Γιατί φάγαμε μέλι που αποδείχθηκε ότι ο Τσίπρας είχε φάει πόρτα από τον Ολάντ (όπως έδειξαν τα κρουασάν που έφαγε ο Βενιζέλος!)

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ότι αμέσως μετά τις εκλογές τής 6^ης Μαΐου στην Ελλάδα και τη Γαλλία, ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωξε να συναντηθεί με τον νεοεκλεγμένο Γάλλο Πρόεδρο. Μάλιστα, από τα γραφεία τού ΣΥΝ στην Κουμουνδούρου (το μέρος όπου, σύμφωνα με κάποιες εσκεμμένα(;) απληροφόρητες πηγές, περίπου μπαινοβγαίνουμε —lol!), φρόντισαν να προαναγγείλουν την πρόθεσή του. Η απάντηση στο σχετικό αίτημα ήταν αρνητική και η τεκμηρίωσή της ακαταμάχητη: σύμφωνα με το πρωτόκολλο, ο Πρόεδρος της Γαλλίας δεν συναντάται επίσημα με απλούς αρχηγούς.

Όμως, (πάντα υπάρχει ένα όμως σ’ αυτή τη ζωή!), στις αρχές τής εβδομάδας που τελειώνει σήμερα, αποδείχθηκε ότι ο Αλέξης Τσίπρας, τελικά, δεν είχε προσκρούσει σε κανένα πρωτόκολλο της γαλλικής Προεδρίας. Είχε προσκρούσει κατά μέτωπο, μούρη με μούρη που λένε, με τη βαριά, δρύινη εξώπορτα του Προεδρικού Μεγάρου στα Ηλύσια Πεδία! Διότι ο Γάλλος Πρόεδρος, την Τρίτη που μας πέρασε, δέχθηκε και καλοδέχθηκε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον ηγέτη τής τέως Μεγάλης ‘‘Δημοκρατικής’’ Παράταξης. Όπερ έδει δείξαι!

Το τι μέλι φάγαμε, δεν λέγεται! Όχι βέβαια επειδή στραπατσαρίστηκε η πρόσοψη του ‘‘ωραίου Αλέξη’’! Παρά το ότι δεν θα είχε κανένας από μας και πολύ τύχη, αν ‘‘κονταροχτυπιόταν’’ μαζί του για την κατάκτηση κάποιας ‘‘ωραίας ύπαρξης’’, χαιρέκακοι δεν είμαστε. Οι λόγοι τής χαράς μας ήταν καθαρά πολιτικοί.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ την παραμικρή αμφιβολία ότι η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να επιδιώξει συνάντηση με τον Φρανσουά Ολάντ, σε συνδυασμό και με την πρόσφατη εξόρμησή του σε Παρίσι και Βερολίνο, αποσκοπούσε σε δύο θετικές αναμενόμενες επενέργειες.

Η πρώτη ήταν διττή: αφ’ ενός να δείξει στους μεγάλους αριθμούς πολιτών που συσπειρώνει πια ο ΣΥΡΙΖΑ ότι ο ηγέτης τού σχήματος έχει τα κότσια να συνομιλεί ως ίσος προς ίσον με ευρωπαίους ηγέτες, ακόμα και των κυρίαρχων χωρών τής Ευρώπης και, αφ’ ετέρου, ότι διαθέτει το απαιτούμενο πολιτικό βάρος για να γίνεται αποδεκτός ως συνομιλητής από αυτούς. Η δεύτερη, να δώσει ένα πρώτο έμπρακτο δείγμα τού γιατί η ιδέα ενός από αριστερές θέσεις ορμώμενου πανευρωπαϊκού μετώπου κόντρα στην επίθεση που δέχονται οι υφιστάμενες την εκμετάλλευση τάξεις είναι ρεαλιστική.  

Επί της αρχής δεν έχουμε την παραμικρή αντίρρηση για καμία από αυτές τις επιδιώξεις. Ούτε και πιστεύουμε πως είναι παντελώς αθεμελίωτες. Αλλά, σε αυξανόμενο βαθμό, κατά τη σειρά παράθεσή τους, έχουν όλες και κάποιο ανυπέρβλητο όριο:

1. Πράγματι, ο Αλέξης Τσίπρας έχει κότσια. Όμως, τα κότσια που διαθέτει κάποιος δεν τον εξασφαλίζουν από το ενδεχόμενο να τις ...αρπάξει! Ο βολονταρισμός είναι δωρεάν. Αλλά μόνο στην ...είσοδο! Στην έξοδο καλείσαι πάντα να καταβάλεις κάποιο τίμημα. Φοβόμαστε ότι ο Τσίπρας δεν δέχθηκε με γενναιότητα (άρα και σοφία) να καταβάλει το τίμημα. Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αλλιώς την (χοντρο)πατάτα που έκανε να αποκαλέσει τον Ολάντ, έστω δυνητικά και υπό προϋποθέσεις, «Ολαντρέου». Γιατί, αν προσβλέπεις σε μια συμμαχία με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (σωστά ή λάθος, αδιάφορο εν προκειμένω), αν έχεις δημιουργήσει την εντύπωση ότι «κάτι αλλάζει στην Ευρώπη» με την εκλογή τού Ολάντ, δεν τσινάς[1] στο πρώτο σκαμπίλι σαν τον υποψήφιο μπρουτάλ εραστή που με το πρώτο όχι λέει «άντε μωρή παλιοχαμούρα, πολύ αξία σού ’δωσα»![2] Elementary, my dear Alexis!

2. Ανεξάρτητα από το προσωπικό πολιτικό βάρος τού Αλέξη Τσίπρα ή τη δημοφιλία του στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από την εκλογική δύναμη και δυναμική τού ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τον φόβο τού ευρωπαϊκού πολιτικού προσωπικού για τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει η ελληνική περίπτωση για το ευρώ, δεν παύει ο βαθμός της αποδοχής τού ηγέτη τού ΣΥΡΙΖΑ από τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια να είναι συνάρτηση και τής θέσης που κατέχει αυτή τη στιγμή η χώρα μας στην ιεραρχία τών χωρών τής ΕΕ. Δεν ξέρουμε αν ο Τσίπρας είχε την εντύπωση ότι ζητούσε να συνομιλήσει με τον Πρόεδρο απλώς μιας από τις ‘‘Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης’’. Καλού-κακού όμως θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε από εδώ ότι ζητούσε να συνομιλήσει με τον Πρόεδρο της Γαλλίας, δηλαδή ενός (καπιταλιστικού) έθνους-κράτους. Και όπως συμβαίνει με τα δάχτυλα, έτσι συμβαίνει και με τα (καπιταλιστικά) έθνη-κράτη: δεν είναι όλα ίσα! Ιδίως εκείνα που τελούν υπό οικονομική (και δικαστική!) επιτροπεία!

3. Πανευρωπαϊκό αριστερό μέτωπο; Χμ... ‘‘Κλέβοντας’’ τον Γκάντι απαντούμε: θα ήταν μια καλή ιδέα![3] Δυστυχώς, όπως όλες οι καλές ιδέες, παρουσιάζει και μεγάλες δυσκολίες. Δεν θα αναφερθούμε σε λεπτομέρειες, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Θα περιοριστούμε όμως να θυμίσουμε στον Αλέξη Τσίπρα και σε όποιον άλλο αρμόδιο του ΣΥΡΙΖΑ ότι μία από τις δυσκολίες είναι και η ανισόμετρη ανάπτυξη καθώς και οι ιστορικές ως επί το πλείστον ιδιομορφίες του εργατικού κινήματος που παρατηρούνται από χώρα σε χώρα τής ΕΕ. Μπορεί να είμαστε όλοι Ευρωπαίοι, αλλά δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Ο πολιτικός σεισμός με τον οποίο ισοδυναμεί το αποτέλεσμα των εκλογών τής 6^ης Μαΐου στην Ελλάδα δεν έχει την ίδια ένταση με αυτόν που προξένησαν οι εκλογές στη Γαλλία. Στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση: αν ο πρώτος, στην κλίμακα των πολιτικών Ρίχτερ, ήταν 6άρης, ο δεύτερος ίσα που κούνησε τη βελόνα. Μπορεί να μην είναι ακριβώς αέρας κοπανιστός, όπως είπε η Αλέκα Παπαρήγα. Είναι όμως πολύ περισσότερο αέρας κοπανιστός, παρά ‘‘τυφώνας Ολάντ’’! Ας μη φαντασιώνονται λοιπόν ένα αριστερό πανευρωπαϊκό μέτωπο με τον Ολάντ σημαιοφόρο και επί κεφαλής (τον Ολάντ που επιμένει στο μαστίγιο της τήρησης των δεσμεύσεων τού μνημονίου με λίγο περισσότερο καρότο ‘‘ανάπτυξης’’, όπως και ο ηγέτης τών Γερμανών σοσιαλδημοκρατών...). Ο ίδιος ο Γάλλος Πρόεδρος έδειξε με απόλυτη σαφήνεια ποιων πολιτικών δυνάμεων θέλει να είναι σημαιοφόρος, δεχόμενος μετά χαράς τον Ευάγγελο Βενιζέλο,[4] αφού πρώτα είχε στείλει άρον-άρον τον Τσίπρα στον οδοντίατρο! Και η γαλλική Αριστερά, με υποδιπλάσια εκλογικά ποσοστά από τη δική μας, δεν βλέπει ούτε τη σκόνη μας! Δεν θα κάνουμε ...ανάποδη πορεία προς τα πίσω για να μας ...προλάβουν οι βραδυπορούντες Γάλλοι σύντροφοι. Εμείς ξεμπερδέψαμε με το δικό μας ΠΑΣΟΚ. Να κόψουν το λαιμό τους και να ξεμπερδέψουν κι αυτοί με το δικό τους.[5] Μετά, το συζητάμε και το πανευρωπαϊκό μέτωπο!

ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ, γιατί φάγαμε μέλι με το ‘‘πάθημα’’ του Αλέξη Τσίπρα. Γιατί φάνηκαν τα όρια που έχουν σήμερα οι ευρωπαϊκοί στρατηγικοί προσανατολισμοί του ελληνικού αριστερού κινήματος. Θα ανοίξουμε σαμπάνιες όταν αισθανθούμε πως έχουν αντληθεί και τα ανάλογα μαθήματα. Να υποθέσουμε ότι  αυτός είναι ο λόγος που έπεσε μουγκαμάρα για το γεγονός σε γνωστά στέκια τού ΣΥΝ («Αυγή», Red Notebook, Left), σε αντίθεση με τις θριαμβολογίες (χωρίς τήρηση των αποστάσεων ασφαλείας...) για την ήττα τού σαρκοζισμού; Να υποθέσουμε δηλαδή ότι το μελετάνε το πράγμα;

Μακάρι!

[1] Για να δείξεις, ίσως, ότι είσαι αριστερός και όχι σοσιαλδημοκράτης; Υπάρχουν άλλα και πολύ πιο λαμπρά πεδία δόξης γι’ αυτό...

[2] Για να μην αναφερθούμε στην άφθονη τροφή την οποία  προσέφερε στους εγχώριους ‘‘παπαγάλους’’, πράσινους και μπλε, να εξεπολύσουν τους προπαγανδιστικούς μύδρους τους για τον «ανεύθυνο Τσίπρα» (λέγε με ΣΥΡΙΖΑ) που επιτίθεται «στους καλύτερους συμμάχους τής Ελλάδας, υπονομεύοντας τη θέση τής χώρας»...

[3] Ρώτησε κάποιος τον Γκάντι: «Τι γνώμη έχετε για τον δυτικό πολιτισμό;». Κι εκείνος απάντησε: «Θα ήταν μια καλή ιδέα». (Το αναφέρει ο Ιμάνουελ Βαλερστάιν σε κάποιο δοκίμιό του.)

[4] Ως φανατικός ‘‘αντισταλινικός’’, μπορούσε ποτέ να μην υποστηρίξει τους πραγματικούς (αστικο)δημοκράτες;

[5] Για να τα λέμε όλα, χλωμό το βλέπουμε, όπως εξηγούσαμε εδώ.

Η photo είναι από το gossip-shopping.blogspot.com. Η ‘‘οδοντοτεχνία’’, δική μας.