Ποιος επιχαίρει και καγχάζει για την ήττα
τών υποστηρικτών τής ανεξαρτητοποίησης της Σκωτίας, μόνο και μόνο επειδή
νομίζει ότι αυτό του δίνει το δικαίωμα να
ειρωνεύεται τον Γιώργο Δελαστίκ για τις όντως μεγάλες προσδοκίες του σχετικά με
τις πιθανότητες νίκης τού Ναι και τις
προοπτικές που αυτή θα άνοιγε για
παρόμοια αποσχιστικά κινήματα στις χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ο συνήθης ύποπτος
του αδικήματος της πολιτικής μωρίας: ο
ιστολόγος τού Lenin Reloaded. Αυτός είναι ο καημός του. Να ‘‘ταπώσει’’
τον Δελαστίκ! Αφήνει το γάμο (τις δυνατότητες αποδόμησης της ΕΕ, οποθενδήποτε
και αν προέρχονται) για να πάει για πουρνάρια (την καζούρα στον πολιτικό
ανταγωνιστή). Τόσο ...λενινιστής! (Και μάλιστα, τόσο σίγουρος για το λενινισμό
του —άσχετα αν τον ανακάλυψε στα σαρανταφεύγα— που φιλοδοξεί να διαπαιδαγωγήσει
στο ορθό πνεύμα τού Βλαδίμηρου και τους οπαδούς τού ΚΚΕ!) Δεν πήρε είδηση ούτε τα χαμόγελα στα δελτία ειδήσεων, ούτε τους διακριτικούς αναστεναγμούς ανακούφισης που έβγαλαν οι ευρωενωσιακοί τού
ΣΥΡΙΖΑ στο άκουσμα του αποτελέσματος, ούτε καν τις καθόλου διακριτικές κραυγές
χαράς τού Ραχόι που δήλωσε «πολύ ευτυχής» για την επικράτηση του Όχι («τορπίλη που απειλεί το ευρωπαϊκό
ενωτικό εγχείρημα» είχε χαρακτηρίσει το δημοψήφισμα στη Σκωτία), καθώς εκτιμά, και
πολύ σωστά, ότι αυτή κόβει λίγο γκάζι από τα αποσχιστικά κινήματα Καταλανών και Βάσκων. Από όλα αυτά
δεν κατάλαβε Χριστό ο φίλος μας ο ‘‘λενινιστής’’. Το μόνο που κατάλαβε είναι
ότι διαψεύστηκαν οι ελπίδες τού Δελαστίκ! Και γιατί αυτό είναι το μόνο που κατάλαβε; Επειδή με τον Δελαστίκ, στο Ευρωπαϊκό
Ζήτημα, βρίσκονται μαζί στην ίδια βάρκα! Αλλά, πώς να αντέξει αυτή τη ‘‘θλιβερή’’ συνοδοιπορία ένας κομμουνιστής First Class, δηλαδή τού ΚΚΕ; Γίνεται; Δεν γίνεται! Γι’ αυτό, προκειμένου να βυθίσει τον Δελαστίκ, βουλιάζει και τη βάρκα, μέσα στην οποία βρίσκεται κι ο ίδιος!!!
Τζιμάνι σκέτο, αυτό το παιδί. Άμα τον
είχαμε στον εμφύλιο, θα κερδάγαμε μαρς!
14 σχόλια:
Κρίμα που δεν κέρδισε τελικά το "ναί". Νομίζω και γω πως αν είχε κανείς έστω και λίγο από αυτό το αναθεματισμένο αισθητήριο θα καταλάβαινε πως δεν θα γίνονταν βέβαια κατακλυσμός αν κέρδιζε το "ναί" αλλά μάλλον θα υπήρχαν ενδιαφέρουσες εξελίξεις, "θετικές" που λέμε και στην καθοιμιλουμενη.
Εν πάσει περιπτώσει, και μονο το γεγονός πως λ.χ αυτός ο σουρουκλεμές ο Μπογδάνος, αυτό το χαρακτηριστικό τίποτα, βγήκε στο άθλιο δελτίο του σκάϊ με..γραβάτα-σημαία της Μ.Βρετανίας, θα έπρεπε να προβληματίσει κάποιους ταξικόφρονες της καθαρότητος. Και τα τράινα περνάνε, περνάνε..και η ζωή συνεχίζεται αδιατάρακτη..
Χαιρετώ εν μέσω νυκτός (είναι και Παρασκευή και ως εργαζόμενοι το γλεντάμε λίγο) επεισοδιακώς, όπως πάντα!
Η ουσία του θέματος δεν σηκώνει συζήτηση, εφόσον ο αποχωρισμος της Σκωτίας από τη Μ.Β. μόνον θετικά αποτελέσματα θα είχε στο ταξικό συσχετισμό.
Από κει και πέρα, η ανάρτησή σας, αν και κτγμ ολόσωστη, είναι μάλλον απαράδεκτη, εφόσον είναι απαράδεκτο να ασχολείται οποιοσδήποτε στοιχειωδώς εχέφρων άνθρωπος και μάλιστα αριστερός ή κομμουνιστής με το εν λόγω τυχάρπαστο υποκείμενο, επαγγελματία υβριστή ξερόλα.
Όμως η ανάρτηση επισημαίνει χωρίς να το κατονομάζει μία κρίσιμη διάσταση της δραστηριότητας ή μάλλον των κινήτρων του εν λόγω.
Και αυτό δεν είναι παρά η ναρκισσιστική διάθεση "να την πει" σε όποιον είναι ή νομίζει ο αποτέτοιος ότι είναι έγκυρο πρόσωπο ή "φίρμα" ή έχει τέλος πάντων ένα όνομα στον ελληνικό αριστερό χώρο όλων των αποχρώσεων.
Προφανώς εδώ οι εκτιμήσεις ποικίλουν και ο καθένας μας θα χαρακτήριζε τον έναν έτσι και τον άλλον αλλοιώς, γιά αυτό και παρέθεσα διάφορες εκδοχές εγκυρότητας ή διασημότητας.
Ο λεγάμενος λοιπόν διαλέγει κατά καιρούς κάποιον και προσπαθεί να τον αποδομήσει, κατά κανόνα με την πασίγνωστή μας χυδαιότητα και μικρόνοια οι οποίες και τον διακρίνουν.
Θυμίζω την πρόσκληση/πρόκληση στον Ρούσση, τους οχετούς κατά του ΠΠ, τα υβρεολόγια κατά Μηλιού κλπ κλπ κλπ. Εσείς που είστε σίγουρα τακτικότεροι εμού αναγνώστες εκεί πέρα θα μπορείτε να προσθέσετε πολλά ακόμη ονόματα.
Μιλάω δηλαδή γιά μία καθαρά προσωπική διάσταση που παίρνει η αντιπαράθεση από αυτόν τον τύπο γιατί πάντα το συμπέρασμα δεν αφορά τόσο τις απόψεις ή μία συγκεκριμένη άποψη κάποιου αλλά βασικά το πρόσωπό του.
Προφανώς και μπορεί και πρέπει να ασκεί κανείς κριτική σε πρόσωπα-φορείς απόψεων. Άλλο όμως αυτό και άλλο η μανιώδης και ισοπεδωτική, προεφηβική ουσιαστικά, απαξίωση των προσώπων ως εκφραστών αριστερών απόψεων.
Το συμπέρασμα είναι, νομίζω, αυτονόητο. Κίνητρο του πως τον λένε είναι λιγότερο η αναζήτηση της ταξικής αλήθειας και περισσότερο ο καημός γιατί όλοι αυτοί οι άλλοι είναι πιό αναδεδειγμένοι, πιό "μούρες" να το πω λαικά, από τον ίδιο. Αυτό το εκλαμβάνει ως ναρκισσιστική προσβολή και αντιδρά ανάλογα ως πληγωμένο εγώ. Γιά αυτό και οι επιθέσεις του είναι πάντα προσωπικές και προσωπικά απαξιωτικές.
Μην μου πείτε δε ότι εξηγώ τα φαινόμενα με ψυχολογικούς όρους, γιατί εν προκειμένω δεν υπάρχουν άλλοι. Ή μήπως το φαινόμενο που τόσες φορές έχετε επισημάνει είναι πολιτικό; Η ανάρτησή σας αποδεικνύει και θυμίζει, γιά μιάν ακόμη φορά, ότι δεν είναι και τόσο πολιτικό. Γιά να μην μακρυγορώ επ αυτού, το ΚΚΕ είναι στην περίπτωσή του απλά ένα όχημα προβολής μιάς υπερφορτωμένης εγωτικής ιδιαιτερότητας που αισθάνεται τον εαυτό της παραγνωρισμένο και υποβαθμισμένο στη φτωχή πιά Κύπρο και το φτωχό πανεπιστήμιο της.
Πίκρα..., πολύ πίκρα....!
Φίλε Eriugena,
Και 12 προς 1 να έδινε στο στοίχημα, δεν θα έπαιζα ούτε πέντε ευρώ υπέρ τού Ναι. Με τέτοιο εκβιασμό και τρομοκρατία που έπεσε, πρώτα-πρώτα πάνω στο ζήτημα του νομίσματος, είναι θαύμα κι αυτό το 45% που πήρε το Όχι.
Αισθητήριο; Μα ναι. Αυτό το εν ανεπαρκεία στοιχείο είναι που λείπει. Αυτό που κάνει την πολιτική, πέρα από όλα τα άλλα, τα επαναστατικά και τα ταξικά, ένα είδος τέχνης. Που δεν μαθαίνεται η ρημάδα ούτε όταν διαβάζεις κατά γράμμα τα «ιερά βιβλία», ούτε όταν εκφωνείς εισηγήσεις, ούτε όταν ξημεροβραδιάζεσαι στους δρόμους διαδηλώνοντας ή ξενυχτάς διοργανώνοντας απεργίες. Εκτός από αυτά, χρειάζεται κι ένα κάποιο ταλέντο. Διαφορετικά, όλοι όσοι έπαιζαν επαγγελματικό σκάκι θα ήταν Φίσερ ή Κασπάροφ και όλοι όσοι αφοσιώθηκαν στην επανάσταση θα ήταν Λένιν...
Τα λέμε
Φίλε ελεεινολογούντα,[***]
Κι εμένα, χωρίς να είμαι σοφός, μού φαίνεται αυτονόητο ότι για κάθε αριστερό που δεν ποντάρει στην ΕΕ με την αφελή ή υστερόβουλη ή προσχηματική ελπίδα να την αλώσει από τα μέσα, περιπτώσεις σαν το δημοψήφισμα στη Σκωτία θα έπρεπε να είναι ευπρόσδεκτες. Αλλά βλέπεις, είναι κι αυτή η πολιτική μυωπία που θερίζει και δεν επιτρέπει να φανούν τα αυτονόητα...
Για να είμαι ειλικρινής, τίποτε από αυτά που αναφέρεις ως κίνητρα για την πολεμική προς τον Δελαστίκ δεν είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα. Έχω την πεποίθηση ότι τέτοιους ψυχολογισμούς πρέπει μάλλον να τους αφήνουμε απ’ έξω γιατί δεν οδηγούν πουθενά (κι αν οδηγούν κάπου, σίγουρα δεν οδηγούν προς τη σωστή κατεύθυνση). Άλλωστε, κάθε έντονη κριτική μπορεί να αιτιολογηθεί από όποιον δεν συμφωνεί με αυτήν με τέτοιου είδους επιχειρηματολογία. Για παράδειγμα, για μένα, που συχνά-πυκνά κάνω πολεμική κριτική σε στελέχη τής Αριστεράς, έχουν εμφανιστεί εδώ σχόλια που μου προσάπτουν (έτσι, επειδή τους κάπνισε) το θανάσιμο αμάρτημα του ...φθόνου! —το ίδιο μπορεί κάποιος να ισχυριστεί και για τη συγκεκριμένη ανάρτησή μας. Επομένως, ‘‘όπλα’’ που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από τα δύο ‘‘στρατόπεδα’’ δεν βοηθούν να αναδειχθεί η αλήθεια. Απλώς διαιωνίζουν το ανούσιο παιχνίδι «Όχι εγώ. Εσύ κάνεις αυτό που μου αποδίδεις!».
Αν ήθελα να ανακατέψω την ψυχολογία στη συγκεκριμένη περίπτωση που συζητάμε, θα περιοριζόμουνα σε ένα μόνο πόρισμά της, χωρίς και πάλι να μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά ότι ισχύει για τον περί ου ο λόγος:
Συχνά, η όψιμη προσχώρηση και ένταξη κάποιου ατόμου σε ένα Χ σύνολο συνοδεύεται από επιδεικτικές στάσεις και συμπεριφορές ακραίας και φανατικής πίστης σε αυτό, υποκινημένες από το άγχος/φόβο/ανασφάλεια της μη αποδοχής. Η περίπτωση των συμπεριφορών τής Κανέλλη θα μπορούσε να εξηγηθεί με βάση και αυτό το θεώρημα, νομίζω.
Τα λέμε
[***] Αν σκοπεύεις να μας επισκέπτεσαι που και που, θα σε παρακαλούσα να διαλέξεις ένα όχι συγκυριακό και πιο βολικό στην προσφώνηση όνομα.
Αγαπητοί,
κρατώντας το όνομα τουλάχιστον επί του παρόντος γιά να μη χαθεί η συνέχεια σε αυτό το νήμα, πολύ σύντομα τα εξής:
Αφήνοντας τη Σκωτία κατά μέρος καθώς συμφωνούμε στην κατ' αρχήν προφάνεια του ζητήματος έχω να παρατηρήσω:
1. μου φαίνεται πολύ σωστή η παρατήρηση περί του νεοφώτιστου σε έναν χώρο, όπως είναι η πρικείμενη περίπτωση. Με την προσθήκη ότι ο συγκερκριμένος χώρος διέπεται από πολύ μεγάλη καχυποψία απέναντι σε ανθρώπους όπως ο περί ου γιά προφανείς (και όχι βέβαια δικαιολογημένους) λόγους. Διανοούμενος, καθηγητής, πρώην μεταμοντέρνος κλπ κλπ.
Άρα ένας λόγος παραπάνω να είναι ο ίδιος ακόμη πό φανατικός από τους κνιτόπληκτους (που εννοείται ότι ΔΕΝ είναι όλοι οιοπαδοί του κόμματος).
2. Διαφωνώ απόλυτα με τηνπαρατήρηση ότι κάτι τέτοιο κάνατε ή κάνετε και σεις. Όχι φίλοι. Η κριτική εδώ, όσο την έχω παρακολουθήσει και την έχω αρκετά, δεν είχε ποτέ τον προσωπικό χαρακτήρα, την εμπάθεια, την απαξίωση, την ηθική καταισχύνη που διακρίνει τον τέτοιον. Κατά κανόνα συνοδεύεται μάλιστα με τη ρητή ή υπόρρητη καταγγελία ότι ο κρινόμενος, εκτός από μπήξε δείξε είναι και ενεργούμενο σκοτεινών συμφερόντων.
Ή τουλάχιστον αρύεται από προσωπικά οφέλη και τα παρόμοια. Βλ. την κριτική στον Μπογιόπουλο, όπου γιά άλλη μιά φορά υπερθεμάτιζε μαζί με τους όποιους οπαδούς του ακόμα και την επίσημη στάση του κόμματος. Ή βλ. την κριτική στους Εργ. Αγώνα κλπ κλπ.
Είναι κάθε φορά σα να λέει, γιατί ρε γμτ αυτός ή αυτοί και όχι εγώ!
Αυτά και πολύ του πήγε τόσο που ασχοληθήκαμε.
Εν πάσει περιπτώσει πέρα από το όποιο προσωπικό στοιχείο, σημασία έχει η πολιτική, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το πρόβλημα με το νετ τελικά είναι πως είναι δύσκολο να προσωποποιήσει κανείς τα πράγματα, και σε αυτό έχουν "συνεισφέρει" όλες (και οι πιο απίθανες) πολιτικο-κοινωνικές ομάδες που "εκφράστηκαν" μέσα σε αυτό. Θέλω να πω, πως με ευθύνη όλων (μας;) οι αντιπαραθέσεις στο ελλαδικό ειδικά νετ έχουν ξεφύγει από κάθε όριο (σε αυτό και γω με τις ταπεινές δυνάμεις μου έχω υποπέσει στην "αμαρτία"). Από ότι βλέπω σε "διεθνές επίπεδο" μόνο σε διαμάχες σουνιτών και σιιτών στο γιουτούμπ έχω παρατηρήσει τέτοια ξεκατινιάσματα και τόσο διανθισμένο υβρεολόγιο. Στη πραγματικότητα έχει προεκταθεί χρονικά το ήθος (αλλά και η πλάκα και η ζωντάνια) των φοιτητικών συνελέυσεων. Οπότε θα ήμασταν άδικοι αν εντοπίζαμε την λιμανίσια πρακτική μόνον στον προαναφερθέντα ιστολόγο, ο οποίος παρεπιπτόντως έχει και κάποια ισχυρά επιχειρήματα (όταν δεν υα παίρνει στο κρανίο εντελώς), πράγμα το οποίο δεν του το συγχωρεί ο αντι-κκε χώρος. Αν όμως μιλήσουμε για πολιτική και μόνον, τότε και οι Λέφτηδες θα μπορούσαν να πάψουν και αυτοί τους χαρακτηρισμούς (ποιός μιλάει), και να θέσουν ίσως πρώτοι το θέμα του τρόπου συμπεριφοράς σε όλους μας. Δεν έχει νόημα η προσωποποίηση, αυτό που έχει νόημα είναι η σκληρή κριτική, ακόμα και οι αιχμηρές κρίσεις, αλλά σε όσο το δυνατόν λογικότερα πλαίσια, σε όλο πλέον το φάσμα της πολιτκής κριτικής και (αυτό που έχει νόημα) είναι να σκεφτούν όλοι πως θα μίλαγαν σε πραγματικά "γραπτό" Λόγο ή "ζωντανά" πρόσωπο με πρόσωπο. Θα επικρατούσε τέτοιος κακός χαμός; δεν νομίζω, κάποια ντροπή θα υπήρχε σε όλους, όπως συμβαίνει στην καθημερινή ζωή, και τελικά θα μιλάγαμε για πολιτική. Που πήγε η συζήτηση για την Σκωτία; χάθηκε και αυτή μέσα στους χαρακτηρισμούς και τα υβρεολόγια, όπως και άλλα θέματα. Όχι τίποτα άλλο, μερικοί δεν έχουμε και τον άπειρο χρόνο, είμαστε μέσα στην καθημερινή ζωή και όλα αυτά δεν θα μας ενδιαφέρουν και για πολύ ακόμα (μιλάω και εκ μέρους πολλών ανθρώπων που ψιλομπαίνουν στο νετ και τελικά τα βλέπουν όλα αυτά ως έναν θόρυβο -πράγμα που φαίνεται και στους μεγαλύτερους ασσύμετρους επικοινωνιακούς πολέμους στο νετ)
διόρθωση: "είναι δύσκολο τελικά να ΜΗΝ προσωποποιήσει κανείς τα πράγματα"
και το "ασύμμετρους" του έδωσα και κατάλαβε. Ένα σίγμα δυο μ, τελικά
Φίλε ελεεινολογούντα,
Ναι, παράλειψή μου να μη το διευκρινίσω. Η παράκληση για ένα πιο βολικό όνομα ήταν για το μέλλον, όχι γι’ αυτή την κουβέντα.
Βεβαίως και υπάρχουν σαφείς διαφορές στην κριτική που κάνουμε από εδώ και στην κριτική που κάνει ο LR και στα σημεία που εντοπίζεις, αλλά και αλλού (π.χ.: η δική μας κριτική δεν εξαιρεί καμία συνιστώσα τής ελληνικής Αριστεράς). Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ξεπέσαμε σε συνωμοσιολογίες, πρακτορολογίες, δίκες προθέσεων στη βάση αυθαίρετων συμπερασμάτων και τα παρόμοια, υπάρχουν και κάποια κοινά στοιχεία, με πρώτο και καλύτερο τη σκληρή ειρωνεία και τον ανελέητο σαρκασμό. Πρέπει να παραδεχθείς ότι αυτά είναι πρώτης τάξεως υλικό για όποιον θέλει να μας κατηγορήσει για φθόνο, κακία, ή κοκορακισμό (εκ του «κοκοράκια», λόγω ηλικίας) κ.λπ. Φυσικά, δεν αποδέχομαι την κατηγορία, είναι προφανώς ‘‘κατασκευασμένη’’, αλλά όλοι ξέρουμε ότι πολλές από τις δίκες που γίνονται (μιλάω για την πραγματική ζωή) στηρίζονται σε κατασκευασμένες κατηγορίες. Οι πολιτικές δίκες, και ιδιαίτερα στο διαδίκτυο, δεν αποτελούν εξαίρεση.
Με την ευκαιρία: Με τον LR συνομιλούσαμε από τα τέλη τού 2009. Οι διαφωνίες δεν άργησαν να εκδηλωθούν. Έγιναν συγκρούσεις ύστερα από προσβλητικές ρητές ή υπόρρητες κατηγορίες και διάφορα υπονοούμενα εκ μέρους του για συνοδοιπορία με την ακροδεξιά, συνειδητή ή ασυνείδητη. Κατά καιρούς οι γραμμές επικοινωνίας αποκαθίσταντο, τις περισσότερες φορές με πρωτοβουλία δική μου. Ώσπου όχι μόνο με άφησε ακάλυπτο σε απαράδεκτα όσο και γελοία υπονοούμενα σχολιαστή (και κάποτε συνιστολόγου του στο προηγούμενο μπλογκ του Radical Desire) περί πιθανής διασύνδεσης αυτού τού μπλογκ με την ...ΕΥΠ, αλλά μού έκανε και παρατήρηση να χαμηλώσω τους τόνους, όταν ο συκοφάντης, παρά τις επανειλημμένες (απ)αιτήσεις μου να διευκρινίσει τι εννοούσε, έκανε το Γερμανό, με αποτέλεσμα να αγανακτήσω.
Τα λέμε
Φίλε Eriugena,
Να ξεκαθαρίσουμε λίγο τι εννοούμε πολιτικό και τι προσωπικό; Για να μη μακρηγορώ θα δώσω τη δική μου οπτική γωνία με ένα παράδειγμα από πρόσωπα που ‘‘πρωταγωνιστούν’’ σε αυτή την κουβέντα:
Πολιτικό είναι, π.χ., να μας την πέσει κάποιος εμάς εδώ για κάποια θέση που έχουμε πάρει σε αυτό ή το άλλο ζήτημα και μας φέρνει σε αντίθεση με ό,τι υποστηρίζουμε τώρα ή να την πέσει κάποιος στον Αντώνη επειδή στα σαράντα του τσαλαβουτούσε σε έναν θολό φιλοσοφικό αναρχοαριστερισμό και τώρα έχει γίνει βασιλικότερος του βασιλιά (νομίζω ότι έχει γίνει παραπάνω από σαφές γιατί δεν μπορούμε να μιλήσουμε για «λενινιστικότερο του Λένιν»).
Προσωπικό είναι να πει κάποιος: «Οι Λέφτηδες; Καλά! Μια τσογλανοπαρέα που παίζει πόκα και που ο ‘‘αρχηγός’’ της έχει παραδεχθεί ότι στις τελευταίες τάξεις τού Λυκείου ψιλοχουλιγκάνιζε στα γήπεδα —άσε που έχει δηλώσει ότι ακόμα και τώρα πειράζει καμιά φορά στο δρόμο κοπέλες, όπως κάνει ο τελευταίος μαλάκας! Τι να περιμένουμε από τέτοια κουμάσια;». Ή να πει: «Ο Αντώνης; Πφ! Σιγά τον κομμουνισταρά! Αυτός παιδί μου, προκειμένου να βγάλει φράγκα, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια την ταξική πάλη που διεξάγεται στην πατρίδα του, για την οποία τάχα κόπτεται, και την έκανε με ελαφρά πλάγια πηδηματάκια για τη χώρα που έδινε τα πιο πολλά! Τέτοιους ‘‘κομμουνιστές’’, να φαν’ κι οι κότες!».
Κάπως έτσι το καταλαβαίνω το ad hominem εγώ, κι όχι όπως το καταλαβαίνουν, απ’ όσο έχω αντιληφθεί, οι περισσότεροι, στο νετ τουλάχιστον, που θεωρούν προσωπική επίθεση το να επικρίνεις τις απόψεις κάποιου (λες και τις απόψεις τις εκφράζουν τα ψάρια ή τα δέντρα! —το γράφεις κι εσύ: «είναι δύσκολο να μην προσωποποιήσει κανείς τα πράγματα»).
Μεταφερόμενος στη ιντερνετολογία, τόσο στη γενική όσο και επί συγκεκριμένων ζητημάτων, θα συμφωνήσω μαζί σου σε πολλά πράγματα. Αλλά, ορισμένα θα τα πάω παραπέρα και σε κάποια άλλα θα βάλω αστερίσκους.
1. Ναι, το επίπεδο του διαλόγου είναι ψιλοάθλιο. Το πραγματικό πρόβλημα όμως είναι πως στην ουσία δεν υπάρχει διάλογος. Υπάρχουν παρέες που έχουν ταυτόσημες απόψεις (ευφημιστικός όρος για τη συμπίπτουσα κομματική ή ιδεολογική επιλογή) και τη βρίσκουν στο να κόβει ο ένας και να ράβει ο άλλος πάνω στο ίδιο κουστούμι. Οφείλεις να παραδεχθείς όμως ότι, στα στέκια τής Αριστεράς, τα Κουκουέδικα ιστολόγια πρωταγωνιστούν σε αυτό. Και το LR ανεβαίνει οπωσδήποτε στο βάθρο τών μεταλλίων. Φυσικά και δεν είναι το μόνο. Αλλά ότι είναι ‘‘αστέρι’’, είναι. Το οποίο και λάμπει ακόμα περισσότερο, αν αναλογιστεί κανείς πως είχε όλα τα προσόντα να αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα τής αθλιότητας. (Παρεμπιπτόντως κι εγώ: στο σχόλιο προς τον ελεινολογούντα δίνω μία τηλεγραφική σύνοψη του ιστορικού τών σχέσεων μας· διάβασέ την, είναι διαφωτιστική.)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
2. Δεν έχω καμιά δυσκολία να δεχθώ ότι ο συγκεκριμένος ιστολόγος σε πολλά πράγματα έχει δίκιο (όπως έχει και το ΚΚΕ —αλλά όχι μόνο το ΚΚΕ) ή να το επεκτείνω, λέγοντας ότι πολλές από τις αναρτήσεις εκεί είναι λίαν χρήσιμες και διαφωτιστικές. Όπως όμως τα προηγούμενα που είπα δεν αναιρούν αυτό που επισημαίνω τώρα, έτσι και αυτό που επισημαίνω τώρα δεν σβήνουν τα προηγούμενα.
3. Έχω την άποψη ότι εκείνο που χαρακτηρίζει αυτό το ιστολόγιο δεν είναι οι χαρακτηρισμοί, αλλά η καυστική, ειρωνική και σαρκαστική κριτική. Δεν ξέρω πολλά πράγματα, αλλά εκείνα που ξέρω τα ξέρω καλά. Και όταν τα ξέρω εγώ, που σε σχέση με τα «δοξασμένα και πολυχρονεμένα» στελέχη τής Αριστεράς είμαι πολιτικό νήπιο, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν διαπιστώνω ότι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τα καταλάβουν αυτά (στη δεύτερη περίπτωση ακόμα χειρότερα, γιατί εκεί έχουμε να κάνουμε με την αριστερή υποκρισία η οποία μου ανεβάζει την πίεση κατακόρυφα και καταφεύγω στα χαπάκια τού πατέρα μου!). Τώρα, για τους χαρακτηρισμούς, όπως υπαινίχτηκα και πριν, δεν λείπουν. Δεν καταφεύγω όμως σε αυτούς αν δεν είμαι σίγουρος. Πώς να μη χαρακτηρίσεις «πολιτικά μωρό» κάποιον που αποδεικνύεται τόσο κοντόφθαλμος, έχοντας παράλληλα και τη φιλοδοξία να διαπαιδαγωγήσει τους μικρότερους στο λενινισμό; Πώς να μη χαρακτηρίσεις «Ψευτοθόδωρο» τον Θόδωρο Παρασκευόπουλο του ΣΥΡΙΖΑ, που σε άρθρο του, για να δικαιολογήσει τις εν Αμερική παπαριές τού Τσίπρα, αλλοίωσε στην ψύχρα όχι μόνο το πνεύμα, αλλά και το γράμμα τών συνεδριακών αποφάσεων; Και πώς να μη ‘‘λούσεις’’ τον άθλιο Πάικο της Αυγής, ο οποίος έπιασε και αντέστρεψε πλήρως τα λόγια τού Δραγασάκη σε συνέντευξη που έδωσε στον ίδιον; Σε τέτοιες περιπτώσεις προτιμώ να ακολουθώ την προτροπή τού Αναγνωστάκη και να καρφώνω τις λέξεις σαν πρόκες, παρά να είμαι politically correct...
4. Το θέμα τής συμπεριφοράς το έχουμε θέσει και, δυστυχώς για το ΚΚΕ, πρωταγωνιστές στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν μέλη/οπαδοί/φίλοι του που κατά καιρούς εμφανίστηκαν εδώ μόνο και μόνο για να βρίσουν ή να πετάξουν λάσπη. Και η ανεκτικότητα στη διαφορετική άποψη (ακόμα κι όταν εκφράζεται ακραία), που είναι καθεστώς εδώ, κάτι πρέπει να δείχνει, σε όσους έχουν μάτια βέβαια. Δεν είναι κακή ιδέα αυτό που μας προτείνεις, ίσως και να το κάνω, αλλά μην έχεις αυταπάτες. Και στο top 10 να βρισκόταν το μπλογκ μας, και πάλι το αποτέλεσμα θα ήταν μηδενικό. Ο τυφλός κομματισμός, η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής και η παραδοσιακή εριστικότητα των νεοελλήνων αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Τα λέμε
Φίλοι λέφτηδες, δεν θέλω να πω την τελευταία κουβέντα,αλλά θα προσθέσω το εξής: είναι όντως άδικο να αναφερόμαστε στο ένα ή άλλο πρόσωπο, αυτό που έχει σημασία είναι να κάνουμε έναν χάρτη του "ιντερνετικού" αριστερού παρελθόντος και να φτιάξουμε μια "σφαίρα" συζήτησης που πραγματικά δεν θα έχει "προσωπικά" χαρακτηριστικά, χωρίς αυτό να αναιρεί κάποια προσωποποίηση. Λ.χ θα μπορούσα να πω πολλά και γω για τον Δελαστίκ. Για μένα (παρά τις φαινομενικές ομοιότητες στην άποψή μου για τα εθνικά) ο Δελαστίκ(συν το ΣΕΚ) είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν ψηφίζω Ανταρσύα. Δεν μπορείς να γράφεις άρθρα στα επίκαιρα τα οποία (συγγνώμη για την συνωμοσιολογία) είναι ένα ύποπτο έντυπο και ταυτόχρονα να είσαι "ακροαριστερός". Είναι πραγματικά σουρεάλ εγώ λχ να δέχομαι επιθέσεις από τους "ακροαριστερούς" για "εθνικιστικές" απόψεις και ένας ιδεολόγος θεωρητικός της ανταρσυα και υποψήφιος που συναγελάζεται με ύποπτα στοιχεία να είναι καραυποψήφιος και όλα καλά. Η κριτική μπορεί να είναι σκληρή,και προσωπική, αλλά από την αλλη να διατηρεί ένα επίπεδο, τουλάχιστον στα μπλογκς. Αν θέλει κανείς καυγάδες υπάρχουν τα τουίτερ και το φατσοβιβλίο. Μπορεί να υπάρξει δεοντολογία νομίζω. Και φυσικά συμφωνώ ως προς το στυλ των φίλων του κκε στο νέτ. Είναι προκλητικοί όταν τους πατάς τον κάλο και γενικα δύσκολοι στον διάλογο, αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πίσω. Αυτά, τελευταία φορά για αυτό το θέμα. Να ανοιχτούμε σε σοβαρές συζητήσεις. Αυτό θέλω και από εσάς..
Χαιρετώ..
Φίλε Eriugena,
Δυο λόγια, χωρίς ούτε κι εγώ να θέλω να έχω την τελευταία κουβέντα (αν είναι δυνατόν να το θέλω κι αν είναι δυνατόν να σκέφτηκα ότι το θέλεις εσύ!). Απλώς για να γίνω κατανοητός ως προς το τι κουβαλάω στο μυαλό μου, σχετικά με τη διάκριση πολιτικού/προσωπικού:
Το ζήτημα πού γράφει ένα στέλεχος της Αριστεράς είναι κατ' αρχήν ζήτημα πολιτικό. Ως τέτοιο, εγώ τουλάχιστον δεν θα είχα δυσκολία να το θίξω ή να το συζητήσω. Θα φρόντιζα όμως να τραβήξω έναν αστερίσκο που να λέει πως διαπλέκεται με το προσωπικό. Με την έννοια ότι, πιθανόν, η συνεργασία τού κάθε Δελαστίκ με τα κάθε Επίκαιρα ενδέχεται να υποκρύπτει, εκτός από διαφορετική αντίληψη στο θέμα ποιο βήμα χρησιμοποιώ για να μιλήσω και ποιο όχι, και καθαρά οικνομικές ανάγκες/υποχρεώσεις. Ας μη το ξεχνάμε αυτό. Ούτε για εξ Ελλάδος καθηγητές Πανεπιστημίου, ούτε όμως και για αριστερά στελέχη.
Τα λέμε
ΥΓ Όπως και να το κάνουμε, με κολακεύουν οι προσδοκίες σου από αυτό το τσαρδί, δεν θέλω να το κρύψω. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να ανταποκριθώ κατά τις δυνάμεις μου. Όμως, ούτε κι αυτό θέλω να το κρύψω: το πολιτικό ηθικό μου δεν είναι και στα καλυτερότερά του, εδώ και δυο-τρεις μήνες... :-) :-(
14
Δημοσίευση σχολίου