Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΡ: Η ευτυχία τού να είσαι «καθαρός» και η δυστυχία τού να είσαι αριστερός (Β´ μέρος)


Στο προηγούμενο post εξετάσαμε και συζητήσαμε ένα από τα ανοιχτά ζητήματα που, σύμφωνα με κάποιες αντιλήψεις εντός της Αριστεράς, αποτελούν τη Λυδία λίθο της απόλυτα συνεπούς αριστερής στάσης: αυτό του μεταναστευτικού. Όπου, κατά τις ίδιες πάντα αντιλήψεις και για να το πούμε συνοπτικά, και μόνο η συζήτηση περί αυτού, πόσω μάλλον η διαχείρισή του, συνιστούν απαράδεκτη υποχώρηση από τις διεθνιστικές αξίες της Αριστεράς. Συνεχίζουμε και ολοκληρώνουμε σήμερα με το δεύτερο θέμα που ο διάλογος ο οποίος διεξήχθη μετά τα γεγονότα της Νομικής και την αποχώρηση των 6 από το ΝΑΡ ανέδειξε σαφώς ως ένα από τα υποκείμενα της συγκεκριμένης περίστασης ζητήματα. Παρά τους υπολογισμούς μας, θα χρειαστεί και τρίτη ανάρτηση για να ολοκληρώσουμε αυτά που θέλουμε να πούμε.

ΙΙ. Πολιτικό κόμμα ή κοινωνικό κίνημα;

Δεν πρόκειται φυσικά εδώ να καταπιαστούμε γενικά με το ζήτημα. Μια και ο στόχος μας δεν είναι μια πλήρης, έστω και συνοπτική, παρουσίαση του διαφορετικών απαντήσεων πάνω σε αυτό το ερώτημα, αλλά η προβολή του στα περιστατικά της Νομικής, θα περιοριστούμε σε μια συνοπτική αναδρομή.


ΤΟ ΠΟΣΟ «ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΕΣ» είναι αυτές οι δυο μορφές συλλογικής οργάνωσης και δράσης να συνυπάρχουν το δείχνει ένα απλό γεγονός. Τα ίδια τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς γεννήθηκαν μέσα από ένα κίνημα: το εργατικό! Η συνύπαρξη όμως δεν είναι στατική. Αυτό σημαίνει ότι οι σχέσεις τους δεν είναι στατικές. Υπάρχουν στιγμές ή και ολόκληρες φάσεις στην Ιστορία όπου η πολιτική δράση, δηλαδή η δράση για την κατάληψη της εξουσίας, έχει την προτεραιότητα, ακόμα και την απόλυτη. Όπως υπάρχουν και περίοδοι που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πάντα όμως στα πλαίσια της συνύπαρξης. Διαζύγιο δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ, εκτός αν θεωρήσουμε ότι το πολιτικό γεννιέται από το κεφάλι του Δία κι όχι από την κοινωνία. Αν όμως δεν μπορεί να υπάρξει διαζύγιο, δεν μπορεί να υπάρξει και κάτι άλλο: ταύτιση. Όπως ακριβώς συνέβη και με το πιο ερωτευμένο ζευγάρι της «Ιστορίας» που ύμνησε ο Σαίξπηρ: χρειάστηκαν δυο δόσεις δηλητηρίου για να πεθάνει.

Στην επαναστατική περίοδο του εργατικού κινήματος των αρχών του 20ου αιώνα, το πολιτικό καθυπόταξε[1] το κοινωνικό. Είναι η εποχή του κόμματος νέου τύπου, της Γ´ Διεθνούς και του «στρατιωτικοποιημένου κομμουνισμού». Η αποτυχία[2] του εργατικού κινήματος να πάρει επαναστατικώ δικαίω την εξουσία σε κάποια από τις χώρες της Δ. Ευρώπης, χώρες του προηγμένου καπιταλισμού από τότε, έφερε τις πρώτες «δεύτερες σκέψεις» για τους τρόπους μετάβασης στον σοσιαλισμό. Σκέψεις που στο μυαλό του Γκράμσι πήραν μορφή ολοκληρωμένου προβληματισμού και της στρατηγικής εναλλακτικής λύσης του (ταξικού) «πολέμου θέσεων»[3] έναντι του «πολέμου κινήσεων». Η λαίλαπα του ναζισμού έφερε άλλες προτεραιότητες: Λαϊκά Μέτωπα και, αργότερα, όταν η Ευρώπη σκεπάστηκε από τη σβάστικα, αντίσταση στους κατακτητές με πρωτοστάτες τους κομμουνιστές[4], πράγμα που αύξησε θεαματικά το κύρος και την επιρροή τους στις χώρες που είχαν υποστεί ναζιστική κατοχή. Ακολούθησε ο Ψυχρός Πόλεμος και, μετά, η Ειρηνική Συνύπαρξη, περίοδοι που άσχετα από τις εκλογικές επιτυχίες των κομμουνιστικών κομμάτων σε κάποιες χώρες, περιείχαν τα σημάδια της στασιμότητας και των αδιεξόδων που αντιμετώπιζαν στον δρόμο προς την εξουσία.

Η δεκαετία του ’60 συνοδεύτηκε από την έκρηξη των κοινωνικών κινημάτων με κορυφαία παραδείγματα το αντιπολεμικό (Βιετνάμ) κίνημα και το ριζοσπαστικό κίνημα των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ, το φεμινιστικό και, βέβαια, την έκρηξη το Μάη του ’68 στο Παρίσι[5].

Άφησαν τα σημάδια τους όλα αυτά βέβαια, αλλά ο ήλιος δεν γύρισε. Όπως δεν άλλαξε και η τύχη των παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης με τη στρατηγική του ευρωκομμουνισμού, που «πάταγε» (σε ορισμένες περιπτώσεις παραπατώντας) στον Γκράμσι, παρά τις κάποιες επιτυχίες. Έτσι, η πλειοψηφία των εργαζόμενων της Δ. Ευρώπης παρέμεινε υπό τη σοσιαλδημοκρατική ηγεμονία, παρά το γεγονός ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κατέθεταν τη μια αίτηση διαζυγίου μετά την άλλη από ιδρυτικές τους θέσεις και μεταμορφωνόντουσαν σταδιακά από υπονομευτές μέσω μεταρρυθμίσεων του καπιταλισμού, σε επιβλέποντες μηχανικούς της ανακαίνισής του!


ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΗΡΘΕ Η ΔΙΕΤΙΑ ’89-’91 και μας πήρε και μας σήκωσε! Τα περισσότερα παραδοσιακά και κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς, λειτούργησαν ως στρατός σε άτακτη φυγή, όπου οι στρατιώτες πετάνε πανικόβλητοι ντουφέκια, γυλιούς και χλαίνες και το βάζουν στα πόδια! Τότε, μαζί με τα βρωμόνερα, πετάχτηκαν και αμέτρητα μωρά στον υπόνομο. Και τότε άρχισε και η δεύτερη άνοιξη των κοινωνικών κινημάτων. Μόνο που τώρα, τα κινήματα τα έτρεφε και η παταγώδης κατάρρευση των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων και το συνεπακόλουθο αίσθημα του «Τέλους της Ιστορίας». Και, αντίστοιχα αλλά αντίστροφα, έτρεφε και την καταδίκη των κομμάτων της Αριστεράς στο πυρ το εξώτερον: «Άχρηστοι, γραφειοκράτες, αποτυχημένοι, πουλημένοι! Μπορούμε και χωρίς εσάς. Μπορούμε μόνοι μας, ρε!». Δίκαιες κατάρες σε μεγάλο βαθμό. Όμως, η μπάλα έπαιρνε και την ίδια την ιδέα της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης! Για μια ακόμα φορά, μαζί με τα βρωμόνερα πεταγότανε στον υπόνομο και το μωρό! Κι ερχόντουσαν τα νέα μωρά, κι αυτά με τη χάρη τους βέβαια: αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, οικολογικό, κινήματα ταυτοτήτων, κ.λπ.

Φυσικά, επειδή «οι νικητές τα παίρνουν όλα», μέσα σ’ αυτό το μπάχαλο ο καπιταλισμός αποθηριώθηκε. Και τώρα, στην παρούσα φάση του, καλεί εμάς να πληρώσουμε τη θλιβερή χρεωκοπία του. Εμάς. Δηλαδή τους Έλληνες, αλλά και τους Άγγλους Γάλλους, Πορτογάλους της Ευρώπης —να βάλουμε και λίγο Ευρώπη, μη μας πουν εθνικιστές[6]!


Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ, τηρουμένου του ιδιόμορφου «προνομίου» να είμαστε ως χώρα το πειραματόζωο των πολιτικών της ΕΕ, μάς προέκυψε η Νομική. Όπου, ένα μη μαζικό κίνημα υποστήριξης των μεταναστών, με τη συνεπικουρία τμήματος ενός κόμματος της Αριστεράς (ΣΥΝ), αποφασίζει, λειτουργώντας αντικειμενικά ως πρωτοπορία του κινήματος, να συνδράμει τη δίκαιη και με δίκαια αιτήματα διαμαρτυρία 300 μεταναστών που αποφασίζεται να εκφραστεί με μια συγκεκριμένη μέθοδο πάλης: ομαδική απεργία πείνας μέσα στη Νομική. Και, φυσικά, ξεσπάει ο καβγάς! Εδώ, θα κάνουμε μια παρένθεση, γυρνώντας για λίγο στο γενικό.

Ο Μάριο Καντέιας στέλεχος του Rosa Luxemburg Foundation, ένθερμος και «υπεράνω πάσης υποψίας» υποστηρικτής των κοινωνικών κινημάτων προσυπογράφει μια διατύπωση της Λουτσιάνα Καστελίνα, ιστορικού στελέχους του ιταλικού κομμουνιστικού κινήματος και διαγραμμένης από το ΚΚΙ το 1969 για τη συμμετοχή της στην ομάδα Il Manifesto. Η διατύπωση της Καστελίνα είναι η εξής —την αναφέρουμε προσυπογράφοντας:

«Πρέπει να πάρουμε το ρίσκο της αμοιβαίας ‘‘επιμόλυνσης’’».

Όποιος, όπως εμείς, συμμερίζεται αυτή την αντίληψη για τη σχέση μεταξύ κομμάτων και κινημάτων, λογικά, πρέπει να έχει κάποια ερωτήματα. Εν πάση περιπτώσει, εμείς τα έχουμε.

1) Παίρνοντας ως δεδομένη την «επίσημα» προβαλλόμενη θέση από τους υποστηρικτές της συγκεκριμένης μεθόδου πάλης πως ό,τι αποφασίστηκε ήταν απόφαση των ίδιων των μεταναστών και πως το ελληνικό φιλομεταναστευτικό κίνημα απλώς συμπαραστάθηκε, πώς ακριβώς «επιμολύνθηκε» αυτό το ενιαίο κίνημα από τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς;

2) Με ποιες πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς συζήτησε και άκουσε τις απόψεις τους; Ποιες ήταν αυτές οι απόψεις;

Και παραπέρα:

3) Μια από τις «επιμολύνσεις» τις οποίες εννοεί η Καστελίνα είναι ασφαλώς και η ανάγκη να αναπτύξουν τα κινήματα μια σκέψη που θα λαμβάνει περισσότερο υπ’ όψη της το γενικό, δηλαδή τη γενική πολιτική κατάσταση και συγκυρία, εξετάζοντας[7] όλες τις παραμέτρους, τις συνέπειες και τις αλληλεπιδράσεις που θα έχει μια συγκεκριμένη δράση. Έγινε αυτό;

4) Αν έγινε, πώς αγνοήθηκε το αναμφισβήτητο γεγονός ότι η συγκεκριμένη μέθοδος πάλης που επιλέχθηκε στην εξέλιξή της θα μετατρεπόταν σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα, το οποίο, μετά από μια ενδεχόμενη επέμβαση της αστυνομίας, θα κατέληγε, πάλι ενδεχομένως, αλλά λιγότερο αυτή τη φορά, σε μπαχαλοποίηση του κινήματος;

5) Με ποιο σκεπτικό και με ποια εξουσιοδότηση αποφασίστηκε ότι το μεταναστευτικό ζήτημα έπρεπε να ανέβει στην κορυφή της ατζέντας;

6) Με ποιο σκεπτικό κρίθηκε ότι αυτό το ζήτημα μπορούσε να συσπειρώσει ευρέα τμήματα της κοινωνίας (κι ένα παιδί του δημοτικού ξέρει ότι αυτό είναι προϋπόθεση για να τοποθετηθεί ένα ζήτημα στην κορυφή της ατζέντας);

7) Με ποιο σκεπτικό παρακάμφθηκε το αυτονόητο γεγονός ότι, εν όψει νέου νόμου για την ανώτατη παιδεία, η συγκεκριμένη ενέργεια θα τοποθετούσε στην κορυφή της ατζέντας («των απέναντι» αυτή τη φορά) το θέμα του Πανεπιστημιακού Ασύλου;

Και τέλος:

8) Το δίκαιο αίτημα της νομιμοποίησης ανθρώπων που, ενώ ζουν εδώ και χρόνια στην Ελλάδα και είναι ενταγμένοι, έστω και υπό άθλιες και ταπεινωτικές συνθήκες στην ελληνική κοινωνία, εξυπηρετείται καλύτερα από την υποστήριξη μερικών εκατοντάδων μελών του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα ή από ένα μαζικό υποστηρικτικό κίνημα;

9) Αν το δεύτερο, εξακρίβωσε το Δίκτυο και οι συμπαρατασσόμενοι με αυτό την ύπαρξη ενός τέτοιου κινήματος και με ποιους τρόπους φρόντισε να εξασφαλίσει την υποστήριξή του στη συγκεκριμένη μέθοδο πάλης;


ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ τις ερωτήσεις έχουν απαντηθεί επί της ουσίας και εκ των συμφραζομένων από εκπροσώπους των αλληλέγγυων όπως αυτοχαρακτηρίστηκαν. Και οι απαντήσεις δεν έχουν την παραμικρή ένδειξη για διάθεση «επιμόλυνσης» του ελληνικού φιλομεταναστευτικού κινήματος από την πολιτικά οργανωμένη Αριστερά. Το ακριβώς αντίθετο! Και αυτό το λέμε με διπλή έννοια: Και με την έννοια της απόρριψης των κομμάτων της Αριστεράς, και με την έννοια μιας άρρητης, αλλά ευδιάκριτης, αντίληψης που θα μπορούσε να συνοψισθεί στο σύνθημα «Το Κόμμα πέθανε! Ζήτω το Κίνημα!». Αν δεν σας αρέσει αυτό, ορίστε κι ένα εναλλακτικό: «Το Κίνημα είναι το Κόμμα!».


ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΕΧΕΙ «επιμολυνθεί» το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, που αποτέλεσε και τη ραχοκοκαλιά των αλληλέγγυων, από την πολιτική σκέψη την οποία (θεωρητικά) διαθέτουν τα πολιτικά κόμματα, είναι χαρακτηριστική ένδειξη ο τίτλος ενός άρθρου που υπογράφεται από αυτό και το οποίο δημοσιεύτηκε στην «Εποχή» της προχθεσινής Κυριακής. Είναι ένας στίχος του Μαγιακόφσκι:

«Να σπιρουνιάσουμε το ψωράλογο της ιστορίας…».

Οι δυο-τρεις εκατοντάδες του Δικτύου και άλλοι τόσοι μπάχαλοι θα σπιρουνιάσουν το άλογο της ιστορίας! Κι όλα αυτά τη στιγμή που στο Κάιρο βγαίνουν εκατομμύρια και, παρ’ όλα αυτά, είναι αμφίβολο αν τα πράγματα εκεί θα αλλάξουν πραγματικά, ή θα αλλάξουν για να μείνουν τα ίδια!

Είναι αυτό που λέει ο λαός: Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες!


ΑΛΛΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ και θα τελειώσουμε —οριστικά αυτή τη φορά!— στο επόμενο post.


[1] Ακόμα και τότε όμως, ας μη μας διαφεύγει η σχέση συνύπαρξης. Ένα από τα κεντρικά συνθήματα δ ρ ά σ η ς που έφεραν τους Μπολσεβίκους στην εξουσία ήταν αυτό της …ειρήνης! Θυμηθείτε τώρα το δικό μας κίνημα ειρήνης της εποχής του Γρηγόρη Λαμπράκη.

[2] Τραγική στην περίπτωση των μαζικά εκτελεσμένων Σπαρτακιστών και της δολοφονίας των ηγετών τους Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ.

[3] Είδος ταξικού πολέμου που δεν μπορούσε να διεξαχθεί χωρίς την ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών. Φυσικά, της κ α τ ά Γ κ ρ ά μ σ ι κοινωνίας των πολιτών, δηλαδή κάτι τελείως διαφορετικό από την κοινωνία των πολιτών του δυτικοφιλελεύθερου καπιταλισμού των ΜΚΟ και των λεσχών διαλογισμού.

[4] Ήταν η περίοδος κατά την οποία το κομμουνιστικό κίνημα είχε «κατρακυλήσει» στο «βούρκο» του «αριστερού εθνικισμού» και, ταυτόχρονα, αυτή που οδήγησε στην περιθωριοποίηση τούς «συνεπείς διεθνιστές», τους τροτσκιστές, αν και η πρωτοπόρα κριτική τους στην αυξανόμενη αυταρχικότητα και γραφειοκρατία του σοβιετικού καθεστώτος τούς είχε αναβιβάσει σε περίοπτη θέση στον μεσοπόλεμο, ιδίως μέσα στην προοδευτική διανόηση.

[5] Ο παρισινός Μάης πρέπει να καταταχθεί στα κοινωνικά κινήματα με κάποιους αστερίσκους: το μαοϊκό ρεύμα που πρωτοστάτησε ήταν άκρως πολιτικοποιημένο κ α ι ως προς την προσέγγιση της εξέγερσης, κ α ι ως προς την πολεμική του στο ΓΚΚ.

[6] ;-)

[7] Είναι αυτονόητο ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η υποχρέωση αυτή βάραινε τους ώμους του ελληνικού φιλομεταναστευτικού κινήματος.


Η εικόνα, του (δεκαεξάχρονου!) David Walker —από το flickr.com

21 σχόλια:

zalion είπε...

Αντι αλλης απαντησης, αν και νομιζω οτι κι αυτη απατη θα παει, σας στελνω το κειμενο της καταληψης της ΓΣΕΕ.
“6 λόγοι για τους οποίους είμαστε σήμερα εδώ”

Είμαστε σήμερα εδώ, γιατί 300 μετανάστες εργάτες βρίσκονται ήδη στη 15η μέρα απεργία πείνας διεκδικώντας νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους. Οι 300 ούτε εκλιπαρούν για ελεημοσύνη ούτε απαιτούν κάτι παράλογο. Διεκδικούν, με μόνο όπλο το σώμα τους, όσα δικαιούνται, όσα είναι αυτονόητα για μια αξιοπρεπή ζωή. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος, κανένας εργάτης δεν μπορεί να δουλεύει με σπασμένο μεροκάματο και χωρίς ένσημα, κανένας πολίτης δεν μπορεί να ζει υπό τη διαρκή απειλή της απέλασης.
Είμαστε σήμερα εδώ, για να σπάσουμε την εκστρατεία λάσπης που δέχεται εδώ και 15 μέρες ο αγώνας των μεταναστών από τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα. Οι ίδιοι που λεηλάτησαν τα δημόσια οικονομικά και τώρα καταργούν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, κατηγορούν τους ξένους εργάτες ως απειλή για την κοινωνία. Οι λίγοι που πλούτισαν και πλουτίζουν από τη φτώχεια των πολλών, προσπαθούν να στρέψουν τους εργαζόμενους σε αλληλοσπαραγμό.
Είμαστε σήμερα εδώ, γιατί οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και η ΓΣΕΕ τηρούν εδώ και 15 μέρες ένοχη σιωπή για τον αγώνα των 300. Δεν μίλησαν την ώρα που οι μετανάστες διώχνονταν από τη Νομική υπό την απειλή της αστυνομικής βίας, δεν έκαναν τίποτα για τις άθλιες συνθήκες του κτιρίου στο οποίο μεταφέρθηκαν, δεν τοποθετούνται ούτε τώρα, παρά το ότι το αίτημα για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών έχει υιοθετηθεί από τα συνδικάτα εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια.
Είμαστε σήμερα εδώ γιατί οι μετανάστες δεν είναι γενικώς μια αναξιοπαθούσα ομάδα πληθυσμού, αλλά αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης. Βρίσκονται στην καρδιά όλων των παραγωγικών δραστηριοτήτων εντάσεως εργασίας και αντιμετωπίζουν την πλέον στυγνή εκμετάλλευση, Τα αιτήματα τους πρέπει να αποτελέσουν μέρος των προτεραιοτήτων του εργατικού κίνηματος.
Είμαστε σήμερα εδώ γιατί ο αγώνας των 300 μεταναστών εργατών αποτελεί οργανικό τμήμα του κινήματος αντίστασης στην επίθεση εργοδοσίας, κυβέρνησης και ΕΕ, είναι ένα ακόμα μέτωπο των ευρέων αντιστάσεων εναντία στο Μνημόνιο και τη φαλκίδευση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Η νίκη των μεταναστών θα είναι νίκη όλης της εργατικής τάξης και θα βοηθήσει τα κινήματα να παλέψουν από καλύτερες θέσεις την επόμενη μέρα.
Είμαστε σήμερα εδώ γιατί τα μεροκάματα δεν τα ρίχνουν οι μετανάστες, αλλά ο ρατσισμός. Γιατί ο οχετός του εκφασισμού μας απειλεί όλους και όλες.

Πρωτοβουλία αλληλεγγύης

zalion είπε...

Απο τις ερωτησεις που κανετε σημαινει,
α)Δεν διαβαζετε τα κειμενα των ανθρωπων που στηριζουν την απεργια.
β)Δεν κατανοειτε ή δε θελετε να κατανοησετε την κοινωνικη κατασταση στην Ελλαδα.
γ)H παρεα με ρουντηδες σας εχει χαλασει την διεισδυτικοτητα σας.
δ)Ειναι κουραστικη η κριτικη των ανενταχτων οπου ενω επιζητουν το κομμα να τα κανει ολα δε συμμετεχουν πουθενα γιατι δεν τους αρεσει κανενα.
Υ.Γ. Πληρης απογοητευση απο τα δυο κειμενα σας. Φανταζομαι τι θαναι το τριτο. Λεω λοιπον να κοψω για λιγο καιρο τα σκληρα.

zalion είπε...

Και οι ευρωπαιοι βουλευτες υποδαυλιζουν τα συντηρητικα συνδρομα των νοικοκυραιων? Τι θα κανει ο Ρουντι γι' αυτο?

Υποστήριξη στον αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας στην Ελλάδα

Εκφράζουμε την ανησυχία μας για την υγεία και τη ζωή των 300 μεταναστών που κάνουν απεργία πείνας από τις 25 Ιανουαρίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Πρόκειται για μετανάστες που ζουν και εργάζονται επί σειρά ετών στην Ελλάδα και διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες και Ευρωπαίους εργαζόμενους.

Zητάμε να αλλάξει η μεταναστευτική πολιτική της Ένωσης ώστε να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των μεταναστών και μεταναστριών. Εκφράζουμε την υποστήριξή μας στον αγώνα των 300 μεταναστών για αξιοπρέπεια και καλούμε την Ελληνική Κυβέρνηση να ακούσει προσεκτικά τα αιτήματά τους και να δώσει λύση στο πρόβλημα.


Support of the 300 immigrants on Hunger Strike of the in Greece

We express our concern for the health and life of the 300 immigrants that are on a hunger strike since the 25th of January, in Athens and Thessaloniki.

They are immigrants that live and work for many years in Greece and they request equal rights with the Greek and European workers.

We request the modification of the migratory policies of the EU in order to respect the rights of the immigrants. We declare our solidarity to the struggle of the 300 immigrants for dignity and we ask the Greek Government to carefully listen to their demands and give a solution to the problem.

Πρώτες Υπογραφές:
1. Rui Tavares (MEP GUE/NGL, PORTUGAL)
2. Ulrike Lunacek (Co-Spokesperson on Foreign Affairs Committee in the European Parliament, MEP GREENS/EFA, AUSTRIA)
3. Νικόλαος Χουντής (MEP GUE/NGL, GREECE)
4. Μιχάλης Τρεμόπουλος (MEP GREENS/EFA, GREECE)
5. Patrick Le Hyaric (MEP GUE/NGL, FRANCE)
6. Jacky Henin (MEP GUE/NGL, FRANCE)
7. Joe Higgins (MEP GUE/NGL, IRELAND)
8. Marisa Matias (MEP GUE/NGL, PORTUGAL)
9. Eva - Britt Svensson (Chairwoman of the European Parliament FEMME Committee, MEP GUE/NGL SWEDEN)
10. Helene Flautre (MEP GREENS/EFA, FRANCE)
11. Willy Meyer (MEP GUE/NGL, SPAIN)
12. Bairbre de Brún (GUE/NGL, IRELAND)
13. Marie Christine Vergiat (MEP GUE/NGL, FRANCE)
14. Sabine Lösing (MEP GUE/NGL, GERMANY)
15. Takis Hadjigeorgiou (MEP GUE/NGL, CYPRUS)
16. Sabine Wills, (MEP GUE/NGL, GERMANY)
17. Nicole Kiil - Nielsen (MEP GREENS/EFA, FRANCE

zalion είπε...

Και η Κουνεβα υποστηριζει "ένα μη μαζικό κίνημα υποστήριξης των μεταναστών". Προφανως δεν σας διαβαζει για να αλλαξει παραυτα τη δηλωση της.

ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΣ ΚΟΥΝΕΒΑ
Η ρίζα της φιλοσοφίας της ζωής ξεκινά από τη στοργή και τη συμπόνοια.
Τα αποτελέσματα των ενεργειών μας ωριμάζουν επάνω μας και αυτό τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει.

Ενας κρύσταλλος παίρνει το χρώμα του υφάσματος στο οποίο έχει τοποθετηθεί. Λευκό, κόκκινο, μαύρο και τα λοιπά. Με τον ίδιο τρόπο, το περιβάλλον και οι συνθήκες στα οποία ζούμε επηρεάζουν την κατεύθυνση της ζωής μας.

Στέλνω χαιρετίσματα σε όλους και ιδιαίτερα στους 300 συναδέλφους απεργούς πείνας.
Η γνώμη μου είναι να συνεχίζουν να ζητούν νομιμοποίηση. Πρέπει να βρεθεί τρόπος να γίνουν δεκτές οι εργάσιμες μέρες που πραγματοποίησαν, αλλά δεν μπορούν να το αποδείξουν.

Χρειάζεται ξανά νομοθετική ρύθμιση και πιο σκληρός έλεγχος στον εργοδότη, γιατί με την κρίση πιο πολλοί εργαζόμενοι είναι χωρίς ασφάλιση, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους (Ελληνες ή ξένοι), πράγμα το οποίο θα είναι καταστροφικό και γι’ αυτούς και για την Ελλάδα.

Αυτοί οι άνθρωποι για να παραμένουν στην Ελλάδα σημαίνει ότι έχουν έσοδα που τους επιτρέπουν να ζουν. Δεν έχουν κλέψει, δεν έχουν εγκληματίσει, δεν θέλουν να γίνουν παραβατικοί. Θέλουν με κανονικό τρόπο να συνεχίζουν να ζουν νόμιμα και με αξιοπρέπεια τη ζωή τους.

Πρέπει να βρεθεί τρόπος να μπορούν να αποδείξουν ότι δουλεύουν.

Πώς γίνεται οι πολυεθνικές εταιρίες να κινούνται ελεύθερα σε όλη τη Γη και ο άνθρωπος να είναι συνέχεια περιορισμένος;


Κωνσταντίνα Κούνεβα

Αθήνα, 8 Φεβρουαρίου 2011

LeftG700 είπε...

Φίλε zalion,


Ειλικρινά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί παραθέτεις όλα αυτά τα κείμενα. Αυτά τα κείμενα λένε ότι οι άνθρωποι έχουν όλες τις προϋποθέσεις να νομιμοποιηθούν ώστε να μην είναι «σκιές». Μάλιστα.

Υπάρχει κάτι στις δυο τελευταίες αναρτήσεις που σου δείχνει ότι εμείς διαφωνούμε σ’ αυτό; Υπάρχει κάτι που στοιχειοθετεί την άρρητη εκτίμησή σου, ότι εμείς δεν θα προσυπογράφαμε ένα κείμενο υποστήριξης; Αν ναι, να μας το υποδείξεις. Διαφορετικά, τι νόημα έχουν όλα αυτά;

Μας γράφεις στο δεύτερο σχόλιό σου:

«Απο τις ερωτησεις που κανετε σημαινει,
α)Δεν διαβαζετε τα κειμενα των ανθρωπων που στηριζουν την απεργια.
β)Δεν κατανοειτε ή δε θελετε να κατανοησετε την κοινωνικη κατασταση στην Ελλαδα.
γ)H παρεα με ρουντηδες σας εχει χαλασει την διεισδυτικοτητα σας».

Ωραία. Ας πούμε ότι είναι έτσι. Εσύ που τα διαβάζεις, εσύ που τα κατανοείς, εσύ που διατηρείς τη διεισδυτικότητά σου, αφού δεν κάνεις παρέα με ρούντηδες, γιατί δεν μας δίνεις τις απαντήσεις, αντί να παραθέτεις κείμενα το ένα πίσω από το άλλο, που δεν σχετίζονται με όσα θίξαμε μέχρι τώρα; Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό! ,Δώσε μας τις, αυτονόητες, φανταζόμαστε κατ’ εσέ, απαντήσεις να προβληματιστούμε κι εμείς και οι αναγνώστες.

Στο ίδιο σχόλιο, μας γράφεις παρακάτω:

«δ)Ειναι κουραστικη η κριτικη των ανενταχτων οπου ενω επιζητουν το κομμα να τα κανει ολα δε συμμετεχουν πουθενα γιατι δεν τους αρεσει κανενα».

Εδώ έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Δεν ζητάμε από ένα κόμμα να τα κάνει όλα, ζητάμε από όλα τα κόμματα της Αριστεράς, να σταματήσουν να παίζουν τον παπά και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Δεύτερον, ποιος σου είπε κι από πού βγάζεις το συμπέρασμα ότι, επειδή δεν σηκώνουμε εδώ κομματική σημαία συγκεκριμένου κόμματος, είμαστε όλοι έξω από την οργανωμένη πολιτική δράση; Έχουμε καταθέσει κανένα βιογραφικό εδώ, και δεν το ξέρουμε, και το ξέρεις εσύ; Θα ήμασταν υποχρεωμένοι να μας το υπεδείκνυες.

Φίλε Χρήστο, λυπούμαστε πολύ αν σε απογοητεύσαμε με τις απόψεις μας. Αυτές όμως είναι προς το παρόν. Και δεν έχει κανένα νόημα να τις κρύβουμε όπως συνηθίζεται επί δεκαετίες μέσα στα κόμματα της Αριστεράς. Δεν πάμε για πολιτική καριέρα, δεν πάμε για βουλευτές, δεν πάμε για τίποτε. Αλλά και να πηγαίναμε για όλα αυτά, π ά λ ι τις απόψεις μας θα λέγαμε.

Εσύ τις αφορίζεις βέβαια. Δικαίωμά σου. Εξ άλλου, είναι ισχυρή η παράδοση των αφορισμών μέσα στην ελληνική Αριστερά. Ούτε οι πρώτοι θα είμαστε, ούτε , δυστυχώς, οι τελευταίοι.

Όπως λέμε και στην πόκα, κι όπως γράψαμε την Κυριακή και στον Βασίλη, υπομονή και κάβες!...


Τα λέμε

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Προσυπογράφω απολύτως το κείμενο και, μάλιστα, τα συγκεκριμένα και σαφή ερωτήματα - αλλά δεν είμαι βέβαιος πως κάτι τέτοιο σε ευνοεί γιατί δεν είμαι ούτε θεωρητικός ούτε πρακτικός της Αριστεράς ούτε των Κινημάτων ούτε των Κομμάτων αυτής ή οποιαδήποτε άλλης παράταξης.
Ένας απλός πολίτης είμαι, που παρατηρώ ότι πολύ συχνά, όταν τα ζητήματα αφορούν στην ουσία κάποιοι εμμένουν στην διαδικασία κι όταν αφορούν στην διαδικασία κάποιοι εμμένουν στην ουσία.
Ως απλός πολίτης, λοιπόν, που μπορεί και να μη είναι Αριστερός, αλλά μπορεί απλώς να θεωρεί ότι το κοινωνικοπολιτικό σύστημα έχει ανάγκη απόλυτη από την ύπαρξη και την δράση της Αριστεράς για λόγους ισορροπίας, αναζητώ απαντήσεις επί της διαδικασίας και της πρακτικής, που ακολουθήθηκε, καθώς και για το αν κρίθηκε τελικά επωφελής και αποτελεσματική.
Οι ψύχραιμοι πολίτες δεν αμφισβητούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών ούτε και τους τσουβαλιάζουν όλους στο σακί των παραβατικών. Δεν είναι αυτά υπό αμφισβήτηση - αλλά με τέτοιες κινήσεις αδιέξοδες μπορούν να γίνουν... και λυπάμαι που το λέω, αλλά εγώ ζω σε μια κοινωνία στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης και του παροξυσμού, όχι σε γυάλες κινημάτων και Κομμάτων!

LeftG700 είπε...

Φίλε Asteroid,

«Δε μας ευνοεί»; Τι κομψή έκφραση! Στην πραγματικότητα, μάς κατέστρεψες! ;-)

Διότι όχι μόνο έρχεσαι εδώ και γράφεις φάτσα φόρα ότι «προσυπογράφεις απολύτως[1] το κείμενο», αλλά λες κιόλας ότι «μπορεί και να μην είσαι Αριστερός»! Καταλαβαίνεις τι τραγικές συνέπειες έχει αυτό για μας; Με βάση αυτά που έγραψες θα μας έρθει καινούργιο μπουγιουρντί που θα λέει «κατηγορείσθε για συνεργασία με τον ταξικό εχθρό, υπονόμευση της Επανάστασης και συνωμοσία κατά του προλεταριάτου»! Ούτε με πεντάκις ισόβια (στον καθένα, όχι συνολικά) δεν καθαρίζουμε! ;-)

Τώρα για να σοβαρολογήσουμε:

Αυτά που γράφεις τα έχουμε ακούσει δεκάδες φορές, για να μη πούμε εκατοντάδες. Δεν μιλάμε ειδικά για τη Νομική, μιλάμε γενικότερα για το μεταναστευτικό. Και ένας ισχυρός λόγος που έχουμε καταλήξει στις απόψεις που εκφράζουμε σε σχέση με το μεταναστευτικό ζήτημα, πέραν των σχετικών θεωρητικών προσεγγίσεων εντός της Αριστεράς, είναι και όλα αυτά.

Όπως βλέπεις, τουλάχιστον εμείς, (και δεν είμαστε καθόλου οι μόνοι!), αν και «είμαστε ανακατεμένοι» όπως λέγεται στην καθομιλουμένη η πολιτική δραστηριοποίηση, δεν ζούμε καθόλου μέσα στη γυάλα!

Ζούμε εκεί που ζει όλος ο κόσμος γιατί κόσμος είμαστε κι εμείς! :-)


Τα λέμε


[1] Τι το ’θελες κι εσύ αυτό το ‘απολύτως’; ;-)

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ακριβώς επειδή ζείτε στον πραγματικό κόσμο, γι' αυτό σας διαβάζω... και γι' αυτό και μερικές φορές συμφωνώ "απολύτως"!
(Άσε που έχετε και αίσθηση του χιούμορ - πολύτιμο αυτό και σπάνιο!)
;-)

Άλλες φορές, βέβαια, χάνομαι στην ορολογία ή στις αφηρημένες έννοιες και στις παραπομπές, αλλά και πάλι πιάνω συχνά το γενικό νόημα και πάλι συμφωνώ. Ανεξάρτητα από το αν είναι κάποιος Αριστερός με την βούλα ή όχι, αν διέπεται από ανθρωποκεντρικές αντιλήψεις δεν δυσκολεύεται να συναντηθεί με απόψεις, που εκφράζουν τις ίδιες αυτές αντιλήψεις και που στο κάτω-κάτω υπήρξαν πάντα στο κέντρο του προβληματισμού μιας Αριστεράς, την οποία - αντί των όρων Αναθεωρητική ή Εναλλακτική κ.λπ. - προτιμώ προσωπικά να αποκαλώ απλώς Εξελισσόμενη Αριστερά, Αριστερά, που "επιμολύνεται" από πολλά σύγχρονα φιλοσοφικά και πολιτικά ρεύματα, αλλά κυρίως από τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες και την κοινωνική πραγματικότητα.
Η κοινωνική πραγματικότητα, ιδίως, που δεν είναι ποτέ στατική, πρέπει να αποτελεί το κύριο σημείο αναφοράς, γιατί κίνημα ή Κόμμα χωρίς αναφορές στον σύγχρονο κοινωνικό του περίγυρο δεν ξέρω τι εξυπηρετεί και πόσο μακριά μπορεί να πάει.
Το μεταναστευτικό είναι ένα ζήτημα, που αν δεν το προσέξουν έγκαιρα όλοι όσοι το ακουμπούν (Κυβέρνηση, Κόμματα, Φορείς), αν δεν το χειρισθούν με τρόπο πολιτικό, που να απαντά τόσο σε ανθρώπινες ευαισθησίες όσο και σε πρακτικές ανησυχίες και ανάγκες, είναι μια βόμβα, που μπορεί και θα σκάσει στα χέρια μας. Η απελπισία και η ανασφάλεια, που σωρεύεται πλέον και από τις δύο πλευρές - την μιά των μεταναστών και την άλλη των συμπολιτών μας - καλός σύμβουλος δεν είναι. Επομένως, δεν χρειάζονται κινήσεις, που οξύνουν το κλίμα και θολώνουν το βλέμμα και το πρόβλημα, αλλά κινήσεις κατευνασμού και εκτόνωσης.

LeftG700 είπε...

Φίλε Asteroid,


Ευχαριστούμε για τον εμπλουτισμό του ποστ με τα σχόλιά σου. Ευχαριστούμε και για τα καλά σου λόγια για μας.[1]


Τα λέμε


[1] Γι' αυτό το τελευταίο σε ευχαριστούμε ιδιαιτέρως θερμά! Είμαστε και λίγο ...νάρκισοι βλέπεις!... ;-)

not_me είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
not_me είπε...

καλησπερα,

δεν μας ειπαν τα "παιδια" της επιτροπης.... οι αλβανοι "χρυσαυγιτες" που ειναι μαζι τους δεν ειναι μεταναστες?
Ή μηπως μετα τα 20 χρονια "παραγραφεται" το "αδικημα" και γινονται αυτοματα "δικοι μας" και εθνικιστες?
Υπανθρωποι...μονο για πλιατσικα και το "μπαχαλο" ειναι.Μεχρι εκει φτανει η νοημοσυνη τους.

Και ας τολμησουν να αρνηθουν οτι εχουν αλβανους μαζι τους...
Γελανε και τα τσιμεντα με τους βλακες που το παιζουν και εθνικιστες...
@@ εθνικιστες!
Και γιαυτους που δεν το ξερουν το συμβολο : ΠΑΠΑΡΙΑ εθνικιστες! Μπαχαλακιδες και κλεφτες ειναι !

χαιρετω

Ανώνυμος είπε...

browser cookies disabled βγαίνει στα σχόλια του α' μέρους. προς ενημέρωση.
δεν πιστεύω να το χαλάσαμε :-)
λ.κ

LeftG700 είπε...

Φίλη λ.κ.,


Εμείς απαντήσαμε πριν απο λίγο σε σένα και τον Παρατηρητή χωρίς πρόβλημα. Θα είναι στιγμιαίο και τυχαίο. Δοκίμασε αργότερα.


Τα λέμε :-)

LeftG700 είπε...

Φίλε george,


Χρήσιμη η πληροφορία σου και αποκαλυπτική. Πάντως, για ενημέρωσή σου, το μήνυμα από "τα παιδιά" είναι δική μας εφεύρεση! Καταλαβαίνεις... Για να "δραματοποιήσουμε" λίγο το τι θέλαμε να πούμε! Σόρυ! :-)


Τα λέμε

not_me είπε...

καλημερα,

ρε τι απατεωνες ειστε εσεις ρε !!!
:)
παντως και αληθινο να ηταν δεν θα μας εκανε εντυπωση.

Και για του λογου το αληθες...
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4594565

χαιρετω

LeftG700 είπε...

Φίλε george,


Αν και μας λες κατάμουτρα απατεώνες[1], εμείς δεν αμφιβάλλουμε για την αξιοπιστία σου! ;-)


Τα λέμε


[1] Εντάξει, "απατεώνες" (συμβιβάζεσαι με τα εισαγωγικά, να το κόψουμε ισοπαλία;). Αλλά "απατεώνες" με αιτία! ;-)

Β.Δ.Καργούδης είπε...

Να με συμπαθάτε φίλοι μου @L700, αλλά
αποφεύγοντας με προσοχή να μπω στην ουσία της κουβέντας
(Μόνο εκ λόγων αυτογνωσίας, σας βεβαιώνω, και της ταπεινής παραδοχής, ότι "..εδώ είναι Βαλκάνια..",
-πολιτικά, εννοώ πάντα-,
και η αρματωσιά, θεωρητική & άλλη που απαιτείται για να μπαίνει κανείς σε τέτοιες κουβέντες "...δεν είναι παίξε-γέλασε.."),

θέλω μόνο -φίλοι μου @L700-, να σημειώσω το απρόσφορο της προσπάθειάς σας, "..έτσι βέβαια που εγώ το βλέπω..."
Αναλώνετε φιλότιμα εαυτούς, δηλαδή, σε μια προσπάθεια να πείσετε για τις απόψεις σας συντρόφους σας (ή μη, μεθοδολογικά κάνει το ίδιο).
Και το κάνετε αυτό
(φιλότιμα επαναλαμβάνω και με τρόπο πολιτικά δόκιμο, μην πω εύλογο & αυταπόδειχτο, "...έτσι βέβαια που εγώ το βλέπω..")
απευθυνόμενοι κάθε φορά στον καθένα εξ αυτών, κατ΄ιδίαν, και με χρήση ενός λόγου αποδεικτικού, μακροπερίοδου και εκτεταμένου.
Θα ήθελα λοιπόν

(επειδή προφανώς δεν θα είχε το παραμικρό νόημα να αναμένετε ότι, πείθοντας κάθε φορά και από έναν αγωνιστή, θα καταφέρετε στο τέλος να αθροίσετε έναν αριθμό αγωνιστών-συντρόφων αξιομνημόνευτο, ή τέτοιον που να έχει τέλος πάντων κάποια σημασία, αγωνιστική ή άλλη),

να μου αποκαλύπτατε, μήπως πίσω από τα νικς & τις περσόνες, δεν υπάρχουν αγωνιστές απλοί, της (αγωνιστικής) καθημερινότητας, αλλά παράγοντες κινηματικοί , που ο καθένας, σέρνει πίσω του μια ουρά επιρροής τόοση -με το συμπάθειο-...

Περιττό να πώ, ότι στην περίπτωση αυτή, η μικρή φιλική μεθοδολογική μου ένσταση, πρέπει να θεωρείτε ως "μηδέποτε υπάρξασα".
Και τη θέση της, παίρνει η θερμή παράκλησή μου, να μεταφέρετε και τους δικούς μου θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς, στους αγωνιστές-παράγοντες με τους οποίους έχετε την τύχη και την τιμή (να σας επιτρέπουν μεγαλόψυχα) να διασταυρώνετε τα ξίφη σας, θεωρητικά ή άλλα.
Πάντα επ αγαθώ του κινήματος και των (μελλοντικών) αγώνων..
Νάστε καλά ρε...

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Δ.Καργούδη,


Θα απαντήσουμε στο σχόλιό σου, έτσι κι αλλιώς. Όμως πρέπει πρώτα να μας διευκρινίσεις κάτι:

Σε χθεσινομεσημεριανό σου σχόλιο (12:01 μμ ακριβώς), κι όχι εδώ, αλλά αλλού, μάς δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι φωτογράφιζες εμάς στο παρακάτω σημείο:

«*ούτε καί τινες άλλοι, “μικροί το δέμας πλην μαχηταί”, θα περιήρχοντο ανελλιπώς άπαξ ημερησίως κατ ελάχιστον ανά την μπλογκοσφαίρα, υποδυόμενοι τα “ορθοφρονούντα φρικιά” υπό τον γενικό γέλωτα και την αποδοκιμασία…». (Το σημείο της «φωτογράφισης», βέβαια, είναι το «[…] υποδυόμενοι τα “ορθοφρονούντα φρικιά” […]»).

Οι εντυπώσεις βέβαια είναι εντυπώσεις και τίποτε περισσότερο. Για εμάς όμως είναι ανάγκη να βεβαιωθούμε αν είναι ορθές ή λανθασμένες. Στην περίπτωση που είναι ορθές, θα σου ήμασταν υποχρεωμένοι να μας εξηγήσεις πού ακριβώς θεμελιώνεται αυτή σου η άποψη για μας, ώστε να δώσουμε τις αναγκαίες εξηγήσεις και να αρθούν οι όποιες παρεξηγήσεις (βέβαιες κατά τη δική μας άποψη).

Αν και αυτονόητο, να το δηλώσουμε ρητά, γιατί κάθε μέρα που περνάει τόσο και μας πέφτουν τα μαλλιά με αυτά που βλέπουμε στο διαδίκτυο:

Δικαιούσαι να έχεις οποιαδήποτε άποψη για εμάς, δεν πρόκειται περί αυτού. Όμως κι εμείς δεν πρέπει να ξέρουμε το σκεπτικό της «απόφασης»; ;-)


Τα λέμε (ειλικρινώς —είμαστε σίγουροι)

Β.Δ. Καργούδης είπε...

Αν και θα έπρεπε καλοί μου @L700,
εκεί που δημιουργήθηκε το οτιδήποτε,
εκεί και να το λύσουμε
(αν βέβαια υποτεθεί πως κάτι έγινε κόμπος & χρειάζεται λύσιμο)
σπεύδω να πω ότι σας "συγχωρώ" την παρανάγνωση, μόνο και μόνο γιατί φαίνεται πρώτος να την έκανε ο σεβαστός μου @προπαπούς.
Αλλοιώτικα, θα είχα από σας την απαίτηση
(σύμφωνα και με την εκτίμησή μου για τις δυνατότητές σας για σύνθεση & ανάλυση κειμένων -και όχι μόνο-)
να καταλάβετε "στο φτερό" ότι η έκφραση
"ορθοφρονούντα φρικιά"
μόνο την αφεντο-μουσσουνάρα μου θα μπορούσε να περιγράφει περιφραστικά.
Λέω δλδ στον @Π ότι
"αν γινότανε το Α, τότε,
*ούτε εσύ θα χρειαζόταν να κλπ κλπ,
*ούτε εγώ θα χρειαζόταν να το παίζω "ορθοφρονούν φρικιό" και να περιέρχομαι κλπ κλπ.
Αν προσπαθείσετε να βγάλετε νόημα αντικαθιστώντας στη συγκεκριμένη περίφραση το "ορθ. φρ." με οποιοδήποτε άλλο όνομα εκτός απ το δικό μου, θα δείτε, ότι όπως και να το κλωθογυρίσεις το πράμα σα φούρνο του Χότζα, νόημα...γιοκ!
Όθεν...

Νάστε καλά ρε...
Και μη δίνετε ΤΟΣΗ σημασία
(πάει να πει χρόνο & κόπο)
σε "έργα"
("απαντητικά" τυπικά, αλλά στην ουσία απολογητικά) που δε χρειάζεται δα και PhD για να καταλάβετε ότι είναι απλά.. πάρεργα
("...έτσι τουλάχιστο που το βλέπω εγώ...")

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Δ.Καργούδη,


Ok, διευκρινίστηκε. Και δεν ξαναγυρνάμε στο κείμενο και δεν κάνουμε καμία αντικατάσταση. Παίρνουμε τα λόγια σου τοις μετρητοίς.

Εκτός από τον προπάππου, ο οποίος ασφαλώς και συνετέλεσε στην παρανάγνωση και χαιρόμαστε που το αναγνωρίζεις πρώτος, λάβε υπ' όψη σου ότι μας φάνηκε πολύ άδικο, επειδή το διατύπωνες εσύ. Και στο ενδεχόμενο (ποτέ δεν έγινε βεβαιότητα, αν ήταν θα στο λέγαμε έτσι) να είναι έτσι, όσο να 'ναι στενοχωρηθήκαμε.

Θελήσαμε να το διευκρινίσουμε γιατί δεν θέλουμε "σκιές" ανάμεσά μας, όπως και με κανέναν άλλον σχολιαστή ή σχολιάστρια.

Επί της ουσίας του πρώτου σχολίου, αργότερα.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Β.Δ.Καργούδη,


Αν καταλάβαμε καλά, η ουσία του σχολίου σου αφορά σε μια παιδική αρρώστια της Αριστεράς, η οποία, αν και παιδική, δεν έχει γίνει κατορθωτό να ξεπεραστεί ακόμα: την αλαζονεία. Η οποία, βέβαια, συνδέεται με αρκετές παράπλευρες αμαρτίες: την εξουσιαστική διάθεση, τη δυσανεξία στην κριτική, τη δαιμονοποίηση του διαφωνούντος.

Δεν θα διαφωνήσουμε. Και έχουμε τσιρίξει[1] γι’ αυτή την αρρώστια, που, ως υποκείμενο νόσημα, βρίσκεται κ α ι αυτή πίσω από το φαινόμενο της πολυδιάσπασης και της ανθρωποφαγίας που εμφανίζεται σταθερά εντός της Αριστεράς.

Από την άλλη, θα συμφωνήσεις φανταζόμαστε, η αλαζονεία δεν είναι «προνόμιο» μόνο των αριστερών. Οπότε, πού καταλήγουμε φίλε Καργούδη;

Μπορούμε να απορρίψουμε τις ιδέες της Αριστεράς για μια α ν θ ρ ώ π ι ν η αρρώστια;


Τα λέμε


[1] Έχουμε τσιρίξει π.χ. εδώ, έχουμε τσιρίξει εδώ, έχουμε, ακόμα, μιλήσει αυτοαναφορικά και αυτοκριτικά εδώ. Πέρα βέβαια από άλλες αναφορές σε αναρτήσεις και συζητήσεις.