Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Δέκα σκέψεις για μια από τις δέκα σκέψεις τού Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την πλατεία Συντάγματος


Πριν από τρεις ημέρες, το Συντονιστικό Όργανο του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑ-Α) έδωσε στη δημοσιότητα ένα κείμενο με το οποίο καταθέτει τις απόψεις και προτάσεις του σχετικά με τις συνεχιζόμενες λαϊκές διαμαρτυρίες στην πλατεία Συντάγματος. Οι απόψεις τής ηγετικής ομάδας τού ΜΑ-Α είναι διατυπωμένες υπό τη μορφή δέκα σκέψεων και θίγουν ισάριθμες πλευρές τής συγκεκριμένης κοινωνικής αντίδρασης.

Το κείμενο είναι μεγάλο και σχεδόν επί «παντός του επιστητού», συνεπώς, δεν είμαστε σε θέση αυτή τη στιγμή να καταθέσουμε κάποια συνολική εκτίμηση. Υπάρχει όμως ένα σημείο, μια σκέψη από τις δέκα σκέψεις δηλαδή, το οποίο επιβάλλεται να σχολιαστεί. Το σημείο αυτό αφορά σε ένα ιδιαίτερα κομβικό ζήτημα: τη σχέση τής πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς με την περίπλοκη βάση επί της οποίας στηρίζεται και με την οποία επιδιώκει να συναντηθεί. Πολύ περισσότερο που το ΜΑ-Α ήταν το πρώτο αριστερό σχήμα το οποίο από τον Φεβρουάριο ακόμα είχε στρέψει το βλέμμα του στην πλατεία και είχε καλέσει τον κόσμο «να «πάει και να μείνει στο Σύνταγμα». Όχι συμπτωματικά, και οι δικές μας σκέψεις είναι δέκα. Πρώτα όμως το απόσπασμα επί του οποίου σκεφτήκαμε —και για το οποίο αξίζει, νομίζουμε, να συσκεφτούμε:


Έκτο: Μπορούμε να διδαχθούμε από την πλατεία Συντάγματος  

Οι κατειλημμένες πλατείες βοούν από την απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης και της αριστεράς. Η περιφρόνηση και η οργή απευθύνονταν στους «300» κι όχι στους «270». 

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έχει προτείνει στις κοινοβουλευτικές δυνάμεις της αριστεράς την αποχώρησή τους από την Βουλή της Ντροπής και τη συμβολική ένωσή τους με τον λαό. 

Η πλατεία  Συντάγματος ξεκίνησε ως «άβατο» για την αναγνωρίσιμη αριστερά – συλλογικότητες ή πρόσωπα – όχι λόγω των δυνάμεων καταστολής, όπως έχει γίνει επανειλημμένα, αλλά λόγω της αυθόρμητης λαϊκής διάθεσης. Ζούμε μερικές από τις πιο απαξιωτικές στιγμές στη σύγχρονη ιστορία. 

Στο βάθος  το χάσμα  είναι ανάμεσα στις ιδέες και τις αξίες της αριστεράς από τη μια, και την εκπροσώπηση και τους μηχανισμούς της αριστεράς, από την άλλη. Κοινωνικές  διαδικασίες που οδηγούν σε φαινόμενα  εξεγερσιακά ή συνελευσιακά ή  αυτοοργάνωσης —από την Κομμούνα των Παρισίων μέχρι το 1968, από αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις του ΕΑΜ μέχρι το Πολυτεχνείο και τον Δεκέμβρη— αποτελούν τις πηγές όχι μόνο έμπνευσης, αλλά και θεωρητικών, προγραμματικών και οργανωτικών αρχών της αριστεράς. 

Η πηγή αναβλύζει  πάλι στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο  και στις άλλες πλατείες της χώρας. Μπορούμε να διδαχθούμε πολλά. Το πρώτο μάθημα είναι για την αυτοοργάνωση και τη δημοκρατία.

Παρά τις  προσπάθειες του συστήματος να πετάξει  και την αριστερά στο δοχείο των  αχρήστων, είμαστε περήφανοι  για  αυτά που πιστεύουμε και αγωνιζόμαστε. 

Η ενότητα  του λαού δεν σημαίνει τέλος της  μάχης των ιδεών. Το αντίθετο. Το γνωρίζουμε εξάλλου από την διαπάλη  των συνθημάτων στην «πάνω πλατεία».  

Η για χρόνια καλλιεργούμενη εξίσωση και απόρριψη όλων των πολιτικών απόψεων από  τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχει περάσει σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Ιδιαίτερα σε χώρους που τώρα απελευθερώνονται από τον δικομματισμό έχοντας διαπαιδαγωγηθεί με μια αρνητικότητα απέναντι στην αριστερά, αλλά και σε τμήματα της νεολαίας χωρίς πολιτική εμπειρία. Πρέπει να απαντηθεί με σαφήνεια , επιμονή, μαχητικότητα και κυρίως πειθώ και ειλικρίνεια.

Ένα λαός που  ισοπεδώνεται και ισοπεδώνει πέφτει στην παγίδα του λαϊκισμού. Ένας λαός που είναι ικανός να διακρίνει  τη διαφορά είναι έτοιμος για  επαναστατικές αλλαγές. 

Χωρίς να μασάμε τα λόγια για τις ευθύνες μας υπερασπιζόμαστε την προσφορά, τις αξίες και τα σύμβολά της αριστεράς. Μπορούμε να την κάνουμε πάλι κτήμα της ευρύτερης κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς . 

Μια αριστερά όμως που πονάει, μαθαίνει, αλλάζει. Η αριστερά αναγεννάται  εκεί που βουλεύεται ο λαός. Εκεί είναι. Όχι σε αποξενωμένα γραφεία. 

Οι σχηματισμοί της αριστεράς είναι δυνατό σήμερα να συμβάλλουν στην αποσύνθεση της νέας αυτής κινηματικής δράσης. Αν τη δουν με φόβο γιατί είναι εκτός ελέγχου ή με ανταγωνιστικότητα. Αν επιχειρήσουν να την απαξιώσουν όπως έκαναν ορισμένοι τον Δεκέμβρη. Αν μείνουν σε μια διαδικασία πολλαπλών και συγκρουόμενων «εισοδισμών». Αν αντί να την περιφρουρήσουν, συγκεντρώνονται με ασφάλεια αλλού ή αποχωρούν τροχάδην μπροστά στην πρώτη εκδήλωση βίας της αστυνομίας. Αν βλέπουν το Σύνταγμα με τα μάτια του συστήματος, ως κάτι ενοχλητικό και προσδοκούν την ημερομηνία λήξης του. Δυστυχώς, έχουμε τέτοια δείγματα. 

Οι σχηματισμοί της αριστεράς μπορούν να δώσουν μια αφάνταστη ώθηση στο κίνημα των πλατειών. Αν σεβαστούν τις προωθημένες δημοκρατικές αρχές της αυτοοργάνωσης. Αν είναι ειλικρινείς και, χωρίς να επιδεικνύουν και να κηδεμονεύουν, δεν κρύβουν την ταυτότητά τους. Αν μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικά σε άλλα ρεύματα – όπως ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός, ο μεσσιανισμός- μέσα σε ένα πλαίσιο δημοκρατίας. Αν το στηρίζουν στις δύσκολες στιγμές της στρατηγικής της έντασης. Αν μπορέσουν ισότιμα, φιλικά και με ταπεινότητα να συμμετάσχουν στο μεγάλο λαϊκό εγχείρημα αλληλεγγύης. Και κυρίως αν μπορέσουν από τον μικρόκοσμο του ανταγωνισμού των οργανώσεων, να αρθούν στο μεγάκοσμο της κοινής συντροφικής πάλης για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία. 


Και τώρα οι δικές μας σκέψεις:

Πρώτο: Τι σόι τίτλος είναι αυτός στη συγκεκριμένη ενότητα; «Να διδαχθούμε από την πλατεία Συντάγματος»; Οk, να διδαχθούμε. Ουδεμία αντίρρηση. Αλλά μια τέτοια επικοινωνία δεν είναι αμφίδρομη; Η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά δεν έχει τίποτε να διδάξει την πλατεία Συντάγματος; Στο απόσπασμα που παραθέτουμε, υπάρχουν παρακάτω κάμποσα σημεία τα οποία δείχνουν ότι η απάντηση του ΜΑ-Α στο ερώτημα που θέσαμε είναι θετική: ναι, και η Αριστερά έχει να διδάξει. Γιατί αυτό αποσιωπάται στον τίτλο; Πρόκειται περί επικοινωνιακής τακτικής; Αν ναι, είναι ώρα για «επικοινωνιακές πρακτικές» ή για να τα πούμε όλα;

Δεύτερο: Ορθά επισημαίνεται, αν και αποτελεί κοινό τόπο, πως η απαξίωση του πολιτικού συστήματος συμπεριλαμβάνει και την Αριστερά. Όμως προς τι η υπενθύμιση αμέσως μετά του γεγονότος ότι «Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έχει προτείνει στις κοινοβουλευτικές δυνάμεις της αριστεράς την αποχώρησή τους από την Βουλή της Ντροπής και τη συμβολική ένωσή τους με τον λαό.»; Έχουμε αποδεχθεί κι εμείς ότι η πολιτική, τελικά και μόνο, «είναι η διαχείριση συμβόλων»;

Τρίτο: Η πλατεία Συντάγματος δεν ξεκίνησε απλώς ως «‘‘άβατο’’ για την αναγνωρίσιμη αριστερά —συλλογικότητες ή πρόσωπα». Ξεκίνησε έτσι και συνεχίζει έτσι. Πρόσφατα μάλιστα, η «Εκκλησία τού Δήμου» υπερψήφισε και την κατάργηση τών κομμάτων! Πού ζει το ΜΑ-Α; Δεν είναι αρκετά τα σκουπίδια που έχουν μαζευτεί κάτω από το χαλί μας; Πρέπει να κρύψουμε κι άλλα;

Τέταρτο: Πόθεν εξάγεται ότι το χάσμα μεταξύ πλατείας Συντάγματος και Αριστεράς είναι απλώς και μόνο «ανάμεσα στις ιδέες και τις αξίες της αριστεράς από τη μια, και την εκπροσώπηση και τους μηχανισμούς της αριστεράς, από την άλλη»; Στην ίδια ενότητα, λίγο παρακάτω, αναγράφεται φαρδιά-πλατιά:

«Η για χρόνια καλλιεργούμενη εξίσωση και απόρριψη όλων των πολιτικών απόψεων από  τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχει περάσει σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Ιδιαίτερα σε χώρους που τώρα απελευθερώνονται από τον δικομματισμό έχοντας διαπαιδαγωγηθεί με μια αρνητικότητα απέναντι στην αριστερά, αλλά και σε τμήματα της νεολαίας χωρίς πολιτική εμπειρία».

Μήπως το ΜΑ-Α κάνει λάθος; Μήπως, τελικά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καλλιεργούσαν για χρόνια την αρνητικότητα απέναντι στους μηχανισμούς τής Αριστεράς και τη θετικότητα απέναντι στις ιδέες και τις αξίες της και τώρα, επιτέλους, δρέπουμε τους καρπούς; Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το συμπέρασμα που διατυπώνεται! Από πού προέκυψε αυτός ο «ξαφνικός έρωτας» της πλατείες για τις ιδέες και τις αξίες τής Αριστεράς;

Πέμπτο: Υποστηρίζει το ΜΑ-Α ότι οι σχηματισμοί τής Αριστεράς μπορούν να δώσουν «μια αφάνταστη ώθηση στο κίνημα των πλατειών» αν «σεβαστούν τις προωθημένες δημοκρατικές αρχές της αυτοοργάνωσης». Ωραία. Να τις σεβαστούν. Αλλά, για να ’χουμε το καλό ρώτημα, η ιδεολογία τού «όχι κόμματα, όχι ιδεολογίες» είναι «προωθημένη δημοκρατική αρχή αυτοοργάνωσης»; Δηλαδή το ΜΑ-Α πιστεύει ότι ήρθε το πλήρωμα τού χρόνου και μπορούμε να περάσουμε στην αταξική κοινωνία;

Έκτο: Γράφουν κάπου οι φίλοι τού ΜΑ-Α: «Χωρίς να μασάμε τα λόγια για τις ευθύνες μας υπερασπιζόμαστε την προσφορά, τις αξίες και τα σύμβολά της αριστεράς. Μπορούμε να την κάνουμε πάλι κτήμα της ευρύτερης κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς». Αυτό πάλι τι είναι; Δεν υποστηρίζουν οι ίδιοι, όπως είδαμε παραπάνω, ότι το χάσμα μεταξύ πλατείας και Αριστεράς αφορά μόνο στους αριστερούς μηχανισμούς και όχι στις ιδέες και τις αξίες της; Τι υπαγορεύει, λίγες αράδες παρακάτω, αυτή την ανάγκη υπεράσπισης;

Έβδομο: Πώς ακριβώς θα υπερασπιστούμε τα σύμβολα τής Αριστεράς; Εκμυστηρευόμενοι τη σκέψη μας «να υπερασπιζόμαστε τα σύμβολα τής Αριστεράς»;

Όγδοο: Πολύ σωστά αναφέρεται ότι πρέπει η Αριστερά να αντιπαρατεθεί  σε άλλα ρεύματα «όπως ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός, ο μεσσιανισμός». Γιατί όμως δεν συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτά και το ρεύμα τής αντιπολιτικής; Και γιατί δεν καταγράφεται η ανάγκη να χωρίσουμε επιτέλους τα ιδεολογικά τσανάκια μας με την αναρχία; Τελικά, το ματς Μαρξ – Μπακούνιν έκατσε «άσσος στο ημίχρονο, διπλό τελικό»;

Ένατο: (Μια σκέψη που την είχαμε κάνει και στις 8 Ιουνίου). Υπάρχει κάπου στο κείμενο η (αυτονόητα) σωστή επισήμανση: «Η αριστερά αναγεννάται  εκεί που βουλεύεται ο λαός. Εκεί είναι. Όχι σε αποξενωμένα γραφεία». Όμως τι είδους αναγέννηση είναι αυτή που περιορίζεται στην παρουσία εκεί που βουλεύεται ο λαός αλλά όχι και στην κριτική παρέμβαση; Μια τέτοια στάση δεν εκχωρεί τελικά το δικαίωμα (και υποχρέωση μαζί!) τής κριτικής αποκλειστικά σε όλους αυτούς που είτε από υποκρισία, είτε από ελιτισμό, είτε από ταξική αντιπαλότητα, είτε από άγνοια, είτε από σύγχυση, είτε από λιποταξία, φόρεσαν το μανδύα του αντιλαϊκισμού για να πολεμήσουν τον ίδιο το λαό, επικαλούμενοι (προσχηματικά) τις αμαρτίες του;

Δέκατο: Επικρίθηκε (και δικαίως) ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, επειδή, όχι μόνο δεν αποχώρησε μαζί με όλους τους βουλευτές τής Αριστεράς από τη Βουλή, όπως είχε προτείνει το ΜΑ-Α, αλλά, τα μεσάνυχτα τής 31ης Μαΐου, έφυγε μέσα από τον Εθνικό Κήπο με κλεφτοφάναρο. Ο Αλέκος Αλαβάνος, που ασφαλώς θα αισθάνεται στην πλατεία Συντάγματος όπως το ψάρι στο νερό, γιατί δεν έχει πάρει το λόγο μέχρι τώρα στη Λαϊκή Συνέλευση; Μήπως δεν κληρώθηκε;


Φωτογραφία: tometopo.gr

16 σχόλια:

Μάρκομ Ξ είπε...

Αυτό που δεν αναφέρει η ανακοίνωση του ΜΑΑ είναι με ποιον τρόπο ακριβώς θα παρέμβει η αριστερά στην πλατεία, αφού απ' όσο ξέρω μέχρι τώρα, ούτε το ίδιο το ΜΑΑ, ούτε και κανένας άλλος έχει βγει να πει: "γεια, σας. είμαι από το ΜΑΑ/ ΣΥΝ/ ΚΟΕ/ ΔΕΑ κλπ και έχω να πω αυτά".

Ο μόνος που το έκανε ήταν ο Κοροβέσης και μπράβο του. Αυτό όμως δεν φτάνει, γιατί αυτός εκεί εκπροσωπούσε μόνο τον εαυτό του.

Αυτό που βλέπω εγώ, είναι ότι όσες αριστερές δυνάμεις δεν στέκονται απέναντι στους αγανακτισμένους (βλ. ΚΚΕ*), υποκρίνονται. Εξηγώ: ενώ διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το αυθόρμητο και αμεσοδημοκρατικό της πλατείας, ενώ κατακεραυνώνουν όποιον τολμήσει να κάνει έστω μια υπόδειξη, έρχονται τώρα και νουθετούν εκ του μακρώθεν. Θα πάνε να τη διαβάσουν -έστω- την ανακοίνωση στην πλατεία; Καταγγέλουν τον εισοδισμό, αλλά στην πραγματικότητα αυτό κάνουν νυχθημερόν στην πλατεία. Γιατί τι άλλο από εισοδισμός είναι όταν μιλάς στα πηγαδάκια και αν βρεις κάποιον που συμφωνεί λίγο παραπάνω μαζί σου να τον παίρνεις παράμερα και να του ψιθυρίζεις για το κόμμα, την οργάνωση ή την παράταξή σου;

Ας αφήσουν τα σάπια. Πολύ σωστά το βάζετε το θέμα αγαπητοί Λέφτηδες: ή σκίζουμε βιβλία, γκρεμίζουμε θεωρίες και περνάμε στο αναρχοαυτόνομο κίνημα του 21ου αιώνα ή δουλέυουμε σαν οργανωμένος, πολιτικός, επαναστατικός φορέας της εργατικής τάξης.

Όλα τα άλλα είναι απλά οδοντόκρεμες και μάλιστα ΚΟΛΥΝΟΣ (παλιακές και άγευστες).

σιγά μην κλάψω
σιγά μην συγκινηθώ
με τα καμώματα του ΜΑΑ
Μάρκομ Ξ

Υ.Γ. Ειδική μνεία νομιζω πρέπει να γίνει και στο θέμα της μη βίας. Παλιότερα, οι 'συνεπείς' αριστεροί είχαν κατακεραυνώσει τον Τσίπρα που είχε αποδεχτεί το "καταδικάζουμε τη βία απ' όπου και αν προέρχεται". Τώρα τι άλλαξε; Πως φτάσαμε στην υβριδική τακτική ινδιγνάδος - Αλιέντε; Ή μήπως όλη η συνεπής αριστερά υιοθέτησε την πρόταση που εκστόμισε εχτές ένας φοιτητογαλονάς του ΣΕΚ "θα τους ρίξουμε μόνο με τη μαζική επίδειξη της δύναμής μας, χωρίς βία"; Ή ακόμα το καλύτερο, αλήστου μνήμης της γ.γ. σ/φισσας Αλέκας: "στην επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι";


*Προφανώς και δε θεωρώ τη στάση του ΚΚΕ σωστή, αλλά τουλάχιστον δεν υποκρίνεται.

markos είπε...

Συγχαρητήρια θερμά για την σπινθηροβόλα κριτική σας σκέψη αγαπητά Λεφτόπουλα.
Τέτοια αριστερά χρειαζόμαστε.

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ.,


Μα την Παναγία, αρχίζουμε και χάνουμε τη μπάλα! Διότι το πράγμα αρχίζει να μοιάζει με θέατρο τού παραλόγου. Και μάλιστα σε μια παράσταση που δεν έχει «ανέβει» ποτέ. Όπου, ενώ όλοι παίζουν ρόλους, έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι δεν υπάρχει παράσταση, ότι είναι όλα πραγματικότητα!

Πολύ άσχημος καιρός κι ανάθεμα αν υπάρχει ένας καπετάνιος από όλους αυτούς που να έχει καθαρό μυαλό...


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια. Να δούμε αν θα τα πάρεις πίσω όταν στείλουμε κι εκείνο το γράμμα και γραφή που χρωστάμε κ α ι στους δικούς σου... ;-)


Τα λέμε

Ανανεωτικός κομμουνιστής είπε...

Φίλε leftg700, η κριτική σου είναι βάσιμη. Σού υπενθυμίζω ότι είχαμε διαφωνήσει πριν λίγους μήνες αναφορικά με το "κάλεσμα" του κυρίου Αλαβάνου και του ΜΑΑ προς τον κόσμο να κάνει την πλατεία Συντάγματος, πλατεία Ταχρίρ. Δεν έχω αλλάξει τις απόψεις που είχα τότε, όμως βλέπω ότι το ΜΑΑ όντως "λυγίζει τη βέργα" από την άλλη μεριά (με κίνδυνο να σπάσει).

Τούτων λεχθέντων, νομίζω ότι όλοι οι αριστεροί αναμετρούμαστε με την ιστορία αυτές τις μέρες. Εξηγούμαι. Έχω το προαίσθημα ότι το μεσοπρόθεσμο δεν θα υπερψηφιστεί, κάτι που μπρορεί να οδηγήσει σε ραγδαίες (και απρόβλεπτες από τη μεριά μου) εξελίξεις. Θα ήταν πολύ καλύτερο η αριστερά να ήταν περισσότερο προετοιμασμένη για τέτοιες στιγμές (για στιγμές δηλ. που θα τεθεί το ερώτημα "και τώρα, τι;"). Δυστυχως δεν είναι! Τουλάχιστον, ας είναι οι αριστεροί στο δρόμο -παραμερίζοντας δικαιολογημένες ενστάσεις- και ας βάλουν το λιθαρακι τους στον παλλαϊκό ξεσηκωμό.

markos είπε...

Φίλοι Λέφτηδες.
Μακάρι να τα πείτε ετσι καλά και στους ,,δικούς,, μου.

Μάρκομ Ξ είπε...

Αγαπητοί λέφτηδες

Δεν θα πω πολλά. Θα θυμίσω μόνο κάτι που είχα πει σε παλιότερο ποστ.
Οι καλοί καπετάνιοι έχουν υπάρξει μούτσοι. Και δεν νομίζω κανείς από τους εξέχοντες να ήταν ποτέ μούτσος...

συντροφικά
Μάρκομ Ξ

ΕΟΣ είπε...

Αφήστε τα σάπια! Και σταματήστε να γκρινιάζετε..

Όταν υπερασπίζεστε γενικά την Αριστερά ως κομματικούς μηχανισμούς, απέναντι στην επίθεση που δέχεται, κάποιο λάκκο έχει η φάβα σας. Αυτή η Αριστερά υπάρχει μόνον στα κεφάλια σας και στην φαντασία σας ενοποιημένη απέναντι στον αντίπαλο που ανακαλύψατε στις πλατείες και όχι μόνο. Οι διαχωριστικές γραμμές που συγκροτούνται στα μέτωπα της ταξικής πάλης, όπως αυτή εκφράζεται και στο μαζικό κίνημα είναι αλλού.

Προσγειωθείτε! Φροντίστε να φοράτε και τις ζώνες σας γιατί προβλέπετε ότι η προσγείωση σας θα είναι μάλλον ανώμαλη...

Οι θέσεις σας θα είχαν πράγματι ενδιαφέρον αν το υποκείμενο στο οποίο αναφέρεστε ήταν πραγματικό και όχι φαντασιακό. Αν ήταν όμως πραγματικό, τότε δεν θα αποφεύγατε να αναφερθείτε συγκεκριμένα ποιός απ' όλους αυτούς τους μηχανισμούς που υποστηρίζετε είναι ο σωστός για να πάμε να γραφτούμε και εμείς που είμαστε κομματικά άστεγοι...

Η πολιτική και η ιδεολογική φτώχεια, όμως και η οικονομική, φέρνει γκρίνια.

LeftG700 είπε...

Φίλε Ανανεωτικέ,


Τότε που είχαμε «βάλει τις φωνές», κάτι που ίσως έκανε πιο έντονη τη διαφωνία σου, το είχαμε κάνει επειδή βλέπαμε ότι το ΜΑ-Α καλεί τον κόσμο στην πλατεία χωρίς σχέδιο για το «μετά». Τώρα, που ο κόσμος είναι στις πλατείες κοντά ένα μήνα, αυτή η ανυπαρξία σχεδίου γίνεται ακόμα πιο φανερή. Βέβαια, το ΜΑ-Α λέει κάποια πράγματα για το «μετά». Αλλά όταν βλέπει κανείς την προχειρότητα με την οποία «διαβάζει», και επομένως αντιμετωπίζει, την κατάσταση και την εναπόθεση των πάντων σε ένα αδιαμόρφωτο και ετερόκλητο λαϊκό «ΟΧΙ» δεν αισθάνεται και πολύ καλά...

Η Αριστερά, γενικά μιλώντας, αναμετριέται με την Ιστορία εδώ και πάνω από έναν χρόνο. Φοβόμαστε ότι δεν έχει να επιδείξει και πολλά πράγματα. Στην ουσία, ο καθένας παίζει την κασέτα που έπαιζε από πριν, μόνο που έχει ανεβάσει το volume. Να είμαστε στους δρόμους; Ναι. Αλλά, εμείς τουλάχιστον, φίλε Ανανεωτικέ, δεν ξέρουμε τι να πούμε στον κόσμο! Να του πούμε «ας κάνουμε ένα μέτωπο για να ρίξουμε την κυβέρνηση»; Θα μας πουν: «Ποιο απ’ τα τ ρ ί α Μέτωπα (ΜΑ-Α, Σπίθα, Καζάκης) εννοείτε ρε καλόπαιδα;». Να του πούμε πως πρέπει να κατανοήσουν ότι «σκληρό προς κέντρα λακτίζειν» κι ότι θα πρέπει να προετοιμαστεί για τα χειρότερα (χωρίς να μπορεί κανείς να του υποσχεθεί πότε θα γίνουν καλύτερα); Θα μας πουν παπαγαλάκια του ΠΑΣΟΚ και θα φάμε ξύλο! Να του πούμε ότι το αίτημα της ισότητας δεν πλήττει μόνο μεγαλοσυμφέροντα, αλλά και μικροσυμφέροντα —δηλαδή δικά του; Θα μας κρεμάσουν ανάποδα! Να του πούμε ότι η άμεση δημοκρατία δεν είναι η μαγική συνταγή που θα του λύσει όλα του τα προβλήματα; Θα μας πουν ότι μιλάμε για λογαριασμό τών αριστερών μηχανισμών, ότι είμαστε «σταλίνες» και «κόκκινοι φασίστες» και θα μας κάψουν ζωντανούς!

Εντάξει, θα το βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας όπως όλοι. Αλλά, ρε γμτ, εμείς την Αριστερά την ονειρευόμαστε να χτίζει Λαϊκά Μέγαρα, όχι να βάζει λιθαράκια...


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

ΟΚ, φίλε Μάρκο. Θα βάλουμε τα δυνατά μας! :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ,


Ναι, τη θυμόμαστε αυτή την κουβέντα σου. Και είναι σωστή. Όμως συμβαίνει με όλους έτσι; Κι έπειτα, η άρνησή τους να επεξεργαστούν από κοινού μια διέξοδο «εμπρός και αριστερά», ακόμα κι αν δεν προσφέρει «τα πάντα όλα», οφείλεται άραγε στην «αριστίνδην ανέλιξή» τους, ή στο φόβο τής απώλειας των καπετανάτων τους; Δεν ξέρουμε... Ανάθεμα κι αν ξέρουμε...


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλοι τής ΕΟΣ,


Ώστε και για σας «ύποπτοι» είμαστε; Που προσπαθούμε να πουλήσουμε «σάπια» και να καλύψουμε «λάκκους» με φάβα; Γιατί το λέτε αυτό; Πιστεύετε ότι προωθούμε «υπόγεια» κάποιο συγκεκριμένο κόμμα ή κομμάτι τής Αριστεράς; Αν είναι έτσι, πείτε το για να μπορέσουμε κι εμείς να το ξεκαθαρίσουμε. Εκτός κι αν παίρνετε τη «ρεβάνς» επειδή σας προτείναμε να μετονομάσετε το μπλογκ σας. ;-) Μα αυτό που είπαμε εμείς έχει μια βάση. Το δικό σας συμπέρασμα πού πατάει;

Είναι παντελώς αυθαίρετο συμπέρασμα ότι η αντιπάθεια προς την Αριστερά οφείλεται στους μηχανισμούς της. Μακάρι να ήταν αυτό μόνο. Ξέρετε στις προσχηματικές δικαιολογίες δεν καταφεύγουν μόνο τα άτομα σε έναν πολιτικό διάλογο. Καταφεύγει, συλλογικά, και ο λαός. Ο ριζοσπάστης, αν θέλει να είναι ειλικρινής, δεν αναγνωρίζει ιερά και όσια ούτε στο λαό.

Όπως σας έχουμε ξαναπεί, κάθε ιδιαίτερη συλλογικότητα, είτε πρόκειται για τη «Θύρα 7», είτε πρόκειται για μια πολιτική οργάνωση, σημαίνει και μηχανισμούς. Το ότι υπερασπιζόμαστε την ανάγκη πολιτικής οργάνωσης δεν σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε τους τρόπους με τους οποίους λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί. Αν θέλετε να μας τυλίξετε σε μια κόλα χαρτί με αυτή την κατηγορία, δικαίωμά σας. Κάτι τέτοιο μπορεί να σας διευκολύνει καθώς μας βγάζει εξαπτέρυγα κάποιων μηχανισμών. Αλλά, απλούστατα, δεν ισχύει.

Κι έπειτα, το ίδιο πράγμα δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε κι εμείς για σας; Το σχόλιό σας παρεμβαίνει υπέρ μιάς πλατφόρμας που στην καλύτερη περίπτωση αποφασίστηκε από ένα Συντονιστικό Όργανο (ένα όργανο δεν είναι μηχανισμός;) 11 ανθρώπων και στη χειρότερη από έναν (ξέρετε ποιον!).

Φίλοι τής ΕΟΣ μην προσπαθείτε να στριμώξετε τις διαφορές μας σε διαδικαστικά θέματα. Οι διαφορές μας είναι ιδεολογικές και πρακτικές (επί του πρακτέου δηλαδή). Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.


Τα λέμε

Μάρκομ Ξ είπε...

Αγαπητοί λέφτηδες

1ον, χαρά στην υπομονή σας να απαντάτε με τέτοια ολύμπια ψυχραιμία στη λάσπη που εκτοξεύουν οι διαδικτυακοί μπαχαλάκηδες (ξέρετε ποιους εννοώ).

2ον, ούτε και γω ξέρω την απάντηση στο ερώτημα που βάζετε. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι ότι η πολιτική και ιδεολογική ανεπάρκεια, σε συνδυασμό με την κυριαρχία του θυμικού στη λήψη αποφάσεων οδηγούν στην αναποτελεσματικότητα, την περιχαράκωση, αλλά δυστυχώς όχι πάντα στο περιθώριο της ιστορίας.

Ήδη έχω αρχίσει να φαντάζομαι τις δικαιολογίες όταν έρθει η συντριβή...

συντροφικά
Μάρκομ Ξ

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ.,


1) Μην επαινείς και τόσο πολύ την ολύμπια αταραξία μας. Μας πρόδωσε όταν οι κατηγορίες κάποιων άλλων αφορούσαν στην εγγύτητά μας με απόψεις τού ...Καρατζαφύρερ! (Πάντως, η υπομονή μας είχε αντέξει κάμποσο και τότε).

2) Έχουμε μακρά απράδοση στην Αριστερά να μιλάμε για ένδοξες ήττες.


Τα λέμε


ΥΓ Δεν καταλάβαμε το σημείο που γράφεις "[...] αλλά δυστυχώς όχι πάντα στο περιθώριο της ιστορίας". Εκτός κι αν έχει βάλει το χεράκι του ο δαίμων τού πληκτρολογίου! :-)

Μάρκομ Ξ είπε...

Αγαπητοί λέφτηδες

με την φράση: "αλλά δυστυχώς όχι πάντα στο περιθώριο της ιστορίας" εννοώ ότι οι λαθεμένες τακτικές που οδηγούν σε άσχημα ή πενιχρά αποτελέσματα δεν έχουν πάντα θέση στο θεωρείο της ιστορίας, αλλά αντίθετα, στρογγυλοκάθονται πρώτη θέση, τιμούνται και συνεχίζουν να αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση.


ελπίζοντας να έγινα κατανοητός
Μάρκομ Ξ

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ.,


Μάλιστα! Ορθότατο, αν και δεν το "πιάσαμε". Αλλά γι' αυτό υπάρχουν οι διευκρινιστικές ερωτήσεις, έτσι δεν είναι;


Τα λέμε