Πόσα τσίσα πρέπει να καταπιούν μέσω του αλατιού που βάζουν στο φαγητό τους οι κουφιοκεφαλάκηδες σύντροφοι (οποθενδήποτε και αν προέρχονται), για να πάψουν να κατουράνε στη θάλασσα;

Είναι αμέτρητες οι φορές που το έχω αναρωτηθεί αυτό και πάμπολλες εκείνες που έχω μοιραστεί την απορία μου με άλλους —τής παρέας μου ή και παραέξω. Τελευταία φορά, πριν από τέσσερις-πέντε ημέρες. Τότε που έπεσα πάνω σε μία ανάρτηση των φίλων μας της ΕΟΣ με την οποία επισήμαιναν, επικριτικά ασφαλώς, το σημείο σύμπτωσης μεταξύ τής Μαρίν Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου της με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση (το σχήμα συνεργασίας μεταξύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχεδίου Β και ανέντακτων της Αριστεράς): εγκατάλειψη του ευρώ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Παραδόξως  —όχι και τόσο παραδόξως, αν αναλογιστεί κανείς το χρόνιο ιδεολογικοπολιτικό vertigo από το οποίο υποφέρουν οι φίλοι μας— από το στόχαστρό τους απουσιάζουν τόσο το ΚΚΕ, όσο και η Αριστερή Πλατφόρμα τού ΣΥΡΙΖΑ και γενικά όλες οι δυνάμεις τής Αριστεράς που τάσσονται επίσης υπέρ τής εξόδου από την ευρωζώνη —τουλάχιστον. Ο λόγος μού διαφεύγει.

Δεν θα σπαταλήσω ούτε δευτερόλεπτο  για να εξηγήσω γιατί στην πολιτική αντιπαράθεση και διαπάλη η εστίαση στα σημεία τομής αντίθετων πολιτικών δυνάμεων με ταυτόχρονη αγνόηση των διαφορετικών αφετηριών, τροχιών, κατευθύνσεων και πάνω απ’ όλα σκοπών επί τω σκοπώ τής εξόντωσης του μη ομόγνωμου με την κατηγορία τής «προσχώρησης στο στρατόπεδο των εχθρών» ισοδυναμεί με παιδικό επιχείρημα —και μάλιστα ενός άτυχου παιδιού που υποφέρει από το σύνδρομο Down. (Η εξήγηση γιατί γινόμαστε συχνά θεατές κάποιου τέτοιου φτηνού κόλπου —που πολλές φορές, όταν οι καταφεύγοντες σε αυτό προέρχονται από την Αριστερά χρησιμοποιείται σε εφαρμογή ενός κακοχωνεμένου λενινισμού—  είναι απλή σαν το αυγό τού Κολόμβου: το μέσο επίπεδο της πολιτικής σκέψης τών Ελλήνων και Ελληνίδων αντιστοιχεί επίσης με αυτό ενός μικρού παιδιού, έστω και πνευματικά υγιούς· άρα, πιάνει.) Αξίζει όμως να αφιερώσω ένα λεπτό για να επισημάνω κι εγώ με τη σειρά μου την εξόχως διασκεδαστική λεπτομέρεια ότι, κατά σατανική θεόπεμπτη σύμπτωση, οι φίλοι τής ΕΟΣ διάλεξαν να κάνουν αυτή την επισήμανση την ίδια ημέρα που η Χρυσή Αυγή δια τού αρχηγού της Νίκου Μιχαλολιάκου έβαζε πλάτη στη Βουλή για να στηρίξει την κατά βάση αριστερή κυβέρνηση και την (αριστερή) Πρόεδρο του σώματος! Συνέβη δηλαδή αυτό στο οποίο όχι μόνο «εδώ πληρώνονται όλα», αλλά πληρώνονται και άμα τη εμφανίσει!

Θα περίμενε κανείς αυτό το επιχείρημα, η ‘‘λογική’’ τού οποίου αποτελεί τη βάση τής θεωρίας τών «δύο άκρων» που τάχα ταυτίζονται, να έχει εξοβελιστεί από το οπλοστάσιο της Αριστεράς. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει: αναδεικνύεται στο αγαπημένο παναριστερό όπλο! Και το χειρότερο: χρησιμοποιείται όχι μόνο εναντίον τών ταξικών αντιπάλων —ούτε τότε υπάρχουν δικαιολογίες—, αλλά και στον αριστερό εμφύλιο, για να εξοντωθεί ο ιδεολογικοπολιτικός ανταγωνιστής στη διεκδίκηση της ηγεμονίας. Τι κάνουμε όταν καταφεύγουμε σε τέτοια φτηνά τρικ; Απλούστατα, βγάζουμε τα ματάκια μας μόνοι μας! Διότι, πρώτον, επικυρώνουμε έτσι εμείς οι ίδιοι τα χυδαία μέσα με τα οποία οι αντίπαλοι προσπαθούν να μας βγάλουν από τη μέση. Δεύτερον —και άκρως σημαντικό—, γιατί παραβιάζουμε κατάφορα το στοιχειώδες fair play, πράγμα που οδηγεί σε συνεχείς αναζωπυρώσεις τού φαινομένου τής συντροφικής αλληλοεξόντωσης. Τέλος, ο τρίτος λόγος: εκείνος τής αυτογελοιοποίησης, όταν η κατηγορία τής «προδοτικής ταύτισης με τον εχθρό» επιστρέφει ως μπούμερανγκ. Το παράδειγμα των φίλων τής ΕΟΣ που ανέφερα λίγο παραπάνω είναι κάτι παραπάνω από εύγλωττο. Και η γλαφυρή —και κάπως αλμυρή— ανάδειξη του παθήματος της πληρωμής με το ίδιο νόμισμα στον τίτλο και την εικόνα τού σημερινού σημειώματος το καθιστά φαντασμαγορικό ακόμα και για εκείνους που πάσχουν από ολοκληρωτική πολιτική τύφλωση...   

ΥΓ Ας μην είμαι τόσο αισιόδοξος. Στο κάτω-κάτω, «εν παράδειγμα, ουδέν παράδειγμα». Ας κλείσω προσθέτοντας επί τροχάδην και συνοπτικά μερικά ακόμα παραδείγματα της ‘‘ατράνταχτης’’ ‘‘λογικής’’ «τα μάτια του λαγού είναι ίδια με τα μάτια τής ηλεκτρικής κουζίνας γιατί και τα δύο είναι στρογγυλά», ασχέτως αν όσοι κατούρησαν με αυτά στη θάλασσα το έχουν ήδη ή όχι ακόμα βρει στο αλάτι. Για προφανείς λόγους προτεραιοτήτων (όποιος δεν φροντίζει το σπίτι του πέφτει και τον πλακώνει) αλλά και διδακτικούς (τι δάσκαλος είμαι; ;-) ), θα τα αντλήσω από τις διάφορες φάσεις τού αριστερού εμφυλίου αποκλειστικά, έτσι όπως μού ’ρχονται, χωρίς σειρά σπουδαιότητας ή αξιώσεις διάκρισης μεταξύ πρωταιτίων και απλών συνεργών ή κατά συρροήν και περιστασιακών ενόχων: Tο All Time Classic «πέντε (15, 45, 105) κόμματα – δύο πολιτικές». Το Δεκέμβριο του 2008 («το ΚΚΕ χέρι-χέρι με τις δυνάμεις τού Νόμου και της Τάξης»). Το ΠΑΜΕ που «ξεπλένει τον Κασιδιάρη και τη Χρυσή Αυγή» στην πύλη τής Χαλυβουργίας. Τις απολύσεις στην Τυποεκδοτική και την πώλησή της στο ιδιωτικό κεφάλαιο («Περισσός ΑΕ»). Τα «ΚΝΑΤ» που «κάνουν τα ρεπά τών ΜΑΤ» στην περιφρούρηση της Βουλής. Τέλος, τον ΣΥΡΙΖΑ που «διαπραγματεύεται με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ τους όρους τής εξασφάλισης τών κερδών τών μονοπωλίων»...