Είναι ο Νίκος Δήμου ένας ‘‘σταλίνας’’ τού κερατά, ή εμείς το ρίξαμε ξαφνικά στις φιλελεύθερες πιρουέτες;

Το έχω ψαρέψει εδώ και κάμποσες μέρες το ‘‘λαυράκι’’, αλλά το φύλαγα για σήμερα, που είναι η επέτειος του θανάτου τού Μεγάλου Κακού κατά τη φιλελεύθερη μάντρα ή του Αποδιοπομπαίου Τράγου για το μεγαλύτερο τμήμα τής Αριστεράς, επάνω στον οποίο φόρτωσε όλες τις αμαρτίες της, πραγματικές και φανταστικές: του Ιωσήφ Στάλιν.

Το ‘‘λαυράκι’’ δεν είναι παρά ένα παλιότερο άρθρο τού Νίκου Δήμου (κάποιο λόξυγκα θα έχει με δύο απανωτές αναρτήσεις κομμένες πάνω του), στο οποίο πλέκει το εγκώμιο του Κεμάλ Ατατούρκ με τρόπο που θα ζήλευε κι ο πιο ορκισμένος Τούρκος κεμαλικός. Αυτό βέβαια δεν είναι προς ψόγο. Ο Κεμάλ ήταν εκείνος που έστησε στα πόδια της τη νεότερη Τουρκία μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας της και έβαλε τις βάσεις για το σύγχρονο έθνος-κράτος της και μόνο οι τυφλωμένοι από εθνικιστιστικά αντιτουρκικά συναισθήματα δεν του το πιστώνουν αυτό. Άρα ουδέν μεμπτό  στο θαυμασμό που επιδεικνύει ο Νίκος Δήμου. Υπάρχει όμως κάτι άλλο που προκαλεί εντύπωση στο άρθρο του. Για να είμαι πιο ακριβής: προκαλεί εντύπωση μόνο στους καλόπιστους μεν, πλην όμως αφελείς ανθρώπους, που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, παίρνοντας τοις μετρητοίς τις κούφιες φιλελεύθερες ρητορείες και τούς υποκριτικούς όρκους τών ‘‘επιτήδειων’’ (καλή ώρα, Νίκος Δήμου) στη «δημοκρατική διακυβέρνηση σύμφωνα με τις αξίες τού Διαφωτισμού και της αστικής φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» και τις αντίστοιχες κατάρες για «κάθε είδους ολοκληρωτισμούς». Δεν χρειάζεται να παραθέσω όλο το κείμενο του Νίκου Δήμου (όποιος θέλει μπορεί να το διαβάσει εδώ). Αρκούν μόνο οι δύο πρώτες παράγραφοι για να καταδειχθεί το εντυπωσιακό τού άρθρου του —είπαμε: για όσους θα εντυπωσιαστούν· σ’ εμάς μόνο καγχασμούς προκάλεσε:

Τις τελευταίες μέρες σκέπτομαι τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Τι άθλο έκανε ο άνθρωπος! Πήρε ένα κράτος από τα βάθη του Μεσαίωνα και το έφερε στη νεωτερικότητα. Πήρε ένα κράτος από τα βάθη της Ασίας και το έφερε στην Ευρώπη. Μέσα σε ούτε δυο δεκαετίες. Και τώρα το κράτος αυτό είναι στους G20 κι εμείς στα Τάρταρα.

Ξέρω, στους Έλληνες δεν αρέσει να μνημονεύεται ένας Τούρκος —και μάλιστα ο Κεμάλ. Και γνωρίζω ήδη όλες τις αντιρρήσεις που θα μου φέρουν: πως ήταν εχθρός μας, ότι ήταν δικτάτορας, πως οι μεταρρυθμίσεις του αλλοιώθηκαν από τους διαδόχους του, κ.λπ. Τα ξέρω όλα και, παρ’ όλα αυτά, θεωρώ το έργο του τεράστιο. Και οι Έλληνες καλά θα έκαναν, αντί να ρουφάνε τα τούρκικα σίριαλ και να μαθαίνουν τα πάντα για τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή, ν’ ασχοληθούν λίγο με αυτόν το Μεγάλο Μεταρρυθμιστή, τώρα που έχουμε απόλυτη ανάγκη από μεταρρυθμίσεις.

Σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά; Μήπως σας θυμίζουν κάποια ανάλογη επιχειρηματολογία που μερικοί (όχι πολλοί) αριστεροί καταθέτουν για την περίπτωση Στάλιν χωρίς να τον δοξολογούν, αλλά και χωρίς να τον καταριούνται, για να αντικρίσουν αμέσως μετά τους φιλελεύθερους μύδρους να εξαπολύονται κατά πάνω τους επί ‘‘σταλινισμώ’’ —και μάλιστα στη χειρότερη εκδοχή του, αυτή που τους κατατάσσει αυτομάτως στην κατηγορία τών «αμετανόητων»; Δεν μπορεί να μη σας θυμίζουν. Απλώς, για να το διασκεδάσουμε λίγο, επιτρέψτε μου, μέρα που είναι σήμερα, να κάνω ακόμα πιο εναργή την ανάμνησή σας επαναλαμβάνοντας αυτές τις δύο παραγράφους με τις απαραίτητες αντικαταστάσεις και προσαρμογές:

Σήμερα, στις 5 Μαρτίου, σκέπτομαι τον Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι (Στάλιν). Τι άθλο έκανε ο άνθρωπος! Πήρε ένα κράτος από τα βάθη του Μεσαίωνα και το έφερε στη νεωτερικότητα. Πήρε ένα κράτος από τα βάθη της Ασίας και το έφερε στην Ευρώπη. Μέσα σε ούτε δυο δεκαετίες. Και το κράτος αυτό έγινε η μία από τις δύο Υπερδυνάμεις.

Ξέρω, στους φιλελεύθερους δεν αρέσει να μνημονεύεται ένας κομμουνιστής —και μάλιστα ο Στάλιν. Και γνωρίζω ήδη όλες τις αντιρρήσεις που θα μου φέρουν: πως ήταν ο Μεγάλος Κακός, ότι ήταν δικτάτορας, πως οι μεταρρυθμίσεις του αλλοιώθηκαν από τους διαδόχους του, κ.λπ. Τα ξέρω όλα και, παρ’ όλα αυτά, θεωρώ το έργο του τεράστιο. Και οι φιλελεύθεροι καλά θα έκαναν, αντί να ρουφάνε τις αμερικάνικες ταινίες και να μαθαίνουν τα πάντα για τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ν’ ασχοληθούν λίγο με αυτόν το Μεγάλο Μεταρρυθμιστή που έκανε την πατρίδα του από ημιφεουδαρχική και έως εξαθλίωσης καθυστερημένη την πρώτη χώρα που έστειλε άνθρωπο στο Διάστημα.

Και τώρα, επιστρέψτε στον τίτλο μας και πείτε μας: ο Νίκος Δήμου είναι που μας βγήκε από το πουθενά ‘‘σταλίνας’’ ή είμαστε εμείς που σας προκύψαμε στα καλά τού καθουμένου φιλελέδες; Ρητορικό το ερώτημα. Είμαστε σίγουροι ότι το ξέρετε καλύτερα από εμάς:

Στο τέλος τής ημέρας, όταν τα μυστικιστικά και ηθικιστικά πέπλα τής ιδεολογίας τού αστικού φιλελευθερισμού έχουν ξεσκιστεί κι έχουν γίνει κουρέλια από τους ανέμους τής πραγματικής ζωής, το ένα και μοναδικό ερώτημα που ζητά απάντηση είναι η πλευρά με την οποία επιλέγει κανείς να είναι. Στην προκείμενη περίπτωση, κι εσείς κι εμείς τυχαίνει να είμαστε από εδώ. Οι Νίκοι και οι Δήμοι τυχαίνει να βρίσκονται απέναντι.

Αυτοί τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας!