O Πόλεμος των λέξεων…

…και μια μάχη του που μπορεί να κερδηθεί!

Οι ιδέες γράφονται με λέξεις. Έτσι, κάθε λέξη εκφράζει και μία ιδέα. Φυσικά, δεν αναφερόμαστε σε λέξεις που έχουν αυστηρά χρηστικό ρόλο, όπως είναι οι προθέσεις ή οι σύνδεσμοι για παράδειγμα. Αναφερόμαστε στις λέξεις που συμβολίζουν μία έννοια και επομένως νοηματοδοτούν φαινόμενα, καταστάσεις και επιδιώξεις που εκδηλώνονται εντός της κοινωνικής ζωής.

Από τα παραπάνω μπορούμε να συνάγουμε με ασφάλεια το συμπέρασμα, ότι η Διαπάλη των Ιδεών που αναπτύσσεται στην κοινωνία εκδηλώνεται αρχικά με έναν Πόλεμο λέξεων. Σ’ αυτόν τον ιδιότυπο πόλεμο κάθε φορέας ιδεολογίας ή και απλώς μιας άποψης επιλέγει ή δημιουργεί τις λέξεις που συμβολίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα νοήματα που θέλει να προβάλει. Ταυτόχρονα επιλέγει ή δημιουργεί τις λέξεις που συμβολίζουν με τον καλύτερο τρόπο την αντιπαράθεσή του προς τους φορείς αντιπάλων ιδεολογιών ή απόψεων. Εκεί, με τις δικές του λέξεις, αποκαλύπτει το κατ’ αυτόν πραγματικό νόημα των λέξεων που χρησιμοποιούν οι αντίπαλοι φορείς ιδεολογιών προσπαθώντας να αποδομήσει την νοηματοδότηση που εκείνοι προβάλλουν -σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι αντίπαλοι μιλούν για διαστρέβλωση. Εννοείται ότι όλα αυτά είναι κοινή πρακτική κάθε εμπλεκόμενου στον πόλεμο.

Είναι λογικό σύμφωνα με τα παραπάνω, η Αριστερά, που από το 1991 είναι για την ώρα η Μεγάλη Ηττημένη στο πεδίο των ιδεών, να έχει χάσει και πολλές μάχες στον πόλεμο των λέξεων, τουλάχιστον στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού. Πολλές μάλιστα τις έχασε με ταπεινωτικό τρόπο: Αποσύροντας και θέτοντας η ίδια στο περιθώριο αρκετές λέξεις-κλειδιά που αποτελούσαν αναπόσπαστα στοιχεία του ιδεολογικολεκτικού οπλοστασίου της (όπως ακριβώς απέσυρε και την Κόκκινη Σημαία από το οπλοστάσιο των οπτικών συμβόλων της). Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν εξαιρέσεις. Όχι όμως τόσες, ώστε να είναι κάτι παραπάνω από επιβεβαιωτικές του κανόνα (χωρίς να υπολογίζουμε και το γεγονός, ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι εξαιρέσεις εκδηλώθηκαν ως εμμονές σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν…).

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Ως εισαγωγή στο σημερινό θέμα μας που δεν είναι άλλο από τη μετονομασία του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως σε «Προστασίας του πολίτη» και τη στάση της Αριστεράς έναντι αυτής της απόφασης.

Δεν χρειάζεται να γράψουμε το παραμικρό για τους σκοπούς της μετονομασίας, η οποία, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι και τόσο πρωτότυπη, τουλάχιστον για όσους έχουν διαβάσει το «1984» του Όργουελ ή έχουν δει την ομώνυμη ταινία. Ήδη έχουν γραφτεί αρκετά και σοβαρά και ειρωνικά, όπως αρμόζει στην κωμικοτραγική περίπτωση και κάθε τέτοια αναφορά θα ήταν μάλλον κοινοτοπία ή και υποτίμηση της νοημοσύνης των αναγνωστών μας. Είμαστε όμως της γνώμης ότι δεν αρκούν. Εννοούμε ότι δεν αρκούν τα λόγια απλώς. Χρειάζεται και το αναποδογύρισμά τους έτσι ώστε να επανέλθουν στην προηγούμενη μορφή τους.

Γιατί η Αριστερά να αποδεχθεί ένα τέτοιο κακότεχνο μασκάρεμα; Γιατί να προσυπογράψει την προπαγάνδα του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ που νομίζει ότι βρισκόμαστε στο 1981, όταν ακόμα δεν είχε απολέσει την «παρθενία» του; Γιατί να χάσει κι αυτή τη μάχη των συγκεκριμένων λέξεων; Ιδίως όταν, λίγες ημέρες μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, έχουμε ήδη τις πρώτες αποδείξεις για το τι σημαίνουν όλα αυτά στην πραγματικότητα;

Καλούμε λοιπόν και προτρέπουμε κάθε αριστερό, πρόσωπο, κόμμα ή φορέα, καλούμε κάθε αριστερό έντυπο, τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό σταθμό, καλούμε κάθε αριστερό blogger, όποτε αναφέρεται στο συγκεκριμένο Υπουργείο, είτε σε ιδιωτικό χώρο είτε σε Δημόσιο, να χρησιμοποιεί την πραγματική ονομασία του: Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως. Για όσους είναι πιο προχωρημένοι, ή λίγο «αριστεριστές», ή απλώς περισσότερο φιλοπαίγμονες, προτείνουμε εναλλακτικά: Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως και Προστασίας της Κυρίαρχης Τάξης (σε σύντμηση: ΥΠ.ΔΗ.ΤΑ.ΠΡΟΣ.ΚΥ.ΤΑ).

Εμείς θα χρησιμοποιούμε και τις δύο ονομασίες. Ανάλογα με τη διάθεσή μας.