Είναι πολύ άχαρο, ίσως και θλιβερό: Τη στιγμή που οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού προγραμματίζεται να τσακίσουν κυριολεκτικά τις ζωές της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων -δηλαδή των εργαζομένων- να ασχολούμεθα για μία ακόμα φορά με τη γνωστή διαμάχη που έχει προκύψει με τον Αντώνη του radicaldesire.blogspot.com. Και είναι πολύ άχαρο, ίσως και θλιβερό, γιατί, παρά τις διαφορές αντιλήψεων που μας χωρίζουν από εκείνον, δεν παύουμε να ανήκουμε, και τα δύο μέρη που σήμερα αντιμάχονται σφοδρά, στην ίδια παράταξη. Είναι όμως κάτι που πρέπει να γίνει. Όχι για να διαιωνισθεί η διαμάχη. Αλλά για να σταματήσει εδώ. Και για να διευκολύνει -ίσως, επιτέλους- τον Αντώνη να καταλάβει ορισμένα πράγματα, αν και αυτονόητα.
Μετά από τρεις σχεδόν ημέρες ο Αντώνης απάντησε στο post μας με το οποίο τον καλούσαμε να δώσει εξηγήσεις για την απαράδεκτη συμπεριφορά του και τους ανυπόστατους ισχυρισμούς του εις βάρος μας. Την απάντηση τη δημοσίευσε στο blog του (radicaldesire.blogspot.com) και όχι εδώ -ή όχι κι εδώ αν θέλετε, όπως είναι και το πιο σωστό- παρά το ότι είχε προσκληθεί και είχε όλο το ελεύθερο. Δικαίωμά του. Η απάντηση πάντως εδόθη, αυτό έχει σημασία. Και αυτό ακυρώνει εκ των υστέρων το υστερόγραφο που προσθέσαμε στο post μας. Το ακυρώνει βέβαια εν μέρει. Γιατί όχι μόνο η απάντηση εδόθη εκ των υστέρων, αλλά και γιατί τη στιγμή που γράφτηκε το υστερόγραφο, ο χρόνος που είχε μεσολαβήσει ήταν υπεραρκετός για να το καθιστά βάσιμο. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Αυτά είναι λεπτομέρειες.
Αλήθεια, τι είδους απάντηση έδωσε ο Αντώνης; Πώς ακριβώς βγήκε από τα τείχη του αυτοεγκλωβισμού του, στα οποία τον έσπρωξαν, ίσως χωρίς να το καταλάβει καλά-καλά και ο ίδιος, ένα τυφλό πείσμα και ένας ανόητος εγωισμός σε συνδυασμό με ένα ανεπαρκώς ανεπτυγμένο πολιτικό αισθητήριο;
Δεν μπορούμε να περιγράψουμε πώς ακριβώς βγήκε από τα τείχη του ο Αντώνης. Εκείνο όμως που μπορούμε και θέλουμε να πούμε είναι το πώς δεν βγήκε.
Δεν βγήκε έτσι όπως, θα ταίριαζε σε αριστερό: Δηλαδή δεν βγήκε να αναμετρηθεί με όσα του καταλογίσαμε, απαντώντας στις πολύ συγκεκριμένες αιτιάσεις μας, αλλά προτίμησε να «διαφύγει» μέσω της επέκτασης (άρα της μεταφοράς) της κριτικής του επί παντός του επιστητού! Και στο μοναδικό που απάντησε -γιατί σε ένα απάντησε, είναι αλήθεια, ή μάλλον μισοαπάντησε- περιορίστηκε να εξηγήσει επιλεκτικά μόνο το ένα σκέλος του, διαστρεβλώνοντας έτσι στην ουσία την κριτική μας και περιορίζοντάς την μέχρι εκεί που εξυπηρετούσε τη μισή απάντησή του.
Εμείς, αν και θα μπορούσαμε να το κάνουμε με άνεση, δεν θα «διαφύγουμε»! Έτσι, θα δώσουμε εξηγήσεις για όλα όσα, σε «επηυξημένη έκδοση», μας καταλογίζει αυτή τη φορά. Θα το κάνουμε με πληρότητα αφήνοντας τελευταίο το σημαντικότερο ζήτημα. Και το σημαντικότερο ζήτημα σχετίζεται βέβαια με τις μισές απαντήσεις που έδωσε για τις εσχάτως αποκαλυφθείσες ταυτοτικές του «ανησυχίες», που ήταν και το μοναδικό για το οποίο εκείνος αισθάνθηκε υποχρεωμένος να εξηγηθεί κάπως.
Left G700 κατηγορείσθε ότι:
Και γιατί δεν μας κατηγορεί ο Αντώνης! Δεν υπάρχει ίσως αδίκημα που να μη φερόμαστε ότι έχουμε διαπράξει. Για να τα δούμε ένα-ένα. Οι απαντήσεις μας θα δίνονται ταυτόχρονα. Μοιραία, όπως κάθε κατηγορούμενος, έχουμε όλο το δικαίωμα να επικαλεστούμε συγκεκριμένα παραδείγματα για να στηρίξουμε την επιχειρηματολογία μας. Το γεγονός ότι μερικά παραδείγματα από όσα χρησιμοποιήσουμε θα τα αντλήσουμε από τον ίδιο τον Αντώνη δεν έχει καθόλου να κάνει με το γνωστό ανέκδοτο «κι εσείς γιατί καταπιέζετε τους νέγρους;». Σχετίζεται αποκλειστικά με την προσπάθειά μας να καταδείξουμε με τον πιο συντριπτικό τρόπο το πόσο διάτρητο είναι το «κατηγορητήριο», αλλά και τον συναισθηματικό μηχανισμό μέσω του οποίου καταλήξαμε να «λουστούμε» όλα τα «αδικήματα» για τα οποία φερόμαστε ως ένοχοι.
Κατηγορία 1η: «Συμπεριφέρεστε ως χωροφύλακες της αριστερής σκέψης και της μαρξικής θεωρίας».
Η συγκεκριμένη κατηγορία «θεμελιώνεται» και συμπληρώνεται από την εκ μέρους μας επίδειξη -κατά το κατηγορητήριο πάντα- αυταρχικού πνεύματος, από την προσπάθειά μας να καθιερώσουμε για τους εαυτούς μας εικόνα αριστερού ιερατείου, από τη διάθεσή μας να «κράζουμε» τους διαφωνούντες και μάλιστα από καθέδρας και τέλος από τη νοοτροπία μας να «τατιανοστεφανιδίζουμε», να συμπεριφερόμαστε δηλαδή όπως οι παρουσιάστριες των γνωστών κουτσομπολίστικων εκπομπών της TV, πα να πει, να πετάμε τη σκούφια μας για ανόητους και άνευ σημασίας καυγάδες που, πασπαλισμένοι με φτηνό συναισθηματισμό, προκαλούν την προσοχή της κοινής γνώμης -έτσι εμείς καταλαβαίνουμε τον όρο και μάλλον έτσι πρέπει να τον εννοεί και ο Αντώνης, αν καταλάβαμε σωστά το περιεχόμενο που αποδίδει στον όρο το κατηγορητήριο το οποίο συνέταξε.
Εδώ είναι προφανές ότι ο Αντώνης μας κατηγορεί εν ολίγοις για τους εκφραστικούς μας τρόπους που, για να τα λέμε όλα, μας κάνουν να κερδίζουμε επάξια τον τίτλο των «κακών παιδιών», όπως συχνά λέμε κι εμείς οι ίδιοι. Εκφραστικούς τρόπους που είναι αιχμηροί, σκληρά αποδομητικοί του λόγου που θέλουμε να καταρρίψουμε και συχνά ειρωνικοί μέχρι σαρκασμού.
Και λοιπόν; Ποιο είναι το κακό αν ο λόγος μας παίρνει αυτά τα χαρακτηριστικά όταν απευθύνεται σε όσους εκφέρουν αντιαριστερό λόγο ή σε όσους όντως αριστερούς παραβιάζουν ασύστολα αρχές που στα χαρτιά τουλάχιστον όλοι οι αριστεροί δέχονται όπως, φερ’ ειπείν, ο διάλογος ή η προστασία των προσωπικών δεδομένων σε περίπτωση ψευδωνυμίας ή πάλι όταν απαντάμε σε παντελώς άδικες κρίσεις για μας, από τη στιγμή μάλιστα που παίρνουμε πάντα υπ’ όψη μας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης; Ο κάθε αριστερός έχει το ελεύθερο να αντιπαρατίθεται σ’ όλα αυτά όπως νομίζει πειστικότερα. Μόνο εκεί, στην αποτελεσματικότητα δηλαδή, υπάρχει πεδίο κριτικής. Τα άλλα είναι «καθωσπρεπισμοί» για «καθώς πρέπει» «κυρίους». Κι εμείς δεν είμαστε ούτε «καθώς πρέπει», ούτε «κύριοι». Εμείς είμαστε από τα «κακά παιδιά» της Αριστεράς -με καλή και καθαρή καρδιά όμως, όπως έχουμε ξαναπεί και στον ίδιο. Αυτό δεν μας κάνει πάντως «Τατιάνες», όπως ο Αντώνης θέλει να μας βλέπει, σύμφωνα με το αναφαίρετο δικαίωμά του να έχει την προσωπική του άποψη.
Πολύ περισσότερο: Αυτό δεν μας κάνει ούτε ιερατείο ούτε ομιλούντες από καθέδρας ούτε χωροφύλακες. Αυτά είναι στο μυαλό του Αντώνη και πουθενά αλλού. Τα ιερατεία και οι από καθέδρας ομιλούντες και οι χωροφύλακες της μαρξικής σκέψης μιλούν από θέσεις εξουσίας. Πραγματικής εξουσίας. Ποια είναι η δική μας εξουσία, πέραν αυτής που παρέχει ένα διαδικτυακό βήμα; Και γιατί η βεβαιότητα με την οποία μιλάμε, για όσα πράγματα είμαστε βέβαιοι, να ισοδυναμεί με τη διεκδίκηση από εμάς εξουσίας ιδεολογικού ιερατείου; Κι ακόμα: Όλοι αυτοί με τους οποίους μας εξομοιώνει ο Αντώνης έχουν την τάση να επεκτείνουν τη «σοφία» τους σε όλα τα πεδία της σκέψης. Εμείς αντίθετα περιοριζόμαστε στην υπεράσπιση ελάχιστων, ελαχιστότατων πραγμάτων, στα απολύτως μίνιμουμ στοιχεία, που χωρίς αυτά δεν υπάρχει Αριστερά παρά μόνο «στα χαρτιά» της ακαδημαϊκής κοινότητας. Κι αυτά τα ελαχιστότατα πράγματα είναι ο πάση θυσία έντιμος και καθαρός διάλογος μεταξύ των αριστερών ανεξαρτήτως ιδιαίτερης τοποθέτησης και ιδεολογικού προσανατολισμού, η ανάγκη (ζήτημα ζωής και θανάτου) της πολιτικής οργάνωσης των καταπιεζομένων (πρώτα και κύρια σε εθνο-κρατικό επίπεδο αλλά και διεθνώς) και η υπεράσπιση του «σκληρού πυρήνα» της μαρξικής κοσμοθεωρίας: Οικονομική απελευθέρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και δημοκρατική εξουσία των εργαζομένων. Εμείς -και δεν είμαστε δα κι οι μόνοι!- αυτά θα τα υπερασπιστούμε όσο μπορούμε. Και διόλου δεν θα διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε πρόσφορο[1] μέσο γι’ αυτό.
Κατηγορία 2η: «Είστε παραφουσκωμένα, μηντιακού τύπου εγώ που ψάχνουν εναγωνίως επιβεβαίωση και επιδίδονται σε “κατινισμό” επιδεικνύοντας αναξιοπρεπή συμπεριφορά».
Μάλιστα. Εδώ, το μένος του Αντώνη χρωματίζει με αρνητικές διατυπώσεις ορισμένα φυσιολογικά προαπαιτούμενα και αυτονόητα που ισχύουν ακόμα και για τον τελευταίο blogger. Τι άλλο από το φυσιολογικό προαπαιτούμενο μιάς συγκεκριμένης, καθ’ όλα «νόμιμης» ανθρώπινης πεποίθησης κρύβεται πίσω από τη διατύπωση «παραφουσκωμένα, μηντιακού τύπου εγώ»; Δεν είναι αυτονόητο ότι όσοι φτιάχνουν ένα ηλεκτρονικό βήμα και ανεβαίνουν επάνω για να μιλήσουν έχουν και μία κάποια (αυτο)πεποίθηση ότι αυτά που έχουν να πουν αξίζει να ειπωθούν αλλά και την καθ’ όλα θεμιτή προσδοκία, ελπίδα, φιλοδοξία ότι αυτό θα επιβεβαιωθεί από την ανταπόκριση των αναγνωστών του διαδικτύου, πράγμα που όταν συμβαίνει τους χαροποιεί; (Τι άλλο από αυτή τη φυσιολογική ανθρώπινη χαρά της επιβεβαίωσης έσπρωξε τον Αντώνη να ενημερώσει σε post για τα στατιστικά του δικού του blog; Τι άλλο από την αυτοπεποίθηση που δίνει η επιβεβαίωση τον έκανε να λέει σε «αντιπολιτευόμενο» εκ δεξιών αναγνώστη του «Και μετά βέβαια, πρέπει να εξηγήσεις με ποιους μηχανισμούς κόλλησαν [στο blog μου] και άλλοι 4.652 μοναδικοί χρήστες που έχουν επισκεφθεί τον χώρο από 1-26 του Γενάρη.»;). Και δεν συνάγεται ευθέως από το γεγονός ότι κάποιοι αποφασίζουν να μπλογκάρουν πως η συγκεκριμένη (αυτο)πεποίθησή τους είναι έστω και ένα κλικ μεγαλύτερη (δικαίως ή αδίκως, αδιάφορο) από την αντίστοιχη πεποίθηση κάποιων άλλων που δεν το αποφασίζουν (εννοείται ότι αφήνουμε απ’ έξω άλλες παραμέτρους, όπως διαθέσιμο χρόνο, εξοικείωση με τεχνολογία, κ.λπ.); Κι ακόμα, δεν είναι αυτονόητο ότι όλα αυτά τα blogs που γεμίζουν το διαδίκτυο δεν είναι τίποτε άλλο από μηντιακού τύπου φωνές; Για social media δεν μιλάνε όλοι;
Όλα αυτά λοιπόν τα φυσιολογικά τα πήρε ο Αντώνης και τα έκανε όπως ήθελε. Τα χρωμάτισε δηλαδή με τις «κατάλληλες» λέξεις, σύμφωνα με τα συναισθήματά του απέναντί μας. Το κατανοούμε. Αλλά νομίζουμε υπερέβη τα όρια…
Η κατανόησή μας βέβαια δεν είναι τόση ώστε να μη σημειώσουμε ότι για την «εναγώνια» αναζήτηση της επιβεβαίωσης που δείχνουμε, αλλά και για την «αναξιοπρεπή» μας συμπεριφορά -όπως εμείς καταλαβαίνουμε την έννοια τουλάχιστον- δεν κατατίθεται ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο όσο κι αν ψάξαμε -και μάλιστα εναγωνίως… (Για τον «κατινισμό» δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα. Πάει μαζί με τον «τατιανοστεφανιδισμό» και το έχουμε ήδη καλύψει).
Κατηγορία 3η: «Υποσκάπτετε την εικόνα άλλων ιστολογίων».
Και πάλι μάλιστα. Το λέμε έτσι, γιατί έχουμε κι εδώ το ίδιο φαινόμενο με αυτό που εξηγήσαμε απαντώντας στην αμέσως προηγούμενη κατηγορία. Σ’ αυτή την περίπτωση η κριτική μετονομάζεται σε υπόσκαψη. Και η πλάκα είναι πως αυτό ισχύει! Αλλά όχι ακριβώς όπως ο Αντώνης θέλει να εννοεί.
Όταν ασκείς κριτική, ταυτόχρονα, με την ευρύτερη έννοια της λέξης, υποσκάπτεις. Δηλαδή κλονίζεις, αποσταθεροποιείς, αποδομείς μία άποψη που σε βρίσκει αντίθετο, θες δεν θες! Αυτό δεν ισχύει μόνο για τη δική μας κριτική. Ισχύει για οποιαδήποτε κριτική έναντι οποιουδήποτε. (Στη δική μας, συνήθως σφοδρή κριτική, ισχύει απλώς ότι εξ αιτίας της σφοδρότητάς της τα παρεπόμενα μεγεθύνονται).
Έτσι άραγε εννοεί τη λέξη ο Αντώνης, με την ευρεία της έννοια; Δεν νομίζουμε. Από όλα τα συμφραζόμενα, από όλο το πνεύμα του κειμένου του συνάγεται ευθέως ότι της δίνει την αρνητική χροιά της. Αυτή που υπονοεί η κυριολεκτική ερμηνεία της. Και η οποία συνδέεται με τις ύπουλες μεθόδους της διασποράς ψευδών φημών ή και της συκοφαντίας. Πότε καταφύγαμε σε τέτοιες μεθόδους; Εις βάρος ποιών; Δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει ο Αντώνης. Γι’ αυτό, είμαστε υποχρεωμένοι να του επιστρέψουμε τα περί υπόσκαψης.
Κατηγορία 4η: «Κατασπαράσσετε τους πάντες και τα πάντα χάρη μιάς ακατάσχετης αυτοϊκανοποίησης».
Εδώ, είναι φανερό, πάμε για κακούργημα! Στο μυαλό του Αντώνη βέβαια που θέλει να βλέπει φαντάσματα, γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις πραγματικότητες!
Τι ακριβώς εννοεί ο «ποιητής»; (Η λέξη δεν μπαίνει ούτε με ειρωνική πρόθεση, ούτε λογοτεχνική αδεία, όπως θα δούμε παρακάτω). Προφανώς, με αυτό το σπαρακτικό «κατασπάραγμα» που μας χρεώνει, εννοεί τους εκφραστικούς μας τρόπους και μέσα. Το έχουμε καλύψει το θέμα, αλλά για να το εμπεδώσει θα επαναληφθούμε: Αυτό που εκείνος λέει «κατασπάραγμα» εμείς το λέμε έντονη και μαχητική διαφωνία με τη χρήση όσο γίνεται ισχυρότερων, ακόμα και αποστομωτικών επιχειρημάτων στις περιπτώσεις που κρίνουμε ότι επιβάλλεται κάτι τέτοιο. Και οι περιπτώσεις αυτές συνήθως έχουν να κάνουν με αντιαριστερές θέσεις (θέσεις, όχι απλώς γνώμες ή ερωτήματα που πηγάζουν από άγνοια) καθώς και με απόψεις ή πρακτικές που κυκλοφορούν μέσα στην Αριστερά και οι οποίες, αν γενικευθούν και γίνουν κοινά αποδεκτές, θα είναι η οριστική ταφόπλακα γι’ αυτήν. Θέλει όλη αυτή την πρακτική μας να την ονομάζει «κατασπάραγμα»; Δικαίωμα του καθενός να διαλέγει τις λέξεις που υποστηρίζουν καλύτερα την αντίθεσή του απέναντί μας. Αλλά και δικό μας δικαίωμα να τις επιστρέφουμε ακαριαία εκεί από όπου ήρθαν, χωρίς καν να υπογράφουμε απόδειξη παραλαβής! Όσο για την ακατάσχετη αυτοϊκανοποίηση, χμ… Τι να εννοεί άραγε; Το γεγονός ότι ικανοποιηθήκαμε όταν, για να φέρουμε ένα παράδειγμα, μετά από μύριους κόπους και βάσανα δικά μας κατάλαβε επιτέλους και δέχθηκε -έστω και «χαμηλόφωνα»- ότι «[...] οι θέσεις σας [εμείς δηλαδή] δεν δίνουν από μόνες τους την αίσθηση ότι ασπάζεστε τις [εθνοφασιστορατσιστικές] ιδέες του (όποιου) Ορφέα [...]»; Δηλαδή, τι έπρεπε να αισθανθούμε; Λύπη μέχρι καταθλίψεως;
Εμείς την αυτοϊκανοποίηση και δη την ακατάσχετη αλλιώς την αντιλαμβανόμαστε. Την αντιλαμβανόμαστε ως ένα ταπεινό (με την έννοια του ευτελούς), εγωιστικό συναίσθημα που δεν έχει άλλο σκοπό και στόχο από την επιβεβαίωση στον Εαυτό και την επιβεβαίωση της Αγοράς (με την αρχαία έννοια) ότι υπερέχει (αληθώς ή ψευδώς, αδιάφορο) από τον Άλλο. Και την αντιλαμβανόμαστε ακόμα, ως μία συμπεριφορά απέναντι σ’ αυτόν τον Άλλο η οποία δίνει το δικαίωμα να σκεφτεί κανείς ότι η διατήρηση αυτής της αληθούς ή ψευδούς υπεροχής είναι ένας από τους επιδιωκόμενους σκοπούς. Να φέρουμε και πάλι ένα παράδειγμα ώστε να φανεί η τεράστια απόσταση που μας χωρίζει από τέτοιες στάσεις. Ακατάσχετη αυτοϊκανοποίηση θα εντοπίζαμε εμείς στην εξής περίπτωση:
Να λαμβάναμε, ας πούμε, σε κάποιο post μας ένα σχόλιο σαν αυτό:
«Για να πω την αλήθεια δεν καταλαβαίνω πάντα τι γράφ[ετε], και πολλές φορές κουράζομαι πολύ και πρέπει να τα διαβάσω αρκετές φορές. Άλλοτε πάλι εγκαταλείπω..Παρόλα αυτά, χαίρομαι γιατί μαθαίνω πέντε τύφλες, που λένε και στο χωριό μου».
Και να απαντούσαμε, πάλι ας πούμε, με ένα σχόλιο σαν αυτό (τα bold στοιχεία και τα παρένθετα σημεία στίξης δικά μας):
«Σ' ευχαριστ[ούμε] για την ειλικρίνεια. Αισθα[νόμαστε] βαθιά υποχρεωμέν[οι] για την υπομονή σου και το κουράγιο σου. Ελπίζ[ουμε] να καταλαβαίνεις ότι γράφ[ουμε] όπως γράφ[ουμε] ένα συγκεκριμένο κείμενο γιατί δεν μπορ[ούμε] να το γράψ[ουμε] αλλιώς(!). Και δεν μπορ[ούμε] να εξηγήσ[ουμε] γιατί(!). Δεν είμ[αστε] δημοσιογράφ[οι], δεν μ[ας] ενδιαφέρει η δημοσιογραφία, δεν προσπαθ[ούμε] να διατηρήσ[ουμε] ένα ιστολόγιο γνώμης(!), δεν έχ[ουμε] συνειδητό προσανατολισμό σε ζητήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη, δεν ξέρ[ουμε] καν ποια ζητήματα απασχολούν την κοινή γνώμη(!). Καμμιά φορά(!), τυχαία(!), πέφτ[ουμε] μέσα και γράφ[ουμε] κάτι που ο κόσμος κατανοεί(!) ή συνδέεται με αυτό, άλλες, περισσότερες νομίζ[ουμε], έξω(!). Το μόνο που μπορ[ούμε] να π[ούμε] ότι κάν[ουμε] είναι ότι προσπαθ[ούμε] να σκεφτ[ούμε] κάθε φορά από το μηδέν πριν γράψ[ουμε] για κάτι που απασχολεί εμ[άς]».
Έχουμε καμιά σχέση εμείς με όλο αυτό το ναρκισσιστικό, αφ’ «υψηλού» (αυτο)παραμύθιασμα; Απέχουμε έτη φωτός! Και γι’ αυτό ακριβώς, ήμασταν και παντελώς ανίκανοι να σκαρώσουμε την παραπάνω υποθετική απάντηση που θα δίναμε, αν όντως πάσχαμε από ακατάσχετη αυτοϊκανοποίηση. Έτσι, αναγκαστήκαμε να κάνουμε copy-paste τον παραπάνω διάλογο από υπαρκτό blog. Ευχαρίστως θα γράφαμε ποιό, αλλά δεν κάναμε save κι άντε βρες το τώρα. Μήπως ο Αντώνης μπορεί κατά τύχη να μας βοηθήσει; Το ’χει πάρει πουθενά το μάτι του;
Κατηγορία 5η: «Είστε ανεπαρκείς για την υπεράσπιση της μαρξικής θεωρίας και δεν έχετε τα τυπικά εφόδια για από καθέδρας ομιλία».
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Αρκούν μία παραδοχή, μία διαπίστωση και μία δήλωση.
Η παραδοχή: Όντως, απέναντι σε έναν Καστοριάδη ή έναν Φουκώ, θα τα βρίσκαμε μπαστούνια!
Η διαπίστωση: Απέναντι σε αναλύσεις περί βασικών οικονομικών εννοιών του Μαρξ σαν αυτή του Left Radical ή σε διερωτήσεις του ίδιου του Αντώνη για σχετικά θέματα (που αγνοεί) τα πάμε μια χαρά!
Και η δήλωση: Όντως δεν έχουμε τα τυπικά προσόντα (αλλά ούτε και την πρόθεση) για από καθέδρας ομιλία. Αλλά στην προκείμενη περίπτωση, όπου τα θέματα που έχουν «πέσει» σχετίζονται με την οικονομία, δεν είναι λίγο οξύμωρο να εγκαλούμεθα γι’ αυτό από κάποιον που δηλώνει σχετική άγνοια -αν και το «σχετική» δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στα πράγματα;
Κατηγορία 6η: «Επιδιώκετε τη δημοσιότητα [με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο], αδιαφορώντας για το ηθικό κόστος που επωμίζεστε».
Η δίκη προθέσεων σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια! Διαφωνούμε έντονα και κριτικάρουμε θέσεις ή πρακτικές άλλων blogs επειδή έχουμε την πρόθεση να προκαλέσουμε την προσοχή των διαδικτυακών αναγνωστών. Πώς θεμελιώνει αυτή την κατηγορία; Δεν μπαίνει στον κόπο ούτε τώρα! Το είπε ο Αντώνης. Πάει και τελείωσε!
Στην πραγματικότητα τα μόνα που αρχίζουν να τελειώνουν είναι οι προηγούμενες κατηγορίες περί ιερατείων, φρουρών της Επανάστασης και τα παρόμοια. Γιατί, αν είμαστε οι φανατικοί ερυθροφρουροί που υποστηρίζει, δεν μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα και ξεφωνημένοι δημοσιοσχετίστες του κερατά!
Και δεν μπορεί να είμαστε τόσο ανόητοι για να μην ξέρουμε ότι, αν και οι «καβγάδες» μπορούν να φέρουν πρόσκαιρα οφέλη δημοσιότητας (παραβλέποντας μάλιστα και τις διαγραφές ή τις αυτοδιαγραφές από λίστες ιστολογίων…), σε βάθος χρόνου αποτελούν αρνητικό παράγοντα. Η πλειοψηφία των αναγνωστών του διαδικτύου έχει ανάγκη από συζητήσεις pour passer le temps, όχι από «κραυγές φανατικών αριστερών» -κατά την κλισέ έκφραση των politically correct. Η πλειοψηφία των αναγνωστών δεν δίνει δεκάρα για «φανατικούς αριστερούς» (εδώ δεν δίνει δεκάρα για την Αριστερά!). Το ότι το αγνοεί ο Αντώνης δεν σημαίνει ότι το αγνοούμε κι εμείς. Ούτε πάλι είμαστε τόσο μαζοχιστές για να φθειρόμαστε σε σφοδρές αντιπαραθέσεις, αντί να χρησιμοποιούμε την κλασσική μέθοδο της ενημέρωσης για όσα γράφουμε μέσω σχολίων, μέθοδο που χρησιμοποιήσαμε όταν φτιάξαμε το blog και δούλεψε μια χαρά.
Για να το καταλάβει: Από όλους τους ρόλους που θα μπορούσε να παίξει ένα αριστερό πολιτικό blog, εμείς επιλέγουμε αυτόν του ξυπνητηριού. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι ο κόσμος τα ξυπνητήρια τα απεχθάνεται, ίσως και τα μισεί. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι μ’ εμάς θα είναι διαφορετικά. Αλλά δεν μας καίγεται καρφάκι, αν συμβάλουμε ώστε κάποιοι, έστω και λίγοι, έστω και ελάχιστοι, να «σηκωθούν» εγκαίρως για να προλάβουν το ραντεβού της σύγκρουσης με όσους μας οδηγούν ολοταχώς στον από-ανθρωπισμό του ανθρώπου.
Κατηγορία 7η: «Αμφισβητείτε στην πράξη το δικαίωμα των ανθρώπων να σκέφτονται και να εκφράζουν τη σκέψη τους, προσπαθώντας να τους παρουσιάσετε “αδαείς”».
Και πάλι εδώ, η σφοδρή κριτική παρουσιάζεται αυτή τη φορά ως αμφισβήτηση εκ μέρους μας του δικαιώματος της ελευθερίας της γνώμης και ως απαξίωση των προσώπων που ασκούν ένα τέτοιο δικαίωμα εκφράζοντας αντίθετες απόψεις από τις δικές μας!
Προφανώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει στο μυαλό του την εξουθενωτική κριτική που κάναμε στις θέσεις που εξέφρασε ο Left Liberal. Την οποία μεταμορφώνει σε προσπάθεια προσωπικής εξόντωσης εκ μέρους μας μέσω της υπόρρητης ιδέας ότι, επειδή είναι “αδαής”, δεν δικαιούται «δια να ομιλεί».
Να του πούμε κι εδώ για να το καταλάβει: Καθόλου αδαή, έτσι γενικά και αόριστα, δεν θεωρούμε τον Left Liberal. Ούτε και μας ενδιαφέρει να αποδείξουμε κάτι τέτοιο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση (όπως κάνουμε πάντα) κρίναμε ότι όσα έλεγε, τα συγκεκριμένα που έλεγε δηλαδή, ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Σε αυτά ασκήσαμε κριτική, με σφοδρότητα ανάλογη της λανθασμένης ανάλυσής του. Όχι στο πρόσωπο. Στις θέσεις του. Γιατί εμάς δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα. Μας ενδιαφέρει η φωνή τους. (Ας την κρατήσει αυτή την αποστροφή των δύο τελευταίων προτάσεων ο Αντώνης. Θα την ξαναδεί πριν τελειώσει το post σε διάφορες παραλλαγές).
Όσο για την αμφισβήτηση εκ μέρους μας της ελευθερίας της σκέψης και της γνώμης, ε, τι να πούμε; Μη του φέρουμε αντίρρηση και θυμώσει περισσότερο κι ανακαλύψει ότι εμείς σταυρώσαμε και τον Χριστό…
Κατηγορία 8η: «Αμφισβητείτε το δικαίωμα αυτο-προσδιορισμού της πολιτικής ταυτότητας του άλλου».
Αυτό πάλι πώς προκύπτει; Να προκύπτει άραγε από το γεγονός ότι είχαμε ολόκληρο διάλογο με τον Left Liberal για το πώς θέλει να τον αποκαλούμε, όταν έδειξε να ενοχλείται από τον όρο «αριστεροφιλελεύθερος», για να καταλήξουμε στην αγγλόγλωσση διατύπωση την οποία και σεβαστήκαμε απολύτως έκτοτε, σύμφωνα με την επιθυμία του;
Ή μήπως προκύπτει από το γεγονός, ότι, διαφωνώντας με ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, βάζουμε εντός εισαγωγικών την πολιτική τους ταυτότητα όταν αναφερόμαστε σε αυτούς;
Μπερδευτήκαμε, συγνώμη. Αυτό το κάνει ο Αντώνης στο post που μας «αφιερώνει», όχι εμείς… Κι όσο κι αν σεβόμαστε τους δασκάλους, δεν τους ακολουθούμε και τυφλά, όπως θα έκαναν κάποια «καλά παιδιά». Εμείς είμαστε «κακά». Και καμιά φορά, αυτό βγαίνει σε καλό…
Κατηγορία 9η: «Σας περισσεύει η χολή, αλλά σας λείπει η σκέψη. Είστε κακομαθημένοι και μικροπρεπείς».
Είναι φανερό πως στις περί χολής και κακών τρόπων μας αιτιάσεις έχουμε ήδη απαντήσει και με το παραπάνω. Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει ανάγκη να προσθέσουμε κάτι. Την κατηγορία της μικροπρέπειας πάλι δεν την καταλαβαίνουμε καθόλου, τι να πούμε; Θέλουμε να πούμε όμως δυό λόγια για την έλλειψη σκέψης που κατά τον Αντώνη μας χαρακτηρίζει.
Συζητάμε (εντάξει, συζητούσαμε) με τον Αντώνη πάνω από δύο μήνες τώρα. Τις περισσότερες φορές οι παρατηρήσεις μας ήταν κριτικές, από αριστερή σκοπιά βέβαια. Ο διάλογος , ασχέτως αν κατέληγε σε συμφωνία ή διαφωνία -και τις περισσότερες φορές κατέληγε στο πρώτο- ήταν πάντα ουσιαστικός και εποικοδομητικός. Πώς μπορεί να συνέβαινε κάτι τέτοιο, αν απουσίαζε η σκέψη σε όσα του γράφαμε; Πώς μπορεί, για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, η «άσκεφτη» σκέψη μας να τον οδηγεί σε βελτιωτική επαναδιατύπωση κειμένου του (για την οποία και μας ευχαρίστησε), αλλά και να συναντά την επικρότηση σοβαρού (χωρίς καθόλου εισαγωγικά) αρθρογράφου της «Καθημερινής» και blogger;
Θα ήταν μικροπρέπεια άραγε να λέγαμε ότι πίσω από τη συγκεκριμένη κατηγορία της μη-σκέψης διακρίνουμε (και όχι αμυδρά, για να τα λέμε όλα) μια κάποια μικροψυχία που καταλήγει στην αυτογελοιοποίηση;
Κατηγορία 10η: «Στην αντιπαράθεση μεταξύ μας, παραποιήσατε στοιχειώδη δεδομένα».
Ίσως η πιο καταφανώς ανυπόστατη κατηγορία. Γιατί στο post με το οποίο εγκαλούσαμε τον Αντώνη για απαράδεκτες πρακτικές απέναντί μας, όχι μόνο παραπέμπαμε στα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά φροντίσαμε να παραθέσουμε αυτούσια και αρκετά από αυτά. Για ποια παραποίηση κάνει λόγο; Και πώς να χαρακτηρίσουμε εμείς αυτό τον ισχυρισμό του;
Ξέρουμε για ποια «παραποίηση» κάνει λόγο. Και ξέρουμε πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον ισχυρισμό του: Ως μία απελπισμένη προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δηλαδή την εναγώνια αναζήτησή του (εδώ ταιριάζει το «εναγώνια») για το ποιοί (ή ποιός) «κρύβονται» πίσω από το όνομα Left G700. Αλλά αυτό απαιτεί ξεχωριστό κεφάλαιο.
Έξω οι κουκουλοφόροι από το διαδίκτυο!
Ο Αντώνης λοιπόν δομεί την υπερασπιστική του γραμμή στο επιχείρημα που εκφράζουν τα εξής λόγια (τα bold δικά μας):
«Το να λαμβάνεις υπόψιν με ποιον έχεις να κάνεις δεν σημαίνει αναζήτηση προσωπικών στοιχείων. Τέτοια στοιχεία ούτε έχω, ούτε με απασχολούν». Δηλαδή: Εγώ (ο Αντώνης) ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι θα αναζητήσω τα προσωπικά σας στοιχεία -όνομα, επώνυμο, οδός και αριθμός. Πολύ ωραία.
Καθόλου ωραία! Γιατί απλούστατα, ο Αντώνης, κατά την προσφιλή του τακτική, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε στη διάρκεια του διαλόγου με αφορμή το post του Left Liberal περί αφηρημένης εργασίας κατά Μαρξ, καταφεύγει και πάλι σε ένα τρικ. Σε ένα «κόλπο» δηλαδή. Ποιο είναι το «κόλπο»;
Ότι δίνει εξηγήσεις για ένα μόνο σκέλος της δικής μας έγκλησης απέναντί του! Το υπόλοιπο το αποσιωπά. Κάνει τον «Γερμανό» δηλαδή. Αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι η κατηγορία μας εστιαζόταν αποκλειστικά και μόνο στην ενδεχόμενη πρόθεσή του να αναζητήσει τα προσωπικά μας στοιχεία (όνομα, επώνυμο, οδός και αριθμός).
Από πού προκύπτει αυτή η οριοθέτηση; Από πουθενά! Η λέξη «προσωπικά» δεν υπάρχει πουθενά, μα πουθενά μέσα στο post μας! Και πώς θα μπορούσαμε, αφού επίσης απουσιάζει από τα σχετικά σχόλια του Αντώνη όπου γνωστοποιούσε την κλίση του στην αναζήτηση ταυτοτήτων; Εμείς ούτε παραποιούμε, ούτε σε «κολπάκια» καταφεύγουμε. Είναι τελείως έξω από τη δική μας φιλοσοφία. Στην προκειμένη περίπτωση, επιπλέον, δεν τα χρειαζόμαστε καν!
Γιατί είναι τελείως φανερό ότι, για μας, επαίσχυντο είναι η αναζήτηση ταυτοτήτων εν γένει που εστιάζεται στην εξεύρεση είτε προσωπικών στοιχείων (όνομα, επώνυμο, οδός και αριθμός), είτε διαδικτυακών τέτοιων (ψευδώνυμο, γραφολογική ταυτοποίηση και αριθμός IP).[2] Και το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή την άποψη τη συμμερίζεται και ο ίδιος ο Αντώνης (αν και όχι εμπράκτως, σε αντίθεση με μας[3]).
Τι τον κάνει αλήθεια να μη γνωστοποιεί τα διαδικτυακά «στοιχεία» μας, στην ανακάλυψη των οποίων έφτασε με το ταλέντο του αλλά και την αξιοποίηση των εθελοντών, ψευδώνυμων και ανώνυμων πληροφοριοδοτών (χαφιέδων) του; Μόνο το ενδεχόμενο να γίνει καταγέλαστος; Ή μήπως και η συνείδηση του ανεπίτρεπτου της αναζήτησης ταυτοτήτων εν γένει όπως και η συνείδηση του ότι έτσι θα γίνει ολοφάνερη η απαράδεκτη συμπεριφορά του; Είναι ηλίου φαεινότερο. Γιατί ο Αντώνης είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει ένα λάθος, μεγάλο είναι αλήθεια. Αλλά, μέχρι εκεί! Δεν είναι ένας άνθρωπος χωρίς συνείδηση. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Κι εμείς δεν κάνουμε σαν να μη τη βλέπουμε, επειδή ίσως θα εξυπηρετούσε εμάς -όχι όμως και την Υπόθεσή μας. Και γι’ αυτό την καταγράφουμε. (Ίσως και επειδή είμαστε «μικροπρεπείς»…).
Δεν γνωστοποιεί λοιπόν τα διαδικτυακά «στοιχεία» του φακέλου μας που βρίσκεται στα αρχεία των διαδικτυακών «ασφαλιτών». Δεν «μας δίνει» που λένε. Μας «φωτογραφίζει» όμως (και πάλι τα bold δικά μας):
«Γνωρίζω αρκετά για να γνωρίζω ότι ήρθα αντιμέτωπος με σεσημασμένο και επαναλαμβανόμενο τύπο διαδικτυακής συμπεριφοράς από συγκεκριμένο ψευδώνυμο φορέα. Αυτό μου φτάνει».
Τι δείχνει αυτή η «φωτογραφία»; Διαδικτυακή συμπεριφορά που δυνητικά συμπεριλαμβάνει τα πάντα: Από παρενόχληση, ύβρεις και συκοφαντίες ή διασπορά ψευδών φημών μέσω «έντεχνων» υπονοούμενων, μέχρι εκβιασμούς ή τραμπούκικο εκφοβισμό (bullying κατά τη διατύπωση του ίδιου του Αντώνη όταν ακόμα διαλεγόταν μαζί μας). Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, δυνητικά παραβιάζουμε τον ποινικό κώδικα!
Φυσικά, όσο αυτή η «φωτογραφία» δείχνει τα πάντα, άλλο τόσο δείχνει και το τίποτα! Γιατί είναι τόσο ο υποκειμενισμός της -όπως και κάθε φωτογραφίας άλλωστε- που στα πάντα συμπεριλαμβάνουν ακριβώς και το τίποτα!
Καταλαβαίνει άραγε ο Αντώνης τι υπονοεί δυνητικά πάντα εις βάρος μας; Καταλαβαίνει πόσο unfair αντιπαρατίθεται μαζί μας; Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την κρίση του στο συγκεκριμένο σημείο που μας δημιουργεί πολύ σοβαρό πρόβλημα. Γι’ αυτό θα τον διευκολύνουμε, για να είναι απολύτως βέβαιο ότι τώρα τουλάχιστον θα το καταλάβει, αν υποθέσουμε ότι του διαφεύγει.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι αντί να υπονοεί εκείνος αυτά που υπονοεί για εμάς, τα πάντα και το τίποτα δηλαδή, το κάναμε εμείς για εκείνον. Με τα ίδια ακριβώς λόγια (εκτός από όσα αφορούν σε πραγματολογικά στοιχεία). Ας πάρει μια γεύση:
«Γνωρίζ[ουμε] αρκετά για να γνωρίζ[ουμε] ότι ήρθα[με] αντιμέτωπο[ι] με σεσημασμένο και επαναλαμβανόμενο τύπο διαδικτυακής συμπεριφοράς από συγκεκριμένο ψευδώνυμο-[επώνυμο] φορέα. Αυτό μ[ας] φτάνει».
Μπορεί να μας πει τι γεύση θα του άφηναν αυτά τα λόγια, αν τα απευθύναμε σ’ εκείνον; Νομίζει ότι θα ήταν ασφαλής από δυσμενείς εντυπώσεις εις βάρος του; Κάνει μεγάλο λάθος! Γιατί θα φροντίζαμε, κι εμείς όπως εκείνος, να τα «γαρνίραμε» με τις «κατάλληλες» διατυπώσεις για να τους προσδώσουμε όλη την απαραίτητη αληθοφάνεια και να δημιουργήσουμε τις σκοπούμενες εντυπώσεις εις βάρος του, ακριβώς όπως αυτός εις βάρος μας…
Μπορεί να είναι ήσυχος. Δεν θα το κάνουμε. Δεν θα το κάναμε ποτέ! Όχι μόνο για εκείνον, αλλά για τον οποιονδήποτε! Ακόμα και για έναν φασίστα! Γιατί μπορεί να μην αναζητούμε την αλήθεια με τον ίδιο τρόπο που το κάνει ένας φιλόσοφος, αλλά ίσως έχουμε μάθει να αποφεύγουμε το ψεύδος καλύτερα από αυτόν…
Αλλά δεν θα το κάναμε και για έναν ακόμα λόγο που, όσο να πεις, έχει την πλάκα του (χρειάζεται και η πλάκα που και που). Επειδή εμείς, ως blog χωρίς σκέψη, έχουμε βεβαιωμένα έναν τουλάχιστον αναγνώστη που είναι και λίγο λαϊκό παιδί, φοβόμαστε μήπως χαρακτηρίσει μια τέτοια συμπεριφορά όπως συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν τα λαϊκά στρώματα τις unfair πρακτικές. Κι εμείς έχουμε δηλώσει μόνο «κακά παιδιά». Μέχρι εκεί!...
Όχι η φωνή αλλά το πρόσωπο;
Να κλείσουμε το βασανιστικό ζήτημα που απασχολεί όλη τη μπλογκόσφαιρα της Ελλάδας για το «σεσημασμένο» διαδικτυακό μας παρελθόν με κάτι που, αν δεν ήμαστε πολυλογάδες, θα αρκούσε για να καταδειχθεί το μεγάλο λάθος του Αντώνη. Το «κάτι» είναι δύο πράγματα.
Το πρώτο: Γράφει κάπου στο post του στο οποίο «πρωταγωνιστούμε» (τα bold δικά μας):
«Τρώω τον χρόνο μου εδώ γιατί πιστεύω ότι οι ιδέες είναι σημαντικότερες από την “προσωπικότητα” των φορέων τους».
Ρωτάμε: Τι απέγινε η πίστη του; Πού την ξέχασε όταν διαφώνησε μαζί μας;
Το δεύτερο: Το δεύτερο είναι ένα ποίημα. Ένα ποίημα του ίδιου του Αντώνη. Ένα ωραίο πραγματικά ποίημα, όπως και τα περισσότερα από όσα έχουμε διαβάσει. Το δημοσίευσε στις 16 Νοεμβρίου του 2009. Το παραθέτουμε αυτούσιο:
Μετά από τρεις σχεδόν ημέρες ο Αντώνης απάντησε στο post μας με το οποίο τον καλούσαμε να δώσει εξηγήσεις για την απαράδεκτη συμπεριφορά του και τους ανυπόστατους ισχυρισμούς του εις βάρος μας. Την απάντηση τη δημοσίευσε στο blog του (radicaldesire.blogspot.com) και όχι εδώ -ή όχι κι εδώ αν θέλετε, όπως είναι και το πιο σωστό- παρά το ότι είχε προσκληθεί και είχε όλο το ελεύθερο. Δικαίωμά του. Η απάντηση πάντως εδόθη, αυτό έχει σημασία. Και αυτό ακυρώνει εκ των υστέρων το υστερόγραφο που προσθέσαμε στο post μας. Το ακυρώνει βέβαια εν μέρει. Γιατί όχι μόνο η απάντηση εδόθη εκ των υστέρων, αλλά και γιατί τη στιγμή που γράφτηκε το υστερόγραφο, ο χρόνος που είχε μεσολαβήσει ήταν υπεραρκετός για να το καθιστά βάσιμο. Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά. Αυτά είναι λεπτομέρειες.
Αλήθεια, τι είδους απάντηση έδωσε ο Αντώνης; Πώς ακριβώς βγήκε από τα τείχη του αυτοεγκλωβισμού του, στα οποία τον έσπρωξαν, ίσως χωρίς να το καταλάβει καλά-καλά και ο ίδιος, ένα τυφλό πείσμα και ένας ανόητος εγωισμός σε συνδυασμό με ένα ανεπαρκώς ανεπτυγμένο πολιτικό αισθητήριο;
Δεν μπορούμε να περιγράψουμε πώς ακριβώς βγήκε από τα τείχη του ο Αντώνης. Εκείνο όμως που μπορούμε και θέλουμε να πούμε είναι το πώς δεν βγήκε.
Δεν βγήκε έτσι όπως, θα ταίριαζε σε αριστερό: Δηλαδή δεν βγήκε να αναμετρηθεί με όσα του καταλογίσαμε, απαντώντας στις πολύ συγκεκριμένες αιτιάσεις μας, αλλά προτίμησε να «διαφύγει» μέσω της επέκτασης (άρα της μεταφοράς) της κριτικής του επί παντός του επιστητού! Και στο μοναδικό που απάντησε -γιατί σε ένα απάντησε, είναι αλήθεια, ή μάλλον μισοαπάντησε- περιορίστηκε να εξηγήσει επιλεκτικά μόνο το ένα σκέλος του, διαστρεβλώνοντας έτσι στην ουσία την κριτική μας και περιορίζοντάς την μέχρι εκεί που εξυπηρετούσε τη μισή απάντησή του.
Εμείς, αν και θα μπορούσαμε να το κάνουμε με άνεση, δεν θα «διαφύγουμε»! Έτσι, θα δώσουμε εξηγήσεις για όλα όσα, σε «επηυξημένη έκδοση», μας καταλογίζει αυτή τη φορά. Θα το κάνουμε με πληρότητα αφήνοντας τελευταίο το σημαντικότερο ζήτημα. Και το σημαντικότερο ζήτημα σχετίζεται βέβαια με τις μισές απαντήσεις που έδωσε για τις εσχάτως αποκαλυφθείσες ταυτοτικές του «ανησυχίες», που ήταν και το μοναδικό για το οποίο εκείνος αισθάνθηκε υποχρεωμένος να εξηγηθεί κάπως.
Left G700 κατηγορείσθε ότι:
Και γιατί δεν μας κατηγορεί ο Αντώνης! Δεν υπάρχει ίσως αδίκημα που να μη φερόμαστε ότι έχουμε διαπράξει. Για να τα δούμε ένα-ένα. Οι απαντήσεις μας θα δίνονται ταυτόχρονα. Μοιραία, όπως κάθε κατηγορούμενος, έχουμε όλο το δικαίωμα να επικαλεστούμε συγκεκριμένα παραδείγματα για να στηρίξουμε την επιχειρηματολογία μας. Το γεγονός ότι μερικά παραδείγματα από όσα χρησιμοποιήσουμε θα τα αντλήσουμε από τον ίδιο τον Αντώνη δεν έχει καθόλου να κάνει με το γνωστό ανέκδοτο «κι εσείς γιατί καταπιέζετε τους νέγρους;». Σχετίζεται αποκλειστικά με την προσπάθειά μας να καταδείξουμε με τον πιο συντριπτικό τρόπο το πόσο διάτρητο είναι το «κατηγορητήριο», αλλά και τον συναισθηματικό μηχανισμό μέσω του οποίου καταλήξαμε να «λουστούμε» όλα τα «αδικήματα» για τα οποία φερόμαστε ως ένοχοι.
Κατηγορία 1η: «Συμπεριφέρεστε ως χωροφύλακες της αριστερής σκέψης και της μαρξικής θεωρίας».
Η συγκεκριμένη κατηγορία «θεμελιώνεται» και συμπληρώνεται από την εκ μέρους μας επίδειξη -κατά το κατηγορητήριο πάντα- αυταρχικού πνεύματος, από την προσπάθειά μας να καθιερώσουμε για τους εαυτούς μας εικόνα αριστερού ιερατείου, από τη διάθεσή μας να «κράζουμε» τους διαφωνούντες και μάλιστα από καθέδρας και τέλος από τη νοοτροπία μας να «τατιανοστεφανιδίζουμε», να συμπεριφερόμαστε δηλαδή όπως οι παρουσιάστριες των γνωστών κουτσομπολίστικων εκπομπών της TV, πα να πει, να πετάμε τη σκούφια μας για ανόητους και άνευ σημασίας καυγάδες που, πασπαλισμένοι με φτηνό συναισθηματισμό, προκαλούν την προσοχή της κοινής γνώμης -έτσι εμείς καταλαβαίνουμε τον όρο και μάλλον έτσι πρέπει να τον εννοεί και ο Αντώνης, αν καταλάβαμε σωστά το περιεχόμενο που αποδίδει στον όρο το κατηγορητήριο το οποίο συνέταξε.
Εδώ είναι προφανές ότι ο Αντώνης μας κατηγορεί εν ολίγοις για τους εκφραστικούς μας τρόπους που, για να τα λέμε όλα, μας κάνουν να κερδίζουμε επάξια τον τίτλο των «κακών παιδιών», όπως συχνά λέμε κι εμείς οι ίδιοι. Εκφραστικούς τρόπους που είναι αιχμηροί, σκληρά αποδομητικοί του λόγου που θέλουμε να καταρρίψουμε και συχνά ειρωνικοί μέχρι σαρκασμού.
Και λοιπόν; Ποιο είναι το κακό αν ο λόγος μας παίρνει αυτά τα χαρακτηριστικά όταν απευθύνεται σε όσους εκφέρουν αντιαριστερό λόγο ή σε όσους όντως αριστερούς παραβιάζουν ασύστολα αρχές που στα χαρτιά τουλάχιστον όλοι οι αριστεροί δέχονται όπως, φερ’ ειπείν, ο διάλογος ή η προστασία των προσωπικών δεδομένων σε περίπτωση ψευδωνυμίας ή πάλι όταν απαντάμε σε παντελώς άδικες κρίσεις για μας, από τη στιγμή μάλιστα που παίρνουμε πάντα υπ’ όψη μας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης; Ο κάθε αριστερός έχει το ελεύθερο να αντιπαρατίθεται σ’ όλα αυτά όπως νομίζει πειστικότερα. Μόνο εκεί, στην αποτελεσματικότητα δηλαδή, υπάρχει πεδίο κριτικής. Τα άλλα είναι «καθωσπρεπισμοί» για «καθώς πρέπει» «κυρίους». Κι εμείς δεν είμαστε ούτε «καθώς πρέπει», ούτε «κύριοι». Εμείς είμαστε από τα «κακά παιδιά» της Αριστεράς -με καλή και καθαρή καρδιά όμως, όπως έχουμε ξαναπεί και στον ίδιο. Αυτό δεν μας κάνει πάντως «Τατιάνες», όπως ο Αντώνης θέλει να μας βλέπει, σύμφωνα με το αναφαίρετο δικαίωμά του να έχει την προσωπική του άποψη.
Πολύ περισσότερο: Αυτό δεν μας κάνει ούτε ιερατείο ούτε ομιλούντες από καθέδρας ούτε χωροφύλακες. Αυτά είναι στο μυαλό του Αντώνη και πουθενά αλλού. Τα ιερατεία και οι από καθέδρας ομιλούντες και οι χωροφύλακες της μαρξικής σκέψης μιλούν από θέσεις εξουσίας. Πραγματικής εξουσίας. Ποια είναι η δική μας εξουσία, πέραν αυτής που παρέχει ένα διαδικτυακό βήμα; Και γιατί η βεβαιότητα με την οποία μιλάμε, για όσα πράγματα είμαστε βέβαιοι, να ισοδυναμεί με τη διεκδίκηση από εμάς εξουσίας ιδεολογικού ιερατείου; Κι ακόμα: Όλοι αυτοί με τους οποίους μας εξομοιώνει ο Αντώνης έχουν την τάση να επεκτείνουν τη «σοφία» τους σε όλα τα πεδία της σκέψης. Εμείς αντίθετα περιοριζόμαστε στην υπεράσπιση ελάχιστων, ελαχιστότατων πραγμάτων, στα απολύτως μίνιμουμ στοιχεία, που χωρίς αυτά δεν υπάρχει Αριστερά παρά μόνο «στα χαρτιά» της ακαδημαϊκής κοινότητας. Κι αυτά τα ελαχιστότατα πράγματα είναι ο πάση θυσία έντιμος και καθαρός διάλογος μεταξύ των αριστερών ανεξαρτήτως ιδιαίτερης τοποθέτησης και ιδεολογικού προσανατολισμού, η ανάγκη (ζήτημα ζωής και θανάτου) της πολιτικής οργάνωσης των καταπιεζομένων (πρώτα και κύρια σε εθνο-κρατικό επίπεδο αλλά και διεθνώς) και η υπεράσπιση του «σκληρού πυρήνα» της μαρξικής κοσμοθεωρίας: Οικονομική απελευθέρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και δημοκρατική εξουσία των εργαζομένων. Εμείς -και δεν είμαστε δα κι οι μόνοι!- αυτά θα τα υπερασπιστούμε όσο μπορούμε. Και διόλου δεν θα διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε πρόσφορο[1] μέσο γι’ αυτό.
Κατηγορία 2η: «Είστε παραφουσκωμένα, μηντιακού τύπου εγώ που ψάχνουν εναγωνίως επιβεβαίωση και επιδίδονται σε “κατινισμό” επιδεικνύοντας αναξιοπρεπή συμπεριφορά».
Μάλιστα. Εδώ, το μένος του Αντώνη χρωματίζει με αρνητικές διατυπώσεις ορισμένα φυσιολογικά προαπαιτούμενα και αυτονόητα που ισχύουν ακόμα και για τον τελευταίο blogger. Τι άλλο από το φυσιολογικό προαπαιτούμενο μιάς συγκεκριμένης, καθ’ όλα «νόμιμης» ανθρώπινης πεποίθησης κρύβεται πίσω από τη διατύπωση «παραφουσκωμένα, μηντιακού τύπου εγώ»; Δεν είναι αυτονόητο ότι όσοι φτιάχνουν ένα ηλεκτρονικό βήμα και ανεβαίνουν επάνω για να μιλήσουν έχουν και μία κάποια (αυτο)πεποίθηση ότι αυτά που έχουν να πουν αξίζει να ειπωθούν αλλά και την καθ’ όλα θεμιτή προσδοκία, ελπίδα, φιλοδοξία ότι αυτό θα επιβεβαιωθεί από την ανταπόκριση των αναγνωστών του διαδικτύου, πράγμα που όταν συμβαίνει τους χαροποιεί; (Τι άλλο από αυτή τη φυσιολογική ανθρώπινη χαρά της επιβεβαίωσης έσπρωξε τον Αντώνη να ενημερώσει σε post για τα στατιστικά του δικού του blog; Τι άλλο από την αυτοπεποίθηση που δίνει η επιβεβαίωση τον έκανε να λέει σε «αντιπολιτευόμενο» εκ δεξιών αναγνώστη του «Και μετά βέβαια, πρέπει να εξηγήσεις με ποιους μηχανισμούς κόλλησαν [στο blog μου] και άλλοι 4.652 μοναδικοί χρήστες που έχουν επισκεφθεί τον χώρο από 1-26 του Γενάρη.»;). Και δεν συνάγεται ευθέως από το γεγονός ότι κάποιοι αποφασίζουν να μπλογκάρουν πως η συγκεκριμένη (αυτο)πεποίθησή τους είναι έστω και ένα κλικ μεγαλύτερη (δικαίως ή αδίκως, αδιάφορο) από την αντίστοιχη πεποίθηση κάποιων άλλων που δεν το αποφασίζουν (εννοείται ότι αφήνουμε απ’ έξω άλλες παραμέτρους, όπως διαθέσιμο χρόνο, εξοικείωση με τεχνολογία, κ.λπ.); Κι ακόμα, δεν είναι αυτονόητο ότι όλα αυτά τα blogs που γεμίζουν το διαδίκτυο δεν είναι τίποτε άλλο από μηντιακού τύπου φωνές; Για social media δεν μιλάνε όλοι;
Όλα αυτά λοιπόν τα φυσιολογικά τα πήρε ο Αντώνης και τα έκανε όπως ήθελε. Τα χρωμάτισε δηλαδή με τις «κατάλληλες» λέξεις, σύμφωνα με τα συναισθήματά του απέναντί μας. Το κατανοούμε. Αλλά νομίζουμε υπερέβη τα όρια…
Η κατανόησή μας βέβαια δεν είναι τόση ώστε να μη σημειώσουμε ότι για την «εναγώνια» αναζήτηση της επιβεβαίωσης που δείχνουμε, αλλά και για την «αναξιοπρεπή» μας συμπεριφορά -όπως εμείς καταλαβαίνουμε την έννοια τουλάχιστον- δεν κατατίθεται ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο όσο κι αν ψάξαμε -και μάλιστα εναγωνίως… (Για τον «κατινισμό» δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα. Πάει μαζί με τον «τατιανοστεφανιδισμό» και το έχουμε ήδη καλύψει).
Κατηγορία 3η: «Υποσκάπτετε την εικόνα άλλων ιστολογίων».
Και πάλι μάλιστα. Το λέμε έτσι, γιατί έχουμε κι εδώ το ίδιο φαινόμενο με αυτό που εξηγήσαμε απαντώντας στην αμέσως προηγούμενη κατηγορία. Σ’ αυτή την περίπτωση η κριτική μετονομάζεται σε υπόσκαψη. Και η πλάκα είναι πως αυτό ισχύει! Αλλά όχι ακριβώς όπως ο Αντώνης θέλει να εννοεί.
Όταν ασκείς κριτική, ταυτόχρονα, με την ευρύτερη έννοια της λέξης, υποσκάπτεις. Δηλαδή κλονίζεις, αποσταθεροποιείς, αποδομείς μία άποψη που σε βρίσκει αντίθετο, θες δεν θες! Αυτό δεν ισχύει μόνο για τη δική μας κριτική. Ισχύει για οποιαδήποτε κριτική έναντι οποιουδήποτε. (Στη δική μας, συνήθως σφοδρή κριτική, ισχύει απλώς ότι εξ αιτίας της σφοδρότητάς της τα παρεπόμενα μεγεθύνονται).
Έτσι άραγε εννοεί τη λέξη ο Αντώνης, με την ευρεία της έννοια; Δεν νομίζουμε. Από όλα τα συμφραζόμενα, από όλο το πνεύμα του κειμένου του συνάγεται ευθέως ότι της δίνει την αρνητική χροιά της. Αυτή που υπονοεί η κυριολεκτική ερμηνεία της. Και η οποία συνδέεται με τις ύπουλες μεθόδους της διασποράς ψευδών φημών ή και της συκοφαντίας. Πότε καταφύγαμε σε τέτοιες μεθόδους; Εις βάρος ποιών; Δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει ο Αντώνης. Γι’ αυτό, είμαστε υποχρεωμένοι να του επιστρέψουμε τα περί υπόσκαψης.
Κατηγορία 4η: «Κατασπαράσσετε τους πάντες και τα πάντα χάρη μιάς ακατάσχετης αυτοϊκανοποίησης».
Εδώ, είναι φανερό, πάμε για κακούργημα! Στο μυαλό του Αντώνη βέβαια που θέλει να βλέπει φαντάσματα, γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις πραγματικότητες!
Τι ακριβώς εννοεί ο «ποιητής»; (Η λέξη δεν μπαίνει ούτε με ειρωνική πρόθεση, ούτε λογοτεχνική αδεία, όπως θα δούμε παρακάτω). Προφανώς, με αυτό το σπαρακτικό «κατασπάραγμα» που μας χρεώνει, εννοεί τους εκφραστικούς μας τρόπους και μέσα. Το έχουμε καλύψει το θέμα, αλλά για να το εμπεδώσει θα επαναληφθούμε: Αυτό που εκείνος λέει «κατασπάραγμα» εμείς το λέμε έντονη και μαχητική διαφωνία με τη χρήση όσο γίνεται ισχυρότερων, ακόμα και αποστομωτικών επιχειρημάτων στις περιπτώσεις που κρίνουμε ότι επιβάλλεται κάτι τέτοιο. Και οι περιπτώσεις αυτές συνήθως έχουν να κάνουν με αντιαριστερές θέσεις (θέσεις, όχι απλώς γνώμες ή ερωτήματα που πηγάζουν από άγνοια) καθώς και με απόψεις ή πρακτικές που κυκλοφορούν μέσα στην Αριστερά και οι οποίες, αν γενικευθούν και γίνουν κοινά αποδεκτές, θα είναι η οριστική ταφόπλακα γι’ αυτήν. Θέλει όλη αυτή την πρακτική μας να την ονομάζει «κατασπάραγμα»; Δικαίωμα του καθενός να διαλέγει τις λέξεις που υποστηρίζουν καλύτερα την αντίθεσή του απέναντί μας. Αλλά και δικό μας δικαίωμα να τις επιστρέφουμε ακαριαία εκεί από όπου ήρθαν, χωρίς καν να υπογράφουμε απόδειξη παραλαβής! Όσο για την ακατάσχετη αυτοϊκανοποίηση, χμ… Τι να εννοεί άραγε; Το γεγονός ότι ικανοποιηθήκαμε όταν, για να φέρουμε ένα παράδειγμα, μετά από μύριους κόπους και βάσανα δικά μας κατάλαβε επιτέλους και δέχθηκε -έστω και «χαμηλόφωνα»- ότι «[...] οι θέσεις σας [εμείς δηλαδή] δεν δίνουν από μόνες τους την αίσθηση ότι ασπάζεστε τις [εθνοφασιστορατσιστικές] ιδέες του (όποιου) Ορφέα [...]»; Δηλαδή, τι έπρεπε να αισθανθούμε; Λύπη μέχρι καταθλίψεως;
Εμείς την αυτοϊκανοποίηση και δη την ακατάσχετη αλλιώς την αντιλαμβανόμαστε. Την αντιλαμβανόμαστε ως ένα ταπεινό (με την έννοια του ευτελούς), εγωιστικό συναίσθημα που δεν έχει άλλο σκοπό και στόχο από την επιβεβαίωση στον Εαυτό και την επιβεβαίωση της Αγοράς (με την αρχαία έννοια) ότι υπερέχει (αληθώς ή ψευδώς, αδιάφορο) από τον Άλλο. Και την αντιλαμβανόμαστε ακόμα, ως μία συμπεριφορά απέναντι σ’ αυτόν τον Άλλο η οποία δίνει το δικαίωμα να σκεφτεί κανείς ότι η διατήρηση αυτής της αληθούς ή ψευδούς υπεροχής είναι ένας από τους επιδιωκόμενους σκοπούς. Να φέρουμε και πάλι ένα παράδειγμα ώστε να φανεί η τεράστια απόσταση που μας χωρίζει από τέτοιες στάσεις. Ακατάσχετη αυτοϊκανοποίηση θα εντοπίζαμε εμείς στην εξής περίπτωση:
Να λαμβάναμε, ας πούμε, σε κάποιο post μας ένα σχόλιο σαν αυτό:
«Για να πω την αλήθεια δεν καταλαβαίνω πάντα τι γράφ[ετε], και πολλές φορές κουράζομαι πολύ και πρέπει να τα διαβάσω αρκετές φορές. Άλλοτε πάλι εγκαταλείπω..Παρόλα αυτά, χαίρομαι γιατί μαθαίνω πέντε τύφλες, που λένε και στο χωριό μου».
Και να απαντούσαμε, πάλι ας πούμε, με ένα σχόλιο σαν αυτό (τα bold στοιχεία και τα παρένθετα σημεία στίξης δικά μας):
«Σ' ευχαριστ[ούμε] για την ειλικρίνεια. Αισθα[νόμαστε] βαθιά υποχρεωμέν[οι] για την υπομονή σου και το κουράγιο σου. Ελπίζ[ουμε] να καταλαβαίνεις ότι γράφ[ουμε] όπως γράφ[ουμε] ένα συγκεκριμένο κείμενο γιατί δεν μπορ[ούμε] να το γράψ[ουμε] αλλιώς(!). Και δεν μπορ[ούμε] να εξηγήσ[ουμε] γιατί(!). Δεν είμ[αστε] δημοσιογράφ[οι], δεν μ[ας] ενδιαφέρει η δημοσιογραφία, δεν προσπαθ[ούμε] να διατηρήσ[ουμε] ένα ιστολόγιο γνώμης(!), δεν έχ[ουμε] συνειδητό προσανατολισμό σε ζητήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη, δεν ξέρ[ουμε] καν ποια ζητήματα απασχολούν την κοινή γνώμη(!). Καμμιά φορά(!), τυχαία(!), πέφτ[ουμε] μέσα και γράφ[ουμε] κάτι που ο κόσμος κατανοεί(!) ή συνδέεται με αυτό, άλλες, περισσότερες νομίζ[ουμε], έξω(!). Το μόνο που μπορ[ούμε] να π[ούμε] ότι κάν[ουμε] είναι ότι προσπαθ[ούμε] να σκεφτ[ούμε] κάθε φορά από το μηδέν πριν γράψ[ουμε] για κάτι που απασχολεί εμ[άς]».
Έχουμε καμιά σχέση εμείς με όλο αυτό το ναρκισσιστικό, αφ’ «υψηλού» (αυτο)παραμύθιασμα; Απέχουμε έτη φωτός! Και γι’ αυτό ακριβώς, ήμασταν και παντελώς ανίκανοι να σκαρώσουμε την παραπάνω υποθετική απάντηση που θα δίναμε, αν όντως πάσχαμε από ακατάσχετη αυτοϊκανοποίηση. Έτσι, αναγκαστήκαμε να κάνουμε copy-paste τον παραπάνω διάλογο από υπαρκτό blog. Ευχαρίστως θα γράφαμε ποιό, αλλά δεν κάναμε save κι άντε βρες το τώρα. Μήπως ο Αντώνης μπορεί κατά τύχη να μας βοηθήσει; Το ’χει πάρει πουθενά το μάτι του;
Κατηγορία 5η: «Είστε ανεπαρκείς για την υπεράσπιση της μαρξικής θεωρίας και δεν έχετε τα τυπικά εφόδια για από καθέδρας ομιλία».
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Αρκούν μία παραδοχή, μία διαπίστωση και μία δήλωση.
Η παραδοχή: Όντως, απέναντι σε έναν Καστοριάδη ή έναν Φουκώ, θα τα βρίσκαμε μπαστούνια!
Η διαπίστωση: Απέναντι σε αναλύσεις περί βασικών οικονομικών εννοιών του Μαρξ σαν αυτή του Left Radical ή σε διερωτήσεις του ίδιου του Αντώνη για σχετικά θέματα (που αγνοεί) τα πάμε μια χαρά!
Και η δήλωση: Όντως δεν έχουμε τα τυπικά προσόντα (αλλά ούτε και την πρόθεση) για από καθέδρας ομιλία. Αλλά στην προκείμενη περίπτωση, όπου τα θέματα που έχουν «πέσει» σχετίζονται με την οικονομία, δεν είναι λίγο οξύμωρο να εγκαλούμεθα γι’ αυτό από κάποιον που δηλώνει σχετική άγνοια -αν και το «σχετική» δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στα πράγματα;
Κατηγορία 6η: «Επιδιώκετε τη δημοσιότητα [με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο], αδιαφορώντας για το ηθικό κόστος που επωμίζεστε».
Η δίκη προθέσεων σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια! Διαφωνούμε έντονα και κριτικάρουμε θέσεις ή πρακτικές άλλων blogs επειδή έχουμε την πρόθεση να προκαλέσουμε την προσοχή των διαδικτυακών αναγνωστών. Πώς θεμελιώνει αυτή την κατηγορία; Δεν μπαίνει στον κόπο ούτε τώρα! Το είπε ο Αντώνης. Πάει και τελείωσε!
Στην πραγματικότητα τα μόνα που αρχίζουν να τελειώνουν είναι οι προηγούμενες κατηγορίες περί ιερατείων, φρουρών της Επανάστασης και τα παρόμοια. Γιατί, αν είμαστε οι φανατικοί ερυθροφρουροί που υποστηρίζει, δεν μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα και ξεφωνημένοι δημοσιοσχετίστες του κερατά!
Και δεν μπορεί να είμαστε τόσο ανόητοι για να μην ξέρουμε ότι, αν και οι «καβγάδες» μπορούν να φέρουν πρόσκαιρα οφέλη δημοσιότητας (παραβλέποντας μάλιστα και τις διαγραφές ή τις αυτοδιαγραφές από λίστες ιστολογίων…), σε βάθος χρόνου αποτελούν αρνητικό παράγοντα. Η πλειοψηφία των αναγνωστών του διαδικτύου έχει ανάγκη από συζητήσεις pour passer le temps, όχι από «κραυγές φανατικών αριστερών» -κατά την κλισέ έκφραση των politically correct. Η πλειοψηφία των αναγνωστών δεν δίνει δεκάρα για «φανατικούς αριστερούς» (εδώ δεν δίνει δεκάρα για την Αριστερά!). Το ότι το αγνοεί ο Αντώνης δεν σημαίνει ότι το αγνοούμε κι εμείς. Ούτε πάλι είμαστε τόσο μαζοχιστές για να φθειρόμαστε σε σφοδρές αντιπαραθέσεις, αντί να χρησιμοποιούμε την κλασσική μέθοδο της ενημέρωσης για όσα γράφουμε μέσω σχολίων, μέθοδο που χρησιμοποιήσαμε όταν φτιάξαμε το blog και δούλεψε μια χαρά.
Για να το καταλάβει: Από όλους τους ρόλους που θα μπορούσε να παίξει ένα αριστερό πολιτικό blog, εμείς επιλέγουμε αυτόν του ξυπνητηριού. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι ο κόσμος τα ξυπνητήρια τα απεχθάνεται, ίσως και τα μισεί. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι μ’ εμάς θα είναι διαφορετικά. Αλλά δεν μας καίγεται καρφάκι, αν συμβάλουμε ώστε κάποιοι, έστω και λίγοι, έστω και ελάχιστοι, να «σηκωθούν» εγκαίρως για να προλάβουν το ραντεβού της σύγκρουσης με όσους μας οδηγούν ολοταχώς στον από-ανθρωπισμό του ανθρώπου.
Κατηγορία 7η: «Αμφισβητείτε στην πράξη το δικαίωμα των ανθρώπων να σκέφτονται και να εκφράζουν τη σκέψη τους, προσπαθώντας να τους παρουσιάσετε “αδαείς”».
Και πάλι εδώ, η σφοδρή κριτική παρουσιάζεται αυτή τη φορά ως αμφισβήτηση εκ μέρους μας του δικαιώματος της ελευθερίας της γνώμης και ως απαξίωση των προσώπων που ασκούν ένα τέτοιο δικαίωμα εκφράζοντας αντίθετες απόψεις από τις δικές μας!
Προφανώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει στο μυαλό του την εξουθενωτική κριτική που κάναμε στις θέσεις που εξέφρασε ο Left Liberal. Την οποία μεταμορφώνει σε προσπάθεια προσωπικής εξόντωσης εκ μέρους μας μέσω της υπόρρητης ιδέας ότι, επειδή είναι “αδαής”, δεν δικαιούται «δια να ομιλεί».
Να του πούμε κι εδώ για να το καταλάβει: Καθόλου αδαή, έτσι γενικά και αόριστα, δεν θεωρούμε τον Left Liberal. Ούτε και μας ενδιαφέρει να αποδείξουμε κάτι τέτοιο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση (όπως κάνουμε πάντα) κρίναμε ότι όσα έλεγε, τα συγκεκριμένα που έλεγε δηλαδή, ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Σε αυτά ασκήσαμε κριτική, με σφοδρότητα ανάλογη της λανθασμένης ανάλυσής του. Όχι στο πρόσωπο. Στις θέσεις του. Γιατί εμάς δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα. Μας ενδιαφέρει η φωνή τους. (Ας την κρατήσει αυτή την αποστροφή των δύο τελευταίων προτάσεων ο Αντώνης. Θα την ξαναδεί πριν τελειώσει το post σε διάφορες παραλλαγές).
Όσο για την αμφισβήτηση εκ μέρους μας της ελευθερίας της σκέψης και της γνώμης, ε, τι να πούμε; Μη του φέρουμε αντίρρηση και θυμώσει περισσότερο κι ανακαλύψει ότι εμείς σταυρώσαμε και τον Χριστό…
Κατηγορία 8η: «Αμφισβητείτε το δικαίωμα αυτο-προσδιορισμού της πολιτικής ταυτότητας του άλλου».
Αυτό πάλι πώς προκύπτει; Να προκύπτει άραγε από το γεγονός ότι είχαμε ολόκληρο διάλογο με τον Left Liberal για το πώς θέλει να τον αποκαλούμε, όταν έδειξε να ενοχλείται από τον όρο «αριστεροφιλελεύθερος», για να καταλήξουμε στην αγγλόγλωσση διατύπωση την οποία και σεβαστήκαμε απολύτως έκτοτε, σύμφωνα με την επιθυμία του;
Ή μήπως προκύπτει από το γεγονός, ότι, διαφωνώντας με ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, βάζουμε εντός εισαγωγικών την πολιτική τους ταυτότητα όταν αναφερόμαστε σε αυτούς;
Μπερδευτήκαμε, συγνώμη. Αυτό το κάνει ο Αντώνης στο post που μας «αφιερώνει», όχι εμείς… Κι όσο κι αν σεβόμαστε τους δασκάλους, δεν τους ακολουθούμε και τυφλά, όπως θα έκαναν κάποια «καλά παιδιά». Εμείς είμαστε «κακά». Και καμιά φορά, αυτό βγαίνει σε καλό…
Κατηγορία 9η: «Σας περισσεύει η χολή, αλλά σας λείπει η σκέψη. Είστε κακομαθημένοι και μικροπρεπείς».
Είναι φανερό πως στις περί χολής και κακών τρόπων μας αιτιάσεις έχουμε ήδη απαντήσει και με το παραπάνω. Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει ανάγκη να προσθέσουμε κάτι. Την κατηγορία της μικροπρέπειας πάλι δεν την καταλαβαίνουμε καθόλου, τι να πούμε; Θέλουμε να πούμε όμως δυό λόγια για την έλλειψη σκέψης που κατά τον Αντώνη μας χαρακτηρίζει.
Συζητάμε (εντάξει, συζητούσαμε) με τον Αντώνη πάνω από δύο μήνες τώρα. Τις περισσότερες φορές οι παρατηρήσεις μας ήταν κριτικές, από αριστερή σκοπιά βέβαια. Ο διάλογος , ασχέτως αν κατέληγε σε συμφωνία ή διαφωνία -και τις περισσότερες φορές κατέληγε στο πρώτο- ήταν πάντα ουσιαστικός και εποικοδομητικός. Πώς μπορεί να συνέβαινε κάτι τέτοιο, αν απουσίαζε η σκέψη σε όσα του γράφαμε; Πώς μπορεί, για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, η «άσκεφτη» σκέψη μας να τον οδηγεί σε βελτιωτική επαναδιατύπωση κειμένου του (για την οποία και μας ευχαρίστησε), αλλά και να συναντά την επικρότηση σοβαρού (χωρίς καθόλου εισαγωγικά) αρθρογράφου της «Καθημερινής» και blogger;
Θα ήταν μικροπρέπεια άραγε να λέγαμε ότι πίσω από τη συγκεκριμένη κατηγορία της μη-σκέψης διακρίνουμε (και όχι αμυδρά, για να τα λέμε όλα) μια κάποια μικροψυχία που καταλήγει στην αυτογελοιοποίηση;
Κατηγορία 10η: «Στην αντιπαράθεση μεταξύ μας, παραποιήσατε στοιχειώδη δεδομένα».
Ίσως η πιο καταφανώς ανυπόστατη κατηγορία. Γιατί στο post με το οποίο εγκαλούσαμε τον Αντώνη για απαράδεκτες πρακτικές απέναντί μας, όχι μόνο παραπέμπαμε στα αποδεικτικά στοιχεία, αλλά φροντίσαμε να παραθέσουμε αυτούσια και αρκετά από αυτά. Για ποια παραποίηση κάνει λόγο; Και πώς να χαρακτηρίσουμε εμείς αυτό τον ισχυρισμό του;
Ξέρουμε για ποια «παραποίηση» κάνει λόγο. Και ξέρουμε πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον ισχυρισμό του: Ως μία απελπισμένη προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δηλαδή την εναγώνια αναζήτησή του (εδώ ταιριάζει το «εναγώνια») για το ποιοί (ή ποιός) «κρύβονται» πίσω από το όνομα Left G700. Αλλά αυτό απαιτεί ξεχωριστό κεφάλαιο.
Έξω οι κουκουλοφόροι από το διαδίκτυο!
Ο Αντώνης λοιπόν δομεί την υπερασπιστική του γραμμή στο επιχείρημα που εκφράζουν τα εξής λόγια (τα bold δικά μας):
«Το να λαμβάνεις υπόψιν με ποιον έχεις να κάνεις δεν σημαίνει αναζήτηση προσωπικών στοιχείων. Τέτοια στοιχεία ούτε έχω, ούτε με απασχολούν». Δηλαδή: Εγώ (ο Αντώνης) ουδέποτε ισχυρίστηκα ότι θα αναζητήσω τα προσωπικά σας στοιχεία -όνομα, επώνυμο, οδός και αριθμός. Πολύ ωραία.
Καθόλου ωραία! Γιατί απλούστατα, ο Αντώνης, κατά την προσφιλή του τακτική, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε στη διάρκεια του διαλόγου με αφορμή το post του Left Liberal περί αφηρημένης εργασίας κατά Μαρξ, καταφεύγει και πάλι σε ένα τρικ. Σε ένα «κόλπο» δηλαδή. Ποιο είναι το «κόλπο»;
Ότι δίνει εξηγήσεις για ένα μόνο σκέλος της δικής μας έγκλησης απέναντί του! Το υπόλοιπο το αποσιωπά. Κάνει τον «Γερμανό» δηλαδή. Αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι η κατηγορία μας εστιαζόταν αποκλειστικά και μόνο στην ενδεχόμενη πρόθεσή του να αναζητήσει τα προσωπικά μας στοιχεία (όνομα, επώνυμο, οδός και αριθμός).
Από πού προκύπτει αυτή η οριοθέτηση; Από πουθενά! Η λέξη «προσωπικά» δεν υπάρχει πουθενά, μα πουθενά μέσα στο post μας! Και πώς θα μπορούσαμε, αφού επίσης απουσιάζει από τα σχετικά σχόλια του Αντώνη όπου γνωστοποιούσε την κλίση του στην αναζήτηση ταυτοτήτων; Εμείς ούτε παραποιούμε, ούτε σε «κολπάκια» καταφεύγουμε. Είναι τελείως έξω από τη δική μας φιλοσοφία. Στην προκειμένη περίπτωση, επιπλέον, δεν τα χρειαζόμαστε καν!
Γιατί είναι τελείως φανερό ότι, για μας, επαίσχυντο είναι η αναζήτηση ταυτοτήτων εν γένει που εστιάζεται στην εξεύρεση είτε προσωπικών στοιχείων (όνομα, επώνυμο, οδός και αριθμός), είτε διαδικτυακών τέτοιων (ψευδώνυμο, γραφολογική ταυτοποίηση και αριθμός IP).[2] Και το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή την άποψη τη συμμερίζεται και ο ίδιος ο Αντώνης (αν και όχι εμπράκτως, σε αντίθεση με μας[3]).
Τι τον κάνει αλήθεια να μη γνωστοποιεί τα διαδικτυακά «στοιχεία» μας, στην ανακάλυψη των οποίων έφτασε με το ταλέντο του αλλά και την αξιοποίηση των εθελοντών, ψευδώνυμων και ανώνυμων πληροφοριοδοτών (χαφιέδων) του; Μόνο το ενδεχόμενο να γίνει καταγέλαστος; Ή μήπως και η συνείδηση του ανεπίτρεπτου της αναζήτησης ταυτοτήτων εν γένει όπως και η συνείδηση του ότι έτσι θα γίνει ολοφάνερη η απαράδεκτη συμπεριφορά του; Είναι ηλίου φαεινότερο. Γιατί ο Αντώνης είναι ένας άνθρωπος που έχει κάνει ένα λάθος, μεγάλο είναι αλήθεια. Αλλά, μέχρι εκεί! Δεν είναι ένας άνθρωπος χωρίς συνείδηση. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Κι εμείς δεν κάνουμε σαν να μη τη βλέπουμε, επειδή ίσως θα εξυπηρετούσε εμάς -όχι όμως και την Υπόθεσή μας. Και γι’ αυτό την καταγράφουμε. (Ίσως και επειδή είμαστε «μικροπρεπείς»…).
Δεν γνωστοποιεί λοιπόν τα διαδικτυακά «στοιχεία» του φακέλου μας που βρίσκεται στα αρχεία των διαδικτυακών «ασφαλιτών». Δεν «μας δίνει» που λένε. Μας «φωτογραφίζει» όμως (και πάλι τα bold δικά μας):
«Γνωρίζω αρκετά για να γνωρίζω ότι ήρθα αντιμέτωπος με σεσημασμένο και επαναλαμβανόμενο τύπο διαδικτυακής συμπεριφοράς από συγκεκριμένο ψευδώνυμο φορέα. Αυτό μου φτάνει».
Τι δείχνει αυτή η «φωτογραφία»; Διαδικτυακή συμπεριφορά που δυνητικά συμπεριλαμβάνει τα πάντα: Από παρενόχληση, ύβρεις και συκοφαντίες ή διασπορά ψευδών φημών μέσω «έντεχνων» υπονοούμενων, μέχρι εκβιασμούς ή τραμπούκικο εκφοβισμό (bullying κατά τη διατύπωση του ίδιου του Αντώνη όταν ακόμα διαλεγόταν μαζί μας). Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, δυνητικά παραβιάζουμε τον ποινικό κώδικα!
Φυσικά, όσο αυτή η «φωτογραφία» δείχνει τα πάντα, άλλο τόσο δείχνει και το τίποτα! Γιατί είναι τόσο ο υποκειμενισμός της -όπως και κάθε φωτογραφίας άλλωστε- που στα πάντα συμπεριλαμβάνουν ακριβώς και το τίποτα!
Καταλαβαίνει άραγε ο Αντώνης τι υπονοεί δυνητικά πάντα εις βάρος μας; Καταλαβαίνει πόσο unfair αντιπαρατίθεται μαζί μας; Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την κρίση του στο συγκεκριμένο σημείο που μας δημιουργεί πολύ σοβαρό πρόβλημα. Γι’ αυτό θα τον διευκολύνουμε, για να είναι απολύτως βέβαιο ότι τώρα τουλάχιστον θα το καταλάβει, αν υποθέσουμε ότι του διαφεύγει.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι αντί να υπονοεί εκείνος αυτά που υπονοεί για εμάς, τα πάντα και το τίποτα δηλαδή, το κάναμε εμείς για εκείνον. Με τα ίδια ακριβώς λόγια (εκτός από όσα αφορούν σε πραγματολογικά στοιχεία). Ας πάρει μια γεύση:
«Γνωρίζ[ουμε] αρκετά για να γνωρίζ[ουμε] ότι ήρθα[με] αντιμέτωπο[ι] με σεσημασμένο και επαναλαμβανόμενο τύπο διαδικτυακής συμπεριφοράς από συγκεκριμένο ψευδώνυμο-[επώνυμο] φορέα. Αυτό μ[ας] φτάνει».
Μπορεί να μας πει τι γεύση θα του άφηναν αυτά τα λόγια, αν τα απευθύναμε σ’ εκείνον; Νομίζει ότι θα ήταν ασφαλής από δυσμενείς εντυπώσεις εις βάρος του; Κάνει μεγάλο λάθος! Γιατί θα φροντίζαμε, κι εμείς όπως εκείνος, να τα «γαρνίραμε» με τις «κατάλληλες» διατυπώσεις για να τους προσδώσουμε όλη την απαραίτητη αληθοφάνεια και να δημιουργήσουμε τις σκοπούμενες εντυπώσεις εις βάρος του, ακριβώς όπως αυτός εις βάρος μας…
Μπορεί να είναι ήσυχος. Δεν θα το κάνουμε. Δεν θα το κάναμε ποτέ! Όχι μόνο για εκείνον, αλλά για τον οποιονδήποτε! Ακόμα και για έναν φασίστα! Γιατί μπορεί να μην αναζητούμε την αλήθεια με τον ίδιο τρόπο που το κάνει ένας φιλόσοφος, αλλά ίσως έχουμε μάθει να αποφεύγουμε το ψεύδος καλύτερα από αυτόν…
Αλλά δεν θα το κάναμε και για έναν ακόμα λόγο που, όσο να πεις, έχει την πλάκα του (χρειάζεται και η πλάκα που και που). Επειδή εμείς, ως blog χωρίς σκέψη, έχουμε βεβαιωμένα έναν τουλάχιστον αναγνώστη που είναι και λίγο λαϊκό παιδί, φοβόμαστε μήπως χαρακτηρίσει μια τέτοια συμπεριφορά όπως συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν τα λαϊκά στρώματα τις unfair πρακτικές. Κι εμείς έχουμε δηλώσει μόνο «κακά παιδιά». Μέχρι εκεί!...
Όχι η φωνή αλλά το πρόσωπο;
Να κλείσουμε το βασανιστικό ζήτημα που απασχολεί όλη τη μπλογκόσφαιρα της Ελλάδας για το «σεσημασμένο» διαδικτυακό μας παρελθόν με κάτι που, αν δεν ήμαστε πολυλογάδες, θα αρκούσε για να καταδειχθεί το μεγάλο λάθος του Αντώνη. Το «κάτι» είναι δύο πράγματα.
Το πρώτο: Γράφει κάπου στο post του στο οποίο «πρωταγωνιστούμε» (τα bold δικά μας):
«Τρώω τον χρόνο μου εδώ γιατί πιστεύω ότι οι ιδέες είναι σημαντικότερες από την “προσωπικότητα” των φορέων τους».
Ρωτάμε: Τι απέγινε η πίστη του; Πού την ξέχασε όταν διαφώνησε μαζί μας;
Το δεύτερο: Το δεύτερο είναι ένα ποίημα. Ένα ποίημα του ίδιου του Αντώνη. Ένα ωραίο πραγματικά ποίημα, όπως και τα περισσότερα από όσα έχουμε διαβάσει. Το δημοσίευσε στις 16 Νοεμβρίου του 2009. Το παραθέτουμε αυτούσιο:
Όχι το πρόσωπο αλλά η φωνή
(Για την Κ.Κ.)
Όχι το πρόσωπο αλλά η φωνή
Όχι το πρόσωπο αλλά η φωνή
τιθασεύει τη φλόγα
επαυξάνει τον άνεμο
συλλαβίζει τις πιθανότητες
χαϊδεύει το άπειρο
απ’ το λαιμό, απ’ το θώρακα
απ’ τα χημικά στα πνευμόνια
απ’ τα τραίνα στις στοές
παντού
φυσάει αγέρας
και ανερχόμαστε στα ψυχρότερα στρώματα
Κι είμαστε πάλι εδώ
ποιοι
είμαστε, ποιος
θυμάται, μικρύναμε
ή μεγάλωσε η απόσταση
απ’ τα κορμιά μας, κανείς
δεν το γράφει
μόνο να, τώρα, εδώ
που μιλάμε
κατέφθασαν προάγγελοι νέων
συνομωσιών
κόπηκαν τα σκοινιά
και να,
ελαφρύναμε.
(Για την Κ.Κ.)
Όχι το πρόσωπο αλλά η φωνή
Όχι το πρόσωπο αλλά η φωνή
τιθασεύει τη φλόγα
επαυξάνει τον άνεμο
συλλαβίζει τις πιθανότητες
χαϊδεύει το άπειρο
απ’ το λαιμό, απ’ το θώρακα
απ’ τα χημικά στα πνευμόνια
απ’ τα τραίνα στις στοές
παντού
φυσάει αγέρας
και ανερχόμαστε στα ψυχρότερα στρώματα
Κι είμαστε πάλι εδώ
ποιοι
είμαστε, ποιος
θυμάται, μικρύναμε
ή μεγάλωσε η απόσταση
απ’ τα κορμιά μας, κανείς
δεν το γράφει
μόνο να, τώρα, εδώ
που μιλάμε
κατέφθασαν προάγγελοι νέων
συνομωσιών
κόπηκαν τα σκοινιά
και να,
ελαφρύναμε.
Τι δείχνει αυτό το ποίημα αλήθεια; Δείχνει αυτό που ο Αντώνης λέει -για να επαναλάβουμε ένα αγαπημένο του φιλοσοφικό διαλεκτικό μοτίβο: Δείχνει ότι το Ένα είναι Δύο! Έχουμε λοιπόν δύο Αντώνηδες. Τον Αντώνη που ενδιαφέρεται για ταυτότητες και τον Αντώνη που ενδιαφέρεται για τις φωνές τους.
Θέλει και ρώτημα με ποιόν Αντώνη είμαστε και ποιός θέλουμε να νικήσει;
Επίλογος
Θα είναι μικρός.
Παρά τη σωρεία των άδικων, όπως πειστικά νομίζουμε εξηγήσαμε, νέων κατηγοριών, παρά το γεγονός ότι ο Αντώνης δεν μπήκε στον κόπο να στοιχειοθετήσει ούτε καν τις παλιές, ο λόγος που εμείς δεν θέλουμε να έχουμε κανέναν διάλογο μαζί του, ο λόγος για τον οποίο ζητήσαμε την άμεση διαγραφή μας ακόμα και από τη λίστα ιστολογίων του, εξακολουθεί να είναι αποκλειστικά ο ίδιος ένας:
Η καταφυγή του σε πρακτικές που σχετίζονται με το ποιος μιλάει κι όχι με το τι λέει, για να το πούμε όσο πιο συνοπτικά γίνεται. Ή, πιο ποιητικά και με τα δικά του λόγια, με πρακτικές που ασχολούνται με το πρόσωπο κι όχι με τη φωνή.
Φυσικά, θα εξακολουθήσουμε να τον διαβάζουμε. Και βέβαια, αν το κρίνουμε σκόπιμο, θα διατυπώσουμε από εδώ την κριτική μας για απόψεις στις οποίες θα έχουμε κάτι ουσιαστικό να παρατηρήσουμε. Έχει όλο το ελεύθερο, εννοείται, να σχολιάζει εδώ ό,τι θέλει και όταν θέλει. Μέχρι όμως να αποκατασταθεί στα μάτια μας, αναγνωρίζοντας το λάθος του, δεν μπορούμε να έχουμε κανέναν απευθείας διάλογο μαζί του.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε για το καλό της Υπόθεσής μας, αυτή η μέρα να μην αργήσει.
ΥΓ: Τα σχόλια, για πρώτη φορά μετά από 73 posts, θα παραμείνουν κλειστά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για το αντίθετο. Παρά το γεγονός ότι συχνά-πυκνά «βγάζουμε γλώσσα», δεν νομίζουμε ότι έχουμε αναγνώστες idiots που ηδονίζονται με «καυγάδες», ούτε αναγνώστες που συμπεριφέρονται ως οπαδοί προσώπων.
[1] Πρόσφορο μέσο δεν μπορεί βέβαια να είναι η παραπλάνηση, η διαστρέβλωση, η συκοφαντία, το ψέμα ή οι μισές αλήθειες.
[2] Είναι αυτονόητο ότι στις αξιόποινες πράξεις δεν ισχύουν τέτοιοι περιορισμοί.
[3] Πρόσφατα, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ένας ψευδώνυμος αναγνώστης και σχολιογράφος θέλησε από τη μία μέρα στην άλλη να σχολιάζει ως ανώνυμος ή με άλλο ψευδώνυμο. Αν και οι ενδείξεις ήταν παραπάνω από αποχρώσες, αν και αυτό έγινε αφορμή για διαξιφισμούς με άλλον αναγνώστη μας, καθόλου δεν ασχοληθήκαμε με το ζήτημα. Παρά το ότι ήταν φανερό πως, αντί να συζητήσει, περισσότερο ήθελε να παρενοχλήσει, συνομιλούσαμε μαζί του αποδεχόμενοι την ταυτότητα που εκείνος επέλεγε κάθε φορά. (Στην περίπτωση που οι ενδείξεις ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, το πράγμα αποκτά κωμικές διαστάσεις: Ο συγκεκριμένος σχολιογράφος και blogger είναι από τους πιο ένθερμους συνομιλητές του Αντώνη!).
Η εικόνα είναι από το pciyrtpy.bogspot.com
IMPORTANT UPDATE: Το post αυτό, με θέμα συμπεριφορές και όχι πολιτικές πεποιθήσεις, ήταν ένα οργισμένο post. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ ή λίγο εκπορεύτηκε από μια αίσθηση αδικίας, το βέβαιο είναι ότι, ως ένα βαθμό, υπαγορεύτηκε και από την οργή. Και η οργή είναι κακός σύμβουλος. Γιατί οδηγεί σε υπερβολικές ή και ακραίες εκφράσεις που με τη σειρά τους μπορεί, μέσα από μια επιπόλαιη ανάγνωση, φαινόμενο συχνό στο διαδίκτυο, να οδηγήσουν σε εσφαλμένα συμπεράσματα στα οποία επ’ ουδενί ο συντάκτης ήθελε να οδηγήσει τους αναγνώστες. Έτσι, η εικόνα που σχηματίζεται καταλήγει να είναι μια παραμορφωμένη εικόνα. Άρα και παραπλανητική.
Σε μεταγενέστερο post, η εικόνα αυτή συμπληρώνεται επί το ορθότερον. Συνεπώς, όσοι αναγνώστες και αναγνώστριες ενδιαφέρονται για ακριβέστερες αποτυπώσεις της πραγματικότητας, αλλά και για κάποια διδάγματα που προσφέρει αυτή η ιστορία, καλούνται να επισκεφτούν το http://leftg700.blogspot.com/2010/09/si-vis-bellum-para-pacem.html
Θέλει και ρώτημα με ποιόν Αντώνη είμαστε και ποιός θέλουμε να νικήσει;
Επίλογος
Θα είναι μικρός.
Παρά τη σωρεία των άδικων, όπως πειστικά νομίζουμε εξηγήσαμε, νέων κατηγοριών, παρά το γεγονός ότι ο Αντώνης δεν μπήκε στον κόπο να στοιχειοθετήσει ούτε καν τις παλιές, ο λόγος που εμείς δεν θέλουμε να έχουμε κανέναν διάλογο μαζί του, ο λόγος για τον οποίο ζητήσαμε την άμεση διαγραφή μας ακόμα και από τη λίστα ιστολογίων του, εξακολουθεί να είναι αποκλειστικά ο ίδιος ένας:
Η καταφυγή του σε πρακτικές που σχετίζονται με το ποιος μιλάει κι όχι με το τι λέει, για να το πούμε όσο πιο συνοπτικά γίνεται. Ή, πιο ποιητικά και με τα δικά του λόγια, με πρακτικές που ασχολούνται με το πρόσωπο κι όχι με τη φωνή.
Φυσικά, θα εξακολουθήσουμε να τον διαβάζουμε. Και βέβαια, αν το κρίνουμε σκόπιμο, θα διατυπώσουμε από εδώ την κριτική μας για απόψεις στις οποίες θα έχουμε κάτι ουσιαστικό να παρατηρήσουμε. Έχει όλο το ελεύθερο, εννοείται, να σχολιάζει εδώ ό,τι θέλει και όταν θέλει. Μέχρι όμως να αποκατασταθεί στα μάτια μας, αναγνωρίζοντας το λάθος του, δεν μπορούμε να έχουμε κανέναν απευθείας διάλογο μαζί του.
Ελπίζουμε και ευχόμαστε για το καλό της Υπόθεσής μας, αυτή η μέρα να μην αργήσει.
ΥΓ: Τα σχόλια, για πρώτη φορά μετά από 73 posts, θα παραμείνουν κλειστά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για το αντίθετο. Παρά το γεγονός ότι συχνά-πυκνά «βγάζουμε γλώσσα», δεν νομίζουμε ότι έχουμε αναγνώστες idiots που ηδονίζονται με «καυγάδες», ούτε αναγνώστες που συμπεριφέρονται ως οπαδοί προσώπων.
[1] Πρόσφορο μέσο δεν μπορεί βέβαια να είναι η παραπλάνηση, η διαστρέβλωση, η συκοφαντία, το ψέμα ή οι μισές αλήθειες.
[2] Είναι αυτονόητο ότι στις αξιόποινες πράξεις δεν ισχύουν τέτοιοι περιορισμοί.
[3] Πρόσφατα, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ένας ψευδώνυμος αναγνώστης και σχολιογράφος θέλησε από τη μία μέρα στην άλλη να σχολιάζει ως ανώνυμος ή με άλλο ψευδώνυμο. Αν και οι ενδείξεις ήταν παραπάνω από αποχρώσες, αν και αυτό έγινε αφορμή για διαξιφισμούς με άλλον αναγνώστη μας, καθόλου δεν ασχοληθήκαμε με το ζήτημα. Παρά το ότι ήταν φανερό πως, αντί να συζητήσει, περισσότερο ήθελε να παρενοχλήσει, συνομιλούσαμε μαζί του αποδεχόμενοι την ταυτότητα που εκείνος επέλεγε κάθε φορά. (Στην περίπτωση που οι ενδείξεις ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, το πράγμα αποκτά κωμικές διαστάσεις: Ο συγκεκριμένος σχολιογράφος και blogger είναι από τους πιο ένθερμους συνομιλητές του Αντώνη!).
Η εικόνα είναι από το pciyrtpy.bogspot.com
IMPORTANT UPDATE: Το post αυτό, με θέμα συμπεριφορές και όχι πολιτικές πεποιθήσεις, ήταν ένα οργισμένο post. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το πόσο πολύ ή λίγο εκπορεύτηκε από μια αίσθηση αδικίας, το βέβαιο είναι ότι, ως ένα βαθμό, υπαγορεύτηκε και από την οργή. Και η οργή είναι κακός σύμβουλος. Γιατί οδηγεί σε υπερβολικές ή και ακραίες εκφράσεις που με τη σειρά τους μπορεί, μέσα από μια επιπόλαιη ανάγνωση, φαινόμενο συχνό στο διαδίκτυο, να οδηγήσουν σε εσφαλμένα συμπεράσματα στα οποία επ’ ουδενί ο συντάκτης ήθελε να οδηγήσει τους αναγνώστες. Έτσι, η εικόνα που σχηματίζεται καταλήγει να είναι μια παραμορφωμένη εικόνα. Άρα και παραπλανητική.
Σε μεταγενέστερο post, η εικόνα αυτή συμπληρώνεται επί το ορθότερον. Συνεπώς, όσοι αναγνώστες και αναγνώστριες ενδιαφέρονται για ακριβέστερες αποτυπώσεις της πραγματικότητας, αλλά και για κάποια διδάγματα που προσφέρει αυτή η ιστορία, καλούνται να επισκεφτούν το http://leftg700.blogspot.com/2010/09/si-vis-bellum-para-pacem.html
