Άγιοι (Ανάργυροι) και Δαίμονες (αριστεροί) [& IMPORTANT UPDATE —2 MAIOY 2011]

ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΌ στους Αγίους Αναργύρους, όπου μια μικροομάδα πολιτών την «έπεσε» στον Λοβέρδο και τη σχεδόν ατομική επιθετική αντίδραση προς τον βιολόγο και γενετιστή James Watson, βγήκαν τα μεγάλα μαχαίρια. Και τα μεγαλύτερα ήταν —καμία έκπληξη— αυτά της ΔΗΜ.ΑΡ.

«Ιδεολογία του τραμπουκισμού» βλέπει ο Ανδρέας Νεφελούδης. «Υπονόμευση της δημοκρατίας» ο Θόδωρος Μαργαρίτης.

Αναρωτιέται «αντικειμενικά» ο πρώτος:

«Δηλαδή ποια η διαφορά αυτών των συμπεριφορών, στους Αγίους Αναργύρους σήμερα, στο Υπουργείο Οικονομίας χθες και ποιος ξέρει σε ποια άλλα σημεία από αύριο από την συμπεριφορά των χουλιγκάνων που έκαψαν το θέατρο που δεν τους άρεσε, ή από τις συμπεριφορές των ακροδεξιών που έκαιγαν βιβλία στην Θεσσαλονίκη κλπ.».

Και υπενθυμίζει δηλητηριωδώς ο δεύτερος (αν και φροντίζει τουλάχιστον να διευκρινίσει, σε αντίθεση με τον Νεφελούδη που προτιμά να αφήνει να αιωρείται η σκέψη, ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. «δεν ταυτίζει τους φορείς των περιστατικών»):

«Από το Πανεπιστήμιο της Πάτρας όπου επιχειρήθηκε να διακοπεί η διάλεξη ενός νομπελίστα Ιατρικής έως τα επεισόδια έξω από την κομματική εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής, οι λεγόμενοι ‘‘αγανακτισμένοι πολίτες’’. Τους είχαμε δει -με άλλα χρώματα και απόψεις- όταν επιχείρησαν άλλου τύπου ‘‘αγανακτισμένοι πολίτες’’ να σώσουν τη χώρα από τους μετανάστες στον Αγ. Παντελεήμονα με γιαούρτια και βία εναντίον αριστερών πολιτικών».[1]

Τι το κοινό έχουν τέτοιες απόψεις; Ότι αποσυνδέουν, κατά παράβαση όχι απλώς κάθε κοινωνιολογικής λογικής, αλλά και της στοιχειώδους, το αιτιατό από το αίτιο. Τι βολική μεθοδολογία για τους θιασώτες της «Καθαρής Ηθικής»! Πώς απλοποιούνται έτσι όλα! Και πώς εξισώνονται «ανωτέροι και κατωτέροι»! Δεν υπάρχει η βία αυτού που αδικεί και η βία του αδικημένου. Δεν υπάρχει η βία του Βασιλιά και η βία του υπηκόου. Δεν υπάρχει η βία του επιτιθέμενου και η βία του αμυνόμενου. Η βία είναι βία! Έτσι, η βία του εξεγερμένου σκλάβου του Σπάρτακου είναι ίδια με τη βία του Ρωμαίου λεγεωνάριου. Η βία των Γιακωβίνων ίδια με τη βία του αριστοκράτη. Η βία των εκτελεστών της τσαρικής οικογένειας ίδια με τη βία ενός serial killer παιδιών. Η βία των Δημοκρατικών του ισπανικού εμφυλίου ίδια με τη βία των Φαλαγγιτών. Είπαμε: η βία είναι βία. Και στη δημοκρατία, ακόμα κι αν υπάρχουν, ενίοτε, αδιέξοδα, δεν πρέπει να υπάρχει βία ποτέ.

Καμία μεροληψία. Λες και δεν υπάρχουν πια οι δικοί μας και οι άλλοι. Λες και η δημοκρατία, σαν μάννα στοργική, αγκαλιάζει με την ίδια στοργή όλα τα παιδιά της. Λες και το Τέλος της Ιστορίας έφερε μαζί και το Τέλος των Τάξεων…

ΛΟΙΠΟΝ; ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ; Δεν υπάρχει θέμα;

Υπάρχει και παραϋπάρχει! Είναι το μεγάλο θέμα του πώς παρεμβαίνουμε δημόσια σε τέτοιες περιπτώσεις. Πώς παρεμβαίνουμε στην ομιλία ενός βιολογικού ντετερμινιστή όπως ο Watson, ή σε μια κομματική εκδήλωση του κυβερνώντος κόμματος, όπου κάποιος προσκεκλημένος υπουργός ή στέλεχος του ΠΑΣΟΚ προπαγανδίζει τις κυβερνητικές επιλογές.

ΕΓΙΝΕ Ο,ΤΙ ΕΓΙΝΕ. Θα το αντιπαραβάλλουμε με δυο παραδείγματα. Συγχωρείστε μας που και τα δυο είναι αυτοαναφορικά (γειά σας φίλοι της ΕΟΣ!), αν και, όταν διαδραματίστηκαν τα όσα θα σας διηγηθούμε, ούτε το blog υπήρχε, ούτε, πολύ περισσότερο, η συγκεκριμένη παρέα.

Το πρώτο περιστατικό: παρουσίαση βιβλίου του Μίμη Ανδρουλάκη. Δεν έχει σημασία ποιο, δεν έχει σημασία πού. Προετοιμασία: προσεκτικό διάβασμα του βιβλίου, σημειώσεις, μελέτη των σημειώσεων, καταγραφή των κυριότερων αιχμών (δυο), γραπτό προσχέδιο της παρέμβασης. Αποτέλεσμα: Ο Μίμης στριμώχνεται, «τα στρίβει» (όχι ‘στρίβει’, товариш Яков  ;-)  ), προφέρει στο τέλος τη λέξη «σύντροφε». Ξέσπασμα (χωρίς ούτε ένα ‘ρε’) και πατιρντί. Αίσθηση στο ακροατήριο και αποχώρηση.

Το δεύτερο: Ομιλία της Σώτης Τριανταφύλλου (αλά μπρατσέτα με τον Ηλία Ιωακείμογλου, συν-συγγραφέα του βιβλίου τους «Για τη σημαία και το έθνος»). Η ίδια διαδικασία. Η κατάληξη λίγο διαφορετική: αφαίρεση του λόγου από τον συντονιστή τής συζήτησης (αν και πάλι δεν ακούστηκε ούτε ένα ‘ρε’). Ακόμα όμως μεγαλύτερη αίσθηση στο ακροατήριο πριν τη «θριαμβευτική» και «θεατρική» αποχώρηση διαμαρτυρίας.  

ΟΙ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ, οι αξιολογήσεις και τα συμπεράσματα, δικά σας. Αλλά, για όνομα των δικών μας των Αγίων (και των Αγίων Αναργύρων όσοι θέλετε· κανένα πρόβλημα από μας): μεροληπτώντας κάντε τα όλα αυτά παιδιά. Μεροληπτώντας!

Η αμεροληψία στην πολιτική ισούται με αχρωματοψία. Αλλά η εικόνα μας έχει δυο χρώματα, δεν έχει;

[1] Ο Γιώργος Λακόπουλος την προχώρησε λίγο περισσότερο αυτή τη σκέψη γράφοντας στα «Νέα» του Σαββάτου για τα γεγονότα στους Αγίους Αναργύρους: «∆εν ήταν η ‘‘αυθόρµητη’’  αποδοκιµασία υπουργού σε δηµόσιο χώρο. Ηταν αντισυγκέντρωση. Σε µια εκδήλωση ενός κόµµατος συναθροίστηκαν οπαδοί άλλου κόµµατος, έστω και χωρίς την αιγίδα του. Σε τι ακριβώς παραπέµπει αυτό, το ξέρουν όσοι λένε ότι έχουν πάντα στο πάνθεον των ηρώων τους τον Γρήγορη Λαµπράκη».

Και Γκοτζαμάνηδες λοιπόν… 

Η εικόνα, από το altheforce.wordpress.com

IMPORTANT UPDATE: Το post αυτό μπορεί να οδηγήσει τον αναγνώστη σε εσφαλμένα συμπεράσματα για τον Ηλία Ιωακείμογλου. Συμπεράσματα που ούτε στην πραγματικότητα ανταποκρίνονται, ούτε δικές μας σκέψεις απηχούν. Συνεπώς, όσοι αναγνώστες και αναγνώστριες ενδιαφέρονται για ακριβέστερες αποτυπώσεις της πραγματικότητας, προτρέπονται από εμάς να επισκεφτούν το http://leftg700.blogspot.com/2011/04/post.html