«Ολοβραδίς το γκρέμιζαν, τη μέρα ξαναστηόταν!»

Προχθές το βράδυ, στο Χάρκοβο, εθνικιστές  γκρέμισαν ένα μεγάλο άγαλμα του Λένιν. «Εθνικιστές»... Χμ... Έτσι τους αποκαλούν τα ΜΜΕ (συμπεριλαμβανομένης και της Αυγούλας-γυριστρούλας), κάνοντας το χατίρι τού Μιχαλολιάκου και των άλλων ‘‘παιδιών’’ που επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως «Έλληνες εθνικιστές» (έρημε Ίωνα...). Έλα όμως που εμείς είμαστε σίγουροι ότι ανάμεσά τους βρίσκονταν και ένα σωρό «αντισταλινικοί δημοκράτες», καθώς και «ριζοσπάστες αριστεροί αντισταλινικοί» —τύπου Ηλία Κανέλλη, Διονύση Γουσέτη, ή Λεωνίδα Χατζηπροδρομίδη—, που ξέρουν πολύ καλά ότι ο γνήσιος και συνεπής «αντισταλινισμός» είναι μόνο αυτός που καταλήγει μπροστά στον τάφο τού Μαρξ για να τον συλήσει, αφού πρώτα κάνει μια στάση για να ‘‘περιποιηθεί’’ τον Λένιν.

Δεν πα’ να γκρεμίζετε τα αγάλματά του! Οι γιαγιάδες που γονάτιζαν και σταυροκοπιόντουσαν στο ξόδι του, όταν κατέβαινε τον γαλάζιο Δούναβη, μπορεί να έχουν πεθάνει πια. Μα άφησαν πίσω τους εγγόνια που κι αυτά θα αφήσουν πίσω τους άλλα παιδιά κι εκείνα με τη σειρά τους άλλα, στις γενεές τών γενεών. Και θα μαζέψουν τα κομμάτια του από τα χιλιάδες γκρεμισμένα και σπασμένα αγάλματα και θα τον ξαναστήσουν όρθιο, με το βλέμμα του φωτιά και το χέρι του να δείχνει το Μέλλον...

Επί τής διαδικασίας

Έχω παρακαλέσει πολλές φορές και στο παρελθόν μέσω διαφόρων σχολίων, και θα παρακαλέσω ακόμα μία φορά, πρωτοσέλιδα: Μην παίρνετε ψευδώνυμα συγκυριακά τής εκάστοτε ανάρτησης, γιατί αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αλλάζετε κάθε φορά το ψευδώνυμό σας, ανάλογα με το point που θέλετε να κάνετε. Αλλά έτσι δεν γίνετε δουλειά, αφού δεν μπορούμε να ‘‘τσεκάρουμε’’ ούτε εμείς ούτε οι αναγνώστες αυτά που λέει σήμερα κάποιος με το ψευδώνυμο Χ, σε αντιπαραβολή με όσα έλεγε χτες με το ψευδώνυμο Ψ. Συνεπώς: Διαλέξτε ένα ψευδώνυμο «παντός καιρού» με το οποίο θα εμφανίζεστε πάντα εδώ.

Δεν θα παρακαλέσω άλλη φορά. Ούτε πρωτοσέλιδα, ούτε στα ‘‘ψιλά’’ γράμματα ενός σχολίου. Όταν φτάσω στο αμήν με αυτή τη μαλακισμένη (σόρυ κιόλας!) συνήθεια, θα καταφύγω στο μόνο μέσο που μου έχει απομείνει για να κρατηθεί αυτό το τσαρδί στοιχειωδώς λειτουργικό: στη διαγραφή σχολίων με ‘‘περίεργα’’ ψευδώνυμα όπως  αυτά που ανέφερα —ή σαν αυτά για τα οποία θα κάνω λόγο τώρα: όχι μόνο ευκαιριακά και μιας χρήσης, αλλά, επιπλέον, και εμπρηστικά ή προβοκατόρικα (με την κακή έννοια). 

Μιλημένα, ξηγημένα!

Πώς να κατορθώνετε να κλειδώνετε ένα συρτάρι και να προλαβαίνετε να πετάτε μέσα το κλειδί; Διαβάζετε – διαδίδετε Αριστείδη Μπαλτά!

Στη χθεσινή Αυγή, ο Αριστείδης Μπαλτάς, ο Νέστορας της φράξιας των κομμουνιστών-φιλοσόφων τού ΣΥΡΙΖΑ, πετυχαίνει το μέχρι τώρα ακατόρθωτο. Να υπερασπιστεί την αριστερή αντιπολίτευση του Τρότσκι, του Μπουχάριν και της Κολοντάι, την ίδια στιγμή κατά την οποία ρίχνει στο πυρ το εξώτερον —με κατασκευασμένες κατηγορίες τόσο υψηλής μαεστρίας, που θα έκαναν τον Βισίνσκι να σκάσει από τη ζήλια του!— την αριστερή αντιπολίτευση του Λαφαζάνη, του Σαπουνά και του Κουβελάκη! Να γιατί τους γουστάρουμε όλους αυτούς τους σταλινικά αντισταλινικούς (το σχήμα δουλεύει και αντιστρόφως: αντισταλινικά σταλινικούς· μη το δοκιμάσετε όμως στον Λένιν: ο αντιλενινισμός τους δεν συνοδεύεται από κανενός είδους λενινισμό). Τους γουστάρουμε για τη θαυμαστή ικανότητά τους να χορταίνουν ένα σκύλο, διατηρώντας ταυτόχρονα την πίτα ολόκληρη! Για την απαράμιλλη δεξιοτεχνία τους να παρασκευάζουν με τα ίδια ακριβώς υλικά και γιουβέτσι και κοκορέτσι! Και για το ηράκλειο κατόρθωμά τους να γίνονται καταγέλαστοι, μιλώντας απολύτως σοβαρά!

ΥΓ Αφήνουμε ασχολίαστα κάποια άλλα σημεία από το άρθρο τού Αριστείδη Μπαλτά, τα οποία, αν και διατυπώνονται επίσης απολύτως σοβαρά, δεν βγάζουν καθόλου γέλιο, αλλά, αντίθετα, οδηγούν σε μαύρες σκέψεις...

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Αριστερή αντιπολίτευση;

Ο όρος «αριστερή αντιπολίτευση» έχει σαφή ιστορική αναφορά. Αφορά μια κρίσιμη περίοδο της σοβιετικής ιστορίας παραπέμποντας σε δυνάμεις που διαφωνούσαν ενόσω μετείχαν στην άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Διαφωνίες επί του συγκεκριμένου: η αντιπολίτευση διαπερνούσε το φράγμα των οργάνων όταν έκρινε ότι μια αλληλουχία μέτρων συγκροτούσε διαφορετική πολιτική γραμμή από εκείνη που είχε αρχικά διαμορφώσει το κοινό πλαίσιο. Και επιχειρηματολογούσε δημόσια επιδιώκοντας να πείσει την κοινωνία. Όχι τον εαυτό της.

«Αριστερές αντιπολιτεύσεις» επί του εκάστοτε συγκεκριμένου οφείλουν να θεωρούνται ευλογία. Αλλά όχι όταν κρύβονται πίσω από συνθήματα - προσχήματα που εξόφθαλμα δεν ενδιαφέρονται να πείσουν

Σήμερα ο όρος έχει αλλάξει περιεχόμενο. Η Αριστερά έχει διασπαστεί σε μύρια κομμάτια, με το καθένα να αυτοσυστήνεται σιωπηρά ως η «αριστερή αντιπολίτευση» των υπολοίπων. Γιατί, βέβαια, κανένα δεν αποδέχεται να τοποθετηθεί ‘‘δεξιότερα’’ των άλλων. Το απαιτεί, φαίνεται, η νομή της κληρονομιάς του Μαρξ. Περίπου όπως η νομή της κληρονομιάς του Μεγάλου Αλεξάνδρου καθιστούσε μάλλον αναπόφευκτη τη διαμάχη των επιγόνων. Αναλογία εξωφρενική; Ίσως αλλά παρασύρθηκα από τον κ. Σαμαρά που μας θυμίζει, μέρες που’ ναι, τον στρατηλάτη.

Σε όσα αφορούν την Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ ιδρύθηκε ως δύναμη κεντρομόλος. Σεβόμενος ιστορικές και ιδεολογικές ευαισθησίες και αρνούμενος να υποτάξει την εσωτερική λειτουργία του στη δύναμη των αριθμών, επιδιώκει να υπερβεί την πολυδιάσπαση και να ανοίξει δρόμο στην Αριστερά του 21ου αιώνα. Το ίδιο επιδιώκει, εκτιμώ, και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι επαναστατική. Μάλλον ούτε προεπαναστατική. Άρα κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να προκύψει παρά διά της κοινοβουλευτικής οδού. Υπό συνθήκες όπου δεν ηγεμονεύει το αριστερό φρόνημα, αλλά μάλλον το «να φύγουν αυτοί και βλέπουμε». Με όσα έπονται ως προς ό,τι η ίδια θα κληθεί να αντιμετωπίσει.

Ιδιωτικά όλοι ανεξαιρέτως συνομολογούν τα παραπάνω. Αλλά στον δημόσιο χώρο ορθώνεται αγέρωχα μια ιδιάζουσα «αριστερή αντιπολίτευση». Μειοψηφικά εντός ΣΥΡΙΖΑ, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σύσσωμη, από το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις.

Οπότε αρχίζω να μην καταλαβαίνω. Βεβαίως οφείλουμε να συζητήσουμε διεξοδικά τα επίδικα. Ειδικά σήμερα. Αλλά ποια ακριβώς είναι αυτά; Η Ευρώπη; Ακόμη περιμένω το πολιτικό σχέδιο που θα αναγνώριζε τις επιπτώσεις μιας εθελούσιας εξόδου από το ευρώ. Το αν θα διαγραφεί μεγάλο, το μεγαλύτερο ή το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του χρέους; Προτιμώ ολόκληρο. Αλλά μπορούμε να επιβάλουμε παράδοση άνευ όρων; Το αν οι τράπεζες θα εθνικοποιηθούν, θα κοινωνικοποιηθούν ή θα τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο; Ποιος θα μου εξηγήσει τη μικρή διαφορά και τις συνέπειές της; Το ότι ο Τσίπρας όφειλε να επιλέξει τη Θεσσαλονίκη έναντι του Κόμο; Αλλά εδώ απογειωνόμαστε. Γιατί πώς φανταζόμαστε ότι θα λειτουργεί ένας αριστερός πρωθυπουργός; Μόνον όπως υπαγορεύει ο εθισμός σε αφυδατωμένα αριστερά στερεότυπα;

«Αριστερές αντιπολιτεύσεις» επί του εκάστοτε συγκεκριμένου οφείλουν να θεωρούνται ευλογία. Αλλά όχι όταν κρύβονται πίσω από συνθήματα – προσχήματα που εξόφθαλμα δεν ενδιαφέρονται να πείσουν. Αλλά να υψώσουν διαχωριστικές γραμμές για να περιφρουρήσουν ταυτότητες. Τότε διαχέεται καχυποψία («ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να ξεπουλήσει τα πάντα») ενώ η προεξόφληση της αποτυχίας καθίσταται για λίγους επένδυση μελλοντικής δικαίωσης. Κλασική αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Που καθορίζεται από μνησικακία και ανομολόγητο φόβο. Φόβο μπροστά στο γενικό ξεβόλεμα και τις ευθύνες ενός πρωτόγνωρου εγχειρήματος.

Τίποτα δεν εγγυάται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πετύχει. Μόνον ο υπεύθυνος μόχθος όσων μετέχουν ολόκαρδα στην προσπάθεια. Με όλο το συνεπαγόμενο κόστος.

73 χρόνια πέρασαν από την ημέρα που τέσσερις (4!) άνθρωποι, κυριολεκτικά πίσω από τις πλάτες τού ελληνικού λαού, αποφάσισαν την ίδρυση του ΕΑΜ, κι ακόμα να την καταγγείλουν οι αμεσοδημοκράτες, αναρχοαυτόνομοι, ελευθεριακοί και λοιπές συγγενείς δυνάμεις! Πώς να πάει μπροστά αυτός ο τόπος;

Όπως είναι γνωστό, σαν σήμερα, στις 27 Σεπτεμβρίου τού 1941, ημέρα Σάββατο, όπως ακριβώς και φέτος, αποφασίστηκε επίσημα η ίδρυση του ΕΑΜ. Αποφασίστηκε, μετά από πολλές μυστικές συναντήσεις και διαβουλεύσεις μηνών, σε ένα καμαράκι, κάπου ψηλά στην οδό Ιπποκράτους από τους τέσσερις εκπροσώπους τών τεσσάρων κομμάτων που συμφώνησαν στη δημιουργία τού εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου. Ήταν οι Λευτέρης Αποστόλου (εκ μέρους τού Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας), ο Χρήστος Χωμενίδης (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας), ο Ηλίας Τσιριμώκος (Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας) και ο Απόστολος Βογιατζής (Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας). Δηλαδή τέσσερις μόνο άνθρωποι, που αντιπροσώπευαν τέσσερα μόνο κόμματα, των οποίων τα μέλη έφταναν δεν έφταναν τα 1.000 άτομα! Κι όμως! Τα λίγα χρόνια που είμαστε στο κουρμπέτι εμείς, δεν έχουμε ακούσει ούτε κιχ από τους πολυπληθείς τα τελευταία χρόνια και παντοειδείς εραστές τής Ατομικής Ελευθερίας γι’ αυτή την αποθέωση της πιο βάρβαρης αντιδημοκρατικής αντιπροσώπευσης και την απροκάλυπτη παραβίαση κάθε ατομικής αυτονομίας, όπως θα περίμενε κανείς! Ένα μυστήριο πράγμα! Λες κι έχουν υιοθετήσει όλοι τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας πολιτικών συλλογικοτήτων που εισηγήθηκε ο χειρότερος εχθρος τους, ο Λένιν (ναι, αυτός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους, όχι ο Στάλιν, όπως πάνε να μας παραμυθιάσουν —όχι εμάς πάντως!).

Θα πει κάποιος καλόπιστος πλην αφελής ουδέτερος παρατηρητής αυτής τής διαμάχης που κρατάει αιώνες: «Μα τότε, ήταν έκτακτες συνθήκες, είχαμε κατοχή, είχαμε πόλεμο. Δεν πιάνεται αυτό. Είσαστε ζαβολιάρηδες!». Ωραία. Ας φέρουμε το ΕΑΜ τού 1941 στην Ελλάδα τού 2011, όταν στην Ακρόπολη κυμάτιζε η ελληνική σημαία, στη Βουλή αγόρευαν οι βουλευτές τού Κομμουνιστικού Κόμματος χωρίς να τους εμποδίζει κανείς και στην πλατεία Συντάγματος άνθιζε η «άμεση δημοκρατία».

Αν υποθέσουμε ότι το συζητούμενο θέμα στην «κάτω πλατεία» Συντάγματος ήταν αποκλειστικά η ίδρυση ενός σύγχρονου μετώπου, θα είχε τελειώσει  σήμερα η συνεδρίαση; Κι αν είχε τελειώσει, πόσοι από τα 11 εκατομμύρια τών κατοίκων αυτής τής χώρας, θα είχαν ψηφίσει;

Η εικόνα προέρχεται από το 902.gr

Ποιος την έχει πιο μεγάλη (την επιμήκυνση); Ο Παναγιώτης Παπαμιμίκος, ο Ανδρέας Σταθάκης, ή ο Γιώργος Ρήγας;

Μερικές αποχρώσες ενδείξεις που ενδέχεται να σας οδηγήσουν σε μια πρώτη άποψη, θα βρείτε στο βίντεο της χθεσινής πρωινής εκπομπής τού MEGA. Οδηγίες χρήσεως: Θα κλικάρετε εδώ, θα μπείτε στη δεύτερη σελίδα και θα πατήσετε το βελάκι στο κείμενο-λεζάντα «Κόντρα Άδωνι - ΣΥΡΙΖΑ για τις δηλώσεις του περί απόσυρσης των χρημάτων του από την τράπεζα». Κατόπιν, παρακολουθείστε τα επτά πρώτα λεπτά. Παράπλευρη ωφέλεια: θα αντλήσετε και κάποια πληροφόρηση για το εναλλακτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση που τα στυλώσουν οι «μερκελιστές» στις προτάσεις του σχετικά με τη μείωση του χρέους.

Θα χυθεί αίμα γέλιο...

Η εικόνα είναι από τη Wikipedia