Πάνε είκοσι χρόνια τώρα που ο Αητός μας έπεσε και τσακίστηκε. Τον πολέμησαν οι καιροί, τον πολέμησαν οι Θεοί, τον πολέμησαν κι οι Δαίμονες. Χωρίς να το θέλουμε, τον πολεμήσαμε πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι, κι ας φτύσαμε μαύρο αίμα να τον σηκώσουμε πριν από πολύ-πολύ καιρό, κι ας χορτάσαμε τη γη με τους νεκρούς μας… Το λάθος μας, το μεγάλο λάθος μας: Νομίσαμε οι ανόητοι ότι, για να συνεχίσει να πετάει στον ουρανό και να πηγαίνει όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μακριά, θα αρκούσε να τον βάλουμε στον αυτόματο πιλότο της Ιστορίας. Μα η Ιστορία δεν είναι παίξε-γέλασε. Η ίδια που μας βοήθησε να τον ανεβάσουμε ψηλά, η ίδια μας τύφλωσε και δεν μπορέσαμε να διαβάσουμε τις άγραφες σελίδες της. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα με την Ιστορία: Δεν αρκεί να διαβάζεις όσα έγραψε. Πρέπει να μπορείς να διαβάζεις κι όσα εννοεί…
Πάνε είκοσι χρόνια τώρα που προσπαθούμε να ξανασηκώσουμε τον Αητό μας. Κάνει κάτι πετάγματα, ξεκολλάει λίγο από το έδαφος, καμιά φορά λίγο περισσότερο απ’ το λίγο, μα δε λέει να σηκωθεί. Σωριάζεται και πάλι μπροστά στα πόδια μας ανήμπορος και θλιβερός…
Κι εμείς, ακόμα πιο ανήμποροι, ακόμα πιο θλιβεροί, αρχίζουμε να τσακωνόμαστε κάθε φορά μεταξύ μας σαν μικρά παιδιά: «Φταίνε τα ζύγια!». «Όχι! Φταίει η ουρά!». «Δεν ξέρετε τι σας γίνεται! Ο σκελετός είναι βαρύς, δεν το βλέπετε;». Κι άλλοι: «Να του βάλουμε μοτεράκι! Αλλάξαν οι εποχές, να εκσυγχρονιστούμε!». Κι άλλοι πάλι, πιο λίγοι τώρα πιά: «Το χρώμα φταίει. Πολύ σκούρο, πολύ χτυπητό και μας τον καίει ο ήλιος!».
Κι έτσι συνεχίζουμε είκοσι χρόνια τώρα τον καυγά. Και μια κάνουμε το ένα και μια κάνουμε το άλλο, ανάλογα με το ποιος έχει το πάνω χέρι κάθε φορά. Αλλά ο αητός μας δεν λέει να σηκωθεί…
Για πόσο θα συνεχίζουμε έτσι; Δεν ξέρουμε, δεν έχουμε ιδέα πότε θα πάψουμε να τσακωνόμαστε σαν μικρά παιδιά και να συζητήσουμε σαν σύντροφοι.
Ένα μόνο ξέρουμε: Θα ’ρθει ο καιρός που ο Αητός μας θα σηκωθεί και πάλι!
Μη μας ρωτήσετε πώς το ξέρουμε, μη μας ρωτήσετε ποιές είναι οι πηγές της γνώσης μας, μη μας ρωτήσετε ποιά κρυμμένη σοφία ανακαλύψαμε.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι σας είπαμε ένα μικρό ψέμα. Ένα μικρό ψέμα και μια μεγάλη αλήθεια: Δεν το ξέρουμε, το πιστεύουμε! Κι αν δεν χάσουμε την Πίστη μας, θα βρούμε και τη Γνώση!
Για να σηκωθεί και πάλι ο Αητός μας. Και να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση!...
Η εικόνα του Αητού μας από το albatrus-on-air.blogspot.com. Φαίνεται μικρός γιατί είναι ψηλά!
Πάνε είκοσι χρόνια τώρα που προσπαθούμε να ξανασηκώσουμε τον Αητό μας. Κάνει κάτι πετάγματα, ξεκολλάει λίγο από το έδαφος, καμιά φορά λίγο περισσότερο απ’ το λίγο, μα δε λέει να σηκωθεί. Σωριάζεται και πάλι μπροστά στα πόδια μας ανήμπορος και θλιβερός…
Κι εμείς, ακόμα πιο ανήμποροι, ακόμα πιο θλιβεροί, αρχίζουμε να τσακωνόμαστε κάθε φορά μεταξύ μας σαν μικρά παιδιά: «Φταίνε τα ζύγια!». «Όχι! Φταίει η ουρά!». «Δεν ξέρετε τι σας γίνεται! Ο σκελετός είναι βαρύς, δεν το βλέπετε;». Κι άλλοι: «Να του βάλουμε μοτεράκι! Αλλάξαν οι εποχές, να εκσυγχρονιστούμε!». Κι άλλοι πάλι, πιο λίγοι τώρα πιά: «Το χρώμα φταίει. Πολύ σκούρο, πολύ χτυπητό και μας τον καίει ο ήλιος!».
Κι έτσι συνεχίζουμε είκοσι χρόνια τώρα τον καυγά. Και μια κάνουμε το ένα και μια κάνουμε το άλλο, ανάλογα με το ποιος έχει το πάνω χέρι κάθε φορά. Αλλά ο αητός μας δεν λέει να σηκωθεί…
Για πόσο θα συνεχίζουμε έτσι; Δεν ξέρουμε, δεν έχουμε ιδέα πότε θα πάψουμε να τσακωνόμαστε σαν μικρά παιδιά και να συζητήσουμε σαν σύντροφοι.
Ένα μόνο ξέρουμε: Θα ’ρθει ο καιρός που ο Αητός μας θα σηκωθεί και πάλι!
Μη μας ρωτήσετε πώς το ξέρουμε, μη μας ρωτήσετε ποιές είναι οι πηγές της γνώσης μας, μη μας ρωτήσετε ποιά κρυμμένη σοφία ανακαλύψαμε.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι σας είπαμε ένα μικρό ψέμα. Ένα μικρό ψέμα και μια μεγάλη αλήθεια: Δεν το ξέρουμε, το πιστεύουμε! Κι αν δεν χάσουμε την Πίστη μας, θα βρούμε και τη Γνώση!
Για να σηκωθεί και πάλι ο Αητός μας. Και να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση!...
Η εικόνα του Αητού μας από το albatrus-on-air.blogspot.com. Φαίνεται μικρός γιατί είναι ψηλά!
10 σχόλια:
Ψαχνω..ψαχνω να βρω το σφυροδρεπανο στον αητο..αλλα δεν το βρισκω.. γιατι??
Φίλε Passenger,
Υπάρχουν δύο απαντήσεις στο ερώτημά σου. Η πρώτη είναι πρακτικής φύσης: Δεν βρήκαμε αητό με σφυροδρέπανο στη βιβλιοθήκη των εικόνων. Η δεύτερη είναι λιγότερο απλή και είναι κάπως θεωρητική.
Το σφυροδρέπανο ως σύμβολο πρωτόπαιξε στα χρόνια της Μπολσεβίκικης επανάστασης και αργότερα έγινε και η επίσημη σημαία του Σοβιετικού κράτους. Τότε, συμβόλιζε -και ιδίως στη Σοβιετική Ένωση- μία κοινωνική πραγματικότητα πολύ κοντά στο πραγματικό. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων ήταν εργάτες και αγρότες. Με αυτή την έννοια το συγκεκριμένο σύμβολο τους περιείχε, τους απεικόνιζε.
Σήμερα όμως έχουμε την αίσθηση ότι πολλοί εργαζόμενοι, μισθωτοί εργαζόμενοι εννοούμε, ακόμα κι αν είναι "μπλοκάκια", δεν περιέχονται σ' αυτό. Και μ' αυτή την έννοια, εκτός από σύμβολο της εξουσίας των εργαζομένων, λειτουργεί και ως σύμβολο αποκλεισμού πολλών εργαζομένων από αυτή την εξουσία . (Σου θυμίζουμε τη σημαία της ΛΔΓ: Αν δεν κάνουμε λάθος, εκτός από τα εργατοαγροτικά σύμβολα, είχε και έναν διαβήτη. Είναι φανερό ότι προσπάθησαν να κάνουν το σύμβολο πιο περιεκτικό).
Δεν έχουμε καμία αντίρρηση στη χρήση του, εννοείται. Αλλά δεν θα το βλέπαμε σήμερα και ως το ιδανικό σύμβολο της Αριστεράς γενικά που φιλοδοξεί να πείσει τον ευρύτερο κόσμο της εργασίας για τις ιδέες της.
Κάπως έτσι το βλέπουμε το πράγμα.
Τα λέμε.
καλησπερα,
εγω που θα ηθελα να μην μπορω να ξεχωρισω τον αετο απο τον ουρανο ειμαι πολυ ρομαντικος ??? ε??
και ΔΕΝ εννοω φυσικα το χρωμα της ΝΔ ....εξαλλου αυτο ειναι ΠΙΣΣΑ ΚΑΤΡΑΜΙ ως γνωστον!
χαιρετω
Το ερωτημα μου ηταν ελαφρως προβοκατορικο.Ηθελα να σας πικαρω λιγο για την νοσταλγια που βγαζει το κειμενο,αν καταλαβα σωστα,για την περιοδο του Υπαρκτου Σοσιαλισμου.
Πρεπει να ομολογησω οτι αυτη την νοσταλγια δεν την ενιωσα ποτε στη ζωη μου.Εκει στα τελη της δεκαετιας του '80 που αρχισα να καταλαβαινω καλυτερα τον κοσμο,ηταν ηδη γνωστο οτι τα καθεστωτα του ανατολικου μπλογκ,οπως λεγαμε τοτε,δεν ειχαν καμια σχεση με τον επιγειο παραδεισο που θελαμε να πιστευουμε οτι αντιπροσωπευαν.Και οσο και αν ειχα το μικροβιο της αριστερας μεσα μου,απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου,ποτε δεν ενιωσα οτι η Σ.Ε λογου χαρη ηταν ο δικος μου αητος.Και σε μια εποχη που ολα τα αριστερα κομματα στην ελλαδα ειχαν τον τιτλο:Κομουνιστικο..
Αυτο το μετεωρο βημα του πελαργου που νιωθουμε,και το εχουμε συζητησει τοσες φορες και εδω,εγω το ενιωθα σε ολη μου τη ζωη.Η πτωση των Σοβιετικων καθεστωτων δεν αλλαξε τιποτα στην ψυχη μου.Στον κοσμο βεβαια,αλλαξαν πολλα..
Φίλε ernesto,
Ανεξάρτητα από τις προθέσεις σου, που δεν είμαστε σε θέση να τις ξέρουμε βέβαια, το σχόλιό σου είναι λίγο διφορούμενο.
Το να μη μπορούσες να ξεχωρίσεις τον αητό από τον ουρανό θα μπορούσε να προκύψει από δύο τελείως διαφορετικά πράγματα:
1) Ο αητός να ήταν κι αυτός μπλε.
2)Ο αητός να ήταν τόσο ψηλά που να μη φαινόταν καν.
Αν δεν διευκρινίσεις, δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Άρα, πάρε το πληκτρολόγιό σου!
Τα λέμε.
Φίλε Passenger,
Αν ήταν έτσι το σχόλιό σου -και δεν το αμφισβητούμε αυτό, αφού το λες- τότε την πατήσαμε μεγαλοπρεπώς! Δεν το πήραμε καθόλου έτσι.
Ο βασικός λόγος είναι ότι το ποστ δεν ήταν ακριβώς νοσταλγία για τα σοσιαλιστικά καθεστώτα του 20ου αιώνα. Ήταν λύπη γιατί αυτή η πρώτη σοσιαλιστική απόπειρα απέτυχε.
Αυτό κατά την άποψή μας έπρεπε να γεμίζει θλίψη κάθε αριστερό, ακόμα και τον πιο φανατικό αντισοβιετικό. Είναι άλλο πράγμα να διαφωνεί κάποιος με το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα εκεί και άλλο να μη συνειδητοποιεί ότι, όσο είσαι ιδιοκτήτης ακόμα και μιάς τρώγλης, για να φέρουμε ένα παράδειγμα, έχεις πάντα τη δυνατότητα να τη μετατρέψεις σε ένα όμορφο σπίτι.
Αν έβγαζε λοιπόν νοσταλγία το ποστ έβγαζε μόνο γι' αυτό: Για την εποχή που είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε την τρώγλη ένα όμορφο σπίτι...
Φυσικά, πάλι με χρόνια με καιρούς κ.λπ., κ.λπ.
Τα λέμε.
το ενα δεν αποκλειει το αλλο,αν και το δευτερο δεν το ειχα σκεφτει γιατι μου φαινεται εντελως ουτοπικο!
ειναι που ειναι αυτο που λεω ρομαντικα αισιοδοξω ποσο μαλλον το νουμερο 2 που λετε εσεις!
εγω το πρωτο εννοουσα...
Φίλε ernesto,
Αφού δέχεσαι ότι αυτό που εννοούσες δεν αποκλείει εκείνο που δεν εννοούσες, δεν μας ενοχλεί καθόλου που εννοούσες αυτό που εννοούσες!
Τα λέμε.
ναι, αλλά για σκεφτείτε: στη λατινική αμερική των πιο μαύρων δικτατοριών, έχουμε τη Βολιβία με Ινδιάνο πρόεδρο που επανεκλέχτηκε,άντε και τη Βενεζουέλα, μήπως λοιπόν ο εν γένει αητός κουτσοπετάει,ε, πού θα πάει κάτι θα κάνει κι ο δικός μας.
εσείς το πιστεύετε αυτό και λέω να συμφωνήσω.
λ.κ
Φίλη λ.κ.,
Όσο κι αν οι κοινωνικές πραγματικότητες στις χώρες αυτές της Λατινικής Αμερικής έχουν σημαντικές διαφορές από τις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, ναι, συμφωνούμε μαζί σου ότι είναι ενθαρρυντικέες ενδείξεις πως ο αητός δεν είναι ...ψόφιος!
Και βέβαια κάτι θα κάνει κι ο δικός μας,άκου λέει!
Η αισιοδοξία της θέλησης (πίστης) κόντρα στην απαισιοδοξία της γνώσης!
Τα λέμε.
Δημοσίευση σχολίου