Μεγαλοβδομαδιάτικη αγάπη Ι

* * * * *

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ θυμόταν τον εαυτό του, το Πάσχα το πέρναγαν στο  χωριό. «Το χωριό της γιαγιάς»· έτσι το έλεγαν οι μεγάλοι κι έτσι του ’χει μείνει στη μνήμη μαζί με τη μνήμη της γιαγιάς. Φεύγανε με τη μάνα του Μεγάλη Δευτέρα, Μεγάλη Τρίτη το πολύ. Ο πατέρας του ερχόταν Μεγάλο Σάββατο βραδάκι, μπαϊλντισμένος απ’ τη δουλειά και το οδήγημα, βαρύς.

Κι αυτός κι ο αδερφός του με γκρίνια και με μούτρα έφευγαν, με γκρίνια και με μούτρα γύριζαν. Η μάνα τους είχε να το λέει. «Βρε στην εξοχή πάμε! Στον καθαρό αέρα! Αχάριστοι!». Τίποτε αυτοί. Ποτέ δεν έβαλαν το χωριό στην καρδιά τους. Ήταν η αυστηρή μορφή της γιαγιάς που όταν άρχιζαν να χτυπάνε οι καμπάνες γινόταν ακόμα πιο αυστηρή, κόβοντας κάθε όρεξη να αποφύγουν την εκκλησία; Ήταν το μαρτύριο της ορθοστασίας τη Μεγάλη Πέμπτη με τα 12 Ευαγγέλια που δεν έλεγαν να τελειώσουν κι ας τα μέτραγαν ένα-ένα; (Ακριβώς γι’ αυτό δεν τέλειωναν, αλλά τότε δεν το ήξεραν οι χαζοί). Ήταν που η γιαγιά μίλαγε χωριάτικα και ντρεπόντουσαν να την ακούνε; Ήταν που δεν ξέρανε τα παιδιά του χωριού και δεν τα ξέρανε κι αυτά και δεν τους φώναζαν ποτέ στα παιχνίδια τους κι αυτοί δεν τολμούσαν μπουν; Τρέχα γύρευε. Σημασία έχει πως «το χωριό της γιαγιάς» ποτέ δεν έγινε δικό τους. Τουλάχιστον μέχρι το Πάσχα που αυτός τέλειωνε το Δημοτικό. Τότε ήταν που για ’κείνον έγινε δικό του. Το έκανε δικό του ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι κι ένας Αγιος Δημήτριος, στην εκκλησία του.

ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ. Τουλάχιστον 4-5 τάξεις —έτσι τα μέτραγε τότε, με τάξεις. Ψηλή, σχηματισμένη γυναίκα, όπως η μάνα του και οι θειάδες του, οι γυναίκες που ήξερε εκείνος ότι είναι γυναίκες. Με μακριά, ξανθοκόκκινα μαλλιά, στερεωμένα πάντα με στέκα κι ένα πρόσωπο που δεν μπορούσες παρά να το ερωτευτείς. Και το ερωτεύτηκε. Το ερωτεύτηκε… Τώρα το λέει έτσι, μετά από κάποια χρόνια το κατάλαβε ότι εκείνο ήταν έρωτας.

ΕΚΕΙΝΟ… Οι κλεφτές ματιές προς τα αριστερά, «στις γυναίκες», εκεί που στεκόταν δίπλα σε μια μαυροφορεμένη, μητέρα της μάλλον. Το κοκκίνισμα στα μάγουλα όταν τον έπιανε να την κοιτάζει και γύρναγε αλλού το κεφάλι σαν να τον είχε τσιμπήσει μέλισσα. Η σκόπιμη αργοπορία να μπει στην ουρά για να προσκυνήσει τον Επιτάφιο μετά την Αποκαθήλωση —εκείνη ήταν πάντα με τα κορίτσια που μαζευόντουσαν γύρω από το κουβούκλιο, προετοιμάζοντας το στόλισμά του για τη βραδινή περιφορά και μπορούσε να την κοιτάζει χωρίς μεγάλο φόβο, καθώς είχε αλλού το νου της. Η λαχτάρα να καταφέρει να βρεθεί δίπλα της στην περιφορά του Επιταφίου και να περπατήσουν για λίγο μαζί. Η ενδόμυχη σκέψη τι ωραία που θα ήταν να του έδινε κι εκεινού το Φιλί της Αγάπης στην Ανάσταση. Σκέψη που δεν ομολογούσε ούτε στον εαυτό του, γιατί, και μόνο που του ’ρχόταν στο νου, ένιωθε ότι θα πεθάνει απ’ τη ντροπή του αν γινόταν πραγματικότητα. Όλα αυτά ήταν ο έρωτάς του. Αυτά και η γλύκα που ένιωθε όταν τη σκεφτόταν.

ΤΡΙΑ ΠΑΣΧΑ πέρασαν έτσι. Τρία Πάσχα και τρεις χρονιές, γιατί και στην Αθήνα τη σκεφτόταν. Λιγότερο, αλλά τη σκεφτόταν. Σ’ αυτά τα τρία Πάσχα έγινε ο αγαπημένος εγγονός της γιαγιάς. Πρώτος και καλύτερος για την εκκλησία, ακούραστος στα 12 Ευαγγέλια, τύπος και υπογραμμός στις ουρές για το προσκύνημα, να περιμένει μαζί της υπομονετικά. «Να φύγει ο πολύς κόσμος πρώτα παιδάκι μου»...

ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ, ΞΑΦΝΙΚΑ, μόλις τέλειωνε το Γυμνάσιο, τίποτε. Λες κι άνοιξε η γη και κατάπιε μάνα και κόρη. Όσο κι αν έψαχνε —«τι κοιτάς παιδί μου τον κόσμο όλη την ώρα δεξιά κι αριστερά;» του ’λεγε η μάνα του— πουθενά τα μακριά ξανθοκόκκινα μαλλιά με τη στέκα. Ούτε την επόμενη χρονιά, ούτε τη μεθεπόμενη. Ξανάγινε η εκκλησία βραχνάς. Ευτυχώς η γιαγιά που είχε βαρύνει και δεν έβγαινε πια δεν κατάλαβε ποτέ τη μεταστροφή του…

ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ τώρα το κορίτσι με τα ξανθοκόκκινα μαλλιά και τη στέκα; Είναι σε κάποιο κοντινό χωριό ή κατέβηκε κι αυτή στην κοντινή πόλη; Έχει ακόμα τα μαλλιά τόσο μακριά κι έχει την ίδια στέκα; Σίγουρα θα έχει παντρευτεί πια, θα έχει και κάνα-δυο κουτσούβελα. Κι ίσως να έχει χοντρύνει και τα βράδια να περιμένει να γυρίσει ο άντρας της απ’ το καφενείο, να του βάλει να φάει και να ξαπλώσει μετά μαζί του, σε κάποιο άχαρο κρεββάτι…

ΑΥΤΟΣ ΤΗ ΘΥΜΑΤΑΙ. Τ’ ακούς κορίτσι; Σε θυμάται. Μπορεί εσύ να μη του έδωσες ποτέ σημασία, έτσι μικρός και λίγο κοντόχοντρος που ήταν τότε. Αυτός όμως σε θυμάται. Και δεν πέρασε Πάσχα από τότε που να μη σου ευχηθεί από μέσα του «Καλό Πάσχα». Φέτος, είπε να στο γράψει. Δεν θα το διαβάσεις ποτέ. Θα το διαβάσουν άλλα μάτια, που κι αυτά ίσως θα κοιτάξουν κάπου προς τα πίσω, σε κάποια δική τους παιδική αγάπη. Όχι όμως εσύ. Τι κρίμα! Τι κρίμα που δεν θα μάθεις ούτε τώρα ότι σε θυμάται. Τώρα που το μικρό, κοντόχοντρο αγόρι που σε κοίταζε δεν είναι πια μικρό, ούτε και κοντόχοντρο και ίσως, αν το έβλεπες σήμερα, να το κοίταζες κι εσύ…

Ποιος ξέρει; Και τι σημασία έχει όμως τώρα πια, έτσι όπως τα πήρε και τα σήκωσε όλα ο Χρόνος; Όλα, εκτός από

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ Μεγαλοβδομαδιάτικη αγάπη μου. Καλό Πάσχα.

* * * * *

ΥΓ Δεν είναι έτσι. Τα περισσότερα δεν είναι έτσι. Ίσως όλα δεν είναι έτσι. Όλα, εκτός από τη Μεγαλοβδομαδιάτικη αγάπη. Αυτή υπήρξε. Έτσι ακριβώς. Μόνο πολύ μεγαλύτερη! Κι όπως αποδείχθηκε στο επόμενο post, δεν πήγε ολότελα χαμένη...

Σε όσους ετοιμάζονται να γιορτάσουν το Πάσχα σε κάποιο «χωριό της γιαγιάς» ευχόμαστε θερμά Καλό Πάσχα. Καλώς να πάνε και καλώς να γυρίσουν. Με τους υπόλοιπους… τα λέμε! ;-)

Η εικόνα, από το psterpnis.blogspot.com