Τι το θέλουμε το έθνος και δική του να 'χει γη; Να 'χει τόπο να πατήσει η σημαία η ερυθρή!

Ακόμα και για έναν άνθρωπο που δεν ξέρει παρά μόνο την αριστερή αλφαβήτα και δεν έχει διαβάσει κανένα άλλο βιβλίο αριστερής θεωρίας εκτός από το Μανιφέστο τού Κομμουνιστικού Κόμματος, με την προϋπόθεση όμως να το έχει κατανοήσει, η απάντηση που πρέπει να δίνει σε τελική ανάλυση στο ερώτημα τι το θέλουμε το έθνος-κράτος εμείς οι αριστεροί πρέπει να είναι αυτή: το θέλουμε επειδή μάς είναι απαραίτητο για την αλλαγή παραγωγικού και κοινωνικού υποδείγματος από καπιταλιστικό σε σοσιαλιστικό, ανεξάρτητα από τους τρόπους ή τους χρόνους με τους οποίους θα συντελεστεί αυτή η αλλαγή —μη μπλέξουμε σ’ αυτή την κουβέντα. Και γιατί μάς είναι απαραίτητο; Γιατί ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, είτε τον εξετάσουμε από πλευράς λειτουργίας τών παραγωγικών δυνάμεων (παραγωγική διαδικασία αυτή καθ’ αυτήν), είτε τον δούμε από πλευράς παραγωγικών σχέσεων, χρειάζεται τις ίδιες προϋποθέσεις που συνέτρεξαν προκειμένου ο καπιταλισμός να καταστεί βιώσιμος και να αναπτυχθεί παραπέρα —φυσικά, όχι για τους ίδιους λόγους ως επί το πλείστον. Έτσι:

Έναν ενιαιοποιημένο τόπο, εντός τού οποίου απαγορεύονται οι εξοντωτικές συγκρούσεις αφού «όλοι είμαστε αδέρφια», χρειάστηκε ο καπιταλισμός, το ίδιο ακριβώς χρειάζεται και ο σοσιαλισμός (εδώ έχουμε πλήρη ταύτιση: κάθε εγκατεστημένο και κυρίαρχο σύστημα απεχθάνεται τους εμφυλίους). Μία μίνιμουμ οριοθετημένη με σύνορα εδαφική έκταση με τον ανάλογο πληθυσμό χρειάστηκε ο καπιταλισμός για να δημιουργήσει στο απαιτούμενο μέγεθος την απαραίτητη για τη λειτουργία του αγορά (τα εργοστάσια υφαντουργίας τού Μάντσεστερ είχαν πολύ μεγαλύτερη παραγωγική δυνατότητα από τις ανάγκες τής αγοράς τού Μάντσεστερ, άρα η μεγάλη εθνική αγορά τούς ήταν απαραίτητη), η ίδια εδαφική έκταση είναι απαραίτητη και στο σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής για να εξασφαλίσει μία μίνιμουμ επάρκεια αγαθών στους ανθρώπους που θα αποφασίσουν να αναπαράγουν τη ζωή τους με συλλογικό και συνεργατικό πνεύμα (το συγκρότημα της πρωτεύουσας δεν παράγει λάδι, ούτε προσφέρεται για εκτροφή αιγοπροβάτων, η Σητεία δεν βγάζει βωξίτη ή καπνά και η Ξάνθη και το Αγρίνιο δεν διαθέτουν εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρισμού ή διυλιστήρια για βενζίνη 98 οκτανίων). Ενιαία γλώσσα, παιδεία και ιδεολογία χρειάστηκε η αστική ταξική κοινωνία, ενιαία γλώσσα, παιδεία και ιδεολογία θα χρειαστεί και η εργατική ταξική κοινωνία.

Δεν ξέρουμε σε πόσους από εκείνους που θα τύχει να διαβάσουν αυτές τις γραμμές θα φανούν τα παραπάνω κοινότοπα ή αυτονόητα και θα σκεφτούν πως κομίζουμε γλαύκα εις Αθήνας. Μακάρι να είναι πολλοί —αν και συχνά εμείς οι αριστεροί έχουμε το ελάττωμα να μπλεκόμαστε σε ατέρμονες βαθυστόχαστες συζητήσεις περί τού φύλου τών αγγέλλων (ή, εν προκειμένω, τι έγινε πρώτα: η κότα τού εθνικισμού ή το αυγό τού έθνους) και να παραβλέπουμε τα ουσιώδη και προφανή. Είμαστε πάντως υποχρεωμένοι να προειδοποιήσουμε όσους και όσες από εμάς δεν έτυχε να δουν μέχρι τώρα το εθνικό ζήτημα από αυτή την οπτική γωνία και τους φανεί λογική και σκέφτονται να την υιοθετήσουν ότι μπλέκουν σε μεγάλους μπελάδες, αφού κάθε φορά που θα την εκφράζουν δεν θα ξέρουν από πολιτική μεριά τούς έρχονται!

Οι δεξιοί θα τους κατηγορούν για κυνική και εργαλειακή αντιμετώπιση του «ιερού των Ελλήνων έθνους». Οι κεντρώοι θα τους καταγγέλλουν ισχυριζόμενοι ότι έχουν την ίδια μούρη με τους δεξιούς που θέλουν κι εκείνοι το έθνος δικό τους. Οι φιλελεύθεροι θα τον λοιδορούν: «Ποιο έθνος και περσινά ξινά σταφύλια; Η παγκοσμιοποίηση απελευθέρωσε τους ανθρώπους από τα εθνικά δεσμά τους! Ήδη κινούμεθα στον μεταεθνικό αστερισμό [Σ.σ.: ναι, οι φιλελεύθεροι διαβάζουν Χάμπερμας]  κι εσύ, καημένε, έχεις μείνει ακόμα στην εποχή μετά τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο;». Κόλαση. Κόλαση που θα μοιάζει όμως με τη Γη τής Επαγγελίας μπροστά σε αυτά που θα ακούσουν από τις διάφορες φυλές τής Αριστεράς! Πάρτε να ’χετε:  

Από «σταλινοεθνίκια» (αυτό θα το υποστηρίξει η αναρχία και τα διάφορα παρακλάδια της: νεοαναρχικοί, αναρχοαυτόνομοι, αμεσοδημοκράτες, κοινοτιστές, κ.λπ.), μέχρι «εθνοκομμουνιστές», οπαδούς τής «σταλινικής θεωρίας τού σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα» και «αριστεροπατριώτες» —εννοώντας κατά βάθος «αριστεροφασίστες». Αυτά τα τελευταία θα σας τα πετάξουν κατακέφαλα οι πάσης φύσεως «ευρωπαϊστές» ή/και «ultra διεθνιστές», μαζί με κάμποσα τσιτάτα τής Ρόζας και τού Τρότσκι. Κι αν μετά από όλα αυτά ψυχορραγείτε ακόμα, θα σας αποτελειώσουν με το αμείλικτο (πλην αποσπασμένο από τη νοηματική του ενότητα, άρα προϊόν ‘‘μοντάζ’’)  «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα!» και θα δείτε τα ραδίκια ανάποδα (πολιτικά πάντα μιλώντας).

Έτσι πάνω-κάτω έχουν τα πράγματα κι αυτά περίπου σάς περιμένουν αν καταλήξετε ότι τα είπαμε καλά και θα τα λέτε κι εσείς έτσι. Εμείς είμαστε τελειωμένοι εδώ και πολύ καιρό. Μας έχουν θάψει από χρόνια κι έχει γίνει και η εκταφή μας, αφού κλείσαμε τριετία προ πολλού —σε λιγότερο από δύο μήνες συμπληρώνουμε πενταετία. Εσείς, τι να σας πούμε; Μήπως θέλετε να το ξανασκεφτείτε;

Στη φωτογραφία, Επονίτες και Ελασίτες γιορτάζουν την Πρωτομαγιά τού 1944 κάπου στην ελεύθερη Ελλάδα. Από το kokkinosfakelos.blogspot.gr. (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων καλόπιστωνν ή εκ του πονηρού, να διευκρινίσω ότι με την επιλογή τής φωτογραφίας δεν υποδηλώνεται η συμφωνία μας με στρατηγικές που επιδιώκουν τη δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ, ως απάντηση στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Απλούστατα, η συγκεκριμένη φωτογραφία ήταν η μόνη που βρήκα με τις δύο σημαίες δίπλα δίπλα.)