Αριστερή μελαγχολία

Το προηγούμενό μας ποστ τελείωνε κάπως σκληρά για τη δική μας παράταξη, την παράταξη της Αριστεράς. Αυτό, σε συνδυασμό με τις λίγες λέξεις ενός επιλόγου, που άλλωστε δεν σχετιζόταν άμεσα με το θέμα μας, μπορεί να οδηγήσει σε παρερμηνείες και σε λανθασμένες εντυπώσεις. Ανάγκη να εξηγήσουμε αυτόν τον πικρό επίλογο λίγο περισσότερο.

Αποδώσαμε στην Ελληνική Αριστερά δύο χαρακτηρισμούς. Της «κοιμώμενης» και της μονίμως «συσκεπτόμενης». Τι εννοούμε;

Με τον πρώτο εννοούμε την αδυναμία της να συνειδητοποιήσει, ότι, με λίγες εξαιρέσεις, άλλοτε εδώ κι άλλοτε εκεί, λειτουργεί και υπάρχει στο περιθώριο των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών -γιατί σε αυτές ανήκει και η Ελλάδα, άσχετα αν βρίσκεται χαμηλά στην ιεραρχία. Αδυναμία; Δεν είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται ακριβώς για αδυναμία, με την έννοια της ανικανότητας τουλάχιστον. Υποπτευόμαστε ότι διαπλέκεται με αυτό που η Ψυχολογία ορίζει ως «απώθηση», τον αμυντικό δηλαδή ψυχικό μηχανισμό ο οποίος μας βοηθά να «ξεχνάμε» τα δυσάρεστα. Κοινώς, να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.

Από πού διαπιστώνουμε αυτήν την αδυναμία; Μα από την εμμονή της Αριστεράς σε όλες τις εκφάνσεις της σε στρατηγικές και σχέδια, που, χρόνος μπαίνει-χρόνος βγαίνει, αποδεικνύονται επιεικώς ανεπαρκή.

Το ΚΚΕ συνεχίζει τις πολυετείς του προσπάθειες να οικοδομήσει ένα Μέτωπο, στο οποίο όμως δεν είναι διατεθειμένο να δεχτεί παρά μόνο όσες πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν ασυζητητί με το δικό του πολιτικό σχέδιο και τις τακτικές και στρατηγικές που το ίδιο έχει χαράξει. Η δημιουργία ενός τέτοιου Μετώπου με αυτές τις προϋποθέσεις ισοδυναμεί με το δέσιμο χειροπόδαρα του ανέμου. Από την άλλη όμως, εξασφαλίζει σταθερή και μόνιμη απασχόληση -an eternal reason for being!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει να επενδύει σε έναν γενικό και άνευ προτεραιοτήτων κινηματισμό, αδυνατώντας όμως να πολιτικοποιήσει το κοινωνικό, θύμα της ιδεολογικής του σύγχυσης η οποία πολλαπλασιάζεται από την πολυφωνία. Επιπλέον, τα ιδιαίτερα προβλήματά του, προβλήματα που σε μεγάλο βαθμό είναι το απαραίτητο τίμημα της ενότητας, δυσχεραίνουν τη διείσδυσή του σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα: Έξι ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυσή του και παρά την θελκτικότητα της θεμέλιας ιδέας της δημιουργίας του, αυτήν της ενότητας της Αριστεράς, δεν έχει καταφέρει ακόμα να συγκροτηθεί δημοκρατικά ως ευρύτερη πολιτική παράταξη, με αποτέλεσμα την αδυναμία ουσιώδους κεντρικής παρέμβασης ή αξιοποίησης της ευνοϊκής συγκυρίας, όπως συνέβη μετά τις εκλογές του 2007 μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2008. Ακόμα, η χρόνια πια ανικανότητα της πλειοψηφούσας δύναμης, του ΣΥΝ, να οριοθετήσει τις σχέσεις της με το ΠΑΣΟΚ, θολώνει και την δική του εικόνα, αναβιώνοντας το «αιώνιο» δίλημμα για τους θετικά (ή έστω, όχι αρνητικά) διακείμενους προς την Αριστερά πολίτες: ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ; Η κρίση δε στην οποία έχει περιέλθει από τις Ευρωεκλογές και μετά, κρίση που κορυφώθηκε τις τελευταίες ημέρες, τον έχει καταστήσει ακόμα περισσότερο αναξιόπιστο σε ένα μεγάλο μέρος του ευρύτερου ακροατηρίου του.

Τέλος, το τρίτο μικρότερο από πλευράς επιρροής ρεύμα -της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, όπως αυτοπροσδιορίζεται- συνεχίζει να διακατέχεται από έναν ακραίο βολονταρισμό ο οποίος το καθηλώνει σε μία τελείως λανθασμένη ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας. Σύμφωνα με αυτή την ανάγνωση, οι καταθλιπτικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες της παντοκρατορίας του νεοφιλελευθερισμού, δεν χρειάζονται παρά μόνο την «καλλιέργεια» της πρότασης των ριζικών ανατροπών με σοσιαλιστικό πρόσημο για να μετατραπούν σε επαναστατικές. Η συμπαράταξη ενός σημαντικού αριθμού οργανώσεων στο σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξέλιξη ενωτική και από αυτή την πλευρά θετική, δεν αρκεί προφανώς για να άρει τις αφετηριακά λανθασμένες προκείμενες της στρατηγικής αυτού του χώρου.

Με αυτές τις επεξηγήσεις πιστεύουμε, ότι γίνεται φανερό το πνεύμα του χαρακτηρισμού της Αριστεράς εκ μέρους μας ως «κοιμώμενης». Για τον άλλο μας χαρακτηρισμό, της «συσκεπτόμενης», οι αναγκαίες επεξηγήσεις είναι πολύ πιο απλές. Δεν εννοούσαμε τίποτα άλλο από τις αλλεπάλληλες «συσκέψεις κορυφής» των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ένα μήνα πριν από τις εκλογές! Για θέματα που έπρεπε να έχουν επιλυθεί προ πολλού και όχι βέβαια μόνο από τις «κορυφές»…

Φυσικά, όλες οι παραπάνω κριτικές σκέψεις δεν είναι της παρούσης, τώρα, στην τούρλα των εκλογών! Σ’ αυτές, η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να προσπαθήσει για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και ο προεκλογικός αγώνας δεν αφήνει πολλά περιθώρια για «λεπτές» αλλά καίριες επεξεργασίες στρατηγικού χαρακτήρα. Ιδίως όταν η 4η Οκτωβρίου είναι πολύ κοντά.

Από τη Δευτέρα της 5ης Οκτωβρίου όμως;