ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ βδομάδες και βδομάδες και τα τριαντάφυλλα έχουν πεταχτεί προ πολλού· και η γεύση των φιλιών έφυγε μετά από τόσες και τόσες δοκιμές για να δουν αν «έγινε το φαγητό»· και οι όρκοι της ημέρας αντικαταστάθηκαν από τις Χριστοπαναγίες της κάθε μέρας· και τα ‘καρδούλα μου’ έγιναν ‘καριόλα’ και ‘μαλακισμένη’· και το μεροκάματο, αυτό το λειψό μεροκάματο, κόπηκε στη μέση· και τα κορμιά στέγνωσαν ακόμα πιο πολύ —«Σιγά μη γαμάω ακόμα την κυρία μου! Γεροντόφιλος είμαι; Έχω ένα μαυράκι που το πήρα για το μαγαζί. Εκεί να δεις γαμήσι!»· και η σύνταξη κόπηκε κι άλλο· και το διαζύγιο που της κοπάναγε κάθε λίγο και λιγάκι τώρα είναι στη δεύτερη υπογραφή,… τώρα λοιπόν μας ήρθε στην ψυχή να μιλήσουμε για τα κορίτσια μας. Τώρα· που η Οχτώ του Μάρτη είναι μακριά κι έχει περάσει ακόμα και η εποχή της η Άνοιξη και μπήκαμε στο καλοκαίρι κανονικά και με το νόμο του ημερολογίου.
Και για ποια κορίτσια να πρωτομιλήσουμε;
Να μιλήσουμε για τα κορίτσια που τα βλέπουμε να σφουγγαρίζουν στο μετρό τα Σαββατόβραδα καθώς γυρνάμε «με το τελευταίο» από το Γκάζι!
Όχι! Να μιλήσουμε για τα κορίτσια στα Γκούντις, αυτές τις «χλωμές χοντρούλες με γυαλιά» που λένε κι οι Κατσιμιχαίοι!
Όχι! Να μιλήσουμε για τις εργάτριες των τεσσάρων ημερών και τώρα πια των τριών στις βιοτεχνίες πλαστικών του Περιστερίου!
Όχι! Να μιλήσουμε για τα κορίτσια στο καφέ που πάμε για να δούμε μπάλα και ντρέπονται όταν έρχονται να πάρουν παραγγελία και ζητάνε δέκα συγνώμες αν χύσουν το ποτήρι με το νερό!
Όχι! Να μιλήσουμε για τις ξεπεσμένες Βαλεντίνες και Νατάσες που κάποτε, την Ημέρα της Νίκης, παρέλασαν υπερήφανα στην Κόκκινη Πλατεία και τώρα κλείνουν τα μάτια των παππούδων μας στις τέσσερις τα χαράματα στον «Ευαγγελισμό» και στο «Λαϊκό»!
Όχι! Να μιλήσουμε για τις Βουλγάρες του «Προσεχώς Βουλγάρες»!
Όχι! Να μιλήσουμε για τα εβδομηντάχρονα κορίτσια που ψωνίζουν βερεσέ απ’ τα μίνι μάρκετ!
Όχι! Να μιλήσουμε για τις δεκαοχτάρες μαυρούλες που κάνουν πιάτσα πίσω απ’ το Δημαρχείο!
Όχι! Να μιλήσουμε για τα τσαχπίνικα δεκάχρονα τσιγγανόπουλα με τα μελαγχολικά μαύρα μάτια που πουλάνε μαραμένα γαρύφαλλα στις ταβέρνες!
Όχι! Να… Όχι ! Να… Όχι! Να… Από πού αρχίζει ο κατάλογος; Και πού τελειώνει; Είναι Θεός; Κι αν είναι Θεός, τι να του ζητήσουμε για τα κορίτσια μας;
ΚΟΡΙΤΣΙΑ, ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΦΙΛΙΑ! Όχι στα χείλη (όχι, δεν σιχαινόμαστε!). Ούτε στα μαλλιά ή στα μάγουλα. Στα χέρια σάς φιλάμε κορίτσια. Όπως έκαναν οι παλιοί αριστοκράτες. Τα χέρια σας φιλάμε. Όπως δεν έκαναν ποτέ οι παλιοί αριστοκράτες. Και για τελευταίο λόγο, σας αφιερώνουμε ένα ποίημα που μας αρέσει πολύ· κι ευχόμαστε κάποια μέρα να σας αρέσει κι εσάς πολύ! Να ’ρθει μια μέρα που να σας αρέσει, να σας ξαναρέσει πολύ! Κι αν είναι Θεός, ναι, αυτό του ζητάμε!
Με βλέπετε άρχοντές μου να πλένω ποτήρια
και να στρώνω καθενού το κρεβάτι
μου δίνετε και κάτι και σας λέω ευχαριστώ
με κουρέλια ντυμένη μες στο χάνι όπου ζω
και δεν ξέρετε με ποιον μιλάτε…
Μα ένα βράδυ φασαρία θ’ ακουστεί στο λιμάνι
Και θα λεν τι φασαρία είν’ αυτή;
και θα με δείτε να γελώ πλάι στη βρύση
και θα ρωτούν: γιατί γελάει αυτή;
Κι ένα ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
στο λιμάνι θα μπει.
Πλύν’ κανα πιάτο οι κύριοι μου λένε
και μου δίνουν δυο δεκάρες
και ’γω δε μιλώ το κρεβάτι κοιτώ
κι εσείς δεν ξέρετε με ποιαν μιλάτε.
Μα ένα βράδυ βροντές θα γεμίσουν τον αέρα
και όλοι θα ρωτούν: Τι είν’ αυτό που βροντά;
Και ’γω απ’ το παραθύρι θα κοιτώ
και θα ρωτούν: τι έχει τούτη και γελά;
Και το ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
θα χτυπάει τη στεριά.
Και τότε άρχοντές μου το γέλιο θα κοπεί
καθώς θα σηκώνεται η σκόνη
κι όλη η πόλη θα χαθεί κι ούτε τοίχος δε θα μείνει
μόνο το χάνι αυτό όρθιο θα στέκει στο καμίνι.
Και θα ρωτούν: μα μένει εκεί κάποιος τρανός;
και θα ρωτάνε: Μα γιατί αυτό δεν το χτυπούν;
και θα με δουν στην πόρτα να βγαίνω το πρωί
και θα πουν: Για τ ο ύ τ η εδώ δεν το γκρεμνούν;
Και στο ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
η σημαία θα φανεί.
Και όταν το γιόμα θα πατήσουν τη στεριά
και θα στέκουν παράμερα στον ίσκιο
και θ’ ανοίγουνε τα σπίτια κι όλους έξω θα τραβούν
θα τους δένουν μ’ αλυσίδες και μπροστά θα τους πετούν
σε μένα. Και θα μου λένε: Ποιον;
Στη σιωπή θα βουλιάξει το λιμάνι αυτό το γιόμα
όταν θα ρωτούν ποιος τώρα θα σφαχτεί.
Και θα μ’ ακούσετε να λέω: Ό λ ο ι!
Κι όταν κυλάει το κεφάλι θα λέω: Ό π α!
Και το ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
θα με πάρει μακριά
Η φωτογραφία είναι από το ironrangeresearchcenter.org
Και για ποια κορίτσια να πρωτομιλήσουμε;
Να μιλήσουμε για τα κορίτσια που τα βλέπουμε να σφουγγαρίζουν στο μετρό τα Σαββατόβραδα καθώς γυρνάμε «με το τελευταίο» από το Γκάζι!
Όχι! Να μιλήσουμε για τα κορίτσια στα Γκούντις, αυτές τις «χλωμές χοντρούλες με γυαλιά» που λένε κι οι Κατσιμιχαίοι!
Όχι! Να μιλήσουμε για τις εργάτριες των τεσσάρων ημερών και τώρα πια των τριών στις βιοτεχνίες πλαστικών του Περιστερίου!
Όχι! Να μιλήσουμε για τα κορίτσια στο καφέ που πάμε για να δούμε μπάλα και ντρέπονται όταν έρχονται να πάρουν παραγγελία και ζητάνε δέκα συγνώμες αν χύσουν το ποτήρι με το νερό!
Όχι! Να μιλήσουμε για τις ξεπεσμένες Βαλεντίνες και Νατάσες που κάποτε, την Ημέρα της Νίκης, παρέλασαν υπερήφανα στην Κόκκινη Πλατεία και τώρα κλείνουν τα μάτια των παππούδων μας στις τέσσερις τα χαράματα στον «Ευαγγελισμό» και στο «Λαϊκό»!
Όχι! Να μιλήσουμε για τις Βουλγάρες του «Προσεχώς Βουλγάρες»!
Όχι! Να μιλήσουμε για τα εβδομηντάχρονα κορίτσια που ψωνίζουν βερεσέ απ’ τα μίνι μάρκετ!
Όχι! Να μιλήσουμε για τις δεκαοχτάρες μαυρούλες που κάνουν πιάτσα πίσω απ’ το Δημαρχείο!
Όχι! Να μιλήσουμε για τα τσαχπίνικα δεκάχρονα τσιγγανόπουλα με τα μελαγχολικά μαύρα μάτια που πουλάνε μαραμένα γαρύφαλλα στις ταβέρνες!
Όχι! Να… Όχι ! Να… Όχι! Να… Από πού αρχίζει ο κατάλογος; Και πού τελειώνει; Είναι Θεός; Κι αν είναι Θεός, τι να του ζητήσουμε για τα κορίτσια μας;
ΚΟΡΙΤΣΙΑ, ΣΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΦΙΛΙΑ! Όχι στα χείλη (όχι, δεν σιχαινόμαστε!). Ούτε στα μαλλιά ή στα μάγουλα. Στα χέρια σάς φιλάμε κορίτσια. Όπως έκαναν οι παλιοί αριστοκράτες. Τα χέρια σας φιλάμε. Όπως δεν έκαναν ποτέ οι παλιοί αριστοκράτες. Και για τελευταίο λόγο, σας αφιερώνουμε ένα ποίημα που μας αρέσει πολύ· κι ευχόμαστε κάποια μέρα να σας αρέσει κι εσάς πολύ! Να ’ρθει μια μέρα που να σας αρέσει, να σας ξαναρέσει πολύ! Κι αν είναι Θεός, ναι, αυτό του ζητάμε!
Η ΤΖΕΝΥ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ
Με βλέπετε άρχοντές μου να πλένω ποτήρια
και να στρώνω καθενού το κρεβάτι
μου δίνετε και κάτι και σας λέω ευχαριστώ
με κουρέλια ντυμένη μες στο χάνι όπου ζω
και δεν ξέρετε με ποιον μιλάτε…
Μα ένα βράδυ φασαρία θ’ ακουστεί στο λιμάνι
Και θα λεν τι φασαρία είν’ αυτή;
και θα με δείτε να γελώ πλάι στη βρύση
και θα ρωτούν: γιατί γελάει αυτή;
Κι ένα ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
στο λιμάνι θα μπει.
Πλύν’ κανα πιάτο οι κύριοι μου λένε
και μου δίνουν δυο δεκάρες
και ’γω δε μιλώ το κρεβάτι κοιτώ
κι εσείς δεν ξέρετε με ποιαν μιλάτε.
Μα ένα βράδυ βροντές θα γεμίσουν τον αέρα
και όλοι θα ρωτούν: Τι είν’ αυτό που βροντά;
Και ’γω απ’ το παραθύρι θα κοιτώ
και θα ρωτούν: τι έχει τούτη και γελά;
Και το ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
θα χτυπάει τη στεριά.
Και τότε άρχοντές μου το γέλιο θα κοπεί
καθώς θα σηκώνεται η σκόνη
κι όλη η πόλη θα χαθεί κι ούτε τοίχος δε θα μείνει
μόνο το χάνι αυτό όρθιο θα στέκει στο καμίνι.
Και θα ρωτούν: μα μένει εκεί κάποιος τρανός;
και θα ρωτάνε: Μα γιατί αυτό δεν το χτυπούν;
και θα με δουν στην πόρτα να βγαίνω το πρωί
και θα πουν: Για τ ο ύ τ η εδώ δεν το γκρεμνούν;
Και στο ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
η σημαία θα φανεί.
Και όταν το γιόμα θα πατήσουν τη στεριά
και θα στέκουν παράμερα στον ίσκιο
και θ’ ανοίγουνε τα σπίτια κι όλους έξω θα τραβούν
θα τους δένουν μ’ αλυσίδες και μπροστά θα τους πετούν
σε μένα. Και θα μου λένε: Ποιον;
Στη σιωπή θα βουλιάξει το λιμάνι αυτό το γιόμα
όταν θα ρωτούν ποιος τώρα θα σφαχτεί.
Και θα μ’ ακούσετε να λέω: Ό λ ο ι!
Κι όταν κυλάει το κεφάλι θα λέω: Ό π α!
Και το ξένο καράβι
με πενήντα κανόνια
θα με πάρει μακριά
Η φωτογραφία είναι από το ironrangeresearchcenter.org
13 σχόλια:
Με συγκλόνισε το ποστ σας. Και ξέρετε γιατί;
Είναι τόσο, μα τόσο βαθιά ερωτικό.
Και το διάβασα και το ξαναδιάβασα. Και κάθε φορά να με κατακλύζει το ίδιο συναίσθημα.
Και μετά… θυμήθηκα τον Μπρέχτ!
Και έτσι, σαν μικρό φόρο τιμής στο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ αυτό κείμενο θα αντιγράψω και εγώ κάτι από τον Μπρεχτ.
«Η πονηριά να διαδίδει κανείς σε πολλούς την αλήθεια
Πολλοί, όντας περήφανοι που έχουν το θάρρος να λεν την αλήθεια, ευτυχισμένοι που τη βρήκαν, κουρασμένοι ίσως απ' τη δουλειά που χρειάζεται για να γίνει ευκολομεταχείριστη, μες στην ανυπόμονη αναμονή της παρέμβασης εκείνων που τα δικά τους συμφέροντα υπερασπίζονται, δεν νομίζουν απαραίτητο να χρησιμοποιήσουν τώρα πονηριά για τη διάδοση της αλήθειας. Έτσι, πολλές φορές, η δουλειά τους χάνει κάθε αποτέλεσμα. Σ’ όλες τις εποχές, όταν η αλήθεια καταπνίγονταν και κρύβονταν, χρησιμοποιούσαν πονηριά για τη διάδοση της
και μετά...
Όποιος στις μέρες μας λέει «πληθυσμός» αντί για « λαός» και « γαιοϊδιοχτησία» αντί για "γή", σταμάτησε κιόλας να υποστηρίζει πολλά απ' τα ψέματα. Βγάζει απ’ τις λέξεις το σάπιο τους μυστικισμό.
Η λέξη «λαός» υπονοεί μια κάποια ενότητα και κοινά συμφέροντα, και θα ‘πρεπε επομένως να λέγεται μονάχα όπου πρόκειται για πολλούς λαούς, μια και μονάχα εκεί, το πολύ -πολύ, μπορεί κανείς να φανταστεί κοινά συμφέροντα.
Ο πληθυσμός μιας χώρας έχει ποικίλα και μάλιστα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, κι αυτό είναι μια αλήθεια που την καταπνίγουν. Όμοια, όποιος λέει «γη», και δίνει χαρά στην όσφρηση και στα μάτια μιλώντας για τη μυρωδιά της και για το χρώμα, αυτός υποστηρίζει τα ψέματα των εξουσιαστών· γιατί το πρόβλημα δεν είναι η καρπεράδα της γης, ούτε ή αγάπη του ανθρώπου για τη γη, ούτε ή εργατικότητα του, παρά βασικά η τιμή του σταριού κι η αξία της δουλείας.
Εκείνοι που βγάζουν τα κέρδη από τη γη δεν είναι αυτοί που βγάζουν το στάρι, κι η μυρωδιά που ‘χει το χώμα είναι άγνωστη στα χρηματιστήρια. Αυτά έχουν άλλες μυρωδιές.
Αντίθετα, η λέξη γαιοϊδιοχτησία είναι ή σωστή, μ’ αυτή δε μπορεί κανείς να κοροϊδέψει τους άλλους τόσο εύκολα.
Για τη λέξη «πειθαρχία» θα ‘πρεπε κανείς, όπου κυριαρχεί ή καταπίεση, να διαλέξει τη λέξη «υπακοή» , γιατί ή πειθαρχία μπορεί να υπάρχει και χωρίς τύραννο, κι έτσι έχει πάνω της κάτι το πιο ευγενικό απ’ ό,τι η υπακοή.
Και πιο καλή από τη λέξη « τιμη» είναι το «ανθρωπινη αξιοπρέπεια» . Μ’ αυτή τη λέξη το άτομο δεν εξαφανίζεται τόσο εύκολα.
Ξέρουμε δα τι σκυλολόι αγωνίζεται για να καταφέρει να «υπερασπίσει την τιμή» ενός λαού! Και πόσο σπάταλα μοιράζουν οι χορτάτοι τιμές σ’ αυτούς που τους χορταίνουν, πεινώντας οι ίδιοι.
Συχνά, έτσι όπως παίζουν κι αυτοί στο όριο, τους κλείνουν την πόρτα στα μούτρα. Τότε τους παίρνει από κάτω.
«Τίποτα δε γίνεται…». «Σας τα ’λεγα ρε μαλάκες, δε σας τα ’λεγα; Εσείς μου θέλατε μπλογκ κι αρχίδια! Φάτε τα τώρα!». «Και τι να κάνουμε; Να τα ξύνουμε όπως εσύ;».
Και τότε, λίγο πριν αρπαχτούν μεταξύ τους, όλο και κάτι γίνεται και κάποιος τους σώζει.
Άλλοτε είναι μια λ.κ. Άλλοτε κάποιος Γιούρι. Ή ένας George. Ή ένας άλλος Γιώργος, απ’ τη Λευκάδα που δουλεύει στα ψάρια στη Λευκάδα —αυτός κι αν τους σώζει! Άλλοτε πάλι η Κυνική —σώζουν κι οι κυνικοί! Ή κάποιος VKP, απ’ το πουθενά!
Κι άλλοτε τους σώζει μια Κ α τ ε ρ ί ν α που ψήφισε ΠΑΣΟΚ και τώρα βρίζει και της την πέφτουν οι «δικοί της» —καμιά φορά και δικοί τους— χωρίς εκείνοι να έχουν ακόμα καταφέρει να την υπερασπιστούν όπως οφείλανε…
Και τότε αγκαλιάζονται και φιλιούνται και τα «ναι ρε μαλάκα, ναιιι!» πάνε κι έρχονται.
Τόσες φορές κι ακόμα δεν το ’χουν μάθει τα μαλακισμένα!
Οι άλλοι δεν είναι η κόλασή τους. Είναι η σωτηρία τους!
το οτι υπαρχουν μπλοκ οπως το δικο σας ,θεωρω οτι ειναι παρα πολυ σημαντικο γιατι , τουλαχιστον εγω -αλλα φανταζομαι και αλλοι- αισθανομαι οτι η αριστερα μας αφηνει ακαλυπτους...θελουμε μια αριστερα με πνευματικη ηγεσια , με πραγματικη πνευματικη ηγεσια που θα ειναι ο συνδετικος κρικος του λαου με το κομμα.. πρεπει η αριστερα να γινει καλυτερη και σ΄αυτο συμβαλλεται κι΄σεις παρα πολυ καλο βραδυ γιωργος-λευκαδα
Γιωργο συναντιομαστε και εδώ. Και στο είπα και στο δικό μου το τσαντηρι, τα left παιδιά, έγραψαν ίσως την καλυτερη αναρτηση που έχω διαβασει. Και δοξα να έχει ο Γιαραμπής, έχω διαβασει πολλές.
Και είπα να τα προβοκάρω λίγο, έτσι για να ξεκολησω τα μάτια μου απο την οθόνη τους. Και τι καλυτερο απο το κειμενο που ιστορεί ο Μπρεχτ, τον ...πονηρό τρόπο να λες την ...αληθεια.
Εκει να χτυπάς την φλέβα του συναισθηματος κι αυτή να έρχεται πια και να κάνει την όποια πολιτικάντική, μιζερη, λογιστική λογική...λιάδα.
Αλλά θέλω να το ξαναπώ. Ότι κι αν λεει ο ορθολογισμός του καθενός, η σωστή ή η λαθεμένη συνεπαγωγή του, τιποτα δεν μπορεί να λειτουργησει,τίποτα δνε μπορεί αν υποστηριξει, τίποτα δεν μπορεί να βροντοφωνάξει, αν δεν το τραγουδάει κι η ψυχή του. Και ξερετε, όταν η ψυχή τραγουδάει, γινεται ψυχαρα.
Ε, την ψυχάρα σας, "εκθεσατε" φόρα παρτιδα σε αυτή την αναρτηση.
Y.G.όσο για το ΠΑΣΟΚ, απλά εχτισε το αυθαιρετο του σε ξένο οικοπεδο. Το οικοπεδο δικό μου και πολλών αλλων νοματαιων.Αλλά προφανώς μετά απο τοσα χρονια με το αυθαιρετο σε λάθος ιοκοπεδο, σε κλεμένο οικοπεδο, προφανώς θα ισχυει πια η χρησικτησία. Mea culpa.
όχι, να μην ισχύσει καθόλου η χρησικτησία (που τώρα μεταβιβάζεται στα δντ και τους κερδοσκόπους).αν δεν το καταφέρουμε αυτό θα μας μουντζώνουν τα παιδιά και δεν το αντέχω.τουλάχιστον όχι αμαχητί.
χτες άκουσα κάτι ενδιαφέρον: το κεφάλαιο έχει κηρύξει στάση πληρωμών, γιατί όχι και το κράτος, γιατί όχι κι εμείς.(κι αν όχι εμείς,ποιοί;)
με συγχωρείτε για τυχόν ασυναρτησίες αλλά τα έχω πάρει κάπως.
λ.κ
Φίλε Γιώργο απ' τη Λευκάδα,
Δεν σε αδικούμε καθόλου που αισθάνεσαι ακάλυπτος. (Ξέρεις πόσες ...πούντες έχουμε αρπάξει εμείς;).
Ξέρεις, φίλε Γιώργο, τι μας έκανες να σκεφτούμε με το σχόλιό σου; Ότι το καλύτερο που έχουμε ίσως να κάνουμε είναι να μεταφέρουμε το λόγο το δικό σου και όποιων άλλων προς τις πνευματικές ηγεσίες και τα κόμματα. Κι ακόμα, να εξακολουθήσουμε να υποστηρίζουμε σταθερά, όχι ότι δεν χρειαζόμαστε πια ηγεσίες, ποτέ δεν το πιστέψαμε αυτό, αλλά ότι δεν χρειαζόμαστε -και προσωπικά δεν θέλουμε- ηγεσίες που ξεχνούν δυο βασικά πράγματα:
1ον) Ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από εξουσιοδοτημένοι εκπρόσωποί μας και
2ον) Ότι το πρωτότυπο αυτής της εξουσιοδότησης είναι στα δικά μας χέρια· κι όποτε θέλουμε το σκίζουμε!
Σ' ευχαριστούμε πολύ για τα καλά σου λόγια! Χαιρετισμούς στο νησί!
Τα λέμε
Φίλη Κατερίνα,
Εντάξει, δεν θα αρνηθούμε ότι είναι ένα κείμενο που γράψαμε με ό,τι υπάρχει στην ψυχή μας. Πιστεύουμε όμως ότι είμαστε ένα απειροελάχιστο κομμάτι των ανθρώπων που η ψυχή τους κρύβει τα ίδια συναισθήματα. Και βέβαια δ ε ν πιστεύουμε ότι είμαστε ψυχάρες! Καταλαβαίνουμε γιατί το λες, είναι το συναίσθημα του ‘κοντά’ και ‘μαζί’ που μιλάει, αλλά δεν μπορούμε να το δεχθούμε. Είναι και κόντρα στα πιστεύω μας εξ άλλου!... :-)
Συμφωνώντας εν μέρει και διαφωνώντας ταυτόχρονα με τη λ.κ. που λέει ότι δεν υπάρχει χρησικτησία στις πολιτικές ιδέες σου προτείνουμε να σκεφτείς την εξής ιδέα:
ΟΚ, υπάρχει χρησικτησία. Αλλά υπάρχει και απαλλοτρίωση υπέρ εκείνων (κι από εκείνους!) που δεν εκχώρησαν τις σοσιαλιστικές ιδέες σε πέντε-δέκα σφραγιδοφύλακες!...
Τα λέμε
Φίλη λ.κ.,
Όπως γράφουμε και στην Κατερίνα παραπάνω: Χρησικτησία εκείνοι; Ωραία! Λαϊκή ιδιοκτησία των ιδεών ως αντίμετρο! Εμείς έχουμε μιλήσει όλο αυτό τον καιρό με αρκετούς ανθρώπους που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ασχέτως των διαφωνιών τους με την Αριστερά, δεν ανέχονται πια την καπηλεία της έννοιας ‘σοσιαλισμός’ από την κομματική τους νομενκλατούρα. Σ’ όλους λέμε το ίδιο: Πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας! (Αυτό που λέμε και σε δικές μας συζητήσεις δηλαδή, όταν γίνονται διάφορα κουλά και μας τη βαράει!).
Τα λέμε
λοιπον παιδια θα σας γραψω μια φαση που συνεβη προχθες και που καταδικνυει πως το εχουν καταντηση αυτο το κομμα που λεγεται κκε . ημουνα σε μια ταβερνα με εναν φιλο που ψιφηζει(κκε) , καποια στιγμη ερχεται ενας κοινος γνωστος μας και του ζηταει δανικα , οταν ο φιλος μου αρνηται να του δωση τοτε αυτος του λεει¨ ετσι κανουν οι κομμουνιστες?!! κριμα!! και εφυγε , μου ηρθε αμεσως στο μυαλο μου αυτο που εχει γραψει ο β.ραφαηλιδης , οτι το κκε ειναι κομμα λαικιστικο και ελληνοχριστιανικο ....δυστυχως εχει δικιο ετσι ειναι καλο σαββατοβραδο γιωργος-λευκαδα
Φίλε Γιώργο,
Έχουμε την εντύπωση ότι μπορεί και να ...παλαβώσεις αν προσπαθήσεις να βγάλεις άκρη με ευρύτερα πολιτικά συμπεράσματα, βασιζόμενος σε ατομικές συμπεριφορές. Έχουμε γνωρίσει ακροδεξιό (μεγάλης ηλικίας) με συμπεριφορά ευπατρίδη (με την καλή έννοια). Κι έχουμε δει αριστερούς με απαράδεκτες νοοτροπίες. Τι σημαίνει όμως αλήθεια αυτό για την ορθότητα ή μη της αριστερής κοσμοθεωρίας; Ακυρώνει τις αξίες της ισότητας, της μη εκμετάλλευσης, της κοινωνικής δικαιοσύνης; Δεν νομίζουμε.
Κι έπειτα, μιλάς για έναν άνθρωπο που απλώς ψηφίζει ΚΚΕ. Για πολλά θα μπορούσε κάποιος να κάνει κριτική στο ΚΚΕ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως είναι νομίζουμε λίγο άδικο. Οι συνειδήσεις των ανθρώπων φίλε Γιώργο, δυστυχώς, δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Επειδή απλώς ψηφίζουν κάποιο αριστερό κόμμα ή πηγαίνουν σε κάποιες συγκεντρώσεις του. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους οπαδούς του ΚΚΕ, ισχύει για όλους, ισχύει και για μας.
Καλή υπόλοιπη Κυριακή!
Τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου