Όταν δεν μπορείς(*) να κάνεις αυτό που πρέπει, προσπάθησε να επιβάλεις ως πρέπον αυτό που μπορείς!

(*) Είτε επειδή δεν ξέρεις, είτε επειδή δεν θέλεις!


Σπάνια αναδημοσιεύουμε κείμενα. Σήμερα θα παρεκκλίνουμε, για ένα σημαντικό, κατά την άποψή μας, άρθρο που δημοσιεύτηκε στον αριστερό τύπο του Σαββατοκύριακου. Το θέμα του είναι τα πρόσφατα γεγονότα της Νομικής. Το αναδημοσιεύουμε για το πολιτικό σκεπτικό του —σκεπτικό που, εν πολλοίς, συμπίπτει με το δικό μας— αλλά και για έναν ακόμα λόγο: στα τελευταία κείμενά μας για το ίδιο ζήτημα, υπήρξαμε λίγο έμμεσοι, ίσως και «κρυπτικοί». Το άρθρο εξηγεί πιο καθαρά πολλά από αυτά που είχαμε στο μυαλό μας. Για να διευκολύνουμε το focus στο τι λέγεται, κι όχι στο ποιος το λέει, δεν αναφέρουμε το όνομα του αρθρογράφου. Τα bold, δικά μας. Τα συμπεράσματα ολοδικά σας!

Δεν παίζουμε με το μεταναστευτικό!

Οι διαστάσεις του μεταναστευτικού προβλήματος και οι όροι μέσα στους οποίους αυτό υπάρχει είναι εκρηκτικοί. Οποιαδήποτε κίνηση, πρωτοβουλία, ενέργεια, πλατφόρμα οφείλει να υπολογίσει όλους τους παράγοντες και τους συσχετισμούς και, φυσικά, να προβάλλει μια αξιόπιστη και πειστική πρόταση, που να μπορεί να υλοποιηθεί με τρόπο που να ανοίγει προοπτικές και να αλλάζει συσχετισμούς υπέρ των εργαζομένων και των πληττόμενων —κι όχι με τρόπο που να διευκολύνει την επιβολή των πολιτικών της Ε.Ε., της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων.

Οι μετανάστες της Νομικής έχουν δίκιο. Πρέπει να τους δοθούν χαρτιά. Ωστόσο, η πρόσφατη πρωτοβουλία και κινητοποίηση με επίκεντρο τη Νομική έδειξε με πολύ κραυγαλέο τρόπο την προχειρότητα, την επιπολαιότητα, τη ρηχότητα μιας πολιτικής κατεύθυνσης που θεωρεί το μεταναστευτικό μόνο ως θέμα δικαιωμάτων και αγνοεί ή βάζει σε δεύτερη μοίρα τις πολιτικές του διαστάσεις. Είναι μια πολιτική κατεύθυνση που δείχνει να μη λαμβάνει υπόψη της τα θέματα που έχει αναδείξει η νέα συγκυρία, με το Μνημόνιο, την τρόικα, την ολομέτωπη επίθεση σε κατακτήσεις και δικαιώματα του μαζικού κινήματος.

Για να το πούμε διαφορετικά: Η επιπόλαιη (ήπια έκφραση) προσπάθεια δημιουργίας ενός κεντρικού γεγονότος με επίκεντρο το μεταναστευτικό, με όρους που δεν ξεπερνούν τη γραμμή παρέμβασης π.χ. στον Αγ. Παντελεήμονα (και τα γνωστά αποτελέσματα που είχε) φαίνεται ότι προετοιμαζόταν για καιρό και μάλλον ήθελε να πάρει την πρωτοκαθεδρία απέναντι σε άλλες εκδοχές και πλατφόρμες, που το τελευταίο διάστημα είχαν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος. Μιλάμε για όλες τις προσπάθειες συνολικοποίησης και προβολής μιας πολιτικής κατεύθυνσης που έθετε στο επίκεντρο τη δημιουργία ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για την ανατροπή του Μνημονίου και ολόκληρου του πολιτικού εποικοδομήματος που αυτό δημιουργεί και την απαρχή διατυπώσεων πιο συνολικών, εναλλακτικών απαντήσεων (χρέος, στάση πληρωμών, Ευρωζώνη και ευρώ, παραγωγική ανασυγκρότηση κ.λπ.). Μάλιστα, η πρωτοβουλία ήρθε σε μια στιγμή που είχε αρχίσει να «σαλεύει το πλήθος», να αναπτύσσεται ένα μαζικό κίνημα ανυπακοής σε αυξήσεις (διόδια, εισιτήρια κ.λπ.), ενώ είχε κάνει την εμφάνισή του, τον τελευταίο χρόνο, το μαζικό κίνημα μέσα από τις γενικές απεργίες και την αμφισβήτηση της γραφειοκρατικής ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος. Ήρθε, ακόμα, σε μια στιγμή που κράτος, κυβέρνηση, ΜΜΕ, συγκροτήματα μεγαλοεργολάβων ήθελαν να μπει φραγμός στην «ανομία» και την «παρανομία», δηλαδή να ξανατεθούν οι γενικοί όροι πολιτικής, συνδικαλιστικής, συλλογικής δράσης. Η Κερατέα, τα διόδια, οι κινήσεις για τα εισιτήρια, οι απεργίες στα ΜΜΜ, η μαζικότητα και η μαχητικότητα στη γενική απεργία της 15/12 έχουν φτιάξει ένα πλαίσιο αντιπαράθεσης, που συγκροτεί, προσανατολίζει τις αντιστάσεις, που περιορίζει τις επιλογές της εξουσίας.

Το άδειασμα της δημοκρατίας, ο αυξανόμενος αυταρχισμός και το σιδερόφρακτο αστικό κράτος με τις επιδείξεις τρομοκρατίας, η στοχοποίηση πολιτικών και κοινωνικών χώρων αποσκοπούν ακριβώς στην αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης. Η καταφυγή σε πολιτικές στυλ Σαρκοζί απέναντι στους μετανάστες (σκληρότητα, μηδενική αντοχή, φράκτης, απελάσεις κ.λπ.) αποσκοπούν στην ουδετεροποίηση ενός μεγάλου μέρους του κόσμου, που ανησυχεί από τις διαστάσεις της μετανάστευσης και από τα αποτελέσματα της γκετοποίησης που δημιουργούν οι επιβαλλόμενες από Ε.Ε., κυβερνήσεις και κράτος πολιτικές. Κάνουν μεγάλο λάθος όσοι αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες χωρίς συναίσθηση για το πού είναι και πού οδηγούνται τα πράγματα. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, το άσυλο ως έννοια, ως πραγματικότητα που από καιρό βρίσκεται στο επίκεντρο της συντηρητικής επίθεσης, αδυνατίζει πλέον κι άλλο στα μάτια του κόσμου. Ο αγώνας που θα χρειαστεί για τη διατήρησή του δυσκολεύει.

Ο ΣΥΝ έχει σημαντικές ευθύνες, γιατί υποστήριξε και ενθάρρυνε την κίνηση αυτή —ενώ θα έπρεπε να έχει κάποια συναίσθηση— και, ακόμα χειρότερα, γιατί στη συνέχεια, διαχωρίστηκε, αναδιπλώθηκε βιαστικά, έφτασε να κριτικάρει τους μετανάστες για την αρχική άρνησή τους να φύγουν από τη Νομική.

Ο συστημισμός και τα ΜΜΕ, έχοντας αποδεχτεί τη μετατροπή της χώρας σε αποθήκη ανθρώπινης δυστυχίας (ο αρχηγός της αστυνομίας κ. Οικονόμου, στις ιδιαίτερες συνομιλίες του με την αμερικάνικη πρεσβεία, που αποκάλυψαν τα wikileaks, περηφανευόταν που η αστυνομία έχει κλείσει τα δυτικά σύνορα και τις εξόδους προς τη Δύση, προσφέροντας έτσι υπηρεσίες ώστε να μη μεγαλώσουν οι ισλαμικοί κίνδυνοι στις δυτικές χώρες), διαχειρίζονται το ζήτημα, παίζοντας κι αυτοί σε βάρος των κολασμένων. Όμως, ο απελπισμένος κολασμένος μπορεί ανά πάσα στιγμή να συμπεριφερθεί με άλλους τρόπους και να ανάψουν φωτιές που δύσκολα σβήνουν.

Σε κάθε περίπτωση, να μη βιάζονται όσοι ασχολούνται συστηματικά με τα προβλήματα των μεταναστών να θεωρήσουν συλλήβδην τον ελληνικό λαό ως ρατσιστή ή συντηρητικό. Πολλές πρωτοβουλίες τους, αντί να φέρουν πιο κοντά όλους όσους πλήττονται από τη νεοταξική επίθεση, εντείνουν τους διαχωρισμούς ή, ακόμα, σπρώχνουν εργαζόμενους και λαϊκούς ανθρώπους στην αγκαλιά της ακροδεξιάς.

Τα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες θέτουν μέσα στο αριστερό και προοδευτικό κίνημα ένα ζήτημα ουσίας και διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων: Η λογική ότι «Εντάξει, έγινε μια πολιτική …πατάτα, τι να κάνουμε, πρέπει να δείξουμε την αλληλεγγύη μας» δεν θα συνεχιστεί για πολύ. Αρκετοί άνθρωποι στην Αριστερά τηρούν άλλη στάση. Πρόκειται για διαφορετικές πλατφόρμες όσον αφορά την αριστερή πολιτική, το μαζικό κίνημα, τις πρωτοβουλίες, τους στόχους.

Η πρόσφατη πρωτοβουλία έδειξε ότι εκ των πραγμάτων έχει άλλες προτεραιότητες, ότι αγνοεί τη σπουδαιότητα της κινητικότητας και της διαθεσιμότητας που έχει εκδηλωθεί γύρω από μαζικά κινήματα, γύρω από συνολικές προτάσεις και συναθροίσεις. Έδειξε πως ήθελε, με το δικό της τρόπο, να βάλει στο κέντρο της ατζέντας το θέμα που αυτή νόμιζε κεντρικό. Μόνο που στην πράξη έδωσε μεγάλο και πολλαπλό δώρο στην αντίπαλη πλευρά, δεν άλλαξε τους όρους επίλυσης του μεταναστευτικού, χρέωσε συνολικά στον ΣΥΡΙΖΑ άλλη μια «επιτυχία» και άφησε ξεκρέμαστο τον ΣΥΝ. Να πούμε και «μπράβο» από αλληλεγγύη στο λαθεμένο πολιτικό σχέδιο, στην πολιτική ανεπάρκεια, στην επιπόλαια (ήπια έκφραση) πράξη; «Όχι άλλο κάρβουνο!».


Η photo, από το agrolaiki.gr

Στις γραμμές του κόμματος, ποιος δεν είναι αόμματος;

The art of [leading]

MS: [Political] action is important to the [party] —it is the ground of death and life, the path of survival and destruction, so it is imperative to examine it.

JL: The ground means the location, the place of pitched battle —gain the advantage and you live, lose the advantage and you die. Therefore [political] action is called the ground of death and life. The path means the way to adjust to the situation and establish victory —find this and you survive, lose this and you perish. Therefore it is said to be imperative to examine it. An ancient document says, «There is a way of survival, which helps and strengthens you; there is a way of destruction, which pushes you into oblivion».

LQ: First establish your plans, then prepare your equipment. This is why the [discussion] on battle follows the [discussion] on strategic assessments.

ZY: When you are spending a great deal of [effort] on a [political] operation, if [you are] out in the field too long, your [stamina] will not be enough to [keep you fit].

JL: If a [political] operation goes on for a long time without accomplishing anything, your rival will begin to get ideas.

MS: The general rule for [political action] is that it is better to keep [the labour movement] intact than to destroy it.

CC: The best victory is when the opponent surrenders of its own accord before there are any actual hostilities.

MS: To unfailingly take what you attack, attack where there is no defense. For unfailingly secure defense, defend where there is no attack.

MS: So a [political] force has no constant formation, water has no constant shape: the ability to gain victory by changing and adapting according to the opponent is called genius.

MS: Act after having made assessments. The one who first knows the measures of far and near wins —this is the rule of [political] struggle.

MS: [Where] they are fulfilled, be prepared against them; [where] they are strong, avoid them.


Η εικόνα, από το makethismovie.wordpress.com

Το πρόσωπο του ‘‘ρατσισμού’’, η προσωποποίηση της ατιμίας και το προσωπείο της βλακείας(;)

Κλείνουμε σήμερα την «τριλογία» υπό το γενικό θέμα «The Nosferatos case». Με δυο βεβαιότητες:

Με τη βεβαιότητα πως όσοι από τους φίλους[1] δεν έχουν καταλάβει ακόμα περί τίνος πρόκειται και προς τι τόση οργή, θα καταλάβουν, και τη βεβαιότητα πως όσοι από τους εχθρούς[1] καμώνονται πως δεν έχουν καταλάβει ακόμα, δεν θα έχουν πια το περιθώριο να το κάνουν.

Εκθέσαμε συνοπτικά το τι έχουμε τραβήξει εδώ και αλλού από αυτόν τον απερίγραπτο τύπο, ένα χρόνο τώρα —παρά κάτι μέρες. Για να συνδεθούμε όμως με το σημερινό post, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Νοσφεράτος, όλο αυτό το διάστημα, με διάφορα ψευδώνυμα εδώ, και το ονοματάκι του αλλού, εκτοξεύει δολίως εναντίον μας την απίστευτη για αριστερούς ανθρώπους κατηγορία, δεύτερη σε βαρύτητα μετά από αυτή του χαφιέ, ότι είμαστε ρατσιστές και «εθνολαϊκιστές», ότι φλερτάρουμε με τον Καρατζαφέρη και τους ομοίους του και όλα τα σχετικά ορέα που, στο βάθος τους βέβαια, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς (ιδίως αν το επιθυμεί!) τη γνωστή θεωρία των «δυο άκρων που συναντώνται», τις ομοιότητες του κομμουνισμού με το ναζισμό και το φασισμό» και την καταδίκη «τόσο του μαύρου, όσο και του κόκκινου ολοκληρωτισμού».

Για τη «θεμελίωση» από το Νοσφεράτο αυτής της απίστευτης λασπολογίας έχουμε μιλήσει στο προπροηγούμενο post, όπου και εκθέτουμε τα «εγκλήματα» που μας καταλογίζει και παραπέμπουμε στο «σώμα» τους. Όποιος θέλει (και μπορεί να τ’ αντέξει, γιατί είναι «αποτρόπαια»…) μπορεί να δει. Ενημερωτικά μόνο να πληροφορήσουμε τους αναγνώστες ότι, κατά τον «διάλογο» που έγινε με τον περί ου, μας ξέφυγε (γλώττα λανθάνουσα…) και μια εξόχως «ρατσιστική» λέξη, όταν, σε μια αποστροφή του εξοργισμένου λόγου μας, γράψαμε στο Νοσφεράτο «[…] βρε ντροπή της γενιάς σου και της ράτσας σου, […]» εννοώντας την, κατά τα λεγόμενα από τον ίδιο, ποντιακή καταγωγή του. Όπως καταλάβατε, αυτό το ‘ράτσας’ το πληρώσαμε ακριβά. Ο Νοσφεράτος μάς τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί, μάς παρέπεμψε στο «ειδικό δικαστήριο» και μας εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες επί ρατσισμώ, για μια ακόμα φορά! Τέλος αυτά. Η σύνδεση με τα προηγούμενα έγινε, και πάμε σε αυτό που θέλουμε να σας πούμε σήμερα.


ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ, αυτά τα «εγκλήματα» που έχουμε διαπράξει ωχριούν μπροστά σε ένα άλλο, παλαιότερο, που παρέλειψε ο Νοσφεράτος να αναφέρει! Εμείς όμως, επειδή θέλουμε να μείνουμε πιστοί στα δικά μας λόγια («για να τα λέμε όλα»), το ανασύρουμε και το εκθέτουμε μπροστά σας για να έχετε ολοκληρωμένη άποψη και να καταλάβετε, επιτέλους, με τι κουμάσια έχετε να κάνετε.


ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ ΤΟΥ 2010 ανεβάσαμε μια ανάρτηση. Ο τίτλος της ήταν:



[1] Της Αριστεράς, όχι δικούς μας.
[2] Αυτό το συνάγουμε με μεγάλη, αν και όχι απόλυτη βεβαιότητα, από το γεγονός ότι στις 31 Δεκεμβρίου όλα πήγαιναν μέλι-γάλα με τον περί ου. Το πιθανότερο είναι (με απόδοση 1.16 για τους ρέποντες στο ποδοσφαιρικό στοίχημα) ότι είχε διαβάσει την ανάρτηση. Τότε άραγε την είχε καταλάβει; Μυστήρια πράγματα! ;-)


Η εικόνα, από το leftg700.blogspot.com, που την έχει πάρει από το miamibuenavistalions.com

Μαύροι Έλληνες

Η εικόνα που τη συνόδευε, είναι η εικόνα που βλέπετε στο σημερινό post, η οποία έχει και κάποιο κειμενάκι. Για να διευκολύνουμε τους πρεσβύωπες αναγνώστες, (αλλά και τους «πρεσβύωπες» αναγνώστες), αντιγράφουμε αυτό το αγγλόγλωσσο κειμενάκι. Μετάφραση δεν δίνουμε γιατί το επίπεδο δυσκολίας του κειμένου είναι ανάλογο με τη δυσκολία του διαλόγου «Is this a pencil?» «No. This is a car». Λέει λοιπόν το κειμενάκι της φωτογραφίας:


Choose your friends by their character and your socks by their color. Choosing your socks by their character makes no sense, and choosing your friends by their color is unthinkable.


Ok? Ok. Πάμε τώρα στο κείμενο εκείνου του post. Ήταν το εξής:


Αυτό που μας έτυχε σήμερα, με πρόσφατη τη συζήτηση στο προχθεσινό post της Cynical, ούτε παραγγελία να ήταν!

Στο μετρό, κατεβαίνοντας για τα απαραίτητα δώρα, ακούσαμε κάποια στιγμή τρίγωνα. Ετοιμάσαμε τα ψιλά μας, χωρίς να βλέπουμε ποιος μας τα λέει —η φωνή ήταν σόλο. Όταν πλησίασε το τραγούδι, μέσα από τον κόσμο και το συνωστισμό διακρίναμε έναν δεκαεξάρη μαύρο, ωραίο σαν άνθρωπο, να τραγουδάει τον ερχομό του Άγιου Βασίλη. Τραγουδούσε με καλή φωνή, ελληνικά, που θα τα ζήλευε κι ο φιλόλογός μας στο Λύκειο, και βλέμμα ίσιο, καθαρό. Δώσαμε οβολό και ευχές με χαρά. Διάολε! Πριν λίγα χρόνια τα λέγαμε κι εμείς. Σειρά μας είναι σχεδόν.

Λίγο αργότερα, στο βιβλιοπωλείο του παλιού Εκκετζή, να σου και μπουκάρει ένα τσούρμο, καμιά δεκαριά παιδιά. Μικρότερα σε ηλικία από τον τυπά στο μετρό, αγόρια και κορίτσια μαζί. Διασκορπίστηκαν και συνεννοημένοι με κώδικες δικούς τους ξεκίνησαν να τα λένε όλα την ίδια στιγμή. Ξανά το χέρι στην τσέπη. Όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής, μάς πλησίασαν δυο κορίτσια. Το ένα μαύρο με κοτσίδια και κορδελάκια, σαν αυτά που βλέπουμε να έχουν τα μαυράκια στις αμερικάνικες ταινίες. «Και του χρόνου κορίτσια, Καλή Πρόοδο!» ευχηθήκαμε, επηρεασμένοι από τα βιβλία που γέμιζαν τα ράφια. «Φχαριστούμε» μας απάντησαν μ’ ένα στόμα μια φωνή —και προφορά.

Αργότερα, καθισμένοι για καφέ και καυγαδίζοντας για το τι θα κάνουμε το βράδυ, ήρθε η κουβέντα στους μαύρους συμπατριώτες μας που μας είχανε πει τα κάλαντα.

«Μαύροι Έλληνες! Γουστάρω!» είπε η Νάντια.

«Κι οι “μαύροι”;».

«Να πα’ να γαμηθούν!» πετάχτηκε ο Μανώλης, μπουκωμένος μ’ ένα κρουασάν —αμάν αυτό το παιδί! «Εγώ λέω να πα’ να γαμηθούν κι ας μ’ έχει πρήξει η γιαγιά μου να μη βρίζω ανθρώπους στις γιορτές!».

Ok κι αυτό; Ok. Πάμε τώρα στα σχόλια.

Τα σχόλια είναι μόνο δυο. Από τον ίδιο αναγνώστη. Υπογράφει ως «Τσουνάμι του Βοσπόρου», αλλά είναι βέβαια ο Νοσφεράτος, όπως ο ίδιος παραδέχεται κατά τον πρόσφατο «διάλογό» μας. Λοιπόν, τα σχόλια:


Ανώνυμος είπε...
Ειλικρινά δεν καταλαβα ..Τι θελετε να πειτε με τους Μαυους και τους ''μαυρους'' Μπορειτε να το κανετε πιο λιανά;
Τσουνάμι του Βοσπόρου
1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010 9:14 Μ.Μ.

Ανώνυμος είπε...
επισης δεν καταλαβα αυτο το

''ωραίο σαν άνθρωπο''

θεωρώ βεβαια αυτονοητο οτι ΔΕΝ το λέτε κυριολεκτικά ..(διοτι κατι τετοια δεν τα λένε κυριολεκτικά ουτε οι Καραμαυροι (πολιτικά)
και φυσικά ειναι αυτονοητο οτι κανετε (μαυρο ) χιουμορ
Ομως και πάλι ρε παιδια ..ειναι Αστεια αυτά; εμενα μου φαινονται πως να το πω ..εντελώς ηλιθια .. και συγνωμη για την εκφραση ..
Ουτε η Κου κλουξ κλαν δεν λεει πια τετοια
Τσουναμι του Βοσπόρου
1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010 9:19 Μ.Μ.

Θέλουμε να σας επιστήσουμε την προσοχή στο εξής σημείο που έχει τη σημασία του: Αν και το συγκεκριμένο post έχει αναρτηθεί στις 31 Δεκεμβρίου 2009, τα σχόλια έχουν σταλεί την 1η Φεβρουαρίου του 2010, έναν ολόκληρο μήνα μετά. Τι συνέβη και ο Νοσφεράτος γύρισε πίσω για να σχολιάσει; Είναι απλό: είχαμε ήδη εμφανίσει το «απαίσιο», «ρατσιστικό» μας πρόσωπο και ο Νοσφεράτος που δεν είχε τίποτε να πει[2] σε «ζωντανό» χρόνο, κατέφυγε στο «ριπλέι» για να μας κατακεραυνώσει αναδρομικά.


ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΛΟΙΠΟΝ, που έγραψαν, υπέγραψαν και δημοσίευσαν στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 το παραπάνω ποστ, είναι οι άνθρωποι, τους οποίους επί ένα ολόκληρο χρόνο ο «αξιότιμος» «κύριος» Νοσφεράτος συκοφαντεί με τον αισχρότερο και δολιότερο τρόπο όπου σταθεί κι όπου βρεθεί κι όπου τους συναντήσει ως ρατσιστές και, προφανώς, ως ό,τι άλλο συνεπάγεται από αυτή τους την «ιδιότητα»…

Τόση ατιμία; Τόση. Και πώς είναι δυνατόν να υπάρχει σε, υποτίθεται, προοδευτικό άνθρωπο τόση ατιμία; Θα είναι βλακεία. Σκέτη, καθαρή βλακεία. Μα και πάλι: τόση βλακεία;


ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να πούμε τίποτε άλλο για όσα εκθέσαμε παραπάνω. Θέλουμε όμως να μας πούνε κάποιοι φίλοι ορισμένα πράγματα. Συγκεκριμένα πράγματα για τα οποία θα τους ρωτήσουμε. Όχι τοποθέτηση «εφ’ όλης της ύλης», όχι γενικές αξιολογικές κρίσεις ή «προτιμήσεις». Συγκεκριμένα πράγματα και πέραν αυτών ουδέν (φυσικά, μπορούν να πουν ό,τι θέλουν· εμείς δεν έχουμε απαίτηση —ούτε καν προσδοκία— να πουν και κάτι άλλο, πέρα από αυτό που θα τους ρωτήσουμε).

Προσκαλούμε λοιπόν εδώ τον φίλο Herr K., για να μας πει αν και αυτή η τριλογία μπορεί, κατά την άποψή του, να δώσει την εντύπωση ότι έχουμε «προσωπικές» διαφορές με τον Νοσφεράτο.

Προσκαλούμε εδώ τον φίλο zalion, για να μας πει αν τώρα έχει καταλάβει λίγο περισσότερο τη χρησιμότητα του πρώτου post με το οποίο ξεκίνησε η «τριλογία», χρησιμότητα που, όπως μας είπε, δεν κατάλαβε.

Προσκαλούμε εδώ το φίλο george, για να μας πει αν συνειδητοποιεί ότι το να αποκαλείς κάποιον ‘μαλάκα’ δεν έχει την παραμικρή χρησιμότητα για όποιον το λέει, ενώ, αντίθετα, μπορεί να αποβεί πολύ «χρήσιμο» άλλοθι για όποιον αποκαλείται έτσι.

Προσκαλούμε εδώ τη φίλη λ.κ., για να μας πει αν η τριλογία θα την κάνει να ξεχάσει το «οι αφρικανές γεννάνε σαν κουνέλες» και να θυμάται κάτι άλλο.

Προσκαλούμε εδώ τον товариш Яков, για να μας πει αν το ποστ που αναδημοσιεύσαμε εδώ είναι ρατσιστικό, αντιρατσιστικό, ή κάτι in-between.

Προσκαλούμε εδώ τον φίλο Β.Δ.Καργούδη, για να μας πει αν εκείνος καταλαβαίνει τι θέλουμε να πούμε με τους Μαύρους και τους ‘‘μαύρους’’, κι ακόμα να μας πει (ειδικά εκείνος…) ποιους εννοούμε όταν κάνουμε λόγο για ‘‘μαύρους’’.

Προσκαλούμε εδώ τον φίλο Κώστα Κ., για να μας πει αν εκείνος καταλαβαίνει τι θέλουμε να πούμε όταν, αναφερόμενοι στον μαύρο δεκαεξάρη που έλεγε τα κάλαντα στο μετρό, τον περιγράφουμε ως ‘ωραίο σαν άνθρωπο’. (Αν και είναι τεχνοκράτης, ειδικευμένος στις οικονομικές αναλύσεις, η απάντησή του έχει βαρύνουσα σημασία για μας).

Κι ακόμα, προσκαλούμε εδώ τη φίλη Πεντανόστιμη, για να μας πει αν ο λόγος που δεν μας έχει παρουσιάσει στη στήλη της ‘blogoδρομιο’ της εφημερίδας «Δρόμος» είναι ότι μας θεωρεί κι εκείνη ρατσιστές.

Θα κλείναμε προσκαλώντας εδώ και τη φίλη krotkaya, για να μας πει αν, σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση που εκθέσαμε στο παρόν post, κρίνει ότι μάλλον φρονίμως ποιούντες κρατήσαμε «αρχείο». Δεν θα το κάνουμε όμως, μια και μας έχει εκμυστηρευτεί ότι δεν καταλαβαίνει το χιούμορ μας… ;-)

Ο σκορπιός και ο βάτραχος

ΕΙΠΕ Ο ΣΚΟΡΠΙΟΣ στο βάτραχο:

«Θέλεις να ανέβω επάνω στην πλάτη σου και να περάσουμε μαζί στην άλλη όχθη του ποταμού;».

Ο βάτραχος του απάντησε:

«Και πού ξέρω ότι δε θα με καρφώσεις στα μισά της διαδρομής;».

«Μα αν σε καρφώσω, θα πεθάνεις και θα βουλιάξουμε κι οι δύο» απαντάει ο σκορπιός. Έτσι, πείθει το βάτραχο, που τον παίρνει στην πλάτη του κι αρχίζει να διασχίζει το ποτάμι.

Στη μέση της διαδρομής ο σκορπιός χτυπάει με το κεντρί του το βάτραχο. Πριν βουλιάξουν και οι δύο, γυρίζει ο βάτραχος και του λέει με απορία και παράπονο:

«Μα γιατί με κάρφωσες; Τώρα θα πνιγείς κι εσύ!».

«Το ξέρω», λέει ο σκορπιός, «το ξέρω». «Όμως είναι η φύση μου τέτοια».


ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ιστοριούλα θυμηθήκαμε τούτες τις μέρες. Έτσι, στα ξαφνικά. Πώς μας ήρθε;

Μυστήριο πράγμα αυτό το μυαλό του ανθρώπου…


ΣΧΟΛΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ. Μυαλά ανοιχτά όμως, συντρόφια! Για να μη την πατήσουμε σαν το βάτραχο!...


Η εικόνα, από το linaa.pblogs.gr

Ιστορίες για αγρίους (Νοσφεράτους)

Ήταν γραφτό. Να πρέπει να επιτελέσουμε σήμερα —λίγες μέρες αφ’ ότου υποχρεωθήκαμε να διαγράψουμε σχόλιο για πρώτη φορά (στην πραγματικότητα δεύτερη, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω) όταν οι παρακλήσεις μας για απόσυρσή του δεν εισακούστηκαν—, ήταν γραφτό λοιπόν σήμερα να εκπληρώσουμε ένα ακόμα πιο θλιβερό καθήκον. Και, ακόμα χειρότερα, να πρέπει να απασχολήσουμε όσους θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές με διαδικτυακές «προσωπικές» συγκρούσεις μεταξύ bloggers· δηλαδή, με μια τρικυμία εν ποτηρίω! Αλλά, δυστυχώς, πρέπει. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Background information

Όπως είναι ηλίου φαεινότερο, ο πρωταγωνιστής των σημερινών «άγριων ιστοριών» είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος παλιός blogger Νοσφεράτος (Η Σπηλιά του Νοσφεράτου).

Με τον Νοσφεράτο λοιπόν, γνωριστήκαμε διαδικτυακώς προς το τέλος του 2009. Δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα τον πρώτο καιρό. Τα βάσανά μας άρχισαν όταν ανεβάσαμε ένα post σχετικό με το σχέδιο νόμου για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας και το δημοψήφισμα που ζητούσε ο ΛΑΟΣ. Λίγο μετά, καπάκι, κάναμε και το «έγκλημα καθοσιώσεως» να μην «αποκεφαλίσουμε» κάποιον τακτικό τότε σχολιαστή, επειδή χρησιμοποίησε τη βέβηλη φράση «οι αφρικανές γεννούν σαν κουνέλες» και να συνεχίσουμε να συζητάμε μαζί του! Ήταν πάρα πολλά για να τ’ αντέξει ο Νοσφεράτος. Διότι ο Νοσφεράτος είναι αδιάλλακτος αντιεθνικιστής και αντιφασίστας. Και, προφανώς, κρίνοντας ότι εμείς αλληθωρίζουμε προς τα εκεί που αυτός μισεί, λίγο μετά μας «κούνησε μαντήλι» (παρά τις προσπάθειές μας να τον μεταπείσουμε) και, ταυτόχρονα, μας τράβηξε και μια διαγραφή από τη λίστα ιστολογίων του, που ήταν όλη δική μας! Παρά το ότι δεν μας είπε, όπως ο Δήμος καλή του ώρα, «μην κάνεις τον κόπο να περάσεις από το άλλο μαγαζί, εδώ χωρίζουμε τα τσανάκια μας», όπως καταλαβαίνετε, το σχετικό «υπονοούμενο» ήταν αυτονόητο. Το πιάσαμε λοιπόν κι εμείς το υπονοούμενο σαν έξυπνα παιδιά και δεν ανεβήκαμε ούτε μέχρι τη Λάρισα!

Αμέσως μετά ξεκίνησε μια εκστρατεία αποστολής σχολίων εδώ, είτε ανωνύμων, είτε με κάτι περίεργα ονόματα —τύπου «τσουνάμι της Μαύρης θάλασσας» ή «βαποράκι του Βοσπόρου και καρότσα της στεριάς» και άλλα τέτοια ορέα, αναλόγου περιεχομένου.

Ότι μας μπαίνανε ψύλλοι στ’ αυτιά, μας μπαίνανε, να τα λέμε όλα. Όμως, κύριοι. Κάναμε τον Γερμανό, κι ας μας ψιλοέκραζαν κάτι κανονικοί σχολιαστές πως κοιμόμαστε όρθιοι και πληρώνουμε ξενοδοχείο. Μέχρι που ένα βράδυ, επειδή οι ψύλλοι κόντευαν να μάς πιούν όλο το αίμα, παρακαλέσαμε θερμά κάποιον ανώνυμο (που κάτι μας θύμιζε, κάτι μας θύμιζε…) να διευκρινίσει ρητά αν είναι ή δεν είναι ο περί ου ο λόγος. Για να πάρουμε την απάντηση που μας έλεγε «παιδιά δεν είμαι ο Νοσφεράτος», αλλά υπογράφοντας με το όνομα της σύνδεσης, από την οποία, προφανώς, είχε ξεχάσει να βγει, φαρδύ-πλατύ: Νοσφεράτος!

Τα «περίεργα» σχόλια με τα «περίεργα» ονόματα συνεχίστηκαν και κάποια στιγμή άρχισαν να εμφανίζονται και φαινόμενα πλαστοπροσωπίας όταν τα σχόλια υπογραφόντουσαν με nicknames άλλων ανθρώπων που σχολίαζαν εδώ, χωρίς όμως εκείνοι να έχουν ιδέα! Στο τέλος, γίναμε κι εμείς οι ίδιοι θύματα πλαστοπροσωπίας, όταν είδαμε έκπληκτοι να «απαντούμε» σε κάποιο σχόλιο! Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει ο καθένας, έγινε εδώ προς στιγμή ένα μπάχαλο απερίγραπτο όπου κανείς δεν ήξερε σε ποιον μίλαγε! Τότε υποχρεώθηκαν κάποιοι σχολιαστές μας να ανοίξουν λογαριασμό. Και τότε πρέπει να ήταν που ένας από αυτούς, θεωρώντας προφανώς τον Νοσφεράτο υπεύθυνο, έφτασε στο σημείο να τον βρίσει. Διαγράψαμε το σχόλιο αμέσως, και μάλιστα εντελώς τελείως (να γιατί η πρόσφατη διαγραφή ήταν η δεύτερη, κι όχι η πρώτη…).

Ήταν ο Νοσφεράτος πίσω από όλα αυτά; Δεν εννοούμε, φυσικά, τα σχόλια με τα «τσουνάμια της Μαύρης θάλασσας» και την περίπτωση που πιάστηκε στα πράσα να λέει πως δεν είναι ο Νοσφεράτος, αλλά με το ονοματάκι του λινκαρισμένο φαρδύ-πλατύ (τόσο «έξυπνος»…)! Εννοούμε τα υπόλοιπα. Αποδείξεις δεν υπάρχουν, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή. Ενδείξεις όμως υπάρχουν. Και για όποιον ξέρει την ιστορία του Νοσφεράτου στην «Καλύβα», ή έχει διαβάσει αυτό και κυρίως αυτό, παραϋπάρχουν. Εν πάση περιπτώσει, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Τράβηξε αυτή η ιστορία όσο τράβηξε (κάμποσο δηλαδή) και κάποια στιγμή τελείωσε. Και μετά άρχισε …άλλη!

Σε όποιο blog συναντιόμαστε, μας άλλαζε την Παναγία! Αν και είχε όλο το ελεύθερο να έρθει εδώ και να ξεδώσει, και μάλιστα με το συνηθισμένο του nickname αφού εμείς ποτέ δεν είχαμε εκδώσει «απαγορευτική οδηγία» για εκείνον, ούτε τυπικά, ούτε ατύπως, όπως είχε κάνει εκείνος για εμάς, ο Νοσφεράτος προτιμούσε να μας «την πέφτει» σε blogs τρίτων που δεν χρώσταγαν τίποτε (καμιά φορά το «πέσιμο» εκφραζόταν με χαιρετισμούς σαν να μην τρέχει τίποτε!). Του το είχαμε πει: «έλα παιδάκι μου σ’ εμάς να δεις και πόσα απίδια βάνει ο σάκος κι άσε τις τζάμπα μαγκιές». Τίποτε ο Νοσφεράτος! Το βιολί, βιολάκι! Τους τελευταίους δε μήνες, τα είχε δώσει όλα. Και πάλι τον Γερμανό εμείς —με κάποιες εξαιρέσεις, όταν μας ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Κι έτσι πήγαινε η δουλειά. Μέχρι πρόσφατα.

Recent history

Πρόσφατα ο Νοσφεράτος μάς έκανε την «τιμή» να εμφανιστεί μετά από ένα χρόνο εδώ. Αυτοπροσώπως. Ούτε «τσουνάμι του Βοσπόρου», ούτε «τσουνάμι της Μαύρης θάλασσας», ούτε τίποτε. Σκέτο Νοσφεράτος. Φυσικά, ξέραμε ότι δεν ήρθε ούτε επειδή μας αγάπησε, ούτε για να συζητήσει —κι αυτό αποδείχθηκε συντομότατα. Ήρθε για να κοπανήσει τον Δήμο (φρόντισε κι εκείνος να του στρώσει το ψωμί με βούτυρο, άλλος «έξυπνος»!). Τυπικός Νοσφεράτος. Το blog του το έχει για μόστρα φαίνεται· προτιμάει να κοπανάει τους ανθρώπους με τους οποίους έχει συγκρουστεί από τα blogs άλλων. Κρίμα που, όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, δεν θα του δοθεί η ευκαιρία να καταλάβει ότι αυτό δεν θα μπορούσε να το κάνει από εδώ, ακόμα κι αν μας απειλούσε ότι θα πέσει απ’ το Λευκό Πύργο!

Τέλος πάντων, πέρασε κι αυτό. Αλλά μετά, εννοείται, άρχισε άλλη ιστορία. Άρχισε να παραπονιέται, εδώ και αλλού, ότι λέμε «ψευτουλίτσες» για την αφεντιά του, ότι τον συκοφαντούμε ισχυριζόμενοι[1] πως μας είχε κομμένους εδώ κι ένα χρόνο από το blog του! Μιλάμε για μεγάλο θράσος! Ήθελε μάλιστα απάντηση εδώ και τώρα, λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά από το να ασχολούμαστε με τον Νοσφεράτο. Τελικά, επειδή το ερώτημα άρχισε να απασχολεί και ανθρώπους που αγαπούμε και σεβόμαστε, απαντήσαμε «εσπευσμένα». Και απαντήσαμε με αδιάψευστα ντοκουμέντα. Όπως αυτό το σχόλιο του ίδιου του Νοσφεράτου σε κάποιο άλλο blog (τα bold δικά μας):

«Νοσφερατος says:
01/01/2011 στις 4:23 μμ
λεφτουδεςτο ειδατε το δωρακι που σας ετειλα; ..
αντε βρε και με τη νεα χρονια κοιταξτε να βαλετε ενα προγραμμα να διαβαζετε τα μαθηματα σας να μη καρφωνετε γατακια στις εξωπορτες και γενικά να γινετε σωστοι ανθρωποι και χρησιμοι στη κοινωνια.. και γω σας υποσχομαι πως αν δω βελτιωση θα σας ξαναβάλω στη λίστα των ιστολογιων μου και θα σας επιτρεψω να ξανασχολιασετε στο μπλογκ μου..
ομως σοβαρα ε!!! .. οχι ζαβολιες .. προσπαθεια θελω ..».

Μιλήσαμε πριν για μεγάλο θράσος. Τώρα θα δείτε τι σημαίνει απύθμενο!

Νομίζετε πως ίδρωσε το αυτί του από το αδιάψευστο ντοκουμέντο; Λάθος νομίζετε! Ο καλός μας, εδώ και αλλού, αλλά και στο blog του —επιτέλους, θυμήθηκε ότι έχει δικό του blog!—, εξακολουθεί να ισχυρίζεται πως δεν μας είχε κομμένους, για τον απλούστατο λόγο ότι η Blogger.com δεν παρέχει την τεχνική δυνατότητα να κόβεις εκ των προτέρων σχολιαστές, όπως συμβαίνει με τη Wordpress.com! Λέει μ’ άλλα λόγια ότι και να ήθελε (που δεν ήθελε το παιδί!) δεν θα μπορούσε να μας έχει κόψει. Εκείνος (λέει) έχει απλώς …moderation! Αλλά να μη σας τα μεταφέρουμε. Δείτε τα δικά του λόγια, από την ανακοίνωση που ανέβασε στο blog του:

«ΕΚΤΑΚΤΟς ανακοινωση της Σπηλιας
1.- σε αυτο το Μπλογκ δεν εχω κανενα ....'' κομμένο(ειδικά )
2.- εχω μετριασμό σχολιων: Μoderation
3- αυτο σημαινει οτι για να δημοσιευτει ενα σχόλιο πρεπει να το επιτρεψω
4.- Το μετριασμό σχολιων τον εχω βαλει απο το Ξεκινημα αυτου Του Μπλογκ
δηλαδή απο τον Ιουλιο του 2008
5. Δημοσιευω καθε σχολιο αρκει να μην ειναι α) εμφανώς ΠροβοκατορικοΒ) Φασιστικό -Ρατσιστικο - ρουφιανιστικο ..γ) εμφανώς Υβριστικό (με καποιες εξαιρεσεις)

-- ΕΛΠΙΛΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ :»

Ποιοι είναι οι εικονιζόμενοι; Α, αυτό δεν μπορούμε να σας το μεταφέρουμε. Αυτό πρέπει να το δείτε. Ένα σας λέμε μόνο: ο Νοσφεράτος παρουσιάζει σε «πανελλαδική πρώτη» πώς είμαστε στην πραγματικότητα, κάτι που δίνει και την …εξήγηση(!) γιατί μας έβγαλε από τη λίστα ιστολογίων του και μας είχε κομμένους[2]. Μπείτε να δείτε!

You can never beat stupidity…

Δεν έχουμε αυταπάτες περί αυτού. Δεν πιστεύουμε πως θα πείσουμε τον Νοσφεράτο πόσο ηλίθιο είναι να προσπαθείς να πείσεις ότι δεν έχεις κομμένους κάποιους, μόνο και μόνο επειδή δεν τους αποκλείεις εκ των προτέρων, αλλά αφού έχεις δει ότι σου στέλνουν[3] σχόλιο! Ούτε πιστεύουμε ότι θα του δώσουμε να καταλάβει πόσο εκτίθεται και γελοιοποιείται σε όλη τη μπλογκόσφαιρα με τέτοια θλιβερά καμώματα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αφήσουμε την ηλιθιότητα και ανενόχλητη, να σουλατσάρει δεξιά κι αριστερά και να λέει μαλακίες, προσπαθώντας να μας βλάψει!

Γιατί λέει όλες αυτές τις μαλακίες; Ένιωσε άραγε ντροπή που εμείς, οι «αριστεροί εθνικιστές» όπως μας αποκαλεί[4], όχι μόνο δεν τον αποκλείσαμε (όπως και κανέναν από όσους μας έχουν κομμένους), αλλά υπερασπιστήκαμε και το δικαίωμά του να παίρνει τον λόγο[5] εδώ, ερχόμενοι και σε σύγκρουση με άλλους σχολιαστές για χάρη αυτού του δικαιώματός του; Και γιατί ήταν ανάγκη να γίνει, εκτός από συκοφάντης που κατηγορεί εμάς(!) επί συκοφαντία, και ρεζίλι των σκυλιών; Γιατί δεν έμεινε σε αυτό που έγραψε εδώ, προφανώς για μας «[…] ..Εχω μαθει πιά οτι τα εξαιρετικά κειμενα δεν γραφονται πάνατ απο αντιστοιχης ποιοτητας ανθρωπους οπως και το αντιστροφο.. […]»;

Γιατί δεν το αντέχει! Δεν αντέχει να αποδεικνύεται αυτός, ο αδιάλλακτος «αντιεθνικιστής και αντιφασίστας», ο άτεγκτος «μαχητής της δημοκρατίας» (όπως θεωρεί τον εαυτό του), τόσο ελάχιστος σε σύγκριση με εθνολαϊκιστές και σταλινοτσολιάδες (όπως θεωρεί εμάς)!

…but you can beat provocation!

Ο Νοσφεράτος, εκτός όλων των ορέων που εκθέσαμε, επιχείρησε να προβοκάρει τη σχέση μας με δυο blogs. Στη μια περίπτωση απέτυχε, αν και οι προσπάθειές του ήταν συστηματικές και πολύμηνες. Στη δεύτερη το πέτυχε, ελπίζουμε προσωρινά.

Η δεύτερη αυτή περίπτωση γίνεται ακόμα πιο αποκαρδιωτική, αν σκεφτούμε ότι ήταν ο Αντώνης που μας άνοιξε τα μάτια σε μια άλλη, παλιότερη προβοκάτσια με όμοια στόχευση. Τώρα οι «μαθητές» ανταποδίδουν στον «δάσκαλο». Μακάρι να αξιοποιήσει αυτή την ανταπόδοση…

Therefore:

Για όλους αυτούς του λόγους που αναλύσαμε παραπάνω, ο Νοσφεράτος κηρύσσεται παμψηφεί απολύτως ανεπιθύμητο πρόσωπο στο παρόν blog. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να αυτοπροστατευθούμε από αυτόν. Είναι κάτι που κάνουμε με μεγάλη μας λύπη αλλά και με απόλυτη βεβαιότητα πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Salus leftg700blogspotcom suprema lex, esto!

Έχει κάθε δικαίωμα να έρθει εδώ, σ’ αυτό το post —και με το όνομά του, όχι τσουνάμια και μαλακίες—, και να πει τις απόψεις του απολύτως ελεύθερα. Αν δεν του φτάνει τόσο «ξύλο» που έφαγε και θέλει κι άλλο, να έρθει, κανένα πρόβλημα από εμάς. Μόνο να ξέρει:

Επειδή είμαστε «εθνολαϊκιστές» μας συγκινεί, εκτός των άλλων, κι ο Πρωτοκαπετάνιος, ο μαύρος Καραϊσκάκης. Έλεγε λοιπόν της καλογρίτσας ο γιός:

«Άμα θέλω γίνομαι άγγελος, κι άμα θέλω διάβολος».

Αυτό μας αρέσει και πιστεύουμε ότι πρέπει να το υιοθετήσει άπασα η Αριστερά. Εμείς πάντως το υιοθετούμε. Και προσπαθούμε να το εφαρμόσουμε.

Μέχρι τώρα, είχαμε την ελπίδα ότι θα μπορούσαμε να τον φέρουμε σε λογαριασμό με την πρώτη ιδιότητα. Αλλά η ελπίδα μάς τελείωσε!...

Με αυτό στο νου του λοιπόν, ας προσέλθει να πει ανεμπόδιστα ό,τι θέλει. Θα γίνει ό,τι γίνει μέχρι να ανέβει το επόμενο post. Μετά, αν έχει απομείνει κάτι από δαύτον κι επιμένουν να έρχονται κατά ’δω έστω και τα κομμάτια του, θα αναλάβει η ΟΠΛΑΔ (Ομάδα Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών Διαδικτύου)[6]!


[1] Μη θεωρηθεί ότι είχαμε πάρει και τους δρόμους γι’ αυτό, όπως ο Αλέφαντος, που, ακόμα και τώρα, μετά από εφτά χρόνια, γυρνάει στα κανάλια και κλαίγεται, γιατί δεν τον παίρνει τηλέφωνο ο Δούρος! Όποτε αναφερόμαστε σε τέτοια φαινόμενα αναίτιων αποκλεισμών, το κάνουμε για να καγχάσουμε με τη «λατρεία για τη δημοκρατία» που δείχνουν ορισμένοι (μερικοί εκ των οποίων καταγγέλλουν εμάς για «σταλίνες» —αν υπάρχει Θεός!).

[2] Η πλάκα είναι ότι άλλους, με τους οποίους θεωρεί ότι συμπίπτουμε στις απόψεις, τους προσκαλεί σε κουβεντούλα εκ του σύνεγγυς και εκτός διαδικτύου! Η τρανότερη απόδειξη πως δεν υπάρχει Θεός!

[3] Δεδομένου ότι ακόμα(!), μετά από όχι ένα αλλά δυο posts(!!) και πάνω από 3.000(!!!) λέξεις (χώρια τα σχόλια), δεν έχει καταλάβει αν είμαστε υπέρ ή κατά του φράχτη στον Έβρο, καταλαβαίνετε τι «βαρύτητα» έχει η εκτίμησή του αυτή…

[4] Και του στείλαμε σχόλιο. Ή μάλλον δυο. Όταν, όπως γράψαμε πρωτύτερα, μας έστειλε χαιρετισμούς σε τρίτα blogs, θεωρήσαμε καλόπιστα (ή μαλακωδώς, διαλέγετε και παίρνετε!) πως είχε συμφιλιωτικές διαθέσεις. Του στείλαμε λοιπόν κάποια στιγμή ένα σχόλιο και μάλιστα «καλό». Τίποτε. Του ξαναστείλαμε ένα δεύτερο όπου τον ρωτούσαμε γιατί δεν το ανεβάζει. Και πάλι τίποτε. Και τότε συνειδητοποιήσαμε πόσο αισχρές πλευρές μπορεί να έχει η προβοκάτσια: Ο «άνθρωπος» μάς προσκάλεσε εμμέσως στο blog του, για να έχει την ηδονή να μας κόψει το σχόλιο! Τέτοια διαστροφή!

[5] Όχι όμως για να πετροβολάει άλλους εκ συστήματος, όπως νόμιζε, κι όπως, δυστυχώς, φοβήθηκαν και άλλοι, οι οποίοι, αν και δεν είναι καθόλου ηλίθιοι, φέρθηκαν ακριβώς ως τέτοιοι!

[6] Όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο, τους προτρέπουμε, αν δεν το έκαναν ήδη, να ρίξουν μια ματιά εδώ και κυρίως εδώ.


Η εικόνα, από το ciaoant1.blogspot.com

Περί φράχτη δευτερολογία

Το προηγούμενο post προκάλεσε κάποιες απορίες, όπως ρητά δήλωσαν κάποιοι φίλοι σχολιαστές. Ορισμένες από αυτές ήταν πραγματικές και ορισμένες «διπλωματικές», ήταν δηλαδή, αυτές οι δεύτερες, καλυμμένες διαφωνίες, εκφρασμένες με έμμεσο τρόπο, για λόγους ευγένειας, υποθέτουμε[1]. Προτιμήσαμε, αντί απαντήσεων ad hoc μέσω σχολίων, να κάνουμε μια συμπληρωματική και διευκρινιστική ανάρτηση· αυτή που διαβάζετε. Θα αριθμήσουμε και θα είμαστε συνοπτικοί (ένας από τους παράγοντες σύγχυσης ήταν και η μεγάλη έκταση του επίμαχου post, πέρα από τις όποιες, ενδεχομένως, εκφραστικές μας αδυναμίες).

Ι. ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ
Ο τίτλος, όπως όλοι(;) κατάλαβαν είναι παραλλαγή της γνωστής ατάκας «δείχνουνε σε κάποιον το φεγγάρι κι εκείνος κοιτάζει το δάχτυλο». Τι θέλει να πει ο ανώνυμος ποιητής; Όλοι το ξέρουμε: μην κοιτάτε το προφανές, το πιο άμεσα προσβάσιμο στην εμπειρία. Κοιτάτε αυτό που είναι πιο πέρα ή πιο βαθιά. Σε συνδυασμό με το κείμενο, ο τίτλος δεν παρουσιάζει μεγάλο βαθμό δυσκολίας κατανόησης. Συνεπώς, όσοι διατύπωσαν απορίες επ’ αυτού, κόβονται για την επόμενη εξεταστική περίοδο και υποχρεούνται να επιστρέψουν το πάσο τους μέχρι την έναρξή της (οι Έλληνες φορολογούμενοι δεν είναι υποχρεωμένοι να επιβαρύνονται για να έχουν αυτοί μειωμένο εισιτήριο, ενόσω, αντί να μελετούν —έστω ένα post διάολε!— τρέχουν σε «αντιεθνικιστικά» συλλαλητήρια, με τον μάτη τους όχι «άγριο για τσιγάρο», αλλά για γκόμενες, και μάλιστα θεσσαλονικιές, που είναι, κατά τα θρυλούμενα, και «υπόπτου ηθικής»!).

ΙΙ. ΣΤΟΧΕΥΣΗ
Παρά το γεγονός ότι φροντίσαμε να διευκρινίσουμε ρητά πως «Δεν είναι μέσα στις στοχεύσεις αυτού του post η πολύπλευρη ανάλυση του μεταναστευτικού», κάποιοι μας έγραψαν στις παλαιότερες των στρατιωτικών τους αρβυλών και ζήτησαν τοποθέτηση εφ’ όλης της ύλης! Για να τα λέμε όλα, τούτο διέπραξε ο αγαπητότατος σ’ εμάς товариш Яков. Δικαιολογείται όμως, γιατί τώρα μαθαίνει τα ελληνικά.

Το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν ήταν λοιπόν μέσα στις στοχεύσεις του post. Τι ήταν; Κι αυτό το διευκρινίσαμε ρητά: ήταν ο αριστερός λόγος που εκφωνείται για σχετικά και συγκεκριμένα προβλήματα σχετικά με αυτό· εν προκειμένω, ο αριστερός λόγος για τον περίφημο φράχτη.

ΙΙΙ. ΤΥΦΛΟΤΗΤΑ
Όπως εύκολα συνάγεται από το κείμενο και (πανεύκολα) από τα συμπεράσματα, καταλογίσαμε στον αριστερό λόγο[2] τυφλότητα επειδή, αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο, έλειψε από αυτόν η έκφραση της σαφούς και επαρκώς υποστηριζόμενης θέσης ότι η αναγκαστική, μαζική και απότομη μετανάστευση δεν είναι πηγή ευδαιμονίας, αλλά πηγή δεινών. Και κάναμε σαφές ότι αυτό που περίσσεψε ήταν η καταγγελιολογία (το εύκολο της υπόθεσης δηλαδή) και διάφορα άλλα τα οποία κατέληγαν σε μια υμνολογία του Άλλου και σε μια μουγκαμάρα για την κατάρα της μετανάστευσης του συγκεκριμένου τύπου.

IV. ΣΥΝΘΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
Κατά την άποψή μας, η μουγκαμάρα εξηγείται από τη δυσκολία ενός υπολογίσιμου τμήματος της Αριστεράς να συνειδητοποιήσει την εκτυφλωτική αλήθεια του συνθήματος «Ναι στους μετανάστες – Όχι στη μετανάστευση». Πρόκειται περί ιδεοληψίας, δεν εξηγείται αλλιώς. Και οι ιδεοληψίες είναι άσχημο πράγμα. Γιατί μπορούν να σε φτάσουν στο σημείο να υποστηρίξεις στα σοβαρά και δημοσίως ότι «[…] όχι, δεν έχει κανένα λόγο να μιλά [για τη μετανάστευση] η αριστερά που μας ενδιαφέρει. Αντί να ασχολείται με ‘‘την μετανάστευση’’, πολύ καλά θα κάνει να ασχοληθεί με τον ιμπεριαλισμό και τις συνεπαγωγές του, τη φτώχεια και την ανεργία.», όπως κάνει ο Αντώνης(RD)!!! Όπου, από τις συνεπαγωγές του ιμπεριαλισμού αναγνωρίζεται ως απόλυτα υπαρκτή η φτώχεια και η ανεργία, αλλά η μετανάστευση αναγνωρίζεται μόνο κατά τη σχετικότητα που υποδηλώνουν τα εισαγωγικά στα οποία τοποθετεί τη λέξη! Με ποια λογική συμβαίνει αυτό; Είναι κρίμα που ο Αντώνης αποχώρησε[3] από το τσαρδί μας κι έτσι δεν θα μας εξηγήσει τη λογική του. Πάντως, μη την ψάχνετε. Δεν υπάρχει λογική στις ιδεοληψίες…

V. ΜΙΛΑ ΡΕ! ΕΙΣΑΙ ΥΠΕΡ Ή ΚΑΤΑ; ΘΑ ΤΑ ΞΕΡΑΣΕΙΣ ΟΛΑ ΚΑΡΙΟΛΗ!
Διατυπώθηκαν ερωτήματα και εκφράστηκαν και κάποιες αμφιβολίες, αν είμαστε υπέρ(!) ή κατά του φράχτη. Περιοριζόμαστε εδώ, για να μη μακρηγορήσουμε, να σας παραπέμψουμε στην απάντηση που δώσαμε χθες βράδυ σε έναν φίλο σχολιαστή ο οποίος διατύπωσε την άποψη ότι στο σχετικό ζήτημα αφήνουμε τα πράγματα λίγο φλου. Θα τη δείτε εδώ με ένα κλικ.

Επίλογος

Ήταν άνευ χρησιμότητας το προηγούμενο post; Αν περίμενε κανείς ότι θα έλυνε το πρόβλημα της μετανάστευσης, απολύτως ναι. Αν όμως περίμενε να ακούσει τι ανεπάρκειες έχει ο συνήθης αριστερός λόγος, σίγουρα όχι. Δεν τις αναδείξαμε όλες βέβαια. Αλλά νομίζουμε ότι αναδείχθηκε η βασικότερη. Ότι δηλαδή η Αριστερά, σε σημαντικό βαθμό, απαξιώνει να ασχοληθεί με το πώς θα μειωθεί η πίεση που δεχόμαστε ως κοινωνικός σχηματισμός[4] από τη μετανάστευση, από ένα δηλαδή εκ των επακόλουθων της εκμετάλλευσης και των πολέμων του ιμπεριαλισμού. Άλλοι γιατί θεωρούν πως, αφού είμαστε με τους μετανάστες, είμαστε και με όλα τα παράγωγα της λέξης, άλλοι γιατί μας παραπέμπουν στον παγκόσμιο σοσιαλισμό, άλλοι γιατί πιστεύουν ότι δεν πρέπει να ασχολούμεθα με αυτό το ζήτημα, κι άλλοι γιατί φοβούνται ότι έτσι θα εκτεθεί το πραγματικό, απεχθές πρόσωπο της «προοδευτικής» Ευρωπαϊκής Ένωσης που μας ψιλοκούνησε και το δάχτυλο για μη σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα χαρακτηριστούν «αντιευρωπαϊστές»!!! Γιατί βέβαια, επειδή δεν θέλουμε φράχτες και στρατόπεδα συγκέντρωσης, το μοναδικό που μας μένει είναι να μεταφέρουμε το πρόβλημα στην «πεφωτισμένη ΕΕ», λέγοντάς της να βάλει το μπαλάκι και των δικών της μεγάλων ανομημάτων εις βάρος του τρίτου και τέταρτου κόσμου εκεί πού ξέρει, αντί να το πετάει στη δική μας αυλή.

Κι αυτή ήταν η «μοναδική γαμημένη ιδέα» που συνεισφέραμε με το προηγούμενο post!


[1] Υποθέτουμε ελπίζοντας ότι, εκτός από την ευγένεια, δεν υπήρξε και «φόβος» για την έκφραση διαφορετικής άποψης από τη δική μας.

[2] Να τονίσουμε εδώ ότι μιλάμε για τον λόγο και όχι για τους εκφέροντες αυτόν το λόγο. Το γεγονός ότι ο λόγος εκφέρεται από πρόσωπα δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι στοχοποιούμε πρόσωπα, όπως φαίνεται να πιστεύει ο φίλος zalion (και άλλοι κατά καιρούς).

[3] Φροντίζοντας ταυτόχρονα και να ναρκοθετήσει τον δρόμο ώστε να μη μπορούμε να πάμε ούτε εμείς στο RD για να τον ρωτήσουμε. Προφανώς, μας θεωρεί εχθρικό στρατό! Δεδομένου όμως ότι μας θεωρεί και …μονοπρόσωπο στρατό, η ναρκοθέτηση που έκανε αγγίζει τα όρια της φοβικής αντίδρασης!…

[4] Χρησιμοποιούμε τον συγκεκριμένο politically correct όρο, μπας και τη γλυτώσουμε…


Στην εικόνα, το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου των Pink Floyd ακόμα πιο «πειραγμένο».

Το άκρον άωτον της τυφλότητας: Να σου δείχνουν με το δάχτυλο ένα φράχτη, κι εσύ να κοιτάς ακριβώς αυτό: το φράχτη!

ΕΓΙΝΕ ΟΠΩΣ ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ότι θα συμβεί. Μετά τη δημοσιοποίηση της πρόθεσης της κυβέρνησης δια χειλέων του υπουργού Δημοσίας Τάξεως (Δημοσίας Τάξεως, για να μη ξεχνιόμαστε κι εμείς, όπως πολλά αριστερά ΜΜΕ που επιμένουν να υιοθετούν το Πασοκικό New Speak!...), να ανεγείρει φράχτη στο εύκολα προσβάσιμο τμήμα των χερσαίων ελληνοτουρκικών συνόρων του Έβρου, οι κυριακάτικες εφημερίδες μας (της Αριστεράς), έδωσαν τα ρέστα τους (χωρίς να έχουν όμως το ίδιο ακριβώς κακό φύλλο όλες τους). Να διευκρινίσουμε εκ προοιμίου ότι, πρώτον, η φράση ‘έδωσαν τα ρέστα τους’ είναι άκρως ειρωνική και, δεύτερον, ότι δεν συμπεριλαμβάνουμε στις εφημερίδες για τις οποίες θα κάνουμε λόγο τον «Ριζοσπάστη». Όχι βέβαια επειδή δεν θεωρούμε τον «Ριζοσπάστη» αριστερή εφημερίδα ή το ΚΚΕ αριστερό κόμμα, αλλά επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, όχι μόνο δεν μπορούμε να τους ασκήσουμε κριτική, αλλά, αντίθετα, σκοπεύουμε να επικαλεστούμε κάποιες θέσεις τους, για να ισχυροποιήσουμε την κριτική μας. Είμαστε σίγουροι πως αυτό, σε ένα κάποιο ποσοστό αναγνωστών, θα ενισχύσει τις υποψίες ότι διακατεχόμαστε από «κουκουέδικη νοοτροπία»[1]. Μας αφήνει παγερά αδιάφορους! Δεν ανοίξαμε αυτό το ρημάδι για να το γυρνάμε κατά πού φυσάει ο άνεμος της αριστερής κοινής γνώμης —και ξέρουμε πολύ καλά ότι το ΚΚΕ, συχνά, συχνότατα, και με δική του ευθύνη κυρίως, βρίσκεται στη μπούκα πολλών αριστερών. Το ανοίξαμε για να λέμε χωρίς φόβο (αλλά με πάθος) τις απόψεις μας.

Το θέμα, είναι αυτονόητο, σχετίζεται με το μεταναστευτικό ζήτημα. Δεν είναι μέσα στις στοχεύσεις αυτού του post η πολύπλευρη ανάλυση του μεταναστευτικού. Είναι πολύ(;) ταπεινότερες: να αναδείξει την ανεπάρκεια που χαρακτηρίζει συχνά τον λόγο της Αριστεράς στην αντιμετώπισή του. Προς τούτο θα κάνουμε κατ’ αρχήν μια σύντομη περιήγηση στην αρθρογραφία που διαβάσαμε προχθές την Κυριακή, σχολιάζοντας ορισμένα, χαρακτηριστικά για ό,τι θέλουμε να πούμε, σημεία.

Επισκόπηση

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ σειρά ανάγνωσης, ξεκινάμε από τον «Δρόμο». Εκεί, ο εξαιρετικός κατά τα άλλα Κώστας Δουζίνας, σε πρωτοσέλιδο άρθρο, αφιερώνει πολλές λέξεις για να καταγγείλει το φράχτη (τείχος, όπως το αποκαλεί) και να εξυμνήσει τον ‘άλλο’ μέσα από φιλοσοφικοψυχαναλυτικό πρίσμα, υπενθυμίζοντας παράλληλα τη συμβολή των ξένων στη διαμόρφωση του ελληνικού πολιτισμού. Σε άλλο άρθρο, «ρεπορταζιακό» αυτό, η ίδια εφημερίδα μας πληροφορεί για τα σχεδιαζόμενα μέτρα, καταγγέλλοντάς τα φυσικά, καθώς και για τη σύμφωνη γνώμη τής γαλλικής κυβέρνησης για τις προσπάθειες της Ελλάδας να σταματήσει την παράνομη μετανάστευση όπως την εξέφρασε ο Γάλλος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Λοράν Βοκιέζ, ο οποίος, όμως, —σπεύδει να υποσημειώσει ο αρθρογράφος, αλλά όχι και να ερμηνεύσει— απέφυγε να «πάρει, ωστόσο, θέση για την ‘‘τεχνική’’ λύση που σχεδιάζεται, δηλαδή την κατασκευή συνοριακού φράχτη».

ΠΑΜΕ ΣΤΗΝ «ΕΠΟΧΗ». Ένα ολόκληρο δισέλιδο, τρία άρθρα. Στο πρώτο, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και δημοσιογράφος Βασίλης Μουλόπουλος, συναισθηματολογεί και προχειρολογεί εντυπωσιακά, χωρίς δομή και αλληλουχία σκέψης. Έτσι, δεν αποφεύγει αντιφάσεις όπως, π.χ., στην παρακάτω χαρακτηριστική περίπτωση:

Ενώ ξεκινάει το άρθρο του γράφοντας «Στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, όσους νόμους και αν ψηφίσουμε, δεν θα μπορέσουμε να αναστείλουμε το κύμα μετανάστευσης εκτός κι αν καταστρατηγήσουμε το δικαίωμα στη ζωή, που είναι το θεμελιώδες δικαίωμα στην οικουμενική διακήρυξη του 1948. Αν υψώσουμε δηλαδή συρματοπλέγματα και στήσουμε πολυβολεία», συνεχίζει, λίγες αράδες πιο κάτω:

«Αν δεν θέλουμε να είμαστε υποκριτές, πρέπει να δούμε το πρόβλημα της μετανάστευσης κατάματα. Και το πρόβλημα δεν είναι οι ανεπαρκείς νόμοι, διεθνείς ή εθνικοί, ή οι ανεπαρκείς κατασταλτικοί μηχανισμοί. Το πρόβλημα είναι η διαρκώς αυξανόμενη ανισότητα ανάμεσα στις πλούσιες και φτωχές χώρες. Τους πλούσιους και φτωχούς ανθρώπους και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, πραγματικούς ή οικονομικούς, στους οποίους η Ελλάδα συμμετέχει».

Στο δεύτερο άρθρο της «Εποχής» επιχειρείται μια «αποκρυπτογράφηση» των κυβερνητικών επιδιώξεων που βρίσκονται πίσω από την ανέγερση του συνοριακού φράχτη. Εκεί, αφού ως πρώτη επιδίωξη αναφέρεται ότι «η κυβέρνηση θα ήθελε να εκτρέψει την κίνηση των μεταναστών και των προσφύγων»(sic!), στη συνέχεια, και στο ίδιο έμμεσα αλλά σαφώς επικριτικό πνεύμα που διαπερνά όλο το άρθρο, διαβάζουμε «Τρίτον, με την ανέγερση του Τείχους στον Έβρο επιδιώκεται η αναμόχλευση του ζητήματος που θέτει η Συνθήκη του Δουβλίνου 2» (Σημ. συντ.: οι αιτήσεις ασύλου εξετάζονται στην πρώτη χώρα εισόδου, ανεξαρτήτως της χώρας προορισμού). Η ενότητα αυτή δε, κλείνει με τη σιβυλλική φράση «Εν ολίγοις, κάνουμε σαματά για να ανοίξει η κουβέντα». Τι θέλει να πει ο ποιητής; Είναι κακό που κάνουμε σαματά γι’ αυτό το θέμα; Είναι καλό; Είναι καλό αλλά λίγο, χρειάζεται, ας πούμε, καβγάς και όχι απλός σαματάς, όπως είναι η δική μας άποψη[2]; Διαλέξτε και πάρτε! Την «Εποχή» την πιάνουν ώρες-ώρες τα «αντιεξουσιαστικά» της και δεν θέλει να δίνει γραμμή…

Από το τρίτο άρθρο, πάντα της «Εποχής», στο οποίο επαναλαμβάνονται οι αναμενόμενες καταγγελίες, αξίζει να παραθέσουμε το κλείσιμό του:

«Το υπουργείο με τα μέτρα αυτά επιχειρεί να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Η πολιτική για τη μετανάστευση απαιτεί ολική προσέγγιση, διαχείριση από ειδικούς επιστήμονες και όχι αποκλειστικά από αστυνομικούς χωρίς εκπαίδευση πάνω στο θέμα, και βέβαια οικονομικούς πόρους. Θα πρέπει, τέλος, να συνειδητοποιήσουν οι πολιτικοί διαχειριστές αυτού του τόπου ότι κανένα τείχος στην ιστορία δεν στάθηκε ικανό να σταματήσει την μετακίνηση ανθρώπων».

‘Μετακίνηση’ η αναγκαστική μετανάστευση και προσφυγιά; Όπως λέμε ‘συνωστισμός’ στην προκυμαία της Σμύρνης το Σεπτέμβριο του ’22; Μυστήρια πράγματα. «Μετανεωτερικά»…

ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ την «Εποχή» και το «μετανεωτερικό» της λεξιλόγιο και να μεταφερθούμε στο «ΠΡΙΝ».

Το δισέλιδο άρθρο της εφημερίδας στο κεντρικό σαλόνι, αποτέλεσε μια μεγάλη απογοήτευση για μας (το πού ακριβώς οφείλεται η μεγάλη απογοήτευση, θα εξηγηθεί παρακάτω). Ο συντάκτης θίγει en passant και παρενθετικά τις βασικές αιτίες της σύγχρονης μετανάστευσης και αναλίσκεται στη γνωστή, επιβεβλημένη, πλην όμως ατελέσφορη καταγγελιολογία. Το άρθρο συμπληρώνεται από μια πολύ καλή ενημέρωση για τις περιπτώσεις ανέγερσης τέτοιου ή παραπλήσιου τύπου τειχών ανά τον κόσμο.

ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ «ΑΥΓΗ». Τι έχουμε εδώ; Τι έχεις «ΑΥΓΗ», τι είχα πάντα!…

Αν εξαιρέσουμε τις διάφορες νύξεις εδώ κι εκεί από αρθρογράφους που αναπτύσσουν άλλα θέματα, αλλά ο ανθρωπισμός τους δεν τους κρατάει[3], η «ΑΥΓΗ» καλύπτει το επίμαχο ζήτημα με τρία άρθρα.

Το πρώτο είναι το κύριο άρθρο της εφημερίδας: αριστερές κοινοτοπίες και το κεφάλι στην άμμο. Δεν αξίζει να αναφερθούμε ούτε σε ένα κόμμα από δαύτο!

Το δεύτερο, της Ντίνας Βαΐου, καθηγήτριας του ΕΜΠ. Είναι πρωτοσέλιδο (στη σειρά των άρθρων με τον γενικό τίτλο «Συναντήσεις»). Η κυρία καθηγήτρια είναι σύγχρονη διεθνίστρια. Δηλαδή …«ευρωπαΐστρια»! Έτσι, προφανώς για να προφυλάξει τους αναγνώστες της εφημερίδας από τον ολισθηρό κατήφορο του «εθνικισμού», σπεύδει να μας πληροφορήσει:

«Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του Τύπου, ο υπουργός παραδέχτηκε πως αυτό δεν αποτελεί πρόταση της Frontex ή επιταγή της Ε.Ε. ή της τρόικας, αλλά μέρος συνολικότερων σχεδιασμών για τον έλεγχο της ‘‘λαθρομετανάστευσης’’. Εξ άλλου οι αντιδράσεις από την Ε.Ε. μόνο θερμές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν».

Και, ίσως, φοβούμενη ότι αυτό δεν είναι αρκετό, προσθέτει παρακάτω (για να το εμπεδώσουμε):

«Δεν είναι τυχαίο ότι οι σχολιασμοί της Κομισιόν για τον φράχτη περιλαμβάνουν την υπενθύμιση πως η Ελλάδα πρέπει να λάβει υπ’ όψη της ‘‘την εξέταση των αιτήσεων ασύλου και τον σεβασμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων των μεταναστών’’».

Ακούσατε; Δεν είναι τυχαίο! Πώς τα λένε μερικοί-μερικοί από τους εκπροσώπους της «ακαδημαϊκής αριστεράς», πώς τα λένε!...

Το τρίτο άρθρο, εκτός από κάποια εισαγωγικά μπλα – μπλα, περιλαμβάνει δυο μίνι συνεντεύξεις. Η μια είναι του πανεπιστημιακού ερευνητή Jaume Castan Pinos —ερευνά το θέμα της περίφραξης των ισπανικών θυλάκων της Θέουτα και Μελίγια στο Μαρόκο εδώ και τέσσερα χρόνια— και η άλλη, μιας από τους αντιπροέδρους του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και υπεύθυνης των Διεθνών Σχέσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας, της Μαϊτέ Μόλα.

Ο μεν πρώτος, διαψεύδοντας τις απόψεις περί αναποτελεσματικότητας των φραχτών, μάς δίνει την ακριβή εικόνα λέγοντας πως «οι αφίξεις παράνομων μεταναστών στους δυο θύλακες έχουν μειωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια». Η δε δεύτερη, αν και δεν ερωτάται[4] σχετικά, βρίσκει την ευκαιρία να πει:

«Καταρχήν η ρίζα του θέματος είναι η ανάπτυξη των χωρών από τις οποίες προέρχονται αυτοί οι μετανάστες. Αν τα χρήματα που δίνουν οι ‘‘πλούσιες’’ χώρες για την ανάπτυξη των χωρών αυτών δεν πιάσουν τόπο, τότε είναι αδύνατον να μπει τέλος στα ρεύματα της μετανάστευσης. Αυτή είναι η λύση, όχι οι φράχτες και τα τείχη».

Συμπεράσματα

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ που μπορούμε, εμείς τουλάχιστον, να βγάλουμε απ’ όλο αυτό το χαρτομάνι με τα ήξεις αφήξεις, τα σου ’πα μου ’πες και τ’ άλλα λόγια (ν’ αγαπιόμαστε) δεν είναι και πολύ ευχάριστα για τον αριστερό λόγο που αναπτύχθηκε εναντίον (φυσικά!) του σχεδιαζόμενου φράχτη. Και δεν είναι και πολύ ευχάριστα γιατί δεν κάνουν σαφές στον κόσμο που μας ακούει και μας διαβάζει ότι όσο είμαστε υπέρ των μεταναστών, άλλο τόσο [πρέπει να] είμαστε κατά της μετανάστευσης! Ναι, ακριβώς έτσι!

Υπέρ των μεταναστών και κατά της μετανάστευσης!

Τι υπέροχο σύνθημα! Και πόσο εύστοχα και λιτά περιγράφει τη στρατηγική που θα έπρεπε να ακολουθεί η Αριστερά απέναντι στο πρόβλημα της σύγχρονης δηλαδή αναγκαστικής, μαζικής και απότομης μετανάστευσης!

Μακάρι να ήταν δικό μας αυτό το σύνθημα! Δεν είναι όμως. Το διαβάσαμε πρόπερσι το καλοκαίρι στο «ΠΡΙΝ»[5]. Έγραφε τότε (28 Ιουνίου 2009) ο Παναγιώτης Μαυροειδής σε ένα άρθρο του:

«[..] Η μετανάστευση εμπεριέχει για τους εργαζόμενους, πόνο και βία, δεν είναι κατά βάση ελεύθερη επιλογή και ελευθερία. Ας σκεφτούμε λίγο και το ανάλογο με την απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας. Ωραίο θα είναι σε μια άλλη κοινωνία. Να το ζητήσουμε μήπως και στον καπιταλισμό, προτάσσοντάς το ως “κομμουνιστικό” αίτημα; Με αυτή την έννοια, είμαστε κατά της μετανάστευσης και υπέρ των μεταναστών, ενώ το κεφάλαιο είναι υπέρ της μετανάστευσης και κατά των μεταναστών. Το “ανοιχτά σύνορα” για κεφάλαια, φτηνό εργατικό δυναμικό, εξαγωγή “δημοκρατίας” κλπ, είναι ιδεολογία και πολιτική της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του ιμπεριαλισμού, και όχι της διεθνιστικής, επαναστατικής Αριστεράς. [..]».

Τι σημαίνει αυτό το σύνθημα; Σημαίνει μερικά απλά —αλλά όχι εύκολα— πράγματα.

Σημαίνει ότι όσο καταγγέλλουμε την αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ και γενικότερα των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, άλλο τόσο [πρέπει να] αναλύουμε και εξηγούμε στον κόσμο τη …«φιλομεταναστευτική» πολιτική των ίδιων χωρών που υλοποιείται μέσα από την εκμετάλλευση των εταιριών τους και τους πολέμους των στρατών τους, φουσκώνοντας έτσι στη συνέχεια το μεγάλο ποτάμι των απελπισμένων. Κάτι που, απ’ όλη την Αριστερά, κάνει, συγκριτικά πάντα, σταθερότερα και αποτελεσματικότερα το ΚΚΕ.

Σημαίνει ότι όσο αντιπαλεύουμε το φράχτη του Έβρου, άλλο τόσο [πρέπει να] παλεύουμε και ασκούμε τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας 2, εδώ και τώρα[6]. (Κάτι που επίσης κάνει με μεγαλύτερη επάρκεια από όλη την Αριστερά το ΚΚΕ). Φοβόμαστε μη μας πούνε «αντιευρωπαϊστές»; Ε και; Δεν είναι προτιμότερο από το να μας λένε μαλάκες;

Σημαίνει ότι συνειδητοποιούμε και αφομοιώνουμε το απλό, απλούστατο γεγονός πως η αναγκαστική, μαζική και απότομη μετανάστευση δεν είναι πηγή ευδαιμονίας, αλλά πηγή δεινών, τόσο για τις χώρες προέλευσης και διέλευσης, όσο και για τις χώρες προορισμού. Δεν είναι μετακίνηση, είναι διωγμός. Δεν είναι εκπολιτιστική εκδρομή, είναι εξορία και ξερίζωμα (ναι, και οι άνθρωποι έχουν ρίζες).

Ας αφήσουμε λοιπόν τα εύκολα συνθήματα και τις ανέξοδες φιλοσοφίες κι ας πιάσουμε δουλειά. Όσο κοιμηθήκαμε, κοιμηθήκαμε. Όσο βολευτήκαμε στα κλισέ και τις κοινοτοπίες, βολευτήκαμε. Όσο καταφύγαμε στο φιλομεταναστευτικό κίνημα για να κρύψουμε τα χάλια μας στο φιλεργατικό, καταφύγαμε.

Το πάρτι των «ανέμελων, ευτυχισμένων ημερών» για την Αριστερά τελείωσε. Τα πράγματα σκουραίνουν —και δεν είναι από τους μετανάστες, ούτε μόνο για τους μετανάστες. Ας μη τα κάνουμε πιο σκούρα, κρατώντας ακόμα και τώρα τα μάτια μας «ερμητικά κλειστά», περιοριζόμενοι να φωνάζουμε (όπως έκαναν πολλοί αρθρογράφοι από αυτούς που αναφέραμε) «το αυγό του φιδιού επωάζεται, το αυγό του φιδιού επωάζεται!».

Επωάζεται, ωραία. Είναι ανάγκη να διευκολύνουμε την επώαση, στρώνοντας και την κούνια του με πούπουλα;…


[1] Όπου, ‘κουκουέδικη νοοτροπία’ σημαίνει δογματική εμμονή, εξουσιαστική διάθεση, αλαζονεία, πολύς συγκεντρωτισμός και λίγη δημοκρατία. Συνήθως, όταν ακούμε κάτι τέτοιο από αριστερούς (και όχι μόνο…), μας έρχεται στο νου ο Αίσωπος και το «έκαστος δυο πήρας φέρει· την μεν έμπροσθεν, την δε όπισθεν»…

[2] Εδώ, ενδεχομένως, να ανιχνευθεί από μερικούς αναγνώστες κάποια «ντροπαλή» φιλοπασοκική διάθεση εκ μέρους μας. Αυτό, όχι μόνο δεν μας αφήνει παγερά αδιάφορους, αλλά θα το δεχόμασταν και με ανακούφιση, καθώς μας δίνει έναν αέρα πολυσυλλεκτικότητας!...

[3] Ένας όμως από αυτούς τους «ασυγκράτητους» και «ασυμβίβαστους» πολέμιους των τειχών, ο οποίος διατηρεί και blog, δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα προ μηνών να υψώσει σ’ αυτό τείχη για μας, βαφτίζοντάς μας troll, επειδή «αυθαδιάσαμε» (δηλαδή, δεν μασάγαμε τα λόγια μας όπως εκείνος!)! Πουτάνα που είναι η ζωή, ε;

[4] Πάντα υπάρχει πρόβλημα χώρου για τις αριστερές εφημερίδες που δεν έχουν την οικονομική άνεση να τυπώνονται σε πολλές σελίδες…

[5] Το διαβάσαμε πρόπερσι στο «ΠΡΙΝ», αλλά δεν το διαβάσαμε προχθές, ούτε το είδαμε να εφαρμόζεται στην ανάπτυξη της επιχειρηματολογίας του άρθρου της Κυριακής που μας πέρασε. Να γιατί κάναμε λόγο πρωτύτερα για μεγάλη απογοήτευση από τη συγκεκριμένη εφημερίδα…

[6] Αν δεν το κάνουμε, η καλύτερη επόμενη λύση για τη μείωση της μεταναστευτικής πίεσης στην Ελλάδα είναι αυτό ακριβώς που δεν θέλουμε: ο φράχτης! Μπορεί πολλοί από εμάς να μη το καταλαβαίνουν αυτό, αλλά ο Ισπανός ερευνητής, που αναφέραμε πιο πάνω, το έχει καταλάβει μετά από τέσσερα χρόνια έρευνας. Το κυριότερο (και χειρότερο για μας): το καταλαβαίνει ο κόσμος!


Στην εικόνα, το εξώφυλλο του θρυλικού δίσκου των Pink Floyd. (Λείπουν γιατί, ως «κακά παιδιά», τους …«φάγαμε»).

Μεροληψία: Μια άλλη όψη του πολιτικού «Κακού»

Με αφορμή ένα άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη στην «Αυγή» της τελευταίας Κυριακής, στο οποίο μας ξεναγεί στις πολιτικοϊδεολογικές χρήσεις της έννοιας του Κακού που αποσκοπούν στον ευνουχισμό ή στον «εξευγενισμό», στην καλύτερη περίπτωση, κάθε φιλοδοξίας για ριζικό ανασχεδιασμό του κόσμου, να ρίξουμε λίγο περισσότερο φως σε μια από τις συνέπειές τους. Λέμε ‘λίγο περισσότερο φως’, γιατί ο Σεβαστάκης δεν αφήνει και εντελώς στο σκοτάδι αυτή τη συνέπεια· απλώς, επειδή ο «φακός» του περισσότερο σαρώνει παρά στέκεται, ο εντοπισμός της δεν είναι μόνο ζήτημα παρατηρητικότητας αλλά και παραγωγής.

Γράφει σε κάποιο σημείο ο Σεβαστάκης: «Στην κυρίαρχη ιδεολογική χρήση του κακού παραλλάσσουν δύο μοτίβα: το μοτίβο του στιγματισμού της σύγκρουσης και συγχρόνως η επίκριση σε μια υποθετική βούληση για αρμονία και συμφιλίωση η οποία χρεώνεται σε κάθε αντίπαλο των υφιστάμενων κοινωνικοοικονομικών θεσπίσεων. Πρώτον δαιμονοποιείται η σύγκρουση ως παράγοντας ανομίας και ενδεχόμενης υπονόμευσης των δημοκρατικών κανόνων. Συγχρόνως κινητοποιούνται φωνές οι οποίες υπερασπίζονται το ατελές και το μερικό ως πραγματιστικά αναχώματα στις υπερβολές της ‘‘ιδεολογίας’’».

‘Σύγκρουση’. ‘Βούληση για αρμονία και συμφιλίωση’ (η οποία, εννοείται, δεν υπάρχει τώρα και η οποία για να υπάρξει προϋποθέτει τη σύγκρουση). Τίποτε από αυτά δεν μπορεί να τεθεί σε κίνηση, αν δεν υπάρξει ένας τόπος όπου θα σταθεί κανείς, ένα μέρος το οποίο θα συμμεριστεί. Τι είναι αυτά;

Ο τόπος είναι η Ουτοπία. Το μέρος είναι οι παραγωγοί του πλούτου με την περιορισμένη και ετεροπροσδιορισμένη πρόσβαση (όταν υπάρχει) σ’ αυτόν τον πλούτο.

Αλίμονο σε όποιον διαβεί τα σύνορα και κατευθυνθεί προς τα εκεί. Έχει διαπράξει το μέγιστο έγκλημα της μεροληψίας και μοιραία θα υποστεί όλες τις συνέπειες της απεχθούς στάσης του.

Τι προσδιορίζει το δυσθεώρητο μέγεθος του εγκλήματος; Μα η προσβολή ενός από τα ιερά και τα όσια της αστικής ιδεολογίας: της α-μεροληψίας. Για να σκεφτούμε λίγο τον ρόλο που παίζει αυτή η Αγία αμεροληψία στο δέσιμο του «τσιμεντοκονιάματος» που κρατάει συναρθρωμένο το αστικό οικοδόμημα:

Έχουμε, κατ’ αρχήν, την αμεροληψία του Κράτους προς τα υποκείμενά του, είτε αυτά νοούνται ως άτομα, είτε ως συλλογικότητες κάθε είδους. Έχουμε την αμεροληψία των Νόμων, απέναντι στους οποίους όλοι είναι ίσοι. Έχουμε την αμεροληψία των Δικαστών κατά την απονομή της δικαιοσύνης (εδώ η ίδια η Δικαιοσύνη δεν θέλει καν να βλέπει για να μη μπει σε πειρασμό και μεροληπτήσει, πόσω μάλλον οι θεράποντές της!). Έχουμε την αμεροληψία της Εκτελεστικής εξουσίας έναντι των αιτημάτων ή των παραπτωμάτων των πολιτών. Έχουμε την αμεροληψία της Πολιτείας έναντι όλων των θρησκειών. Αμεροληψία που —να το πούμε κι αυτό, αφού τα λέμε όλα— φτάνει μέχρι του θαυμαστού σημείου να μην παίρνει καν το μέρος του Θεού, κηρύττοντας και εφαρμόζοντας την εκκοσμίκευση της πολιτικής κοινωνίας!

Να λοιπόν γιατί όποιος διαβαίνει τον Ρουβίκωνα και αποφασίζει να μεροληπτεί πρέπει να «αφήσει κάθε ελπίδα» έξω από την «κόλαση» που τον περιμένει. Σ’ αυτή την «κόλαση» δεν στερείται (συνήθως…) το δικαίωμα του λόγου. Όμως ο λόγος του, έτσι καθώς στιγματίζεται και καταγγέλλεται ως μεροληπτικός, ως άκρως υποκειμενικός και, συνεπώς, παραμορφωτικός της πραγματικότητας, είναι υπονομευμένος εκ των προτέρων.

Οι «αμερόληπτοι» μιλούν «αντικειμενικά». Εκείνος όχι. Οι «αμερόληπτοι» εκφράζουν άποψη. Εκείνος εκτελεί διατεταγμένη, από το μέρος που συμμερίζεται, υπηρεσία (πληρωμένη; —αφήνεται να εννοηθεί…). Οι «αμερόληπτοι» τεκμηριώνουν «επιστημονικά» τους ισχυρισμούς τους. Εκείνος καταφεύγει στην πολιτική θεολογία. Οι «αμερόληπτοι» μιλούν «ελεύθερα», πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς (πέραν του Κακού και του Καλού δηλαδή). Εκείνος παραμένει δούλος των ιδεολογιών (και των ιδεολογημάτων). Οι «αμερόληπτοι» δεν διστάζουν να καταδικάσουν ακόμα και τη μάνα που τους γέννησε, αν κρίνουν ότι παραβίασε την «ηθική». Εκείνος πάλι είναι πρόθυμος να κλείσει τα μάτια του και στη μεγαλύτερη ανομία, αν την διαπράξει σύντροφος. Οι «αμερόληπτοι» πάντα αυτό. Εκείνος πάντα το άλλο…

Κι η Γη συνεχίζει να γυρίζει γύρω απ’ τον Ήλιο…


Η εικόνα είναι έργο του καλλιτέχνη Diego Almazan, όπως παρουσιάζεται στο blog του (projecthybrid.deviantart.com)

Dear Ms History, isn’t y e a r to move your ass a bit forward, at last?

◊◊◊◊◊

Προς όλους τους επώνυμους, ανώνυμους και γενικώς που συχνάζουν εδώ, ή περάσανε και πήγαν παρακάτω, ευχόμαστε από καρδιάς Καλή Χρονιά με Υγεία και Χαρά.

◊◊◊◊◊

Προς τους «δικούς μας» ευχόμαστε και κάτι ακόμα:

Να δώσουμε τη χρονιά που έρχεται, όλοι μαζί, καμιά γερή σκουντιά στην Ιστορία που έχει στρογγυλοκαθίσει εδώ και κάτι δεκαετίες στη θέση της και στις δάφνες της και δεν λέει να κουνηθεί με τίποτε, νομίζοντας ότι έφτασε στο Τέλος κι άλλο δεν έχει.

Έχει κι άλλο παιδιά, έτσι δεν είναι;

◊◊◊◊◊

Η φωτογραφία είναι της Becky, από το flickr.com