Το παιχνίδι ‘‘ανοίγει’’! Το γκολ γίνεται πιο εύκολο. (Κ α ι το αυτογκόλ, όμως...)

(Το σημερινό σημείωμα δεν είναι μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του χθεσινού εκλογικού αποτελέσματος. Δεν είναι καν ανάλυση. Είναι περισσότερο μια καταγραφή κάποιων πρώτων σκέψεων ανάμεικτων με συναισθήματα, κι έτσι πρέπει να διαβαστεί).

Μεγαλώσαμε με Στρουμφάκια, Βουγιουκλάκη και ...Πασοκονουδού (ή Νουδουπασόκ).   Αυτό, από χθες δεν το βλέπουμε πια στις οθόνες. Το δίδυμο έσπασε από ένα κόμμα τής Αριστεράς! Και όχι μόνο έσπασε, αλλά, επιπλέον κατέρρευσε, αφού ο δικομματισμός δεν αθροίζει ούτε καν το 1/3 τών ψήφων —από τα 80άρια και τα 75άρια τού παλιού ‘‘καλού καιρού’’! Ποιος να το ’λεγε!

Εμείς πάντως δεν το λέγαμε. Κι όσο κι αν φτάνανε διάφορα στ’ αυτιά μας τις τελευταίες δύο βδομάδες, όσο κι αν διαισθανόμασταν ότι οι κορόνες τού Αλέξη Τσίπρα για κυβέρνηση Αριστεράς ήταν κάτι παραπάνω από προεκλογική, ‘‘φουσκωμένη’’ ρητορεία ή επιπόλαιος βολονταρισμός, σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμασταν αριστερό κόμμα στη θέση τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κοντολογίς, και για να τα λέμε όλα, την ...πατήσαμε! Είναι όμως για καλό και δεν βγάζουμε κιχ!

Εκεί που δεν την πατήσαμε (και λυπηθήκαμε γι’ αυτό!), ήταν στις επιδόσεις τού ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για όποιον ήθελε να ‘‘δει’’ και δεν είχε κόκκινες μαρμελάδες στα μάτια, τα σημάδια  που έδειχναν ότι το ΚΚΕ είχε ‘‘κάτσει’’ έκαναν μπαμ. Πόσο κακό είναι αυτό; Πολύ λιγότερο απ’ όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως! Με την προϋπόθεση ότι θα λυθούν κάποιες γλώσσες μέσα στο κόμμα που μέχρι χθες ήταν δεμένες κόμπο (ή μιλούσαν μέσα από τα δόντια...), έτσι ώστε να γίνει η απαρχή τής επανεξέτασης μιας αδιέξοδης πολιτικής αυτοαπομονωτισμού και της λογικής που έχει ένας ‘‘πόλεμος’’ εναντίον όλων αδιακρίτως —‘‘πόλεμος’’ που δεν μπορεί να κερδηθεί. Πόσο εύκολο είναι να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση; Πολύ λιγότερο απ’ όσο φαίνεται στην πραγματικότητα. Είναι όμως υποχρεωτικό, αν δεν θέλει το ΚΚΕ να περιπέσει σε ‘‘απώλεια στήριξης’’ και καθοδική περιδίνηση... Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ρεαλιστική εκτίμηση των δεδομένων δεν άφηνε περιθώρια να ελπίζει κανείς ότι θα μπει στη Βουλή. Από την άλλη, τριπλασίασε τις ψήφους που είχε πάρει το 2009. Ας ελπίσουμε ότι αυτός ο τριπλασιασμός δεν θα την ενθουσιάσει τόσο πολύ, ώστε να την εμποδίσει να επανεξετάσει κι εκείνη τα όρια ενός ‘‘υφλού’’ αντικαπιταλισμού εδώ και τώρα...

Σε κάθε περίπτωση, σε διάψευση της απαισιοδοξίας που μας είχε πάρει ‘‘από κάτω’’ τις τελευταίες βδομάδες, το πολιτικό παιχνίδι για την Αριστερά ‘‘ανοίγει’’. Δηλαδή διευρύνονται τα περιθώρια πρωτοβουλιών ευνοϊκών για μας. Αλλά, ταυτόχρονα (πουτάνα διαλεκτική!), μεγαλώνουν και οι πιθανότητες του λάθους —χώρια που εκείνοι παίζουν πάντα με παίκτη παραπάνω και ο διαιτητής, εξ ορισμού, είναι δικός τους! Στην παρούσα φάση η μπάλα είναι στα πόδια τού ΣΥΡΙΖΑ και η εξέδρα τον γουστάρει. Τον γουστάρουμε κι εμείς. Όμως, έτσι όπως είμαστε περισσότερο αριστεροί παρά Συριζαίοι (ή οτιδήποτε άλλο), έχουμε μάτια όχι μόνο για τις αρετές του, αλλά και για τις πολλές αδυναμίες του. Δεν θα επεκταθούμε σ’ αυτές τώρα. Η κριτική πρέπει να έχει κάποια όρια και μια ορισμένη αίσθηση του timing· μπορεί να περιμένει λίγο. Αλλά, ως ‘‘κακά παιδιά’’, δεν μπορούμε να καθήσουμε και τελείως ήσυχοι. Έτσι, θα υπενθυμίσουμε κάπως σιβυλλικά στους φίλους μας τού ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμία πρόθεση να χαλάσουμε το ‘‘πάρτι’’ τους αλλά με όλες τις προθέσεις να τους προφυλάξουμε, το γνωστό απόφθεγμα: Μπορεί κάποιος να ξεγελά πολλούς για λίγο, ή λίγους για πολύ. Ποτέ όμως δεν μπορεί να ξεγελά πολλούς για πολύ…

Είναι κρίμα που πρέπει να κλείσουμε αυτό το σύντομο σημερινό σημείωμα με μια αναφορά σχετική με τη Χρυσή Αυγή. Το κάνουμε μόνο και μόνο για να πούμε φωναχτά μια σκέψη, που νομίζουμε μας αφορά όλους: Η είσοδος της Χ.Α. στην ελληνική Βουλή μπορεί να εξεταστεί από πολλές οπτικές γωνίες. Μια από αυτές που κατά την άποψή μας πρέπει να επιλέξουμε είναι κι εκείνη η οποία θα εξετάζει το ανατριχιαστικό γεγονός ως αποτέλεσμα —εκτός άλλων πολυσυζητημένων παραγόντων— και της αποτυχίας μιας ορισμένης αριστερής αντιρατσιστικής πολιτικής: εκείνης που μοιάζει περισσότερο με αντιρατσιτικό φανταμενταλισμό παρά με πολιτική. (Θα ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση με  σχετικό post αργότερα, μέσα στο μήνα.)

Όχι! Είναι πολύ κρίμα να κλείσουμε το σημείωμα με την προηγούμενη παράγραφο. Έτσι λοιπόν:

Συνεχίζουμε. Με λογισμό και μ’ όνειρο!

Η εικόνα, από το worldfootballsportsnews.blogspot.com