Ο Καρλ Λίμπκνεχτ ήταν το δάχτυλο, σύντροφοι. Και το φεγγάρι δεν ήταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης!

Παρά την ενδιαφέρουσα συζήτηση που πυροδότησε η προπροηγούμενη ανάρτηση, αυτή με το «τριφασικό κουίζ», νομίζω ότι πρέπει να την κατατάξουμε στις ατυχήσασες αναρτήσεις. Κι αυτό γιατί οι σχολιαστές –όσοι καταδέχτηκαν να ασχοληθούν με το θέμα που έβαζε διότι υπήρξαν και άλλοι που δεν…– έπεσαν στην παγίδα στην οποία, κακώς, θεωρείται ότι πέφτουν μόνο οι Κνίτες («έδειχναν σ’ έναν Κνίτη το φεγγάρι κι εκείνος κοίταγε το δάχτυλο»). Αλλά, πριν συνεχίσω, ας δώσω τις σωστές απαντήσεις τους κουίζ, θυμίζοντας και τις τρεις ερωτήσεις:

A: Τι έκανε ο Καρλ Λίμπκνεχτ στις 4 Αυγούστου τού 1914;

Απάντηση: Στις 4 Αυγούστου 1914, κανονικά, ο Καρλ Λίμπκνεχτ έπρεπε να πάει στο Ράιχσταγκ που εκείνη την ημέρα θα αποφάσιζε αν θα εγκρίνει την πρώτη φουρνιά πολεμικών δανείων για την αντιμετώπιση των αναγκών της πολεμικής αναμέτρησης του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου που είχε ήδη ξεσπάσει (την 1η Αυγούστου η Γερμανία είχε κηρύξει τον πόλεμο προς τη Ρωσία και στις 4 Αυγούστου προς τη Γαλλία. Ως γνωστόν, ο Λίμπκνεχτ, όπως και όλη η αριστερή πτέρυγα του ενιαίου ακόμα Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας και γενικότερα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας της εποχής, ήταν ριζικά αντίθετος. Άρα, τι πιο αναμενόμενο και επιβεβλημένο γι’ αυτόν από το να συμμετάσχει στη συνεδρίαση του γερμανικού κοινοβουλίου και να καταψηφίσει την πρόταση της αυτοκρατορικής κυβέρνησης υπέρ της αύξησης των πολεμικών δαπανών, ιδίως από τη στιγμή που του ήταν γνωστό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών τού κόμματός του θα την υποστήριζαν; Κι όμως. Ο Λίμπκνεχτ επέλεξε εκείνη την ημέρα να εκδηλώσει την αντίδρασή του απέχοντας από την ψηφοφορία. Φυσικά, ήταν τυχερός. Γιατί γλύτωσε τους μύδρους που η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και της ΚΟΕ, αν ζούσε και δρούσε εκείνη την εποχή στη Γερμανία, θα εξαπέλυε εναντίον του γι’ αυτή την «υποτονική και πολύ κατώτερη των αναγκών του εργατικού και αντιπολεμικού κινήματος» αντίδραση…

B: Πότε και μαζί με ποιους άλλους συντρόφους και συντρόφισσές του ίδρυσε την ομάδα Σπάρτακος;

Απάντηση: Η ομάδα Σπάρτακος σχηματίστηκε το Δεκέμβριο του 1914, σχεδόν πέντε (5!) ολόκληρους μήνες μετά την οριστικοποίηση της ιστορικής ταξικής προδοσίας τού ενιαίου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, με πρωτεργάτες τους Καρλ Λίμπκνεχτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Κλάρα Τσέτκιν, Πωλ Λεβί, Έρνεστ Μέγιερ και άλλα στελέχη της αριστερής πτέρυγας του SPD. Πού ήσαστε Κουτσούμπα και Ρινάλντι να τους καταγγέλλατε για την «εξοργιστική που γεννά εύλογα ερωτηματικά» καθυστέρηση;

Γ: Πότε διαγράφτηκαν από το SPD τα μέλη τής ομάδας και γιατί παρέμειναν σε αυτό μέχρι να διαγραφούν;

Απάντηση: Διαγράφτηκαν τον Ιανουάριο του 1917! Πράγμα που σημαίνει ότι,  δυόμιση σχεδόν χρόνια μετά την προδοσία του κόμματός τους και τους ποταμούς αιμάτων που η ευρωπαϊκή εργατική τάξη είχε χύσει στα πεδία μάχης του Μεγάλου Πολέμου Σφαγείου, οι Σπαρτακιστές παρέμεναν ακόμα μέλη αυτού τού προδοτικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Και επιπλέον σημαίνει ότι δεν έφυγαν παρά μόνο αφού διαγράφτηκαν από την πλειοψηφία! «Παχυλός ο βουλευτικός μισθός» και «γλυκά τα οφίτσια της εξουσίας», θα έλεγαν, ίσως, οι Κουτσουμπορινάλντιδες, αν ο Γουέλς τους μετέφερε με τη μηχανή του χρόνου στα 1917. Και μόνο η θυσία τών μαρτύρων τού παγκόσμιου προλεταριάτου Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ δείχνει πόσο σωστές θα ήταν οι εκτιμήσεις τους...

Επιμύθιον

Γιατί πήγαμε έναν αιώνα πίσω και ανασύραμε όλες αυτές τις λεπτομέρειες από τις τραγικές και ταυτόχρονα ηρωικές στιγμές του εργατικού και επαναστατικού κινήματος; Όχι ασφαλώς για να αναδείξουμε τον Παναγιώτη Λαφαζάνη σε Καρλ Λίμπκνεχτ τού σήμερα και να παρομοιάσουμε τα μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας με τους Σπαρτακιστές τού 1914. Θα ήμασταν τόσο ανόητοι, που θα διεκδικούσαμε με αξιώσεις την καταχώρισή μας στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες στην κατηγορία της ανθρώπινης πολιτικής βλακείας! Κάναμε όλο αυτό το ταξίδι για να πούμε το εξής απλό:

Με την εξαίρεση του κανόνα σύμφωνα με τον οποίο κανείς δεν θέλει να χρεωθεί ένα πολιτικό διαζύγιο, οι χρονισμοί και οι τροπισμοί ενός τέτοιου αποχωρισμού δεν διέπονται από καμία αναλλοίωτη ηθική αξία και δεν υπόκεινται σε αιώνιες πολιτικές αρχές. Είναι ένα ζήτημα που ανήκει σε αυτό που ονομάζουμε «τακτική» και συναρτάται στενά με τις συνθήκες που υπάρχουν σε κάθε δεδομένη συγκυρία και τους στόχους που έχει θέσει η πλευρά η οποία δεν έχει την ισχύ να επιβάλει τις απόψεις της και γι’ αυτό αποχωρεί αργά ή γρήγορα. Η αργή αποχώρηση, εκτός από τη χρονική σχετικότητα (με ποια κριτήρια ορίζεται το «αργά»;) δεν σημαίνει υποχρεωτικά καιροσκοπισμό ή ιδιοτέλεια και γενικά πολιτική ευτέλεια. Και η γρήγορη, αντίστοιχα, δεν σηματοδοτεί σώνει και ντε ευγενή γενναιότητα και ηθικοπολιτική συνέπεια. Με αυτή την έννοια:

Η Αριστερή Πλατφόρμα μπορεί να άργησε ή να μην άργησε να διαχωρίσει τη θέση της από τον «όλον ΣΥΡΙΖΑ» (που πλέον είναι ένα «όλον σκιάχτρο»). Αν όμως έχει συμβεί το πρώτο, οι κατηγορίες της ηγεσίας του ΚΚΕ και της ΚΟΕ ότι η χρονοκαθυστέρηση οφειλόταν στην προσπάθεια διατήρησης των βουλευτικών εδρών της και διακόπηκε μόνο όταν χάθηκε κάθε ελπίδα επίτευξης αυτού τού σκοπού είναι λαμπρό παράδειγμα δίκης (και καταδίκης) προθέσεων και μάλιστα βλακωδώς στημένης –υπάρχουν παραδείγματα βουλευτών και βουλευτριών του ΣΥΡΙΖΑ που κατάπιαν τα «όχι» ή τα «παρών» τα οποία πρόφεραν σε κάποια από τις κρίσιμες ψηφοφορίες και τώρα φιγουράρουν σε ασφαλείς, εκλόγιμες θέσεις στα ψηφοδέλτια του κόμματος· τι εμπόδιζε τους βουλευτές τής Αριστερής Πλατφόρμας να πράξουν το ίδιο; Εν κατακλείδι:

Επί τού συγκεκριμένου ζητήματος, δεν ανιχνεύεται ουδεμία ευτελής ιδιοτέλεια στα στελέχη τής Αριστερής Πλατφόρμας και γενικότερα στο σχήμα (το οποίο έτσι κι αλλιώς απέρχεται από την πολιτική σκηνή). Αντίθετα, η ευτέλεια των ηγεσιών τού ΚΚΕ και της ΚΟΕ ξεχειλίζει από τις οθόνες των υπολογιστών μας. Εντάξει, ο πολιτικός ανταγωνισμός, ακόμα και ο ενδοπαραταξιακός, δεν είναι μία φιλική παρτίδα μπριτζ μεταξύ κυρίων. Άλλο τόσο όμως δεν είναι και λασπομαχία…