Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Το σύριζα «κούρεμα» του χρέους ως παιχνίδι πόκας


Μετά και μέσα από διάφορες διαδρομές, το τελευταίο διάστημα, δηλαδή μετά την είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος (Πλαισίου) ή Μνημονίου 2, η προβαλλόμενη γραμμή τού ΣΥΝ —και κατά προέκταση του ΣΥΡΙΖΑ—, ως προς το τι κάνουμε άμεσα με την κρίση χρέους, είναι η επαναδιαπραγμάτευσή του με εκ τον ουκ άνευ όρο τής δραστικής περικοπής του. Αυτό επικυρώθηκε χθες πανηγυρικά με την ομιλία τού Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη νέα (κόψτε κάτι!) κυβέρνηση.

Στη δευτερολογία του ο Αλέξης Τσίπρας έκανε κάπου και μια αλληγορική αναφορά στο πόκερ. Εδώ είμαστε! Έχουμε που έχουμε το «μικρόβιο», ήρθε και το πράσινο φως από τον Πρόεδρο του ΣΥΝ, και ο τίτλος τής σημερινής ανάρτησης, που ορίζει ταυτόχρονα και την αναλογική προσέγγιση, βγήκε! Με όρους πόκας λοιπόν, έχουμε και λέμε.

Ξεχάστε το «μαμούθ» και τον «κούκο». Το νέο παιχνίδι λέγεται «επαναδιαπραγμάτευση για τη δραστική περικοπή τού χρέους»

Να πούμε εξ αρχής ότι μας φαίνεται μια χαρά παιχνίδι (ιδίως επειδή δεν έχει πολλά κλειστά φύλλα)! Με την προϋπόθεση βέβαια, που και ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΣΥΝ θέτει: το σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρείας λαϊκής πλειοψηφίας με επίκεντρο τη συσπειρωμένη σε ένα μέτωπο Αριστερά η οποία θα επιδιώξει την κατάργηση του Μνημονίου 1 και την εξυπηρέτηση του χρέους, που θα μείνει μετά το «κούρεμα», με όρους «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης των λαών» και όχι αυτούς που εξυπηρετούν τη διεθνή χρηματοπιστωτική τοκογλυφία.

Μερικές διευκρινίσεις: Υποθέτουμε ότι όταν ο Αλέξης Τσίπρας κάνει λόγο για «κυβέρνηση με επίκεντρο την Αριστερά» εννοεί μια Αριστερά που, έστω εν μέρει, θα έχει καταφέρει να συντονιστεί σε έναν κοινό βηματισμό. Το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι κάτι τέτοιο με την κατάσταση που είναι παγιωμένη επί δεκαετίες στο «αριστερό επίκεντρο», όπου το ένα κέντρο δαπανά το μεγαλύτερο μέρος της φαιάς(;) ουσίας του για να βγάλει τα μάτια τού άλλου, δεν θα μας απασχολήσει εδώ. Ξεχάστε επίσης και το από πού στο διάολο θα προκύψουν οι όροι τής «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης τών λαών». Εξετάζουμε το συγκεκριμένο παιχνίδι per se. Επιπλέον και καθόλου ασήμαντο: δεν ανήκουμε σε αυτούς που πιστεύουν ότι μια κατεύθυνση πρέπει, υποχρεωτικά και ταυτόχρονα, να είναι και άμεσα υλοποιήσιμη για να συσπειρώσει κόσμο γύρω σου. (Ω, ναι, το ομολογούμε: είμαστε και λίγο «λαϊκιστές»... ;-) ).

Ξανακάνοντας το λογαριασμό λοιπόν, το κόλπο «δραστική περικοπή χρέους» εξακολουθεί να μας φαίνεται ενδιαφέρον. Είμαστε μέσα!

Τα χαρτιά μας

Για να τα λέμε όλα, δεν τα πήγαμε κι άσχημα στο μοίρασμα. Μας έχουν έρθει κάτι λιμά βέβαια, δεν το αποφύγαμε, αλλά ανάμεσά τους υπάρχει κι ένας γαϊδουρόασσος, νααα με το συμπάθιο! Και μάλιστα κούπα! Δηλαδή κόκκινος! Γουάου!

Ο άσσος είναι βέβαια το θεόρατο δημόσιο χρέος τής Ελλάδας και οι θανάσιμοι κίνδυνοι που θα προέκυπταν για την ευρωζώνη και, κατ’ επέκταση, οι κλυδωνισμοί που θα  προκαλούνταν σε όλο τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, από μια ενδεχόμενη στάση πληρωμών. Με τα λόγια τού Αλέξη Τσίπρα, από συνέντευξή του στην «Πρωινή Γραμμή» τής ΝΕΤ, στις 2 Ιουνίου («Εποχή», 5 Ιουνίου):

     «Η ΕΕ σήμερα είναι το όπλο μας... Εάν φύγουμε από την ΕΕ απλά θα υποστούμε μόνοι μας αυτή την φτωχοποίηση, την οποία υφιστάμεθα σήμερα μέσα από το ΔΝΤ. Εμείς λέμε να αξιοποιήσουμε το χαρτί ότι είμαστε μέσα, γιατί είμαστε βάρος και άρα, αν πάμε στον πάτο, θα τους πάρουμε μαζί μας. Φεύγουμε λοιπόν από το μνημόνιο. Ας αφήσουμε την αναδιαπραγμάτευση, αυτή την καραμέλα. Δεν αναδιαπραγματεύεσαι το σφαγείο. Πάμε λοιπόν στην ΕΕ και τους εξηγούμε. Εμείς θα πάμε σε ένα άλλο πρόγραμμα αναδιανομής τού πλούτου για να μειώσουμε τα ελλείμματα. Αφήστε μας μόνους μας και βάζουμε μόνοι στους εαυτούς μας φόρους για να φτάσουμε στη μείωση των ελλειμμάτων.
     »Δεύτερον. Δανεισμός. Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να μας στηρίξετε. Δεν το πιστεύετε εσείς; Αν δεν το πιστεύετε εσείς, κοιτάτε τις συνέπειες που έχετε. Και να προτείνουμε και να διεκδικήσουμε μέσα σε ένα πλαίσιο ισχυρής διαπραγμάτευσης ένα σχέδιο για το χρέος το οποίο είναι ο μεγάλος βραχνάς. Κι εμείς λέμε αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Όταν το λέγαμε τόσον καιρό αυτό, έπεφταν να μας φάνε, αυτοί οι οποίοι βγαίνουν τώρα και εκβιάζουν με το ευρώ και παίζουν παιχνίδια».

Οι προσεκτικοί αναγνώστες θα παρατηρήσουν ότι στο παραπάνω απόσπασμα ο Πρόεδρος του ΣΥΝ μιλάει για «ισχυρή διαπραγμάτευση». Όπως όμως ήδη αναφέραμε, διευκρίνισε απολύτως αυτόν τον κάπως ασαφή όρο από το πιο επίσημο βήμα, τής Βουλής: «ισχυρή διαπραγμάτευση» σημαίνει «δραστική περικοπή τού χρέους».

Ισχυρό «χτύπημα»

Με όρους πόκας πάντα, έτσι θα χαρακτηρίζαμε μια τέτοια κίνηση που απειλεί κάποιους ότι «θα τους πάρει μαζί του στον πάτο». Και μόνο το γεγονός ότι η χάρη μας έχει φτάσει μέχρι το Οβάλ Γραφείο, ανεβάζοντας αξιοσημείωτα τον λογαριασμό των υπερατλαντικών τηλεφωνημάτων τού Λευκού Οίκου, φτάνει και περισσεύει ως απόδειξη ότι η απειλή είναι πραγματολογικά θεμελιωμένη. Όμως εδώ αναφύεται ένα άλλο ερώτημα:

Στην πόκα δεν έχει σημασία μόνο το «χτύπημα». Έχει σημασία και ποιος το κάνει!

Είναι ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρός παίκτης;

Με το χέρι στην καρδιά, δεν θα το λέγαμε (εξυπακούεται ότι, όταν αναφερόμαστε στον Πρόεδρο, εννοούμε τον ΣΥΝ και το κομμάτι τού ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται πιο κοντά σ’ αυτό το κόμμα). Για να το αποδείξουμε θα επικαλεστούμε μόνο δύο βασικούς, βασικότατους λόγους. Αρκούν και με το παραπάνω. (Έτσι δεν θα σας κουράσουμε και με «ψιλά γράμματα» —τσαγκαροδευτέρα γαρ...). Λοιπόν:

1. Lovely face, but not a poker face too! Στην πραγματική πόκα ο όρος ‘poker face’ σημαίνει το ψύχραιμο παίκτη, τού οποίου οι εκφράσεις τού προσώπου και, γενικότερα, η «γλώσσα τού σώματος» δεν αφήνουν στον αντίπαλο την παραμικρή δυνατότητα να διαβλέψει τι σκέφτεται και ποιες θα είναι οι αντιδράσεις του στην εξέλιξη τού συγκεκριμένου παιχνιδιού. Πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ‘poker face’ από τη στιγμή που σταθερά και μονότονα οι βασικοί «αρθρογράφοι γραμμής» τού ΣΥΝ, άρρητα ή υπόρρητα, μας βομβαρδίζουν με την εξευρωπαϊσμένη εκδοχή τής ΤΙΝΑ, δηλαδή την TINLOE (There Is No Life Outside Euro); Πώς, όσο καλή θέληση κι αν έχουμε, μας επιτρέπεται να του αναγνωρίσουμε αυτό το (απαραίτητο) προσόν τής ολύμπιας αταραξίας και της αδιαπέραστης ψυχρότητας που απαιτεί ένα τέτοιο, τόσο «χοντρό» παιχνίδι, όταν ακόμα αντηχούν στα αυτιά μας τα λόγια του ότι έξω από την ευρωζώνη «θα γίνουμε Αλβανία» (λόγια δηλαδή που δεν έχει πει ούτε ο πιο σκληροπυρηνικός μανδαρίνος τής ΕΕ, αλλά, αντίθετα, λέει κάθε τόσο ο Μανδραβέλης κι ο Ανδριανόπουλος!); Κι άντε, να το κάνουμε εμείς. Παρά τις διαφορές μας, δικός μας είναι —χώρια που είναι και σειρά μας. Τι θα άλλαζε όμως και πόσο θα επηρέαζε αυτό τους «άλλους»; Η Άγγελλα, ο Γιούνκερ, ο Τρισέ κι ο Όλι τόσο άσχετοι είναι; Δεν βλέπουν το χέρι του που τρέμει, καθώς μετράει τις μάρκες, τις οποίες ετοιμάζεται να ποντάρει; Δεν «πιάνουν» τον ελαφρό κραδασμό που προκαλεί στο τραπέζι το νευρικό και ρυθμικό κούνημα του ποδιού του; Σας παρακαλούμε!

2. «Κι αν τα δουν;». Αυτό είναι ένα ερώτημα που κάθε καλός παίκτης υποβάλλει πάντα στον εαυτό του σε κάθε αμφίρροπο παιχνίδι. Και το υποβάλλει την ίδια ακριβώς στιγμή που αποφασίζει να κάνει ένα μεγάλο ποντάρισμα, με το οποίο φιλοδοξεί και ελπίζει να κάνει τους αντιπάλους του να πάνε πάσο (να μη «τα δουν» δηλαδή), κι έτσι να κερδίσει το «κόλπο». Έχει υποβάλλει στον εαυτό του αυτό το ερώτημα ο Πρόεδρος; Έχουμε την εντύπωση ότι την έχει υποβάλλει. Και φοβόμαστε ότι η απάντηση που έχει δώσει αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας παίκτης σε τέτοιες περιστάσεις:

«Δεν θα τα δουν! Θα πάνε πάσο!».

Χρειάζεται να πούμε ότι αυτή η ερώτηση δεν αντιστοιχεί καν στο ερώτημα; Χρειάζεται να πούμε ότι, όταν δραπετεύει κανείς από τον εαυτό του με τέτοιες υπεκφυγές, είναι παντελώς ακατάλληλος να προετοιμάσει την ελληνική κοινωνία για το ενδεχόμενο, αφού ακούσει προσεκτικά η νομενκλατούρα τής ΕΕ το ποντάρισμά μας, να μας πει:

«Τα βλέπουμε! Χρεοκοπήστε!».

Εμείς δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς ευρώ. Ασφαλώς και υπάρχει. Το πώς θα ελαχιστοποιήσεις όμως το αναπόφευκτο κόστος μιας τέτοιας εξέλιξης είναι ένα ζήτημα ανοικτό και το οποίο εξαρτάται από πολλές παραμέτρους. Εκ των οποίων η πρώτη και βασικότερη είναι να έχεις προετοιμαστεί —και προετοιμάσει— για το ενδεχόμενο η εξέλιξη τού παιχνιδιού να σε υποχρεώσει να ζήσεις χωρίς ευρώ. Πράγμα που σημαίνει ότι ξαναγυρνάμε στο ερώτημα κι ότι ο Αλέξης Τσίπρας, έστω και στο παρά πέντε, πρέπει να μας απαντήσει επιτέλους:

«Κι αν τα δουν;»...

Για να τα λέμε όλα!

Με αυτές τις επισημάνσεις κατά νου, όσο να ’ναι, μια κάποια ανασφάλεια την έχουμε για το πόσο καλά μπορεί να παίξει πόκα με τα «χαρτόμουτρα» της ΕΕ ο Πρόεδρος του ΣΥΝ, σε ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο «ισχυρής διαπραγμάτευσης» από μια κυβέρνηση ευρείας λαϊκής πλειοψηφίας με επίκεντρο την Αριστερά. Και πραγματικά απορούμε. Εκεί στον ΣΥΝ υπάρχουν και παλιοί αριστεροί με χιλιόμετρα και χιλιόμετρα στο κοντέρ τους και, κατά τεκμήριο, πιο έμπειροι και «μάστορες» στην πόκα. Δεν βλέπουν αυτές τις βασικές ελλείψεις τού Προέδρου; Δεν του λένε καμιά κουβέντα; Διότι, έτσι δεν πάμε πουθενά! Έτσι, θα χάσουμε και τα σώβρακα!

Εκτός κι αν έχει βάση η σκέψη που έκανε ο συνομωσιολόγος τής παρέας. Είναι λίγο τραβηγμένη, αλλά, αφού έχουμε δεσμευτεί αμετάκλητα να τα λέμε όλα, ας την πάρει το ποτάμι:

Μήπως τελικά ο Αλέξης Τσίπρας, αντί ψιλοάσχετος που λέμε εμείς, είναι αητός; Μήπως αυτό το μεγάλο ποντάρισμα δεν το προορίζει για την Άγγελλα, τον Γιούνκερ, τον Τρισέ και τον Όλι, αλλά για τον Λαφαζάνη, τον Αλαβάνο και τον Ρινάλντι, οπότε ο άνθρωπος δεν παίζει στο διεθνές καρέ που νομίζουμε εμείς αλλά στο εθνικό; Μήπως εκείνο στο οποίο αποβλέπει, το μοναδικό κέρδος στο οποίο αποσκοπεί, είναι τελικά το χειροκρότημα του εγχώριου ακροατηρίου;

Αν είναι έτσι, μιλάμε για τη μπλόφα τής δεκαετίας! Της δεκαετίας και της Αριστεράς τού 21ου αιώνα...


Η εικόνα, από το sofokleous10.gr

25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έξοχη ανάλυση, έχετε απόλυτο δίκιο. Για να παίξεις καλό πόκερ, πρέπει να είσαι διατεθειμένος να ρισκάρεις πραγματικά.
Ο Συνασπισμός με το μόνο που είναι διατεθειμένος να ρισκάρει είναι με τα νεύρα των πρώην ψηφοφόρων του (όπως εγώ).
Κ.Π.

Μάρκομ Ξ είπε...

Αγαπητοί λέφτηδες

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να κάνουμε ολόκληρες αναλύσεις για να καταλήγουμε στα αυτονήτα. Μια δύναμη της αριστεράς που θα ήθελε πραγματικά να παίξει πόκερ στο διεθνές επίπεδο δεν θα προεξοφλούσε τα όρια μπλόφας και πονταρίσματος. "Θα βγω απ' το ευρώ; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν σας πληρώνω. Θα βγω απ' την ΕΕ; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι σας έχω ανάγκη, μόνο κατά μόνας και όχι απαραίτητα εν συνόλω". Με άλλα λόγια, το ζήτημα δεν είναι πια όπλα θα χρησιμοποιήσεις αλλά ποιος είναι ο στόχος σου. Η προσπάθεια για οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία της χώρας που περνάει αναγκαστικά μέσα από τη συντριβή της εξουσίας της αστικής τάξης ανάληψή της από την εργατική (αν και το τελευταίο δεν νομίζω να έχουν μείνει και πολλοί αριστεροί που το ασπάζονται). Επίσης, δεν μπορείς να ευαγγελίζεσαι ενότητα της αριστεράς όταν εκ των προτέρων αποκλείεις κάποια σημαντικά της τμήματα βάζοντας αυτούς τους όρους.

Τα όρια που βάζουν οι θεωρητικοί του ΣΥΝ είναι μόνο και μόνο για να ικανοποιούν τους νυν και επίδοξους ψηφοφόρους τους. Άρα η δεύτερη περίπτωση (αυτή του συνωμοσιολόγου που λέτε) είναι γκαραντί η περίπτωση του Προέδρου.

ο μέτριος στο πόκερ
Μάρκομ Ξ

markos είπε...

Οι δρόμοι είναι τρεις για την αριστερά.
1.Δρόμος ΚΚΕ με όραμα Βουλγαρία του Ζίβκωφ.
2.Δρόμος Σπίθας, Ανταρσύα , Μετώπου κλπ με όραμα να γίνουμε μια περήφανη Αλβανία.
3. Δρομος Τσίπρα. Σοσιαλισμός στην Ευρώπη με Δημοκρατία.
Αν και ο τελευταίος μου φαίνεται μακρινός και αδύναμος θα ποντάρω σ΄αυτόν.
Τελικά όλα είναι θέμα ταξικών συσχετισμών δυνάμεων.

Ανανεωτικός κομμουνιστής είπε...

Η ζωή μερικές φορές παίζει περίεργα παιχνίδια. Ποιός θα το περίμενε πριν μερικούς μήνες ότι ο κύριος Τσίπρας θα "έπαιρνε γραμμή", ατυπώς βέβαια, από την Ε.Ο.Σ.; (αναφέρομαι στο διαβόητο μπλογκ "Ενωση Οπαδών..." που είχε θέσει την πλατφόρμα που κριτικάρεται στο άρθρο λίγο καιρό πριν την επανάβει ο κύριος Τσίπρας σε εθνικό ακροατήριο).

ODA Nobunaga είπε...

Μα ο ικανός ηγέτης ,,αφουγκράζεται,, την κοινή γνώμη.
Και ο μικρός Αλέξης είναι ικανός.

LeftG700 είπε...

Φίλε Κ.Π. (ελπίζουμε να πετύχαμε το φύλο) καλώς ήρθες.

Δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να ρισκάρουν. Αυτό το καταλαβαίνουμε. Εκείνο που μας τρελαίνει κυριολεκτικά είναι η αριστερή υποκρισία. Η οποία, για να τα λέμε όλα, έχει φράξιες σε όλη την Αριστερά κι όχι μόνο στον ΣΥΝ...


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ.,


Καταλαβαίνουμε το πόιντ σου. Αλλά, από την άλλη, εσύ ο ίδιος επισημαίνεις και μια κάποια χρησιμότητα στην ενασχόληση με τα αυτονόητα. Αυτό συμβαίνει, κατά τη γνώμη μας, όταν γράφεις:

«Τα όρια που βάζουν οι θεωρητικοί του ΣΥΝ είναι μόνο και μόνο για να ικανοποιούν τους νυν και επίδοξους ψηφοφόρους τους».

Δεν αξίζει λίγο κόπο η απόπειρα να κόβει κανείς τη σούπα σ’ αυτούς τους θεωρητικούς, με στόχο, όχι να μαυριστεί ο ΣΥΝ (ή το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Μέτωπο Α-Α) αλλά να καταλάβουν όσοι τους ακολουθούν ότι ήρθε η ώρα να φωνάξουν στις ηγεσίες τους, «ρε σύντροφοι, έλεος, όχι άλλο κάρβουνο!»;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


Ακόμα κι αν οι δρόμοι που έχουν χαραχτεί είναι τρεις και είναι έτσι όπως τους περιγράφεις, έχουμε ένα ερώτημα:

Αφού οι δύο πρώτοι δεν μας κάνουν, κι αφού ο τρίτος είναι τόσο μακριά που το κομπιουτεράκι μας δεν μπορεί να υπολογίσει ούτε κατά προσέγγιση την ημερομηνία ανακήρυξης τών ΗΣΠΕ (Ηνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες Ευρώπης), τι θα ’λεγες για κάνα τέταρτο δρόμο; ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Ανανεωτικέ φίλε,


Έχουμε την εντύπωση ότι η αναδιαπραγμάτευση του χρέους ακούστηκε από τον ΣΥΝ σχεδόν αμέσως μετά την υπογραφή τού Μνημονίου. Στην πορεία βέβαια, όσο γίνεται σαφές ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, ότι θα μας πάνε στην πτώχευση (επίσημη ή άτυπη) όποτε θέλουν και με τους όρους που θέλουν αυτοί, προστέθηκε και η «δραστική περικοπή». Όπως λέμε και στο ποστ, ως «ενδιάμεση» γραμμή με στόχο να αθροίσεις δυνάμεις μια χαρά είναι. Το παρακάτω έχει δυσκολίες. Με την έννοια, εντάξει τον μάζεψες τον κόσμο. Είσαι διατεθειμένος να κάνεις αυτά που τον έκαναν να έρθει κοντά σου;

Υποθέτουμε, επειδή δεν σε έχουμε ότι είσαι τής άποψης «σωστό είναι αυτό που λες, αλλά δεν το δέχομαι γιατί διαφωνούμε σε άλλα», ότι η επισήμανσή σου για την επιρροή των φίλων τής ΕΟΣ πάνω στον Τσίπρα έχει μάλλον την έννοια της καταγραφής αυτών των παιχνιδιών που παίζει η ζωή παρά της ουσιαστικής κριτικής. Αν είναι έτσι, ναι, κι εμείς χαμογελάμε με την επισήμανσή σου... Γιατί κατά τα άλλα δεν πιστεύουμε ότι είναι κακό να πούμε εμείς π.χ. ότι συμφωνούμε με αυτή την άποψη του ΚΚΕ, εκείνη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την άλλη τού Αλαβάνου, ή την παράλλη τής ΔΗΜΑΡ.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε (φίλη;) ODA Nobunaga, καλώς ήρθες.

Το θέμα είναι να αποκτήσει και την ικανότητα να προωθεί τις θέσεις τής κοινής γνώμης κι όχι απλώς να τις ακούει. Αλλά, όπως λέμε και στο ποστ, δεν είναι μόνο ζήτημα του Τσίπρα, ούτε κυρίως του Τσίπρα. Τόσες «παλιοκαραβάνες» είναι εκεί. Αυτές τι κάνουν; Και, κυρίως, η βάση τι κάνει; Πάνω τα χεράκια κάτω τα χεράκια στις ψηφοφορίες;


Τα λέμε

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Αν μιλάμε για τέταρτο δρόμο (π.χ.) τότε σημαίνει ότι -μάλλον- υπάρχουν και άλλοι εναλλακτικοί δρόμοι προς αναζήτηση..

ομοίως μέτριος στο πόκερ :)

Μάρκομ Ξ είπε...

Προς λέφτηδες

Βεβαίως και αξίζει το κόψιμο της σούπας. Μόνο που νομίζω ότι τα μέλη του ΣΥΝ έχουν δοκιμαστεί αρκετές φορές μέχρι τώρα. Τουτ' έστιν, όσοι ήταν να φωνάξουν, φώναξαν πριν τις ευρωεκλογές, φώναξαν με τις μηχανορραφίες στον ΣΥΡΙΖΑ, φώναξαν με την ανοχή της Πτέρυγος, φώναξαν με τη χλιαρή, συστημική αντιπολίτευση του Τσίπρα κλπ κλπ. Πόσοι ακόμα έχουν μείνει που δεν φώναξαν τότε και θα φωνάξουν τώρα; Αναρωτιέμαι, δεν προδικάζω.
Να το πω και αλλιώς. Η πίστη προς την ιδεολογία έχει προ πολλού αντικατασταθεί από την πίστη προς το κόμμα σε πολύ πολύ πολύ μεγάλο κομμάτι της αριστεράς. Αυτο, στις περιπτώσεις που δεν έχει αντικατασταθεί από την πίστη προς τον/ τους αρχηγούς.

Όπως και να χει, το πόιντ που ήθελα στην πραγματικότητα να περάσω είναι ότι η κριτική προς τους τακτικισμούς της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ πρέπει να είναι πολύ πιο επιθετική. Έχουν αποδείξει τα παιδιά ότι δεν έχουν καλές προθέσεις καιρό τώρα.

συντροφικά
Μάρκομ Ξ

markos είπε...

Μαρκομ Ξ ,
Σωστές οι παρατηρήσεις σου μια προς μια.
Η κατεύθυνση του ΣΥΝ προς την Ευρώπη των εργαζομένων είναι όμως σωστή.
Μας απογοητεύει η έλλειψη διορατηκότητας και ο μικροαστισμός-αριστερισμός άλλων δυναμικών κομματιών της Αριστεράς που θα μπορούσαν να προσφερουν πολλά.

Μάρκομ Ξ είπε...

Προς Μάρκο

Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα καμιά δύναμη της Αριστεράς που να μην ευαγγελίζεται Ευρώπη των εργαζομένων. Άλλο όμως η Ευρώπη των εργαζομένων και άλλο η ΕΕ. Η ΕΕ μετά τη συμφωνία Μάαστριχτ, συνθήκη Λισαβώνας, Ευρωσύνταγμα (απ' το παράθυρο) και ΟΝΕ είναι εξ ορισμού πια Ευρώπη των μονοπωλίων και όχι των εργαζομένων. Είναι τόσο απλό και τόσο ξεκάθαρο (κυρίως για όσους διαβάζουν και πέντε γραμμές και δεν επαφίονται στους ανέξοδους μύδρους περί ευρωπαϊσμού της ΔΗ.ΑΡΙ.).

Επιπλέον τούτου, είναι ανεδαφικό να περιμένουμε την αλλαγή - ανατροπή μόνο όταν συντονιστούν μαζί κάποιοι (πόσοι;) ευρωπαϊκοί λαοί. Δηλαδή θα ετοιμάζουμε ταυτόχρονα σε πέντε χώρες την επανάσταση και μόνο όταν συντονίσουμε τα ρολόγια μας θα ξεκινήσουμε; Ή μήπως να μην κάνουμε τίποτα, γιατί "η επανάσταση δεν μπορεί να πετύχει σε μια μόνο χώρα";

Όσο για τις άλλες 'μικροαστικές - αριστερίστικες' δυνάμεις, εγώ θα πρόσθετα και το 'οπορτουνίστικες' παρέα. Ή για να το πω με λενινιστικούς όρους, στο σύνολό τους οι αναγνωρίσιμες δυνάμεις της Αριστεράς, μετά πλέον και τη στάση τους στα τελευταία γεγονόνοτα, κινούνται λίγο πολύ στα πλαίσια είτε του δεξιού, είτε του αριστερού οπορτουνισμού. Ιδιαιτερότητα παρουσιάζει το ΚΚΕ, η ηγεσία του οποίου κινείται πότε στη μια και πότε στην άλλη πλευρά, πολλές φορές και στο ίδιο κείμενο!

Επομένως συμφωνώ και επαυξάνω με την κριτική σου. Διαφωνώ ως προς την αξία του 'ευρωπαϊσμού' του ΣΥΝ.


συντροφικά
Μάρκομ Ξ

markos είπε...

Μαλκομ Εξ,
Νομίζω είμαι σαφής. Αλλο Ευρώπη των καπιταλιστων και άλλο Ευρώπη των εργαζομένων.
Είναι ουτοπία ο Σοσιαλισμός σε μια χώρα.Οπως γράφει και ο Μαρξ στο Μανιφέστο προυπόθεση της χειραφέτησης των εργαζομέων είναι η ταυτόχρονη επικράτηση τους σε μια σειρά προηγμένες χώρες.
Η εξέλιξη του καπιταλισμού με την κατάργηση των συνόρων και την δημιουργία της παγκόσμιας αγοράς μας στρώνει το δρόμο και δημιουργεί τις προυποθέσεις.
Με κανεις και γράφω πολλά αλλά χαλάλι σου. Εσύ και τα Λεφτόπουλα μου είστε συμπαθείς.

markos είπε...

Να προσθέσω και κάτι άλλο.
Είναι λάθος να νομίζεις οτι η αριστερά στην συντριπτική της πλειοψηφία είναι στραμένη προς την Ευρώπη των εργαζομένων.
Διαβασε το πρώτο σχόλιό μου.

Μάρκομ Ξ είπε...

Προς Μάρκο

Πρώτα και κύρια σε ευχαριστώ για τη συμπαθειά σου. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Το nick πάντως είναι Μάρκομ Ξ και όχι Μαλκομ Εξ.

1) Ξαναδιάβασα το Μανιφέστο. Δεν βρήκα πουθενά να λέει αυτό που γράφεις "προυπόθεση της χειραφέτησης των εργαζομένων είναι η ταυτόχρονη επικράτηση τους σε μια σειρά προηγμένες χώρες".

2) Γράφεις: "Η εξέλιξη του καπιταλισμού με την κατάργηση των συνόρων και την δημιουργία της παγκόσμιας αγοράς μας στρώνει το δρόμο και δημιουργεί τις προυποθέσεις."

Είναι ακριβώς έτσι; Επί νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού δεν δημιουργήθηκαν όλες αυτές οι χώρες από το πουθενά (Σλοβενία, Τσεχία, Μαυροβούνιο κλπ); Εξάλλου, η διεθνοποίηση του κεφαλαίου συμβαίνει ήδη εδώ και πάμπολλα χρόνια (βλ. Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού). Η διεθνοποίηση όμως αυτή και η ευελιξία κινητικότητας που συνεπάγεται δεν σημαίνει και κατάργηση των εθνικών χαρακτηριστικών των λαών. Ίσα ίσα, τα χαρακτηριστικά αυτά υπάρχουν ακόμα και αξιοποιούνται κατά το δοκούν από την αστική τάξη (βλ. εθνικιστικά κόμματα και κινήματα). Με άλλα λόγια, η διεθνοποίηση του κεφαλαίου δεν σημαίνει αυτόματα (ίσα ίσα το αντίθετο) διεθνοποίηση της εργ. τάξης και δημιουργία συνεκτικών ιδεολογικών και συνειδησιακών δεσμών μεταξύ των μελών της σε κάθε χώρα. Το Έλληνες και ξένοι, εργάτες ενωμένοι ηχεί στα χείλη μιας πολύ μικρής μειοψηφίας και δεν φαίνεται διόλου εύκολο να μπορεί να γίνει κτήμα του συνόλου ή έστω ενός σημαντικού τμήματος της εργατικής τάξης.

3) Το ξαναδιάβασα το πρώτο σχόλιό σου. Να ξεχωρίσουμε λίγο τα πράγματα; Η αριστερά στο σύνολό της -σχεδόν- ευαγγελίζεται την Ευρώπη των εργαζομένων. Αυτά στα λόγια, δηλαδή στο επίπεδο των διακηρύξεων. Στο σχόλιό σου, όπως και εγώ αντίστοιχα στο δικό μου, προχωράμε σε ερμηνεία των εξαγγελιών αυτών με βάση τις επεξηγήσεις - εξειδικεύσεις του κάθε πολιτικού φορέα. Επομένως, ξαναλέω ότι σε επίπεδο διακηρύξεων -σχεδόν- όλοι αυτό λένε ότι θέλουν. Η διαφορά και διαφωνία μου με τον ΣΥΝ είναι ότι θεωρεί πως για να γίνει αυτό πρέπει να παραμείνουμε στην ΕΕ. Κάτι που όπως προσπάθησα να αποδείξω παραπάνω είναι εντελώς λάθος. Αντίστοιχα βέβαια διαφωνώ και με άλλες προτάσεις, αλλά το θέμα μας ήταν η θέση του ΣΥΝ.

συντροφικά
Μάρκομ Ξ

Ανώνυμος είπε...

λέφτηδες

Τώρα που διαπιστωμένα αποχώρησε ο θεοπυροβολημένος και πήγε για άλλα να θυμηθώ και εγώ κάτι από πόκα :

Παίζαμε πολύ παλιά ένα παιχνίδι με τρία στο χέρι και δύο σειρές από δύο φύλλα σε γωνία περίπου 40 μοιρών. Στη κορυφή της γωνίας ένα φύλλο κοινό και για τις δύο σειρές που άνοιγε ( όπως είναι φυσικό ) τελευταίο . Κέρδιζε τρία - φούλ και όχι κέντα - χρώμα και το όνομα αυτού :

ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ ... !

Υπήρχαν 4 πονταρίσματα . Φύλλα , άνοιγμα πρώτου φύλλου στα σαγόνια , άνοιγμα δεύτερου φύλλου στα σαγόνια και τέλος άνοιγμα του "καπέλλου" στη κορυφή...

Αν έβαζα τώρα τον Αλέξη να παίξει σε αυτό το παιχνίδι , κόντρα σε άλλους πραγματικά κωλοπετσωμένους παίχτες , δεν θα ήταν άξιο απορίας αν ο νεαρός και συμπαθέστατος απαιτούσε να ανοίξει πρώτα το "καπέλλο".

Αν έβαζα τη Παπαντάμα θα μου έλεγε ότι δεν παίζει αστικά παίγνια , αν έβαζα τον εν αναμονή "πρόθυμο" Κουβέλη , θα αμφισβητούσε αν κερδίζει το τρία - φούλ .

Τελικά στο καρρεδάκι έχουν απομείνει ο γιωργάπης που πάίζει ρίσκο, ο αντωνάκης που παίζει συντηρητικά , η ντόρα μας που παίζει καραμπίνα και ο poker face φύρερ που παίζει όπως ένας poker face και παίζουν με τις μάρκες που "δανείστηκαν" από τη κάβα που λέγεται κατ' ευφημισμόν λαός.

Αντί οι τρείς προαναφερόμενοι Αλέξης , Παπαντάμα και Κουβέλης να κάτσουν στο τραπέζι και να ποντάρουν σε ΚΟΙΝΟ φύλλο , να επικεντρωθούν στο άνοιγμα των δύο πρώτων φύλλων στο άνω και κάτω άκρο της σιαγόνας , διαλέγουν ο καθένας το δρόμο του , επειδή νομίζουν ότι το "καπέλλο" περιέχει τελικά το δικό τους ( του καθενός ) το ζητούμενο...

Θα διαψευσθούν οικτρά γιατί ο άσσος κούπα έμεινε στη τράπουλα. Στο καπέλλο ενεδρεύει το επτά μπαστούνι.

Γιάκοβ

markos είπε...

Μαλκομ Ξ. το μανιφέστο εκατομμύρια το διαβάζουνε , ελάχιστοι το καταλαβαίνουνε, έγραφε ο Λένιν.
Αυτή την κουβέντα την κατάλαβα επειτα από πολλά χρόνια μελέτης του Μανιφέστου και εγώ.
Δεν το έχεις διαβάσει. Το εδάφιο σχετικά που σου αναφερα είναι στο β΄κεφάλαιο, προλετάριοι και κομμουνιστές.
Μελετησε το με προσοχη , θα το καταλάβεις πιο γρήγορα από μένα , σαν νεώτερος. είμαι σίγουρος.
Συγνώμη Λεφτηδες για την κατάχρηση του χωρου.

Μάρκομ Ξ είπε...

Προς Μάρκο

Το πόσο καλά μπορεί να έχω διαβάσει κάτι ασ' το να το κρίνεις μετά από πολλές συζητήσεις που θα έχουμε. Επιμένω ότι η φράση που αναφέρεις δεν υπάρχει πουθενά στο μανιφέστο. Η χρήση εκ μέρους σου της λέξης "ταυτόχρονη" θεωρώ ότι είναι δικό σου, αυθαίρετο συμπέρασμα.

Με αυτό το ποστ τελειώνω την αντιπαράθεση στο συγκεκριμένο θέμα, γιατί πολύ χρόνο και χώρο φάγαμε γι αυτό.

συντροφικά
"ΜΑΡΚΟΜ Ξ"

LeftG700 είπε...

Φίλε Σπίθα,


Και τέταρτος και εικοστός τέταρτος να υπάρχει, θα ήμασταν οι τελευταίοι που θα αρνιόμασταν να τον μελετήσουμε. Αλλά να οδηγεί στη Ρώμη όμως, όχι στην Καπερναούμ, έτσι; ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ.,


Δυστυχώς έχεις δίκαιο. Ο κομματισμός στην Αριστερά έχει χτυπήσει κόκκινο από χρόνια (άδουλος δουλειά δεν έχει...).

Και για την επιθετικότητα έχεις κατά βάση δίκαιο. Αλλά υπάρχει ένας παράγοντας που το σχετικοποιεί: ο κομματικός πατριωτισμός που κάνει πολλούς να αγνοούν μια κριτική στην οποία εν πολλοίς συμφωνούν (ή τη βρίσκουν βάσιμη), μόνο και μόνο επειδή έθιξες τον «αγαπημένο» τους 9ή την «αγαπημένη» τους... ;-) ).


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Κατ’ αρχήν ευχαριστούμε πολύ για το νέο «κόλπο» που θα εμπλουτίσει το ρεπερτόριό μας. Βέβαια, μην περιμένεις να το λέμε κι εμείς «τα σαγόνια τού Μαρκεζίνη»! (Ξέρεις πολύ καλά τι όνομα θα του δώσουμε... ;-) ).

Οι αναλογίες σου με τα «καμάρια» ως παίκτες, έξοχες. Έχουμε μόνο μια επιφύλαξη με τους δικούς μας. Φοβόμαστε ότι αντί για το συγκεκριμένο παιχνίδι, έχουν την εντύπωση ότι παίζουν ...μιζέρια! ;-)


Увидимся

Μάρκομ Ξ είπε...

Λέφτηδες

Έχετε δίκιο για τον κομματικό πατριωτισμό...

συντροφικά
Μάρκομ Ξ

Ανώνυμος είπε...

Έ τότε Λέφτηδες με τη κατάλληλη πενταφυλλία στη ντάμα και το δεδομένο επτά μπαστούνι θα σκίσουν :)

Γιάκοβ