τής απόπειρας. Και όλοι νιώθουμε την ακόμα μεγαλύτερη γελοιότητα: Να υπάρχει έστω και ως ευσεβής πόθος στα μυαλά ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων η ιδέα ότι μια κυβέρνηση, που μέχρι χθες το μεσημέρι δεν μπορούσε να σταθεί και της οποίας ο Πρωθυπουργός πέταξε λευκή πετσέτα παραιτούμενος, θα σταθεί από εδώ και πέρα, επειδή ο αυτοακυρωθείς Πρωθυπουργός θα βγάλει κάποιους λαγούς (υπουργούς) από το διάτρητο καπέλο του!
ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ πόσοι δικοί μας καγχάζουν με όλα αυτά. Εμείς όμως θα τους προτείναμε να κόψουν τα πολλά χάχανα και να κοιτάξουν τα δικά μας χάλια. Τα οποία, φοβόμαστε, είναι μεγαλύτερα από αυτά τού αστισμού.
Ασχέτως τής κατάληξης, ασχέτως αν όλο αυτό το σκηνικό τής δικομματικής συναίνεσης δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια κακοπαιγμένη θεατρική παράσταση όπως λέγεται από ορισμένους, ασχέτως αν όντως εξυφαίνεται σχέδιο εσωκομματικής ανατροπής τού ΓΑΠ, σύμφωνα με τις φήμες τών τελευταίων ωρών, οι εκπρόσωποι τού συστήματος ένιωσαν την ανάγκη να αναπροσαρμόσουν τα προσωπικά και κομματικά τους σχέδια εν όψει της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί.
Τα δικά μας τα «καμάρια» που στελεχώνουν τα ηγετικά όργανα των κομμάτων και παρακομμάτων τής Αριστεράς τι κάνουν και πώς αντιδρούν;
Άλλοι ζητούν εκλογές (με την ελπίδα το 11% να γίνει 11,78%), άλλοι ζητούν κι αυτοί εκλογές με ανάλογες ελπίδες το 6,5% να μετατραπεί σε 6,92% και ταυτόχρονες μηχανικές διακηρύξεις για το σχηματισμό «μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας με επίκεντρο την Αριστερά», άλλοι ζητούν να συγχρονίσουμε όλοι τα ρολόγια μας γιατί η Επανάσταση θα ξεκινήσει οσονούπω και δεν πρέπει να χάσει κανείς το ραντεβού, κι άλλοι κάνουν πορεία προς το λαό για να ενωθούν μαζί του (δηλαδή να κρυφτούν ανάμεσά του)...
Ο ΜΑΟ ΕΙΧΕ ΠΕΙ «Μεγάλη αναταραχή – Θαυμάσια κατάσταση», εννοώντας ότι πρέπει να αξιοποιούνται οι κρίσεις τών αντιπάλων μας προς όφελός μας. Αλλά, για να αξιοποιηθούν οι κρίσεις χρειάζεται και κάποιο σχέδιο παρέμβασης.
Η κοινωνία έχει δημιουργήσει «από κάτω» το πρόπλασμα αυτού τού σχεδίου. Όμως οι κοινωνίες, ανάλογα και με το πώς αντιδρούν σε κάθε συγκυρία, στρώνουν δρόμους. Δεν μπορούν να καταστρώνουν σχέδια. Σε κάτι τέτοιο υποχρεούνται οι ηγεσίες, που καλούνται να «διαβάσουν» το χάρτη τής κοινωνικής διαθεσιμότητας και τους δρόμους που αυτή ανοίγει.
Υποχρεούνται. Άλλο πράγμα βέβαια αν μπορούν. Και —κυρίως— αν θέλουν...
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΑ όλα αυτά. Και μετά αναρωτηθείτε, αν σώνει και ντε θέλετε να καγχάσετε με κάποιους, ποιοι πρέπει να είναι αυτοί;
Η photo, από το bdfbuzz.wordpress.com
43 σχόλια:
Θεωρούμε ότι απάντηση στο ερώτημα που βάζετε στο τέλος του κειμένου (ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΑ όλα αυτά. Και μετά αναρωτηθείτε, αν σώνει και ντε θέλετε να καγχάσετε με κάποιους, ποιοι πρέπει να είναι αυτοί;) είναι απλή. Ο καγχασμός αξίζει γι αυτούς που υποτίμησαν την σημασία του λαϊκού παράγοντα και την ανάδειξη του νέου πολιτικού υποκειμένου που έκανε αισθητή την παρουσία του στις 15 Μάη.
Γι αυτό το ζήτημα, στις 6/6 γράφαμε:
Τις προηγούμενες μέρες στις πλατείες όλης της χώρας αναδείχθηκε ένα νέο πολιτικό υποκείμενο που έσπασε το φόβο και έφερε την ελπίδα. Είναι αυτό που ήδη ορισμένοι έχουν αρχίσει να το αποκαλούν “νέο κίνημα”, επειδή ακριβώς αποτελεί τομή σε αυτό που συνηθίζαμε να περιγράφουμε ως μαζικό κίνημα την προηγούμενη περίοδο.
Ως γνωστόν, τα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα διαμορφώνονται και αποκτούν την “ταυτότητα”από τους όρους της ταξικής πάλης, δεν προϋπάρχουν έξω απ' αυτούς. Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και της κυβερνητικής πολιτικής πριν από αυτό το συμβάν ήταν μια επιθυμία που φάνταζε ουτοπική και οδηγούσε σε απραξία. Σήμερα είναι ένας ορατός πολιτικός στόχος. Αυτό είναι ήδη μια μεγάλη πολιτική νίκη. Ως πολιτικό συμβάν ξεπέρασε και την φαντασία του πιο αισιόδοξου αριστερού και δημιούργησε ήδη νέα πολιτικά δεδομένα: Η ανατροπή της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής είναι δεδομένη. Αυτή η Κυβέρνηση δεν μπορεί να μείνει άλλο στην θέση της. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και δύσκολα θα ξαναγυρίσει στους καναπέδες του. Η δύναμη αυτού κινήματος είναι δύναμη ανατροπής του πολιτικού σκηνικού από τον λαϊκό παράγοντα.
(απόσπασμα από το κείμενο: Έχει πολιτικούς στόχους το κίνημα των “αγανακτησμένων”;)
Αγαπητά Λεφτόπουλα, μην μου απογοητεύστε. Τώρα αρχίζουν τα όργανα.
Οπως λένε και οι κινέζοι, αρχίζει μια ,,ενδιαφέρουσα,, εποχή.
Κρίμα που δεν είμαστε στην ιδια ηλικία.
Χρειαζόμαστε αυτήν την ώρα την συγκρότηση ενός μεγάλου αντιμνημονιακού παλλαϊκού μετώπου για να μην μας εξαθλιώσουν.
Σοσιαλισμός δεν γίνεται σε μια μικρή χώρα και μόνη.
Μόνο σε συντονισμό με τους ευρωπαίους εργαζόμενους, σε βάθος χρόνου και με πολύ προσπαθεια σε συνθήκες εξελιγμένου καπιταλισμού.
Η αλήθεια είναι επαναστατική.
Ο Ανώνυμος ο ανωτέρω είμαι ο Μαρκος
" Η κοινωνία έχει δημιουργήσει «από κάτω» το πρόπλασμα αυτού τού σχεδίου. Όμως οι κοινωνίες, ανάλογα και με το πώς αντιδρούν σε κάθε συγκυρία, στρώνουν δρόμους. Δεν μπορούν να καταστρώνουν σχέδια.
Σε κάτι τέτοιο υποχρεούνται οι ηγεσίες, που καλούνται να «διαβάσουν» το χάρτη τής κοινωνικής διαθεσιμότητας και τους δρόμους που αυτή ανοίγει.
Υποχρεούνται. Άλλο πράγμα βέβαια αν μπορούν. Και —κυρίως— αν θέλουν.."
Συμφωνούμε, λέφτηδες.Πολύ καλό το κείμενο
.. σε λίγο θα ψάχνω να βρώ τον "παλιό καλό" καιρό και τις διαφωνίες μας :)
@ Ανώνυμος, Μάρκος
Είπες:
"Σοσιαλισμός δεν γίνεται σε μια μικρή χώρα και μόνη."
- Αυτό είναι αλήθεια, αγαπητέ, Μάρκο.
Είπες:
"Μόνο σε συντονισμό με τους ευρωπαίους εργαζόμενους, σε βάθος χρόνου και με πολύ προσπαθεια σε συνθήκες εξελιγμένου καπιταλισμού."
Το παραπάνω, όμως, Μάρκο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευσεβής επιθυμία.
οι δυο παράμετροι, 'όμως:
- "βάθος χρόνου" και - "συντονισμός"
είναι καταλυτικής σημασίας που αφορούν σε τεράστια ζητήματα και δεν μπορούμε να τα περνάμε με δυο κουβέντες,
υ.γ.
Καλησπέρα σας.
Βρε καλώς την κινηματική αριστ.. ουπς! Ξέχασα! Δεν υπάρχει αριστερά!
Ανασκευάζω:
Βρε καλώς τους κινηματίες...
ΕΟΣ και 10 μέρες μέχρι την επανάσταση έμειναν... γρηγορείτε!
@ Μάρκο' Ξ
Δεν έχω λόγους, να κάμψω το αγωνιστικό σου φρόνημα, Μάρκομ´ :)
Θεωρώ ότι με το πειραχτικό σχόλιο σου, αν είχες δίκιο, τότε το περιχαρακώνεις και αποδεικνύεις του λόγου μου το αλήθές.
Αν έχω άδικο, τότε Μάρκομ' αυτό είναι το ελάχιστο. :))
Η κινηματική αριστερά καλή είναι, αλλά η υπερκινητικότητα χρειάζεται προσοχή.
Αν είμαι αριστερά ή όχι;
Εε, σ´ αυτό, δεν υπεκφεύγω, αλλά, όντως βαρέθηκα, να το συζητώ :)
Προς ΣΠΙΘΑ
Συγγνώμη για την παρεξήγηση. Το ειρωνικό σχόλιό μου αναφερόταν στον/ στην ΕΟΣ.
"...Σοσιαλισμός δεν γίνεται σε μια μικρή χώρα και μόνη...", επεσήμανε ο Μάρκος.
Ουδέν αληθέστερον αυτού, ειδικά με τις σημερινές συνθήκες.
Και δεν εννοώ τις μνημονιακοοικονομικοξεπουληματικές κλπ.
Κάπου τόχα ξαναπεί (πάνω από μια φορά)κι αν κρίνω απ την μή ύπαρξη αντίλογου, ίσως νάχω και δίκηο.
Είχα σχολιάσει λοιπόν, πως με την ήττα του ανατολικού μπλόκ, δεν υπάρχει πια καταφύγιο, υποστήριξη, οικονομική ενίσχυση, ευνοϊκό δάνειο, γαύβγισμα σε έξωθεν επιβουλές κάτι να στηριχτούμε βρε αδελφέ, εμείς ή οποιοιδήποτε άλλοι τολμήσουν την ανατροπή.
Μ άλλα λόγια για μερικά χρόνια θα μας περιμένει η αγωνία (κι όχι μόνο) στη γωνία (κάνει και ρίμα lol).
Κρατώντας όμως εκτός απ την αξιοπρέπειά μας και την χώρα μας και τον πλούτο της και την αισιοδοξία για το μέλλον-αν όχι το δικό μας-, των παιδιών μας. Εγώ προσωπικά δεν ξέρω τι να υποθέσω μη έχοντας σε υπόληψη το ελληναριό. Ποτέ όμως δεν ξέρεις...
Το ερώτημα είναι...θέλουμε;
Οι ηγεσίες που είναι γι αυτό το σκοπό (για την ανατροπή) στα πράγματα, θέλουν;
Πόσο βαθειά έχει φτάσει η αλλοτρίωση;
Συνεχώς ανακαλύπτω την αξία του Matrix (της ταινίας), που ομολογώ την βλέπω 1-2 φορές το μήνα (προς εμπέδωση).
Ζώ στη Θεσσαλονίκη και δεν εχω σπουδαία αντίληψη απ τους ντεμέκ αγανακτισμένους, εδώ είναι κάπως πιο λάιτ τα πράγματα.
Αυτό όμως που κατάλαβα, είναι πως χεδόν όλοι θέλουν απλά να μην διαταραχτεί η ζωή τους, αδιαφορώντας για το αιτιατό της κατάστασης.
Μ άλλα λόγια, αν υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι και γύριζε το χρόνο πίσω (προ εκλογών ας πούμε), όχι όμως και τις μνήμες, έτσι ώστε ο κάθε ελληναράς να γνωρίζει την κατάληξη μετά 20 μήνες, είμαι σίγουρος πως ούτε το καγιέν θα στερείτο, ούτε τις πιστωτικές θάσκιζε, ούτε αριστερά θα ψήφιζε.
Ρε εγώ να περάσω καλά κι ας πάνε να "μπίπ" όλοι.
Κάνω λάθος;
Κι εμείς ελπίζουμε σε μια ανατροπή που θα του στερήσει έστω για λίγα χρόνια πολλά, μα θα του δώσει το μέλλον...
Χέστηκε!
mbiker
@ Μάρκομ´ Ξ.
Λάθος έγινε, προφανώς. Ξέχασέ το, δεν είναι σοβαρό. Νάσαι καλά.
@ mbmiker : "σχεδόν όλοι θέλουν απλά να μην διαταραχτεί η ζωή τους, αδιαφορώντας για το αιτιατό της κατάστασης."
Δεν το πιστεύω. Υπάρχουν πολλοί που το ψάχνουν, αλλά από πολλές, διάφορες και συζητήσιμες οπτικές.
Φίλοι τής ΕΟΣ,
Συνήθως, τα περισσότερα κείμενά σας και οι συζητήσεις που κάνουμε μας αφήνουν δύο ειδών κύριες «γεύσεις». Η μια είναι αυτή τού αφελούς επαναστατικού ρομαντισμού. Και η άλλη είναι αυτή τής ανάγνωσης τής πολιτικής πραγματικότητας εκ μέρους σας, πέρα από κάθε πραγματικότητα και σύμφωνα με κάθε φαντασία. Ειδικά για το δεύτερο, σας εξομολογούμαστε ότι δεν είναι λίγες οι φορές που μας θυμίζετε τις εξωπραγματικές εκτιμήσεις τού ΚΚΕ κατά την τελευταία φάση τού Εμφυλίου και τον πρώτο καιρό μετά την ήττα.
Το ίδιο συνέβη και τώρα μετά το σχόλιό σας σε αυτή την ανάρτηση και το πιο προσεκτικό ξαναδιάβασμα τής ανάρτησης που λινκάρατε. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
Α. Το νέο πολιτικό υποκείμενο
Ποιο είναι αυτό το νέο πολιτικό υποκείμενο για το οποίο κάνετε λόγο; Χοντρικά: α) διαταξικό (μισθωτοί εργαζόμενοι, μικροεπαγγαλματίες, μικρομεσαίοι «εμποράκοι», άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι —φοιτητές, άνεργοι ή πρεκάριοι τής επισφαλούς εργασίας— όλοι αυτοί δηλαδή που πληρώνουν το μάρμαρο, αν και όχι το ίδιο ακριβά όλοι) και β) με χαμηλή πολιτικοταξική συνείδηση. Τι ζητούν στη συντριπτική πλειοψηφία τους; Και πάλι χοντρικά μιλώντας, ό,τι και ο Χόντζας πριν αρχίσει να του βάζει στην καλύβα του ο Σουλτάνος διάφορα ζώα όταν του διαμαρτυρήθηκε ότι η καλύβα του ήταν μικρή: να ξαναγυρίσουν στις «παλιές καλύτερες μέρες». Ποιος θα πει σε αυτό το «νέο πολιτικό υποκείμενο» (ή πλήθος ή λαό ή whatever) ότι αυτό είναι ανέφικτο, αν δεν αλλάξουν οι παραγωγικές σχέσεις κι ότι η αλλαγή τών παραγωγικών σχέσεων θα σημαίνει, για απροσδιόριστο βάθος χρόνου, πως και πάλι το επίπεδο ζωής του δεν θα είναι αυτό που ήταν πριν την κρίση με πιθανότερη εκδοχή, για ένα μεγάλο τμήμα αυτού του «νέου πολιτικού υποκειμένου», να είναι και χειρότερο από αυτό που έχει μετά την κρίση;
Αυτό το ερώτημα είναι ένα από τα πολλά που θα μπορούσε να υποβάλει κανείς σε σχέση με τις δυνατότητες και τις προοπτικές του «νέου πολιτικού υποκειμένου», όχι το μόνο φυσικά. Και βέβαια, θα μπορούσε άνετα να το υποβάλει και σ’ εσάς, μια και στο κείμενό σας στο οποίο μας παραπέμπετε, γράφετε κάπου φαρδιά-πλατιά: «Η υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που χάθηκαν μέσα σε ένα χρόνο περνάει από την ακύρωση των σχεδίων των κυρίαρχων δυνάμεων του αστισμού και την όξυνση της πολιτικής κρίσης». Άντε και το πετύχαμε αυτό. Δηλαδή ξαναπήραμε πίσω «τα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις που χάθηκαν μέσα σ’ ένα χρόνο». Μετά; Τι σκέφτεται για μετά αυτό το «νέο πολιτικό υποκείμενο» με αυτά που έχει στο κεφάλι του τώρα; Να σας πούμε εμείς; Τίποτε! Μετά, business (capitalism) as usual! Δεν σας απασχολεί εσάς αυτό; Θα έπρεπε να σας απασχολεί μια και ισχυρίζεστε ότι θέλετε την «καταστροφή τού υπάρχοντος συστήματος».
B. Η ανατροπή τού πολιτικού σκηνικού
Για ποια πολιτική «ανατροπή» μιλάτε; Είστε πολύ εμπειρότεροι από εμάς. Είναι δυνατόν να παίρνετε τις επιθυμίες σας (μας) για πραγματικότητα σε τέτοιο βαθμό;
Γ. Η καταστροφή τού υπάρχοντος συστήματος
Δεν αμφισβητούμε ότι είστε υπέρ τής καταστροφής του. Όμως τι λέτε σε αυτό το «νέο πολιτικό υποκείμενο» όταν παίρνετε το λόγο στη Λαϊκή Συνέλευση; Από τα συμφραζόμενα τού άρθρου σας, αλλά και τη συνολική αρθρογραφία στο μπλογκ σας, του λέτε το εξής «απλό»:
«Παιδιά, μη χολοσκάτε! Αφήστε τους παλαιοκομμουνιστές που ζουν στον προπερασμένο αιώνα να λένε τις παπαριές τους. Εμείς πρέπει να μείνουμε μακριά από τη διαχείριση του κράτους. Είναι αστικό και το γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Εμείς θα ‘‘αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία’’ και να μπλέξουμε με τα σκ... της.»!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Αυτά τού λέτε και δεν νομίζουμε ότι σας αδικούμε ή σας διαστρεβλώνουμε. Και φέρνετε ως παράδειγμα υποστηρικτικό, μεταξύ άλλων, και την κατάληξη των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων του 20ου αιώνα! Λες και κατέληξαν όπως κατέληξαν, δηλαδή κακήν-κακώς, επειδή και μόνο και μόνο οι μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία! Δεν το καταλαβαίνετε βέβαια, αλλά, στην πραγματικότητα, καλλιεργώντας τέτοιες ανιστόρητες ονειροφαντασίες, περνάτε σ’ αυτό το «νέο πολιτικό υποκείμενο» μια πολύ ωραία θηλιά στο λαιμό και ύστερα το προτρέπετε να κλωτσήσει με τα πόδια του την καρέκλα στην οποία στηρίζεται! Α, και με την ευκαιρία: τι νόημα έχει ο τίτλος του μπλογκ σας με τέτοιες απόψεις; Λίγο (πολύ) σαν κοροϊδία μοιάζει. Τι θα πει «Ένωση Οπαδών Σύριζα»; Εκτός κι αν οι αναρχικοί πήρατε τις μεθόδους των τροτσκιστών και το ρίξατε στον εισοδισμό! ;-)
Δ. Πρωτοπόροι και ακολουθούντες
Είναι γνωστό ότι είστε κατά των πρωτοποριών και των Γενικών Επιτελείων. Όμως, για να τα λέμε όλα, θα μας επιτρέψετε να σας πούμε ότι είστε αναντάμ-παπαντάμ υποκριτές!
Γιατί, απλούστατα, αντιπροσωπεύετε μια από τις πρωτοπορίες του αριστερού κινήματος! Ελάχιστη σημασία έχει ότι κηρύττετε την κατάργηση των πρωτοποριών ως επιβλαβών ή άχρηστων «εργαλείων». Το σημαντικό είναι ότι αντιπροσωπεύετε ένα διακριτό ιδεολογικό ρεύμα εντός της Αριστεράς τού οποίου προσπαθείτε να διευρύνετε την επιρροή οργανωμένα και συστηματικά (κανένα πρόβλημα γι’ αυτό από εμάς). Τηρουμένων τών αναλογιών, την ίδια πρωτοπορία αντιπροσωπεύουν και οι συμμετέχοντες τακτικά στη Λαϊκή Συνέλευση τής κάτω πλατείας. Γιατί, τι σχέση έχουν αυτοί με τις εκατοντάδες χιλιάδες που μαζεύονται κάθε Κυριακή; Όση εμείς με τους Rolling Stones! Ας είμαστε (είστε) λοιπόν πιο ειλικρινείς μεταξύ μας.
Το πρόβλημά σας δεν είναι οι πρωτοπορίες. Το πρόβλημά σας είναι οι πρωτοπορίες που θεμελιώνουν τις αντιλήψεις τους στον μαρξισμό και τη λενινιστική προσέγγιση στο ζήτημα τής εξουσίας. Επειδή διαφωνείτε, επειδή τα θεωρείτε ξεπερασμένα, επειδή οτιδήποτε. Αλλά αυτή είναι η ουσία. Διαφωνείτε με μια πρωτοπορία από τη θέση όμως μιας άλλης πρωτοπορίας. Στην ουσία πρόκειται για ιδεολογική αντιπαράθεση και τίποτε περισσότερο. Και, όπως σε όλες τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, υπάρχουν και σ’ αυτήν από τη μια οι πρωτοπορίες τής κάθε άποψης και από την άλλη όσοι (πολύ περισσότεροι) συντάσσονται με κάθε άποψη.
Ε. Πολυτεχνείο 1973 και Πλατείες 2011
Υπάρχουν αναλογίες; Φυσικά! Ακόμα και ο 21ος αιώνας έχει κάποιες αναλογίες με την εποχή τών παγετώνων! Αλλά:
Σας διαφεύγει (και απορούμε) το γεγονός ότι οι μαοϊκές αντιστασιακές οργανώσεις τής εποχής ήταν παρούσες από το πρώτο βράδυ και «έσπρωξαν» την ιδέα «μένουμε» αποφασιστικά. Αυτό το ξέρουμε από «έγκυρες» πηγές (δηλαδή από κάνα-δυό επίτιμα μέλη μας, παλιούς αριστερούς που έζησαν τα γεγονότα). Αν σας διαφεύγει καλό είναι να το ψάξετε, στην περίπτωση που το αμφισβητείτε. Αν σας «διαφεύγει», το κατανοούμε...
Από εκεί και πέρα: Επίσης απορούμε πως βαφτίζετε «αυθόρμητη κίνηση» την κατάληψη τού Πολυτεχνείου όταν, ανεξάρτητα από το πόσοι ήταν οι οργανωμένοι, η συντριπτική πλειοψηφία τών φοιτητών ήταν κάργα πολιτικοποιημένοι, μέσα από τις διαδικασίες του φοιτητικού συνδικαλιστικού κινήματος οι οποίες είχαν προηγηθεί. Και πολύ περισσότερο απορούμε που δεν βλέπετε τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ μιας χούντας και της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίες τού σήμερα και τις συνέπειες αυτών τών διαφορών.
Αντί επιλόγου
Φίλοι τής ΕΟΣ, όπως έχει δείξει ο Φουκώ, για να ξεμπερδέψει κανείς με την Εξουσία χρειάζεται δέκα ζωές. Κι όπως ξέρουμε όλοι, ο άνθρωπος δεν τρέχει πριν μπουσουλίσει. Αν δεν έχετε λοιπόν το DNA για να ζήσετε δέκα φορές κι αν έχετε ξεκολλήσει από το σύνθημα του ’68 «τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα», πάψτε να σπάτε το κεφάλι σας για το πώς θα καταργήσουμε την Εξουσία και αρχίστε να πονοκεφαλιάζετε για το πώς θα την πάρουμε κατ’ αρχήν. Μετά βλέπουμε...
Τα λέμε
Φίλε Μάρκο,
Μια κουβέντα είναι να μην απογοητευόμαστε. Μια άλλη κουβέντα όμως είναι η γαμοκατάσταση που ζούμε...
Εντάξει, σοσιαλισμός δεν γίνεται σε μια μόνο μόνο χώρα. Κάνα βηματάκι; ;-)
Αντιμνημονιακό μέτωπο; Μέσα! Αλλά τι θα γίνει όταν πέσουμε σε ντουβάρι; Φίλε Μάρκο, πρέπει να λέμε την αλήθεια στον κόσμο: το όνειρο τού «λαϊκού καπιταλισμού» τελείωσε. Και οι ριζικές αλλαγές έχουν κόστος. Μπορούμε να του το κρύψουμε. Αλλά τι νόημα έχει να αντικαταστήσεις ένα όνειρο μα το όνειρο μιάς «βελούδινης αλλαγής» που δεν μπορεί να υπάρξει έτσι κι αλλιώς;
Τα λέμε
Φίλε Σπίθα,
Σημασία έχει να τα λέμε, κι ας διαφωνούμε όπου διαφωνούμε. (Μεταξύ μας, οι μισές —τουλάχιστον— διαφωνίες στις διαδικτυακές συζητήσεις οφείλονται σε παραναγνώσεις και παρερμηνείες).
Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια (ελπίζουμε να τα έγραψες κατόπιν κριτικής σκέψης κι όχι συναισθηματικής αντίδρασης... ;-) )
Καλό απόγευμα φίλε μας.
Τα λέμε
ΥΓ (προς Σπίθα):
Αν και είναι μάλλον περιττό, να μαρτυρήσουμε κι εμείς υπέρ τής παρεξήγησης τού σχολίου τού Μάρκομ Ξ. (τι λέγαμε λίγο παραπάνω για παρερμηνείες; ;-) )
Φίλε mbiker,
Μα δεν είναι σύμφυτο με το ανθρώπινο ένστικτο τής αυτοσυντήρησης (σε ευρεία ερμηνεία) το να θέλει να αποφύγει το πικρό ποτήρι και να (θέλει να) πιστεύει ότι αυτό που ζει είναι ένας εφιάλτης κι όχι η πραγματικότητα; Νομίζουμε πως ναι. Και ίσως αυτό να εξηγεί κατά ένα σημαντικό ποσοστό γιατί είναι τόσο σπάνιες στην ιστορία οι επαναστατικές αλλαγές (το ‘επαναστατικές’ με την κυριολεκτική έννοια, κι όχι με την έννοια που δίνουν στη λέξη τα καθεστωτικά ΜΜΕ ή η διαφήμιση...).
Χαιρετισμούς στην (καταπληκτική) πόλη σας!
Τα λέμε
"Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια (ελπίζουμε να τα έγραψες κατόπιν κριτικής σκέψης κι όχι συναισθηματικής αντίδρασης... ;-) )
Υποθέτω ότι έγραψα -την δεδομένη στιγμή - ενώ βρισκόμουν στο σημείο τομής τους (σκέψη - συναίσθημα).
Δεν διακατέχομαι από απόλυτες αλήθειες, εκτός της γνώσης
- για την ταξική μου συνείδηση
και
- για την ειλικρίνεια των προθέσεων μου.
δηλαδή δεν διαφωνώ για να διαφωνώ,μόνο και μόνο για την επικυριαρχία σε μια συζήτηση.
Καταθέτω μια άποψη, λέφτηδες, σε ένα κείμενο, αλίμονο :)
Τα λέμε.
Αγαπητοί λέφτηδες,
Με κίνδυνο να βρεθεί το όνομά μου πρώτο στη λίστα των "προς εκκαθάριση" μετά την επανάσταση που είναι προ των πυλών, επιτρέψτε μου ένα σχόλιο πάνω στο σχόλιό σας.
Για την ουσία της κριτικής προς την ΕΟΣ δεν έχω να προσθέσω κάτι. Μόνο κάτι σημειολογικό: είναι άραγε τυχαία η επιλογή της λέξης "οπαδός" στον τίτλο του blog; Διότι, αν δε με απατούν τα ελληνικά μου, η λέξη εμπεριέχει εξ ορισμού δογματισμό ή έστω δογματικές τάσεις.
Για το όλο θέμα -και φυσικά καρφί δε μου καίγεται για τους ΕΟΣ- περί αναρχίας - δομής - έλλειψης δομής παραθέτω το ακόλουθο:
http://www.jofreeman.com/joreen/tyranny.htm
συντροφικά
Μάρκομ Ξ
Υ.Γ. Φαίνεται ότι πρέπει να ξαναπεράσουμε τη διαμάχη μαρξιστών - αναρχικών των αρχών του αιώνα... δεν έχω πρόβλημα, αλλά προλαβαίνουμε;;;
Ok φίλε Σπίθα! Αφού ξέρεις ότι είμαστε λίγο πειραχτήρια! ;-)
Τα λέμε
Φίλε Μάρκομ Ξ.,
Έχουμε την εντύπωση ότι η λέξη 'οπαδός' έχει επικαθοριστεί αρνητικά από τα "καμάρια" τών ομάδων και τα "κατορθώματά" τους τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν όμως και θετικοί συνειρμοί στη λέξη. Αυτοί που σχετίζονται με πίστη και αποφασιστικότητα.
Το κείμενο που μας επισύναψες πολύ καλό! Έχουμε έναν τεμπέλη εδώ και μπορεί να του το πασάρουμε για μετάφραση ώστε να το ανεβάσουμε ως ποστ. ;-)
Τα λέμε
@ Left G700
Φίλοι, λέφτηδες, μετά το αρχικό σας σχόλιο - ερωτήση, που μου απευθύνατε:
Οφείλω να ανταποδώσω την φιλοξενίας σας προχωρώντας στις "δεύτερες"- αλλά όχι ύστερες- σκέψεις.
Δράξατε, λοιπόν την ευκαιρία- και πολύ καλά κάνατε- και "πετάξατε" το γάντι πολύ έξυπνα και εύστοχα :))
Με ρωτήσατε, ευγενικά πως συμβαίνει να συμφωνώ με το κείμενό σας, ειδικότερα φαντάζομαι στο παρακάτω σημείο..
{" Τα δικά μας τα «καμάρια» που στελεχώνουν τα ηγετικά όργανα των κομμάτων και παρακομμάτων τής Αριστεράς τι κάνουν και πώς αντιδρούν;
Άλλοι ζητούν εκλογές (με την ελπίδα το 11% να γίνει 11,78%), άλλοι ζητούν κι αυτοί εκλογές με ανάλογες ελπίδες το 6,5% να μετατραπεί σε 6,92% και ταυτόχρονες μηχανικές διακηρύξεις για το σχηματισμό «μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας με επίκεντρο την Αριστερά», άλλοι ζητούν να συγχρονίσουμε όλοι τα ρολόγια μας γιατί η Επανάσταση θα ξεκινήσει οσονούπω και δεν πρέπει να χάσει κανείς το ραντεβού, κι άλλοι κάνουν πορεία προς το λαό για να ενωθούν μαζί του (δηλαδή να κρυφτούν ανάμεσά του )} "
- ενώ,ταυτόχρονα, υποστηρίζω τις θέσεις της ΔΗΜΑΡ ;;
Αυτό δεν είναι αντιφατικό, άραγε;;
Εκεί πήγαινε το "μετά συναισθήματος ή κριτικής σκέψης".
Δικαίως, λοιπόν, αναρωτηθήκατε, :)
Εξηγούμαι και προχωρώ σε συγκεκριμένες απόψεις, που πιθανόν να αποσαφηνίζουν αυτήν την πτυχή του κειμένου σας και την δική μου θέση,
1)όλα τα κόμματα ζητούν εκλογές
Αυτό, όμως δεν τα εξισώνει αφενός ούτε τα εξομοιώνει, ούτε σημαίνει ότι έχουν τους ίδιους στόχους, αφετέρου.
Αναλυτικά
Το Κ.Κ.Ε. είναι- για 'άλλη μια φορά - απολύτως ασυνεπή σε όσα διεκδικεί η κοσμοθεωρία του, στα γνωστά όρια του τραγέλαφου.
Εναντίον του καπιταλισμου, το μότο του και όταν παρουσιάζεται το "πλήρωμα " το χρόνου και ο καπιταλισμός τάχει φτύσει και βρίσκεται στη μεγαλύτερή του κρίση, τότε πατάει φρένο ( ως συνήθως, η πάγια τακτική των αναδιπλώσεων ) και ζητάει εκλογές . Δηλαδή επιζητά λύση μέσα από τους όρους του κοινοβουλευτασμού και της αστικής δημοκρατίας που καταδικάζει απερίφραστα κάθε στιγμή κα λεπτό.
Ο ορισμός της πολιτικής ασυνέπειας.
....
Φίλε Σπίθα,
Στην πραγματικότητα δεν αναρωτηθήκαμε για τίποτε! Σε έχουμε από καιρό κατατάξει στούς καθήμενους ...εκ δεξιών!
Αυτό δεν εμπεριέχει καμία πολιτική "σπόντα"! Το αντίθετο! Είναι απλώς μια θρησκευτικής φύσης "εξυπνάδα" για να πούμε ότι, ανεξάρτητα με τις πολιτικές επιλογές σου, τιμάς τον χαρακτηρισμό τού αριστερού με την εντιμότητά σου, την καλή σου πίστη, την παρρησία σου, την ανεκτικότητά σου στην αντίθετη άποψη και τη γενναιότητά σου να υπερασπίζεσαι διαφωνούντες με εσένα, αδιαφορώντας αν θα παρεξηγηθείς από τους συμφωνούντες μαζί σου. Για όλα αυτά σε βλέπουμε λοιπόν καθήμενο "εκ δεξιών" (πού είσαι Χριστόδουλε να πεις ότι μας πας και πού είσαι Λασκαράτε για να μας ...ξεχέσεις! ;-) ).
Συμφωνούμε εν πολλοίς με την κριτική σου προς το ΚΚΕ. Μόνο που, για να τα λέμε όλα, δεν είναι το μοναδικό που πετάει τη μπάλα στην εξέδρα μόλις ο διαιτητής σφυρίζει το εναρκτήριο λάκτισμα...
Τα λέμε
συνεχίζοντας...
- Για την "Ένωση Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ"
Δεν το θεώρησα σωστό να κάνω κριτική στην άποψή τους και μάλιστα στο δικό σας μπλογκ, την ίδια στιγμή που είναι γνωστές οι απόψεις μου και οι αντιθέσεις μου, χρόνια τώρα.
- Για τον ΣΥΝ- ΣΥΡΙΖΑ
Εδώ, μάλλον γνωρίζετε τις αντιθέσεις μου, οπότε, δεν χρειάζεται να πω κάτι.
Ενώ το Κ.Κ.Ε. φρενάρει και αρκείται στην θέση που βρίσκεται, ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ έρχεται, από την αντίθετη κατεύθυνση να καλύψει τον κενό πολιτικό χώρο,
Από το "ανατροπή" του καπιταλισμού (το 2008,) το "έξω από την Ε.Ε. καιστην ευρώπη των λαών" ( ευρωεκλογές) περάσαμε τώρα στο "αλλαγές στην Ε.Ε", αλλά όλα αυτά με τον ίδιο λόγο και τον ίδιο καταγγελτικό τρόπο.
Η ΔΗΜΑΡ, έπειτα από τα παραπάνω, είναι απολύτως σαφείς στις θέσεις της και αυτά που υποστήριζε- από τότε που ιδρύθηκε- αυτά υποστηρίζει και τώρα.
Δεν μίλησε ποτέ για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
Αν αναζητούμε, κατά αρχήν αξιοπιστία και
να μην πουλάμε παραμύθια ή αριστερές κορώνες
(διεκδικωντας ποιός θα πλειοδοτήσει στην αόριστη αριστερολογία )
τότε έχει κάθε λόγο να ζητά εκλογές με τις γνωστές απόψεις και θέσεις της που κρίνονται, βεβαίως.
Έτσι νομίζω, ότι μπορούμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και δίνω μια εξήγηση για το σχόλιο μου.
Δηλαδή, σε μια πρώτη ανάγνωση δεν έχετε άδικο για το πολιτικό σκηνικό.
Αν θέλουμε να γίνουμε πιο αναλυτικοί και συγκεκριμένοι, τότε επισημαίνω τα παραπάνω για να είμαστε κατά το δυνατόν πιο συγκερκριμένοι και δίκαιοι, κατά την γνώμή μου, πάντα.
Τα λέμε, φίλοι.
Το ξέρω, πως με "βλέπετε" :) και δικαίωμά σας. !
Βέβαια έχετε μια εικόνα μου από όσα γράφω στο διαδίκτυο.:)
Έτσι είναι και δεν επιδιώκω ποτέ την υπέρβαση μέσα από το διαδίκτυο,
αλλά,δεν υπονοώ τίποτε σε όσους γράφουν για υπερβάσεις στο διαδίκτυο.
Τα λέμε,
Eυχαριστώ για τα καλά σας λόγια λέφτηδες:))
αλλά όποτε μπορείτε και έχετε την διάθεση διευκρινήστε με ποιά κριτήρια ορίζουμε το "αριστερός" και "δεξιός"
Επ'αυτού ( για να μην σας ταλαιπωρώ) θα σας δώσω την απλή αρχική μου θέση μιας και την δική σας, την ξέρω, αλλά έχει αποδειχτεί λανθασμένη, μέχρι σήμερα:)
Το 80% του παγκόσμιου πλούτου (αλλά και στην ελλάδα) ανήκει στο 20% του πληθυσμού.
( Δεν ανήκω και ούτε τους στηρίζω με τις πολιτικές μου επιλογές)
Το 20% του πλούτου το μοιράζονται το 80% των πληθυσμών.
Μεταξύ αυτών και εμείς
Είμαι κατά της ανατροπής της αναλογίας του 80- 20 και αυτό επιδιώκω και στην θεωρία αλλά και στην καθημερινότητα.
Η κατά Παρέτο αποτελεσματική δεν με βρίσκει σύνμφωνο πολιτικά.
Αντίθετα, ισχυρίζομαι, ότι εκείνοι που υποστηρίζουν αυτάρεσκα την ανατροπή του καπιταλισμού στην ουσία τον ενισχύουν.
Τα λέμε.
Φίλε Σπίθα,
Όταν αποφασίσατε να χωρίσετε τα τσανάκια σας με τον ΣΥΝ εμείς πανηγυρίζαμε. Ξέρεις γιατί; Για δυο λόγους κυρίως:
1. Επειδή, όντας υποχρεωμένοι να ξεκαθαρίσετε τι σας διαφοροποιεί και καταλαβαίνοντας ότι δεν είναι επαρκής αιτιολόγηση η διαφωνία σας π.χ. με τον ακτιβίστικο κούφιο βερμπαλισμό (πολλοί διαφωνούν αλλά δεν έχουν καμία σχέση με ΔΗΜΑΡ) θα ξεκαθαρίζατε την ιδεολογική σας ταυτότητα. Η οποία, φυσικά, είναι αριστερή εντός της συστημικής τοπογραφίας, αλλά δεν είναι, βέβαια, Αριστερά, αν συμπεριλάβουμε στην τοπογραφία ό,τι κείται εκτός συστήματος μεν, αλλά απολύτως εντός κοινωνίας δε (δηλαδή, όλη αυτή την πλειοψηφία που υφίσταται την εκμετάλλευση και την κυριαρχία τής «σιδερένιας φτέρνας» τού κεφαλαίου).
2. Η αποχώρησή σας θα βοηθούσε να ξεκαθαρίσει —επί τέλους!— ποιον ακριβώς Θεό λατρεύει η νέα πλειοψηφούσα ομάδα τού ΣΥΝ.
Νομίζουμε ότι και οι δύο προσδοκίες μας έχουν εκπληρωθεί, τουλάχιστον κατά ένα μεγάλο μέρος.
Για το 1:
Δεν χρειάζεται πολύ σοφία για να καταλάβει κανείς ότι από το «σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία» οι θέσεις τής ΔΗΜΑΡ αποδεικνύουν πως έχουν καταλήξει στην πλήρη αποδοχή τού δόγματος «There Is No Alternative» με την εξής προσθήκη: «but there is always a better version of the existing». (Όποιος δεν διαθέτει ούτε αυτή την ελάχιστη σοφία που απαιτείται για να το καταλάβει αυτό, έχει πάντα την ευκαιρία να το διαπιστώνει από τα σχόλια τών ειλικρινών οπαδών της —καλή ώρα!). ;-)
Για το 2: Η σε όλους τούς τόνους σταθερά επαναλαμβανόμενη πίστη τού ΣΥΝ στον «αριστερό ευρωπαϊσμό» βοηθάει το «αριστερό πόπολο» να καταλάβει ότι η ουσιαστική διαφωνία μ’ εσάς είναι στην πραγματικότητα (το λέμε κάπως «χοντρά», για λόγους έμφασης) μόνο για το «μείγμα τής αντιπολιτευτικής γραμμής». Διαφωνία, που συμβολίζεται «εύγλωττα» στη γραβάτα την οποία φοράει πάντα ο Κουβέλης, εν αντιθέσει με το σταθερά casual στυλ τού Τσίπρα.
Φίλε Σπίθα, μας ρωτάς «με ποιά κριτήρια ορίζουμε το ‘‘αριστερός’’ και ‘‘δεξιός’’».
Ξεκινάμε από το πρώτο: η αμετακίνητη πεποίθηση για την αναγκαιότητα τής κατάργησης τής οικονομικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Βάλε εσύ τα υπόλοιπα! :-)
Τα λέμε
Λέφτηδες
Λέω ότι την κάνετε με ελαφρά πηδηματάκια
ερμηνεύετε, κατά το δοκούν και με δίκες προθέσεων.
α) Δεν ψήφισα (ούτε θα φηφίσω ) Πασοκ ή Ν.Δ.
β) Πέρασαν χρόνια από τότε που ψήφισα σχήματα της αριστεράς ή ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν κατάλαβα, δηλαδή. επειδή δεν θέλω να βαυκαλίζομαι και να ονειρεύομαι την "μιας μέρας επανάστασης" τότε περνώ στην αντιπέρα όχθη;;
Με ποιά κριτήρια, να μου πείτε.
Δεν γίνετε να είστε
α)-εναντίον αντιλήψεων "θρησκευτικής υφής" που οραματίζονται αενάως την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και δικαίωση, (τρέχα γύρευε πότε..)
-Και ταυτόχρονα να αντιλέγετε εναντίον αυτών που δεν δέχονται:
ούτε τους ραντιέρηδες ούτε παραμυθίες.
Δεν θα αποζητήσω το ιερό δισκοπότηρο ούτε τον τίτλο του αριστερού, περνώντας μια ολόκληρη ζωή ( ή μια αιωνιότητα και μια μέρα..) φορώντας φαρδιά- πλατιά μια και μόνο ταμπέλα:
"κάτω η εκμετάλλλευση ανθρώπου από άνθρωπο"
Εν τέλει, έχοντας απορρίψει, πλέον, νισάφι, πια, τις γνωστές σεχταριστικές αντιλήψεις,τις ατέλειωτες διασπάσεις και αφού περάσαμε από την εφηβεία στην ενηλικίωση και από εκεί διαβαίνουμε προς τις καλύτερες ηλικίες( !!) θα ήταν όντως ιλαροτραγωδία ή αυτισμός να ακολουθεί κανείς μια ουτοπία μαδώντας μαργαρίτες και στο όνομα αυτής της εσχατολογικής, βουλησιαρχικής αρχής να καταδικάζονται τα "πάντα όλα".
Έπειτα από τα παραπάνω, οδηγείστε στις αγκάλες των πάσης φύσεως θρησκευτικής υφής ( καλά το είπατε) αντιλήψεων.
Η θέληση και μόνο αυτή, δηλαδή, ενάντια στον λόγο και στην πράξη;
υ.γ.
Για το «There Is No Alternative»
όταν είχε προκύψει και είχε αναφερθεί πριν χρόνια, είχα πάρει θέση, επί του πρακτέου,,
Τώρα το θυμηθηκάτε, φίλοι λέφτηδες; :))
Η χρρεοκοπία είναι σίγουρη (υπολογίστε γύρω στον Δεκέμβρη,,) και καλό είναι να αφήσουμε τα διαδικτυακά φληναφήματα :)
Τα λέμε.
Φίλε Σπίθα,
Ή μας μπέρδεψες μα άλλο μπλογκ ή, επειδή έχουμε καιρό να μιλήσουμε, ξέχασες πώς μιλάμε!
Πουθενά στα σχόλιά μας δεν θίξαμε το τι ψήφιζες ή ψηφίζεις! Και δεν κάναμε καμία δίκη προθέσεων! Σχολιάσαμε τις θέσεις τής ΔΗΜΑΡ και δικές σου καταθέσεις εδώ. Έχουμε ξανασυζητήσει στο παρελθόν γι’ αυτά τα ζητήματα και δεν είπαμε κάτι καινούργιο:
Αριστερά χωρίς ορίζοντα, όραμα και σταθερή επιδίωξη την αλλαγή τής καπιταλιστικής κοινωνίας από μια κοινωνία δημοκρατικής ισότητας είναι καφές χωρίς καφεΐνη και μπύρα χωρίς αλκοόλ. Ούτε για αντίπερα όχθες κάναμε λόγο, έστω και υπαινικτικά, ούτε για «προθύμους», ούτε για «ουρές» τού ΠΑΣΟΚ και άλλα τέτοια «ορέα». Υπάρχει ριζική πολιτική διαφωνία, φίλε Σπίθα, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Το ρεύμα που υποστηρίζεις, από την «ανανέωση του κομμουνιστικού κινήματος» (θυμάσαι;), κατέληξε εδώ που κατέληξε. Είναι ψέμα; Όχι ασφαλώς. Χαρακτηρίσαμε κανέναν (και πολύ περισσότερο εσένα) αποστάτη ή προδότη ή πουλητάρι; Ούτε. Πιστεύουμε ότι στην πλειοψηφία[1] σας είστε αριστεροί που κάπου και κάποτε χάσατε την πίστη σας. So what? Αύριο, μεθαύριο, του παραχρόνου, μπορεί να συμβεί και σ’ εμάς (το έχουμε πει κάμποσες φορές αυτό, με διάφορες ευκαιρίες). Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν βγάζουμε χαντζάρες με ανθρώπους δικούς μας που έχασαν την πίστη τους. Ένας άλλος λόγος πως έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι μια φορά αριστερός, πάντα αριστερός στο βάθος τής ψυχής του. Σε κάθε περίπτωση το γράμμα τού σχολίου μας (και πολύ περισσότερο το πνεύμα του) δεν δικαιολογεί τα συμπεράσματα που έβγαλες. Θα σε παρακαλούσαμε να του ρίξεις μια δεύτερη, πιο προσεκτική ματιά.
Μας κρίνεις πολιτικά θρησκόληπτους επειδή αναφερθήκαμε στην κατάργηση τής ατομικής ιδιοποίησης τού συλλογικά παραγόμενου πλούτου. Μα, φίλε Σπίθα, αν αφαιρέσεις την υλιστική (σε τελική αλλά όχι μόνη ανάλυση) αντίληψη τής Ιστορίας, τι μένει από την Αριστερά; Είναι σαν να χαρακτηρίζεις θρησκόληπτο κάποιον πιστό μιάς οποιασδήποτε θρησκείας μόνο και μόνο επειδή πιστεύει στην ύπαρξη Θεού! Μη γίνεσαι υπερβολικός! Αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει σε κάποιους δικούς μας που γυρνάνε με το «Κεφάλαιο» υπό μάλης και κάθε τρεις και λίγο σου λένε: «Σύντροφε παρεκκλίνεις! Ο Μαρξ, στο δεύτερο βιβλίο του ‘‘Κεφαλαίου’’, κεφάλαιο πέμπτο, σελίδα 328, παράγραφος 3, υποπαράγραφος 4 —σε συνδυασμό με τη σημείωση 78— τα γράφει αλλιώς»! Τι έχουμε κάνει για να μας κατατάσσεις σ’ αυτή την κατηγορία; ;-)
Τα λέμε
[1] Δεν κάνουμε λόγο για καρεκλάκηδες, καριερίστες και ιδιοτελείς γιατί τέτοιοι υπάρχουν σε ό λ α τα κομμάτια, αποκόμματα και ξεροκόμματα τής Αριστεράς...
Όσο επιμένετε να χρησιμοποιείτε στις αναλύσεις σας
(που καμιά φορά, λυπάμαι, αλλά επανέρχονται ατταβιστικά στο νηπιακό σύνηθες επίπεδο της σημερινής ελληνικής "αριστεράς")
εργαλεία-όρους από μη-πολιτικά έως α/πολιτικά όπως
*δικομματισμός
*αστισμός
(αλήθεια πού έχουν γραφεία όλα αυτά και πότε διεκδίκησαν τελευταία φορά την εξουσία από ποιόν;)
τόσο και σεις τζάμπα ρεύμα θα καίτε στον υπολογιστή σας,
*και μεις οι άλλοι
(που κινούμαστε υποτίθεται πέρα από τους ρόλους στο εναλασσόμενο δραματολόγιό σας)
θα ξανασκεφτόμαστε μήπως εξ αρχής ήταν λάθος οι εδώ περατζάδες μας...
Χαρακτηριστικό του πόσο πήρατε χαμπάρι τί στ αλήθεια παίχτηκε στις εξελίξεις (παλιά διαβάζατε και κανέβα ξένο έντυπο της προκοπής...)
είναι και η απίστευτη πατάτα:
Λέτε: "....Βασική αποστολή αυτής τής κυβέρνησης θα ήταν, όπως το έθεσε ο Σαμαράς και όπως φάνηκε να γίνεται αποδεκτό, η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος...."
Αλήθεια, αυτό καταλάβατε;
Τζάμπα το μελάνι...
Για την ΔΗΜΑΡ, μιλώ και εγώ.:)
Το ζήτημα δεν είναι επί προσωπικού. Αναφέρθηκα στο τι ψήφισα γιατί υπάρχουν πολλοί που είναι σ'αυτήν την περίπτωση..
"κοινωνία δημοκρατικής ισότητας"
όσοι δεν αφήνουν την υπόθεση σε παραμύθια " σήμερα πέφτει ο καπιταλισμός"
" αν δεν γίνει παγκόσμιος σοσιαλισμός"
αυτοί δεν θέλουν μια δικαιότερη και καλύτερη κοινωνία, δηλαδή;
Την θέλουν, αλλά επειδή δεν πιστεύουν σε ένα από τα παραπάνω, τότε είναι δεκανίκια του αστικού συστήματος;
Δεν συμφωνώ, με το αντιδιαλεχτικό της σκέψης.
- " κάπου χάσαμε την πίστη μας", είπατε.
Γιατί;
Επειδή θέλω μια καλύτερη και διακιότερη πολιτική και μια άλλη κοινωνία, χωρίς να πιστεύω στην πολιτική του Κ.Κ.Ε του ΣΥΝ- ΣΥΡΙΖΑ ή του "μελλοντικού σοσιαλισμού";
Ελάτε, τώρα:))
"αν αφαιρέσουμε την υλιστική αντίληψη της ιστορίας"
Να μην αφαιρέσουμε τίποτα.
Να προσθέσουμε, ζητώ. Δεν προσδοκώ σε κάτι που δεν ξέρω τι είναι και πότε θα έρθει.
Να προσθέσουμε, να εμπλουτίσουμε και να μην βαλσαμώνουμε. Αυτό θέλω, κάθε μέρα, χωρίς να προσδοκώ, αμάν και πότε θάρθει ο σοσιαλισμός.
Στόχους έχουμε.Περισσότερη δημοκρατία, δικαιοσύνη και συλλογικοτητα χωρίς να γινόμαστε εγωκεντρικοί.
Υ.Γ.
ξέρω σε πιο μπλογκ, ήρθα.:)
Σε εκείνο που δεν θέλει προσχηματικούς διαλόγους, που δεν θέλει βαλσαμωμένους αρχηγούς και υπηκόυος, ενώ επιζητά την αλήθεια και την εντιμότητα.
Τα λέμε.
Αγαπητοί @Λέφτηδες.
Ζητώ την άδειά σας
(σίγουρος ότι την έχω) να πω δυο κουβέντες στον φίλο @Σπίθα, που το τελευταίο του σχόλιο, κάπως με...τάραξε, αφού μου θύμισε καταστάσεις παλιότερες
(χωρίς να υπαινίσσομμαι φυσικά ότι οι δικές μου θέσεις έχουν υπέρ αυτών πρωτεία εμπειρίας)
Μετά το 68 λοιπόν, στις εξορίες, μαζί με τους 12τικούς και τους αντι/12τικούς (υπέρ και κατά της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ που οδήγησε στη διάσπαση)
σχηματίστηκε και μια μικρή αλλά δυναμική ομάδα, αυτή του επιλεγόμενου "Χάους" (με παλιούς, καπετανέους και νεότερα στελέχη, αλλά και τον Θ. Μπανούση εκδότη αργότερα του ΕΞΑΝΤΑ που υπήρξε ένας απ τους 5 που υπόγραψαν την ίδρυση του ΠΑΜ.
Μετά τη Μεταπολίτευση, εκτός του ΚΚΕ, & του ΚΚΕ(εσ), υπήρξε και η μετα/δικτατορική ΕΔΑ
(που
-αν θέλετε το πιστεύετε, αν όχι ψάχτε το-
αν και δεν είχε μαζική απήχηση. συγκέντωνε ωστόσο το 60 με 65% από τους πιο γνωστούς καπετανέους
- καπτα Γ. Τζένας, απ τους επιζήσαντες των Μαυροσκούφηδων του Άρη κά-
και τα στελέχη του ΕΑΜ και του ΔΣ.
Και τις δύο φορές, οι απόψεις "ΧΑΟΥΣ" & μεταδικτατορικής ΕΔΑ συμπυκνώνονταν στο
"ΟΧΙ σε μεσοβέζικους συμβιβασμούς και κόμματα - παρενθέσεις που βάζουν τα μισά απ τα προβλήματα που βάζει η πραγματικότητα, και τα άλλα μισά τα σμπρώχνουν πιο βαθειά κάτω απ το χαλί.ΤΩΡΑ ΟΛΑ πάνω στο τραπέζι για ένα κόμμα όχι ιδεολογικής αλλά πολιτικής ενότητας που θα εκφράζει μια ευρεία συμμαχία των δυνάμεων της δουλειάς & του πνεύματος, με εσωκομματική δημοκρατία (χωρίς δημ. συγκεντρωτισμό) και "...για μια κοινωνία χωρίς "στάδια" αλλά που θα φτάνει στους στόχους της μέσα απ τη διαλεκτική της συνεχούς διεκδίκησης/πίεσης στα τοιχώματα του σχήματος που κάθε φορά θα νέμεται/διαχειρίζεται την εξουσία και των συνεχών Μεταρρυθμίσεων/διευρύνσεων της δημοκρατίας υπέρ των δυνάμεων της δουλειάς & του πνεύματος..."
Εεε λοιπόν πειράζει που τελικά ΑΥΤΟΙ είχαν το δίκιο, όπως και αυτοί που ΠΟΤΕ δεν πίστεψαν στα ανεμομαζώματα διαολοσκορπίσματα του ΣΥΡΙΖΑ;
Θα μου πεις, γιατί τα λες αυτά;
Γιατί
-θα απαντήσω-
μου τα θυμίζουν έντονα όλα αυτά τα λόγια του @Σπίθα:
"...Να ΜΗΝ αφαιρέσουμε τίποτα, να προσθέσουμε ζητώ..."
Μακάρι νάταν έτσι, αλλά ΔΕΝ...
@ G700
- Κατά αρχήν, ελπίζω να μην θεωρηθεί ότι κάνω κατάχρηση της φιλοξενίας σας, σε κάθε διαφορετική περίπτωση να μου το πείτε :)
@ Β.Δ.Καργούδης
Η παρέμβασή σου με τα σχόλια σου είναι χρήσιμα για το ουσιαστικό της συζήτησης.
Δεν θα αντιδικήσω, αντίθετα, συμφωνώ με την ουσία των ουσία των σχολίων σου:)
Προσωπικά μου δίνεις την δυνατότητα και με βοηθά, να γίνω περισσότερο σαφής, να διευκρινήσω, δηλαδή, ότι το θέμα δεν είναι ούτε επί προσωπικού, αλλά ούτε να επιχειρηματολογήσω υπερ μιας στενής πολιτικής θέσης.
Αυτά που ανέφερες - στο τελευταίο σου σχόλιο- είναι πολύ ενδιαφέροντα και σημαντικά, όντως.
" για ένα κόμμα όχι ιδεολογικής αλλά πολιτικής ενότητας που θα εκφράζει μια ευρεία συμμαχία των δυνάμεων της δουλειάς & του πνεύματος, με εσωκομματική δημοκρατία (χωρίς δημ. συγκεντρωτισμό) και
".για μια κοινωνία χωρίς "στάδια" αλλά που θα φτάνει στους στόχους της μέσα απ τη διαλεκτική της συνεχούς διεκδίκησης/πίεσης στα τοιχώματα του σχήματος που κάθε φορά θα νέμεται/διαχειρίζεται την εξουσία και των συνεχών Μεταρρυθμίσεων/διευρύνσεων της δημοκρατίας υπέρ των δυνάμεων της δουλειάς & του πνεύματος..."
- Πολύ σωστά, λοιπόν. Αυτό είναι το επίδικο μέχρι σήμερα, φίλε Καργούδη.
Αν η ΔΗΜΑΡ το εκφράζει, αν μπορεί ή αν είναι επαρκείς οι θέσεις της, αυτό αποτελεί μια άλλου είδους συζήτηση που δεν είναι της παρούσης συζήτησης, λέω εγώ..
όμως προσδιορίζουμε το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ και τον ΠΟΛΤΙΚΟ ΧΩΡΟ που αναζητούνται οι αριστερές πολιτικές.
Στην συνεχή και αδιάκοπη:
" διεύρυνση της δημοκρατίας στον καιρό της παγκοσμιοποίησης"
Τι έχουμε να αντιπροτείνουμε απέναντι στην κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου επί της πολιτικής;
Την βίαιη "ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος";
Το άθροισμα των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων; ( και του Κ.Κ.Ε. ας πούμε συμπεριλαμβανομένου, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.;)
Απέναντι στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό δεν υπάρχουν άλλοι εναλλακτικοί δρόμοι σήμερα;
Η θέση π.χ.
"ή θα υπάρξει σοσιαλισμός ή δεν θα υπάρξει",
πόσο αισιόδοξη, πόσο ρεαλιστική,είναι;
Όσοι την ασπαάζονται, αυτοί και μόνο αυτοί,δικαιούνται να μιλούν στο όνομα της αριστεράς, της δημοκρατίας και για πλάτεμα των κοινωνικών και δημοκρατικών απόψεων;
Οι "άλλοι" που συναθροίζονται ; στους "εκ δεξιών" ;
Δεν συμφωνώ με αυτές της εύκολες και ανούσιες λογικές των περιχαρακώσεων, εν ολίγοις.
Αυτό ήθελα να επισημάνω, αυτό και μόνο.
Ούτε επί προσωπικού θίχτηκα, αλλά ούτε ισχυρίζομαι ότι η δική μου πολιτική προσέγγιση είναι η επαρκέστερη.
Φιλικά.
Προς Καργούδη:
" για ένα κόμμα όχι ιδεολογικής αλλά πολιτικής ενότητας που θα εκφράζει μια ευρεία συμμαχία των δυνάμεων της δουλειάς & του πνεύματος, με εσωκομματική δημοκρατία (χωρίς δημ. συγκεντρωτισμό) και
"...για μια κοινωνία χωρίς "στάδια" αλλά που θα φτάνει στους στόχους της μέσα απ τη διαλεκτική της συνεχούς διεκδίκησης/πίεσης στα τοιχώματα του σχήματος που κάθε φορά θα νέμεται/διαχειρίζεται την εξουσία και των συνεχών Μεταρρυθμίσεων/διευρύνσεων της δημοκρατίας υπέρ των δυνάμεων της δουλειάς & του πνεύματος..."
Δηλαδή αν καταλαβαίνω καλά -και με όλο τον σεβασμό προς τους παλιούς αυτούς αγωνιστές- μας λες ότι ο ΣΥΝ είχε ιδρυθεί από το '68, αλλά δεν το ξέραμε;
με απορία
Μάρκομ Ξ
@ Μάρκομ Ξ.
Να πούμε ότι αυτή την φιλοδοξία είχε;
Αλλά στην πορεία...:)
Κάνω αυτήν παρέμβαση πιο πολύ για να θέσω τα νέα δεδομένα που με ξάφνιασαν (;;)
.επίκειται"συνάντηση της Αλέκας Παπαρήγα και του Αλέξη Τσίπρα ;"
Προς Σπίθα:
Ευτυχώς λοιπόν που δεν ευόδωσε νωρίτερα η προσπάθεια αυτή (ίδρυσης ενός κόμματος τύπου ΣΥΝ)!
Συνάντηση Τσίπρα - Παπαρήγα; Ε, και; Τι σημασία έχει; Είναι τόσο στηριγμένοι στους μηχανισμούς τους ο καθένας, είναι τόσο σύμφυτο με την πολιτική τους σταδιοδρομία το στοιχείο της ίντριγκας και του πολιτικού καιροσκοπισμού, που δεν νομίζω ότι κάτι ενδιαφέρον μπορεί να βγει, ακόμα και να είναι αλήθεια η φήμη αυτή.
συντροφικά
Μάρκομ Ξ
Καλημερα,
αποψεις για αυτο εχουμε??
Θα ηθελα να ακουσω γνωμες:
http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/06/blog-post_18.html
χαιρετω
Φίλε Β.Δ.Καργούδη,
Τίνος «αμαρτήματος» απόδειξη είναι η χρήση όρων όπως ‘αστισμός’ ή ‘δικομματισμός’; Επειδή δεν έχουμε πια Μπενάκηδες σημαίνει ότι δεν υπάρχει αστική τάξη; Και τι σε ενοχλεί στην αναφορά; σε δικομματισμό; Κυβέρνησε ποτέ την Ελλάδα κάτι άλλο εκτός από τον Γιάννη και τον Γιαννάκη;
Μια δεύτερη απορία: Η ανάρτηση δεν είχε εξέφρασε κανέναν καημό για τι παίχτηκε τις «δέκα ώρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα». Άλλον καημό εξέφρασε. Με αυτή την έννοια, οι ομοβροντίες σου ήταν πράγματι εντυπωσιακές, αλλά, όπως το κόβουμε το πράγμα, τα βλήματα, αντί να καταλήξουν στα κεφαλάκια μας, μπορεί και να κατέληξαν στο κεφάλι κάποιου δύστυχου Εσκιμώου! Λίγο προσοχή! ;-)
Έχουμε συζητήσει κι άλλη φορά κάποια πράγματα σχετικά με την ΕΔΑ. Θα επαναληφθούμε: Άλλη εποχή κι άλλη φάση. Καταλαβαίνουμε την κάποια νοσταλγία σου, αλλά... Όσο για τη στρατηγική που περιγράφεις σε αδρές γραμμές, θα θέλαμε να σου υπενθυμίσουμε ότι έχει καταρρεύσει με πάταγο σε όλες τις χώρες που κάποτε κυμάτιζε περήφανα η σημαία τού ευρωκομμουνισμού... Μη τα ξεχνάμε αυτά...
Τέλος, μια ακόμα απορία: Γιατί γίνεσαι άκομψος (και) απέναντί μας; Σε τι βοηθάει;
Τα λέμε
Φίλε Σπίθα,
Αν και ξέρεις όντως σε ποιο μπλογκ συζητάς (η αποστροφή μας ήταν ρητορική κα μόνο), εντούτοις κάνεις το λάθος να μεταφέρεις στη συζήτησή μας πράγματα που εμείς δεν υποστηρίζουμε.
Δεν είναι το ζήτημα αν ασπάζεσαι ή όχι το ότι σήμερα «πέφτει ο καπιταλισμός». Πολλοί δεν πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι τόσο απλά (ανάμεσά τους κι εμείς). Δεν τους εκφράζει όμως η ΔΗΜΑΡ. Ούτε είναι το ζήτημα αν σε πείθει η πολιτική τού ΚΚΕ ή τού ΣΥΡΙΖΑ ή τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Καθένας από αυτούς δεν πείθεται από τους υπόλοιπους. Κι αυτοί δεν είναι ΔΗΜΑΡ. Ούτε, τέλος, διαφωνεί κανείς ότι από το να είσαι άνεργος σε συνθήκες καπιταλισμού είναι καλύτερα να είσαι εργαζόμενος πάλι σε συνθήκες καπιταλισμού.
Το ζήτημα είναι ότι στην ιδεολογικοπολιτική φιλοσοφία τής ΔΗΜΑΡ δεν υπάρχει πουθενά η ριζική αλλαγή αυτών που, σύμφωνα με την υλιστική αντίληψη της Ιστορίας (την οποία, αν καταλαβαίνουμε καλά, μας λες ότι ασπάζεσαι), αποτελούν το κεντρικό κλειδί για την εξέλιξη τής σημερινής κοινωνίας σε κάποια καλύτερη (καλύτερη όμως δομικά και όχι περιστασιακά). Και τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει ριζικά; Το ξέρεις πολύ καλά: η αλλαγή τών παραγωγικών σχέσεων και η αντικατάσταση τής αστικής εξουσίας με την εργαρική.
Και, γενικότερα, το ζήτημα είναι:
Κάθε σύστημα παρουσιάζει δυο ειδών ευκαιρίες:
Το πρώτο είδος είναι οι ευκαιρίες να βελτιώσεις τις ατέλειές του. (Το ‘μέσα’).
Το δεύτερο, οι ευκαιρίες να το αλλάξεις ριζικά με ένα δομικά καλύτερο. (Το ‘έξω’).
Αν και την περιλαμβάνει, δεν είναι το ‘μέσα’ που ορίζει την Αριστερά. Είναι το ‘έξω’.
Τα λέμε
Φίλε Μάρκομ Ξ.,
Μέχρι στιγμής, η συνάντηση Παπαρήγα – Τσίπρα παραμένει στο επίπεδο μούφας. Πάντως, εμείς θα τη βλέπαμε θετικά. (Κρατώντας βέβαια μικρό καλάθι...).
Τα λέμε
Φίλε george,
Η ιδέα του Μετώπου, φυσικά, μας βρίσκει σύμφωνους. Για τον Καζάκη έχουμε την αίσθηση μιας κάποιας πολιτικής αφέλειας (μπορεί να τον αδικούμε, αλλά μέχρι στιγμής έτσι κάπως τον βλέπουμε). Στο κείμενο, δεν υπάρχουν οι πρώτες υπογραφές. Έχει σημασία για να σχηματιστεί μια κατ’ αρχήν άποψη. Θα το παρακολουθούμε. Σόρυ που δεν μπορούμε να πούμε κάτι παραπάνω.
Τα λέμε
@ LeftG700
" Σε κάτι τέτοιο υποχρεούνται οι ηγεσίες, που καλούνται να «διαβάσουν» το χάρτη τής κοινωνικής διαθεσιμότητας και τους δρόμους που αυτή ανοίγει.
Υποχρεούνται. Άλλο πράγμα βέβαια αν μπορούν. Και —κυρίως— αν θέλουν...
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΑ όλα αυτά. Και μετά αναρωτηθείτε, αν σώνει και ντε θέλετε να καγχάσετε με κάποιους, ποιοι πρέπει να είναι αυτοί;"
..
Επανέρχομαι στο παραπάνω ακροτελεύταιο ερώτημα που είχατε θέσει στο ποστ σας.
Δεν αναζητώ καμία ηγετική φισιογνωμία, δεν θέλω κανένα κόμμα που να κρατά τη σημαία της απόλυτης αλήθειας, ορμώμενο από μία - και μόνο μία - αναπόδεικτη ιστορική αλήθεια, μια αδιαπραγμάτευτη ολιστική και τελολογική υπόθεση.
Απορρίπτω οραματικούς σοσιαλισμούς, κομμουνισμούς και νεοφιλελευθερισμούς που επικεντρώνονται σε επιμεριστικές, μηχανιστικές αναλύσεις και αντιλήψεις για τις κοινωνίες και τον άνθρωπο.
Είναι άλλο πράγμα η πίστη σε ένα αξιακό σύστημα αρχών και άλλο η πίστη σε ένα αδιαπραγμάτευτο "καλαμπόκι"
( όπου "καλαμπόκι" βάλτε ότι θέλετε.)
Οι ολιστικές αντιλήψεις ( σε κάπια τέτοια πιστεύετε) είναι υποθέσεις εργασίας:
-μεταθέτουν την επίλυση των προβλημάτων σε ένα απροσδιόριστο μέλλον και αφού προηγηθεί ένα καταλυτικό υποθετικό γεγονός.
- αποτελούν, ορισμένες φορές, ένα καλό και ικανοποιητικό "άλλοθι" αποφυγής από την δύσκολη καθημερινότητα,
Ανθρώπινα αντανακλαστικά είναι, ενίοτε αναγκαία.
Μας απομακρύνει -ακραίες περιπτώσεις έως και από την αναζήτηση νέων δρόμων εντός των προβλημάτων.
Για τα υπόλοιπα ( σε όσα αφορούν την ΔΗΜΑΡ ) έχετε την ´αποψή σας.
@ george
Η άποψη του κ. Καζάκη:
Ανέφικτη, απλοίκή και απλουστευτική που δεν λαμβάνει υπόψην καμία βάση κοινών αποδοχών.
Υπό προυποθέσεις αποτελεί μια οραματική έκθεση με πολλές ασάφειες σε βασικά θέματα.
Φιλικά.
Φίλε Σπίθα,
Μας εκπλήττεις! Τι διάολο, κι εσύ αναρχοαυτόνομος;;; Μα τι έχετε πάθει όλοι; ;-)
Λίγο πιο σοβαρά: Διακρίνουμε μια κάποια ιδεολογική (αλλά και πραγματολογική) σύγχυση. Μη μας λες ότι δεν ψάχνεις για ηγετική φυσιογνωμία. Την έχετε! Τον Κουβέλη τον ψήφισες κι εσύ —είτε πραγματικά είτε συμβολικά. Όλα τα κόμματα έχουνε τις δικές τους αλήθειες το καθένα. Και ορισμένες από αυτές είναι αδιαπραγμάτευτες. Η ΔΗΜΑΡ δεν είναι εξαίρεση!
Βλέπουμε μια δυσανεξία με το ολιστικό στοιχείο τής πολιτικής. Αναρωτήσου αν αυτό συμβαίνει επειδή δεν γουστάρεις γενικά τα ολιστικά σχήματα, ή κάποια ολιστικά σχήματα με τα οποία διαφωνείς ή δεν σε έχουν πείσει. Παράδειγμα:
Δεν έχεις τον παραμικρό δισταγμό και μια χαρά σου έρχεται το ολιστικό σχέδιο τής κατάργησης τής δουλείας, έτσι δεν είναι; Ε τότε, πρέπει να βρεις και την απαιτούμενη γενναιότητα να παραδεχθείς ότι αυτό που σε ενοχλεί στην κατάργηση τής ατομικής ιδιοκτησίας τών μέσων παραγωγής, δεν είναι το ολιστικό τού συγκεκριμένου προγράμματος (ή σχεδίου οργάνωσης τής κοινωνικής ζωής), αλλά η δυσπιστία σου ότι κάτι τέτοιο δεν θα είναι καλύτερο από το υπάρχον σύστημα. Αυτό το ίδιο παράδειγμα αποδεικνύει ότι δεν είναι όλοι οι –ισμοί που σε ενοχλούν, αλλά ένας συγκεκριμένος... ;-)
Φίλε Σπίθα, άμα είναι να τα λέμε, να τα λέμε όλα! ;-)
Τα λέμε
ΥΓ Δεν μεταθέτουμε τίποτε στο μέλλον. Κι ούτε είμαστε εμείς αυτοί που περιμένουν καμιά Δευτέρα Παρουσία ή που τα θέλουν όλα ή τίποτε. Αλλά, από την άλλη, δεν πιστεύουμε και στο Τέλος τής Ιστορίας, όπως πολλοί «δικοί σου»... ;-)
Δημοσίευση σχολίου