Εντυπώσεις από μια συζήτηση

Πολύ μελάνι και πολλά bytes δαπανήθηκαν την εβδομάδα που μας πέρασε για τον Ελληνο-Γερμανικό «πόλεμο» ο οποίος ξέσπασε με αφορμή το περιβόητο εξώφυλλο του γερμανικού «Focus». Στον ηλεκτρονικό διάλογο -που, σημειωτέον, τροφοδοτήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα κλασικά ΜΜΕ- δεν πήραμε ουσιαστικά μέρος, με εξαίρεση κάνα δυό σχόλια, εκ των οποίων το ένα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα φιλικό πείραγμα. Διαβάσαμε όμως αρκετά για να αποκομίσουμε δύο γενικές εντυπώσεις.

Η πρώτη μας εντύπωση είναι ότι επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά πώς αυτό που αποκαλείται «εθνικό αίσθημα» υπάρχει! (Όσοι αμφιβάλλουν, ας αναρωτηθούν: Πόσος θόρυβος θα δημιουργείτο, αν το επίμαχο εξώφυλλο δεν ανήκε στο «Focus», αλλά στο «Ποντίκι»;). Είναι απαραίτητο εδώ να σημειωθεί και το εξής: Η ύπαρξη του εθνικού αισθήματος δεν επιβεβαιώνεται μόνο από τα όσα υποστήριξαν αυτοί που ακολούθησαν τη γραμμή «κοίτα ποιοί μιλάνε». Την ίδια, αντεστραμμένη απλώς επιβεβαίωση πρόσφεραν και εκείνοι που υποστήριξαν ότι «καλά μας τα λένε και κακώς διαμαρτυρόμαστε»! Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα εθνικό αίσθημα υπεροχής, έστω και με βάση το σκεπτικό «εμείς είμαστε μονόφθαλμοι, αλλά εσείς είσαστε τυφλοί». Στη δεύτερη, με ένα αντίστοιχο αίσθημα, αλλά μειονεξίας αυτή τη φορά: «Ας μη κλαίμε επειδή μας αποκαλούν απατεώνες της Ευρώπης. Να κλαίμε επειδή όντως καταντήσαμε οι απατεώνες της Ευρώπης».

Η δεύτερη εντύπωση την οποία σχηματίσαμε επιβεβαιώνει, κυριολεκτικά κατά κάποιο τρόπο, το γνωστό ανέκδοτο με τον τύπο που του δείχνουν το φεγγάρι κι εκείνος κοιτάζει το δάχτυλο! Ποιο είναι το φεγγάρι και ποιο είναι το δάχτυλο εν προκειμένω;

Το φεγγάρι είναι η ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης. Το φεγγάρι είναι το θηριώδες εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, αποτέλεσμα ενός στρατηγικού σχεδίου που, με τη δημιουργία του Ευρώ επί τη βάσει των «κατάλληλων» προνοιών, απέβλεπε στη διατήρηση και περαιτέρω μεγέθυνση της παραγωγικής υπεροχής της κι όχι στη σταδιακή εξισορρόπηση των ανισοτήτων. Κι ακόμα, το φεγγάρι είναι η πανηγυρική διάψευση της απολύτως ανορθολογικής ιδέας ότι μπορείς να καθίσεις στο ίδιο τραπέζι με έναν γίγαντα (πόσο μάλλον με περισσότερους από έναν…) και να φας την ποσότητα και ποιότητα που απαιτείται για να αποκτήσεις τις διαστάσεις του!

Το δάχτυλο πάλι -και δεν εννοούμε αυτό που εμπνεύστηκαν οι όντως ευφυείς και δημιουργικοί γραφίστες του «Focus»- ποιο είναι;

Μα τι άλλο από το γεγονός ότι, αντί να συζητούνται όλα τα παραπάνω, συζητείται μετά πάθους αν είμαστε ή δεν είμαστε απατεώνες και αν έχουν δικαίωμα οι Γερμανοί «δια να ομιλούν»; (Λες και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής θεμελιώνεται σε τίποτα καλύτερο από μια νόμιμη απάτη, λες και ήταν σε άλλη χώρα που τραγουδούσε, από το 1940 κιόλας, ο Άγιος Μάρκος «Στον κόσμο τον σημερινό αυτό το ξέρουν όλοι, η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι»!). Τι άλλο είναι το δάχτυλο προς το οποίο αλληθωρίζουμε από τις κατηγορίες που ρητά ή υπόρρητα εκτοξεύονται, είτε για «εθνικισμό» από τους μεν προς τους δε, είτε για «ραγιαδισμό» από τους δε προς τους μεν, χάνοντας έτσι και οι μεν και οι δε το focus από το επίμαχο σημείο, δηλαδή την αδυσώπητη πραγματικότητα του διεθνούς καταμερισμού εργασίας; (Λες και η οικονομική και γενικότερη ανάπτυξη μιας χώρας εξαρτάται κατά ευθέως ανάλογο τρόπο μόνο από τον εθνικό βολονταρισμό!). Και τέλος, τι άλλο είναι το δάχτυλο που μας στραβώνει από το ότι, αντί να παρατηρούμε και να σημειώνουμε ποιοί Έλληνες χειροκροτούν για την επερχόμενη σύνθλιψη των εργαζομένων και ποιοι Γερμανοί συμπαραστέκονται σε αυτούς που πρόκειται να περάσουν κάτω από τα Καυδιανά δίκρανα της φτώχειας, αντί γι' αυτό λοιπόν εμείς φροντίζουμε επιμελώς να χωριστούμε σε φιλογερμανούς και αντιγερμανούς, σε εκσυγχρονιστές και αντιεκσυγχρονιστές, σε δυτικόφιλους και αντιδυτικούς.

It’s not two Nations fighting each other, stupid!

It’s two Classes!


Η εικόνα είναι από το flags.de