Το σύριζα «κούρεμα» του χρέους ως παιχνίδι πόκας

Μετά και μέσα από διάφορες διαδρομές, το τελευταίο διάστημα, δηλαδή μετά την είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος (Πλαισίου) ή Μνημονίου 2, η προβαλλόμενη γραμμή τού ΣΥΝ —και κατά προέκταση του ΣΥΡΙΖΑ—, ως προς το τι κάνουμε άμεσα με την κρίση χρέους, είναι η επαναδιαπραγμάτευσή του με εκ τον ουκ άνευ όρο τής δραστικής περικοπής του. Αυτό επικυρώθηκε χθες πανηγυρικά με την ομιλία τού Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη νέα (κόψτε κάτι!) κυβέρνηση.

Στη δευτερολογία του ο Αλέξης Τσίπρας έκανε κάπου και μια αλληγορική αναφορά στο πόκερ. Εδώ είμαστε! Έχουμε που έχουμε το «μικρόβιο», ήρθε και το πράσινο φως από τον Πρόεδρο του ΣΥΝ, και ο τίτλος τής σημερινής ανάρτησης, που ορίζει ταυτόχρονα και την αναλογική προσέγγιση, βγήκε! Με όρους πόκας λοιπόν, έχουμε και λέμε.

Ξεχάστε το «μαμούθ» και τον «κούκο». Το νέο παιχνίδι λέγεται «επαναδιαπραγμάτευση για τη δραστική περικοπή τού χρέους»

Να πούμε εξ αρχής ότι μας φαίνεται μια χαρά παιχνίδι (ιδίως επειδή δεν έχει πολλά κλειστά φύλλα)! Με την προϋπόθεση βέβαια, που και ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΣΥΝ θέτει: το σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρείας λαϊκής πλειοψηφίας με επίκεντρο τη συσπειρωμένη σε ένα μέτωπο Αριστερά η οποία θα επιδιώξει την κατάργηση του Μνημονίου 1 και την εξυπηρέτηση του χρέους, που θα μείνει μετά το «κούρεμα», με όρους «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης των λαών» και όχι αυτούς που εξυπηρετούν τη διεθνή χρηματοπιστωτική τοκογλυφία.

Μερικές διευκρινίσεις: Υποθέτουμε ότι όταν ο Αλέξης Τσίπρας κάνει λόγο για «κυβέρνηση με επίκεντρο την Αριστερά» εννοεί μια Αριστερά που, έστω εν μέρει, θα έχει καταφέρει να συντονιστεί σε έναν κοινό βηματισμό. Το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι κάτι τέτοιο με την κατάσταση που είναι παγιωμένη επί δεκαετίες στο «αριστερό επίκεντρο», όπου το ένα κέντρο δαπανά το μεγαλύτερο μέρος της φαιάς(;) ουσίας του για να βγάλει τα μάτια τού άλλου, δεν θα μας απασχολήσει εδώ. Ξεχάστε επίσης και το από πού στο διάολο θα προκύψουν οι όροι τής «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης τών λαών». Εξετάζουμε το συγκεκριμένο παιχνίδι per se. Επιπλέον και καθόλου ασήμαντο: δεν ανήκουμε σε αυτούς που πιστεύουν ότι μια κατεύθυνση πρέπει, υποχρεωτικά και ταυτόχρονα, να είναι και άμεσα υλοποιήσιμη για να συσπειρώσει κόσμο γύρω σου. (Ω, ναι, το ομολογούμε: είμαστε και λίγο «λαϊκιστές»... ;-) ).

Ξανακάνοντας το λογαριασμό λοιπόν, το κόλπο «δραστική περικοπή χρέους» εξακολουθεί να μας φαίνεται ενδιαφέρον. Είμαστε μέσα!

Τα χαρτιά μας

Για να τα λέμε όλα, δεν τα πήγαμε κι άσχημα στο μοίρασμα. Μας έχουν έρθει κάτι λιμά βέβαια, δεν το αποφύγαμε, αλλά ανάμεσά τους υπάρχει κι ένας γαϊδουρόασσος, νααα με το συμπάθιο! Και μάλιστα κούπα! Δηλαδή κόκκινος! Γουάου!

Ο άσσος είναι βέβαια το θεόρατο δημόσιο χρέος τής Ελλάδας και οι θανάσιμοι κίνδυνοι που θα προέκυπταν για την ευρωζώνη και, κατ’ επέκταση, οι κλυδωνισμοί που θα  προκαλούνταν σε όλο τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, από μια ενδεχόμενη στάση πληρωμών. Με τα λόγια τού Αλέξη Τσίπρα, από συνέντευξή του στην «Πρωινή Γραμμή» τής ΝΕΤ, στις 2 Ιουνίου («Εποχή», 5 Ιουνίου):

     «Η ΕΕ σήμερα είναι το όπλο μας... Εάν φύγουμε από την ΕΕ απλά θα υποστούμε μόνοι μας αυτή την φτωχοποίηση, την οποία υφιστάμεθα σήμερα μέσα από το ΔΝΤ. Εμείς λέμε να αξιοποιήσουμε το χαρτί ότι είμαστε μέσα, γιατί είμαστε βάρος και άρα, αν πάμε στον πάτο, θα τους πάρουμε μαζί μας. Φεύγουμε λοιπόν από το μνημόνιο. Ας αφήσουμε την αναδιαπραγμάτευση, αυτή την καραμέλα. Δεν αναδιαπραγματεύεσαι το σφαγείο. Πάμε λοιπόν στην ΕΕ και τους εξηγούμε. Εμείς θα πάμε σε ένα άλλο πρόγραμμα αναδιανομής τού πλούτου για να μειώσουμε τα ελλείμματα. Αφήστε μας μόνους μας και βάζουμε μόνοι στους εαυτούς μας φόρους για να φτάσουμε στη μείωση των ελλειμμάτων.

     »Δεύτερον. Δανεισμός. Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να μας στηρίξετε. Δεν το πιστεύετε εσείς; Αν δεν το πιστεύετε εσείς, κοιτάτε τις συνέπειες που έχετε. Και να προτείνουμε και να διεκδικήσουμε μέσα σε ένα πλαίσιο ισχυρής διαπραγμάτευσης ένα σχέδιο για το χρέος το οποίο είναι ο μεγάλος βραχνάς. Κι εμείς λέμε αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Όταν το λέγαμε τόσον καιρό αυτό, έπεφταν να μας φάνε, αυτοί οι οποίοι βγαίνουν τώρα και εκβιάζουν με το ευρώ και παίζουν παιχνίδια».

Οι προσεκτικοί αναγνώστες θα παρατηρήσουν ότι στο παραπάνω απόσπασμα ο Πρόεδρος του ΣΥΝ μιλάει για «ισχυρή διαπραγμάτευση». Όπως όμως ήδη αναφέραμε, διευκρίνισε απολύτως αυτόν τον κάπως ασαφή όρο από το πιο επίσημο βήμα, τής Βουλής: «ισχυρή διαπραγμάτευση» σημαίνει «δραστική περικοπή τού χρέους».

Ισχυρό «χτύπημα»

Με όρους πόκας πάντα, έτσι θα χαρακτηρίζαμε μια τέτοια κίνηση που απειλεί κάποιους ότι «θα τους πάρει μαζί του στον πάτο». Και μόνο το γεγονός ότι η χάρη μας έχει φτάσει μέχρι το Οβάλ Γραφείο, ανεβάζοντας αξιοσημείωτα τον λογαριασμό των υπερατλαντικών τηλεφωνημάτων τού Λευκού Οίκου, φτάνει και περισσεύει ως απόδειξη ότι η απειλή είναι πραγματολογικά θεμελιωμένη. Όμως εδώ αναφύεται ένα άλλο ερώτημα:

Στην πόκα δεν έχει σημασία μόνο το «χτύπημα». Έχει σημασία και ποιος το κάνει!

Είναι ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρός παίκτης;

Με το χέρι στην καρδιά, δεν θα το λέγαμε (εξυπακούεται ότι, όταν αναφερόμαστε στον Πρόεδρο, εννοούμε τον ΣΥΝ και το κομμάτι τού ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται πιο κοντά σ’ αυτό το κόμμα). Για να το αποδείξουμε θα επικαλεστούμε μόνο δύο βασικούς, βασικότατους λόγους. Αρκούν και με το παραπάνω. (Έτσι δεν θα σας κουράσουμε και με «ψιλά γράμματα» —τσαγκαροδευτέρα γαρ...). Λοιπόν:

1. Lovely face, but not a poker face too! Στην πραγματική πόκα ο όρος ‘poker face’ σημαίνει το ψύχραιμο παίκτη, τού οποίου οι εκφράσεις τού προσώπου και, γενικότερα, η «γλώσσα τού σώματος» δεν αφήνουν στον αντίπαλο την παραμικρή δυνατότητα να διαβλέψει τι σκέφτεται και ποιες θα είναι οι αντιδράσεις του στην εξέλιξη τού συγκεκριμένου παιχνιδιού. Πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ‘poker face’ από τη στιγμή που σταθερά και μονότονα οι βασικοί «αρθρογράφοι γραμμής» τού ΣΥΝ, άρρητα ή υπόρρητα, μας βομβαρδίζουν με την εξευρωπαϊσμένη εκδοχή τής ΤΙΝΑ, δηλαδή την TINLOE (There Is No Life Outside Euro); Πώς, όσο καλή θέληση κι αν έχουμε, μας επιτρέπεται να του αναγνωρίσουμε αυτό το (απαραίτητο) προσόν τής ολύμπιας αταραξίας και της αδιαπέραστης ψυχρότητας που απαιτεί ένα τέτοιο, τόσο «χοντρό» παιχνίδι, όταν ακόμα αντηχούν στα αυτιά μας τα λόγια του ότι έξω από την ευρωζώνη «θα γίνουμε Αλβανία» (λόγια δηλαδή που δεν έχει πει ούτε ο πιο σκληροπυρηνικός μανδαρίνος τής ΕΕ, αλλά, αντίθετα, λέει κάθε τόσο ο Μανδραβέλης κι ο Ανδριανόπουλος!); Κι άντε, να το κάνουμε εμείς. Παρά τις διαφορές μας, δικός μας είναι —χώρια που είναι και σειρά μας. Τι θα άλλαζε όμως και πόσο θα επηρέαζε αυτό τους «άλλους»; Η Άγγελλα, ο Γιούνκερ, ο Τρισέ κι ο Όλι τόσο άσχετοι είναι; Δεν βλέπουν το χέρι του που τρέμει, καθώς μετράει τις μάρκες, τις οποίες ετοιμάζεται να ποντάρει; Δεν «πιάνουν» τον ελαφρό κραδασμό που προκαλεί στο τραπέζι το νευρικό και ρυθμικό κούνημα του ποδιού του; Σας παρακαλούμε!

2. «Κι αν τα δουν;». Αυτό είναι ένα ερώτημα που κάθε καλός παίκτης υποβάλλει πάντα στον εαυτό του σε κάθε αμφίρροπο παιχνίδι. Και το υποβάλλει την ίδια ακριβώς στιγμή που αποφασίζει να κάνει ένα μεγάλο ποντάρισμα, με το οποίο φιλοδοξεί και ελπίζει να κάνει τους αντιπάλους του να πάνε πάσο (να μη «τα δουν» δηλαδή), κι έτσι να κερδίσει το «κόλπο». Έχει υποβάλλει στον εαυτό του αυτό το ερώτημα ο Πρόεδρος; Έχουμε την εντύπωση ότι την έχει υποβάλλει. Και φοβόμαστε ότι η απάντηση που έχει δώσει αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας παίκτης σε τέτοιες περιστάσεις:

«Δεν θα τα δουν! Θα πάνε πάσο!».

Χρειάζεται να πούμε ότι αυτή η ερώτηση δεν αντιστοιχεί καν στο ερώτημα; Χρειάζεται να πούμε ότι, όταν δραπετεύει κανείς από τον εαυτό του με τέτοιες υπεκφυγές, είναι παντελώς ακατάλληλος να προετοιμάσει την ελληνική κοινωνία για το ενδεχόμενο, αφού ακούσει προσεκτικά η νομενκλατούρα τής ΕΕ το ποντάρισμά μας, να μας πει:

«Τα βλέπουμε! Χρεοκοπήστε!».

Εμείς δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς ευρώ. Ασφαλώς και υπάρχει. Το πώς θα ελαχιστοποιήσεις όμως το αναπόφευκτο κόστος μιας τέτοιας εξέλιξης είναι ένα ζήτημα ανοικτό και το οποίο εξαρτάται από πολλές παραμέτρους. Εκ των οποίων η πρώτη και βασικότερη είναι να έχεις προετοιμαστεί —και προετοιμάσει— για το ενδεχόμενο η εξέλιξη τού παιχνιδιού να σε υποχρεώσει να ζήσεις χωρίς ευρώ. Πράγμα που σημαίνει ότι ξαναγυρνάμε στο ερώτημα κι ότι ο Αλέξης Τσίπρας, έστω και στο παρά πέντε, πρέπει να μας απαντήσει επιτέλους:

«Κι αν τα δουν;»...

Για να τα λέμε όλα!

Με αυτές τις επισημάνσεις κατά νου, όσο να ’ναι, μια κάποια ανασφάλεια την έχουμε για το πόσο καλά μπορεί να παίξει πόκα με τα «χαρτόμουτρα» της ΕΕ ο Πρόεδρος του ΣΥΝ, σε ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο «ισχυρής διαπραγμάτευσης» από μια κυβέρνηση ευρείας λαϊκής πλειοψηφίας με επίκεντρο την Αριστερά. Και πραγματικά απορούμε. Εκεί στον ΣΥΝ υπάρχουν και παλιοί αριστεροί με χιλιόμετρα και χιλιόμετρα στο κοντέρ τους και, κατά τεκμήριο, πιο έμπειροι και «μάστορες» στην πόκα. Δεν βλέπουν αυτές τις βασικές ελλείψεις τού Προέδρου; Δεν του λένε καμιά κουβέντα; Διότι, έτσι δεν πάμε πουθενά! Έτσι, θα χάσουμε και τα σώβρακα!

Εκτός κι αν έχει βάση η σκέψη που έκανε ο συνομωσιολόγος τής παρέας. Είναι λίγο τραβηγμένη, αλλά, αφού έχουμε δεσμευτεί αμετάκλητα να τα λέμε όλα, ας την πάρει το ποτάμι:

Μήπως τελικά ο Αλέξης Τσίπρας, αντί ψιλοάσχετος που λέμε εμείς, είναι αητός; Μήπως αυτό το μεγάλο ποντάρισμα δεν το προορίζει για την Άγγελλα, τον Γιούνκερ, τον Τρισέ και τον Όλι, αλλά για τον Λαφαζάνη, τον Αλαβάνο και τον Ρινάλντι, οπότε ο άνθρωπος δεν παίζει στο διεθνές καρέ που νομίζουμε εμείς αλλά στο εθνικό; Μήπως εκείνο στο οποίο αποβλέπει, το μοναδικό κέρδος στο οποίο αποσκοπεί, είναι τελικά το χειροκρότημα του εγχώριου ακροατηρίου;

Αν είναι έτσι, μιλάμε για τη μπλόφα τής δεκαετίας! Της δεκαετίας και της Αριστεράς τού 21ου αιώνα...

Η εικόνα, από το sofokleous10.gr