Αγαπητέ σύντροφε,Είναι καιρός που θέλαμε να σου γράψουμε, αλλά μόλις τώρα τα καταφέρνουμε, εννιά ολόκληρους μήνες αφ’ ότου φτιάξαμε αυτό το blog. (Τι σημαίνει blog; Άς το παρακάμψουμε σύντροφε, είναι μεγάλη ιστορία και θα ξημερώσουμε. Πες ότι είναι ένα αυτοσχέδιο βήμα, όπου μπορείς να ανεβαίνεις και να μιλάς, κάτι παρόμοιο με τα αυτοσχέδια βήματα που έφτιαχναν οι Μπολσεβίκοι για να ανεβαίνεις εσύ και άλλοι και να μιλάτε στον κόσμο).
Δεν θα σου γράψουμε πολλά σύντροφε, μην ανησυχείς, ξέρουμε ότι ο χρόνος σου είναι πολύτιμος και δεν έχουμε σκοπό να σε ζαλίσουμε, εμείς, μια γκρούπα αριστερών νεανιών απ’ την Ελλάδα -και τι να σου πουν κάποιοι νεανίες εσένα; Το ξέρουμε, έχουμε το γνώθι σ’ αυτόν που έλεγε κι ο αρχαίος Σωκράτης -τον έχεις ακουστά, έτσι δεν είναι σύντροφε;
Ξέρεις, έχει πλάκα να σου πούμε πώς καταλήξαμε να σου γράψουμε αυτό το γράμμα σήμερα, στις 3 Φεβρουαρίου. Δεν θα μας πάρει χρόνο, είπαμε, μην ανησυχείς. Λοιπόν άκου:
Από τις αρχές του Ιανουαρίου λέγαμε: «Μη την πατήσουμε! 21 Ιανουαρίου είναι η επέτειος του θανάτου του Λένιν. Πρέπει να του γράψουμε γράμμα οπωσδήποτε εκείνη την ημέρα και να το κάνουμε post».
Όπως μπορείς να δεις κι εσύ σύντροφε, στις 21 Ιανουαρίου δεν γράψαμε τίποτα! Δε πα να το λέγαμε; Δε πα να είχαμε εντοπίσει τη συγκεκριμένη ανάγκη για μία συγκεκριμένη ημέρα; Η συγκεκριμένη ημέρα μας έφυγε! (Καταλαβαίνεις ότι, για να τα λέμε όλα, αν περίμενε από μας η Οκτωβριανή Επανάσταση, θα είχες καταλήξει στην κρεμάλα -εσύ και πολλοί άλλοι- και θα είχες εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο πολύ πριν της ώρας σου). Εν πάση περιπτώσει. Προχωράμε.
Αφού μας έφυγε η 21η Ιανουαρίου και άντε να τη βρεις (όπως ξέρεις, ο χρόνος είναι μια έννοια με απόλυτα υλικές επιπτώσεις στη ζωή των ανθρώπων), κάποιο «σαΐνι» από την παρέα είπε:
«Παιδιά, δεν τρέχει και τίποτα! Οι Ρώσοι είχαν το παλιό ημερολόγιο. Δεν ξέρουμε ότι, άσχετα αν μιλάμε για “Οκτωβριανή Επανάσταση”, αυτή έγινε στην πραγματικότητα στις 7 Νοεμβρίου; Το ξέρουμε. Άρα, προσθέτουμε 13 ημέρες και αντί να γράψουμε το γράμμα 21 Ιανουαρίου το γράφουμε στις 3 Φεβρουαρίου και είμαστε και πιο σωστοί! Ουδέν πρόβλημα».
Μας έπεισε. Τόσο ανόητοι ήμασταν! Γιατί λίγο αργότερα, κάποιος άλλος απ’ την παρέα διαπίστωσε ότι μερικούς μήνες αφ’ ότου πήρατε την εξουσία τότε, το γυρίσατε στο νέο ημερολόγιο!
Τελικά, αποφασίσαμε να σου γράψουμε το γράμμα σήμερα, κρυπτόμενοι πίσω από το τελευταίο φύλλο συκής που μας έμενε: Ναι μεν από το 1918 έχετε το νέο ημερολόγιο στη Ρωσία, αλλά το Πατριαρχείο σας διατηρεί μέχρι σήμερα το παλιό! Φυσικά, ξέρουμε ότι μπορεί να μας την πέσουν διάφοροι «πούροι αριστεροί» και να μας κατηγορήσουν ότι φλερτάρουμε με θρησκείες και τέτοια, αλλά, μεταξύ μας, τους έχουμε γραμμένους! Το σημαντικό για μας είναι να διατηρήσουμε τη μνήμη του ρόλου που έπαιξες στην Ιστορία για λογαριασμό των καταπιεσμένων. Σ’ αυτό, οι επέτειοι βοηθάνε. Άρα τη χρησιμοποιούμε. Γιατί μπορεί να μας φεύγουν οι ημερομηνίες, αλλά το βασικό το έχουμε μάθει: Κάθε συγκυρία, κάθε χρονική στιγμή, βάζει ένα συγκεκριμένο κύριο καθήκον. Στη συγκεκριμένη περίσταση το καθήκον είναι να σε θυμηθούμε. Κι αφού οι σημαδιακές ημερομηνίες μας βοηθάνε να ξεχνάμε λιγότερο, άρα να θυμόμαστε περισσότερο, νάτο το γράμμα σου σήμερα στις 3 Φεβρουαρίου κι ας πούνε όσοι θέλουν ό,τι θέλουν.
Ωραία όλα αυτά που σου λέμε, πιστεύουμε να σε διασκέδασαν κάπως, αλλά βλέπουμε ότι πολυλογήσαμε και πέρασε η ώρα. Πριν σε αφήσουμε στην ησυχία σου θέλουμε να σου πούμε και κάτι ακόμα.
Θέλουμε να σου ζητήσουμε συγνώμη που σε βάλαμε στις 7 Ιανουαρίου να παίζεις πόκα -πεθαμένο άνθρωπο! Δεν είχαμε όμως κακή πρόθεση. Αν διαβάσεις το post, θα καταλάβεις το λόγο, το γράφουμε εκεί καθαρά. Μέσα από εκείνον τον παραλληλισμό με την πόκα θέλαμε να θυμίσουμε τα γυρίσματα της Ιστορίας, πέρα από προβλέψεις και σχεδιασμούς επί χάρτου (και θεωρίας), γυρίσματα που εσύ τα ήξερες και τα έπαιζες στα δάχτυλα από τότε.
Το ένα φέρνει το άλλο (δεν τελείωσαν ακόμα τα βάσανά σου μ’ εμάς): Μιλώντας για ενδεχομενικότητα, σκέψου σύντροφε πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν δεν μας είχες αφήσει χρόνους τόσο νωρίς!... Τι σου είπαμε τώρα ε; Έχεις δίκιο, το ξέρουμε ότι το ζήτημα αυτό σε ταράζει και δεν σ’ αφήνει να κοιμάσαι ήρεμα τον Αιώνιο Ύπνο, λάθος μας, δεν θα ξανακάνουμε κουβέντα γι’ αυτό.
Αντέχεις ένα λεπτό ακόμα; Παίρνουμε τη σιωπή σου για συγκατάνευση. Λοιπόν, επειδή φανταζόμαστε ότι θα σε ενδιέφερε μια ενημέρωση, άκου, με δυό λέξεις, τι γίνεται με την Αριστερά στην Ελλάδα:
Της κακομοίρας! Κανείς δεν μιλάει με κανέναν, όλοι «ξέρουν» (σε αντίθεση με όλους τους άλλους που δεν ξέρουν), και συνεπώς όλοι είναι μακάρια ευτυχείς μέσα στην ευτυχία τους. Μακάρια ευτυχείς και υπέροχα αυτάρκεις.
Τι να κάνουμε; Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα. Δηλαδή έχουμε μερικές, αλλά δεν μπορούμε να ’μαστε και σίγουροι, μας λείπει η «εμπειρία» που λένε. Αν σου έρθει καμιά φαεινή, θα μας τη γράψεις; Το υπόσχεσαι;
Παίρνουμε τη σιωπή σου για συγκατάνευση.
Με θερμούς συντροφικούς χαιρετισμούς, οι σύντροφοί σου από την Ελλάδα που σε θυμούνται, σε μνημονεύουν και σε συζητάνε πάντα.
10 σχόλια:
Μπράβο παιδιά !
Επί τέλους μία πολύ ωραία ανάρτηση. Μεστή, ζεστή, ανθρώπινη. Κατανοητή όχι μόνο από το «μεμυημένο» στενό κύκλο της αριστερής διανόησης και πλήξης.
Τελικά, φαίνεται ότι η διαίσθησή μου δεν με απάτησε. Μπορούν να υπάρξουν και αριστερά μυαλά (ουδείς τέλειος !) που θα αρθρώσουν καθαρό και σύγχρονο πολιτικό λόγο. Και, πάνω απ’ όλα, κατανοητό στο μέσο «κοινό νου». Χωρίς αρλουμποειδείς μακρόσυρτες ομφαλοσκοπικές αναλύσεις, βυζαντινολογικού περιεχομένου και άχρηστου αποτελέσματος. Χωρίς «τριαμισμούς» και αγκυλώσεις του παρελθόντος. Με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και, άρα, πολλές πιθανότητες να ξαναμπεί η αριστερά στο πολιτικό παιχνίδι και να πάψει να ξεροσταλιάζει, επαίτης, στο προαύλιο της εξουσίας αρκούμενη στα ξεροκόμματα που της πετούν κατά καιρούς οι επιτήδειοι λαϊκιστές.
Χίλια μπράβο και συνεχίστε έτσι φέρνοντας ένα πραγματικά φρέσκο αέρα στα μουχλιασμένα μυαλά κάποιων «κολλημένων» ομοϊδεατών σας.
Ξέρω, οι γνωστοί «ανώνυμοι» θα με "κράξουν" πάλι αλλά… δεν πειράζει. Ο έχων νουν νοείν νοήτω !
Οι διαφορές έχουν τη μικρότερη σημασία. Το σπουδαιότερο είναι ο διάλογος και ο καθαρός λόγος. Με όλες τις παραμέτρους του ( ήθος, ύφος, επιχειρήματα, κλπ ).
Καλημέρα.
Φίλε ORPHEAS,
Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια (πρόσεξε, θα σε φακελώσουν που τα απευθύνεις σε αριστερούς!). Τι ωραία όμως που θα ήταν να μην έβρισκες την ανάρτηση καθόλου ωραία, αλλά να συμφωνούσες με τις ιδέες μας! ;-)
Για να σοβαρολογήσουμε και λίγο, κολλημένα μυαλά υπάρχουν παντού. Έχετα κι εσείς τα δικά σας και νομίζουμε το ξέρεις αυτό.
Η πλάκα όμως ξέρεις ποιά είναι; Ότι εσάς σας ...παίρνει! Είσαστε καβάλα, στα πράγματα που λένε, μπορείτε να λέτε και καμιά μλκ παραπάνω! Ενώ για μας που θέλουμε ν' αλλάξουμε τα πράγματα, κάθε κολλημένο μυαλό είναι μεγάλη δυστυχία. Δε φτάνει που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολη υπόθεση η ριζική αλλαγή, την κάνει ακόμα δυσκολότερη.
Θα μας επιτρέψεις να αλλάξουμε λίγο τη διαπίστωση που έχεις στο τέλος; Λοιπόν:
Οι διαφορές έχουν τη μεγαλύτερη σημασία. Και ακριβώς γι' αυτό, το σπουδαιότερο είναι ο διάλογος και ο καθαρός λόγος. Με όλες τις παραμέτρους του ( ήθος, ύφος, επιχειρήματα, κλπ ).
Την καλημέρα μας.
Τα λέμε.
ΥΓ Σόρυ για την καθυστερημένη απάντηση.
Παιδιά καλησπέρα.
Κατ’ αρχήν συμφωνώ απόλυτα στο ότι κολλημένα μυαλά υπάρχουν παντού. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί, ούτε δικαιώνει το κάθε είδους «κόλλημα». Όπως η ύπαρξη κλεφτών δεν δικαιολογεί ούτε τη κλοπή, ούτε και τους «νεοείσακτους» κλέφτες.
Κλασσικό παράδειγμα αδικαιολόγητου «κολλήματος» είναι η επιμονή σας να με «χρεώνετε» κάπου. Αφού επιμένω να μην «κλείνομαι» σε «χώρους» και να προτιμώ την ελεύθερη σκέψη και τον ελεύθερο,ανοιχτό, ορίζοντα. Οι πνευματικές φυλακές με ασφυκτιούν. Αμάν, πιά αυτή η μανία σας ! Ξέρετε εσείς για μένα καλύτερα από εμένα. Ξεκολλήστε, επί τέλους !
Βάλτε στο τραπέζι σωστά και λογικά πράγματα και θα τα επικροτήσω πρώτος. Παίζω σ’ ολόκληρο το πολιτικό γήπεδο γιατί, όπως σας έχω πει χιλιάδες φορές, (φωνή βοώντος εν τη ερήμω), η Πολιτική είναι το εμβρυουλκό της Οικονομίας. Κι εγώ πιστεύω στην Οικονομία. Και στο μικρόσωμο γίγαντα το Ντενγκ Χσιάο Πινγκ που έλεγε : « Δεν με νοιάζει το χρώμα της γάτας, αρκεί να πιάνει ποντίκια» ! ( Και σε κάθε ρηξικέλευθο ηγέτη, η σχήμα, η πολιτική που μπορεί να φέρει ευημερία). Όσο για τις αλλαγές που εσείς ευαγγελίζεστε, καλύτερα … άστε τα να πάνε !
Στην ιεράρχηση της «σημασίας» επιμένω, γιά έναν απλούστατο λόγο. Κατανοητό από όλους, έστω και «κολλημένους» αριστερούς ! (αυτό είναι καρφί ! ).
Κατ’ αρχήν γιά να υπάρχει διάλογος προϋποτίθενται διαφορές. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Δηλαδή να μαζευόμαστε και ν’ αλληλολιβανιζόμαστε ομονοούντες τι βγαίνει. Τι ζύμωση ιδεών γίνεται και τη προαγωγή επιτυγχάνεται. Αυτό είναι ο ορισμός της «σαχλαμάρας» και της χαζοσυζήτησης στα «στέκια» του ουίσκι και της φραπεδιάς.
Ο γόνιμος «διάλογος» απαιτεί διαφορές. Και οι όποιες διαφορές μπορούν να αμβλυνθούν η να περιοριστούν και να φέρουν «πρόοδο» ανοίγοντας το μυαλό. Αρκεί να μπορεί να διατηρείται ο «διάλογος».
Ο κακότροπος όμως διάλογος ακυρώνει, πρώτα απ΄ όλα, αυτόν τούτο τον ίδιο. Εκτρέπεται σε φωνές, ύβρεις, χάβρα και το παιχνίδι χάνεται. Μαζί με την αξιοπιστία των μετεχόντων στο… διάλογο ! Δεν βλέπετε τι συμβαίνει στο χώρο σας.
Αν αυτό που κάνετε μεταξύ σας λέγεται γόνιμος «διάλογος» τότε το «πλάκωμα» πως πρέπει να λέγεται !
"Δεν υπάρχει καμία μανία και κακία τις περισσότερες φορές ακόμα και στις σφοδρές διαφωνίες μεταξύ αριστερών."
έτσι λέτε και έτσι θα έπρεπε να είναι αν και, αν κρίνω και από τον εαυτό μου...δύσκολα τα πράγματα.
Είναι δυσάρεστα όμως τα καρφώματα τύπου Σέρλοκ -από πού κι ως πού μάλιστα να παίρνονται υπόψη από τον διαχειριστή-όπως δυσάρεστοι είναι και οι από μέρους σας χαρακτηρισμοί προς τον Αντώνη. κι αυτό δεν το λέω από καθωσπρεπισμό, αλλά, πώς να το κάνουμε είμαστε όλοι-σχεδόν- από την από δω μεριά και αν δεν κάνω λάθος μας έχουν πάρει και τα σώβρακα και πού είμαστε ακόμα... μπορείτε λοιπόν να αφήσετε για λίγο τον Κάρολο και το ποιός τον κατανοεί καλύτερα και να επιστρέψετε στον διάλογο που απολαμβάναμε τόσο καιρό και εδώ και στον rd
αυτά περίπου, και χωρίς παρεξήγηση παρακαλώ.
λ.κ
Φίλη λ.κ.,
Επειδή είσαι η πρώτη αριστερή σχολιάστρια που θίγεις τα δύσκολα θέματα που προέκυψαν, θα σου απαντήσουμε αργότερα. Θέλουμε να ζυγίσουμε τα λόγια μας για να μην πούμε καμιά μλκ!
Ένα όμως πράγμα μπορούμε να το πούμε από τώρα:
"[...] χωρίς παρεξήγηση παρακαλώ".
Θα ήμασταν κατάπτυστοι -ναι, έτσι ακριβώς: κατάπτυστοι!- αν παρεξηγούσαμε τον κριτικό λόγο, τη διαφωνία, ή και τη σφοδρή διαφωνία! Όσο υπάρχει αυτό το βήμα, θα υπάρχει και η απόλυτη ελευθερία του λόγου, χωρίς καμία παρεξήγηση. Ασυμφωνία μπορεί να προκύψει. Παρεξήγηση ποτέ!
Το έχουμε ξαναπεί: Είμαστε διαχειριστές ενός αριστερού μπλογκ, όχι ιδιοκτήτες!
Η ιδιοκτησία είναι συλλογική. Και είναι αριστερή!
Τα λέμε (αργότερα).
Φίλη λ.κ.,
Γράφουμε εδώ την κυρίως απάντηση, μια και εδώ έστειλες πρώτα το σχόλιο (για το ντου στην Παλιά Βουλή θα σχολιάσουμε στο άλλο ποστ, εκεί που έβαλες το υγ).
Λοιπόν, για τις διαφωνίες μεταξύ αριστερών ο λόγος σου, ναι; Να πούμε πρώτα ένα γενικό, που είναι και μια αφετηριακή σκέψη για μας: Από τη στιγμή που κανένα, μα κανένα ρεύμα της Αριστεράς δεν έχει τη μαγική συνταγή που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο και το περιθώριο της κοινωνίας, είμαστε υποχρεωμένοι να συζητάμε. Άρα, ακόμα και στη σφοδρότερη διαφωνία μας πρέπει να προσέχουμε ως κόρη οφθαλμού τις γέφυρες επικοινωνίας. Η μανία τυφλώνει και τις καταστρέφει. Η κακία πληγώνει (και πληγώνει διπλά γιατί προέρχεται από συντρόφους) και τις κόβει. Πίσσα και πούπουλα επομένως και στη μανία και στην κακία -ιδίως στη δεύτερη. Και έλεγχος του (υγιούς) πάθους όταν συζητάμε μεταξύ μας. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά έτσι πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Κι εδώ, ο καθένας πρέπει να περιφρουρεί τον εαυτό του από πρακτικές που καταλήγουν να καταστρέφουν γέφυρες.
Να πάμε τώρα και στο συγκεκριμένο. Επειδή ούτε εσύ ούτε και οποιοσδήποτε αναγνώστης είσαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθείτε αυτό το μπλογκ ακόμα και στα «ψιλά» του γράμματα, επίτρεψέ μας μια σύντομη αναδρομή.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
(ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
Όταν πρωτοδιαβάσαμε το αρχικό ποστ του Left Liberal περιοριστήκαμε απλώς να στείλουμε ένα σχόλιο -και στο δικό του μπλογκ και στου Αντώνη που αναδημοσίευσε αμέσως και όπου μεταφέρθηκε ο διάλογος- με το οποίο σχόλιο, εμμέσως πλην σαφώς, λέγαμε ότι κατά την άποψή μας διαστρέβλωνε τον Μαρξ και -το κυριότερο- τον απογύμνωνε από το επαναστατικό του περιεχόμενο. (Είναι το σχόλιο που παραθέτουμε αυτούσιο στο ποστ μας περί Μαρξ). Δεν είχαμε σκοπό να το κάνουμε θέμα (ποστ) και μάλιστα 3.500 λέξεων!
Όμως πήραμε μια απάντηση από τον Left Liberal που άρχιζε με την εξής φράση (επί λέξει, διατηρώντας ακόμα και τις παρεμβάσεις του δαίμονα του τυπογραφείου):
«Left G 700 Επι της ουσίας του σχολίου σου δεν εχω καμμία μια καμμια ΔΑΦΩΝΙΑ».
Και τότε είπαμε: «Ρε σεις, τι γίνεται εδώ; Θα τρελαθούμε τελείως;». Και για να μην τρελαθούμε, κάτσαμε και γράψαμε τις 3.500 λέξεις.
Από εκεί και πέρα ο Αντώνης έκρινε πως έπρεπε να πάρει πάνω του το παιχνίδι. (Οπότε και παρουσιάστηκε το εξής κωμικό κάπως φαινόμενο: Ο συγγραφέας του κειμένου έφυγε από τον διάλογο και τον αντικατέστησε ο εκδότης του ή, αν θέλεις, ο συνεκδότης του, μια και μιλάμε για αναδημοσίευση). Κανένα πρόβλημα με αυτό. Στον διάλογο ο καθένας μπορεί να υιοθετήσει οποιαδήποτε άποψη θέλει.
Ο διάλογος έγινε οξύς. Από τη μεριά μας έγινε οξύς όταν διαπιστώσαμε ότι ο Αντώνης, με δεδομένη την άγνοιά του (όπως ο ίδιος δήλωσε) για τις έννοιες που συζητούσαμε, κατέφυγε σε διαλογικά «τρικάκια». Εδώ θα είμαστε τελείως ξεκάθαροι: Τα «τρικάκια»τα θεωρούμε απαράδεκτα! Και έξω από τα όρια του καλόπιστου διαλόγου. Όπως είπαμε και στον ίδιο: Ο διάλογος, ιδίως μεταξύ αριστερών, πρέπει να διεξάγεται εντός των ορίων του fairplay!
Ο διάλογος κατέληξε όπως κατέληξε. Δηλαδή με τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από το τι λέμε, στο ποιοι είμαστε εμείς που τα λέμε! Επ’ αυτού δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο. Μόνο τούτο:
Παρά αυτό το απαράδεκτο γεγονός, παρά το γεγονός ότι ζητήσαμε τη διαγραφή μας από τη λίστα ιστολογίων του μπλογκ του -όταν διαπιστώσαμε ότι καμία πρόθεση δεν είχε να επανεξετάσει τη στάση του, όπως τον καλέσαμε- παρά το γεγονός ότι δεν εμφανίστηκε εδώ, όπως επίσης τον καλέσαμε, να δώσει εξηγήσεις, εμείς τον θεωρούμε ως αυτό που τον θεωρούσαμε από τη στιγμή που αρχίσαμε να συζητάμε μαζί του: Έναν κομμουνιστή με DNA φιλοσόφου. Το μπλογκ μας πάντα θα είναι ανοιχτό για τον Αντώνη. Μας αφήνει αδιάφορους -ως προς αυτό, δηλαδή το δικαίωμα να παίρνει τον λόγο όποτε θέλει- το γεγονός πως δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να λογοδοτήσει. Δεν μας αρέσει, δεν θα το κάναμε ποτέ, αλλά δικαστές δεν είμαστε να επιβάλλουμε «στέρηση δικαιωμάτων λόγου». Οπότε το βήμα εδώ είναι πάντα στη διάθεσή του.
Θα μας επιτρέψεις όμως, όσο κι αν σε λυπεί αυτό κι όσο κι αν λυπεί κι εμάς, να μη συζητήσουμε μαζί του όσο το «ταυτοτικό» μας ζήτημα παραμένει ανοιχτό εκ μέρους του. Εδώ πρέπει να τοποθετηθεί. Δεν θέλει; Δικαίωμά του. Αλλά και δικό μας δικαίωμα να μη νομιμοποιήσουμε απαράδεκτες, κατά κοινή ομολογία, πρακτικές. Δεν θα το κάναμε ούτε για τον πατέρα μας. Δεν θα το κάναμε ούτε για τον Λένιν!
Να κλείσουμε με μία διαφωνία μαζί σου: Δεν χαρακτηρίσαμε τον Αντώνη. Χαρακτηρίσαμε συγκεκριμένες πρακτικές του. Κι αν χαρακτηρίσαμε τον Αντώνη εν τη ρύμη του λόγου μας, το κάναμε μόνο σε αναφορά συγκεκριμένων -άρα ειδικών και όχι γενικής φύσης- στάσεων και συμπεριφορών.
Ο γενικός μας χαρακτηρισμός για τον Αντώνη παραμένει σταθερά ο ίδιος: Ένας κομμουνιστής με φιλοσοφικό DNA.
Αλλά και οι κομμουνιστές-φιλόσοφοι κάνουν λάθη. Καμιά φορά και μεγάλα…
Τα λέμε.
Φίλη λ.κ.,
Σόρυ για την επαναφορά στο θέμα, αλλά είναι χρήσιμο.
Μόλις πριν από λίγο είδαμε μια χθεσινή ανάρτηση στο RD, σχετική με το θέμα.
Αφού σε απασχόλησε το ζήτημα καλό είναι να το διαβάσεις και αυτό.
Τα συμπεράσματα, όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, δικά σου.
Τα λέμε.
το διάβασα με το που βγήκε (το άτιμο σαφάρι ειδοποιεί αμέσως) και δεν θα ήθελα να σχολιάσω. είναι πολύ βαρύ.
σας χαιρετώ
λ.κ
υγ όπως έλεγε θα και ο Σαίξπηρ είμαι τελείως in distress
Φίλη λ.κ.,
Τώρα που το ξαναβλέπουμε το σχόλιό σου και για να είναι απολύτως σαφές το πώς προσεγγίζουμε το πρόβλημα:
Όταν γράφαμε "Τα συμπεράσματα, όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, δικά σου.", θέλαμε να πούμε αυτό ακριβώς που λες κι εσύ:
Ούτε εμείς θέλαμε να σχολιάσεις!...
Τα λέμε.
Δημοσίευση σχολίου