«Αλήτες, εργάτες, αριστοκράτες!»

Μια και έγινε time out στο «ματς» του Πειραιά και ανεστάλη η απεργία των λιμενεργατών για να «επαναδιαπραγματευθεί» η Λούκα Κατσέλη τη σύμβαση με την Cosco, ας πούμε μερικά πράγματα για την επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε κατά της απεργίας.

Τη διαβάσαμε σε όλες τις έγκυρες στήλες εφημερίδων, δεξιών (ή φιλελεύθερων, όπως το θέλει η politically correct πολιτική προσέγγιση), κεντροαριστερών κάθε τάσης (αλλά και αριστεροκεντρώων), την είδαμε και σε σοσιαλφιλελεύθερα blogs, εδώ κι εκεί. Φυσικά, σε κυμαινόμενους τόνους και «χρωματισμούς». Η κωδικοποίηση αυτής της επιχειρηματολογίας δεν είναι δύσκολη. Στηρίζεται σε τρεις άξονες.

Ο πρώτος είναι το χιλιοτραγουδισμένο άσμα της λειτουργικής υπεροχής του ιδιωτικού έναντι του δημόσιου όσο αφορά στην οικονομική αποτελεσματικότητα. Ό,τι είναι ιδιωτικό, φέρνει κέρδη. Ό,τι είναι δημόσιο συσσωρεύει χρέη.

Ο δεύτερος είναι το υπέρ του ανταγωνισμού πνεύμα, σύμφωνα με το οποίο η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων μονοπωλιακών επιχειρήσεων, προάγει τον οικονομικό ανταγωνισμό ο οποίος με τη σειρά του επιφέρει μείωση των τιμών με παράλληλη βελτίωση της ποιότητας και άρα καταλήγει σε καθαρό όφελος για τη συντριπτική πλειοψηφία των καταναλωτών.

Ο τρίτος άξονας, σε χρήση εδώ και δεκαετίες, είναι αυτός που φιλοδοξεί να πλήξει τους απεργούς, απαξιώνοντάς τους ηθικά στα μάτια της κοινής γνώμης: Οι απεργοί είναι μία κλίκα διαπλεκόμενων συνδικαλιστών του Δημοσίου, μία συντεχνία που προασπίζει τα στενά της ιδιοτελή συμφέροντα αδιαφορώντας για την Ελληνική κοινωνία, ένα τμήμα της εργατικής αριστοκρατίας που αδιαφορεί για τους άνεργους και τους εργαζόμενους των 700 ευρώ (άλλη μία «επίθεση αγάπης» σε μας) και ξεκοκαλίζει χωρίς αιδώ αμοιβές 120.000 και 140.000 ευρώ ετησίως, οι οποίες μάλιστα προκύπτουν από πλαστές υπερωρίες και μεροκάματα «στα χαρτιά».

Αν και το θέμα μας είναι ο τρίτος άξονας της αντιαπεργιακής επιχειρηματολογίας, δεν αντέχουμε να μη γράψουμε ότι με την οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 είχαμε όντως πολλές ευκαιρίες να διαπιστώσουμε αυτή τη σχεδόν δαιμονική ικανότητα του καπιταλισμού να «φέρνει κέρδη». Όσο για το ζήτημα του ανταγωνισμού, θα λέγαμε ότι μας φαίνεται τουλάχιστον περίεργο να επιχειρείται η προαγωγή του με την αντικατάσταση ενός κρατικού μονοπωλίου από ένα ιδιωτικό, όπως στην πραγματικότητα συμβαίνει με τη συμφωνία ενοικίασης του λιμανιού του Πειραιά στην Cosco. Μετά την αναγκαία παρέκβαση, ας επικεντρωθούμε στον τρίτο άξονα των εισαγγελικών προτάσεων για το «αδίκημα» της απεργίας. Θα το κάνουμε αναλύοντας το αντεργατικό τρίπτυχο του τίτλου. Ένα τρίπτυχο που δεν γράφτηκε βέβαια, ούτε ακούστηκε, αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο να το διακρίνουμε, αν διαβάσουμε between the lines…

«Αλήτες»

Η κατηγορία της «αλητείας» θεμελιώνεται στις πλασματικές υπερωρίες και στα μεροκάματα-φάντασμα όπως γράψαμε παραπάνω. Τι αποδείξεις κατατίθενται γι’ αυτές τις κατηγορίες; Απ’ όσο είδαμε καμία! Ούτε και χρειάζεται άλλωστε. Η κοινή γνώμη έχει τόσο πολύ βομβαρδιστεί με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι άντρα διαφθοράς που είναι ώριμη και έτοιμη να καταπιεί αμάσητη οποιαδήποτε τέτοια καταγγελία, ακόμα κι αν δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία άποψη χωρίς ίχνος υποστηρικτικών στοιχείων, εκτός βέβαια από την καλλιεργημένη ήδη αντίληψη ότι «στο Δημόσιο όλοι τα παίρνουν». Σε απόλυτη αντίθεση φυσικά με ό,τι συμβαίνει στον τομέα της ιδιωτικής οικονομίας όπου οι εργαζόμενοι, όταν έχουν βέβαια την τύχη να είναι εργαζόμενοι, συνηθίζουν να κάνουν ετησίως και κάμποσα «κόκκινα μεροκάματα» εθελοντικής και χαρούμενης απλήρωτης εργασίας υπέρ της επιχείρησης με τη μορφή των απλήρωτων υπερωριών. Διότι -κι αυτό είναι ένα ακόμα σημείο υπεροχής του ιδιωτικού τομέα- η νομότυπη κατάργηση των υπερωριών, χωρίς να λογαριάσουμε αυτήν που γίνεται επί τη βάσει του περίφημου Διευθυντικού δικαιώματος, δηλαδή με το «έτσι θέλω», απαλλάσσει τον εργαζόμενο από τον πειρασμό να τις «μαγειρέψει».

Όλα είναι ωραία και καλά λοιπόν με το ζήτημα αυτό στον ΟΛΠ; Όχι βέβαια! Εδώ κι ο Χριστός ακόμα, ο Υιός του Θεού, σε δύσκολες ώρες ζήτησε από το «μέσον» Του να τον απαλλάξει από τη δοκιμασία της Σταύρωσης! Είναι δυνατόν οι λιμενεργάτες να μη ζητήσουν από τον κολλητό τους επόπτη να κάνει τα στραβά μάτια σε μερικές πλασματικές υπερωρίες; Όμως σε τι έκταση δεν είναι ωραία και καλά; Και -κυρίως- βάσει της αρχής της συγκρισιμότητας, σε τι παραπάνω έκταση δεν είναι ωραία και καλά σε σχέση με ό,τι συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα; Όλοι αυτοί οι εισαγγελείς που κουνούν με ιερή αγανάκτηση το δάχτυλο προς τους εργάτες δεν έχουν ακούσει τίποτα -για να μην πούμε δεν ξέρουν από προσωπική πείρα- για τις προμήθειες σε business to business συναλλαγές και συνεργασίες, για ανύπαρκτα γεύματα εργασίας ή για δήθεν επαγγελματικά και «απολύτως αναγκαία» ταξίδια, φαινόμενα που ανθούν στον ιδιωτικό τομέα; Όχι βέβαια. Γιατί, όταν πρόκειται για τον ιδιωτικό τομέα, είναι σαν τις μαϊμούδες στο γνωστό σκίτσο που δεν ακούν ούτε βλέπουν και γι’ αυτό δεν μιλούν!

«Εργάτες»

Εδώ μπαίνουμε στο σκληρό, ταξικό πυρήνα του τρίπτυχου. Αυτοί που διαπράττουν όλα τα παραπάνω «αίσχη» είναι εργάτες. Κι αυτό το «είναι εργάτες» φέρει δισήμαντο νόημα.

Είναι εργάτες: Δηλαδή είναι η δήθεν ηθική Τάξη, η εκλεκτή και προορισμένη κατά Μαρξ να εγκαθιδρύσει μια καλύτερη, δικαιότερη και ηθικότερη κοινωνία. Κοιτάξτε τα χάλια τους, θαυμάστε την «ηθική» τους! Κοινοί απατεώνες και πλαστογράφοι! Είναι ποτέ δυνατόν «αυτοί» να φτιάξουν μια καλύτερη κοινωνία στην οποία να είναι κιόλας -άκουσον, άκουσον!- εξέχοντα μέλη της άρχουσας Τάξης; Και:

Είναι εργάτες: Δηλαδή ανήκουν στη χαμηλότερη κοινωνικοοικονομική βαθμίδα. Πώς μπορούν, από πού αντλούν την εξουσία να καρπώνονται οφέλη που δεν τους αναλογούν, προνόμιο που έχουν μόνο οι ανώτερες Τάξεις; Ποιός επικίνδυνος αέρας φουσκώνει τα πανιά τους; Σηκώθηκαν τα βρωμερά πόδια και χτυπάνε τις σοφές και καλλιεργημένες κεφαλές της κοινωνίας μας;

«Αριστοκράτες»

Γιατί εγκαλούνται ως αριστοκράτες οι εργάτες του ΟΛΠ; Μα επειδή έχουν αμοιβές που ξεπερνούν κατά πολύ τις «λογικές» αμοιβές που έχει, που «πρέπει» για την ακρίβεια να έχει, ένας εργάτης. Αμοιβές τόσων χιλιάδων ευρώ δικαιούται να έχει μόνο ένας manager, ένα στέλεχος πολυεθνικής, ένας δημοσιογράφος (εδώ ευλογούν ορισμένοι και τα γένια τους!). Όχι όμως κι ένας εργάτης! Όχι να τα ισοπεδώσουμε όλα![1]

Τι κι αν όλες αυτές οι αμοιβές, που δεν αφορούν όλους τους λιμενεργάτες βέβαια, προκύπτουν από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας; Τι κι αν φτάνουν σ’ αυτό το ύψος μετά από υπερωρίες που φτάνουν ως και τα 500 8ωρα το χρόνο, σύμφωνα με τον Πρόεδρο του Σωματείου τους; Οι έγκυροι αρθρογράφοι δεν ασχολούνται με τέτοιες λεπτομέρειες. Κι αν ασχολούνται είναι για να πουν ότι οι λιμενεργάτες εμποδίζουν τον ΟΛΠ να κάνει προσλήψεις ώστε να μπορούν οι ίδιοι να αυξάνουν με υπερωρίες το μισθό τους. Χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να αναφέρουν, ότι, σύμφωνα με τους ίδιους τους λιμενεργάτες, είναι ο ΟΛΠ που αρνείται εδώ και χρόνια να προσλάβει επιπλέον προσωπικό. Σωστά. Το Σωματείο των λιμενεργατών τα λέει αυτά, δεν τα λέει ο αυξημένης αξιοπιστίας ΣΕΒ για να τον πιστέψουν! Κι έπειτα, πόσες απεργίες έχουν κάνει για να αναγκάσουν τον ΟΛΠ να κάνει προσλήψεις; Και πάλι σωστά! Ιδίως αν θυμηθούμε σε πόσες «αιματηρές» απεργίες έχουν κατέβει τα δικαιούμενα bonus στελέχη του ιδιωτικού τομέα με το αίτημα να το μοιράζονται με όλο το προσωπικό!

Εδώ επισυνάπτεται από τους εισαγγελείς και η άλλη κατηγορία. Ότι οι λιμενεργάτες προωθούν τα παιδιά τους στη θέση τους, έχοντας επιβάλλει οι νεοπροσλαμβανόμενοι να προέρχονται κατά 10% από τους απογόνους τους και αποδεικνύοντας έτσι στην πράξη την πραγματική αριστοκρατική θέση τους, αφού μόνο οι αριστοκράτες κληροδοτούν στα παιδιά τους προνόμια και τίτλους. Τι συντριπτική «κατηγορία»! Η οποία βέβαια περιλαμβάνει -θεσμοθετημένα ή άτυπα- και πλείστους όσους, από τραπεζοϋπάλληλους και στελέχη πολυεθνικών μέχρι Πρωθυπουργούς που έχουν κληρονομήσει το «πόστο» από το θείο τους ή το μπαμπά τους! Αλλά βέβαια, οι εισαγγελείς δεν ασχολούνται, δεν μπορούν να ασχοληθούν με όλα τα στραβά της Ελληνικής κοινωνίας. Αυτή την περίοδο ασχολούνται με τα στραβά των λιμενεργατών! Στο κάτω-κάτω, από κάπου πρέπει να αρχίσουν!

Στις κατηγορίες περί «εργατικής αριστοκρατίας» (οι οποίες, «σοφά», διατυπώνονται με τη χρήση του Μαρξικού όρου, μήπως και «τσιμπήσουν» και μερικοί αριστεροί –που τσιμπάνε!) τείνει ευήκοο ους ιδιαίτερα η μικροαστική τάξη, η παραδοσιακή και κυρίως η νέα -ανάμεσα σ’ αυτούς δυστυχώς και πολλοί μορφωμένοι της γενιάς μας. Γιατί τώρα που τελείωσαν οι αυταπάτες της διαρκούς ανόδου τις οποίες εξασφάλιζε η απελευθέρωση των «δημιουργικών δυνατοτήτων» του καπιταλισμού και βλέπουν όλοι αυτοί ότι η επένδυση σε γνώσεις δεν αποδίδει πια και δεν μπορεί να εξασφαλίσει την κοινωνική καταξίωση που προσφέρει το αυξημένο εισόδημα σε μια κοινωνία του χρήματος, το μικροαστικό πνεύμα εξεγείρεται: «Δύο Πανεπιστημιακά πτυχία κι ένα μεταπτυχιακό εξωτερικού για 15.400 ευρώ το χρόνο κι ένα απολυτήριο τριταξίου γυμνασίου με δίπλωμα χειριστή γερανού 97.000; Είναι ποτέ δυνατόν; Είναι δίκαιο;».

Ναι, είναι δυνατόν! Ο συνδικαλισμός μπορεί να το κάνει δυνατόν. Όπως έκανε το (καταργημένο πια) 8ωρο, την πληρωμένη άδεια (όχι αν δουλεύεις με «μπλοκάκι»!), το επίδομα ανεργίας και άλλα.

Και όχι, δεν είναι δίκαιο! Γιατί παραβιάζει την αρχή της Ισότητας. Αλλά, για μια στιγμή! Όλα αυτά τα «άσπρα κολάρα» που διαμαρτύρονται το κάνουν στο όνομα της Ισότητας; Αν είναι έτσι -και μακάρι να είναι έτσι- έχουμε να συζητήσουμε πολλά. Και δεν θα είναι όλα ευχάριστα. Φυσικά, δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι ο έγκυρος Πάσχος Μανδραβέλης π.χ., ή ο αξιότιμος Διευθυντής των «Νέων» Παντελής Καψής κόπτονται για την Ισότητα. Κάτι τέτοιο θα ήταν το ανέκδοτο του 21ου Αιώνα! Εκτός κι αν προσχώρησαν στο στρατόπεδο του Σοσιαλισμού και δεν το μάθαμε!...

Επίλογος

Πριν από λίγες ημέρες σ’ ένα ανώνυμο σχόλιο μας έγραψαν: «[…] συγχαρητήρια που υπερασπιζεται η αριστερά σας την εργατική αριστοκρατια του λιμανιου[…]». Ας κλείσουμε με δυό λόγια γι’ αυτό.

Η Αριστερά και μαζί της κι εμείς δεν υπερασπίζεται καμία εργατική αριστοκρατία. Υπερασπίζεται την Εργατική Τάξη συνολικά (κι αυτή, στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό, δεν περιλαμβάνει μόνο τους εργάτες). Δεν μπορεί να διαχωρίσει στις παρούσες συνθήκες, δηλαδή σε μια σκληρά καπιταλιστική κοινωνία, την Εργατική Τάξη σε «προνομιούχες μερίδες» και μη. Όπου οι «προνομιούχοι» είναι εργαζόμενοι που με σκληρούς συνδικαλιστικούς αγώνες έχουν πετύχει να βελτιώσουν τη θέση τους, γεγονός το οποίο η Αριστερά πρέπει να υπενθυμίζει σταθερά σε όλους τους εργαζόμενους ως παράδειγμα προς μίμηση.

Όσοι μέμφονται την Αριστερά για τις υπερβολικές διαφορές αμοιβών που υπάρχουν ανάμεσα σε διάφορες κατηγορίες εργαζομένων, «ξεχνούν» ότι στην Ελλάδα δεν είναι αυτή «στα πράγματα» καθώς και, πολύ περισσότερο, ότι δεν έχει εγκαθιδρυθεί ακόμα ο Σοσιαλισμός! Και καλά, δεν μας εκπλήσσει καθόλου που τα «ξεχνούν» αυτά οι έχοντες έννομο συμφέρον να στηρίξουν την παρούσα τάξη πραγμάτων. Απορούμε όμως που δεν τα σκέφτονται κι όσοι καλοπροαίρετοι υιοθετούν άσκεφτα το σύνθημα του τίτλου…


[1]Απ’ όσο είδαμε στα blogs, μόνο ο @Greek Rider θίγει αυτό το συγκεκριμένο σημείο σε σχετικό του post.