Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Ο μάγος EisenheiMηλιός, ο Λένιν και η μέθοδος εκμάθησης —μετά διδασκάλου— των αρχών του ανώδυνου τοκετού (Α´ μέρος)


Ε ι σ α γ ω γ ι κ ά

Έχουμε μπει σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη φάση του ελληνικού —αλλά και ευρωπαϊκού πλέον— αδιεξόδου. Δηλαδή, σε μια φάση, κατά την οποία καθίσταται πια ολοφάνερο πως το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν «βγαίνει», πως η όποια «διευκόλυνση» θα περάσει μέσα από το νέο ευρωπαϊκό σχέδιο αντιμετώπισης των προβλημάτων χρέους, κυρίως των χωρών του Νότου, και πως αυτό το νέο σχέδιο που τώρα παζαρεύεται θα «συνταγματοποιήσει» τη μόνιμη λιτότητα, φορώντας στους εργαζόμενους της Ελλάδας αλλά και όλης της Ευρώπης το «σιδηρούν προσωπείο» των ακόμα πιο ασφυκτικών δημοσιονομικών περιορισμών. Επιπλέον, τα σενάρια της εκδίωξης της Ελλάδας από την «αγία ευρωπαϊκή οικογένεια» της Ευρωζώνης ποτέ δεν σταμάτησαν να ακούγονται και να ξανακούγονται από διάφορα χείλη.

Πώς σκέφτεται και ποια είναι η στάση της ελληνικής Αριστεράς έναντι της περιδίνησης στην οποία έχουμε περιπέσει; Κατά παράβαση κάθε στοιχειώδους κανόνα πλεύσης, διατηρώντας τον αυτόματο πιλότο που κάθε μερίδα της είχε ενεργοποιήσει πριν την κρίση (και επί σειρά ετών) σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε! Το ΚΚΕ προσκαλεί τον λαό να ακολουθήσει το όραμα της Λαϊκής Εξουσίας (το οποίο, ενδεχομένως, αυτός θα ακολουθούσε με πολύ μεγαλύτερη προθυμία, αν δεν είχε κάποιες βάσιμες υπόνοιες ότι το ‘Λαϊκή’ είναι μια μετωνυμία του ‘κομματική’[1]). Ο ΣΥΝ —και οι περί αυτόν εκ του ΣΥΡΙΖΑ— ομνύει στο όνομα του «αριστερού ευρωπαϊσμού» και μάλιστα, από το καλοκαίρι και μετά, σε αντιπαράθεση με τον «δεξιό ευρωπαϊσμό» της ΔΗΜΑΡ (το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο, και τα δυό το πρόσωπο…). Ίσως γιατί σέβεται τόσο πολύ την αρχή της ομοφωνίας της ΕΕ, που δεν λέει να το κουνήσει ρούπι αν αυτή δεν επιτευχθεί υπέρ της σοσιαλιστικής ευρωπαϊκής αλλαγής! Οι υπόλοιποι του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάνουν ό,τι μπορούν για να γελοιοποιήσουν την ιδέα που αρχίζει να φαντάζει όλο και περισσότερο αυτονόητη. Ότι δηλαδή, κάτι πρέπει να κάνουμε, κάπως πρέπει να αντιδράσουμε ως χώρα (άντε, να το διορθώσουμε: ως κοινωνικός σχηματισμός), δεν γίνεται να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια την ώρα που μας σταυρώνουν. Οι αναρχοαυτόνομοι και οι αντιεξουσιαστές (μαζί με τους ασφαλίτες που έχουν προσχωρήσει στο αναρχικό κίνημα, αν μας εννοείτε... ) συνεχίζουν το χαβά τους —και το χαβαλέ τους. Και όλοι μαζί, με τις ιδιομορφίες τους βέβαια ο καθένας, συνεχίζουν να φωνάζουν «όχι άλλο κάρβουνο!» σε κάθε νέα φτυαριά από κάρβουνο που μας θάβει όλους σιγά-σιγά (και ορισμένους πιο γρήγορα). Η όλη κατάσταση θα μπορούσε να περιγραφεί θαυμάσια με τον γνωστό ευρηματικό συνδυασμό της γενετήσιας πράξης και κεφαλαίων γραμμάτων. Αποφεύγουμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι για να μη θεωρηθούμε ασόβαροι… ;-)

Παράλληλα με όλα τα παραπάνω, η ελληνική Αριστερά συνεχίζει να ανταλλάσσει μονόλογους περί του πρακτέου, όπου, σ’ αυτή την ανταλλαγή, το κάθε κομμάτι της προσπαθεί όχι τόσο να πείσει, όσο να περιχαρακώσει το «έχει» του σε υποστηρικτές και επιρροή, αλλά και, ταυτόχρονα, να διατηρήσει το αριστερό του προφίλ και αξιοπιστία. Εκεί, ακούγονται κατά καιρούς διάφορα ορέα. Σε δυο από αυτά θα εστιάσουμε στο παρόν και στο επόμενο post. Πιθανόν να σας φανούν «θεωρητικά» και να σας έρθει στο νου η φράση «εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτοί χτενίζονται». Λάθος. Όχι μόνο γιατί τρένο χωρίς ράγιες (πράξη χωρίς θεωρία) δεν πάει πουθενά, αλλά και γιατί πολλές φορές —και στην περίπτωσή μας είναι σαφές αυτό, όπως θα δείξουμε— η θεωρία επιστρατεύεται για να θεμελιωθούν στρατηγικές που αφορούν σ’ αυτό που λέγαμε παραπάνω, δηλαδή στο πρακτέο σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή.

Τέλος, και για να μην υπάρχουν ανώφελες και αποπροσανατολιστικές παρεξηγήσεις, το γεγονός πως η κριτική μας εστιάζεται στις απόψεις ενός συγκεκριμένου παράγοντα της Αριστεράς (Γιάννης Μηλιός), ο οποίος εδώ και δυο-τρία χρόνια δραστηριοποιείται από τη θέση στελέχους —και εσχάτως με την ιδιότητα του σκιώδους υπουργού οικονομικών— ενός συγκεκριμένου κόμματος (ΣΥΝ), διόλου δεν σημαίνει ότι στοχοποιούμε το συγκεκριμένο πρόσωπο ή το συγκεκριμένο κόμμα της Αριστεράς, αφήνοντας στο απυρόβλητο άλλα. Κρίνουμε τις συγκεκριμένες απόψεις και μόνο αυτές και πέραν τούτου …ουδέν!

Το θέμα

Στο τεύχος 110 (Ιανουάριος – Μάρτιος 2010) του γνωστού και καλού περιοδικού «Θέσεις», το οποίο εκδίδεται υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Μηλιού (εφεξής ΓΜ) εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια, περιλαμβάνεται και ένα άρθρο γραμμένο από τον ίδιο και τον Δημήτρη Π. Σωτηρόπουλο με τον τίτλο «Η έννοια του ιμπεριαλισμού και η μαρξική θεωρία του συνολικού-κοινωνικού κεφαλαίου». Στο άρθρο αυτό, που είναι βασισμένο στο βιβλίο των ίδιων οι οποίοι το υπογράφουν «Rethinking Imperialism: A Study of Capitalist Rule», αναπτύσσονται κάποιες απόψεις, τουλάχιστον «περίεργες». Στο παρόν post λοιπόν θα ασχοληθούμε κριτικά με αυτές.

Στο επόμενο, το δεύτερο δηλαδή μέρος αυτού του ενιαίου άρθρου, θα ασχοληθούμε με μια ιδιαίτερη πλευρά της επιχειρηματολογίας που έχει αναπτύξει ο ΓΜ προκειμένου να στηρίξει την άποψή του —και άποψη της πλειοψηφίας του ΣΥΝ αυτή τη «μνημονιακή» περίοδο— ότι ο δρόμος για την απαλλαγή από την εν εξελίξει εκπτώχευση των εργαζομένων της χώρας μας επ’ ουδενί περνάει έξω από το ευρώ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Να σημειωθεί από όσους τυχαίνει να διαβάζουν αυτές τις γραμμές πως η όποια κριτική μας, κριτική που θα γίνεται περιστασιακά και πολεμική, εστιάζεται σε συγκεκριμένα σημεία των απόψεων του Μηλιού και δεν έχει ως στόχο την εφ’ όλης της ύλης κριτική τοποθέτησή μας στο ακανθώδες ζήτημα που δίχαζε και διχάζει την Αριστερά («μέσα ή έξω από το ευρώ ή την ΕΕ;»).

Ζήτημα 1ον: Υποθέστε ότι ο Λένιν, ως άλλος Νεύτων, καθώς κάθεται κάτω από έναν Μηλιό,…

Στο άρθρο που προαναφέραμε, ο ΓΜ επιχειρεί να επανατοποθετήσει την έννοια του ιμπεριαλισμού εντός της αντίληψης του Μαρξ, σύμφωνα με την οποία το σύνολο των ατομικών κεφαλαίων ενός εθνικού αστικού κράτους, που συναποτελούν μια ενιαία κοινωνικοπολιτική δύναμη (αυτό που ο ίδιος ο Μαρξ αποκαλεί ‘συνολικό κεφάλαιο’), διαπλέκεται «εσωτερικά» με το εκάστοτε εθνικό κράτος και όχι ως να ήταν κάτι ξεχωριστό από αυτό, καθώς το κράτος «με το σύνολο των θεσμών του, με τις λειτουργίες διαμεσολάβησης και διαχείρισης, είναι εσαεί παρόν στη συγκρότηση των κοινωνικών τάξεων και στην κίνηση του κεφαλαίου». Κατά τον ΓΜ, το σπέρμα της παρέκκλισης από αυτή τη μαρξική αντίληψη ενυπάρχει στην πλειοψηφία των θεωρητικών περί ιμπεριαλισμού αναλύσεων, τόσο στις κλασικές, όσο και στις νεότερες. Από αυτή δε την πλειοψηφία των «αιρετικών», προσπαθεί να (μισο)αποσπάσει τον Λένιν καθώς, μέσα από κάποιες παράπλευρες αλλά άσχετες με το ζήτημα που εξετάζει διαδρομές στη λενινιστική θεωρία της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και του αδύνατου κρίκου, τον εμφανίζει ως «ορθόδοξο» ως προς το σημείο αυτό.

Θεμελίωση

Πού θεμελιώνει την εγκατάλειψη της Μαρξικής θέσης περί συνολικού κεφαλαίου από τους θεωρητικούς του ιμπεριαλισμού ο ΓΜ;

Τη θεμελιώνει κυρίως σε ένα σημείο από τα τέσσερα με τα οποία περιγράφει συνοπτικά (και ορθά) τις αντιλήψεις των κλασικών θεωρητικών του ιμπεριαλισμού (Χίλφερντιγκ, Λούξεμπουργκ, Μπουχάριν και Λένιν) για τις δομικές αλλαγές του καπιταλισμού των αρχών του 20ου αιώνα σε σχέση με τον καπιταλισμό της εποχής του Μαρξ. Πρώτα, τα τέσσερα σημεία:

«1. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων οδηγεί σε μονοπωλιακές δομές οργάνωσης της παραγωγής (συγκέντρωση και συγκεντροποίηση). Η διαδικασία αυτή δημιουργεί πλεονάζον κεφάλαιο.
»2. Η παραγωγή διεθνοποιείται. Τα ‘‘εθνικά’’ ατομικά κεφάλαια αναπτύσσονται σε γεωγραφικό πεδίο που υπερβαίνει κατά πολύ τα εθνικά σύνορα.
»3. Ο καπιταλισμός γίνεται παγκόσμιο σύστημα, δηλαδή οι ‘‘νόμοι’’ του συστήματος αφορούν πλέον το παγκόσμιο επίπεδο.
»4. Το κράτος των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών ‘‘υποστηρίζει’’ γεωπολιτικά μέσω του (αποικιακού) ιμπεριαλισμού την κίνηση των κεφαλαίων ‘‘του’’. Στην πραγματικότητα συγχωνεύεται με τα μονοπώλια. Ο κόσμος μοιράζεται σε σφαίρες επιρροής. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα ‘‘εθνικά’’ ατομικά κεφάλαια λαμβάνει τη μορφή των γεωπολιτικών ανταγωνισμών μεταξύ των ισχυρών κρατών».

Το σημείο που κατά τον ΓΜ αποτελεί το σώμα της «αίρεσης» είναι το σημείο 2. Με τα δικά του λόγια:

«Η αποδοχή του σημείου (2) των κλασικών αντιλήψεων του ιμπεριαλισμού σημαίνει ότι η διεθνής κίνηση των ατομικών κεφαλαίων διαμορφώνει έναν οικονομικό χώρο, η γεωγραφία του οποίου δεν συμπίπτει με την κατακερματισμένη γεωγραφία των εθνικών κρατών. Με άλλα λόγια, εκείνο που υπονοείται εδώ είναι μία διαρκής συνθήκη μη-αντιστοιχίας ανάμεσα στο κράτος (πολιτικό επίπεδο) και το κεφάλαιο (οικονομικό επίπεδο)».

Εδώ έχουμε την πρώτη και βασική «ταχυδακτυλουργία», το colpo grosso του «μάγου» ΓΜ, πάνω στo οποίo στηρίζεται όλη του η επιχειρηματολογία. Με αυτό, τεχνηέντως (ή εν αγνοία του· θα το δούμε αυτό το ζήτημα αργότερα και συνολικά), αποδίδει στους δεχόμενους το σημείο 2 την άποψη της μη αντιστοιχίας πολιτικού και οικονομικού πεδίου, μόνο και μόνο επειδή δέχονται το αναμφισβήτητο γεγονός της γεωγραφικής μη σύμπτωσης μεταξύ π.χ. εξαχθέντων γερμανικών κεφαλαίων και γερμανικής επικράτειας![2]

Πρόκειται φυσικά περί τεράστιας ανοησίας(;). Την οποία, εννοείται, δεν τη θεμελιώνει κατά κανένα[3] τρόπο πλην αυτού της αυθαίρετης ταύτισης διαφορετικών πεδίων. Όπως ακριβώς κάνει παραπάνω, με την ταύτιση(σύγχυση) του γεωγραφικού/τοπικού πεδίου και του πεδίου των σχέσεων που αναπτύσσονται εντός ενός δεδομένου εθνικού κράτους με το συνολικό κεφάλαιο του κράτους αυτού! Δηλαδή, όπως περίπου κάνουν όλοι όσοι ταυτίζουν τον φάντη με το ρετσινόλαδο!

Το αγκάθι

Τι είναι αυτό όμως που ενοχλεί τόσο πολύ τον ΓΜ στο σημείο 2 ώστε να επιστρατεύει ταχυδακτυλουργικές μαγείες και τρικς για να το καταρρίψει; Για όσους διαβάζουν τις «Θέσεις» και ξέρουν τις απόψεις του, το ερώτημα είναι πανεύκολο και η απάντηση έρχεται ακαριαία: Είναι η έννοια του εθνικού. Αυτό είναι το μεγάλο αγκάθι που κατά την άποψή του πληγώνει το «σώμα» της Αριστεράς και προσπαθεί να το βγάλει (αυτή είναι και η σημειολογική ερμηνεία των εισαγωγικών που βάζει στη λέξη).

Για τον ΓΜ η έννοια αυτή δεν υπάρχει. Όπως ακριβώς θεωρεί το έθνος-κράτος κατασκευασμένο εκ του μηδενός, έτσι ακριβώς θεωρεί και τις παράγωγες εξ αυτού έννοιες. Και ακριβώς επειδή η εθνική διάσταση είναι πάντα παρούσα στον αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό της Αριστεράς, γι’ αυτό και ο ΓΜ έχει αναδειχθεί στον συνεπέστερο αντι-αντιιμπεριαλιστή των πρόσφατων δεκαετιών! Ακριβώς όπως το διαβάσατε[4]!

Για τον ΓΜ, επειδή τα έθνη-κράτη είναι κατά βάση ταξικά, δεν υπάρχει εθνική διάσταση, παρά μόνο ταξική. (Είναι σαν να λέμε ότι, επειδή το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 70% από νερό, εμείς, ας πούμε, είμαστε οι …WaterG700 και κοιμόμαστε κάθε βράδυ στη …μπανιέρα!). Κάπως έτσι κατέληξε να καταγγέλλει το ΚΚΕ επί «εθνοκομμουνισμώ». Κάπως έτσι κατέληξε να κατακεραυνώνει τους μικρομεσαίους ως πρωταθλητές της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. Και κάπως έτσι κατέληξε να εγκαταλείψει το έθνος-κράτος που ονομάζεται Ελλάδα —ως «δευτερεύον» πεδίο, το οποίο, να σημειωθεί, τελεί μάλιστα υπό την επιρροή του «εθνολαϊκισμού»— και να δείξει το δρόμο για το «προνομιακό» τοιούτο που ονομάζεται Ευρώπη (και η οποία, ως γνωστόν, αποτελείται μόνο από «κοινωνικούς σχηματισμούς»…).

Τα ευτράπελα

Δεν θα μπορούσε να τα αποφύγει βέβαια ο ΓΜ, έτσι όπως έχει απλοποιήσει τα πράγματα (στο μυαλό του). Δεν είναι εφικτό να τα αναφέρουμε όλα, καταλαβαίνετε. Θα περιοριστούμε στα δυο πιο χτυπητά.

Ένα πρώτο ευτράπελο είναι όταν ασκεί κριτική στον Πουλαντζά υποστηρίζοντας πως αν και «πολύ σωστά υποστήριξε» ότι «το κεφάλαιο δεν είναι ‘‘πράγμα’’ προς εξαγωγή, αναδεικνύοντας έτσι το πρόβλημα που προκύπτει από την εμμονή στην ‘‘εθνική προέλευση’’ των ατομικών κεφαλαίων», εντούτοις, η ανάλυσή του «παρότι επιχειρεί να δώσει έμφαση στο χαρακτήρα του κεφαλαίου ως κοινωνικής σχέσης, δεν είναι τελικά απαλλαγμένη από την προβληματική των κλασικών θεωριών του ιμπεριαλισμού. Σαν αποτέλεσμα, ο ίδιος επανέρχεται διαρκώς στη λογική της εθνικής προέλευσης των κεφαλαίων θεωρώντας πολλές φορές ότι τα ατομικά κεφάλαια τείνουν να ‘‘συμπαρασύρουν’’ μαζί τους τις ‘‘εθνικές’’ σχέσεις παραγωγής που αντιστοιχούν στη χώρα προέλευσης. Στο συλλογισμό του, το ‘‘αμερικάνικο’’ κεφάλαιο διεισδύοντας στον ευρωπαϊκό χώρο αρχίζει να καταλαμβάνει εξουσίες πραγματικής κυριότητας, διαδικασία που εγγράφεται μέσω μιας ‘‘εξ επαγωγής’’ αναπαραγωγής και στους κρατικούς θεσμούς της χώρας υποδοχής».

Τι να πει κανείς εδώ; Να περιοριστούμε μόνο να υποβάλλουμε στον ΓΜ το εξής ερώτημα:

Αν τα ατομικά κεφάλαια δεν τείνουν να συμπαρασύρουν μαζί τους τις εθνικές σχέσεις παραγωγής, γιατί τότε «λύσσαξε» αυτός και το κόμμα του και όλη η ελληνική Αριστερά για το πόδι που έβαλε η κινεζική COSCO στο λιμάνι του Πειραιά; Γιατί μίλαγε για «κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων»; Τότε ή τώρα πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες;

Το δεύτερο ευτράπελο είναι όταν γράφει (τα bold δικά μας):

«Η ‘‘εσωτερική’’ σχέση κράτους και κεφαλαίου αποτελεί μία διπλή συνθήκη. Από τη μία, δεν επιτρέπει την αυτο-διάχυση των κρατικών κρίκων σε μία παγκόσμια αυτοκρατορία που δήθεν εποπτεύει-οργανώνει μία ομοιογενή παγκόσμια οικονομική δομή. Από την άλλη, δεν επιτρέπει στο κεφάλαιο που απομακρύνεται από τα εθνικά σύνορα να συνεχίζει να διατηρεί ‘‘σφραγίδα προέλευσης’’.

Καταλάβατε τι μας λέει εδώ ο μάγος EisenheiMηλιός; Εδώ μας λέει ότι το κράτος δεν επιτρέπει(!) στο κεφάλαιο που εξάγεται να διατηρεί τη σφραγίδα προέλευσης! Τόσο «διεθνιστικό» το κεφάλαιο (στο μυαλό πάντα του ΓΜ)!

Φυσικά, άλλο το τι έχει στο μυαλό του ο ΓΜ, κι άλλο το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Την οποία πραγματικότητα την έχει περιγράψει με ακρίβεια ο ίδιος ο «μάγος» μας! Πότε; Μα όταν έλεγε (και ορθώς, ορθότατα) παραπάνω ότι το εθνικό κράτος «με το σύνολο των θεσμών του, με τις λειτουργίες διαμεσολάβησης και διαχείρισης, είναι εσαεί παρόν στη συγκρότηση των κοινωνικών τάξεων και στην κίνηση του κεφαλαίου.»! Πώς γίνεται από τη μια να είναι εσαεί παρόν και από την άλλη «να μην επιτρέπει στο κεφάλαιο που απομακρύνεται από τα εθνικά σύνορα να συνεχίζει να διατηρεί ‘‘σφραγίδα προέλευσης’’», όταν αυτή η «σφραγίδα προέλευσης» εξυπηρετεί το κεφάλαιο που έχει εξαχθεί; Και πάλι θα ρωτήσουμε τον ΓΜ και τους «συνεπείς ‘‘παλαιστές’’ της πάλης των τάξεων»: Αν ήταν έτσι, πώς διάολο προέκυψε η Οδηγία Μπολκενστάιν; Και γιατί γκάριζε όλη η ευρωπαϊκή Αριστερά, πασών των τάσεων και ρευμάτων, εναντίον της; Αφού τα ενδιαφερόμενα για την εφαρμογή της κράτη «δεν θα επέτρεπαν» να διατηρηθούν οι «σφραγίδες προέλευσης» τών κεφαλαίων που θα εξάγονταν από αυτά και, κατά συνέπεια, οι μισθοί Σλοβενίας δεν θα ίσχυαν ποτέ στην Ελλάδα!

Να γελάει κανείς ή να κλαίει; Ιδού η απορία!

Ο Λένιν ως κερασάκι στην Μηλ(ι)όπιττα!

Το κλου της υπόθεσης: Ο ΓΜ, ξεπερνώντας κάθε όριο θράσους, επιστρατεύει την προσέγγιση του Λένιν στο ζήτημα του ιμπεριαλισμού για να επιβεβαιώσει εκ πλαγίας οδού και από αδιαμφισβήτητο «μάρτυρα» τις «ταχυδακτυλουργίες» του!

Εκ πλαγίας οδού, γιατί, βέβαια, δεν μπορεί να βάλει τον Λένιν να αμφισβητεί αυτό που ο ίδιος δεν δέχεται (το περίφημο σημείο 2 της μετάλλαξης του καπιταλισμού στην ιμπεριαλιστική εκδοχή του). Έτσι, χαλάει κάμποσο μελάνι για να μας εξηγήσει ότι ο Λένιν δεχόταν τη διαπλοκή του κράτους και συνολικού κεφαλαίου σε ένα δεδομένο αστικό εθνικό κράτος! Τέτοια …αποκάλυψη! Και ανάμεσα στις εξηγήσεις του, κατορθώνει (διότι περί κατορθώματος πρόκειται!) να ισχυριστεί τη απίστευτη ανοησία:

«Στην αντίληψη του Λένιν η έννοια της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας παύει να εμφανίζει τον ιμπεριαλισμό ως λύση στην απειλούμενη συνοχή του παγκόσμιου καπιταλισμού.»!!!

Αναπόφευκτα, —δεν γινόταν να σταματήσει εκεί τη λενινολογία, όσο κι αν θα το ήθελε—, μας ενημερώνει και για τη συνολικότερη λενινιστική προσέγγιση του ιμπεριαλισμού. Το κάνει όμως μέσα από μια «ουδέτερη», συνοπτική αφήγηση, που θα μπορούσε να αποτελέσει υπόδειγμα για φοιτητές δημοσιογραφίας, ώστε να καταλάβουν τι σημαίνει «αντικειμενική» ενημέρωση. Με αυτό τον τρόπο «ξεπετάει» (φεύγα κακό απ’ τα μάτια μου!) και τη λενινιστική σύλληψη του αδύναμου κρίκου. Έχει λόγο να κάνει τέτοια «ξεπέτα»; Αν έχει λέει! Για έναν συνεπή αντι-αντιιμπεριαλιστή όπως ο ΓΜ, είναι επικίνδυνη κάθε στάση πέραν των τριών λεπτών σε τέτοια επικίνδυνα χωράφια. Γιατί μεγαλώνει ο κίνδυνος να σκεφτεί κανείς πως, σύμφωνα με τα μυαλά που κουβαλάει ο «μάγος» μας, η θεωρία του αδύναμου κρίκου δεν είναι παρά η μεταμφίεση του αριστερού εθνικισμού[5] σε επαναστατική θεωρία! Κι αν το σκεφτεί, μπορεί να τον ρωτήσει. Και τότε τι λένε;

Είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα και κάτι πολύ χειρότερο από λάθος. Είναι απάτη!

Αυτό ακριβώς ισχυριζόμαστε για το συζητούμενο άρθρο του ΓΜ. Κατά την εκτίμησή μας, πρόκειται περί μιας καραμπινάτης ιδεολογικοπολιτικής απάτης! Το ισχυριζόμαστε και θα επιχειρήσουμε να πείσουμε όσους αμφιβάλλουν.

Είναι ποτέ δυνατόν, ένας άνθρωπος που έχει φάει με το κουτάλι τον Μαρξ, τον Λένιν και όλη την κύρια μαρξιστική βιβλιογραφία, κλασική και σύγχρονη, να κάνει τέτοια λάθη; Είναι ποτέ δυνατόν να επιδεικνύει τόση σύγχυση ταυτίζοντας τη γεωγραφική διάσταση του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού με τις σχέσεις εθνικού κράτους και συνολικού κεφαλαίου αυτού του κράτους; Και είναι ποτέ δυνατόν να επιστρατεύει τον …Λένιν, για να υποστηρίξει, έστω και πλαγίως, τις πάγιες και διακηρυγμένες αντιλήψεις του για την κατ’ αυτόν σοβαρή επιμόλυνση της εν Ελλάδι Αριστεράς με εθνικιστικές αντιλήψεις; Σας παρακαλούμε τώρα!...

Μια στάση για μια άλλη στάση

Θα κάνουμε μια μικρή παρέκβαση για να φωτίσουμε ακόμα περισσότερο τα τερτίπια του ΓΜ. Προς τούτο, θα επικαλεστούμε μια συζήτηση που είχαμε πριν από 6-7 εβδομάδες σε κάποιο άλλο blog με τον Κώστα Καλλωνιάτη. Η διαμετρική διαφορά των δυο στάσεων κάνει τα λόγια σχεδόν περιττά.

Όπως είναι γνωστό, ο Κώστας Καλλωνιάτης, οικονομολόγος και ανέντακτος αριστερός, μέσα από την αρθρογραφία του των τελευταίων μηνών για το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης και της κρίσης του ελληνικού χρέους (με όλα τα συμπαρομαρτούντα: ΔΝΤ, Μνημόνιο, κ.λπ., κ.λπ.), έχει εκφράσει την άποψη πως ο στρατηγικός προσανατολισμός της Αριστεράς για την αντιμετώπιση όλων αυτών των κρισιμότατων ζητημάτων πρέπει να είναι σταθερά ευρωπαϊκός. Μ’ άλλα λόγια, η άποψή του συμπίπτει με αυτήν του ΓΜ (και της πλειοψηφίας του ΣΥΝ, καθώς και άλλων αριστερών δυνάμεων).

Στον διαδικτυακό διάλογο που προαναφέραμε, βρεθήκαμε σε διαφωνία με ορισμένα σημεία του σκεπτικού του σχετικά με τις σχέσεις εθνικού/διεθνικού. Και κάποια στιγμή, τον ρωτήσαμε ρητορικά με μια αποστροφή σκόπιμης υπερβολής: «Δηλαδή, η Ρόζα ήταν διεθνίστρια και ο Λένιν εθνικιστής;». Πήραμε την εξής απάντηση:

«[…] θα μπορούσα να σου πω πως και η Ρόζα και ο Λένιν ήταν διεθνιστές, ίσως όμως η πρώτη να ήταν περισσότερο διεθνίστρια από τον Λένιν, πράγμα που και αυτό μπορεί να εξηγείται μερικώς από το γεγονός ότι δεν είχε να αντιμετωπίσει την εξαιρετικά δύσκολη πραγματικότητα μιας επαναστατημένης Ρωσίας».

Τι μας είπε εδώ ο φίλος Κώστας Κ. (έτσι υπογράφει τα σχόλιά του); Κατά την άποψή μας, μάς είπε το αυτονόητο! Γιατί πραγματικά, είναι αστείο να λέει κάποιος ότι ο Λένιν ήταν εθνικιστής κι η Λούξεμπουργκ διεθνίστρια. Από την άλλη όμως, όποιος ξέρει (το ξέρουν και τα μικρά …κνιτάκια!) ότι ο Λένιν «επένδυε» στο εθνικό ζήτημα, ενώ η Λούξεμπουργκ το θεωρούσε εμπόδιο για τη σοσιαλιστική επανάσταση, δεν μπορεί παρά να δεχθεί, αν θέλει να είναι έντιμος και ειλικρινής, ότι από τους δυο τους, ναι, ο Λένιν ήταν ο πιο «εθνικιστής».

Ο Κώστας Καλλωνιάτης το ξέρει φυσικά και θέλει να είναι έντιμος και ειλικρινής. Όπως το ξέρει κι ο ΓΜ. Ο οποίος όμως, προτιμάει να επιδίδεται σε «ταχυδακτυλουργίες»…

Γιατί;

Ακόμα και για το μικρότερο πταίσμα υπάρχει πάντα ένα κίνητρο. Το ίδιο ισχύει και για τις πολιτικές απάτες. Ποιο είναι το κίνητρο του ΓΜ;

Μα τι άλλο από αυτό που χαρακτηρίζει πολλές πλευρές της πολιτικής (και όχι μόνο) ζωής! Η προσπάθεια να συμβιβάσει κανείς τα ασυμβίβαστα. Η επιθυμία να έχει και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Η επιδίωξη «και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι».

Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα ασυμβίβαστα είναι ο «αντιεθνικισμός» κι ο αντι-αντιιμπεριαλισμός του ΓΜ και ο περίπλοκος και αντιφατικός χαρακτήρας της συνάρθρωσης των εθνικών διαστάσεων της ταξικής πάλης με τις διεθνικές. Και είναι η σταθερή επιλογή του ευρωπαϊκού «γηπέδου» ως πεδίο αγώνων και διεκδικήσεων των εργαζόμενων της Ελλάδας, αντί του ελληνικού. Και, βέβαια, είναι η απεμπόληση της δράσης σε μια χώρα με στόχο την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σ’ αυτήν, χωρίς όμως και την «επίσημη» εγκατάλειψη και μη αποδοχή της κληρονομιάς που έχει αφήσει ο Μεγάλος Αιρετικός, ο Λένιν.


ΥΓ Είναι πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητή η κριτική που ασκούμε στο post, αν δεν αναγνωστεί με προσοχή το επίμαχο άρθρο.



[1] Του ΚΚΕ, εννοείται. Καθ’ ό,τι, «κόμματα υπάρχουν πολλά, Κόμμα όμως μόνο ένα», και εκτός του Κόμματος ουδείς αναγνωρίζεται ως κομμουνιστής, και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά…

[2] Δευτερεύουσα ταχυδακτυλουργία: η φράση «οικονομικό[ς] χώρο[ς], η γεωγραφία του οποίου δεν συμπίπτει με την κατακερματισμένη γεωγραφία των εθνικών κρατών». Δεν υπάρχει κανένας «οικονομικός χώρος» παρά μόνο ως αφαίρεση (και τι δουλειά έχει η αφαίρεση όταν μιλάει για γεωγραφία;). Ο συγκεκριμένος οικονομικός χώρος της διεθνούς κίνησης του κεφαλαίου είναι πάντα κάποιες χώρες! Εκτός κι αν θεωρήσουμε ότι το κεφάλαιο όχι μόνο δεν έχει πατρίδα, αλλά ούτε καν τόπο στον οποίο δραστηριοποιείται. Αλλά εδώ πλέον μπαίνουμε στα χωράφια του Λιακόπουλου και των Νεφελίμ του!

[3] Όχι απόλυτα ακριβές. Προσπαθεί να τη θεμελιώσει και με τον κλασικό τρόπο του θολώματος των νερών. Λόγου χάρη, αφιερώνοντας πολύ μεγάλο τμήμα του άρθρου του για να ασκήσει κριτική στον οικονομισμό των κλασικών θεωριών περί ιμπεριαλισμού και κυρίως στον οικονομισμό του Χίλφερντιγκ, ή στην εργαλειακή αντίληψη του κράτους. Θέσεις που δεν έχουν κανένα σοβαρό έρεισμα πλέον.

[4] Μη σας παραξενοφαίνονται τα βιβλία και τα άρθρα περί ιμπεριαλισμού. Είναι για …ξεκάρφωμα! ;-)

[5] Αυτή δεν είναι η κατηγορία που εξακοντίζεται σε όλους τους τόνους προς εκείνα τα τμήματα της Αριστεράς που εκτιμούν ότι η Ελλάδα έχει ζωή ακόμα και χωρίς ή μετά την ΕΕ;


Η εικόνα, με κάποιες δικές μας «προσαρμογές», από το retrotogo.com

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σας παρακαλώ μας αποκαλύπτετε ποια ή ποιες ουσίες χρησιμοποιήσατε πριν σκεφτείτε αυτό το κείμενο;
Κάνω το διδακτορικό μου στην φαρμακολογία και θα διευκολύνετε.
Ευχαριστώ εκ των προτερων

LeftG700 είπε...

Ανώνυμε φίλε(φίλη;),


Ε τώρα! Λέγονται αυτά δημοσίως; ;-)

Επί της ο υ σ ί α ς όμως δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να σου πούμε ό,τι θέλεις. Όταν κάνεις κάποιο διάλειμμα από τη μελέτη του διδακτορικού σου, εδώ είμαστε! ;-)


Τα λέμε (Α! Και καλό δικτατορικό!)

stelios είπε...

Δεν καταλαβαίνω ποιός έχει δίκιο ή αδικο , ο Μηλιός ή εσεις αγαπητοί Λεφτηδες.
Ενα μόνο γνωρίζω.
Σοσιαλισμός δεν γίνεται σε μια χώρα.

ένας παλιός σύντροφος είπε...

Αγαπητοί φίλοι,
καλημέρα! Παρακολουθώ αρκετό καιρό την προσπάθειά σας αν και δεν έχω σχολιάσει ποτέ κάτι μιά και δεν είχα θεωρήσει ότι θα είχα να προσφέρω κάτι διαφορετικό σε απόψεις που γράφετε/γράφονται εδώ.
Το κάνω με αφορμή το Μηλιό. Το κείμενό σας είναι σαφέστατο και επικεντρωμένο. Οι επισημάνσεις της βασικής αντίφασης που πέφτει ο Μηλιός ωομίζω οτι δύσκολα σηκώνουν αντίρρηση.
Σίγουρα δεν είναι ο τόπος ούτε η αφορμή γιά μία συνολική αποτίμηση της παρουσίας του. Σε κάθε περίπτωση ας επισημάνω με τη σειρά μου σε διάφορους συνομιλητές εδώ ότι ο κυριος Γιάννης έχει καταθέσει πάμπολλες αποδείξεις παπατζή στην πορεία του.
Ευχαρίστως να τις συζητήσουμε.
Επίσης νομίζω ότι είναι ακριβώς μέσα στη λογική του μπλογκ και κάποιες σκέψεις περί της όποιας επιρροής ή αποδοχής μπορεί να έχει ο Μηλιός ως πρόσωπο από τη μία αλλά και οι απόψεις του από την άλλη.
Αν υπάρχει ενδιαφέρον περί αυτών εδώ είμαστε. Προφανώς και το ζήτημά μας βέβαια δεν είναι ο κάθε Μηλιός. Απολ΄θτως βαρετό και αδιάφορο. Το θέμα είναι η διαμόρφωση λογικών και νοοτροπιών σε αυτήν τη χάλια αριστερά.
Νάστε καλά.

LeftG700 είπε...

Φίλε Στέλιο,


Και όμως φίλε, π ρ έ π ε ι να καταλάβεις τις διαφορές των δυο αντιλήψεων. Μπορεί να φταίμε εμείς ή ο Μηλιός (ή και τα δυο μέρη) που δεν μπορείς να τις καταλάβεις προς το παρόν. Επειδή όμως δεν μιλάμε για προσωπικές αντιλήψεις αλλά για ευρύτερες, το πρόβλημα μπορεί να λυθεί μέσω άλλων καλύτερων γραπτών.

Συμφωνούμε βέβαια στο ότι σοσιαλισμός δεν γίνεται σε μια χώρα. Αλλά δεν έχουμε πρόβλημα. Εμείς δεν θέλουμε ό λ ο τον κόσμο τ ώ ρ α! Άλλοι έχουν αυτό το πρόβλημα, σ’ εκείνους πες τα! ;-)

Από την άλλη όμως, πιστεύουμε να συμφωνήσεις κι εσύ ότι αρκεί και μια χώρα για να β α δ ί σ ε ι κανείς προς τον σοσιαλισμό. Διαφορετικά, γυρνάμε πάλι στη θεωρία της παγκόσμιας επανάστασης. Αυτό δεν έγινε ποτέ στην παγκόσμια Ιστορία.

Φυσικά μπορούμε να την περιμένουμε. Κ α ι την παγκόσμια επανάσταση, κ α ι την Ιστορία. Περίπου όπως κάνουν οι χιλιαστές! Και, για να τα λέμε όλα, και μερικοί βουλευτές! ;-)


Τα λέμε

stelios είπε...

Φίλοι Λέφτηδες.
Να προχωρήσουμε για Σοσιαλισμό στην Ελλάδα αν οι συνθήκες μας δώσουν την δυνατότητα.Καμία αντίρρηση.
Ομως χωρίς τον συντονισμό και την επανάσταση ταυτόχρονα ή σχεδόν αμέσως και των ευρωπαίων εργαζομένων θα γίνουμε Β.Κορέα.-στην καλύτερη περίπτωση-
Τα εθνικά κράτη δεν υπάρχουν πλεον στο σύγχρονο κόσμο.

LeftG700 είπε...

Παλιέ σύντροφε,


Σε καλωσορίζουμε (ως σχολιαστή, αφού αμαγνώστης δεν είσαι καινούργιος) με ιδιαίτερη χαρά. Κι αυτό επειδή, μια κι εμείς, σε διαμετρική αντίθεση με τα «ξαδέρφια» μας του κυβερνητικού τώρα πια g700.blogspot.com, δεν πιστεύουμε στον πόλεμο μεταξύ γενεών, αλλά, αντίθετα, στο «παλιοί αριστεροί, νέοι αριστεροί, όλοι οι αριστεροί μια γενιά», θέλουμε πάντα να συνομιλούμε με μεγαλύτερους και πιο έμπειρους από εμάς.

Για να τα λέμε όλα, εμείς τον Μηλιό τον ξέρουμε μέσα από τα γραπτά του στις «Θέσεις», κι αυτό μετά το 2000. Σ’ αυτό το διάστημα οι βασικές του θέσεις ήταν αυτές που περιγράφουμε και στο ποστ. Και βέβαια, περίπου μέχρι την καλή[1] επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2007, ήταν πολύ επικριτικός όχι μόνο προς το ΚΚΕ, αλλά και προς τον ΣΥΝ. Μετά, σταδιακά το χαρτί άλλαξε και τώρα λύνει και δένει. Αν είναι καιροσκόπος, δεν το ξέρουμε. Αυτά που λες πάντως (περί παπατζή, κ.λπ.,) τα έχουμε ξανακούσει. Κυκλοφορούν και στο διαδίκτυο. Εννοείται ότι δεν μας απασχολεί προσωπικά ο Μηλιός, συμφωνούμε. Οι απόψεις μάς ενδιαφέρουν και οι μεθοδολογίες των επιχειρημάτων, τίποτε άλλο.

Να μη χαθούμε, ε; :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Στέλιο,


Νομίζουμε ότι θα πρέπει να ξανασυζητήσουμε το ζήτημα, αφού ανεβάσουμε και διαβάσεις κ α ι το δεύτερο μέρος. Εκεί, υπάρχουν ορισμένα σημεία που θα έλεγε κανείς ότι έχουν γραφτεί ως απάντηση στο τελευταίο σχόλιό σου!


Τα λέμε

stelios είπε...

Φίλοι Λέφτηδες,
ευχαρίστως αναμένω το β΄μέρος να το σχολιάσουμε.
Πάντα σας παρακολουθώ με ενδιαφέρον.

Ανώνυμος είπε...

O Σοσιαλισμος και ο προστατευτισμος στην Ελλαδα υπαρχει ηδη. Για τους πλουσιους κρατικοδιαιτους επιχειρηματιες αλλα και ενα μεγαλο κοματι της μεσοαστικης ταξης βλ. ΔΕΚΟ,συντεχνιες δικηγορων, μηχανικων,φαρμακοποιων κτλ).

Απο την αλλη ειναι παρων ενα βαρβαρος καπιταλισμος που παει ολοταχως για τον 19ο αιωνα τους μισθωους του Ι.Τ, ανεργους, νεους κτλ).

Εχουμε δηλαδη καπιταλισμο αλα καρτ
(ή σοσιαλισμο ) αναλογα την οπτικη.

Αυτο ειναι η δομη της μεταπολιτευτικης Ελλαδας με ενα πολιτικο κατεστημενο απο ανικανο και ανεπαρκες εως δοσιλογο και ξεπουλημενο που ουτε τους στοιχειωδες βασεις ενος λειτουργικου καπιταλισμου δεν μπορεσε να θεσει.

Η γαμημενη Αριστερα ασχολειται μονο με αφηρημενες ταξικες αναλυσεις
( δηλ.σε πεδιο ιδανικων συνθηκων
ενος ιδεατου βιομηχανικου καπιταλισμου).

Δες τα βιντεο παρακατω ..προσεξε ιδιαιτερα το 3ο και θα καταλαβεις.

http://greekrider.blogspot.com/2011/03/blog-post_01.html

http://greekrider.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

Και φροντιστε να μαθετε βασικα οικονομικα και χρηματοοικονομικα
για να καταλαβετε τις παραμετρους της συγκεκριμενης κρισης οπως εμφανιζεται στην Ελλαδα και την σχεση της με την ευρωπαικη και παγκοσμια κριση. Οχι μονο γενικοτητες περι κρισεων υπερπαραγωγης και πτωσης μεσου ποσοστου κερδους, πραγματα που δεν τα εχετε κατανοησει στην πραξη.

Οχι να βγαινουν θλιβερες καρικατουρες σαν τον Αλαβανο και να
μην ειναι σε θεση να βαλουν 2 επιχειρηματα στη σειρα στις ειρωνιες του Πρετεντερη και τα παπατζιλικια της Ξαφα και του Στουρναρα.


Πελεγκρινο

Δρομων είπε...

Ως στέλεχος που είμαι του ΚΚΕ, θα παρακαλούσα να αναρτήσετε το συντομώτερο την "Ανοιχτή επιστολή προς την ηγεσία, τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ"
Παρότι δεν είσαστε στο χώρο μας η φωνή σας μας ενδιαφέρει, πολύ παρα πάνω από όσο νομίζετε.Αναμένω λοιπόν

LeftG700 είπε...

Φίλε Πελεγκρίνο,


Πολύ τσαντίλα βλέπουμε! ;-) Έχεις πάρει φόρα και κοπανάς δεξιά κι αριστερά! Μερικές παρατηρήσεις απ’ τη μεριά μας:

Δεν νομίζουμε ότι οι πλούσιοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, είναι ελληνικό προνόμιο, ή ιδιομορφία του ελληνικού καπιταλισμού. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την πρωταρχική συσσώρευση και τη ληστεία (μετά σφαγών!) που υπέστη όλος ο κόσμος από την προηγμένη τεχνολογικοστρατιωτικά Δύση; Τη στοργή του (κρατικού) στρατού με την οποία σκότωνε στην ψύχρα τους πρώτους απεργούς, παίζοντας το ρόλο των προστατών των καπιταλιστικών συμφερόντων; Το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ (και όχι μόνο) που θησαύρισε και θησαυρίζει από τους (κρατικούς) πολεμικούς εξοπλισμούς; Τα πρόσφατα (κρατικά) δις των δις που έχουν δοθεί για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος; You name it!

Φυσικά, δεν μας λείπουν οι εθνικές ιδιομορφίες. Μεταπρατισμός, λαθροεπιβίωση, έλλειψη φιλοδοξιών από τη μεριά της άρχουσας τάξης, καθυστέρηση, κ.λπ., κ.λπ. Αλλά αυτό είναι παραλλαγή του ίδιου πιάτου. Με όρους πόκας: ο προηγμένος δυτικός καπιταλισμός είναι το κλασικό αμερικάνικο παιχνίδι με τέσσερα φύλλα ανοιχτά και το τελευταίο κρυφό. Η δική μας παραλλαγή, πιο τυχάρπαστη, έχει ένα επιπλέον κλειστό φύλλο, το τρίτο, και το 7 μπαλαντέρ που άμα σου έρθει το κάνεις ό,τι θέλεις! ;-)

Απουσία λειτουργικού καπιταλισμού; Κοίτα, από μια άποψη, τη βασική αν μιλάμε για καπιταλισμό, μια χαρά τα πηγαίνει ο εν Ελλάδι καπιταλισμός! Όταν οι ευρωπαίοι «συνάδελφοι» μαθαίνουν τα ποσοστά κέρδους που υπάρχουν εδώ, ξέρεις τι λένε; Τίποτε! —τους έρχεται εγκεφαλικό!

Εντάξει, σε πολλά πράγματα η ντόπια Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα για το τι συμβαίνει (Σαραμάγκου). Όχι όμως και γαμημένη! Στο κάτω-κάτω, για να τα λέμε όλα, όταν στην Ευρώπη μετά το ’89 – ’91 έκαναν τα σφυροδρέπανα σφουγγαρόπανα, εμείς τα βγάζαμε ακόμα στα μπαλκόνια!

Τα βιντεάκια τα είδαμε. Περί χρέους δεν μάθαμε κάτι καινούργιο. Ο κόσμος το ’χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι! Ούτε για το πόσο ανίκανοι και πουλητάρια είναι όσοι κυβέρνησαν χρόνια και χρόνια. Βεβαίως, το φχαριστηθήκαμε που ο Γεννηματάς τα λέει έξω απ’ τα δόντια. Όμως, το ζήτημα, ποιος θα κάνει αυτό που δεν θέλουν να κάνουν εκείνοι παραμένει …ζητούμενο!

Από χρηματοπιστωτικά δεν κατέχουμε παρά μόνο τα βασικά. Γιατί όμως μας προτρέπεις να εμβαθύνουμε; Δεν φιλοδοξούμε να γίνουμε οικονομικοί αναλυτές. Ούτε έχουμε ασχοληθεί σ’ αυτό το ποστ ή σε άλλα με κρίσεις υπερπαραγωγής ή πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Μπορείς λίγο να εξηγήσεις γιατί το λες αυτό;

Τέλος: τον Αλαβάνο δεν τον είδαμε τη Δευτέρα. Γενικά όμως, απ’ ό,τι ακούσαμε στον περιορισμένο μας κύκλο, άφησε καλές εντυπώσεις.


Τα λέμε


ΥΓ Φίλε Πελεγκρίνο, επειδή δεν μπορούμε (προς το παρόν) να βαρέσουμε τον γάιδαρο (κεφάλαιο), ας μη τα βάζουμε με το σαμάρι (ΔΕΚΟ, συντεχνίες δικηγόρων, μηχανικών, φαρμακοποιών, κ.λπ.). Πολλά από αυτά τα «σαμάρια» δεν είναι πια τίποτε καλύτερο από κουρελούδες… (όταν δεν είναι γκαρσόνια, σεκιουριτάδες, ή ταξιτζήδες…).

LeftG700 είπε...

Φίλε Δρόμωνα,


Σε καλωσορίζουμε με ιδιαίτερη χαρά! Όχι τόσο επειδή ενδιαφέρεσαι για την άποψή μας (κι αυτό μετράει βέβαια· όπως όλοι οι άνθρωποι, δεν θέλουμε να μιλάμε στο βρόντο!). Αλλά κυρίως πειδή δεν έχουμε συχνά την τύχη να παίρνουν τον λόγο εδώ φίλοι του ΚΚΕ ή, πολύ περισσότερο, στελέχη του! Αν δεν κάνουμε λάθος είσαι μόλις ο …τέταρτος! (στα στελέχη, δεν το συζητάμε: πρώτος πανηγυρικά!) Και κοντεύουμε να κλείσουμε δυο χρόνια!

Θα επισπεύσουμε κατά το δυνατόν αυτό που ζήτησες. Είσαστε λίγο άγριοι εσείς και δεν θέλουμε να σου χαλάσουμε το χατίρι! ;-)[1]


Τα λέμε


[1] Προς άρση παρεξηγήσεων: αστειευόμαστε! :-)

LeftG700 είπε...

Άντε, κι ένα σχόλιο, στον αέρα, μόνο και μόνο για να σπάσουμε το 13. (Η πόκα μάς έχει αφήσει και μερικά κουσούρια! ;-) )

Ανώνυμος είπε...

παιδια καλημερα συμφωνω με τον πελεγρινο , οι αναλυσεις και οι εκτιμησεις της αριστερας για τα δεδομενα της ελληνικης πραγματικοτητας ειναι περα για περα ασχετες και λανθασμενες.
γιωργος λ.

Ανώνυμος είπε...

Κρατικοδίαιτοι είναι παντού αφού το κράτος ως πελάτης απορροφά ένα μεγάλο μέρος ΑΕΠ. Η διαφορα είναι ότι στη Ελλάδα
ο κρατικοδίαιτος είναι ο μοναδικός κερδισμένος σε βάρος δημοσιου και εργαζομενων. Όλα τα μεγάλα έργα κόστισαν στο δημόσιο πολλαπλάσια σε σύγκριση με άλλες χώρες.


Η σύγκριση γίνεται με αναπτυγμένες χώρες στην πρόσφατη ιστορία.Εκεί όπου το κέρδος των ισχυρών
καπιταλιστών αντισταθμίζεται με κοινωνικά οφέλη και συγκροτείται στα πλαίσια μιας ευρύτερης εθνικής στρατηγικής
αποσπώντας κοινωνίες συναινέσεις εφόσον υπάρχουν τα ανάλογα κοινωνικά οφέλη. Η αναδρομη στην πρωταρχική συσσώρευση και τη βαρβαρότητα του πρώιμου καπιταλισμού δεν αποτελεί συγκριτικό πεδίο της κριτικής μου.

"Περί χρέους δεν μάθαμε κάτι καινούργιο";

Τι ήξεραν οι αριστεροί δηλαδή ,ότι οι Τράπεζες διασώζονται ενώ είχαν σωρεύσει μεγάλα κέρδη το προηγούμενο διάστημα;
Σιγά τα νέα. Ξαναλέω. Ας τα κατανοήσουν με δεδομένα και επιχειρημτα για να αποκτήσουν και μια αίσθηση
ποιο είναι το κόστος και για ποίους στις εναλλακτικές που προτείνονται είτε από τους ιδιους είτε από την άλλη πλευρά.

Η αναφορά στις κρίσεις υπερπαραγωγής αφορά τον αφηρημένο θεωρητικό (όπως και τα περί ιμπεριαλισμού στο παρόν) τρόπο
που οι μαθητευόμενοι της αριστεράς νομίζουν ότι κατανόησαν
το καπιταλισμό, αλλα στην πραγματικότητα δεν είναι σε θέση
να θέσουν καν τις παραμέτρους της συγκεκριμένης κρίσης.

"απ’ ό,τι ακούσαμε στον περιορισμένο μας κύκλο, άφησε καλές εντυπώσεις"

Κατανοητό και απόλυτα συμβατό με την κατάντια των οπαδών ths aristeras. 1 μιση χρόνο οικονομική κρίση και δεν έχει μάθει ούτε
τα βασικά ΑΣΤΙΚΑ επιχειρημτα απόκρουσης του αντιπαλου,
ούτε έβαλαν μυαλό από την ήττα του Derkemvrh 2008.

Γιατί δεν πάνε τουλάχιστον για εντατικό φροντιστήριο στον Lαπαβιτσα και τον Kazakh.

Για το Μηλιό ούτε λόγος.Αρνείται την πραγματικότητα.
Δεν χρειάζεται να μελετήσω τις θεωρίες περί ιμπεριαλισμού
του Marx και Lenin για να κάνω αφηψηλου; κριτική στον Μηλιό. Ο άνθρωπος αρνιέται τα προφανή. Το ρολο της εθνικής-πολιτισμικής-θρησκευτικής ιδιαιτερότητας ως μέρος της ταυτότητας εξίσου σημαντικό με την ταξική.
ιδιαιτεροτες pou δεν έχουν να κάνουν απλώς με συνειδητές επιλογές διαφοροποίησηs από τον Άλλο αλλα με το βάρος της ιστορικότητας που υπόρρητα διαμορφώνει συλλογικές κουλτούρες.

Leftg700

Συγκεκριμένες συντεχνίες με παραγωγικοητα χαμηλότερη από την αμοιβή τους καρπώνονται υπεραξία από τον δικό μου κόπο.
Δεν καρπώνεται μονο ο Καπιταλιστής. Και φοβάμαι δεν είναι το σαμάρι γιατί είναι αυτές που τόσα χρονια στηρίζουν μέσω των εκλογών τον γάιδαρο και τους προστάτες του. Άλλο που
οι συνδικαλιστικές τους ηγεσίες παίζουν τους πρωτοπόρους προλετάριους απέναντι στο ληστρικό κεφαλaio.

Pelegrino

LeftG700 είπε...

Φίλε Γιώργο,


Αν θέλεις γίνε λίγο πιο συγκεκριμένος. Μπορείς να το κάνεις στο β' μέρος του κειμένου που το ανεβάσαμε πριν από λίγο.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Pelegrino,


Τουλάχιστον σύμφωνα με κάποιες διατυπώσεις σου, το κύριο συμπέρασμα που βγαίνει από το σχόλιό σου είναι "εμπρός για έναν υγιή καπιταλισμό". Αν είναι έτσι, δεν μπορούμε παρά να διαφωνήσουμε ...τσιρίζοντας! ;-)

Εδώ έχουν (και έχουμε) χάσει τα αυγά και τα πασχάλια κι εμείς θα ρίξουμε το βάρος στην εξυγίανση του συστήματος; Κανείς δεν θέλει τη διαφθορά. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό σημαία μας. Αριστερά είμαστε! Ούτε Σημίτης, ούτε Μάνος, ούτε Μανδραβέλης!

Περί Μηλιού μάς βρίσκεις σύμφωνους. Όντως ο άνθρωπος είναι στον κόσμο του. Εκείνο που παίζεται είναι αν πρόκειται για αιθεροβάμονα ή, αντίθετα, για απόλυτα συμφιλιωμένο με μια πραγματικότητα που τον βολεύει...


Τα λέμε (μπορούμε να το κάνουμε στο επόμενο ποστ που ανεβάσαμε πριν από λίγο)