Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμούν οι Λιάνες τα νταούλια...

Δεν ξέρουμε πόσοι από τα μέλη, τους οπαδούς και τους φίλους τού ΚΚΕ σκέφτηκαν, με αφορμή το τελευταίο της ‘‘κατόρθωμα’’ να δικάσει και να καταδικάσει τον Αλέξη Τσίπρα σε μία υποδειγματική δίκη ανύπαρκτων προθέσεων, αποκαλώντας τον μάλιστα και «τσογλάν μπόυ», ότι πολύ συχνά τα καμώματα της Λιάνας Κανέλλη εκθέτουν το κόμμα τους και πλήττουν τα καλώς εννοούμενα πολιτικά συμφέροντά του (ξέρουμε όμως ότι, από όσους το σκεφτούν, ούτε ένας δεν πρόκειται να το παραδεχθεί δημόσια —είναι αυτή η ‘‘ιδιότυπη’’ αντίληψη περί δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που έχουν και η οποία τούς απαγορεύει μία τέτοια παραδοχή…). Την προσπάθειά μας πάντως για να πείσουμε όσο γίνεται περισσότερους πως αυτό ακριβώς συμβαίνει θα την κάνουμε. Ευτυχώς, δεν απαιτείται παρά ελάχιστη —ευτυχώς γιατί το θέμα είναι θλιβερό και σου έρχεται να πεις «μάνα γιατί με άφησες να γίνω αριστερός» και να προσπαθήσεις να το ξεχάσεις.

Πώς ξεκίνησε η Τσιπριάδα με αφορμή το ντοκυμαντέρ που γυρίστηκε στην προεκλογική περίοδο των διπλών εκλογών τού 2012; Ξεκίνησε όταν ο Άρης Δημοκίδης, σταθερός συνεργάτης τής LIFO και αναλόγων προσόντων με αυτό το προπύργιο της έντυπης και ηλεκτρονικής ‘‘προωθημένης’’ ‘‘πολιτικής’’ ‘‘σκέψης’’, ανέβασε μία ανάρτηση στην οποία παρέθετε τις εντυπώσεις του από το ντοκιμαντέρ (προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και ο Δημοκίδης, προφανώς, ήταν ένας από τους θεατές). Για την επίμαχη σκηνή, στη διάρκεια της οποίας η κάμερα καταγράφει τις αντιδράσεις τού Αλέξη Τσίπρα όταν βλέπει το επεισόδιο Δούρου – Κανέλλη – Κασιδιάρη, γράφει τα εξής:

Από τα highlight της ταινίας είναι η αντίδρασή του όταν βλέπει για πρώτη φορά το επεισόδιο Κασιδιάρη, Κανέλλη, Δούρου. «Αυτός είναι ψυχασθενής», λέει καθώς περιμένει να το δει στην τηλεόραση. Και έχει δίκιο. Με το που ολοκληρώνεται το επεισόδιο, και η Κανέλλη έχει φάει τα χαστούκια, ο Τσίπρας γελάει δυνατά. Και λέει κάτι του στυλ: «Σηκώθηκε η άλλη πρώτη ε;» (εννοώντας την Κανέλλη). Δεν είναι η καλύτερη αντίδραση που θα μπορούσε να καταγραφεί on camera. Το να βλέπεις μια βιαιοπραγία και να γελάς, και να τονίζεις κιόλας ότι η Κανέλλη έκανε πρώτη κίνηση ‘‘εναντίον’’ του Κασιδιάρη δεν ήταν αυτό που θα περίμενα, εικάζω όμως ότι ήταν απ’ το σοκ και την αμηχανία και την έκπληξη του Τσίπρα, ή ότι δεν κατάλαβα καλά εγώ. Λίγο μετά ξαναλέει για τον Κασιδιάρη, «Καλά, ο τύπος είναι ψυχασθενής».

Τι μας λέει εδώ ο Άρης Δημοκίδης; Μας λέει τρία πράγματα. Το ένα είναι ασαφές, το άλλο αντιφατικό και το τρίτο παντελώς αυθαίρετο.

Η ασάφεια εντοπίζεται στο σημείο που γράφει «[κ]αι [0 Τσίπρας] λέει κάτι του στυλ». Κάτι. Δεν μας μεταφέρει τα ακριβή λόγια τού Τσίπρα.  

Η αντιφατικότητα κάνει την εμφάνισή της όταν από τη μια ισχυρίζεται ότι ο Τσίπρας «γελάει δυνατά» (κάτι που παραπέμπει σε πηγαίο γέλιο ως αντίδραση σε μία όντως αστεία σκηνή) και από την άλλη γράφει «εικάζω όμως ότι ήταν απ’ το σοκ και την αμηχανία και την έκπληξη του Τσίπρα». Πώς ένα τέτοιο «δυνατό γέλιο» (που, επαναλαμβάνω, παραπέμπει σε πηγαία αντίδραση ύστερα από τη θέαση μιας όντως αυθεντικά αστείας σκηνής) μπορεί να αποδοθεί σε αμηχανία και έκπληξη, όπως εικάζει ο Δημοκίδης λίγες αράδες παρακάτω; Ρωτήστε το ‘‘τρομερό’’ παιδί τής LIFO (που εδώ, για να τα λέμε όλα, σύμφωνα τουλάχιστον με ό,τι προλαβαίνουμε να δούμε από την επίμαχη σκηνή στο trailer τού ντοκιμαντέρ, αποδεικνύεται και ψευτράκος: δεν υπάρχει κανένα «δυνατό γέλιο» τού Τσίπρα παρά μόνο το αχνό μισοχαμόγελο της έκδηλης αμηχανίας).

Η αυθαιρεσία στις εκτιμήσεις του εκδηλώνεται φαντασμαγορικά όταν από τη φράση τού Τσίπρα, που δεν τη θυμάται ακριβώς αλλά στο περίπου, «[σ]ηκώθηκε η άλλη πρώτη ε;» βγάζει το συμπέρασμα πως ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιρρίπτει ευθύνες στην Κανέλλη στη βάση τού ότι εκείνη πρώτη ήρξατο χειρών αδίκων. Φυσικά, το συμπέρασμά του είναι σαθρό εκ θεμελίων! Γιατί αυτό που είπε ο Τσίπρας είναι μία κουβέντα που ταιριάζει απόλυτα με έκφραση έκπληξης (μια γυναίκα και να τα βάζει με έναν τραμπούκο!;), η οποία, βέβαια, έκπληξη ελάχιστα απέχει (αν απέχει) από θαυμασμό για τη γενναία πράξη τής Κανέλλη.

Θέλετε και το κερασάκι στην τούρτα που μας σέρβιρε ο Δημοκίδης, παρασκευασμένη με βασικά υλικά τις μπαρούφες του, και το οποίο καθιστά σε τελική ανάλυση περιττές όλες αυτές τις τεχνικές αναλύσεις κειμένου; Θα το έχετε.

Λέει όσα λέει, αλλά δεν παίρνει την ευθύνη για τίποτε από όσα λέει! Γιατί φροντίζει να κλείσει τη διήγηση των εικασιών του κρατώντας μία μεγαλοπρεπή πισινή! Αυτήν: Ίσως «[…] δεν κατάλαβα καλά εγώ»!!! Πιάσταυγόκαικούρευτο…

Το έπιασε και το κούρεψε η Λιάνα Κανέλλη! Η οποία, χωρίς καν να έχει δει την επίμαχη σκηνή όπως παρουσιάζεται στο ντοκιμαντέρ, χωρίς έστω να κρατήσει την πισινή που κράτησε ο ‘‘γίγαντας’’ της δημοσιογραφίας Άρης Δημοκίδης, ‘‘εξιχνίασε’’ τις προθέσεις τού Τσίπρα και εκτόξευσε τις ιερεμιάδες της εναντίον του, επειδή τάχα «το έριξε στην πλάκα» και «της έριξε τις ευθύνες» —παραμύθια για μικρά παιδιά και κουφιοκεφαλάκηδες Κουκουέδες. Και μετά; Μετά, όποιον πάρει ο Χάρος! Δηλαδή το …ΚΚΕ! Το οποίο λούζεται για άλλη μία φορά τις συνέπειες των εξωφρενικά βλακωδών ισχυρισμών τής συντρόφισσας-βουλευτίνας-ταλιμπάν, εις βάρος τής σοβαρότητας, τού κύρους και της κομμουνιστικής ηθικής που πρέπει να χαρακτηρίζουν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα...

ΥΓ Άκουσα ζωντανά και είδα και στο διαδίκτυο καλόπιστες ενστάσεις για τη ‘‘χαμογελαστή’’ αντίδραση του Τσίπρα. Τις συμμερίζομαι. Ένας ηγέτης τής Αριστεράς και εν δυνάμει πρωθυπουργός πρέπει να ξέρει ότι η εικόνα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει (ιδίως αν υποστηρίζεται και από γλώσσες τύπου Κανέλλη). Και πρέπει ακόμα να ξέρει ότι στα πολιτικά ντοκιμαντέρ, που δεν υπάρχει σκηνοθέτης με την κλασική έννοια, πρέπει ο ίδιος να σκηνοθετεί τον εαυτό του. Με το ανώτατο στάδιο τής σκηνοθεσίας να είναι το ξαναγύρισμα μιας σκηνής που, πέρα από τις δικές σου προθέσεις, αλλά εξ αιτίας τών προθέσεων κάποιων άλλων, μπορεί να αποδειχθεί προβληματική...