Πίσω από τις λέξεις κ ρ ύ β ε τ α ι ο Αλέξης;

Με την επιλεκτική χρεοκοπία (= ο χαμένος τα χάνει όλα) να σκάει μύτη δια χειλέων τού Ευάγγελου Βενιζέλου, που λόγω όγκου ανέλαβε το βάρος τής δια παν ενδεχόμενο προετοιμασίας τής ‘‘κοινής γνώμης’’, και την ‘‘έγκριτη’’ «Καθημερινή» τής Τετάρτης να μας ενημερώνει πρωτοσέλιδα πως οι εμπράγματες εγγυήσεις για το νέο δάνειο είναι αποδεκτές από την κυβέρνηση, αν αντισταθμιστούν με ένα ‘‘λογικότερο’’ επιτόκιο, το σημερινό ‘‘εσωστρεφές’’ σημείωμά μας είναι, ίσως, βαρκούλες που αρμενίζουν, ενώ τα καράβια χάνονται. Δεν θα συμφωνούσαμε με ένα τέτοιο συμπέρασμα. Γιατί, ακριβώς τη στιγμή που τα καράβια μας χάνονται, απαιτείται από όλα τα κόμματα και κομμάτια τής Αριστεράς να εγκαταλείψουν επιτέλους τα μικροκομματικά παιχνίδια που εν πολλοίς αποσκοπούν στο να βγάλει το καθένα την ουρά του απ’ έξω και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα —έστω και για λίγο βρε αδερφέ!— με την απαιτούμενη σοβαρότητα.

Πολλά ήταν τα σοβαρά που είπε ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη συνέντευξή του στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Alter, την Τρίτη το βράδυ. Ανάμεσα όμως σ’ αυτά δεν απέφυγε και μια χονδροειδή παραποίηση της πραγματικότητας που αφορά στην πολιτική τού κόμματός του για την ΟΝΕ, όπως αυτή ξετυλίχτηκε «όταν δενότανε το ευρώ». Είπε λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας, στο χρονικό διάστημα από 5' 28'' έως 6' 12'' του παραπάνω ενσωματωμένου βίντεο, τα εξής «ορέα», απαντώντας στην ερώτηση του Γιώργου Κύρτσου «ποια είναι η εναλλακτική λύση που προτείνετε;» (τα bold, εννοείται, δικά μας):

«Θα σας απαντήσω λοιπόν στο ερώτημά σας. Εγώ, αυτό το πολύ απλό πράγμα που ισχυρίζομαι εδώ και πάρα πολύ καιρό είναι ότι σε δύσκολη θέση δεν είναι μονάχα αυτός που χρωστάει πάρα πολλά χρήματα, αλλά και αυτός στον οποίο τα χρωστάει. Και αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι, καλώς ή κακώς, η χώρα μας είναι μια χώρα του ευρώ. Ξέρετε εμείς δεν ήμασταν θιασώτες τής ένταξης˙ ασκήσαμε κριτική στα θεμέλια και στην αρχιτεκτονική τού ευρώ. Ήμασταν ενάντια στις συνθήκες όλες αυτές που ψηφίζαν τα κόμματα, τα μεγάλα κόμματα. Όμως τώρα μπορούμε να αξιοποιήσουμε αυτό το αρνητικό υπερόπλο —ποιο δηλαδή;— ότι είμαστε δεμένοι μ’ ένα σκοινί και, αν εμείς πέσουμε στο γκρεμό, θα πάρουμε μαζί μας όλη την ευρωζώνη».

Δεν μας παραξένεψαν τα λόγια τού Τσίπρα που υπονοούσαν μια σκληρή διαπραγμάτευση, επί ποινή στάσης πληρωμών, με το σκυλολόι τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μας είναι γνωστή αυτή η γραμμή εδώ και κάμποσο και τη σχολιάσαμε πρόσφατα με όρους πόκας. Δεν θέλουμε να πούμε κάτι παραπάνω επ’ αυτού προς το παρόν. Όμως, με τα σημεία που έχουμε υπογραμμίσει, για να τα λέμε όλα, είδαμε αστράκια κι εμείς (πράσινα, κόκκινα και κίτρινα σαν τη Βουγιουκλάκη ή μπλε, κόκκινα και κίτρινα σαν τα χρώματα του ΣΥΝ...)! Αναλυτικότερα:

1. Δεν ήταν ο ΣΥΝ θιασώτης τής ένταξης;;;

Και τα παρακάτω αποσπάσματα από την απόφαση του Διαρκούς Συνεδρίου τού ΣΥΝ (3,4,5 Απριλίου 1998) για τη Συνθήκη τού Άμστερνταμ τι είναι; Πλαστογραφημένα; Για διαβάστε:

«Η Ελλάδα έµεινε έξω από την πρώτη φάση της νοµισµατικής ενοποίησης και η σιωπηρή μετάθεση των στόχων του προγράμματος σύγκλισης από το 1999 στο 2001 δεν εγγυάται την είσοδό µας στη τρίτη φάση. Αντιθέτως είναι πιθανή

µια παράταση των περιοριστικών πολιτικών µε παράλληλη παράταση της αδυναµίας της χώρας να µπει στην ΟΝΕ µε πολλαπλές αρνητικές συνέπειες τόσο για την κοινωνική συνοχή όσο και για τη διεθνή θέση της χώρας.»!!!

Κι άλλο:

«Η ανάγκη εθνικού σχεδίου διαπραγµάτευσης µε πολιτικούς όρους

εξακολουθεί να αποτελεί προτεραιότητα, κάτι που φαίνεται ότι η

σηµερινή κυβέρνηση δεν µπορεί ή δεν θέλει, προκειµένου να

αποτραπεί ο ορατός κίνδυνος να µείνει η Ελλάδα µόνη και έκθετη έξω από την ΟΝΕ.»!!!

Θέλετε κι άλλο; Παρακαλούμε (εδώ δεν βάζουμε bold, γιατί πού να πρωτοβάλουμε!):

«Η εισαγωγή του ευρώ θα επιφέρει σηµαντικές αλλαγές στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Οικονοµίας. Άµεσα οφέλη αναµένεται να προκύψουν: Από την επίτευξη και διατήρηση της δηµοσιονοµικής σταθερότητας µε µικρότερο κόστος. Η εξάλειψη του συναλλαγµατικού κινδύνου µειώνει τα επιτόκια και άρα και τις δηµόσιες δαπάνες για την εξυπηρέτηση του δηµόσιου χρέους. Από τη µείωση του κόστους των συναλλαγών λόγω της κατάργησης των προµηθειών για πράξεις σε συνάλλαγµα και λόγω της εξάλειψης του συναλλαγµατικού κινδύνου. Από την ενίσχυση της διαπραγµατευτικής δύναµης της Ένωσης έναντι των άλλων

µεγάλων εµπορικών δυνάµεων λόγω της µετατροπής του ευρώ σε διεθνές αποθεµατικό νόµισµα και νόµισµα πραγµατοποίησης διεθνών συναλλαγών, που αντικειµενικά θα περιορίσει τη θέση του δολαρίου ως αποθεµατικού νοµίσµατος. Σηµαντικός αριθµός θέσεων εργασίας στην Ευρώπη εξαρτάται άµεσα από τη διαπραγµατευτική αυτή δύναµη και ικανότητα. Από τον

περιορισµό της ανεξέλεγκτης λειτουργίας των χρηµατοπιστωτικών αγορών λόγω της κατάργησης σειράς νοµισµάτων».

2. Κι έπειτα, ήταν ο ΣΥΝ ενάντια στις συνθήκες που ψήφιζαν τα μεγάλα κόμματα;;; Ψέματα είναι όσα διαβάζουμε τόσα χρόνια ότι ο ΣΥΝ ψήφισε υπέρ τής Συνθήκες τού Μάαστριχτ; Και πόσο ‘‘ενάντια’’ μπορεί να είναι κάποιος «στις συνθήκες» όταν συγκαλεί κοτζαμάν Διαρκές Συνέδριο για να αποφασίσει τελικά ότι πρέπει να ψιθυρίσει ένα ντροπαλό «Παρών» για τη Συνθήκη τού Άμστερνταμ (που προχωρούσε την ευρωπαϊκή ενοποίηση ένα ακόμα βήμα παραπέρα), όπως έκανε ο ΣΥΝ στη σχετική συνεδρίαση τής ελληνικής Βουλής; Όσο ‘‘ενάντια’’ ήταν και η Ντόρα στο Μεσοπρόθεσμο;

3. (Last but not least) Ώστε αρνητικό υπερόπλο το ευρώ και η ΟΝΕ;;; Σκοινί με το οποίο είμαστε δεμένοι;;; Το ξέρει αυτό ο Μηλιός, ο Τσακαλώτος, ο Καλλωνιάτης, ο Λάσκος και τ’ άλλα τα παιδιά; ;-)

Επίμετρο

Καταλαβαίνουμε ότι, όσο σκουραίνουν τα πράγματα, οι μερίδες τής Αριστεράς που τάχθηκαν και εξακολουθούν να τάσσονται υπέρ τής διατήρησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (της ανεξέλεγκτα καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, κι όχι τής ‘‘Ευρώπης’’ όπως γενικά, αόριστα και εξωραϊστικά υποστηρίζουν) θα έρχονται σε όλο και πιο δύσκολη θέση στην προσπάθειά τους να είναι και με τον αστυφύλαξ, και με τον χωροφύλαξ. Όλα όμως έχουν ένα όριο. Το οποίο, φοβόμαστε, το υπερέβη κατά πολύ ο Πρόεδρος του ΣΥΝ την Τρίτη. Εκτός κι αν —σκεπτόμαστε πάλι εμείς με το φτωχό μας το μυαλό—, εκτός κι αν, όταν ο ΣΥΝ έπαιρνε τις αποφάσεις που έπαιρνε για την ΟΝΕ, εκείνος …διάβαζε! Ή, πάλι, δεν είχε φύγει ακόμα από την …ΚΝΕ!

ΥΓ Θέλαμε στην προμετωπίδα τού κειμένου να βάλουμε ένα moto, σχετικό με το πνεύμα τής ανάρτησης. Καταλήξαμε σε τρία επικρατέστερα τα οποία, εξομολογούμαστε, βαρεθήκαμε να ‘‘κοσκινίσουμε’’, ώστε να βγάλουμε το καλύτερο. Γι’ αυτό παραθέτουμε και τρία. Θα εκτιμούσαμε πολύ αν, μαζί με τις όποιες απόψεις  σας, όσοι πάρετε το λόγο, μπείτε στον κόπο να μας πείτε και ποιο είναι το καλύτερο για την περίσταση. Λοιπόν:

Α: Μπορείς να ξεγελάσεις όλους τους ανθρώπους για ένα διάστημα και μερικούς ανθρώπους για πάντα, αλλά δεν μπορείς να ξεγελάσεις όλους τους ανθρώπους για πάντα.

(Abraham Lincoln)

B: Η αλήθεια υπάρχει. Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί.

(Georges Braque)

Γ: Ένα ψέμα ειπωμένο πολλές φορές γίνεται αλήθεια.

(Влади́мир Ильи́ч Улья́нов, γνωστότερος ως Ле́нин)