Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

Αριστερή μελαγχολία


Το προηγούμενό μας ποστ τελείωνε κάπως σκληρά για τη δική μας παράταξη, την παράταξη της Αριστεράς. Αυτό, σε συνδυασμό με τις λίγες λέξεις ενός επιλόγου, που άλλωστε δεν σχετιζόταν άμεσα με το θέμα μας, μπορεί να οδηγήσει σε παρερμηνείες και σε λανθασμένες εντυπώσεις. Ανάγκη να εξηγήσουμε αυτόν τον πικρό επίλογο λίγο περισσότερο.

Αποδώσαμε στην Ελληνική Αριστερά δύο χαρακτηρισμούς. Της «κοιμώμενης» και της μονίμως «συσκεπτόμενης». Τι εννοούμε;

Με τον πρώτο εννοούμε την αδυναμία της να συνειδητοποιήσει, ότι, με λίγες εξαιρέσεις, άλλοτε εδώ κι άλλοτε εκεί, λειτουργεί και υπάρχει στο περιθώριο των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών -γιατί σε αυτές ανήκει και η Ελλάδα, άσχετα αν βρίσκεται χαμηλά στην ιεραρχία. Αδυναμία; Δεν είμαστε σίγουροι ότι πρόκειται ακριβώς για αδυναμία, με την έννοια της ανικανότητας τουλάχιστον. Υποπτευόμαστε ότι διαπλέκεται με αυτό που η Ψυχολογία ορίζει ως «απώθηση», τον αμυντικό δηλαδή ψυχικό μηχανισμό ο οποίος μας βοηθά να «ξεχνάμε» τα δυσάρεστα. Κοινώς, να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί.

Από πού διαπιστώνουμε αυτήν την αδυναμία; Μα από την εμμονή της Αριστεράς σε όλες τις εκφάνσεις της σε στρατηγικές και σχέδια, που, χρόνος μπαίνει-χρόνος βγαίνει, αποδεικνύονται επιεικώς ανεπαρκή.

Το ΚΚΕ συνεχίζει τις πολυετείς του προσπάθειες να οικοδομήσει ένα Μέτωπο, στο οποίο όμως δεν είναι διατεθειμένο να δεχτεί παρά μόνο όσες πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν ασυζητητί με το δικό του πολιτικό σχέδιο και τις τακτικές και στρατηγικές που το ίδιο έχει χαράξει. Η δημιουργία ενός τέτοιου Μετώπου με αυτές τις προϋποθέσεις ισοδυναμεί με το δέσιμο χειροπόδαρα του ανέμου. Από την άλλη όμως, εξασφαλίζει σταθερή και μόνιμη απασχόληση -an eternal reason for being!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει να επενδύει σε έναν γενικό και άνευ προτεραιοτήτων κινηματισμό, αδυνατώντας όμως να πολιτικοποιήσει το κοινωνικό, θύμα της ιδεολογικής του σύγχυσης η οποία πολλαπλασιάζεται από την πολυφωνία. Επιπλέον, τα ιδιαίτερα προβλήματά του, προβλήματα που σε μεγάλο βαθμό είναι το απαραίτητο τίμημα της ενότητας, δυσχεραίνουν τη διείσδυσή του σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα: Έξι ολόκληρα χρόνια μετά την ίδρυσή του και παρά την θελκτικότητα της θεμέλιας ιδέας της δημιουργίας του, αυτήν της ενότητας της Αριστεράς, δεν έχει καταφέρει ακόμα να συγκροτηθεί δημοκρατικά ως ευρύτερη πολιτική παράταξη, με αποτέλεσμα την αδυναμία ουσιώδους κεντρικής παρέμβασης ή αξιοποίησης της ευνοϊκής συγκυρίας, όπως συνέβη μετά τις εκλογές του 2007 μέχρι το πρώτο εξάμηνο του 2008. Ακόμα, η χρόνια πια ανικανότητα της πλειοψηφούσας δύναμης, του ΣΥΝ, να οριοθετήσει τις σχέσεις της με το ΠΑΣΟΚ, θολώνει και την δική του εικόνα, αναβιώνοντας το «αιώνιο» δίλημμα για τους θετικά (ή έστω, όχι αρνητικά) διακείμενους προς την Αριστερά πολίτες: ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ; Η κρίση δε στην οποία έχει περιέλθει από τις Ευρωεκλογές και μετά, κρίση που κορυφώθηκε τις τελευταίες ημέρες, τον έχει καταστήσει ακόμα περισσότερο αναξιόπιστο σε ένα μεγάλο μέρος του ευρύτερου ακροατηρίου του.

Τέλος, το τρίτο μικρότερο από πλευράς επιρροής ρεύμα -της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, όπως αυτοπροσδιορίζεται- συνεχίζει να διακατέχεται από έναν ακραίο βολονταρισμό ο οποίος το καθηλώνει σε μία τελείως λανθασμένη ανάγνωση της κοινωνικής πραγματικότητας. Σύμφωνα με αυτή την ανάγνωση, οι καταθλιπτικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες της παντοκρατορίας του νεοφιλελευθερισμού, δεν χρειάζονται παρά μόνο την «καλλιέργεια» της πρότασης των ριζικών ανατροπών με σοσιαλιστικό πρόσημο για να μετατραπούν σε επαναστατικές. Η συμπαράταξη ενός σημαντικού αριθμού οργανώσεων στο σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξέλιξη ενωτική και από αυτή την πλευρά θετική, δεν αρκεί προφανώς για να άρει τις αφετηριακά λανθασμένες προκείμενες της στρατηγικής αυτού του χώρου.

Με αυτές τις επεξηγήσεις πιστεύουμε, ότι γίνεται φανερό το πνεύμα του χαρακτηρισμού της Αριστεράς εκ μέρους μας ως «κοιμώμενης». Για τον άλλο μας χαρακτηρισμό, της «συσκεπτόμενης», οι αναγκαίες επεξηγήσεις είναι πολύ πιο απλές. Δεν εννοούσαμε τίποτα άλλο από τις αλλεπάλληλες «συσκέψεις κορυφής» των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ένα μήνα πριν από τις εκλογές! Για θέματα που έπρεπε να έχουν επιλυθεί προ πολλού και όχι βέβαια μόνο από τις «κορυφές»…

Φυσικά, όλες οι παραπάνω κριτικές σκέψεις δεν είναι της παρούσης, τώρα, στην τούρλα των εκλογών! Σ’ αυτές, η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να προσπαθήσει για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και ο προεκλογικός αγώνας δεν αφήνει πολλά περιθώρια για «λεπτές» αλλά καίριες επεξεργασίες στρατηγικού χαρακτήρα. Ιδίως όταν η 4η Οκτωβρίου είναι πολύ κοντά.

Από τη Δευτέρα της 5ης Οκτωβρίου όμως;

10 σχόλια:

ernesto είπε...

to tragoudi leei "i hurt myself today to see if i still feel"

kapos etsi kai i aristera ...distixos.

as skeftoun oloi avtoi pou anikoun ston xoro an telika me tin stasi tous kanoun isos megaliteri zimia apo avtous pou "polemane".
na xrisimopoiisoun ligo tin fantasia tous na skeftoun ti dinamiki tha eixe ena koino aristero metopo....kai afou to kanoun avto...mporoun meta na skeftoun tin lipiri pragmatikotita tous kai na klapsoun.

xereto

LeftG700 είπε...

Φίλε ernesto,


Απολογούμαστε ειλικρινά για την καθυστερημένη απάντησή μας. Είχαμε δει το σχόλιό σου αμέσως, δεν θα σου πούμε ψέματα. Αλλά ψάχνοντας κάποια άλλα πράγματα, σε "ξεχάσαμε". Ελπίζουμε να έχουμε την κατανόησή σου.

Επί του θέματος που θίγεις τώρα, τι να πούμε τι; Μόνο ένα: Θα ξέρεις βέβαια ότι σε δημοσκοπήσεις έχει καταγραφεί η μεγάλη επιθυμία των αριστερών ανθρώπων για συνεργασία (δεν εννοούμε ομογενοποίηση) μεταξύ της Αριστεράς. Γιατί δεν το επιβάλλουν στις ηγεσίες τους; (Αυτό αφορά κυρίως το χώρο του ΚΚΕ μια και το κόμμα τους είναι το πιό αρνητικό στην "ανακωχή" που είναι το πρώτο βήμα για ν' αλλάξει η κατάσταση). Η απάντηση δεν είναι απλή και δεν είναι της παρούσης. Το κλειδί πάντως είναι αυτό. Να σηκωθούν τα πόδια και να βαρέσουν το κεφάλι!

Άκου κι ένα ζωντανό και πρόσφατο παράδειγμα πάνω στο ζήτημα της ενότητας.

Στις τελευταίες εκλογές ένας από μας ήταν εκλογικός αντιπρόσωπος σε κάποιο αριστερό σχήμα -δεν έχει σημασία ποιό. Στο ίδιο τμήμα κι ο εκλογικός αντιπρόσωπος του ΚΚΕ, ένας ηλικιωμένος οικοδόμος, με ροζιασμένα χέρια και καθαρή ματιά. Η κλασική φιγούρα του παλιού αριστερού. Όταν τελείωσε η διαδικασία, ο "δικός" μας τον ακούμπησε στον ώμο και του είπε "καληνύχτα σύντροφε". Η απάντηση; "Να πας στο καλό σύντροφε"!

Όταν μας το διηγήθηκε, τον πήραν τα ζουμιά. Και μετά, την πρώτη μπύρα που ανοίξαμε, την ήπιαμε στην υγειά του σύντροφου-οικοδόμου με τα ροζιασμένα χέρια και την καθαρή ματιά που ήταν ΚΚΕ!...

Στ' αρχίδια μας τα δυό, που λέει κι η Θύρα 7! Για μας ήταν σύντροφος!...


Τα λέμε.

partizana είπε...

δυστυχως αγαπητοι μου ή ευτυχως το παραδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ οδηγει σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα: καλή η συνεργασία αλλά αν δεν εχεις συμφωνήσει σε τι πράγμα συμφωνείς και σε τι διαφωνείς με καθαρές κουβέντες, όλα ειναι αλλα λογια να αγαπιόμαστε. Και μην επικαλείστε της δημοσκοπήσεις. Κάποιοι έχουν καεί από αυτές και σίγουρα δεν ήμουν εγώ αυτή. Η αριστερά δεν κοιμάται, προσπαθεί και το αναγνωρίζω σε όλους αυτό. Αλλά ας μην ξεχναμε οτι δεν παίζουμε μπάλα μόνοι μας, τι περιμένετε δηλαδή, να ξυπνήσει μι αμέρα ο κόσμος και να πει αχ μπράβο τι ωραία που τα λέτε?! Θελει υπομονή, κάτι που δεν διαθέτουν ορισμένοι. Οσο για το "συντροφε", σόρρυ αλλά δε φταίω εγώ που πρέπει πρώτα να ρωτήσω σε ποιά τάση ή ποιο ρεύμα ή γκρούπα ανήκει ο καθείς εκεί μέσα για να δω πώς θα τον αποκαλέσω! έτσι δεν είναι?

ernesto είπε...

@partizana k leftG700

mipos merikes fores einai apla pio xrisimo (kai pio politimo) na sinergazesai me kapoion (kai na apokaleseis kapoion sintrofo) apla gia na epitixeis enan kalo skopo ? mipos -leo ego tora- ola avta einai "ligo mikra" mprosta sto eglima pou diapratetai (me ai) tosa xronia stin ellada?

kai sto leei kapoios pou den anoikei pouthena ideologika...apla eimai kapoios pou vlepei ton kosmo na xanetai kai tin varkoula na....xtenizetai ! kourasane avta ta mikropolitika paixnidia ton lao.
tosa xronia malonete gia avta sto kato kato tis grafis! eleos pia!
poso pia?toso terasties einai pia avtes oi ideologikes diafores sas oste na min mporeite na taxteite o enas dila ston allo apenanti stous katastrofeis tis elladas?

vreite ta - kseperaste epitelous tous titlous kai tis typous- mpas kai kanoume kai kati giavtin tin kakomoira tin ellada....oxi gia mena...gia tin foukariara tin mana mou pou leei kai i gnosti diafimisi !

filika

LeftG700 είπε...

Φίλη partizana,


Ως ευ παρέστης! (Το ξέρουμε και το διαβάζουμε το μπλογκ σου).

Δεν μπορούμε να σου απαντήσουμε τώρα. Δεν έχουμε το χρόνο για να γράψουμε σωστά πράγματα και δεν θέλουμε να γράφουμε ανοησίες.

Θα απαντήσουμε αργά το βράδυ ή αύριο. Και -σ' αρέσει δε σ' αρέσει- το πρώτο(*) αποψινό ποτό θα το πιούμε στην υγειά σου!


Τα λέμε.


(*)Πρώτο και μάλλον τελευταίο. Δεν υπάρχει μία!

LeftG700 είπε...

Φίλε ernesto,


Όπως γράφουμε και στην @partizana, έχουμε πρόβλημα χρόνου. Η απάντηση δε σ' αυτά που γράφεις εσύ, θέλει δυό φορές σκέψη. Ακριβώς γιατί όπως λες δεν ανήκεις ιδεολογικά πουθενά (αν και μας φαίνεται έχεις μία τάση... -αστειευόμαστε). Κι εμείς σε θέλουμε μαζί μας! Άρα δεν μπορούμε να σου γράψουμε ό,τι μας κατέβει! Το βράδυ ή αύριο λοιπόν.


Τα λέμε.

LeftG700 είπε...

Φίλη partizana,


Πριν μιλήσουμε για συνεργασία, ας μιλήσουμε πρώτα γι’ αυτό το απαράδεκτο «καθεστώς» που επικρατεί ως πνεύμα και διάθεση μεταξύ των διαφόρων ρευμάτων της Αριστεράς. Είναι τελείως αποκαρδιωτικό να παρακολουθείς την Αριστερά να αλληλοτρώγεται. Ιδίως όταν σ’ αυτή την αντιπαράθεση τα χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη δίνουν και παίρνουν, ένθεν και ένθεν, εκείθε και παρακείθε! Θυμίζουμε ποδοσφαιρικό οπαδιλίκι και χουλιγκάνικο μίσος. Ειλικρινά σου μιλάμε, δεν το αντέχουμε άλλο!

Γιατί γίνεται αυτό; Η απάντηση απαιτεί ολόκληρο βιβλίο! Ένα όμως είναι σίγουρο: Ουδείς στην πραγματικότητα έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι όσο υπάρχει Αριστερά, θα υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις για όλα! Από την ανάλυση της υπάρχουσας κατάστασης και τις τακτικές που απαιτεί, μέχρι τον ορισμό των στόχων, την κατάστρωση της ενδεδειγμένης στρατηγικής και την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Εδώ ρε partizana, έτσι και η παρέα του Σαββατόβραδου είναι μεγαλύτερη των έξι ατόμων, κινδυνεύει να ξημερωθεί συζητώντας για το που θα πάει! Είναι δυνατόν να υπάρχει ομοφωνία για το πώς θα πάμε σε μια κοινωνία με τις ριζικές ανατροπές του σοσιαλισμού και για το πώς θα είναι αυτή η κοινωνία;

Κι αφού έτσι είναι τα πράγματα, πρέπει να συζητήσουμε. Συζητάμε; Όχι. Σφαζόμαστε! Και για να κάνουμε πιο εύκολη αυτή την κατάσταση, «πείθουμε» τους εαυτούς μας ότι ο τάδε είναι «εχθρός του κινήματος» και ο δείνα «υπονομευτής» και ο έτσι «ταξικός αντίπαλος» που έχει ντυθεί κοκκινοσκουφίτσα και «δρα διαλυτικά στις γραμμές μας». Εν ολίγοις: Δεν είναι σύντροφος με τον οποίο διαφωνούμε, είναι εχθρός τον οποίο πρέπει να εξοντώσουμε!

Εμείς είμαστε έξω από αυτό το παιχνίδι! Και δηλώνουμε ρητά και κατηγορηματικά ότι, ανεξάρτητα με τι διαφωνίες μας και τις συμφωνίες μας, θεωρούμε κάθε αριστερό, σύντροφο. Δεν καταλαβαίνουμε -εδώ διαφωνούμε- γιατί πρέπει να ξέρουμε σε ποια τάση, ρεύμα ή γκρούπα ανήκει ο καθένας πριν τον θεωρήσουμε τέτοιον (εξυπακούεται βέβαια ότι μιλάμε μόνο για όσους δεν αποκλείουν τον σοσιαλισμό από τον ορίζοντα της σκέψης του). Να γιατί λοιπόν ήπιαμε τις μπύρες μας για τον σύντροφο οικοδόμο και συγκινηθήκαμε. Επειδή καταλάβαμε ότι κάπως έτσι ένιωθε κι αυτός.

Συνοψίζοντας: Ξέχνα επί του παρόντος τη συνεργασία. Το πρώτο ζητούμενο είναι η ανακωχή! Δεν απαιτείται υπογραφή. Απλώς συντροφικό συναίσθημα! Έτσι θα απελευθερώσουμε φαιά ουσία από τη διαμάχη μεταξύ μας και θα γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στην αντιπαράθεση με το κυρίαρχο σύστημα. Αυτό και μόνο θα είναι ένα τεράστιο βήμα! Τότε κι ο @ernesto θα αρχίσει να μας βλέπει με άλλο μάτι και -ποιος ξέρει;- να πάψει να είναι ιδεολογικά ουδέτερος και να αρχίσει να νιώθει αριστερός. Προσοχή: Όχι ΚΚΕ. Όχι ΣΥΡΙΖΑ. Όχι ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ Μ-Λ. Αριστερός! Ας τον κάνουμε πρώτα αριστερό και μετά βλέπουμε!...

Για τις συνεργασίες: Συμφωνούμε μαζί σου. Πρέπει να ξέρεις πού συμφωνείς και πού διαφωνείς. Αλλά για να το μάθεις, αυτό πρέπει πρώτα να συζητήσεις!

Για τις δημοσκοπήσεις: Είναι πολλάκις καταγραμμένη η θέληση των αριστερών για παύση των ενδοαριστερών «εχθροπραξιών». Το να το αρνείσαι (αν το αρνείσαι), δεν αλλάζει αυτή την πραγματικότητα.

Για τις προσπάθειες της Αριστεράς: Ούτε εμείς τις αρνούμαστε. Αλίμονο! Όπως όμως λέμε στο ποστ, είναι προσπάθειες που επιμένουν να ακολουθούν αδιέξοδους δρόμους. Ξέρεις κάτι φίλη partizana; Δεν θέλουμε να καταλήξουμε σαν τους παππούδες μας (και τη γιαγιά σου!) «σκυφτοί στα καφενεία, στους δρόμους σκεφτικοί». Ούτε σαν τους γονείς μας που συνειδητοποιούν τώρα, λίγο πριν τη σύνταξη, τις χαμένες ευκαιρίες.

Και ναι! Ονειρευόμαστε μια μέρα που ο κόσμος θα ξυπνήσει και θα πει: «Τι ωραία που τα λέτε!».

Αν τα λέμε ωραία, ο κόσμος θα καταλάβει!


Τα λέμε.

LeftG700 είπε...

Φίλε ernesto,


Η απάντησή μας στην @partizana πιστεύουμε είναι αρκετά σαφής για να καταλάβεις τις απόψεις μας. Με αυτή την έννοια είναι απάντηση και προς εσένα. Μία μόνο προσθήκη και στο λέμε από καρδιάς:

Η συνεργασία είναι ένα δύσκολο, πολύ δύσκολο ζήτημα. Κι από αυτήν την πλευρά, συμφωνούμε με την @partizana. Δεν γίνεται απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Γι’ αυτό ξαναλέμε ότι πρέπει ν’ αφήσουμε κάτω τα μαχαίρια! Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Γιατί όπως έλεγε ένας προπονητής -δεν θυμόμαστε ποιος, αλλά μας έμεινε αυτό πού είχε πει- πριν αρχίσει ένα παιδί να τρέχει, πρέπει να μάθει να περπατάει!


Τα λέμε.

ernesto είπε...

me kalipsate prosopika emena apolita....

p.s.
mallon o trond solid to eixe pei ;-)
(kai oxi opos lene oi kakes glosses...o timur ! )

LeftG700 είπε...

Φίλε ernesto,


Χαιρόμαστε για την κάλυψη! Κι ευχαριστούμε για την πληροφορία σχετικά με τον πνευματικό πατέρα της παραβολής με το παιδί. Ναι, τώρα που μας το είπες το ανακάλεσε και η δική μας μνήμη.


Τα λέμε.