*Πρόβλεψη
Χαμένοι τόσες μέρες στην ακριβή μετάφραση, στενή και διασταλτική, του όρου ‘selective default’, έχουμε ξεχάσει το μείζον: όποια λύση επιλεγεί σήμερα (ή και αύριο) στη Σύνοδο Κορυφής τής συγκεκριμένης και υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι μια λύση που θα την έχουν επιλέξει άλλοι. Και οι συγκεκριμένοι άλλοι είναι οι πιστωτές μας. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει πιστωτής στον κόσμο αυτό που, καταλαβαίνοντας ότι δεν μπορεί να πάρει πίσω το 100% των οφειλομένων (είτε λόγω αντικειμενικών δυνατοτήτων, είτε λόγω του ότι διακινδυνεύει πολύ μεγαλύτερες απώλειες αν επιμείνει), δεν προσπαθεί να πάρει το ...99%, κι αν αυτό αποδειχθεί αδύνατο, το 98, ή το 97% και πάει λέγοντας. Μ’ άλλα λόγια, να λασκάρει το σκοινί, όσο ακριβώς χρειάζεται για να μην απέλθει από το μάταιο τούτο κόσμο ο οφειλέτης του, οπότε θα επιβαρυνθεί, ίσως, και με τα έξοδα τής κηδείας του!
Μπορεί και να κάνουμε λάθος κι αυτός ο πιστωτής να υπάρχει. Σίγουρα όμως δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που γνωρίζουμε.
Από τις μέχρι τώρα πληροφορίες για τις συζητήσεις στην έκτακτη Σύνοδο στις Βρυξέλλες εμείς βγάλαμε τα εξής συμπεράσματα:
1) Η μείωση του ελληνικού χρέους που θα προκύψει στο τέλος τής ημέρας —δηλαδή των δεκαετιών— είναι άνευ ιδιαίτερου βάρους.
2) Οι εμπράγματες εγγυήσεις με δημόσια περιουσία (αυτή που θα απομείνει μετά την εφαρμογή τού Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος) δεν είναι πια επάνω στο τραπέζι. Τις έχει ‘‘φάει’’ ήδη ο ΓΑΠ με τον Μπένυ και έχουν πει κι ένα τραγούδι (γερμανικό).
3) Η χρεοκοπία, επιλεκτική, ελεγχόμενη, ή προγραμματισμένη, συντελέστηκε ήδη όπως ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβεί από την εποχή που συζητείτο το πρώτο Μνημόνιο. Το πιστόλι τελικά εκπυρσοκρότησε. Και είμαστε εμείς που τη φάγαμε στο δόξα πατρί!...
Και τώρα, θα μας επιτρέψετε να διαλυθούμε ησύχως. Άλλοι για να προπαγανδίσουμε τη Λαϊκή Εξουσία, άλλοι για να αλλάξουμε τους συσχετισμούς μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κι άλλοι για να προετοιμάσουμε την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή...
Hip Hip Hoorah!
Η εικόνα, από το roufianos.com
24 σχόλια:
Ο λαός δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πέσει στην παγίδα να διαλέξει τη μέθοδο ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
Τώρα να εμπιστευθεί το ΚΚΕ.
Να μην αιφνιδιαστεί.
Να είναι έτοιμος, οργανωμένος και αποφασισμένος, ώστε να γνωρίζουν η κυβέρνηση και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» ότι θα πληρώσουν ακριβά κάθε απόπειρα στάσης πληρωμών στους εργαζόμενους, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους και αγρότες.
Να ισχυροποιηθεί η λαϊκή πάλη και αντεπίθεση για την προστασία του λαού, για τη νίκη που θα έρθει μόνο με λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από την ΕΕ.
Πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια ,άκουσα τη μάννα μου να χαίρεται που πέθανε ο πατέρας μου...
" Α ρε Παντελή ! μονολόγησε.
ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΠΡΟΛΑΒΕΣ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕΣ "
Βλέπεις οι γέροι, ειδικά αυτοί που πολέμησαν γιά την πατρίδα,έχουν ακόμα μιά αξιοπρέπεια ,( που οι νεώτεροι την αντάλλαξαν γιά φράγκα)που τους κάνει να ντρέπονται γιατί κάποτε υπήρξαν ψηφοφόροι του Πασοκ.
καλημέρα ......
και καλή Ανάσταση!
Η επόμενη εικοσαετία θα είναι πολύ δύσκολη.
Χρειάζεται κουράγιο, αγώνας επιβίωσης ατομικός και συλλογικός, παλλαΙκή ενότητα και σε Ευρωπαϊκό επιπεδο.
Δεν χρειάζεται να διαλυθούμε ούτε να απογοητευόμαστε, έτσι κι αλλιώς έρχονται πολλά που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και δεν βλέπω η αισιοδοξία που πλασάρουν κυβέρνηση και μμε να αντέχουν για πολύ.
Φίλε Τάσο,
Κατά βάση, ο λαός δεν έχει καν το περιθώριο να πέσει σε καμιά παγίδα. Προσπαθεί απλώς να επιβιώνει. Από εδώ, μέχρι το ανέβασμα της αυτοσυνείδησής του η απόσταση δεν είναι μικρή και σωστά το επισημαίνει αυτό το ΚΚΕ, συμφωνούμε. Εκείνο με το οποίο δεν συμφωνούμε είναι η αποκλειστική σύνδεση αυτής τής αλλαγής ‘‘επιπέδου’’ με το ΚΚΕ. Ξέρεις, δεν είναι υποχρεωτικό να ενταχθείς στο ΚΚΕ για να νιώθεις μετά λόγου γνώσεως κομμουνιστής.
Λες: «τα κόμματα του ευρωμονόδρομου». Δεν είναι όλοι ευρωμονοδρομιστές όσοι τα ακολουθούν. Ούτε είναι όλα «κόμματα του ευρωμονόδρομου». Αλλά ούτε αυτοί κάνουν στο ΚΚΕ. Ούτε καν για μια καλημέρα...
Φίλε Τάσο, αν κυκλοφορείς κάπου εκεί, πες καμιά κουβέντα. Δεν πάμε πουθενά έτσι. Και τα περιθώρια στενεύουν...
Τα λέμε
Ορέ Δήμητρα! Να πεις στη μάνα σου να μη ντρέπεται! Να της πεις χαιρετίσματα ότι υπάρχει μια νέα φουρνιά συντρόφων (δεν εννοούμε μόνο τις αφεντομουτσουνάρες μας...) που δεν τα μετράνε έτσι τα πράγματα. Και να της δώσεις αυτά:
:-) :-) :-) :-) :-)
Τα λέμε
Φίλε Μάρκο,
Το επόμενο διάστημα θα είναι πολύ ζόρικο για τους φιλοενωσιακούς του ΣΥΝ. Και δεν νομίζουμε ότι θα αρκούν οι φραστικοί ριζοσπαστισμοί. Κάντε τα κουμάντα σας! ;-)
Α, και να σου πούμε με την ευκαιρία: κατ’ ανάθεση την έχει πάρει τη δουλειά της τηλεοπτικής εκπροσώπησης ο Παπαδημούλης, ή κάνατε μειοδοτικό διαγωνισμό; ;-)
Τα λέμε
Φίλε dimitris t,
Όχι, δεν σαλπίζουμε καμία διάλυση, μην παρεξηγηθεί το ύφος μας. Απογοήτευση όμως, ναι, υπάρχει! Και πώς να μην υπάρχει φίλε Δημήτρη; Δεν βλέπεις τι γίνεται; Δεν εννοούμε τις θριαμβολογίες τής κυβέρνησης. Αναμενόμενες. Εννοούμε τα χάλια μας. Δυο παραδείγματα, γιατί αν δεν τα πω, θα σκάσω εγώ προσωπικά.
Μπήκαμε στην ΕΟΣ στην ανάρτηση με τα βιντεάκια από τη συζήτηση τη Πέμπτης στο Σύνταγμα. Και ακούσαμε τον Βεργόπουλο να λέει «η ελπίδα είναι εδώ, στην πλατεία»! Δηλαδή, η πλατεία κάλεσε τον Βεργόπουλο να ρίξει καμιά ιδέα κι αυτός τους ξαναπέταξε το μπαλάκι πίσω!
Και μετά, ακούσαμε τον Λαπατσιώρα να υπονοεί τεχνηέντως ότι κι ο Λένιν, στη σημερινή ελληνική συγκυρία, θα ακολουθούσε τη γραμμή «ευρώ (και ΕΕ) και ξερό ψωμί»!
Γάμα τα με κεφαλαία γράμματα!...
Τα λέμε
Φίλε LeftG700, ο Λένιν όταν ξεκίνησε την Οκτωβριανή επανάσταση ήλπιζε ότι θα μπορούσε να την στηρίξει στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο που με τη σειρά του θα ξεσηκωνόταν να επαναστατήσει. Και αυτό όχι μόνον γιατί οι κοινωνικές συνθήκες ήταν ώριμες ή γιατί υπήρχε ήδη ένας αναπτυγμένος εργατικός διεθνισμός και στη συνέχεια μία διεθνής, αλλά γιατί γνώριζε ήδη από τότε πως σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης από τον καπιταλισμό αγοράς δεν μπορούσε να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός σε μία μόνον χώρα.
Συνεπώς, τι νομίζεις πως θα έκανε σήμερα ο Λένιν αν αντιμετώπιζε τις συνθήκες κρίσης που βιώνουμε στην Ελλάδα ; Το ζήτημα δεν είναι εάν θα άντεχε λιγότερο από τα τρία χρόνια που όπως λέει ο Λαπατσιώρας "άντεξε" ο ΑΠ το 1982, αλλά το τι θα έκανε. Και εδώ θέλω τη γνώμη σου.
Αγαπητέ Κώστα Κ.
Ο Λένιν δεν ξεκίνησε καμία επανάσταση. Την επανάσταση την έκανε κάθε φορά κάποιο κόμμάτι, αν όχι η πλειοψηφία του λαού. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι ήταν εκεί για να την καθοδηγήσουν.
Όσο για το τι θα κάνουμε εκτός ευρώ, έχει κουράσει πια αυτή η καραμέλα. Κανένας, μα κανένας δεν έχει απαντήσει τι θα κάνουμε αν η ΕΚΤ κλείσει τη στρόφιγγα των ευρώ. Κανένας, μα κανένας δεν έχει απαντήσει πως θα γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα της Ελλάδας όταν τιμολογούνται με το ίδιο νόμισμα με αυτά της Γερμανίας. Λοιπόν, παραδεχτείτε ότι φοβάστε το οποίο είναι απόλυτα σεβαστό, αλλά σας οδηγεί στο περιθώριο και αφήστε τα σάπια. Όλοι όσοι υπερασπίζονται το ευρώ από τα "αριστερά" κάθε φορά κάνουν κριτική αγνοώντας το σύνολο των μέτρων που προτείνει η άλλη πλευρά και απομονώνοντας μόνο την έξοδο από το ευρώ. Είπαμε χιλιάδες φορές: κάθε μέτρο από μόνο του μπορεί να είναι σωτήριο ή καταστροφικό. Είναι ακριβώς όπως με την ΕΤΕ παλιότερα. Σημασία έχει πως χρησιμοποιείς τα εργαλεία, δεν έχουν τα εργαλεία αξία χρήσης από μόνα τους.
Όσο για τα υπόλοιπα περί ΚΚΕ νομίζω έχει κουράσει το θέμα. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο, οι οπαδοί του ιστορικού και τιμημένου αυτού κόμματος κλείνονται στα κουκούλια τους, απλά γιατί δεν μπορούν να αποδεχτούν ότι η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και το κόμμα τους κοιμάται με το 12% κάτω από το μαξιλάρι.
Μόνο το διάβασμα, η περίσκεψη και η τριβή στους χώρους δουλειάς και στους πραγματικούς κοινωνικούς χώρους (όχι πλατείες, παιδικές χαρές κλπ) μπορεί να μας βοηθήσει.
Γεια και χαρά σύντροφοι
Μάρκομ Ξ
Αγαπητέ Μάρκομ Ξ,
σε ευχαριστώ για τη διόρθωση. Είχα βλέπεις την εντύπωση πως ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι έκαναν την επανάσταση μόνοι τους.
Από εκεί και πέρα εγώ δεν έθεσα εδώ κανένα ζήτημα για το τι θα κάνουμε εκτός ευρώ ή για το πως θα γίνουν ανταγωνιστικότερα τα ελληνικά προϊόντα. Το μόνο που έκανα ήταν να ζητήσω τη γνώμη των Λέφτηδων για το τι θα έκανε στην περίπτωση της Ελλάδας ο Λένιν. Μήπως έχεις εσύ κάποια άποψη ; Γιατί δεν είδα να ασχολείσαι καθόλου με αυτό.
Τώρα για τα υπόλοιπα που λες ότι δεν έχουν απαντηθεί, θα σου έλεγα, με οδηγό την δική σου σύσταση πως «μόνο το διάβασμα, η περίσκεψη και η τριβή στους χώρους δουλειάς και στους πραγματικούς κοινωνικούς χώρους (όχι πλατείες, παιδικές χαρές κλπ) μπορεί να μας βοηθήσει», απλά να προσπαθήσεις περισσότερο και με ανοιχτά αυτιά για να ακούσεις τυχόν απαντήσεις μήπως και βοηθηθείς.
Γιατί βεβαίως το τσουβάλιασμα της άποψης του συνομιλητή χωρίς καν να την έχεις ακούσει καλά-καλά δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα ούτε εσένα ούτε τον διάλογο.
Στην συζήτηση ‘μέσα ή έξω από το ευρώ’ έχω επανειλημμένα τοποθετηθεί και νομίζω αναλυτικά όσο δεν παίρνει. Και η απάντηση μου είναι πως δεν είναι αυτό το ζήτημα που πρέπει να απασχολεί το εργατικό κίνημα σαν πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης. Γιατί πρόκειται περί μιας αστικής πολιτικής, είτε μιλάμε για παραμονή είτε για έξοδο. Αντίθετα, αυτό που επείγει είναι η χάραξη μιας ταξικά ανεξάρτητης πολιτικής που να απαντά μέσω (και) του χρέους στο πρόβλημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Για περισσότερα δες τα άρθρα του Κ. Καλλωνιάτη στο you pay your crisis.
Αν παρόλα αυτά επιμένεις ότι απομονώνω το μέτρο της εξόδου από το ευρώ από την υπόλοιπη δέσμη μέτρων (στην οποία επίσης έχω ασκήσει κριτική) που προτείνει η Πρωτοβουλία των Αριστερών Οικονομολόγων προκειμένου να «υπερασπισθώ το ευρώ από τα αριστερά» όπως λες, τότε πολύ θα ήθελα πάλι να ακούσω τις αιτιάσεις σου.
Πάντως να ξέρεις πως η εργαλειακή αντίληψη για την πολιτική που φαίνεται να ασπάζεσαι («Σημασία έχει πως χρησιμοποιείς τα εργαλεία») δεν έχει καμία σχέση με τον μαρξισμό. Προς διάψευσή μου θα περίμενα φυσικά κάποια έμπρακτα και ιστορικά παραδείγματα.
Τα λέμε, που λένε και οι Λέφτηδες
Την θάλασσα αγκάλιασα να την γλυκοφιλήσω
μα λίγο χρόνο βρήκα για να μπω και να σας χαιρετήσω!
Ο Μαρξ κι ο Λένιν κάθονταν σιμά σε ένα φράκτη
μαζί μας ελογάριαζαν πως θα την βρουν την άκρη :) :)
ο Μαρξ γοργά τα έγραφε συμπέρασμα να βγάλει
ο Λένιν τα εδιάβαζε και μας καλούσε πάλι:
-τώρα που είναι δύσκολη, σκληρή σαν το ατσάλι
και ζόρικη περίπτωση του καπιταλισμού η ζάλη
καθήστε όλοι σύντροφοι να πιούμε λίγη βότκα
δυνάμεις για να πάρουμε να σφίξουμε τα "όπλα"
που ο καθένας μας κρατεί και ξέρει να δουλεύει
γιατί ειν έξω οι εχθροί μας έχουνε καρτέρι
να βάλουμε με την σειρά και από ένα στόχο
φίλος τον φίλο να κρατεί, να λιγοστεύει κόπο
γιατί χωρίς συγκέντρωση σε δύναμη και ύλη
θα τρώμε καρπαζιές, θαρθεί κι ο ουρανός σφοντύλι
κιαν θέλει λεπτομέρεια το κέντημα να γίνει
πιάστε βελόνα και κλωστή και όχι το ψαλίδι ;-)
τούτα τα λίγα πρόλαβα νακούσω και να γράψω
θα φύγω πάλι, θα χαθώ, την πίπα μου θ ανάψω
εάν δε ένα χαμόγελο σας άνθισε στα χείλη
καθήστε τώρα φίλοι μου να φάμε το σταφύλι :) :) :)
ΥΓ
Εάν τα χείλη έσφιξαν και σούφρωσαν τα φρύδια
γιατί πολλές-πολλές φορές ακούσατε τα ίδια
ξεχάστε με και σβήστε το, Λέφτες το σχολιάκι
το χαμογέλιο (δυστυχώς) έρχεται δύσκολα στο ..χειλάκι
γειά σου ορέ Νίκο Α. με τα...ορέα σου! Σπάνια αρετή να μπορείς να μοιράζεις χαμόγελα γύρω σου.
Αγαπητέ Κώστα Κ.
1) Δεν απομονώνω την άποψή σου. Δεν ξέρω φυσικά το σύνολο των δημοσιεύσεών σου. Από την συγκεκριμένη δημοσίευση όμως εσύ φαίνεται να απομονώνεις την άποψη για έξοδο από το ευρώ. Όσο για το το ποιο είναι το βασικό ζήτημα συμφωνώ ότι δεν είναι μόνο η έξοδος από το ευρώ ή αν θέλεις δεν είναι κύρια η έξοδος από το ευρώ. Όμως δεν παύει να είναι ένα απαραίτητο -κατά την ταπεινή μου γνώμη μέτρο.
2) Επιπλέον, δεν έχω καμιά μεταφυσική ικανότητα για να ξέρω τι θα έκανε ο Λένιν και ο κάθε Λένιν. Γιατί άλλωστε να με ενδιαφέρει κιόλας; Χρήσιμα, χρησιμότατα τα γραφτά του Λένιν και πολλών άλλων, αλλά να μην ξεχνάμε ότι γράφτηκαν σε συγκεκριμένες εποχές με συγκεκριμένη ανάλυση, συγκεκριμένων καταστάσεων, έτσι; Επομένως, γιατί να σκέφτομαι τι θα έκανε ο Λένιν τώρα, αντί να σκέφτομαι τι θα κάνω εγώ με βάση αυτά που έλεγε ο Λένιν, ο Μαρξ, ο Μάο και διάφοροι άλλοι τέτοιοι που εσύ φαίνεται να τους γνωρίζεις καλύτερα. Οπότε γιατί δεν μας λες εσύ τι θα έκανε αφού τόσο σε απασχολεί;
3) Όσο για το μάθημα μαρξισμού ("εργαλειακή αντίληψη για την πολιτική"), ευχαριστώ, αλλά προτιμώ από τους ειδικούς. Αν έχεις γράψει κάποιο πόνημα περί μαρξιστικής θεωρίας σύστησέ το μου και ευχαρίστως θα το μελετήσω. Μέχρι τότε μαθήματα δεν δέχομαι.
Επί της ουσίας, ένα παράδειγμα είναι το εργαλείο του συμβιβασμού. Άλλοτε ένας συμβιβασμός με την αστική τάξη μπορεί να είναι καταστροφικός (Γερμανία δεκαετία '20) και άλλοτε εξαιρετικά επωφελής (Ρωσία 1917).
4) "...ταξικά ανεξάρτητης πολιτικής που να απαντά μέσω (και) του χρέους στο πρόβλημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης"
Πολύ ωραία το λες. Που σκοντάφτει σε αυτή την πολιτική το μέτρο εξόδου από το ευρώ;
συντροφικά
Μάρκομ Ξ
Φίλε Κώστα Κ.,
Αν και κάνα δυο φορές έχουμε πει μεταξύ σοβαρού και αστείου «ένας είναι ο Θεός (Μαρξ) και ένας ο Προφήτης αυτού (Λένιν)» αισθανόμαστε λίγο άβολα με την ερώτησή σου. Κι αυτό, γιατί η αναγωγή στο παρελθόν με την ταυτόχρονη ανιστορική διερώτηση «τι θα έκανε εδώ η Χ ή η Ψ ιστορική προσωπικότητα» δεν οδηγεί παρά σε αδιέξοδες συζητήσεις. Ωστόσο, δεν θα αποφύγουμε την απάντηση. Δεν θα είναι όμως απάντηση ακριβώς. Θα είναι περισσότερο φωναχτή σκέψη.
Λες: «τι νομίζεις πως θα έκανε σήμερα ο Λένιν αν αντιμετώπιζε τις συνθήκες κρίσης που βιώνουμε στην Ελλάδα;».
Νομίζουμε ότι, κατ’ αρχήν, θα ανέλυε αυτό το ‘σήμερα’. Δηλαδή, τις συγκεκριμένες συνθήκες τής συγκεκριμένης κατάστασης. Είναι πολύ πιθανόν να κατέφευγε σε μια μέθοδο παρόμοια με αυτή που ακολουθείται στην κλασική προσέγγιση της SWOT Analysis (δεν νομίζουμε ότι θα κώλωνε να χρησιμοποιήσει καπιταλιστικά εργαλεία, αυτός, ο πρώτος μαθητής τής σχολής σκέψης σύμφωνα με την οποία δεν έχει σημασία αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη, με την προϋπόθεση ότι πιάνει ποντίκια...).
Τι θα διαπίστωνε εκεί; Κάνουμε μια απόπειρα να μαντέψουμε περιοριζόμενοι σε μονοθεματικές κατά το δυνατόν απαντήσεις:
Strengths: Η κομμουνιστική κοσμοθεώρηση.
Weaknesses: Παταγώδης κατάρρευση των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων (χωρίς τον παραμικρό θόρυβο μεγαλύτερο από ο,1 db στο εσωτερικό τους) – Καθολική σχεδόν επικράτηση της ιδέας του Τέλους τής Ιστορίας.
Opportunities: Δομική οικονομική κρίση τού καπιταλισμού εμφανιζόμενη με έντονα συμπτώματα στην Ελλάδα, όπου, συγκριτικά με άλλες χώρες τού δυτικοευρωπαϊκού καπιταλισμού, η Αριστερά, παρά τις αδυναμίες της, διατηρεί σε μεγαλύτερο βαθμό, έστω και στρεβλά, κάτι από την παλιά αίγλη της.
Threats: Μικρή χώρα περιορισμένης ισχύος και με χαμηλή παραγωγική βάση, εξαρτώμενη σε μεγάλο βαθμό από εισαγωγές και μέλος μια υπερεθνικής καπιταλιστικής ολοκλήρωση – Κοινωνική διαστρωμάτωση με ραχοκοκαλιά τον μικροαστισμό.
Κάπως έτσι λοιπόν λέμε ότι θα κατέγραφε χοντρικά την υπάρχουσα κατάσταση. Τώρα, επί του πρακτέου; Δεν ξέρουμε αν θα τον έπιαναν οι ‘‘αριστερισμοί’’ του και θα έλεγε πάλι «χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά». Εκείνο που μπορούμε να πούμε όμως ως βέβαιη γνώμη είναι ότι δεν θα έβλεπε με τίποτε φως στο τούνελ τής συγκεκριμένης ΕΕ ούτε και θα ανέπτυσσε αυταπάτες για τον μετασχηματισμό της. Κι αν έκρινε ότι οι συνθήκες είναι ανώριμες για μια έξοδο από τη λυκοσυμμαχία, πράγμα πολύ πιθανό, θα έκανε τα πάντα για να τις τροποποιήσει. Και δεν θα είχε την παραμικρή δυσκολία να καταλάβει ότι το πρώτο στάδιο αυτής τής τροποποιητικής παρέμβασης δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από την απονομιμοποίηση της ΕΕ στα μάτια τού λαού, και το δεύτερο η υπονόμευση της άποψης ότι δεν υπάρχει ζωή έξω από την καπιταλιστική ΕΕ. Φυσικά, δεν θα είχε αυταπάτες ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει μια σοσιαλιστική νησίδα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο. Ο Λένιν δεν ήταν επαναστάτης της κατηγορίας «θέλουμε όλο τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα» —αστεία πράγματα δηλαδή, με τα οποία ακόμα βαυκαλίζονται κάποιοι βετεράνοι του παρισινού Μάη του ’68... Θα του αρκούσε όμως, κατ’ αρχήν να τη βγάλει από ένα βαρέλι χωρίς πάτο, να σταματήσει έναν κατήφορο όλο και πιο επικλινή, ακόμα κι αν θα χρειαζόντουσαν πρόσκαιρες θυσίες γι’ αυτό (γεγονός που δεν θα απέκρυπτε). Και θα είχε πάντα την ελπίδα ότι μια απονομιμοποίηση της ΕΕ στην πλειοψηφία τού ελληνικού λαού θα άνοιγε δρόμο και σε άλλους ευρωπαϊκούς λαούς.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Μας ρώτησες, σου είπαμε. Μισή αμαρτία δική σου, μισή δική μας! ;-) Ας αφήσουμε όμως τον Λένιν στην ησυχία του. Ας έρθουμε λίγο στα δικά μας. Ας έρθουμε στον ΣΥΝ, τον κύριο στυλοβάτη τού φιλοενωσιακού ρεύματος εντός της Αριστεράς.
Μοιραία, εμπλέκεσαι. Ξέρουμε ότι δεν είσαι εσύ ο αίρων όλες τις αμαρτίες του ΣΥΝ. Νομίζουμε όμως πως δεν σε αδικούμε αν πούμε ότι, όσο να ’ναι, βάζεις κι εσύ το χεράκι σου για να διαπράττει μερικές από αυτές! ;-) Εν πάση περιπτώσει, τα όσα θα πούμε πάνε στον ΣΥΝ, όχι σε σένα. Ο ΣΥΝ, δυστυχώς, είναι ένα αριστερό κόμμα που χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από πολιτικαντισμό (δεν είναι το μόνο, αλλά είναι πρωταθλητής). Δεν μας έχεις δώσει δείγματα ότι αξίζεις αυτό το χαρακτηρισμό.
Πού βγάζει μάτια αυτός ο πολιτικαντισμός στο ζήτημα της ΕΕ; Μα στο αυταπόδεικτα κωμικό φαινόμενο από τη μια να βάζει στην πρώτη γραμμή θέματα όπως το δραστικό κούρεμα του χρέους σε μια διαπραγμάτευση του στυλ ‘‘μονομαχία μέχρι θανάτου’’, κι από την άλλη όλα τα πολιτικά στελέχη του να στηρίζουν με νύχια και με δόντια την ιδέα ότι έξω από το ευρώ και την ΕΕ δεν υπάρχει παρά ζόφος και οι δέκα πληγές του Φαραώ! Θα δίναμε πραγματικά ό,τι έχουμε και δεν έχουμε για να έρθει αυτοδύναμα πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές. Μόνο και μόνο για να δούμε πώς ο πρωθυπουργός Τσίπρας θα υποχρέωνε την ΕΕ να μας απαλλάξει από το 50% (μίνιμουμ) τού χρέους —για να μη πάμε σε άλλα.
Με το χέρι στην καρδιά: Είναι αυτά πολιτική αριστερού κόμματος, φίλε Κώστα, ή πολιτικαντισμός του αισχίστου είδους; Εμείς λέμε το δεύτερο. Και να σου πούμε και κάτι ακόμα (γιατί εμείς τα λέμε όλα); Μας φαίνεται πολύ πιο έντιμη η στάση τής ΔΗΜΑΡ πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Γιατί τα ίδια πιστεύει όσο αφορά στην Ευρώπη, αλλά, τουλάχιστον, δεν λέει μεγάλα λόγια με φρου-φρου και (‘‘ριζοσπαστικά’’) αρώματα, προσπαθώντας να βάλει στο παιχνίδι και τον Λένιν(!), όπως κάνει ο (πολιτικός) απατεώνας Λαπατσιώρας!
Κι όπως συχνά επιχειρεί να κάνει και το alter ego του, ο Μηλιός. Ο οποίος, μετά το ‘‘όνειρο’’ που μας εξήγησε στο τελευταίο editorial των «Θέσεων» ότι βλέπει, μας λέει σήμερα στην «Αυγή», για πολλοστή φορά, πως «η Ευρώπη είτε θα γίνει κοινωνική, είτε δεν θα υπάρξει». Ο καημένος ο Μηλιός... Νομίζει ότι είμαστε ακόμα στη δεκαετία του ’70 όταν έκανε το διδακτορικό του και όταν τα δεδομένα επέτρεπαν ακόμα κάποιους λάθος υπολογισμούς (ή κάποιες αυταπάτες). Και, παρά τους τόνους μαρξισμού που έχει καταναλώσει, δεν έχει καταλάβει(;) ακόμα το στοιχειώδες: ότι επειδή τα βρίσκεις μπαστούνια στο να έχεις κοινωνικό (έστω) έθνος-κράτος, η λύση δεν είναι να μεταθέτεις το πρόβλημα σε μια υπερεθνική ολοκλήρωση από επίσης μη κοινωνικά έθνη-κράτη! Κατά την ίδια λογική που, αν θέλεις να φτιάξεις ομελέτα αλλά αντί για αυγά διαθέτεις μήλα, δεν φωνάζεις και τους γείτονες, που επίσης κι αυτοί έχουν μήλα, για να τα κάνετε όλοι μαζί πιο πολλά! Όσα μήλα και να μαζευτούν, μηλόζουμο θα φτιάξεις, όχι ομελέτα! Τι κάνεις; Κοιτάς να παράξεις αυγά! Με την προϋπόθεση βέβαια ότι εξακολουθείς να θέλεις να φτιάξεις ομελέτα και δεν έχεις αρχίσει να σκέπτεσαι ότι και το μηλόζουμο, τελικά, δεν είναι και τόσο κακή λύση...
Τα λέμε
Mάρκομ Ξ,
δεν ξέρω σε ποιά δημοσίευση μο αναφέρεσαι, μήπως μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος ; Δεν επικαλέστηκα τον Λένιν κυριολεκτικά για να τεστάρω τις μεταφυσικές σου ευαισθησίες, αλλά συμβολικά για να θέσω το ζήτημα του ποιές πρέπει να είναι οι προτεραιότητες για το κίνημα από μαρξιστική άποψη. Εννοείται πως αυτό δεν με καθιστά ειδήμονα στα θέματα της μαρξιστικής ανάλυσης, ενώ ούτε καν θεωρώ πως μπορώ να φέρω τον τίτλο του μαρξιστή για λόγους που δεν θα αναλύσω εδώ. Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να έχω μία κάποια κατανόηση για τη μαρξιστική μέθοδο και να τη θέτω προς συζήτηση. Στα πλαίσια αυτά και χωρίς καμία πρόθεση να παραδώσω 'μαθήματα' επαναλαμβάνω πως θεσμοί και εργαλεία όπως τα διάφορα είδη οικονομικής και νομισματικής πολιτικής (πχ κατανομή φορολογικών βαρών, περικοπές δαπανών, εκτύπωση χρήματος, υποτίμηση δραχμής κλπ) ή ο ρόλος του κράτους, των τραπεζών και των διεθνών οργανισμών, δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν εξίσου το αστικό καθεστώς και το σοσιαλιστικό κίνημα αναλόγως της χρήσης που θα τους γίνει. Γιατί αν συνέβαινε αυτό, φυσικά, δεν θα έπρεπε να κατηγορείς όσους πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν την ΕΕ σταδιακά και εκ των έσω, έτσι δεν είναι ;
Ο συμβιβασμός στον οποίο αναφέρεσαι δεν αποτελεί εργαλείο αλλά τακτική και πρόκειται για κάτι τόσο γενικό όπως το θέτεις που απορώ γιατί το επικαλείσαι.
Πάντως ένα "πόνημα" περί της μαρξιστικής μεθόδου που θα με ενδιέφερε να μελετήσεις και να συζητήσουμε αφορά το :
http://www.sosialistikiekfrasi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=46:2011-07-05-19-09-03&catid=4:2009-10-05-08-58-18&Itemid=5
Συντροφικά
Κώστας.Κ
Φίλοι LeftG700, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω ανάποδα με τα όσα αναφέρετε περί ΣΥΝ και της δικής μου φαινομενικής εμπλοκής.
Όπως έχω εξηγήσει και άλλη φορά, η μόνη σχέση μου με τον ΣΥΝ είναι η φιλοξενία της ΑΥΓΗΣ σε μερικά άρθρα που έγραψα και στα οποία ενδεχομένως να υπήρχε σύγκλιση απόψεων για το ότι δεν μπορεί να αποτελεί προτεραιότητα του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς η έξοδος από το ευρώ με στόχο μία εθνικά αυτοδύναμη ανάπτυξη της οικονομίας.
Δεν γνωρίζω τις απόψεις των κκ Λαπατσιώρα και Μηλιού όσο χρειάζεται για να τις αξιολογήσω σε βάθος (έχω να διαβάσω ΘΕΣΕΙΣ από τη δεκαετία του '80) και να αποτιμήσω την ακριβή οπτική γωνία υπό την οποία τοποθετούνται υπέρ της ΕΕ. Θα παρατηρήσω δύο πράγματα μόνον.
Πρώτο, ρεφορμιστική μπορεί να είναι η προσέγγιση τόσο αυτών που υποστηρίζουν την παραμονή στην ΕΕ όσο και αυτών που προτείνουν την έξοδο από αυτήν. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να διαπιστωθεί μόνον συγκεκριμένα κάθε φορά εξετάζοντας το πλαίσιο των λοιπών συνοδευτικών πολιτικών. Προσωπικά δεν έχω μιλήσει πουθενά για μετασχηματισμό εκ των έσω της ΕΕ ενώ δεν έχω αποκλείσει ακόμη και την έξοδο (υποχρεωτική με την έννοια ότι μπορεί κάποια στιγμή να μας διώξουν αν θέτουμε ζήτημα διαγραφής των 2/3 του χρέους κ.α.) χωρίς όμως να την θέτω ως στρατηγικό στόχο.
Την ίδια ώρα έχω επανειλημμένα επισημάνει ότι στην πρόταση των αντιευρωπαϊστών της Πρωτοβουλίας ούτε το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας και του αστικού κράτους θίγεται ουσιαστικά, ενώ υιοθετούνται κεϋνσιανές πολιτικές για την ανάπτυξη της εθνικής καπιταλιστικής οικονομίας.
Επειδή λοιπόν θα συμφωνήσω με την άποψη σας Λέφτηδες ότι είναι προτιμότερος ο ειλικρινής πατσιφιστής ρεφορμιστής από τον δήθεν ευρωπαϊστή διεθνιστή, θα προέκτεινα τον συλλογισμό σας λέγοντας ότι μου είναι πολύ πιο οικείος ο ευρωπαϊστής κρυπτορεφορμιστής από τον κεϋνσιανό εθνικορεφορμιστή που πλασάρεται για επαναστάτης.
Γιατί ο ευρωπαϊστής που συμβιβάζεται με το κατεστημένο εύκολα αποκαλύπτεται, ενώ ο εθνικορεφορμιστής που - υπό την ελκυστική για το κίνημα αντιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική λεοντή - επιδιώκει μία παλαιού τύπου καπιταλιστική ανάπτυξη θα αποκαλυφθεί όταν πια θα είναι πολύ αργά..
(συνέχεια)
Δεύτερο, διακρίνω μία εμπάθεια στον τρόπο που χαρακτηρίζετε και αντιμετωπίζετε τους Λαπατσιώρα-Μηλιό. Ασφαλώς τους γνωρίζετε καλύτερα από εμένα, αλλά δεν νομίζετε πως πρέπει και να δικαιολογείτε τους ακραίους χαρακτηρισμούς ;
Το λέω αυτό γιατί παρακολούθησα και τα 4 βίντεο του ΕΟΣ και απογοητεύτηκα και από τους 4 ακαδημαϊκούς μας. Τόσο από το ύφος όσο και από την ουσία. Δεν καταλαβαίνω, ωστόσο, τι ήταν αυτό που στην περίπτωση Λαπατσιώρα δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό 'άθλιος' ;
Σίγουρα ήταν νευρικός και μερικές φορές πηδαγε από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να με πείθει, αλλά πέραν της διαφωνίας σας με την άποψη που εκφράζει προς τι ο χαρακτηρισμός ; Επειδή αναφέρθηκε στον Λένιν για να προσδώσει βάρος σε κάποιον ισχυρισμό του ; Μήπως το ίδιο δεν κάνει ο Κουβελάκης και η λοιπή παρέα των "αριστερών οικονομολόγων" ;
Ούτε καταλαβαίνω γιατί ο Μηλιός έγινε ξαφνικά 'κακομοίρης'. Θα συμφωνήσω, όμως, μαζί σας πως τα alter ego δεν μου είναι αρεστά έστω και για λόγους απλής πολιτικής ψυχολογίας.
Πάντως, αυτό που θα ήθελα να ακούσω από σας είναι μία ουσιαστική κριτική των απόψεών τους όπως φυσικά και των δικών μου πολύ περισσότερο εάν κρίνετε ότι συμπίπτουν.
Για τον ΣΥΝ δεν θα επαναλάβω τα περί κεντρισμού γιατί συμφωνήσατε. Απλά θα πω ότι ο 'πολιτικαντισμός' είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ίδιον όλης της Αριστεράς. Αν στον ΣΥΝ ενοχλεί ίσως περισσότερο είναι γιατί αποτελεί πιο ετερογενή και πλαστικό σχηματισμό από τον οποίο αρκετοί περίμεναν περισσότερα και ο οποίος με τον νεαρό ηγέτη του συχνά ρέπει προς τον εντυπωσιασμό.
Όμως είναι πολυτασικός και εύπλαστος ως κεντριστικός σχηματισμός και γι' αυτό υποθέτω πιο ζωντανός εσωκομματικά από την ΔΗΜΑΡ ή το ΚΚΕ.
(συνέχεια αύριο)
Παιδιά είναι αργά και είμαι πολύ κουρασμένος για εκτεταμένη και σε βάθος απάντηση στα περί Λένιν που σχολιάσατε πολύ ευφάνταστα (swot analysis) και χαλαρά.
Συμφωνώ με τα περισσότερα απ' όσα λέτε για την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και όσα επισημαίνετε στην τελευταία παράγραφο (όσο και εάν σας φαίνεται περίεργο) για τον μη μετασχηματισμό και την απονομιμοποίηση της ΕΕ, γιατί δεν είναι αυτά τα οποία υποστηρίζω στα γραπτά μου.
Η διαφορά μας είναι στον τρόπο με τον οποίο πολεμάς την ΕΕ του κεφαλαίου και στο τι αντιπροτείνεις.
Γι' αυτό και διαφωνώ με τη τελευταία φράση σας για το ότι θα αρκούσε στον Λένιν να βγάλει την Ελλάδα από το άπατο βαρέλι και τον κατήφορο. Σύμφωνοι ο Λένιν ήταν πραγματιστής στην πολιτική του και στάθμιζε όλα τα δεδομένα πριν κάθε του απόφαση. Αυτό όμως δεν τον έκανε λιγότερο σοσιαλιστή επαναστάτη. Και με αυτή την έννοια στην πολύ πιο καθυστερημένη οικονομικά και πολιτικά (από την Ελλάδα) Ρωσία δεν έκανε απλά μία δημοκρατική επανάσταση αλλά επιχείρησε το άλμα προς την σοσιαλιστική οικοδόμηση για να διαπιστώσει στην πορεία πως βρέθηκε σε κενό αέρος και έπρεπε να πισωγυρίσει και να οχυρωθεί (ΝΕΠ, κρατικός καπιταλισμός) μέχρι να βελτιωθούν οι γενικότερες διεθνείς συνθήκες και μπορέσει να συνεχίσει στον δρόμο του σοσιαλισμού. Βεβαίως, η ιστορία απέδειξε πως το εγχείρημα δεν μπορούσε να σταθεί.
Όμως, έναν αιώνα μετά η Ελλάδα δεν είναι μία καθυστερημένη καπιταλιστικά οικονομία αλλά μέρος του υπό χρεοκοπία ιμπεριαλιστικού συστήματος. Το πρόβλημα του Λένιν δεν νομίζω να ήταν πως θα βάλει πάτο στο καπιταλιστικό βαρέλι, αλλά το πως θα βγάλει εντελώς τους έλληνες εργαζόμενους από το βαρέλι.
Αυτό που θα έλεγα για την προσομοίωση 'ο Λένιν σήμερα στην Ελλάδα', είναι πως πριν από την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης θα έκανε τον απολογισμό ενός αιώνα κοινωνικών και οικονομικών ανατροπών που αναμφίβολα πρέπει να αλλάζουν κάποια δεδομένα της μέχρι τότε αντίληψης για την μαρξιστική και λενινιστική θεωρία. Εκεί θα ήταν η μεγάλη πρόκληση (Λένιν 2011 προς Λένιν 1923) γιατί ανάλογα με τις προσαρμογές θα προχωρούσε στις δύο άμεσες όπως πιστεύω προτεραιότητες του κινήματος σήμερα:
τον τρόπο συγκρότησης ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος και φυσικά την παράλληλη οικοδόμηση των διεθνών συμμαχιών του.
Γιατί αν προδόθηκε στην πορεία η Οκτωβριανή επανάσταση αυτό οφείλεται
(α) στο ότι ο μπολσεβικισμός (όπως ο ίδιος ο Λένιν παραδέχθηκε) δεν είχε Plan B σε περίπτωση εξάντλησης των επαναστατικών δυνάμεων και
(β) στο ότι δεν υπήρχε αντίστοιχα αναπτυγμένος μπολσεβικισμός εκτός Ρωσίας (η ανάγκη της Διεθνούς).
Και μία ερώτηση πριν αλλάξουμε ποστ σχολιασμού: εσείς νομίζετε πως αν ζούσε σήμερα ο Λένιν θα ξανάγραφε με τον ίδιο τρόπο και σημασία το άρθρο του 1915 για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ;
Φίλε Κώστα Κ.,
Για πρακτικούς λόγους θα απαντήσουμε ακολουθώντας τη δομή των δικών σου σχολίων και αριθμώντας. Θα είμαστε όσο γίνεται πιο σύντομοι και θα περιοριστούμε στα πιο σημαντικά. Λοιπόν:
1) ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
Έχεις ένα ορισμένο δίκαιο να διαμαρτύρεσαι ότι κάπου σε παρουσιάζουμε ως ενταγμένο στον ΣΥΝ. Λέμε «ένα ορισμένο» γιατί, επειδή εμείς το ξέρουμε ότι δεν είσαι ενταγμένο στέλεχός του κι ότι λειτουργείς ανεξάρτητα, φροντίσαμε να γράψουμε «ξέρουμε ότι δεν είσαι εσύ ο αίρων όλες τις αμαρτίες τού ΣΥΝ». Φαίνεται όμως ότι αυτό δεν φτάνει, καθώς επιδέχεται παραπάνω από μια ερμηνεία. Εν πάση περιπτώσει, απολογούμεθα γι’ αυτό και σε διαβεβαιώνουμε ότι δεν είχαμε καμία πρόθεση να παραμορφώσουμε την πραγματικότητα. Ελπίζουμε να δεχθείς τόσο την απολογία μας, όσο και τη διαβεβαίωσή μας για τις προθέσεις μας.
2) ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΕ
Θα το βάλουμε λίγο γενικά. Στην εποχή τής παγκόσμιας κυριαρχίας του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής με τη γιγάντωση των πολυεθνικών, διεθνικών και πολυκλαδικών μονοπωλίων, το εθνοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης όχι μόνο δεν χρειάζεται στον ίδιο βαθμό και με τις ίδιες λειτουργίες για την όλο και πιο διευρυμένη αναπαραγωγή τού κεφαλαίου αλλά, αντίθετα, της είναι από πολλές πλευρές εμπόδιο. Επιπλέον, δεν είναι λάθος να σκεφτεί κανείς ότι οι υπερεθνικές ενώσεις (ως οιονεί υπερκράτη) προκύπτουν ως κάτι μάλλον απαραίτητο και ‘‘φυσικό’’, αφού δεν αντιπροσωπεύουν τελικά τίποτε άλλο από την πολιτική υπερδομή μιας όλο και περισσότερο συγκεντροποιημένης οικονομικής βάσης σε διεθνική όμως κλίμακα. Ποιο είναι το καλύτερο αμπαλάζ για το πλασάρισμα όλης αυτής της διαδικασίας από τους επικυρίαρχους προς το πόπολο; Μα τι άλλο από τη ‘‘συναδέλφωση’’ των λαών και τη ‘‘συνεργασία’’ τους για το κοινό καλό, ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για τίποτε διαφορετικό από το μάντρωμά τους μέσα σε μεγάλους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, μέσα στους οποίους η απόσταση μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο. Μας ανησυχεί και μας στενοχωρεί σφόδρα μια Αριστερά που δεν βλέπει παρά μόνο το αμπαλάζ…
3) ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ(ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΙΚΟ) ΖΗΤΗΜΑ
Εδώ έχουμε δομική διαφωνία. Κατά την άποψή μας η εγκατάλειψη από την Αριστερά τού έθνους-κράτους ως προνομιακού ‘‘πεδίου μάχης’’ και η μετάθεση της πάλης στο ευρύτερο πεδίο των υπερεθνικών ολοκληρώσεων οδηγεί στον πλήρη αφοπλισμό της και στη ολοκληρωτική μετάλλαξή της σε ένα ‘‘διακοσμητικό’’ στοιχείο τού πολιτικού τοπίου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
4) ΠΕΡΙ ΜΗΛΙΟΥ, ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ, Κ.ΛΠ.
Σε διαβεβαιώνουμε ότι δεν έχουμε καμία προσωπική εμπάθεια. Ούτε και τους γνωρίζουμε προσωπικά. Τους γνωρίζουμε από τα γραπτά τους. Κυρίως τον Μηλιό, μια και διαβάζουμε τις «Θέσεις» εδώ και περίπου δέκα χρόνια. Ο Μηλιός είναι ίσως ο πλέον δογματικός εκπρόσωπος της παντελούς αγνόησης οποιασδήποτε εθνικής (εθνοκρατικής) διάστασης σε οποιοδήποτε πολιτικό ζήτημα (νομίζουμε ότι ξεπερνάει και τους τροτσκιστές). Ως τέτοιος, έχει κάμποσα προβλήματα με τον αντιιμπεριαλισμό βέβαια. Γι’ αυτό εν πολλοίς τον έχει εξορίσει από τους ορίζοντές του. Δεν του αρκούσε αυτό όμως φαίνεται. Γι’ αυτό εδώ και κάνα χρόνο αποπειράθηκε να επανεξετάσει κριτικά (και αποδομητικά) όλες τις αντιιμπεριαλιστικές θεωρίες από την εποχή τού Χίλφερντιγκ και μετά, προσπαθώντας όμως να εξαιρέσει τον Λένιν (οι αριστεροί πολιτικάντηδες δεν τα βάζουν ποτέ με τον Λένιν!). Εκεί επιδόθηκε σε διάφορες ακροβασίες, χωρίς φυσικά να αποφύγει να πέσει στο κενό. Αυτά τα έχουμε εξηγήσει σε δυο συνεχόμενες αναρτήσεις (28/2 και 4/3/2011). Να γιατί λοιπόν το πολεμικό ύφος. Έχουμε προηγούμενα με τον Μηλιό όπως και με κάθε αριστερό στέλεχος που ενώ έχει όλα τα προσόντα (και θα ’πρεπε να έχει όλο το θάρρος) να επιχειρηματολογεί με ειλικρίνεια και παρρησία, καταφεύγει σε πολιτικές απατεωνιές μέσα από ‘‘περίτεχνες’’ και σπουδαιοφανείς διατυπώσεις. Όσο για τον Λαπατσιώρα, μας εξόργισε η έμμεση προσπάθειά του να παρουσιάσει τον Λένιν σαν μάρτυρα υπεράσπισης τής παραμονής έως θανάτου εντός της ΕΕ. Και προσωπικά εγώ, πολύ λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί για να μας ακούσει το Σύνταγμα! Πάντως, οφείλεις να παραδεχθείς και ένα λάθος σου (μάλλον δυο): Δεν αποκαλέσαμε «κακομοίρη» τον Μηλιό, ούτε «άθλιο» τον Λαπατσιώρα.
ΠΕΡΙ ΛΕΝΙΝ
Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να διαφωνούμε ή να συμφωνούμε για το τι θα έκανε ο Λένιν στη θέση μας, ελπίζουμε να το καταλαβαίνεις. Θα πούμε μόνο το εξής. Όταν γράψαμε ότι θα του αρκούσε να σταματήσει τον κατήφορο, το γράψαμε ακριβώς έχοντας στο μυαλό μας τις δυσάρεστες εκπλήξεις που επιφύλαξε η πραγματικότητα στον ίδιο τον Λένιν εκείνου τού καιρού. Το θεωρούμε βέβαιο ότι θα διδασκόταν από αυτήν. Και πιθανό ότι, αν ξανάγραφε σε νέα έκδοση βελτιωμένη και επαυξημένη το «Ένα βήμα εμπρός, δυο βήματα πίσω», θα τροποποιούσε τον τίτλο ως εξής: «Ένα βήμα εμπρός, δυο βήματα πίσω, και μισό πλάγια».
ΠΕΡΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Γράφεις: «Βεβαίως, η ιστορία απέδειξε πως το εγχείρημα δεν μπορούσε να σταθεί».
Να κάνουμε ένα rewriting;
Βεβαίως, η ιστορία απέδειξε πως το εγχείρημα δεν μπορούσε να σταθεί έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα και με τις επιλογές που ακολουθήθηκαν, οι οποίες, με τη σειρά τους, επηρέασαν και τις εξελίξεις.
Δεν είπαμε να ξεκόψουμε από τον ντετερμινισμό; ;-)
Τα λέμε
ΥΓ Στο ερώτημα που βάζεις στο τέλος-τέλος θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε (αύριο) στο σχετικό ποστ.
ΥΓ2 Απολογούμεθα για την καθυστερημένη απάντηση. Οφείλεται σε αντικειμενικούς λόγους.
ΥΓ3 Το πρόβλημά μας με την αναφορά τού Λαπατσιώρα στον Λένιν δεν είναι για την αναφορά αυτή καθαυτήν. Για όνομα! Είναι γιατί επεχείρησε τεχνηέντως να τον βάλει στο σήμερα και σε θέση/κατάσταση ευνοϊκή για τις απόψεις των αριστερών ‘‘ευρωπαϊστών’’.
Φίλοι Λέφτηδες,
ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ με καλύψατε.
ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΕ συμφωνούμε!
ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΡΕΦΟΡΜΙΣΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ δεν έχουμε καμία δομική διαφωνία. Ποιός είπε να εγκαταλείψουμε το έθνος-κράτος ως προνομιακό πεδίο μάχης ; Αυτό που λέμε είναι πως εφόσον η επανάσταση ξεκινά σε εθνικό επίπεδο, αναπτύσσεται σε διεθνικό και ολοκληρώνεται σε παγκόσμιο, καθήκον όλων πρέπει να είναι η προβολή μιας πολιτικής που να συνδέει διαλεκτικά τα τρία αυτά σκέλη στην ανάπτυξή τους. Γι' αυτό και το βάρος πρέπει να πέσει σε συνθήματα και διεκδικήσεις ικανές να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους όχι μόνον της Ελλάδας αλλά και άλλων χωρών. Δεν αρκεί μόνον μία διεθνής οργάνωση, αλλά χρειάζεται πρωτίστως μία διεθνιστική πολιτική που φυσικά θα έχει αφετηρία τη γη που πατάμε, το εθνικό κράτος, αλλά δεν θα περιορίζεται σ' αυτό. Συμφωνούμε τώρα ;
ΠΕΡΙ ΜΗΛΙΟΥ, ΛΑΠΑΤΣΙΩΡΑ κλπ, δεκτές οι εξηγήσεις αλλά όχι και οι χαρακτηρισμοί (εντάξει όχι κακομοίρης και άθλιος, αλλά καϋμένος και πολιτικός απατεώνας) στο βαθμό που δεν γνωρίζω σε βάθος τις απόψεις τους και την ουσία της κριτικής σας. Πρέπει να μελετήσω τις αναρτήσεις σας και τα γραπτά τους. Πάντως γενικά δεν πιστεύω ότι βοηθούν παρόμοιοι χαρακτηρισμοί όταν επιδιώκεται πολιτικός διάλογος.
ΠΕΡΙ ΛΕΝΙΝ εντάξει, ακόμη και στο μισό βήμα πλάγια, παρόλο που έτσι κινδυνεύουμε να καταλήξουμε σε...χοροδιδασκαλείο. Πάντως, ασχέτως Λαπατσιώρα, πρέπει να δεχθείτε ότι υπάρχουν διαφορετικές αναγνώσεις του Λένιν (όπως και του Τρότσκι) καθώς και πολλά έγραψαν και μερικά από αυτά που έγραψαν τα άλλαξαν στην πορεία..
ΠΕΡΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ γενικά είμαστε σύμφωνοι. Χρειάζεται όμως εξειδίκευση για το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα και το ρόλο ή τη βαρύτητα των επιλογών. Όσο για τον ντετερμινισμό θα έλεγα πως περισσότερο αφορά τη διάγνωση του μέλλοντος παρά την ερμηνεία του παρελθόντος..
Δημοσίευση σχολίου