Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Владимир Ильич Ленин: Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης


Πήρε το μάτι μας κάπου μια διατύπωση, η οποία αφήνει όλα τα περιθώρια να οδηγήσει σε συμπεράσματα και εντυπώσεις μεγάλης ιστορικής ανακρίβειας. Έτσι, παίρνει αντικειμενικά (ανεξάρτητα δηλαδή από προθέσεις) τον χαρακτήρα καραμπινάτης διαστρέβλωσης της ιστορίας τού ευρωπαϊκού κομμουνιστικού κινήματος. Επειδή αυτό που είδαμε είχε υπογραφή Κ.Κ.* —αλλά και για άλλους λόγους που δεν είναι της παρούσης—, πιστεύουμε ότι το μπέρδεμα οφείλεται σε λάθος. (Εμείς, αντίθετα με κάμποσους δικούς μας, δεν θεωρούμε όλα τα λάθη ‘‘ύποπτα’’ ―τα θεωρούμε απλώς λάθη, και μάλιστα συγγνωστά ως επί το πλείστον). Αν και η συγκεκριμένη περίπτωση εντάσσεται σε μια γενικότερη θεώρηση της αριστερής στρατηγικής σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή το σχετικό κείμενο που έχουμε στα σκαριά αργεί, περιοριζόμαστε σήμερα να αναρτήσουμε ένα άρθρο τού Λένιν που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα  Sotsial-Demokrat (αριθ. φύλλου 44, 23 Αυγούστου 1915) και το οποίο αποκαθιστά την πραγματικότητα. Το κείμενο το πήραμε από το marxists.org. Ο τίτλος τού post είναι και ο τίτλος που συνόδευε το άρθρο. (Η εικόνα, από το revolucia.ru)

* ;-)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Επειδή η μετάφραση από το marxists.org είναι κάπως προβληματική, την αντικαθιστούμε με μια άλλη. Είναι μια μετάφραση από τις παλιές σοβιετικές εκδόσεις «Προγκρές» που εξέδωσαν το συγκεκριμένο άρθρο (μαζί με ένα άλλο) σε ένα μικρό βιβλιαράκι το 1985. Το έχουμε στη βιβλιοθήκη μας, αλλά, ευτυχώς, βρήκαμε το άρθρο δακτυλογραφημένο κι έτοιμο στον «Ριζοσπάστη».


Στη «Σοτσιάλ - Ντεμοκράτ», αρ. φύλ. 40, ανακοινώσαμε ότι η Συνδιάσκεψη των Τμημάτων Εξωτερικού του κόμματός μας αποφάσισε να αναβάλει το ζήτημα του συνθήματος «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», ωσότου συζητηθεί στον Τύπο η οικονομική πλευρά του.

Η συζήτηση που έγινε πάνω σ’ αυτό το ζήτημα στη συνδιάσκεψή μας πήρε μονόπλευρα πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό εν μέρει ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι στη διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής το σύνθημα αυτό διατυπώνεται καθαρά σαν πολιτικό («το άμεσο πολιτικό σύνθημα...» —λέει η διακήρυξη) και, ταυτόχρονα, δεν διατυπώνεται μόνο το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, μα και υπογραμμίζεται ειδικά ότι «χωρίς την επαναστατική ανατροπή της γερμανικής, της αυστριακής και της ρωσικής μοναρχίας» το σύνθημα αυτό είναι παράλογο και απατηλό.

Δε θα ήταν καθόλου σωστό να φέρει κανείς αντιρρήσεις στην τέτοια τοποθέτηση του ζητήματος μέσα στα πλαίσια της πολιτικής εκτίμησης του συνθήματος αυτού. Λόγου χάρη, από την άποψη ότι επισκιάζει ή αδυνατίζει κτλ. το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Οι πολιτικοί μετασχηματισμοί προς μια πραγματικά δημοκρατική κατεύθυνση κι ακόμη περισσότερο οι πολιτικές επαναστάσεις δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση, ποτέ και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ούτε να επισκιάσουν, ούτε ν’ αδυνατίσουν το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αντίθετα, τη φέρνουν πάντα πιο κοντά, πλαταίνουν τη βάση της, εντάσσουν στο σοσιαλιστικό αγώνα νέα στρώματα μικροαστών και μισοπρολεταριακών μαζών. Και από το άλλο μέρος οι πολιτικές επαναστάσεις είναι αναπόφευκτες στην πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης, που δεν μπορούμε να τη βλέπουμε σαν μια μόνο πράξη, μα πρέπει να τη βλέπουμε σαν εποχή θυελλωδών πολιτικών και οικονομικών κλονισμών, σαν εποχή της πιο οξυμένης ταξικής πάλης, εμφυλίου πολέμου, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων.

Αν, όμως, το σύνθημα των δημοκρατικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, σε συνδυασμό με την επαναστατική ανατροπή των τριών αντιδραστικότατων μοναρχιών της Ευρώπης, μ’ επικεφαλής τη ρωσική μοναρχία, είναι τελείως άψογο σαν πολιτικό σύνθημα, ωστόσο μένει ακόμη ένα σπουδαιότατο ζήτημα, το ζήτημα του οικονομικού περιεχομένου και της οικονομικής σημασίας αυτού του συνθήματος. Από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις ‘‘προηγμένες’’ και ‘‘πολιτισμένες’’ αποικιακές δυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές.

Το κεφάλαιο έγινε διεθνές και μονοπωλιακό. Ο κόσμος είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε μια χούφτα μεγάλες Δυνάμεις, δηλαδή Δυνάμεις που έχουν επιτυχίες στη μεγάλη καταλήστευση και καταπίεση των εθνών. Τέσσερις μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης: Η Αγγλία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Γερμανία, με πληθυσμό 250 - 300 εκατομμύρια και με έκταση περίπου 7 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα, έχουν αποικίες με πληθυσμό σχεδόν μισό δισεκατομμύριο (494,5 εκατομμύρια) και με έκταση 64,6 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή σχεδόν τη μισή υδρόγειο σφαίρα (133 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα, χωρίς τις πολικές περιοχές). Προσθέστε σ’ αυτά τα τρία ασιατικά κράτη: Την Κίνα, την Τουρκία και την Περσία, που τώρα τα διαμελίζουν οι ληστές που διεξάγουν ‘‘απελευθερωτικό’’ πόλεμο, δηλαδή: Η Ιαπωνία, η Ρωσία, η Αγγλία και η Γαλλία. Αυτά τα τρία ασιατικά κράτη, που μπορούμε να τα ονομάσουμε μισοαποικίες (στην πραγματικότητα, είναι τώρα κατά τα 9/10 αποικίες), έχουν 360 εκατομμύρια πληθυσμό και έκταση 14,5 εκατομμύρια τετρ. χιλιόμετρα (δηλαδή, σχεδόν 1,1/2 φορά μεγαλύτερη έκταση από την έκταση όλης της Ευρώπης).

Σε συνέχεια: Η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν τοποθετήσεις στο εξωτερικό όχι μικρότερες από 70 δισεκατομμύρια ρούβλια. Για να εισπράττουν το ‘‘θεμιτό’’ εισοδηματάκι τους από το στρογγυλούτσικο αυτό ποσό —ένα εισοδηματάκι που ξεπερνάει τα τρία δισεκατομμύρια ρούβλια το χρόνο— υπάρχουν οι εθνικές επιτροπές των εκατομμυριούχων, που ονομάζονται κυβερνήσεις, που διαθέτουν στρατό και πολεμικό στόλο και ‘‘τοποθετούν’’ στις αποικίες και στις μισοαποικίες τα χαϊδεμένα παιδιά και τα αδέλφια «του κυρίου δισεκατομμυρίου» σαν αντιβασιλείς, προξένους, πρεσβευτές, κάθε λογής υπαλλήλους, παπάδες και άλλες βδέλλες.

Έτσι είναι οργανωμένη, στην εποχή της ανώτατης ανάπτυξης του καπιταλισμού, η καταλήστευση ενός περίπου δισεκατομμυρίου πληθυσμού της Γης από μια χούφτα μεγάλες Δυνάμεις. Και είναι αδύνατο μέσα στον καπιταλισμό να υπάρξει διαφορετική οργάνωση. Να παραιτηθούν από τις αποικίες, από τις ‘‘σφαίρες επιρροής’’, από την εξαγωγή κεφαλαίων; Το να σκέπτεται κανείς έτσι, σημαίνει ότι κατεβαίνει στο επίπεδο ενός παπά, που κάθε Κυριακή κηρύσσει στους πλουσίους το μεγαλείο του χριστιανισμού και τους συμβουλεύει να δωρίζουν στους φτωχούς... αν όχι μερικά δισεκατομμύρια, τουλάχιστο μερικές εκατοντάδες ρούβλια το χρόνο.

Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης στις συνθήκες του καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό όμως, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς, εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλον «το εθνικό εισόδημα» μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο: «Ανάλογα με το κεφάλαιο» (κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ' όσα του αναλογούν). Ο καπιταλισμός σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια ‘‘δίκαιη’’ μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτοια βάση είναι προυντονισμός, στενοκεφαλιά μικροαστού και φιλισταίου. Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, παρά «σύμφωνα με τη δύναμη». Η δύναμη, όμως, αλλάζει με την πορεία της οικονομικής εξέλιξης. Ύστερα από το 1871, η Γερμανία δυνάμωσε 3 - 4 φορές πιο γρήγορα από την Αγγλία και τη Γαλλία. Η Ιαπωνία δυνάμωσε δέκα φορές πιο γρήγορα από τη Ρωσία. Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσο εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών. Στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρό σε καιρό της παραβιασμένης ισορροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική.

Φυσικά, είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ' αυτήν την έννοια, μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σαν συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών... Με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική, που θεωρούν τον εαυτό τους στο έπακρο αδικημένο με τη σημερινή μοιρασιά των αποικιών και που τον τελευταίο μισό αιώνα δυνάμωσαν ασύγκριτα πιο γρήγορα απ' ό,τι η καθυστερημένη μοναρχική Ευρώπη, που άρχισε να σαπίζει από τα γεράματα. Σε σύγκριση με τις Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ευρώπη στο σύνολό της σημαίνει οικονομική στασιμότητα. Η δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης με τη σημερινή οικονομική βάση, δηλαδή στις συνθήκες του καπιταλισμού, θα σήμαινε οργάνωση της αντίδρασης, για να παρεμποδιστεί η πιο γρήγορη ανάπτυξη της Αμερικής. Πέρασαν για πάντα οι καιροί που η υπόθεση της δημοκρατίας και η υπόθεση του σοσιαλισμού συνδέονταν μόνο με την Ευρώπη.

Οι Ενωμένες Πολιτείες του κόσμου (και όχι της Ευρώπης) είναι η κρατική εκείνη μορφή ένωσης και ελευθερίας των εθνών, που εμείς τη συνδέουμε με το σοσιαλισμό —ως τότε που η πλήρης νίκη του κομμουνισμού θα οδηγήσει στην οριστική εξαφάνιση κάθε κράτους, μαζί και του δημοκρατικού. Ωστόσο, το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών του κόσμου, σαν αυτοτελές σύνθημα, είναι αμφίβολο αν θα ήταν σωστό, πρώτο, γιατί συγχωνεύεται με το σοσιαλισμό και, δεύτερο, γιατί θα μπορούσε να προκαλέσει τη λαθεμένη ερμηνεία ότι είναι αδύνατη η νίκη του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα, τη λαθεμένη ερμηνεία για τη στάση αυτής της χώρας απέναντι στις υπόλοιπες.

Η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού. Από δω βγαίνει πως είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού στην αρχή σε λίγες ή ακόμη και σε μία μονάχα, χωριστά παρμένη, καπιταλιστική χώρα. Το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας, απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή, θα ορθωνόταν ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τον καπιταλιστικό κόσμο, παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών, ξεσηκώνοντας στις χώρες αυτές εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές, δρώντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και με στρατιωτική δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους. Πολιτική μορφή της κοινωνίας, όπου νικάει το προλεταριάτο, ανατρέποντας την αστική τάξη, θα είναι η λαοκρατική δημοκρατία, που θα συγκεντρώσει όλο και περισσότερο τις δυνάμεις του προλεταριάτου του δοσμένου έθνους ή των δοσμένων εθνών στην πάλη ενάντια στα κράτη, που δε θα έχουν ακόμη περάσει στο σοσιαλισμό. Δεν είναι δυνατή η εξάλειψη των τάξεων χωρίς τη δικτατορία της καταπιεζόμενης τάξης, του προλεταριάτου. Δεν είναι δυνατή η ελεύθερη ένωση των εθνών στο σοσιαλισμό, χωρίς μια λίγο - πολύ μακρόχρονη, επίμονη πάλη των σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ενάντια στα οπισθοδρομικά κράτη.

Να για ποιους λόγους, ύστερα από επανειλημμένες συζητήσεις του ζητήματος στη Συνδιάσκεψη των Τμημάτων Εξωτερικού του ΣΔΕΚΡ και μετά τη Συνδιάσκεψη, η Σύνταξη του Κεντρικού Οργάνου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είναι λαθεμένο το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.



65 σχόλια:

Κώστας.Κ είπε...

Λέφτηδες, επειδή προφανώς αναφέρεστε σε μένα (ΚΚ) περιμένω να μου εξηγήσετε και την καραμπινάτη διαστρέβλωση της κομμουνιστικής ιστορίας που έκανα. Πως θα διορθώσουμε τα λάθη διαφορετικά ;

markos είπε...

Ο Σοσιαλισμός ή θα επικρατήσει στην Ευρώπη πρώτα ή πουθενά ,αποδείχτηκε ο,τι πιο σωστό είπε ο Μαρξ.
Οι ουτοπιστές που επιδιώκουν την απομόνωση του ελληνικού εργατικού κινήματος, καθηλώνουν την Αριστερά σε μόμιμη ανημπόρια.

LeftG700 είπε...

Φίλε Κώστα Κ.,


Εντάξει, σωστή η αποκρυπτογράφηση της ‘‘φωτογραφίας’’! Το Κ.Κ. είναι η αφεντιά σου! :-)

Αναφερόμαστε στο άρθρο σου εδώ και ειδικά στο σημείο (το υπερτονίζουμε), που γράφεις στην τελευταία παράγραφο του 3ου υποκεφαλαίου:

«Και πως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (σύνθημα που είχε ασπασθεί η Τρίτη Διεθνής πριν κυριαρχήσει ο σταλινισμός και το διαγράψει από την ατζέντα του χάριν του «σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα») […]».

Τι βγαίνει από εδώ στην παρούσα συγκυρία που οι συζητήσεις στην Ελλάδα έχουν φουντώσει (και θα φουντώνουν κάθε μέρα και πιο πολύ); Ότι η …Γ΄Διεθνής (επί Λένιν) είναι ο πραγματικός εμπνευστής της ιδέας της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι που ήρθε ο Μεγάλος Κακός και τα έκανε όλα μπάχαλο! Όπως βλέπεις, η πραγματικότητα είναι τελείως (αντίστροφα) διαφορετική…

Σωστά διέγνωσες ότι μιλάμε για άρθρο σου, λάθος όμως πως σε κατηγορούμε για σκόπιμη διαστρέβλωση. Νομίζουμε ότι από τη διατύπωσή μας δεν βγαίνει κάτι τέτοιο. Μιλάμε ξεκάθαρα για λάθος. Επειδή όμως δεν θέλουμε να υπάρχει καμία αμφιβολία ούτε κι εσύ να έχεις παράπονα, έστω και αβάσιμα, θα ανασκευάσουμε τις σχετικές διατυπώσεις εντός ολίγου, ώστε να μην υπάρχει καμία αμφισημία.


Τα λέμε


ΥΓ Περιμένουμε τη συνέχεια και το τέλος των σχολίων που μας έχεις υποσχεθεί από χθες. Ελπίζουμε να μη πέσεις με τα μούτρα σ’ αυτό το ποστ και τα ξεχάσεις! ;-)

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


1) Όταν λες ότι ο "σοσιαλισμός θα επικρατήσει στην Ευρώπη πρώτα" πώς το εννοείς; Και πού το βρήκες γραμμένο ότι ο Μαρξ μίλαγε για Ευρώπη; Μίλαγε για προηγμένες χώρες τού καπιταλισμού, όχι για Ευρώπη.

2) "Οι ουτοπιστές που επιδιώκουν την απομόνωση του ελληνικού εργατικού κινήματος, [...]".

Πώς ακριβώς θα απομονωθεί το ελληνικό εργατικό κίνημα, αν σηκώσει μπαϊράκι κατά της ΕΕ; Και ποιοι είναι αυτοί οι ουτοπιστές που θέλουν την απομόνωσή του;

Φίλε Μάρκο, για να 'χουμε το καλό πώτημα, υπήρχε καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση όταν στην Ισπανία συνέρρεαν απ' όλο τον κόσμο αριστεροί και δημοκράτες αντιφασίστες για να πολεμήσουν εναντίον των φρανκιστών; Η διεθνιστική συντροφική αλληλεγγύη είναι ζήτημα καπιταλιστικών διακρατικών συνθηκών;;;

Φίλε Μάρκο, για διάβασε προσεκτικότερα τι έλεγε ο Λένιν...


Τα λέμε

markos είπε...

Φίλοι Λέφτηδες,
Ο Μαρξ καθαρά προσδοκούσε την επικράτηση του Σοσιαλισμού , στις πιο προηγμένες- βιομηχανικά και οργανωτικά - χώρες, και ειδικά στην συνδιασμένη δράση των εργατών στην Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία, ταυτόχρονα.
Γι΄αυτό πάνω από όλα θεωρούσε αναγκαία την υπαρξη της Διεθνούς.
Η ένωση της Ευρώπης πολιτιστικά , η κατάργηση των συνόρων, η επικράτηση της Αγγλικής,η ενιαία νομοθεσία, η πολιτική ένωση που έρχεται , κλπ που οι καπιταλιστές είναι αναγκασμένοι να πραγματοποιούν ευνοεί την ένωση των Ευρωπαίων εργατών σε μια ενιαία στρατιά.
Αντίθετα η προβολή αιτηματων επιστροφής στα σύνορα και στα ξεπερασμένα εθνικά νομίσματα από την μικροαστική αριστερά δείχνει πόσο οπισθοδρομική είναι η Αριστερά στην Ελλάδα.

Ανώνυμος είπε...

... και μετά ήρθε ο έρωτας ( Γιέλτσιν )

Λέφτηδες μη νομίσετε ότι θα αμφισβητήσω το κυρ Λένη μας. Απλά διαπιστώσεις για το πόσο η θεωρία διαφέρει από τη βιωμένη ιστορική πράξη κάνω. Αυτό το "λίγο - πολύ μακρόχρονη" στο κείμενο σχετικά με τη πάλη των σοσιαλιστικών κρατών απέναντι στο διεθνή ιμπεριαλισμό είναι όλα τα λεφτά

Γιάκοβ

( με μια κουβέντα θα κρατήσω με τα δόντια και τα νύχια το ερείπιο σπιτάκι στο Στάλινγκραντ αλλά δεν είμαι και τυφλός )

Κώστας.Κ είπε...

Αγαπητοί Λέφτηδες,
με κατηγορήσατε πως στο άρθρο μου «Το χρέος, το εμπόριο και η μαρξιστική μέθοδος» έχω πέσει σε ένα λάθος στρέβλωσης της ιστορίας του κινήματος λέγοντας πως το σύνθημα «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» υπήρξε σύνθημα της 3ης Διεθνούς πριν την επικράτηση του σταλινισμού. Προς απόδειξη μάλιστα παραθέσατε το σχετικό άρθρο του Λένιν που έγραψε το 2015.

Η αναφορά που κάνω στο κείμενο μου για το ότι το σύνθημα «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» υιοθετήθηκε από την 3η Διεθνή πριν την επικράτηση του Σταλινισμού προκύπτει από το βιβλίο του Τρότσκι «Η 3η Διεθνής μετά τον Λένιν» (1928) και συγκεκριμένα από το 3ο κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στο εν λόγω σύνθημα (βλ παρακάτω από σ. 30 ελληνικής έκδοσης ‘Αλλαγή’ 1979):

‘Τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εξάλειψη, από το καινούριο Σχέδιο Προγράμματος, του συνθήματος των Ενωμένων Σοβιετικών Πολιτειών της Ευρώπης, που είχε ήδη υιοθετηθεί από την Κομμουνιστική Διεθνή το 1923, ύστερα από μια αρκετά μακρόχρονη εσωτερική πάλη[5]. Ή μήπως οι συγγραφείς θέλουν να «επανέλθουν» στη στάση που κράτησε ο Λένιν στα 1915 απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα; Μα γι’ αυτό πρέπει να το καταλάβουμε καλά[6].

Όπως καθένας ξέρει, στην πρώτη περίοδο του πολέμου, ο Λένιν δίσταζε να χρησιμοποιήσει αυτό το σύνθημα. Αρχικά πέρασε στις θέσεις του «Σοσιαλδημοκράτη», (το κεντρικό όργανο του Κόμματος εκείνη την εποχή), σε συνέχεια ο Λένιν το απόρριψε. Αυτό μονάχα, δείχνει ότι δεν το απόκρουε γενικά για λόγους αρχής, μα θα έπρεπε να το κρίνει αυστηρά από την άποψη της τακτικής. Ότι ζύγιζε τις θετικές και τις αρνητικές πλευρές του αντικρίζοντας το από τη σκοπιά του δοσμένου σταδίου. Είναι περιττό να πούμε πως ο Λένιν δεν δεχόταν ότι οι καπιταλιστικές Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. Κι εγώ αντιμετώπιζα τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο, αφού προωθούσα το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών αποκλειστικά σαν μορφή του μελλοντικού κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου στην Ευρώπη.

Έγραφα:
«Η σχετικά πλήρης οικονομική ένωση της Ευρώπης από τα πάνω, που θα ήταν το αποτέλεσμα μιας συμμαχίας ανάμεσα στις καπιταλιστικές κυβερνήσεις, είναι μια ουτοπία. Έτσι τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε πιο μακριά από επιμέρους συμβιβασμούς και ημίμετρα. Κατά συνέπεια η ίδια η οικονομική ένωση της Ευρώπης, που υπόσχεται τεράστια πλεονεκτήματα στους παραγωγούς και τους καταναλωτές, όπως και στην ανάπτυξη γενικά της κουλτούρας, γίνεται το επαναστατικό καθήκον του ευρωπαϊκού προλεταριάτου που παλεύει ενάντια στον ιμπεριαλιστικό προτεξιονισμό και το όργανό του το μιλιταρισμό», (Λεόν Τρότσκι: «Πρόγραμμα Ειρήνης», τόμ. 3ος, μέρ. Ι, σελ. 85).

Και πιο κάτω:
«Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης αποτελούν πριν απ’ όλα μια μορφή, τη μοναδική μορφή που θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει, της δικτατορίας του ευρωπαϊκού προλεταριάτου», (Λεόν Τρότσκι: «Πρόγραμμα Ειρήνης», τόμ. 3ος, μέρ. Ι, σελ. 92).
(συνεχίζεται)

Κώστας.Κ είπε...

'Σ’ αυτήν όμως την περίοδο ο Λένιν έβλεπε ορισμένους κινδύνους ακόμα και σ’ αυτόν τον τρόπο παρουσίασης του ζητήματος. Δεδομένου ότι δεν είχε ακόμα αποκτηθεί η εμπειρία της δικτατορίας του προλεταριάτου σε μια μόνη χώρα, κι ότι έλλειπε η θεωρητική σαφήνεια σ’ ότι αφορά αυτό το ζήτημα, ακόμα και από την αριστερή πτέρυγα της τότε Σοσιαλδημοκρατίας, το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης μπορούσε να γεννήσει μια αντίληψη σύμφωνα με την οποία η προλεταριακή επανάσταση θα έπρεπε να αρχίσει ταυτόχρονα το λιγότερο πάνω σ’ ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Απέναντι σ’ αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο ο Λένιν μας καθιστούσε προσεκτικούς. Πάνω όμως σ’ αυτό το ζήτημα δεν είχα ούτε μια σκιά διαφωνίας με τον Λένιν.

Έγραφα από τότε:
«Το ότι καμιά χώρα δεν πρέπει “να περιμένει” τις άλλες στην πάλη της, αυτό είναι μια στοιχειώδης σκέψη, που είναι χρήσιμο και αναγκαίο να την επαναλαβαίνουμε, για να μην μπορεί κανείς να αντικαταστήσει την ιδέα της παράλληλης διεθνιστικής δράσης με την ιδέα της διεθνιστικής αδράνειας μέσα στη συμμαχία. Χωρίς να περιμένουμε τους άλλους, αρχίζουμε και συνεχίζουμε την πάλη πάνω στο εθνικό έδαφος έχοντας την πλήρη βεβαιότητα ότι η πρωτοβουλία μας θα δώσει μιαν έξαρση στην πάλη των άλλων χωρών», (Λεόν Τρότσκι: Το 1917, τόμ. 3ος, μέρ. Ι, σελ. 90).’

Ο Τρότσκι αναφέρει και δεύτερη φορά πως το σύνθημα είχε υιοθετηθεί από την 3η Διεθνή το 1923 λίγο παρακάτω (σ. 34, ίδιο κεφάλαιο):

‘Μπορεί να αποδειχτεί και με άλλα αποσπάσματα πως η διαφωνία του 1915 με τον Λένιν ανήκε αυστηρά στον τομέα της τακτικής και είχε από την ίδια τη φύση της έναν προσωρινό χαρακτήρα. Μα η πορεία που ακολούθησαν τα γεγονότα είναι η καλύτερη απόδειξη: το 1923, η Κομμουνιστική Διεθνής υιοθέτησε το αμφισβητούμενο σύνθημα. Αν το 1915 δεν γινόταν δεκτό για λόγους αρχής, όπως προσπαθούν να εξηγήσουν τώρα οι συγγραφείς του Σχεδίου Προγράμματος, η Κομμουνιστική Διεθνής δεν θα μπορούσε να το υιοθετήσει οκτώ χρόνια αργότερα. Πιστεύουμε πως ο νόμος της ανισόμερης εξέλιξης δεν έπαψε να λειτουργεί στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα.’

Αναλυτικά το συγκεκριμένο κεφάλαιο και όλο το βιβλίο (δύο τόμοι) του Τρότσκι εδώ:
http://www.marxistbooks.gr/diethnis3_a.htm
(συνεχίζεται)

Κώστας.Κ είπε...

Να υποθέσω πως δεν το γνωρίζατε ή ότι θεωρείτε τον Τρότσκι πλαστογράφο της ιστορίας ; Δεν νομίζω πως ισχύει το δεύτερο αν κρίνω από το απόσπασμα βιβλίου του που έχετε αναρτήσει πάνω δεξιά στην ιστοσελίδα σας, μολονότι η περικοπή αυτή έτσι όπως προβάλλεται δεν νομίζω πως αποδίδει το νόημα των λόγων του. Μήπως έχω καταλάβει λάθος ;

Ωστόσο, αυτό που με ενόχλησε δεν ήταν η παράθεση του άρθρου του Λένιν του 2015 – άρθρο πάνω στο οποίο βασίσθηκε ο Στάλιν στην 7η Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για να πει: «Το ζήτημα της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής οικονομίας σε μία μόνη χώρα τέθηκε για πρώτη φορά στο Κόμμα από τον Λένιν το 1915» συνδέοντας έτσι το κείμενο του Λένιν με τη σταλινική θεωρία του σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα - όσο το γεγονός ότι απ’ όλο το άρθρο μου επιλέξατε να… αποκαταστήσετε την αλήθεια για το σύνθημα σχετικά με τις «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» βασιζόμενοι σε ένα άρθρο του Λένιν του 2015.

Και ενώ τρέφω απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση στο έργο και τη σκέψη του Λένιν, δεν μπορώ παρά να σας ρωτήσω και εγώ με τη σειρά μου: Που είναι η δική σας ανεξάρτητη κρίση ; Επειδή ο Λένιν εναντιώθηκε στο σύνθημα το 2015 σημαίνει αυτό ότι η άποψη του ήταν απαραιτήτως και η σωστή ; Σημαίνει ότι αποτελεί αιώνια αλήθεια ; Που πήγε η σε προηγούμενο σχόλιο σας λενινιστική προσέγγιση περί της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης ; Είναι δυνατόν το σύνθημα να μην έκανε για τη συγκεκριμένη περίοδο, αλλά να έκανε για μία άλλη ; Πως εξηγείτε ότι ο Τρότσκι συνέχισε να υπερασπίζεται το σύνθημα αυτό σταθερά μετά το 2015 παρά την αντίθεση του Λένιν, χωρίς αυτό να τους εμποδίσει στον κοινό επαναστατικό αγώνα ;

Αφού απαντήσετε στα ερωτήματα αυτά φίλοι Λέφτηδες, θα σας εκθέσω αναλυτικότερα τη γνώμη μου επί του προκειμένου.

Κώστας.Κ είπε...

Μία παρένθεση αναφορικά με τα σημεία που θίξατε απαντώντας στον Μάρκο. Στα μισά του 19ου αιώνα οι μόνες αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες ήταν αυτές της Ευρώπης. Οι ΗΠΑ ήταν τότε ότι είναι πχ η Κίνα σήμερα (νέα μεγάλη αναδυόμενη οικονομία).
Επίσης, ενώ έχετε βεβαίως δίκιο πως δεν είναι οι διακρατικές συμφωνίες που αναπτύσσουν τον εργατικό διεθνισμό, το συναίσθημα και η ατομική πρωτοβουλία δεν επαρκούν για να έχεις στην πράξη αποτελεσματικό διεθνισμό. Οι διεθνιστές που προσέτρεξαν να πολεμήσουν τον φρανκικό φασισμό εμπνέονταν από την Οκτωβριανή επανάσταση και την ύπαρξη της 3ης Διεθνούς την ίδια ώρα που αντιλαμβάνονταν ενστικτωδώς την ανάγκη να προλάβουν την επέκταση του χιτλερικού φασισμού. Όμως δεν βοηθήθηκαν από την πολιτική της Διεθνούς, της ΕΣΣΔ ή κάποιας μεγάλης οργάνωσης, ενώ τους πρόδωσε η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου (σύμπραξη εργατικών και αστικών κομμάτων) με αποτέλεσμα την οδυνηρή τους ήττα.
Αυτό που θέλω να πω φίλοι Λέφτηδες είναι πως δεν αρκεί η διεθνιστική αλληλεγγύη των εργαζομένων. Χρειάζεται η διεθνιστική οργάνωση και το ανάλογο πολιτικό πρόγραμμα για να γίνει αιχμηρό και αποτελεσματικό το εργαλείο...

Β.Δ. Καργούδης είπε...

Να μην ξεχάσω να εξάρω ρε σεις @Λέφτηδες, την πλούσια ειφορά σας στη συζήτηση για την Ευρώπη, με όρους
(...των 3 αντιδραστικών μοναρχιών...",(!)
αλλά και του εξαιρετικά επίκαιρου προβληματισμού για
"....τα τρία ασιατικά κράτη:
Την Κίνα, την Τουρκία και την Περσία, που τώρα τα διαμελίζουν οι ληστές που διεξάγουν ‘‘απελευθερωτικό’’ πόλεμο, δηλαδή: Η Ιαπωνία, η Ρωσία, η Αγγλία και η Γαλλία.
Αυτά τα τρία ασιατικά κράτη, που μπορούμε να τα ονομάσουμε μισοαποικίες (στην πραγματικότητα, είναι τώρα κατά τα 9/10 αποικίες)..."
Άλα τις ο ηγέτης!

Καλή επιτυχία στην προσπάθειά σας για την αναζήτηση ευρωπαϊκών επίκαιρων αναλογιών στις θέσεις του Λένιν για τον...Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Δεν μπορεί, όλο και κάτι θάχερι πει και γι αυτόν...

LeftG700 είπε...

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ


Είναι επιβεβλημένο να απαντήσουμε με ένα σχόλιο σε όλους τους φίλους που πήραν το λόγο εδώ, γιατί είναι φανερό ότι όλοι τους έχουν παρερμηνεύσει τα πράγματα που σχετίζονται με το παρόν ποστ, αν και όχι στα ίδια σημεία όλοι. Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αυτή τη μαζική παρανόηση, ωστόσο, θεωρούμε ως πιθανότερο ενδεχόμενο τη θερινή ραστώνη (το εναλλακτικό σενάριο είναι να διάβασαν επιπόλαια έχοντας στο μυαλό τους την ιδέα: «μικροί είναι αυτοί, δεν ξέρουνε και πολλά, δεν χρειάζεται να χάνουμε το χρόνο μας» ;-) ).

Ξεκινάμε από τον φίλο Κώστα Κ. που ήταν και η αιτία αυτής τής ανάρτησης.

Φίλε Κώστα, φοβόμαστε ότι το δικό σου μπέρδεμα ξεκινάει από το αρχικό σου άρθρο. Και πραγματικά, επειδή ξέρουμε την εντιμότητά σου αλλά και το υψηλό ιδεολογικοπολιτικό σου επίπεδο, μας κάνει εντύπωση το μέγεθός του.

Φίλε Κώστα, γράφεις στην επίμαχη παράγραφο του αρχικού σου άρθρου:

Στο ίδιο άρθρο ο Τρότσκι εξηγεί αναλυτικά γιατί ο καπιταλισμός στις ΗΠΑ και την Ευρώπη έχει αναπτύξει τόσο πολύ τις παραγωγικές δυνάμεις που ξεπερνούν τα όρια του εθνικού κράτους και επιζητούν την ολοκλήρωσή τους σε ηπειρωτικό και παγκόσμιο επίπεδο. Και πως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (σύνθημα που είχε ασπασθεί η Τρίτη Διεθνής πριν κυριαρχήσει ο σταλινισμός και το διαγράψει από την ατζέντα του χάριν του «σοσιαλισμού σε μία μόνη χώρα») αποτελούσαν ένα στόχο προοδευτικό που όφειλε να στηρίξει το εργατικό κίνημα με την δική του επιδίωξη και στόχευση των Σοσιαλιστικών Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης ως ενδιάμεσης μορφής στην πορεία πραγμάτωσης του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα.


Φίλε Κώστα, σε ένα άρθρο που επικεντρώνεται στο να εξηγήσει γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση (η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση) δεν αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στις χώρες-μέλη αλλά μάλλον ευνοϊκή συνθήκη, και με τη διατύπωση που ακολουθείς στην παράγραφο που παραθέσαμε, ποιο νομίζεις ότι θα είναι το συμπέρασμα που θα βγάλει ένας αναγνώστης χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις (ή που θα διαβάσει κάπως επιπόλαια όπως συχνά συμβαίνει, ιδίως στο διαδίκτυο); Είναι ή δεν είναι ότι η Γ΄Διεθνής, στα χρόνια τού Λένιν, εκτιμώντας (και αυτή, κι όχι μόνο ο Τρότσκι!) ότι […] ο καπιταλισμός στις ΗΠΑ και την Ευρώπη έχει αναπτύξει τόσο πολύ τις παραγωγικές δυνάμεις που ξεπερνούν τα όρια του εθνικού κράτους και επιζητούν την ολοκλήρωσή τους σε ηπειρωτικό και παγκόσμιο επίπεδο. έκρινε ότι έπρεπε να ταχθεί υπέρ αυτής τής τάσης του καπιταλισμού να ενοποιηθεί σε υπερεθνικές (αλλά καπιταλιστικές) ολοκληρώσεις;

Αυτή είναι η αλήθεια φίλε Κώστα; Όχι βέβαια! Την αλήθεια την αποκαλύπτει ο ίδιος ο Τρότσκι στα παραθέματα που επισυνάπτεις με τρόπο πολύ πιο πανηγυρικό απ’ ό,τι το κάνει το άρθρο του Λένιν. Διότι γράφει ο δύστυχος ο Τρότσκι φαρδιά-πλατιά:

Τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εξάλειψη, από το καινούριο Σχέδιο Προγράμματος, του συνθήματος των Ενωμένων Σ ο β ι ε τ ι κ ώ ν Πολιτειών της Ευρώπης, που είχε ήδη υιοθετηθεί από την Κομμουνιστική Διεθνή το 1923, ύστερα από μια αρκετά μακρόχρονη εσωτερική πάλη.

Για Σοβιετικές Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης μιλάει ο δύστυχος ο Τρότσκι, φίλε Κώστα. Σο-βι-ε-τι-κες! Τι σχέση έχουν αυτές με τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση; Αν αυτό δεν είναι καραμπινάτη διαστρέβλωση (ίσου μεγέθους δηλαδή με το μεγάλο μπέρδεμά σου) τότε τι είναι; Κι αν με αυτό τον τρόπο δεν βγαίνουν …αντισοβιετικοί(!!!) όλοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι κάθε μέρα που περνάει η ΕΕ γίνεται όλο και πιο βαριά ταφόπλακα για τα εργατικά κινήματα των χωρών της Ευρώπης, μπορείς να μας υποδείξεις άλλον;


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Εν τάχει, δυο τρία πράγματα ακόμα: Φυσικά και δεν θεωρούμε τον Τρότσκι διαστρεβλωτή. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως είχε πάντα δίκαιο ή πως συμφωνούμε σε όλα. Και η προσωπική διαμάχη του με τον Στάλιν, εμείς τουλάχιστον πιστεύουμε ότι επηρέασε τη ματιά του…

Η επισήμανση που κάναμε στον Μάρκο, λέγοντάς του ότι ο Μαρξ, μίλαγε για χώρες κι όχι για Ευρώπη, είχε το σκοπό να του υπενθυμίσει την εθνοκρατική αντίληψη του Μαρξ, σε αντίθεση με την υπερεθνική δική του. Εκεί ήταν το βάρος. Διότι ο Μάρκος, έτσι όπως το πάει, σε λίγο θα πιστέψει ότι, όταν ο Μαρξ έλεγε προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε, εννοούσε τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση!

Τέλος, μια απάντηση στο ερώτημα που μας έθεσες σε άλλη ανάρτηση («εσείς νομίζετε πως αν ζούσε σήμερα ο Λένιν θα ξανάγραφε με τον ίδιο τρόπο και σημασία το άρθρο του 1915 για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης;»).

Με το χέρι στην καρδιά, νομίζουμε πως ναι. Παρά τις τεράστιες αλλαγές που έχουν συντελεστεί δεν βλέπουμε ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ ώστε να έφτανε στο σημείο να αλλάξει κι αυτός την άποψή του πως «[…] οι Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες είτε αντιδραστικές».


Φίλε Μάρκο,

Έχουμε την εντύπωση ότι βλέπεις το ζήτημα τόσο μηχανιστικά που ούτε οι πιο δογματικοί μαρξιστές δεν το έχουν πετύχει. Θα έχουμε την ευκαιρία να είμαστε πιο αναλυτικοί πάνω σ’ αυτό σε φθινοπωρινά ποστς.


Товариш Яков Федотович Павлов,

Συμφωνούμε απολύτως με την ουσία τού σχολίου σου. Όμως, το σχόλιό σου είναι εκτός θέματος. Εντελώς τελείως! ;-)

Αν και φροντίσαμε οι δυστυχείς να διευκρινίσουμε πλήρως στην εισαγωγή τού ποστ ότι ο σκοπός του ήταν η αποκατάσταση μιας ιστορικής αλήθειας, εσύ το έγραψες στις παλιές σου τις μπότες σου και νόμισες ότι πήγαμε να δώσουμε γραμμή μέσω Λένιν! Για τόσο …χάνους μάς έχεις; ;-) Ελπίζουμε ότι τα όσα εξηγούμε παραπάνω στον Κώστα να ξεκαθαρίζουν τελείως τα πράγματα…

Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την αμφισβήτηση του Λένιν. Αμφισβήτησέ τον όπου νομίζεις (έχουμε την εντύπωση ότι δεν θα είναι σε πολλά˙ και πιθανολογούμε ότι στα περισσότερα θα συμφωνήσουμε).

«Αυτό το "λίγο - πολύ μακρόχρονη" στο κείμενο σχετικά με τη πάλη των σοσιαλιστικών κρατών απέναντι στο διεθνή ιμπεριαλισμό είναι όλα τα λεφτά».

Πονηρός ο Βλαδίμηρος. Πάντα (ή σχεδόν πάντα) φρόντιζε να κρατάει πισινή. Όχι σαν κάτι κοκορόμυαλους δικούς μας…


Φίλε Β.Δ.Καργούδη,

Έκανες το ίδιο λάθος με τον товариш Яков. Η μόνη διαφορά είναι ότι, με σένα, δεν είμαστε σίγουροι αν ήταν σκοπούμενο ή όχι!... ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Αυτό το 13 μάς κυνηγάει ρε γμτ! ;-)

Ανώνυμος είπε...

Λέφτηδες

Τώρα που "αποκαταστήσατε" την ιστορική αλήθεια να έρθουμε στη ταμπακέρα :

Αμφισβητεί κανείς στοιχειωδώς έντιμος παρατηρητής ότι η σημερινή ΕΕ δεν είναι παρά ένα όχημα για την επιβολή των παγκόσμιων βλέψεων των μεγάλων αφεντικών ;;;

Φαντάζομαι πως όχι

Είναι επίσης προφανές για κάθε στοιχειωδώς έντιμο άνθρωπο ότι το επίπεδο ολοκλήρωσης αυτού του μηχανισμού έχει φτάσει σε όρια δυσκοίλια , όσον αφορά τουλάχιστον την Ευρώπη ;;;

Ομοίως φαντάζομαι πως όχι

Αλλά από την άλλη μεριά μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι οι αναλύσεις του κυρ Λένη και του οποιουδήποτε άλλου μεγάλου πολιτικού και επαναστάτη μπορούν σήμερα να εξηγήσουν ( και προπάντων να δώσουν διέξοδο ) σε αυτό που συμβαίνει στη Γηραιά Ήπειρο. ;;;

Αν τότε ο Λέων φαντασιωνόταν σοβιετικές πολιτείες της Ε. , ο αντίστοιχος σήμερα Λέων τι θα έβλεπε στις νυκτερινές του ονειρώξεις ;;; Τις Παγκόσμιες Σοβιετικές Πολιτείες , με τις ευρωπαϊκές αντάμα με τη Β. Κορέα ή την Ουγκάντα και τη Καλιφόρνια ;;;

καλό είναι λοιπόν να διαβάζουμε τους κλασσικούς και τους επιγόνους τους... ακόμα και εκείνο το φιλόσοφο που του πήρατε πρόσφατα συνέντευξη ή το κο Ρανσιέρ ... Καλό είναι επίσης να μην έχουμε αυταπάτες σχετικά με την υπάρχουσα δομή και λειτουργία της Ε.Ε.

Από την άσλλη καλό είναι επίσης να αντιλαμβανόμαστε ( και μιλάω στον εαυτό μου ) το πολύπλοκο των σχέσεων και των αντιθέσεων , το δυναμικό των συσχετίσεων και τα χάσματα : κοινωνικά , πολιτικά , γεωστρατηγικά , πολιτιστικά που στοιχειώνουν το μέλλον αυτού του πλανήτη. Να σκεφτόμαστε τις τεράστιες διαφορές ανάμεσα στις κοινωνίες και πως οι εξουσίες τις εκμεταλλεύονται με το καλύτερο τρόπο. Ο Καπιταλισμός ήταν απο γεννησιμιού του προορισμένος νε διεθνοποιηθεί . Και το πέτυχε με την αποικιοκρατία , προσφέρωντας ένα κομμάτι πουτίγκα και ένα cup of tea στους περήφανους δυτικούς προλετάριους. Με μια λέξη τον υπεσχημένο παράδεισο του βολεμένου ( εν εργασιακη ειρήνη και ασφαλεία ) "εργαζόμενου" . Ενός μόμολου που φαντασιώθηκε ότι θα γίνει μέλος της middle class , shareholder , θα πηγαίνει διακοπές για να ξεδίνει στην Ελλάδα και αργότερα στη Ταϋλάνδη.....

Δύο Παγκόσμιοι πόλεμοι πέρασαν αλλά μυαλό δε βάλανε. Και ήρθε επιτέλους ο κος Σουμάν και το ευρωπαϊκό όνειρο. Κάτι σαν το και μετά ήρθε ο έρωτας που έλεγα...

Και από την άλλη τα τζιμάνια του αππαράτ , φρόντισαν να κάνουν το "αντίπαλο δέος" μορμολύκειο και στη συνέχεια άθυρμα...

Τι να τη κάνω την ιστορική αλήθεια σας ( και μάλιστα αποκατεστημένη ) ορέ Λέφτηδες . Και του κυρ Λένη τα κείμενα τι να μου πουν ;;;

Βιώνουμε μια επιστροφή σε συνθήκες που ο ίδιος περιέγραψε με ενάργεια , αλλά τώρα πιά δεν μας λέει τίποτα καινούργιο. Το μόνο καινούργιο το ανθιζόμαστε ως μια επιστροφή σε ένα μεσαίωνα....

Γιάκοβ

Ανώνυμος είπε...

στα χάσματα να συμπεριληφθεί και το περιβαλλοντικό - οικολογικό

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Στα χάσματα, εγώ προσωπικά θα συμπεριλάβω κι αυτό που άνοιξες με το σχόλιό σου και μας έριξες μέσα! ;-)


Πολλά ενδιαφέροντα θίγεις, αλλά ας τα αφήσουμε για αύριο (ελπίζω με την άδεια σου).


Увидимся

Κώστας.Κ είπε...

Μην βιάζεστε τόσο πολύ ρε παιδιά. Η ιστορική αλήθεια δεν αποκαθίσταται τόσο εύκολα. Θέλει περισσότερη προσπάθεια. Από όλους.

Φίλοι Λέφτηδες, με το συμπάθιο, όμως το μπέρδεμα είναι όλο δικό σας. Και είναι αρκετά μεγάλο.

Πρώτα απ' όλα διαπιστώνω ότι τώρα η ‘καραμπινάτη διαστρέβλωση’ που κάνω δεν αφορά το αν η 3η Διεθνής υιοθέτησε ή όχι το σύνθημα για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (υποθέτω ότι αυτό πλέον δεν το αμφισβητείτε) αλλά το ότι υιοθέτησε το σύνθημα με την προσθήκη ‘σοβιετικές’. Το οποίο, άμα τη εμφανίσει του, απομακρύνει οποιαδήποτε συσχέτιση με τη σημερινή ΕΕ που είναι το βασικό αντικείμενο του άρθρου μου, όπως λέτε εδώ:

«Φίλε Κώστα, σε ένα άρθρο που επικεντρώνεται στο να εξηγήσει γιατί η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στις χώρες-μέλη αλλά μάλλον ευνοϊκή συνθήκη, και με τη διατύπωση που ακολουθείς στην παράγραφο που παραθέσαμε, ποιο νομίζεις ότι θα είναι το συμπέρασμα που θα βγάλει ένας αναγνώστης χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις; Είναι ή δεν είναι ότι η Γ΄Διεθνής…. έκρινε ότι έπρεπε να ταχθεί υπέρ αυτής της τάσης του καπιταλισμού να ενοποιηθεί σε υπερεθνικές (αλλά καπιταλιστικές) ολοκληρώσεις;»

Λέγοντας αυτά βεβαίως αποδεικνύετε πως δεν έχετε διαβάσει προσεκτικά το άρθρο μου. Γιατί πουθενά στο κείμενο μου δεν υποστηρίζω ότι οι σοσιαλιστές πρέπει να υποστηρίξουν την καπιταλιστική ευρωπαϊκή ενοποίηση, που αποτελεί μία αστική πολιτική, υποστέλλοντας τη σημαία του σοσιαλισμού.

Αλλά ισχυρίζομαι ότι συγχρόνως δεν πρέπει να πέσουν θύματα μιας μικροαστικής πολιτικής εθνικής καπιταλιστικής ανάπτυξης κεϋνσιανού τύπου (η εναλλακτική πρόταση μέρους της αριστεράς που προτείνει τον εύκολο δρόμο της εξόδου από το ευρώ).

Σε αντιδιαστολή με τις δύο αυτές αστικές πολιτικές θεωρώ ότι πρέπει να προβάλλουν μία ταξικά ανεξάρτητη μεταβατική και διεθνιστική πολιτική βασικό στοιχείο της οποίας είναι «οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» με την δυναμική έννοια του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού που ο Τρότσκι τους αποδίδει.
(συνεχίζεται)

Κώστας.Κ είπε...

Το άρθρο μου επικεντρώνεται όχι στο αν η ΕΕ αποτελεί εμπόδιο ή ευνοϊκό όρο για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, αλλά στη μέθοδο που ακολούθησαν οι κλασσικοί του Μαρξισμού στο δίλημμα ‘Ελεύθερο εμπόριο ή Προστατευτισμός’. Όπου βεβαίως τη θέση του ελεύθερου εμπορίου ενέχει η ΕΕ και τη θέση του προστατευτισμού οι προτεινόμενες πολιτικές νομισματικής υποτίμησης, άσκησης βιομηχανικής πολιτικής κλπ.

Από την ιστορική αυτή προσέγγιση στην άσκηση της μαρξιστικής μεθόδου προκύπτει πως το ‘ελεύθερο εμπόριο ή προστατευτισμός’ (ή διαφορετικά το ‘μέσα ή έξω από το ευρώ’) συνιστά ψευτοδίλημμα για το εργατικό κίνημα και πως αν τελικά υπάρχει μία στάση ανοχής στο ελεύθερο εμπόριο αυτή απορρέει τόσο από τα εμπόδια που θέτει στη εργατική τάξη (μετωπική επίθεση στο βιοτικό της επίπεδο χωρίς αναπτυξιακές αυταπάτες) όσο και από τις ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες που δημιουργεί για τη δράση της (ομογενοποίηση υπεράνω εθνικών διαφορών, σύγκλιση προβλημάτων, αιτημάτων, νοοτροπίας κλπ).

Το άρθρο είναι πολύ σαφές για να επιτρέπει τέτοιες παρανοήσεις και το πλήθος των ιστορικών αναφορών καλύπτουν πρωτίστως τη στάση των Μαρξ-Ένγκελς και όχι των Λένιν-Τρότσκι όπου εστιάζεται εσφαλμένα ο εδώ διάλογος.

Τώρα για το επίθετο ‘σοβιετικές’ που λείπει από το άρθρο μου στο σημείο που αναφέρομαι στη θέση της Διεθνούς το 2003 και το οποίο Λέφτηδες θεωρείτε ‘καραμπινάτη διαστρέβλωση’ σας πιάνω μάλλον αδιάβαστους. Γιατί αν είχατε μελετήσει τα σχετικά με το θέμα γραπτά του ‘δύστυχου’ Τρότσκι, θα διαπιστώνατε πως κάνει χρήση και των δύο όρων με αναλογία 4 προς 1 υπέρ του απλού ‘Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης’. Με τη διαφορά ότι φροντίζει να δίνει το ταξικό και μεταβατικό περιεχόμενο στο σύνθημα, ώστε να γίνεται κατανοητό ότι τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μπορεί να τις πραγματοποιήσει μόνο το ίδιο το εργατικό κίνημα με την εξουσία
του.

Τόσο στο άρθρο μου μπορείτε να δείτε το λινκ με το κείμενο του Τρότσκι για τον «Αφοπλισμό και τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης’ (1929), όσο και το άρθρο του Τρότσκι στην Πράβδα του 1923 (Ιούνης) που υιοθέτησε με τα πολλά η ΚΕ της Κομιντέρν δείχνουν αμφότερα τη διττή χρήση που κάνει ο ίδιος του όρου

http://www.marxists.org/archive/trotsky/1924/ffyci-2/25b.htm

Ο λόγος που επιμένει σε αυτό είναι ότι όταν έγραψε το 2014 υπέρ του συνθήματος των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης δεν είχε ακόμη βιωθεί η εμπειρία της σοβιετικής επανάστασης για να υπάρχει ως πρότυπο. Επιπλέον το σύνθημα είχε προϊστορία από τη 2η Διεθνή (Όττο Μπάουερ, Κάουτσκι) και είχε περάσει στον κόσμο με τη μορφή του αυτή.

Το ζήτημα για τον Τρότσκι ήταν να του αλλάξει το περιεχόμενο, όχι τη μορφή. Και ένας επιπλέον λόγος ήταν οι επικρίσεις που εκ των υστέρων δέχθηκε από τον σταλινισμό και στις οποίες απαντούσε πως η ουσία του συνθήματος ήταν γι’ αυτόν αμετάβλητη από το 2014.
(συνεχίζεται)

Κώστας.Κ είπε...

Για τον Λένιν το ζητούμενο με το κείμενό του 2015 ήταν να καταργήσει το σύνθημα για να διακόψει οριστικά κάθε περιθώριο ρεφορμιστικής και πατσιφιστικής παρερμηνείας του στη νέα ιμπεριαλιστική περίοδο των πολέμων που θα μπορούσε να παραπλανήσει το εργατικό κίνημα σε σοσιαλσωβινιστική κατεύθυνση.

Αυτό που προφανώς δεν γνωρίζετε, είναι πως ένα χρόνο πριν, τον Οκτώβριο του 2014, ήταν ο ίδιος ο Λένιν που μέσα από το Μανιφέστο της Κεντρικής Επιτροπής του Μπολσεβίκικου κόμματος είχε υπερασπισθεί το σύνθημα των ‘Ενωμένων Δημοκρατικών Πολιτειών της Ευρώπης’ ενάντια σε μία Ευρώπη υπό το σκήπτρο των τριών μοναρχιών (Αυστρίας, Πρωσίας, Ρωσίας). Το σύνθημα δηλαδή ήταν αρχικά υιοθετημένο από τους μπολσεβίκους. Ο Λένιν άλλαξε γνώμη το 2015 γιατί έκρινε πως έπρεπε να έλθει σε ρήξη με την καουτσκική αντίληψη. Το ερώτημα είναι γιατί δεν αποδέχθηκε το νέο ταξικό περιεχόμενο που έδινε ο Τρότσκι στο σύνθημα και το οποίο αργότερα δέχθηκε η Διεθνής.

Σταματώ εδώ αν και πολλά μπορούν ακόμη να ειπωθούν τόσο για το σύνθημα όσο και για τις θέσεις των Λένιν-Τρότσκι επ’ αυτού. Δύο μόνο παρατηρήσεις.

Σήμερα η ΕΕ δεν είναι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ούτε καν με τη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη του Κάουτσκι. Στο ερώτημα αν μπορεί να γίνουν, η απάντηση είναι ανοιχτή σύμφωνα με τον πονηρό – όπως τον αποκαλέσατε Λένιν – που κρατούσε πάντα μία πισινή: «είτε είναι αδύνατη (η καπιταλιστική ευρωπαϊκή ενοποίηση) είτε θα είναι αντιδραστική» δήλωσε. Με άλλα λόγια, ο Λένιν δεν απέκλειε θεωρητικά το ενδεχόμενο αυτό, όμως θύμιζε τον αντιδραστικό χαρακτήρα μιας καπιταλιστικής ενοποίησης. Και πολύ καλά έκανε.

Όπως πολύ καλά έκανε και ο Μαρξ όταν απαντώντας στο ψευτοδίλημμα ‘ελεύθερο εμπόριο ή προστατευτισμός’ τόνιζε με έμφαση: "Αλλά, σε γενικές γραμμές, το σύστημα προστασίας των ημερών μας είναι συντηρητικό, ενώ το σύστημα ελεύθερου εμπορίου είναι καταστροφικό. Διασπά παλιές εθνότητες και εξωθεί τον ανταγωνισμό του προλεταριάτου και της αστικής τάξης στο πιο ακραίο του σημείο. Με μια λέξη, το σύστημα ελεύθερου εμπορίου επιταχύνει την κοινωνική επανάσταση. Είναι με αυτή την επαναστατική έννοια και μόνο, κύριοι, που ψηφίζω υπέρ του ελεύθερου εμπορίου. "

Φίλοι Λέφτηδες, το ζήτημα δεν είναι αν λέμε ναι στις ‘Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης’ χωρίς να προσθέτουμε τον όρο ‘σοσιαλιστικές’ ή ‘σοβιετικές’. Το ζήτημα είναι αν το σύνθημα είναι ώριμο στη συνείδηση του κόσμου και εάν τα αιτήματα με τα οποία συνοδεύουμε το σύνθημα αυτό (πχ διαγραφή χρεών κατά 2/3 σε όλες τις προβληματικές χώρες της περιφέρειας, μείωση εργάσιμου χρόνου χωρίς μείωση μισθών για απορρόφηση της ανεργίας, εκδημοκρατισμός όλων των βαθμίδων της νέας πολιτικά ενοποιημένης Ευρώπης, αποστρατιωτικοποίηση κλπ) διευρύνουν τη συνείδηση αυτή και είναι αιτήματα ανεκτά από το αστικό καθεστώς ή όχι. Γιατί αυτή είναι η έννοια του μεταβατικού αιτήματος. Να ξεκινάς από την αστική μεταρρυθμιστική πραγματικότητα και λογαριάζοντας τα περιθώρια εξέλιξής της να θέτεις τον πήχη εκεί που μόνον ο σοσιαλισμός μπορεί να φθάσει. Κάνοντας πάντα ένα βήμα παραπάνω από το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται η συνείδηση των δημοκρατών μικροαστών.

Ασφαλώς και δεν θέλω μία νεοφιλελεύθερη, αυταρχική Ευρώπη του κεφαλαίου, ή έναν νέο Ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Ασφαλώς και ο στόχος είναι οι Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης και στη συνέχεια όλου του κόσμου. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι όμως μία αλληλέγγυα ευρωπαϊκή εργατική τάξη που να μπορεί να παλέψει για τη δημοκρατία και τον σοσιαλισμό βάζοντας συγχρόνως φρένο στην αμερικανική ηγεμονία και επιθετικότητα.

Αυτή η νέα επαναστατική δύναμη θα ξεπροβάλλει από το αστικό αντιδραστικό ευρωπαϊκό κουκούλι. Δεν νομίζω πως γίνεται διαφορετικά. Όπως είπε και ο Μαρξ είναι το εμπόδιο του ελεύθερου εμπορίου (βλ ΕΕ) που ωθεί στην επανάσταση. Και το εμπόδιο πρέπει να υπερπηδηθεί, όχι να αποφευχθεί με αλλαγή πορείας...

Ελπίζω το ‘μπέρδεμα’ πλέον να ξεδιαλύθηκε.

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Παρά τις αναλυτικές εξηγήσεις μας, βλέπουμε ότι δεν σε πείσαμε για το σκοπό τού ποστ —αυτή είναι η πρώτη εξήγηση που μας κατεβαίνει στο κεφάλι για τα εισαγωγικά που βάζεις στη λέξη ‘‘αποκαταστήσατε’’. Η δεύτερη, να υπονοείς ότι αποκαταστήσαμε μια ανακρίβεια αντικαθιστώντας την με μια άλλη. Υπάρχει και μια τρίτη που συνδέεται με το πνεύμα του σχολίου σου και σ’ αυτήν θα σταθούμε. Να μας λες στην ουσία: «Και τι έγινε που την αποκαταστήσατε; What’s in it for us?».

Αυτή μας φαίνεται πιο ουσιώδης καθώς εγείρει το ζήτημα αν έχει να μας διδάξει κάτι η Ιστορία κι εδώ θα σταθούμε. Μας φαίνεται πιο ουσιώδης αλλά δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι βάζεις εσύ στο τραπέζι αυτό το ζήτημα. Γιατί κάθε φορά που ερχόμαστε στο τσαρδί σου την Ιστορία βλέπουμε πρώτη-πρώτη και φάτσα κάρτα. Και κάθε φορά που βλέπουμε ένα σχόλιό σου (εκτός από εδώ) πάλι την Ιστορία βλέπουμε. Ακόμα κι αυτό το ονοματολογικό ‘‘παιχνίδι’’ (που δεν είναι ακριβώς παιχνίδι βέβαια) το οποίο παίξαμε και δέχτηκες κι εσύ να παίξεις προς μεγάλη μας χαρά, κι αυτό με την Ιστορία έχει να κάνει. Πώς λοιπόν να πιστέψουμε αυτή τη δυσπιστία σου στην Ιστορία;

Κάνουμε λοιπόν τη σκέψη (ελπίζουμε να μη μας πεις κι εσύ όπως ο Λασκαράτος ότι σε ψυχαναλύουμε! ;-) ) πως ίσως να μη δυσπιστείς κατά βάθος με την Ιστορία. Ίσως η δυσπιστία να είναι απλώς μια έκφραση θυμού. Ίσως να είσαι θυμωμένος μαζί της επειδή «αλλιώς μας μίλησε» και την πληρώνεις κι εσύ με το ίδιο νόμισμα, απαξιώνοντάς την. Και μαζί με την Ιστορία την πληρώνουν κι όλοι όσοι, —άλλοι με τις θεωρίες τους κι άλλοι με τις φιλοσοφίες τους, άλλοι επιτυχώς κι άλλοι ανεπιτυχώς— προσπαθούν να βγάλουν μια άκρη σ’ αυτό τον λαβύρινθο που βρισκόμαστε και γυρνάμε σαν τους παλαβούς.

Να τα πετάξουμε όλα товариш; Να μείνουμε μόνο με την εμπειρία, αυτή την περιορισμένη που έχει ο καθένας μας και την ευρύτερη που μας προσφέρουν τα Μαζικά Μέσα της Αποβλάκωσης; Θα τα βγάλουμε πέρα έτσι; Ανάποδα να μας κρεμάσεις δεν πρόκειται να δεχθούμε ότι πιστεύεις κάτι τέτοιο! Εσύ δεν ήσουν που μας είπες εδώ, τις προάλλες, «Λέφτηδες, θα χρειαστεί να μελετήσετε λίγο De Broglie...»; (OK, Ήταν μισοαστεία-μισοσοβαρά ειπωμένο. Εμείς μιλάμε για το ‘μισοσοβαρά’).

Να έρθουμε και στην ταμπακιέρα που γράφεις.

Θέτεις δυο ερωτήματα στην αρχή στα οποία δίνεις και την απάντηση. Το πρώτο:

«Αμφισβητεί κανείς στοιχειωδώς έντιμος παρατηρητής ότι η σημερινή ΕΕ δεν είναι παρά ένα όχημα για την επιβολή των παγκόσμιων βλέψεων των μεγάλων αφεντικών;;;

Φαντάζομαι πως όχι».


Νομίζουμε ότι κάνεις λάθος. Υπάρχουν χιλιάδες αριστεροί έντιμοι παρατηρητές (και κάμποσοι καθόλου έντιμοι αριστεροί συμμετέχοντες) που υποστηρίζουν ότι:

Η σημερινή ΕΕ είναι ένα όχημα για την επιβολή των παγκόσμιων βλέψεων των μεγάλων αφεντικών και ταυτόχρονα μια ευκαιρία για την ενοποίηση του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, την υπερκέραση των εθνικισμών και, βαθμιαία, το πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Να σημειώσουμε εδώ ότι αυτή την ‘‘ευκαιρία’’ τη βλέπουν κάπως υποχρεωτική και καλοδεχούμενη, αφού —έτσι διατείνονται— ο σοσιαλισμός σε ένα έθνος-κράτος είναι ανέφικτος, σε αντίθεση με τις δυνατότητες των υπερεθνικών ολοκληρώσεων. Φυσικά, αυτή η διατύπωση είναι παραπλανητική. Διότι ο καυγάς δεν είναι για το αν ένα έθνος-κράτος, μόνο του, μπορεί να ολοκληρώσει τον σοσιαλισμό. Αυτό το ξέρουν κι οι αριστερές κότες! Ο καυγάς είναι για το αν μπορεί να αποτελέσει τη βάση εκκίνησης μιας πορείας προς το σοσιαλισμό και αν η παραμονή μιας χώρας σε μια υπερεθνική καπιταλιστική ολοκλήρωση αποτελεί εμπόδιο για μια τέτοια πορεία ή όχι. Αλλά αυτή η πιο ακριβής διατύπωση δεν τους βολεύει και την κάνουν γαργάρα. Κατανοητό…


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Πάμε στο δεύτερο ερώτημα που θέτεις και απαντάς:

«Είναι επίσης προφανές για κάθε στοιχειωδώς έντιμο άνθρωπο ότι το επίπεδο ολοκλήρωσης αυτού του μηχανισμού έχει φτάσει σε όρια δυσκοίλια , όσον αφορά τουλάχιστον την Ευρώπη;;;

Ομοίως φαντάζομαι πως όχι».


Κρύβε λόγια! Ήδη ο κυρ Λένης έχει διαψευστεί όταν έλεγε «οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές» (είμαστε σίγουροι ότι δεν θα έβαζε στοίχημα ούτε ένα καπίκι ότι μπορεί να πραγματοποιηθούν!).

Εμείς είμαστε πεπεισμένοι ότι εκτός από τον σοσιαλισμό και η ΕΕ είναι σαν το ποδήλατο: αν σταματήσει την πορεία προς την ενοποίηση θα πέσει! Και προς τα εκεί βαδίζει, ας μη γελιόμαστε. (Ακόμα και η τελευταία συμφωνία είναι ένα επιπλέον μικρό βηματάκι προς αυτήν).

Το ερώτημα είναι: Τη θέλουμε; Πρέπει να τη θέλουμε; Σε συντριπτικά ποσοστά οι ευρωπαϊκές αριστερές δυνάμεις τη θέλουν. (Τι άλλο είναι, ας πούμε, το ευρωομόλογο;). Ξέρουν βέβαια με ποιους όρους θα γίνει αυτή η ενοποίηση. Ξέρουν ότι οι ισχυροί τής ΕΕ θα πάρουν δέκα για κάθε ένα που θα δώσουν. Έχουν την ελπίδα όμως (ορισμένοι καμώνονται πως την έχουν, είπαμε) ότι η ενοποίηση θα ανοίξει τον δρόμο για τις …Σοβιετικές Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχές το Νέον Έτος 3100!...

Γράφεις, товариш Яков:

«Τι να τη κάνω την ιστορική αλήθεια σας ( και μάλιστα αποκατεστημένη ) ορέ Λέφτηδες . Και του κυρ Λένη τα κείμενα τι να μου πουν;;;

Βιώνουμε μια επιστροφή σε συνθήκες που ο ίδιος περιέγραψε με ενάργεια , αλλά τώρα πιά δεν μας λέει τίποτα καινούργιο. Το μόνο καινούργιο το ανθιζόμαστε ως μια επιστροφή σε ένα μεσαίωνα....».

Товариш Яков, είναι αλήθεια πως «η Ιστορία αλλιώς μας μίλησε». Αλλά, αν πρέπει να σταματήσουμε να βαδίζουμε προς τον Μεσαίωνα, δεν γίνεται να μην ξαναρχίσουμε από την αρχή (ή τη μέση) να σκεφτόμαστε. Δεν είναι εύκολο, συμφωνούμε.

Αλλά δεν θα το κάνουμε ευκολότερο σκεπτόμενοι εν κενώ (ή εν πλήρει καινώ)!

Χωρίς να είμαστε φυσιοκράτες, νομίζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι ...φύσει αδύνατο! ;-)


Увидимся

Ανώνυμος είπε...

Λέφτηδες

χρωστώ απαντήσεις και σε σας και στον αγαπητό μου Κώστα Κ.

Επειδή σήμερα είμαι πιεσμένος λίγο , θα προσπαθήσω αργότερα.

Γιάκοβ

Μάρκομ Ξ είπε...

Όλα τα χαμε, οι τροτσκιστές μας έλειπαν...

LeftG700 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
LeftG700 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
LeftG700 είπε...

Φίλε Κώστα Κ.,


Θα ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: Δεν αμφισβητούμε ούτε κατ’ ελάχιστο ότι οι γνώσεις σου και γενικότερα η κοινωνικοπολιτική σου εμπειρία, μαζί και οι τεχνοκρατικές σου οικονομικές γνώσεις, είναι ανώτερες από τις δικές μας. Αυτό το λέμε απλά και ειλικρινά, χωρίς καμία πίκα ή πικρία (όλα τα δάχτυλα έχουν ίσα δικαιώματα, αλλά δεν είναι ίσα! ;-) ).

Τούτου εκφωνηθέντος και καταγραφέντος στα πρακτικά, προχωράμε στα επίδικα ζητήματα που μας απασχολούν εδώ. Για να διευκολυνθούμε όλοι, θα καταφύγουμε στην αρίθμηση. Λοιπόν:

ΕΝΑ
Προς το παρόν, δεν κρατάμε το παραμικρό και δεν θα ασχοληθούμε καθόλου (με μια εξαίρεση, στην οποία θα αναφερθούμε στο τέλος) με όσα λες για το συνολικό περιεχόμενο του άρθρου σου. Η ανάρτησή μας, φίλε Κώστα, δεν είχε σκοπό να σχολιάσει το άρθρο σου στο σύνολό του (θα ήμασταν πολύ ανόητοι να πιστέψουμε ότι αρκούσε γι’ αυτό η παράθεση, και μάλιστα ασχολίαστη, ενός άρθρου τού Λένιν το 1915). Η ανάρτησή μας είχε σκοπό να αποκαταστήσει μια συγκεκριμένη διαστρέβλωση στην οποία οδηγούσε η συγκεκριμένη διατύπωση, στο συγκεκριμένο σημείο, όπως, εξ άλλου, ρητά και με κάθε σαφήνεια σού διευκρινίσαμε. Μην ανοίγεις άλλα θέματα λοιπόν. Θα έρθει η ώρα τους και τότε θα μπορούμε να συζητήσουμε εφ’ όλης τής ύλης.

ΔΥΟ
Μας αφήνει παγερά αδιάφορους στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Τρότσκι και οι προσωπικές του απόψεις του στο συγκεκριμένο ζήτημα και πόσες φορές μιλάει για Σοβιετικές Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης σς σύγκριση με τις περιπτώσεις που μιλάει για σκέτες Ενωμένες . Όχι γιατί τον θεωρούμε μικρό. Μεγάλο τον θεωρούμε. Αλλά, απλούστατα, γιατί εμείς δεν τσινίσαμε με κανέναν Τρότσκι και ανεβάσαμε το άρθρο τού Λένιν! Εμείς τσινίσαμε για τη συγκεκριμένη διατύπωση η οποία, σε συνδυασμό με τα συμφραζόμενα και το πνεύμα τού άρθρου σου, μπορούσε άνετα να οδηγήσει έναν αναγνώστη χωρίς ιδιαίτερες ιστορικές γνώσεις γι’ αυτά τα ζητήματα στο συμπέρασμα ότι η Γ΄ Διεθνής, στα χρόνια που ακόμα έλυνε και έδενε ο Λένιν είχε υιοθετήσει το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης εκεί και τότε. Τη στιγμή δηλαδή, που οι ξεχωριστές πολιτείες τής Ευρώπης είχαν απαλλαγεί από τις αντιδραστικές μοναρχίες (γερμανική και αυστριακή) και είχαν μετεξελιχτεί σε δημοκρατικά καπιταλιστικά ιμπεριαλιστικά κράτη! Ερωτούμε λοιπόν ευθέως, φίλε Κώστα, και περιμένουμε μια απάντηση εξ ίσου ευθεία και χωρίς ούτε ένα σου, ξου ή μου:


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


ΤΡΙΑ
α) Η Γ΄ Διεθνής, επί Λένιν, προέτρεπε τα εργατικά κινήματα των κρατών (των κρατών που λίγο καιρό πριν είχαν στείλει εκστρατευτικά σώματα εναντίον των Κόκκινων στον ρωσικό εμφύλιο) να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους προς την κατεύθυνση του σχηματισμού των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης; Προέτρεπαν δηλαδή τα ευρωπαϊκά εργατικά κινήματα να βοηθήσουν στον σχηματισμό μια νέας ‘‘Ιεράς Συμμαχίας’’ εναντίον τού μοναδικού εργατικού κράτους;

Ή, β) Προέτρεπε τα εργατικά κινήματα να προβάλλουν το όραμα μιας Ενωμένης Ευρώπης που θα αποτελούνταν από εργατικά κράτη, (από κράτη δηλαδή στα οποία η εργατική τάξη θα είχε πάρει πρώτα την εξουσία, όπως το είχαν καταφέρει οι μπολσεβίκοι), εκτιμώντας ότι αυτό θα βοηθούσε στην αύξηση της επιρροής τους κατά χώρα;

ΤΕΣΣΕΡΑ (ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)
Μας τα μπερδεύεις τα πράγματα σχετικά με τις απόψεις σου για την ΕΕ, φίλε Κώστα. Δεν σε καταλαβαίνουμε. Ξέρεις, δεν είναι το πρώτο άρθρο σου που διαβάσαμε (επιπλέον, έχουμε συζητήσει κάμποσες φορές και διαδικτυακά), οπότε, μετά λόγου γνώσεως, έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι βλέπεις την ΕΕ πολύ περισσότερο ως opportunity παρά ως threat. Μ’ αυτή την έννοια, ουσιαστικά, ψηφίζεις «ναι» στην ΕΕ. «Ναι» με χέρια και με πόδια. Τι τα θέλεις αυτά τα περί ‘‘ανοχής’’; Μας θυμίζεις το «παρούσα» της Ντόρας στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου! ;-)

Δεν έχουν νόημα αυτά τα «ναι μεν, αλλά», φίλε Κώστα. Αφού κάνει μπαμ το πράγμα! Να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας; Δε λέει ρε γμτ!

Φοβάσαι μήπως σε χαρακτηρίσουμε ‘‘νεοταξίτη’’; Φίλε Κώστα, τέτοιες ανόητες ταυτίσεις εμείς δεν κάνουμε, δεν έχουμε κόκκινη μαρμελάδα στα μάτια μας! (Αντίθετα: τις έχουμε υποστεί, —αν και επί του ακριβώς απέναντι ‘‘πεδίου μάχης’’,— από κάτι τρελά φορτηγά κι από κάτι αριστερούς στόκους, πού να σου εξιστορούμε τώρα!).

Για να τα λέμε όμως όλα, φίλε Κώστα, τέτοιο μαρξιστή, τόσο δέσμιο της τελολογίας και του ντετερμινισμού όπως εσύ (παρά τα χαστούκια που έχει ρίξει η Ιστορία και στις δυο αυτές σχολές σκέψης), δεν έχουμε ξαναδεί! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ


Το άρθρο τού Κώστα Κ., για το οποίο κάνουμε λόγο κι εκείνος κι εμείς, μπορείτε να το δείτε εδώ

Κώστας.Κ είπε...

Φίλοι Λέφτηδες,
σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια παρά τις υφιστάμενες διαφωνίες μας. Αλλά νομίζω πως δεν τα αξίζω. Όχι γιατί όπως τόνισα σε παλιότερο σχόλιο μου δεν νομίζω πως δικαιούμαι να φέρω τον τίτλο του μαρξιστή, αλλά γιατί γνώσεις που δεν είναι ικανές να πείσουν καταρτισμένους και έντιμους συνομιλητές είναι μάλλον άχρηστες γνώσεις.

Ωστόσο η προσπάθεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Προχωράμε λοιπόν στο κρίσιμο ερώτημα. Την απάντηση φροντίσατε να τη δώσετε μόνοι σας και συμφωνώ μαζί σας. Το σύνθημα ήταν προπαγανδιστικό για το τι θα μπορούσε να πετύχει (Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης) η ανάληψη της εξουσίας από εργατικά καθεστώτα, δηλαδή εργατικές κυβερνήσεις οργανικά βγαλμένες και υποστηριζόμενες από το μαζικό εργατικό κίνημα. Ποιος μίλησε για πίεση στις αστικές κυβερνήσεις να προχωρήσουν στις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (ΕΠΕ) ; Ή μήπως λέω σήμερα να πιέσουμε τον ΓΑΠ και την Μέρκελ να προχωρήσουν στην Ομοσπονδιακή Ευρώπη ; Είτε πιστεύουμε τον Λένιν (για το αδύνατο μιας ευρωπαϊκής ενοποίησης σε καπιταλιστική βάση) είτε όχι, γνώμη μου είναι πως η εργατική τάξη πρέπει να εντάξει στην δική της ανεξάρτητη ταξική πολιτική το σύνθημα των ΕΠΕ για τους ίδιους ακριβώς λόγους που το έκανε και η 3η Διεθνής το 1923.
(συνεχίζεται)

Κώστας.Κ είπε...

Αυτό που προσωπικά εκτιμώ και το εξηγώ στο άρθρο μου είναι πως δεν μπορείς να καλείς σαν ελληνικό εργατικό κίνημα τους ευρωπαίους εργαζόμενους σε μία κοινή προσπάθεια για την Σοσιαλιστική Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και στη χώρα σου την ίδια στιγμή να υιοθετείς πολιτικές νομισματικού προστατευτισμού και τόνωσης της ‘εθνικής’ ανταγωνιστικότητας που, βεβαίως, βλάπτουν τη θέση τους ως ευρωπαίους εργαζόμενους. Γιατί αυτό πρακτικά σημαίνει έξοδος από το ευρώ με το πρόγραμμα της Πρωτοβουλίας, για την οποία το ζήτημα της εξουσίας αντιμετωπίζεται εξ απαλών ονύχων. ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ. Τώρα αν αυτό δεν μπορώ να το κάνω πιο εύληπτο και κατανοητό, να δεχτώ πως το πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό μου.

Εάν η έξοδος από το ευρώ συνοδευόταν από καθεστώς εργατικής εξουσίας στην Ελλάδα τότε τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Δεν είμαι θιασώτης της ΕΕ και της ΟΝΕ, έχω βαρεθεί να το λέω. Ούτε πιστεύω στην εκ των έσω βαθμιαία μεταλλαγή της. Είναι κουραστικό να το επαναλαμβάνω. Εκτιμώ όμως ότι κατέχει πρωτεύουσα σημασία η τακτική ανάπτυξης του κινήματος στο ζήτημα αυτό. Γιατί εάν δεν έχει προηγουμένως ετοιμασθεί το έδαφος μιας έμπρακτης διεθνιστικής υποστήριξης της απόπειρας κοινωνικής αλλαγής στην Ελλάδα, τότε η έκβαση θα είναι πολύ χειρότερη από αυτό που σημειώθηκε μετεπαναστατικά σε ΕΣΣΔ, Κίνα κλπ.

Πρέπει να διδαχθούμε από την ιστορία των επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων του 20ου αιώνα αν δεν θέλουμε να επαναλάβουμε την… επιστροφή στον καπιταλισμό. Και δεν ξέρω τι έχετε κατά νου όταν λέτε πως ακόμη και οι αριστερές κότες γνωρίζουν πως σοσιαλισμός σε μία μόνη χώρα δεν γίνεται, αλλά ρε Λέφτηδες οι σύντροφοι του ΚΚΕ δεν έχουν ακόμη αποκαθηλώσει τον Στάλιν και εσείς νομίζετε πως έχουν χωνέψει την ανάγκη του διεθνισμού ως προϋπόθεση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ; Το δε μεγαλύτερο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που επιζητά την έξοδο από την ΕΕ, σε ποια βάση άραγε φαντάζεται πως θα οδηγήσει τον ‘επαναστατικό’ αγώνα όταν ούτε επαναστατικό κόμμα υπάρχει, ούτε μεταβατικό πρόγραμμα, ούτε διεθνής ;
(συνεχίζεται)

Κώστας.Κ είπε...

Όμως για να γυρίσω στο τελευταίο σχόλιο σας. Δεν έχω κανένα κόλλημα με τον Τρότσκι, η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο του οποίου από τον Λένιν στα πρώτα χρόνια του πολέμου εξηγείται αφού κρατούσε μία ενδιάμεση, συμφιλιωτική και κεντριστική θέση ανάμεσα στους μπολσεβίκους και τους μενσεβίκους. Όμως ανέφερα τη διττή χρήση (στη πραγματικότητα τριπλή, αφού το 1938 μιλά για Σοσιαλιστικές Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης) που κάνει του όρου γιατί η απόφαση της 3ης Διεθνούς βασίσθηκε σε δικό του κείμενο όπου χρησιμοποιούνται και οι δύο ονομασίες. Επίσης, να διορθώσω και μία άλλη παρεξήγηση που έχει να κάνει με την επιλογή σας να προβάλλετε το άρθρο του Λένιν του 2015. Πουθενά δεν μίλησα για απόφαση της Διεθνούς επί Λένιν. Το μόνο που έγραψα ήταν ότι η συγκεκριμένη απόφαση λήφθηκε πριν επικρατήσει ο σταλινισμός. Και για να είμαστε δίκαιοι, τον Ιούνη του 1923 που λήφθηκε η απόφαση της Διεθνούς για τις ΕΠΕ ο Λένιν είχε ήδη τεθεί οριστικά στο περιθώριο λόγω εγκεφαλικού από το οποίο δεν ανέκαμψε ουσιαστικά μέχρι τον θάνατό του.

Αυτά τα ολίγα. Και κάτι ακόμη. Ποτέ δεν είπα για θετική ‘ψήφο’ στην ΕΕ. Για μένα δεν τίθεται ζήτημα ψήφου αλλά πάλης κατά της ταξικής πολιτικής λιτότητας που εκπροσωπεί. Τα γραπτά μου υπάρχουν και μπορείτε να με διαψεύσετε. Απλά λέω ότι το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να βάζει στον εαυτό του παρόμοια διλήμματα, αν θέλει να ακολουθεί τη μέθοδο του Μαρξ και του Ένγκελς. Γιατί τα θεωρώ παραπλανητικά, ιδίως όταν η εναλλακτική πρόταση είναι μία μικροαστική πολιτική εθνικής αυτοδυναμίας. Μέχρις αποδείξεως του εναντίον φυσικά. Τέλος, για τον ντετερμινισμό μάλλον πρέπει να μου ανοίξετε τα μάτια γιατί δυσκολεύομαι να σας παρακολουθήσω..

Ανώνυμος είπε...

Λέφτηδες

Τα οφειλόμενα σε τεύχη μαζί με επισημάνσεις προς Κώστα Κ.

Τεύχος Α :

Ίσως δεν έχετε αντιληφθεί ακόμα καλοί μου Λέφτηδες ότι ο έρως μου προς την Ιστορία ( αν και σκανδαλώδης ) έχει καθαρά χρηστικά χαρακτηριστικά. Δεν πρόκειται περί πλατωνικού διαβήματος αλλά περί ικανοποίησης των ( ταπεινών ) ενστίκτων ενός ανθρώπου που ενδιαφέρεται για το είδος του αλλά και το χώρο όπου ζεί αυτός και οι συνάνθρωποι του.

Η διδακτική ισχύς της ιστορίας είναι περιορισμένη από δύο παράγοντες :

α) Το τρόπο ( και τις δεσμεύσεις - εμμονές ) μέσω των οποίων έχει κατατεθεί η παρελθούσα πορεία μας σε αυτό που ονομάζουμε ιστορικό corpus : Μια υπόθεση πολύ πονεμένη τελικά που πάσχει από υποκειμενικότητες , ελλείψεις , εξουσιαστικές επιβολές και άλλα - ενδιαφέροντα βέβαια - κοινωνικά χαρακτηριστικά

β) Το τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνεται , χρησιμοποιείται , λειτουργεί οργανικά και συχνά "στοιχειώνει" τις κοινωνικές , εθνικές και πολιτικές αντιλήψεις αυτό το ήδη προβληματικό ( βλέπε α ) ιστορικό corpus : συχνά εργαλειοποιείται , μεταφέρεται μηχανιστικά , ξεθάβεται για νεκροψία και ξαναθάβεται ανάλογα ( πάλι ) με τις υποκειμενικότητες που ασκούν αυτές τις δραστηριότητες και βέβαια τους στόχους και τις δεσμεύσεις που οι υποκειμενικότητες αυτές διακονούν.

Κρατώντας αυτά τα δύο σημεία ας έρθω σε μια πρώτη παρατήρηση : Η ιστορία του εργατικού και λαϊκού κινήματος εμπεριέχει πολλά στοιχεία οξύμωρα ή έστω αντιφατικά. Δουλειά του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου είναι , αφού πρώτα αποδεχθεί τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις , στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν , να εντάξει φαινόμενα , γεγονότα και πρόσωπα σε ένα γενικό άξονα κίνησης που προφανώς έχει ως φέρουσα γραμμή τις οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις. Αυτή είναι η ευθεία μαρξιστική μέθοδος.

Αλλά ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος ( πάλι στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό ) δεν μπορεί να αρκείται σε ένα γενικό άξονα , αναντίρρητο μεν , ανεπαρκή δε. Πρέπει να συνειδητοποιεί το πολύπλοκο και δυναμικό της κοινωνικής εξέλιξης αποδεχόμενος το ανερμήνευτο , το τυχαίο ,το παρεμπίπτον ακόμα και το παράλογο : στοιχεία που κακώς εντάσσουμε μόνο στο λεγόμενο υποκειμενικό παράγοντα.

Να τονίσω εδώ ότι δεν διεκδικώ το τίτλο του "μαρξιστή" , ούτε με ενδιαφέρει πώς θα χαρακτηριστώ από τον οποιονδήποτε για τις απόψεις που εκφράζω. Η λογική και η στάση μου απέναντι στα πράγματα δεν υπαγορεύεται από οποιαδήποτε δέσμευση πέραν αυτής που τώρα και πάντα δηλώνω : Ότι δηλαδή δεν υποστηρίζω - αντιμάχομαι την ανθρώπινη εκμετάλλευση κάθε μορφής.

Ούτε επίσης η αντίληψη μου αυτή για τα πράγματα πηγάζει από θεωρητικές αναλύσεις που διάβασα ( πράγματι ) στο παρελθόν ή ακόμα και σήμερα , γιατί η σχέση μου με τη λεγόμενη αριστερή "διανόηση" είναι σχέση δυσπιστίας , περίσκεψης και αμφισβήτησης τόσο των θέσεων όσο και ( πολύ περισσότερο ) των προθέσεων. Μιά γεύση αυτής μου της στάσης είχατε εδώ στο παρελθόν. Αβτίθετα όλα αυτά πηγάζουν από την αγάπη μου για τον άνθρωπο και δη το καταπιεσμένο.

Όπως σας έχω πεί συχνά τη προσωπική μου ανεπάρκεια και τύφλα περιφέρω και αναμηρυκάζω . Μια τύφλα και μια ανεπάρκεια που σπάνια φωτίζονται από φίλους , σχέσεις , γεγονότα , συνομιλητές , με μια κουβέντα βαπτίζονται σε αυτό που λέμε καθημερινή πραγματικότητα.

Και για να πάμε στο επόμενο Τεύχος , ας κρατήσουμε ως δεδομένο και το γεγονός ότι για αυτή τη τύφλα και αυτή την ανεπάρκεια ( που ποτέ μου δε κατάφερα μέχρι σήμερα να διορθώσω επαρκώς ) κουβαλώ τις ευθύνες μου , τόσο απέναντι στον εαυτό μου , όσο και απέναντι στις νεώτερες γενιές...

( συνεχίζεται )

Ανώνυμος είπε...

Τεύχος Β :
Λυπάμαι Λέφτηδες που εδώ θα σας χαλάσω λίγο την ορέα ομήγυρη : Δυσπιστώ απέναντι σε κάθε οργανωμένη μορφή σύλληψης και εξήγησης των πραγμάτων που επιδιώκει μια "τελική και οριστική ερμηνεία" . Έχωντας αφομοιώσει μέχρι το μεδούλι το στοχαστικό και δυναμικό χαρακτήρα του βίου και των πραγμάτων δεν μπορώ να αρκεστώ ούτε στο κυρ Λένη ούτε στο κυρ Λέοντα , πόσω μάλλον στους προγόνους και τους επιγόνους τους για οποιαδήποτε τέτοια "οριστική " ερμηνεία.

Και τούτο γιατί ο δυναμικός χαρακτήρας και η τυχαιότητα των εξελικτικών διαδικασιών μιας κοινωνίας μόνο μερικά , κατά την φτωχή μου γνώμη , μπορεί να ερμηνευτεί. Και τούτο να μην εκληφθεί ως παγαποντιά μου ή αγνωστικισμός παρακαλώ. Δίνω εδώ ένα χρήσιμο και για τη συνέχεια παράδειγμα : Αν πρό αιώνος ήταν σχετικά απλό να ερμηνεύσει και να προβλέψει κάποιος τις τότε εξελίξεις , σε ένα κόσμο διασυνδεδεμένο και συσχετιζόμενο ως ένα βαθμό ( ιστορικά διαπιστωμένο ) έστω "α" ... αν τα προβλήματα της παγκόσμιας κοινότητας και οι συσχετισμοί των τότε δυνάμεων ( στις κοινωνίες , ανάμεσα στα κράτη κτλ ) μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα χώρο κάποιων διαστάσεων και "λίγο - πολύ" ( κυρ Λένη μου ) να καταγραφούν ως ένα σύστημα "εξισώσεων" με προβλεπτικούς αλλά και στοχαστικούς παράγοντες - μεταβλητές... ας προσπαθήσουμε σήμερα να επιχειρήσουμε το ίδιο σε ένα κόσμο με πολύ μεγαλύτερο βαθμό αλληλοσυσχέτισης , πολλαπλάσιο βαθμό πολυπλοκότητας "α εις την ν" , περισσότερων ( κατά πολύ ) διαστάσεων και συνάμα με ορισμένα πρωτόφαντα χαρακτηριστικά όπως : Έλλειψη ενός δεύτερου - αντίρροπου πόλου ( μετά τα ¨δραματικά" γεγονότα ) , υπερπληθυσμό , περιβαλλοντικά αδιέξοδα και κλιματική αλλαγή , εξάντληση πόρων , τεράστιο μη "πραγματικό" αλλά πανίσχυρο χρηματιστικό κεφάλαιο και άλλα εξίσου ενδιαφέροντα και δυσχερή στην ερμηνεία και χειρισμό φαινόμενα.
Φτάνει ο γενικός φορέας της μαρξιστικής ανάλυσης για να δώσει ίσως τον άξονα , αλλά είναι βέβαιο ( τουλάχιστον για μένα ) ότι από dehors ο κυρ Debord μας κλείνει πονηρά το ματάκι , όσο Βλαδίμηρος και Εστραγκόν αναζητούν ( τάχα μου ) τον Godot.

Δεν είναι από μένα καταδικαστέα η προσπάθειά σας να ελέγξετε τη "καραμπινάτη διαστρέβλωση" του αγαπητού μου Κώστα Κ. και καλώς διαγνώσατε ότι δεν είναι το δικό μου πρόταγμα : Απλά λέω ότι ( μετά συγχωρήσεως ) χέστηκε η γαϊδάρα στ' αμπέλι...!
Γιατί το αν θα "αποκατασταθεί" ή όχι η ιστορική αλήθεια , εγχείρημα εκ προοιμίου προβληματικό για μένα , σχετικά με το τι σύνθημα είχε η δεν είχε η Γ Διεθνής τη δεκαετία του 20 και το τι σήμαινε τότε αυτό , πέραν του γεγονότος ότι δεν έχει παρά μόνο "επαγγελματικό" ενδιαφέρον αποκλειστικά για το "συνάφι" , αντί να ξεκαθαρίζει ( δυστυχώς ) περιπλέκει και δυσχεραίνει τα σημερινά επείγοντα. Επείγοντα που δεν θα καθήσουν να τη "φάνε" , ούτε θα υποταχθούν στη μαρξιστική - λενινιστική ερμηνεία αδιαμαρτύρητα.
Αντίθετα , όπως βιώνετε και στο πετσί σας ( ελπίζω όχι πολύ δραστικά , ή έστω όχι ακόμα ) τα "επείγοντα" του σήμερα μας γαμούνε και θα μας γαμούνε τη μάνα και όλο μας το σόι καθέτως και οριζοντίως.

Και στο μέτρο που αυτό που θα ονομάζαμε "λαϊκό κίνημα" ( με όσες του εκφάνσεις και υλοποιήσεις σας βολεύουν για τη συζήτηση μας ) είναι σε νηπιακή μορφή , τόσο εδώ όσο και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό χώρο , αναρωτιέμαι αν τελικά η αποκατάσταση της τότε ιστορικής αλήθειας ή έστω η μεταφορά και εφαρμογή των τότε συμπερασμάτων - συνθημάτων έχει τη δυναμική για να αντιστρέψει αυτά τα "επείγοντα".

Το τεύχος Β συνεχίζεται στο επόμενο σχόλιο

Γιάκοβ

Ανώνυμος είπε...

Ο κυρ Λένης μας με τη πολιτική συμμαχιών , με τη ΝΕΠ , με τις συμφωνίες του με τους Γερμαναράδες κυνήγησε ( και ως ένα βαθμό πέτυχε ) το εφικτό και το αναγκαίο. Και χρειάστηκε ο κυρ Σήφης ( που τώρα του ξαναλιβανίζουν το εικόνισμα στο Περισσό ) στη συνέχεια να κάνει τα ¨δικά" του ώστε να επιβιώσει και να αναπτυχθεί αυτό το ιδιότυπο μόρφωμα που λειτούργησε ως αντίρροπος πόλος για μισό και βάλε αιώνα. Επίμονος χειρωνάκτης ενός ( τρομερού ) εφικτού και εν μέρει αναγκαίου που ονομάστηκε "υπαρκτός" σοσιαλισμός. Ένα μόρφωμα που έμελλε να γίνει ένα υπέροχο πτώμα επί του οποίου ασέλγησαν ηγεσίες και μετά την εκφορά ( εκείνα τα "δραματικά" - τη Παναγία τους * - γεγονότα ) έμελλε να κατατεμαχιστεί και να συληθεί από Ντεριπάσκους και Γκάζπρόμηδες )

Και όλα αυτά επειδή ο χοντρός μεθύστακας ανέβηκε στο BMP2 και έβαλε πλώρη για το Κρεμλίνο. Μια ζαριά δηλαδή σε κόκκινη τσόχα. Θυμάμαι ακόμα το γέρο πατέρα μου να δακρύζει εκείνη τη πρωτοχρονιά καθώς υποστελλόταν η σημαία από το πύργο. Τον άλλο χρόνο πέθανε αρνούμενος να αντέξει αυτή την "εξέλιξη" . Και εγώ , κοντά σαραντάρης τότε , να βρίζω δίκαιους και αδίκους , όπως έκανα και λίγο μετά τη μεταπολίτευση , όπως έκανα και το 89 , όπως κάνω από τότε ( ανελλιπώς ) μέχρι και σήμερα. "Υποκειμενική αντίληψη , συναισθηματική αντίδραση , ελλιπής κατανόηση , ανεπαρκής εφαρμογή των βασικών αρχών του μαρξισμού" θα μου καταμαρτυρούσαν οι ηρακλείς της αριστερής "διανόησης" και οι κατσαπλιάδες των οργανωμένων κομματικών αππαράτ , αλλά ειλικρινά καλοί μου Λέφτηδες χέστηκα...

Ας πάμε λοιπόν στο τεύχος Γάματα με μεγάλα γράμματα , όπου θα επιχειρήσω να συνδέσω τα παραπάνω με την ενδιαφέρουσα συζήτηση που ανοίξατε με τον καλό μου φίλο Κώστα Κ.

Γιάκοβ

( Ισχύει η υπογραφή και για το προηγούμενο Τεύχος Α )

Ανώνυμος είπε...

Τεύχος Γ :

Ας θυμηθούμε λίγο καλοί μου Λέφτηδες και Κώστα Κ. , γιατί η συζήτηση τώρα αφορά και τον δεύτερο , εκείνη την ορέα εποχή της δεκαετίας του 1920.

Όταν έγινε πλέον σαφές ότι με μικροταμπουκάδες όπως αυτούς στην μαύρη θάλασσα και τη Κριμαία ( όπου προσέτρεξε , τρομάρα μας , και το "πρόθυμο" βενιζελικό μας κράτος για να καρπωθεί τα "εθνικά ανταλλάγματα και εν τέλει τη μούτζα )... με τους μικροτσαμπουκάδες λοιπόν της τσεχικής λεγεώνας , του Βράνγκελ και του Πιλσούδκη δεν θα γινόταν γρήγορα και με μικρό κόστος η "δουλειά" , το νέο Σοβιετικό κράτος επιβίωσε , αναπτύχθηκε ( με τα καλά του και τα στραβά του ) και αποτέλεσε αυτό τον "άλλο" πόλο . Εκτός από τις ΗΠΑ που ακόμα απέφευγαν να εμπλακούν ενεργά στα ευρωπαϊκά πράγματα , οι λοιποί "παίκτες" με πρωτεξάρχουσα τη Γηραιά Αλβιόνα κατανοούσαν και το κίνδυνο και το πρόβλημα , αλλά συγχρόνως ήξεραν ότι για να "επιλυθεί" το ζήτημα θα χρειαζόταν πολύ μεγαλύτερη εμπλοκή και "προσπάθεια" , πιθανόν και ένας ακόμα μεγάλος πόλεμος για τον οποίο τότε ούτε διέθεταν τα μέσα , ούτε την αμέριστη υποστήριξη των πολιτών και ιδίως των λαϊκών μαζών που πάντα αυτές διεξάγουν και υφίστανται τη πολεμική προσπάθεια. Στο παράθυρο αυτό ευκαιρίας χώθηκε και λειτούργησε ο κυρ Λένης και αργότερα ο κυρ Σήφης επιδιώκοντας πάντα το "εφικτό" . Πήγαν κατά διαόλου Βερολίνα , Βουδαπέστες και Βιέννες και μαζί τους μερικές εκατοντάδες χιλιάδες προλετάριοι και επαναστάτες , αφού αυτό που προείχε ( προβληματικό εν τη γενέσει του αλλά απόλυτα αναγκαίο ) ήταν η επιβίωση της τότε ΕΣΣΔ.

Αλλά έτσι δόθηκε έδαφος για την ανάπτυξη του "άλλου" πόλου που λέγαμε , ενός πόλου που έδινε το ΄παράδειγμα στις ευρωπαϊκές λαϊκές μάζες , που κινητοποιούσε , που έδινε ελπίδα και κατεύθυνση στους αγώνες. Χρειάστηκε και η μεγάλη κρίση και ύφεση από το 29 και πέρα που τσάκισε τις καπιταλιστικές οικονομίες για να γεννηθεί αυτό που ονομάζουμε γενικά ως κεϋνσιανισμό , κοινωνικό κράτος , δημόσιες μεταβιβαστικές πληρωμές , δικαιώματα στην εργασία και άλλα εργαλεία που επινόησε η καπιταλιστική οικονομική επιστήμη και σταδιακά υιοθέτησαν οι πολιτικοί της "Δύσης" , άλλοι συνειδητά , άλλοι επιεδή πιέστηκαν αφόρητα από τις συνθήκες , τα Λαϊκά Μέτωπα , το προλεταριάτο. Βασισμένοι στις υπεραξίες που απορροφούσαν από την ακλόνητη θέση τους στις αποικίες οι αγγλογάλλοι είχαν , ακόμα , την ευχέρεια να καθυστερήσουν αυτές τις εξελίξεις.

Το Τεύχος Γάματα συνεχίζεται σε επόμενο σχόλιο

Γιάκοβ

Ανώνυμος είπε...

( συνέχεια του Γ Τεύχους )

Δεν συνέβη το ίδιο μετά το τέλος του επόμενου μεγάλου πολέμου : Παραβλέπωντας ( για να μη ξεφύγουμε εντελώς ) το φαινόμενο του φασισμού - ναζισμού , που ως ένα βαθμό μάλιστα υιοθέτησε επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές πολύ πριν τους "πολιτισμένους" Αγγλογάλλους , ξεπερνώντας και τις τεράστιες καταστροφές και ανακατατάξεις στο αποικιακό πεδίο , που επέφερε αυτός ο πόλεμος καταλήξαμε σε μια νέα , ποιοτικά διαφορετική κατάσταση : Με μόνη ουσιαστικά κερδισμένη από τους δυτικούς τις ΗΠΑ , ως νέο επικυρίαρχο , που ήδη εφάρμοζε τέτοιες "προοδευτικές" πολιτικές , με από την άλλη μπάντα ένα πανίσχυρο "σοσιαλιστικό" στρατόπεδο , στο οποίο είχε προσχωρήσει και η Κίνα , οι ευρωπαίοι πλέον ήταν αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να στραφούν σε άλλες πιό "προοδευτικές" αν και καπιταλιστικές πάντα , κατευθύνσεις : Δεν είναι τυχαίο ότι ο νικητής κυρ Winston πήγε για βρούβες λίγο πριν το τέλος , δίωντας τη θέση του σε ένα σημαντικό σοσιαλδημοκράτη πολιτικό τον Κλ. Άττλη.

Οι νέες πολιτικές εξασφάλισαν για τον ευρωπαίο εργαζόμενο ένα καθεστώς δικαιωμάτων και ασφάλειας που δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί μόλις 20 χρόνια πριν. και όσο αυτό το "αντίπαλο" δέος κρατούσε γερά , εν μέσω ενός ψυχρού πολέμου ( είναι χρήσιμο Λέφτηδες να διαβάσετε τη περίφημη επιστολή του Κέναν - Κόναν ).

Σοσιαλδημοκρατία ;;; , αναμφίβολα , ομοίως : εφικτό ;;; αναμφίβολα , τέλος : θετικό για την επιβίωση και ευημερία εκατομμυρίων ανθρώπων ;;; επίσης αναμφισβήτητο.

Έτσι σταδιακά υπονομεύθηκε , ενσωματώθηκε , απονευρώθηκε το λαϊκό κίνημα των χωρών της Δύσης. Αλλά συνάμα οι πολίτες γνώρισαν συνθήκες και όρους ζωής πολύ υψηλού επιπέδου.

Θα με ρωτούσατε τώρα Λέφτηδες ( όσο ο άλλος ερίφης ΒΔΚ θα έτριβε τα χέρια του , χωρίς να γνωρίζει όμως τη συνέχεια ) :

Δηλαδή τοβάριτς Γιάκοβ είσαι σοσιαλδημοκράτης ;;;;

Η απάντηση θα δοθεί στο επόμενο Τεύχος

Γιάκοβ

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Just for the record: 2.137 words and still going strong!


Увидимся

Ανώνυμος είπε...

Τεύχος Δ :

Απάντηση :

Για ποιά σοσιαλδημοκρατία μιλάμε ;;; Αν πρόκειται για εκείνη του Ούλοφ Πάλμε και του Βίλλυ Μπράντ θα σας έλεγα ότι μπορεί να μην την υποστηρίζω , αλλά τουλάχιστον τη κατανοώ και θα μπορούσα ( στις ΤΟΤΕ συνθήκες ) να συμμαχήσω μαζί της , στα πλαίσια του "εφικτού" αλά κυρ Λένη. Αν μου μιλάτε με σημερινούς όρους ( Καργούδη μου ) μόνο να βρίζω σκαιά μπορώ , γιατί το εφικτό που οι σημερινοί πουλτσινέλλοι σαν το γιωργάπη επιδιώκουν δεν είναι το ΔΙΚΟ μου εφικτό , αλλά το αναγκαίο των αφεντικών τους. Μη μεταφέρουμε επομένως όρους χωρίς να τους βάλουμε στις δικές τους ( ιστορικές ) διαστάσεις... !

Και έρχομαι σιγά σιγά στο σήμερα και τα "επείγοντα" του. Επείγοντα που έχουν σχέση με τη δική μας επιβίωση , αλλά προπάντων με την επιβίωση των παιδιών μας και του πλανήτη ως ευσταθές κοινωνικό , οικολογικό , δημογραφικό και οικονομικό σύστημα :

Όσο λοιπόν το άλλο μπλόκ έφθινε , όσο φαινόταν ότι τα αφεντικά της Δύσης δεν θα μπορούσαν αιωνίως να υφίστανται στα κέρδη τους τα αποτελέσματα κεϋνσιανών πολιτικών , ρυθμίσεων και ελέγχου , περάσαμε από τα Ρηγκανόμικς στο ανοιχτό εμπόριο , στο άνοιγμα των χρηματοπιστωτικών αγορών , στο παγκόσμιο "ανταγωνισμό". και θέτω το τελευταίο αυτό όρο σε εισαγωγικά γιατί δε πρόκειται για ελεύθερο και πλήρη ανταγωνισμό , αυτόν που στη νεοκλασσική θεωρία ονομάζεται "τέλειος". Μιλάμε για μύθο τεραστίων διαστάσεων που όμως αποτελεί τη βάση όλων αυτών των ηλίθιων θεωριών που σήμερα υποτίθεται ότι επικρατούν πολιτικά . Στη πραγματικότητα μιλάμε για "ανταγωνισμό" ολιγοπωλίων που ελέγχουν , ανταγωνίζονται , συμβιβάζονται , αλληλοτρώγονται , καταβροχθίζοντας παράλληλα λαούς , πόρους , ανθρώπους , οικονομίες , περιβάλλον.

Η κατάρρευση του άλλου μπλόκ απελευθέρωσε ακόμα μεγαλύτερες ευκαιρίες και ενέτεινε τον "ανταγωνισμό" με σημαία τις ελεύθερες αγορές και το ελεύθερο εμπόριο χωρίς ρυθμίσεις , έλεγχο , πολιτική εποπτεία. Η εξέλιξη των τεχνολογιών , όπως αυτές ενσωματώθηκαν από τα ολιγοπώλια στις αγορές προϊόντων και χρήματος , ενέτεινα ακόμα περισσότερο τα φαινόμενα.


( συνεχίζω το Τεύχος Δ σε επόμενο σχόλιο ... γαμώ το όριο των χαρακτήρων )

Γιάκοβ

Ανώνυμος είπε...

συνέχεια Τεύχους Δ...

Και έτσι Κώστα Κ. μου και Λέφτηδες βρισκόμαστε στο σήμερα , όπου η Ευρώπη που ξέραμε ( εκείνο το πάλαι ποτέ εφικτό με τα προβλήματα του αλλά και το επίπεδο ζωής και δικαιωμάτων ) κουτούλησε τοίχο. Στη προσπάθεια να συγκρατηθούν κάποια προσχήματα , να συντηρηθούν κάποιες "παραδόσεις" προοδευτικότητας , να μη ¨καταντήσουμε" Ουγκάντα , η ΕΕ ( βλέπε ευρωπέη "ηγέτες" ) προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα παίρνωντας πρόσκαιρα και ανεδαφικά ημίμετρα απέναντι σε ένα τσουνάμι εξελίξεων και απειλών. Επιχειρούν ( τάχα μου ) να αντιμετωπίσουν το απευκταίο με συνταγές και ματζούνια που ήδη μας έφεραν ως εδώ. Υποθέτουν πως με επιστροφή σε συνθήκες αρχών του περασμένου αιώνα θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν το Κινέζο , τον Ινδό , το Βιετναμέζο τίγρη. Μπορούν προς στιγμή να συνεχίζουν το ίδιο βιολί επειδή οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις εκείνες που θα τους έκοβαν το βήχα βρίσκονται ακόμα σε άμυνα , ανοργάνωτες , πολυδιασπασμένες , χωρίς σαφείς πολιτικές και στόχους. Μπορούν για λίγο ακόμα να ψάλλουν τον Ακάθιστο του ελεύθερου εμπορίου και των ελεύθερων αγορών , μέχρι
το πλήρωμα του χρόνου , δηλαδή όταν όλα αυτά που ευελπιστούν , θα αποδειχθούν φλούδες....

Επειδή το κίνημα εκείνο , "ευρωπαϊκών διαστάσεων" , που συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο θα μπορούσε να τους στριμώξει στη γωνία , αργεί απελπιστικά , όσο τα "επείγοντα" που λέγαμε σαρώνουν , επειδή φαίνεται ότι ούτε σε εθνικό επίπεδο κάποιο τέτοιο κίνημα μπορεί να τους κλονίσει τη καρέκλα ( πόσω μάλλον στα καθ' ημάς ) οι διαφαινόμενες προς στιγμήν διέξοδοι - μπαλώματα - είναι δύο :

α) ευρωομόλογο και αναπτυξιακό ομόλογο : όσο μεγαλύτερη η πίεση των αγορών , τόσο πιό κοντά ποδάρια έχει αυτή η λύση ... Δεν αποτολμήθηκε τη κατάλληλη στιγμή και επομένως ως λύση διάσωσης είναι πλέον ανεπαρκής αν δεν συνοδευτεί από άλλου είδους εμπορική και χρηματοπιστωτική ρύθμιση.

β) προσπάθεια επιμονής σε πολιτικές που βελτιώνουν περαιτέρω την "ανταγωνιστική" θέση της Ε.Ε. με αβέβαιο αποτέλεσμα και πολιτικούς κινδύνους , στο μέτρο που η συνέχιση της θα εντείνει τις λαϊκές αντιδράσεις.

Εναλλακτικά θα συμβεί αυτό που έχω σκεφτεί και γράψει πέρσυ τέτοιο καιρό , ότι δηλαδή ακριβώς επειδή η Ε.Ε. δεν θα μπορέσει ποτέ να ανταγωνιστεί τις αναδυόμενες οικονομικές υπερδυνάμεις , ενώ ούτε πλεόν διαθέτει τη πάλαι ποτέ οικονομική ευμάρεια και ανεξαρτησία , θα αναγκασθεί να επιστρέψει σε προστατευτικές και κεϋνσιανές πολιτικές , προκειμένου να διατηρήσει κάποιο επίπεδο ζωής , δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων. Εναλλακτικά χαμογελά από τη γωνιά το φάντασμα του Ντένγκ ( και Χσιάο και Πίνγκ Πόνγκ ) με τα κεφάλια μας στη θέση του σφαιριδίου...

Στο αν και κατά πόσον η μία ή η άλλη πολιτική είναι ή όχι προωθητική των επιδιώξεων ενός ( μαρξιστικής έμπνευσης ) κινήματος , ελάχιστα με αφορά κάτω από τέτοιες συνθήκες. Αν ο κος Φου Μαν Τσου τη βρίσκει με το να πληρώνει μισό ευρώ την ημέρα τον εργάτη του για να φέρει εδώ τον ενισχυτή με 100 ευρώ τιμή , ας του χώσουν ένα δασμό 1000% : Δύο πράγματα θα συμβούν τότε

1) Ο ΦΜΤ θα επιχειρήσει να πληρώνει τον εργάτη του 0.0005 του ευρώ την ημέρα , πράγμα μάλλον χλωμό με τις τιμές των τροφίμων στην ανιούσα μονίμως από δω και πέρα

ή / και

2) ο κος DYNACORD - Robert Bosch θα ξανανοίξει πάλι τα εργοστάσια που έκλεισε στο Βέλγιο και τη Γερμανία ( το παράδειγμα εικονικό ) και ο γερμανός εργάτης θα επιδιώξει και θα πετύχει και αυξήσεις.


Αν οοοοολα αυτά δεν πετύχουν ( .... και δεν συμφωνούν με τη μαρξιστική λενινιστική ανάλυση ) τότε υπάρχει πάντα το ΚΚΕ. Με μπροστάρηδες τους αππαράτσικ του Περισσού θα πραγματοποιήσουν τη Μεγάλη Πορεία και στη συνέχεια την επίθεση στα Χειμερινά Ανάκτορα. Δεν ακούτε , το Σμόλνυ είναι σε αναβρασμό ...!

Ουφ....

Γιάκοβ

Ανώνυμος είπε...

Λέφτηδες Κώστα Κ. και λοιποί αναγνώστες

επειδή τούτη η σειρά σχολίων γράφτηκε εν τάχει και υπό πίεση , ας συγχωρεθούν ορθγραφικές και άλλες αβλεψίες.

Επίσης ας ληφθεί υπόψιν ότι ο αστερίσκος στο σχόλιο των 09:57 , ο αφορών το "τη Παναγία τους" , που δεν εξηγήθηκε στο σχετικό σχόλιο ευρίσκεται εκεί για να παραπέμπει στο εξής :

* το "την Παναγία τους" αφορά εκείνους τους επαγγελματίες εξυπνάκηδες που αποκάλεσαν "δραματικά" εκείνα τα γεγονότα. Η ευθύνη τους , αυτών και των εντολέων τους δε ξεπλένεται με τέτοιους μελοδραματικούς επιθετικούς προσδιορισμούς


Γιάκοβ

Κώστας.Κ είπε...

Καλέ μου φίλε Γιάκοβ,
μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά ώστε με κεϋνσιανές και προστατευτικές πολιτικές σε ευρωπαϊκό επίπεδο να μπορούσαμε να βάλουμε φρένο στον κατήφορο του βιοτικού επιπέδου μας.
Δυστυχώς δεν είναι.
Το ευρωομόλογο μειώνει το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους των πλέον αδύναμων χωρών της Ευρωζώνης (αυξάνοντας αντίστοιχα αυτό των πλουσίων) όμως δεν λύνει το πρόβλημα της υπερχρέωσης (όγκο χρέους), κατά τον ίδιο τρόπο που το αναπτυξιακό ομόλογο δεν λύνει το πρόβλημα της ανάπτυξης.
Γιατί όταν οι ΗΠΑ χρειάζονται 500 δισ να δανειστούνε μόνον για τον μήνα Αύγουστο και όταν η Ιαπωνία από χώρα-πλεονασματική έγινε πρόσφατα χώρα-ελλειμματική, που θα βρει η Ευρώπη χρήματα να καλύψει τις δανειακές της ανάγκες σε ευρωομόλογα ;
Παρομοίως η ανάπτυξη δεν σκοντάφτει στην έλλειψη χρημάτων, αλλά στην έλλειψη επενδυτικών ευκαιριών καθώς με την πιστωτική φούσκα δύο δεκαετιών δημιουργήθηκε πλεονάζουσα παραγωγική ισχύς παγκοσμίως. Αν δεν καταστραφούν τα πλεονάζοντα κεφάλαια που σωστά επισημαίνει και η Αλέκα, αν δεν 'ανοίξει' δια των χρεοκοπιών η αγορά, τότε οι μόνες επιχειρηματικές ευκαιρίες θα είναι οι αποκρατικοποιήσεις.
Συνεπώς, σωστά μιλάς για λύσεις-μπαλώματα! Παρά το γεγονός ότι το ευρωομόλογο και το αναπτυξιακό ομόλογο είναι ένα ακόμη βήμα προς την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση, αν δεν συνοδευτεί από παράλληλα θεσμικά βήματα σε επίπεδο οικονομίας και πολιτικής (πχ. διαγραφές μέρους χρεών, αύξηση ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, μεταβιβάσεις κεφαλαίων από πλούσιες σε φτωχότερες χώρες της Ευρωζώνης, εκδημοκρατισμός λειτουργιών και εκλογές οργάνων οικονομικής διακυβέρνησης) δεν πρόκειται ούτε τη φερεγγυότητα της Ευρώπης να βελτιώσει αισθητά, ούτε να προσφέρει κάποια σημαντική οικονομική ώθηση στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό.
Αντίθετα, αν ελλείψει εσωτερικής δυναμικής καταφύγει το καπιταλιστικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε προστατευτικές πρακτικές κεϋνσιανού τύπου (ανάλογες αυτών που προτείνουν για την Ελλάδα άλλοι αριστεροί), τότε η ήδη υφιστάμενη κρίση θα γενικευτεί σε εμπορικό και νομισματικό πόλεμο που αποτέλεσε ιστορικά και αιτία παγκοσμίου πολέμου.
Δεν νομίζω βεβαίως ότι αυτές αποτελούν άμεσες επιλογές επιβίωσης για κανένα..
Γι' αυτό καλέ μου φίλε, χρειάζεται μεγάλη προσοχή σε όσα ευχόμαστε ή προτείνουμε.
Μετά ή άνευ..μαρξισμού.

Ανώνυμος είπε...

Καλέ μου φίλε Κώστα Κ.

Σε είχα για προσεκτικό αναγνώστη :)

Δεν προτείνω τη λύση του προστατευτισμού σε συνδυασμό με επεκτατικά δημοσιονομικά και νομισματικά μέτρα. Απλά τα θεωρώ αναπόφευκτα στο μέλλον. Γράφω επακριβώς στο τελευταίο μου τεύχος :
"Εναλλακτικά θα συμβεί αυτό που έχω σκεφτεί και γράψει πέρσυ τέτοιο καιρό"

Σε ποιό βαθμό αυτό θα επιφέρει γενίκευση της κρίσης , νομισματικό και εμπορικό πόλεμο και στη συνέχεια ίσως και ένοπλη αναμέτρηση , τουλάχιστον όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι , δεν διαφέρει και πολύ από τη σημερινή ευρωπαϊκή προοπτική. Ήδη βιώνουμε αυτά τα φαινόμενα και μάλιστα χωρίς κανένα όφελος και χωρίς καμμία προοπτική. Το γεγονός ότι ορισμένες οικονομίες της Β. Ευρώπης δείχνουν ( ή μέχρι πρότινος έδειχναν ) ένα σφρίγος και μια αναπτυξιακή προοπτική δεν σημαίνει ότι δεν θα αντιμετωπίσουν σύντομα την ίδια με τα PIGS μοίρα. Το πρόβλημα είναι πρώτιστα εμπορικό και χρηματοπιστωτικό. Εμπορικό λόγω της πρακτικά ανεξέλεγκτης διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών σε παγκόσμια κλίμακα. Από αυτό επωφελούνται μόνο μερικά ο0λιγοπώλια και κάποιοι παίκτες στις αγορές commodities. Επίσης η πλήρης απελευθέρωση της διακίνησης κεφαλαίων ( τα περισσότερα εικονικές φούσκες χωρίς αντιστοίχηση στη πραγματική οικονομία ) , η δυνατότητα δημιουργίας και διακίνησης χρηματοπιστωτικών προϊόντων ( συνήθως καθαρά κερδοσκοπικών και χωρίς υποχρέωση επί τόπου καταβολής του αντιτίμου σε χρήμα .. futures , options ,CDS , Τ +10 ) είναι η αιτία του φαινομένου που βιώνουμε και όχι οι τάχα μου μαρξιστικές παπαριές της Αλέκας. Πως ορέ αποτιμάται σήμερα η αξία του πραγματικού ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ κεφαλαίου και ποιό μέρος του αργεί και απαξιώνεται και για ποιό λόγο ;;

Μια πρόσθετη διάσταση , που όπως έχω πει και στο παρελθόν , έχει αντίρροπο αποτέλεσμα σχετικά με την εποχή του κυρ Λένη , είναι ότι η Ευρώπη τότε ήταν οικονομικά ισχυρή , πολιτικά και στρατιωτικά πανίσχυρη και μπορούσε να προωθεί το όνειρο του ελεύθερου εμπορίου και χρήματος με τη δύναμη της. Σήμερα , όπως σωστά επισημαίνεις η Ευρώπη είναι πρακτικά χρεωκοπημένη , ενώ πλέον τα μεγάλα χρηματικά κεφάλαια που θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τα κρατικά και εμπορικά ελλείμματα ανήκουν ( και θα ανήκουν όλο και περισσότερο ) σε μπρίκηδες , πετρελαιάδες κτλ.

Χωρίς να υποστηρίζω υποχρεωτικά τη λύση του προστατευτισμού - κεϋνσιανισμού να επισημάνω ότι και στη χώρα μας και στην Ευρώπη υπάρχουν σημαντικοί πόροι , δυνατότητες , υποδομές και πλεονεκτήματα , μια εν δυνάμει ισχυρή εσωτερική αγορά , δυνατότητα επάρκειας σε τρόφιμα και πολλές α ύλες. Με τη κατάλληλη εμπορική , δημοσιονομική και νομισματική πολιτική υπάρχουν ισχυρές πιθανότητες όχι μόνο να επιβιώσουμε στο μέλλον , αλλά και να επικρατήσουμε σταδιακά στο παγκόσμιο παίγνιο. Αυτό θα απαιτήσει ισχυρές και αλληλέγγυες κοινωνίες , εμβάθυνση των δημοκρατικών και αντιπροσωπευτικών θεσμών , αναδιάρθρωση του παραγωγικού μηχανισμού με χρήση κεφαλαίων από εσωτερικό δανεισμό και νομισματικό easing και ένα επίπεδο προστατευτισμού.

Εναλλακτικά θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο και θα συμβεί οπωσδήποτε αυτό που όλοι απευχόμαστε ( με εξαίρεση το ΚΚΕ για τους δικούς του προφανείς λόγους ) δηλαδή θα μετατραπούμε σε εν Ευρώπη προτεκτοράτα του διεθνούς κεφαλαίου , έχωντας πουλήσει μπιρ παρά όλα τα πλεονεκτήματα και τους πόρους μας και με αμοιβές εργασίας , εργασιακή ασφάλεια και δικαιώματα , κοινωνική διαστρωμάτωση και δομή που θα θυμίζουν όλιβερ τουίστ ;)

Το ευρωομόλογο και τα λοιπά προταθέντα και μετά βδελυγμίας απορριφθέντα μέτρα άργησαν πολύ. Και γνωρίζεις καλά αγαπητέ ότι το timing είναι πιό σημαντικό από τη πληρότητα και ορθότητα των λαμβανόμενων μέτρων

Γιάκοβ

Κώστας.Κ είπε...

Jacob, my dear dear friend,
έχεις δίκιο να αμφιβάλλεις για την ακρίβεια των μετρήσεων του χρησιμοποιούμενου ή αργούντος παραγωγικού δυναμικού μιας οικονομίας. Αφορά μόνον την βιομηχανία της και γίνεται δειγματοληπτικά με ερωτηματολόγια που στέλνουν σε ορισμένες επιχειρήσεις κάθε κλάδου για να ρωτήσουν τη σχέση της τρέχουσας παραγωγής τους προς αυτήν που θα παρήγαν εάν χρησιμοποιούσαν σε πλήρη έκταση και ένταση τον μηχανολογικό και εργοαστασιακό εξοπλισμό τους. Με βάση τα στοιχεία αυτά σταθμίζουν για το σύνολο της βιομηχανίας και λαμβάνουν μετρήσεις όπως αυτή για το σύνολο της ΕΕ17:
http://www.bundesbank.de/statistik/statistik_zeitreihen.en.php?lang=en&open=ewu&func=row&tr=YJW244
Οι δείκτες δεν είναι ακριβείς, ωστόσο είναι ενδεικτικοί των τάσεων που έπικρατούν.
So be cool my dear friend
Η Αλέκα λέει παπαριές, αλλά όχι πάντα, ούτε για όλα τα πράγματα..

Κώστας.Κ είπε...

Φίλε μου Γιάκοβ,
επειδή διακρίνω ισχυρή τάση φλερτ προς ένα ευρωπαϊκό προστατευτισμό, προτείνω ολίγη περισυλλογή ως προς τούτο: ηπειρωτική 'αυτάρκεια' μπορεί να υπάρξει για ένα διάστημα (η παγκόσμια οικονομία έχει τον κυρίαρχο λόγο) αλλά με σημαντικές κοινωνικές στερήσεις (βλ αύξηση πληθωρισμού και κόστους ζωής) και υπό τον όρο ότι θα λύσει το πρόβλημα της ενεργειακής της τροφοδοσίας. Γιατί αν η ΕΕ27 είναι κατά 51% εξαρτημένη από ενεργειακές εισαγωγές, η Ευρωζώνη που είναι η μόνη που ασκεί κοινή νομισματική και εμπορική πολιτική είναι εξαρτημένη κατά 75%:
http://www.energy.eu/#dependency
Γι' αυτό και το σύνθημα των ΕΠΕ που θέτουν οι μαρξιστές είναι μεταβατικό. Ο σοσιαλισμός μπορεί να αναπτυχθεί προοπτικά μόνον στο έδαφος της παγκόσμιας οικονομίας.

Ανώνυμος είπε...

Πάλι Κώστα μου πέφτεις θύμα της ίδιας παρανάγνωσης :

Εγώ δε φλερτάρω με καμμία τάση προς προστατευτισμό.. Θεωρώ απλά ότι η ΕΕ κάποια στιγμή θα καταφύγει εκεί αναγκαστικά για τους παρακάτω λόγους :

α) θα καθίσταται όλο και πιό δύσκολο να ανταγωνιστεί τους αναδυόμενους γίγαντες στο παγκόσμιο εμπόριο

β) η τεχνολογική και διαχειριστική της σχετική προπορεία , ως προς τους αναδυόμενους , συνεχώς μειώνεται.

γ) η δυνατότητα να επιζήσει κανείς και να σταθεί στο παγκόσμιο παίγνιο προσφέρωντας μόνο υπηρεσίες θα περιορίζεται από το παράγοντα β) αλλά και από το γεγονός των ολοένα αυξανόμενων παγκόσμιων αναγκών σε υλικά αγαθά , ά ύλες , ημιέτοιμα - ενδιάμεσα προϊόντα. Δεν θα υπάρχει χώρος για όλο το ευρωπαϊκό εργατικό δυναμικό ώστε να επιζήσει απασχολούμενο στις υπηρεσίες.

γ) η ενεργειακή εξάρτηση μπορεί να μειωθεί κατά πολύ με την αξιοποίηση των ΑΠΕ και των νέων τεχνολογιών , αλλά τα βήματα προς τα εκεί έχουν μεγάλο κόστος και μικρές εισέτι αποδόσεις , πράγμα που σημαίνει ότι με την τρέχουσα πολιτική : ανταγωνιστικότητα , εσωτερική υποτίμηση , ισχυρό νόμισμα , υψηλά επιτόκια το παίγνιο αυτό δε θα βγαίνει.

δ) πληθωρισμό και κρίση έχεις όταν δε διαθέτεις τα κατάλληλα νομισματικά και δημοσιονομικά εργαλεία ή όταν δεν θέλεις να τα χρησιμοποιήσεις , επειδή δεν θέλεις να απομακρυνθείς από τη νεοφιλελεύθερη πεπατημένη.

ε) και last but not least , θα βγαίνεις να ανταγωνιστείς τις άλλες παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις όταν διαθέτεις τα κεφάλαια εκείνα που θα χρηματοδοτήσουν τη τεχνολογική βελτίωση , τις επενδύσεις σε παραγωγικούς τομείς αιχμής , την ισχυροποίηση των υποδομών , του δευτερογενούς και του πρωτογενούς τομέα . Αν δεν διαθέτεις τέτοια κεφάλαια πρόθυμα να εμπλακούν στη πραγματική οικονομία , αναγκαστικά θα τα δανειστείς. Έλα όμως που το μεγαλύτερο μέρος των διαθέσιμων κεφαλαίων παγκόσμια έχει στραφεί στη βραχυπρόθεσμη κερδοσκοπία , στη δημιουργία μόχλευσης ανύπαρκτων αξιών και το real estate. Και όχι μόνο αυτό : τα εν λόγω κεφάλαια επιδιώκουν και αποδόσεις και ρευστότητα και ελάχιστο κίνδυνο. Το τόνισα και νωρίτερα αλλά δε φαίνεται να το πρόσεξες : πριν 100 χρόνια η Ευρώπη ανοιγόταν πλησίστια στο ελεύθερο ( τότε ) εμπόριο χωρίς ουσιαστικό ανταγωνισμό , με τη πλάτη γερά στηριγμένη σε ισχυρά ευρωπαϊκά κεφάλαια και το σίγουρο πλιάτσικο από τις αποικίες. Τώρα όμως ;;;

συνεχίζεται

Γιάκοβ

Ανώνυμος είπε...

( συνέχεια )

Τέλος μια παρατήρηση για τις παπαριές της Αλέκας.

Πέραν του προβληματικού της μεθόδου αποτίμησης και μάλιστα με όρους ενός νομίσματος τυπικά ισχυρού ,αναρωτιέμαι τι είδους αποτίμηση μπορεί κανείς να πραγματοποιήσει μετρώντας μόνο το βαθμό απασχόλησης του παραγωγικού εξοπλισμού στη βιομηχανία όπως τα στοιχεία στα οποία με παραπέμπεις.
Ας το θέσω αλλιώς. Τα τελευταία χρόνια έκλεισαν στην Ελλάδα κατόπιν άνωθεν εντολής τα εργοστάσια λιπασμάτων και ζάχαρης. Αν κάποιος τα επανεκκινήσει , τώρα που οι τιμές λιπασμάτων και ζάχαρης ανεβαίνουν επίμονα θα έχουν ( ως κεφάλαιο κατά την όποια , μαρξιστική ή άλλη αντίληψη ) , αξία και ποιά ;;.
Αυτή θα προσδιορίζεται από μια δεκαετή πχ ράντα που θα ενσωματώνει τα προβλεπόμενα ( και καθόλου ευκαταφρόνητα ) έσοδα minus τα τρέχοντα κόστη παραγωγής και την αξία - κόστη των ακινητοποιήσεων όπως αυτές θα διαμορφωθούν επειδή θα χρειάζεται μερικός επανεξοπλισμός , αποσβέσεις κτλ. Αυτό σημαίνει ότι η απασχόληση του κεφαλαίου του δίνει ή όχι κάποια αξία και αυτή "δημιουργεί" την υπεραξία , τα κέρδη κτλ. Με μόνο κριτήριο το μακροπρόθεσμο ποσοστό κέρδους πράγματι η Αλέκα έχει δίκιο. Αλλά αυτό μας φέρνει στον άκρατο ανεξέλεγκτο ιμπεριαλισμό που τώρα βιώνουμε και στον οποίο ( ενδογενές του ) αντίδοτο υπήρξαν οι κεϋνσιανές πολιτικές και τα demand side economics...

Αν λοιπόν οι Ευρωπαίοι αφήσουν το κάρρο να το σέρνουν τα τρελλά άλογα του νεοφιλελευθερισμού όπως τώρα και όπως ελπίζει η Αλέκα , θα διαπιστώσουν σύντομα ότι πολιτικά ( και όχι οικονομικά μόνο ) το παίγνιο ΔΕΝ βγαίνει. Επομένως θα αναγκαστούν να καταφύγουν σε προστατευτικές πολιτικές.

Τώρα τι ακριβώς συμφέρει τις λαϊκές μάζες και προπάντων τι συμφωνεί με τη μαρξιστική θεωρία , αυτό σας το αφήνω να το συζητήσετε , αν και φαντάζομαι ότι κανένας δεν μπορεί να θεωρεί ότι η μετατροπή της Ευρώπης ( τουλάχιστον της νότιας και ανατολικής ) σε φέουδα με δουλοπαροίκους , θα συνεισφέρει προοπτικά στην υπόθεση του παγκόσμιου σοσιαλισμού ;)

Γιάκοβ

ΥΓ : ελπίζω αγαπητέ φίλε ότι δεν θα χρειαστεί να σου επισημάνω για τρίτη φορά ότι δεν υποστηρίζω προστατευτικές πολιτικές ( ούτε έπεσα θύμα της γοητείας του Κέυνς ). Ψυχρές διαπιστώσεις κάνω :)

Κώστας.Κ είπε...

Καλέ και ψυχρέ μου παρατηρητή των εξελίξεων Γιάκοβ, οφείλω να ομολόγήσω ότι σε παρεξήγησα. Δεν φλερτάρεις με τίποτα και με κανένα προστατευτισμό, κεϋνσιανισμό, μαρξισμό κλπ. ΟΚ. Κατανοητή η προσπάθεια αποϊδεολογικοποιημένης ερμηνείας των γεγονότων.
Μερικές παρατηρήσεις επί των παρατηρήσεων λοιπόν.
Η Ευρώπη, όπως και όλη η καπιταλιστική Δύση που βιώνει την οικονομική κρίση, χρησιμοποιεί ήδη και το γκάζι και το φρένο. Και νεοφιλελεύθερες πολιτικές ανοίγματος των αγορών και καταστροφής δια του ανταγωνισμού των πλεοναζόντων κεφαλαίων. Και προστατευτικές πολιτικές (βλ μέτρα για τραπεζικό σύστημα και υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα) για να μην καταρρεύσει όλο το σύστημα εξαιτίας μίας επίδρασης ντόμινο. Ο μηχανισμός του χρέους και η κρίση που προκαλεί αποτελεί στην πραγματικότητα τον βασικό μηχανισμό καπιταλιστικής συγκεντροποίησης και αναδιάρθρωσης, απεθνικοποίησης χωρών-μελών και της ίδιας της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Επειδή ο μηχανισμός του χρέους δεν αφορά μόνον κράτη αλλά κυρίως αφορά επιχειρήσεις και νοικοκυριά και είναι πολύ μεγαλύτερος (αναλογικά με ΑΕΠ) στις αναπτυγμένες μητροπόλεις, η τάση υποδούλωσης και δημιουργίας σύγχρονων μισθωτών δουλοπαροίκων είναι δυνητικά το ίδιο ή και περισσότερο ισχυρή στο εσωτερικό χωρών όπως οι ΗΠΑ, Βρετανία, Ιαπωνία, Γαλλία κ.α.
Συνεπώς, εκτιμώ πως η θεωρία της νεοαποικίας για την Ελλάδα και την ΝΑ Ευρώπη λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέπτης της εξελισσόμενης πραγματικότητας. Μπορεί η κοινωνική κρίση στην αναπτυγμένη ΕΕ να μην έχει προχωρήσει πολύ ακόμη, όμως όπως εμφατικά περιέγραφαν σε κάποιο σχόλιο άλλου τους ποστ οι LeftG700, η Αμερική μας δίνει ανάγλυφα την εικόνα της κοινωνικής σκλαβιάς που γοργά διαμορφώνεται.
(συνεχίζεται)

Κώστας.Κ είπε...

Η Ευρώπη δεν ανταγωνίζεται σήμερα με κάποια αναδυόμενη οικονομία. Γιατί όπως πολύ σωστά είπες, αποτελεί οικονομία υπηρεσιών κυρίως ενώ βιομηχανικά κινείται στο κομμάτι της υψηλής τεχνολογίας. Αυτό σημαίνει για παράδειγμα πως ως οικονομία είναι περισσότερο συμπληρωματική με την οικονομία της Κίνας (βιομηχανία χαμηλής και μεσαίας κυρίως προστιθέμενης αξίας) και με αυτήν της Ρωσίας (πρώτες ύλες, εξοπιλσμοί κλπ), ενώ αντίθετα είναι περισσότερο ανταγωνιστική με την οικονομία της Αμερικής και της Ιαπωνίας που είναι αμφότερες οικονομίες υπηρεσιών.
Μία τέτοια προσέγγιση εξηγεί και τις πρόσφατες εμπορικές συμφωνίες μαμούθ με Κίνα και Ρωσία, και τη βοήθεια της Κίνας με αγορές ομολόγων προβληματικών ευρωπαϊκών χωρών, και τη στάση της ΕΕ να διατηρήσει συγκριτικά ισχυρό το ευρώ για προσέλκυση κινεζικών και άλλων κεφαλαίων. Κυρίως, όμως, εξηγεί την πολεμική της κινδυνολογίας και των φημολογιών που έχει εξαπολύσει ο αγγλοσαξονικός Τύπος με αφορμή την κρίση της Ελλάδας κατά της Ευρωζώνης (βλ τα περί διάλυσης) εδώ και 1,5 χρόνο με την αγαστή συμπαιγνία των αμερικανικών οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης.
Αυτά τα λέω για να μην ξεχνάμε τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που ελάχιστα φαίνεται να απασχολούν στην Ελλάδα την Αριστερά, αν κρίνω από την ευκολία μηρυκασμού σχετικών σχολίων, αναλύσεων
και εκθέσεων του αγγλοσαξονικού Τύπου.
(συνεχίζεται)

Κώστας.Κ είπε...

Με άλλα λόγια φίλε μου Γιάκοβ,
ο οικονομικός πόλεμος στον οποίο οδηγεί ο προστατευτισμός έχει ήδη ξεκινήσει. Όταν ακούς πχ ότι οι Ευρωπαίοι ενοποιούν τα χρηματιστήρια τους, επιβάλλουν ρυθμίσεις στον χρηματοπιστωτικό τους τομέα, υπογράφουν συνολικά εμπορικές συμφωνίες με Ν.Κορέα, προχωρούν στη δημιουργία του EFSF και συζητούν περί έκδοσης ευρωομολόγου ή δημιουργίας οικονομικής διακυβέρνησης, είναι φανερό ότι αμύνονται στις φυγόκεντρες τάσεις που προκαλεί η κρίση και παροξύνουν οι ανταγωνιστές της. Και η άμυνα είναι η περαιτέρω οικονομική ολοκλήρωση της Ευρώπης. Όπως η αρχική δημιουργία του ευρώ υπήρξε η αμφισβήτηση της μονοκρατορίας του δολαρίου ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος.
Το αν η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα πετύχει ή όχι δεν μπορώ να γνωρίζω. Αυτό που πιστεύω είναι ότι η κίνηση αυτή γίνεται ενάντια στα συμφέροντα της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη και πως το εργατικό κίνημα οφείλει να διαφυλάξει τα ξεχωριστά συμφέροντα του (μη ταυτιζόμενο με κανένα) χαράσσοντας μία ανεξάρτητη πολιτική και πορεία. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι να αντικαταστήσουμε έναν ιμπεριαλισμό με κάποιον άλλο, αλλά να χειραφετηθούμε από κάθε οικονομική ή άλλη εκμετάλλευση και καταπίεση.
(συνεχίζεται)

Κώστας.Κ είπε...

Τέλος, επειδή δεν κατάλαβα ακριβώς (βλέπεις η.. παρανάγνωση τι κάνει;) τι ήθελες να πεις στο παράδειγμα με τις ζάχαρες και τις ρέντες, να θυμίσω ότι η συζήτηση μας δεν αφορούσε την αποτίμηση της αξίας των παραγωγικών κεφαλαίων αλλά το βαθμό υποαπασχόλησής τους. Την αξία ή απαξίωση των εργοστασίων και των μηχανημάτων τους την σταθμίζει κάθε φορά η εμπορευσιμότητα και κερδοφορία των προϊόντων που παράγουν, δηλαδή η ίδια η αγορά. Εάν ένα εργοστάσιο που έμεινε αδρανές για ένα διάστημα επαναλειτουργήσει σε συνθήκες αγοράς τεχνολογικά αναβαθισμένες, τότε δεν θα μπορέσει να είναι ανταγωνιστικό και θα κλείσει.
ΥΓ: ο βαθμός απασχόλησης παραγωγικού δυναμικού, εξ όσων γνωρίζω, δεν μετράται με νομισματικούς αλλά με τεχνικούς-φυσικούς όρους.

Ανώνυμος είπε...

Επειδή αγαπητέ Κώστα δεν θέλω να θεωρήσω ειρωνική την εισαγωγή της τελευταίας σειράς σχολίων σου και λαμβάνωντας υπόψιν ότι συζητάμε επί μακρόν σε μια σειρά περίπου 20 σχολίων χωρίς φαίνεται να καταλαβαινόμαστε ας κάνω μια τελευταία προσπάθεια :

Είναι φανερό ότι εισέρχεσαι σε αυτή τη συζήτηση και επιμένεις να παρουσιάζεις θέσεις που ανήκουν ( εμπνέονται ) από τη μαρξιστική αντίληψη και ανάλυση.

Σε πολλές ευκαιρίες σου επισήμανα ότι εγώ προσπαθώ να προβλέψω τι τελικά θα γίνει με το μόρφωμα που σήμερα λέγεται "Ενωμένη Ευρώπη". Πως δηλαδή οι υπάρχοντες πολιτικοί , οικονομικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί εντός της θα καταλήξουν σε μέτρα αντιμετώπισης της προϊούσας κρίσης ( που αντίθετα με όσα ισχυρίζονται κάποιοι εξυπνάκηδες ) τώρα αρχίζει πραγματικά να εντείνεται.

Το ότι υπάρχει αγγλοσαξωνικό παίγνιο εναντίον του ευρώ δεν αμφισβητείται αλλά ΔΕΝ είναι αυτό που προκαλεί και εντείνει αυτή τη κρίση. Οι "αγορές" ζητούν ασφάλεια και αποδόσεις για κεφάλαια που δεν αντιστοιχίζονται στις πραγματικές δυνατότητες και πλούτο των οικονομιών. Προέκυψαν σε μεγάλο βαθμό από μοχλεύσεις και κερδοσκοπικά στοιχήματα και μέρος αυτών των κεφαλαίων τοποθετείται σε κρατικά χαρτιά , άλλα ισχυρά και άλλα πλέον αμφιβόλου αξίας. Αλλά τα ελλείμματα που χρηματοδοτούνται μέσω αυτού του δανεισμού από πού προέκυψαν ;;;

Οι νεοφιλελεύθεροι θεωρούν ότι αυτά προέκυψαν από υπερβολικές κρατικές δαπάνες και στοχεύουν στη καρδιά του το σύστημα κοινωνικής πολιτικής και προστασίας της Ευρώπης , όπως αυτό θεμελιώθηκε και λειτούργησε παλαιότερα..
Περνάμε δηλαδή τη φάση όπου , όπως λες παραπάνω φρένο από τη μία και ( επεκτείνω ) ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ γκάζι από την άλλη. Φρένο στη παραγωγή αγαθών , γκάζι στις υπηρεσίες , φρένο στην εργασιακή ασφάλεια και κοινωνική προστασία και γκάζι στον εργασιακό μεσαίωνα , φρένο στη διανομή των εισοδημάτων και τις μεταβιβαστικές πληρωμές και γκάζι στο ξεπούλημα , το outsourcing , τη φορολογική ασυδοσία. Φρένο στον άνθρωπο και γκάζι στα κέρδη των ολίγων ( όσων επιζήσουν από τη κρίση ).....

Όπως σου επεσήμανα , αλλά νομίζω γνωρίζεις καλά , η διαδικασία αυτή ξεκίνησε προ 3 δεκαετιών με τη σταδιακή απελευθέρωση των αγορών αγαθών και υπηρεσιών , αγορών συντελεστών παραγωγής και χρήματος.

Το αν αυτό αποτελεί μαρξιστική νομοτέλεια ή όχι ειλικρινά με αφήνει αδιάφορο , με την έννοια ότι ως αποτέλεσμα για τη διαβίωση των λαϊκών μαζών δεν διαφέρει αν αποκληθεί άνοιγμα αγορών ή καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Αυτό που στη περίπτωση έχει σημασία είναι ότι τα συντρόφια της Αλέκας εκεί στα Πεκίνα και το ( πάλαι ποτέ εξάρτημα της ΕΣΣΔ ) Βιετνάμ , αποφάσισαν ότι θα έπρεπε και αυτοί να χωθούν στο παίγνιο , έτσι ώστε να εξασφαλίσουν πως η νομενκλατούρα τους και μια κάστα διασυνδεδεμένων tychoons θα περνάει ορέα . Και με τα ιδιότυπα καθεστώτα που έτσι διαμορφώθηκαν καταφέρνουν να τσακίζουν το διεθνή ανταγωνισμό κρατώντας τους εργαζόμενους τους σε συνθήκες δουλείας και σε μεροκάματα εντελώς αναντίστοιχα με τις αξίες που αυτοί οι εργαζόμενοι παράγουν. Ομοίως και στην Ινδία και άλλες ανερχόμενες οικονομίες όπου οι κυρίαρχες κάστες - νομενκλατούρες , έχουν αναλάβει εργολαβικά να παράγουν για τον Δυτικό καταναλωτή. Ένα καταναλωτή όμως που αργά ή γρήγορα θα βρεθεί χωρίς εισοδήματα , εκτός από χρεωμένος μέχρι το λαιμό που είναι ήδη. Γιατί η έκθεση ιδιωτών στο δανεισμό στη Δύση είναι τεράστια σε σχέση με άλλες χώρες.

συνεχίζεται

Γιάκοβ

Κώστας.Κ είπε...

Γιάκοβ φίλε μου, καμία διάθεση ειρωνείας πίστεψέ με. Φιλικό πείραγμα πήγα να κάνω, όπως κάνετε εσείς οι ειδήμονες του διαδικτύου πυκνά συχνά με τα γελαστά ανθρωπάκια... Και σε όσα γράφεις γενικά δεν διαφωνώ καθόλου. Γιατί λες πως δεν καταλαβαινόμαστε ; Επειδή φλυαρούμε λιγάκι δυιλίζοντας τον...; Άσε να χαλαρώσουμε κάπως, ρε φίλε, γιατί παρατράβηξε αυτή η συζήτηση τουλάχιστον σε ότι με αφορά.

Ανώνυμος είπε...

( συνέχεια )

...Και αυτές οι εξελίξεις δημιούργησαν τεράστια εμπορικά πλεονάσματα , βλέπε ελλείμματα για τις δυτικές οικονομίες , με αποτέλεσμα Κίνα , Ρωσία και ορισμένοι άλλοι να κρατούν σε "διαθέσιμα" μερικά τρις αυτού του χρέους. Έχουν κάθε συμφέρον να μην τα χάσουν , εξ ού και η "υποστήριξη" που προσφέρει η Κίνα στις δυτικές χώρες. Αλλά σκέψου ότι ο Πούτιν αποκάλεσε χθες ή προχτές τις ΗΠΑ παράσιτο. Δεν μπορεί βέβαια να κάνει το ίδιο η Μέρκελ , πόσω μάλλον εμείς :)

Γιατί αγαπητέ πέρασε η εποχή που ΗΠΑ και Δ. Ευρώπη ήλεγχαν τη παγκόσμια οικονομία και παρήγαγαν οι ίδιες μεγάλο μέρος των αγαθών του παγκοσμίου output. Όλα αυτά έγιναν δυνατά επειδή οι πολιτικοί συσχετισμοί στη Δύση , αλλά και η κατάρρευση του άλλου μπλόκ , έκαναν καλά τη δουλειά τους. Υπήρξαν πολιτικές αποφάσεις , ενέργειες εξουσιών σε "δημοκρατικές" και "πολιτισμένες" χώρες που επέτρεψαν αυτή τη στροφή στις υπηρεσίες , την αποβιομηχάνιση , την ασυδοσία των αγορών , τη χρηματοπιστωτική επέκταση αλά Τ + 10 κ.ο.κ.
Και υπήρξαν συγχρόνως από τότε φωνές που προέβλεπαν τις δυσμενείς για τους πολίτες εξελίξεις αλλά βέβαια άλλες από αυτές δεν εισακούσθηκαν ( επειδή δεν είχαν ακραιφνή και αναμφισβήτητα μαρξιστικά εχέγγυα ) και άλλες απλά θάφτηκαν στο μπάζο του νεοφιλελεύθερου ρωμαϊκού θριάμβου..

Μου λες σε κάποιο σημείο των σχολίων σου ότι η προϊούσα δουλοπαροικία στη Ν και Α Ευρώπη λειτουργεί ως "παραμορφωτικός καθρέφτης" που καλύπτει ή αποπροσανατολίζει από την αλήθεια ( αναμφισβήτη ) ότι σε συνθήκες κοινωνικής δουλείας έχουν περιέλθει πρώτα οι ΗΠΑ και μετά Βρεταννία , Ιαπωνία και ( εν μέρει λέω εγώ Γαλλία ) όπως και αρκετές άλλες προηγμένες χώρες.

Για τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρεταννία όπου το αγγλοσαξωνικό μοντέλο βασίστηκε ( ειδικά μετά την έφοδο Ρήγκαν Θάτσερ ) στον ανταγωνισμό μέχρις εσχάτων και στην ατομική προσδοκία , ώστε με μεγάλες "αποδόσεις" να επιβραβεύονται οι risky και οι λοιποί που απλά επιζητούν ασφάλεια και απεχθάνωνται το ρίσκο ας πάνε να γαμηθούνε , το ξέραμε και από χθες. Και αν αυτές οι χώρες αλλά και τα νοικοκυριά και επιχειρήσεις δεν είχαν μέχρι τώρα την ευρεία δυνατότητα δανεισμού και το κατάλληλα διαμορφωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα , ήδη θα έτρωγαν βελανίδια , έτσι ώστε να θριαμβεύει το ελεύθερο εμπόριο και οι αγορές. Αναρωτιέμαι μόνο σε αυτή τη περίπτωση ποιοί και με ποιά εισοδήματα θα ήσαν οι καταναλωτές που θα εξασφάλιζαν στους καλούς Κυρίους τις πωλήσεις και τα κέρδη τους. Γιατί ισχυρή συνολική - ενεργό ζήτηση δεν περιμένουμε να έχουν αύριο οι Ινδοί. Αυτό ακριβώς γνωρίζουν οι Κινέζοι και εξακολουθούν να τους ( στους δυτικούς ) δανείζουν , ισχυροποιώντας συγχρόνως και συνεχώς τη στρατιωτική και γεωπολιτική τους θέση , τη τεχνολογία , την έρευνα , την εκπαίδευση και τις υποδομές τους , γιατί αν τώρα "φάνε πόρτα" από τους χρεώστες τους δεν έχουν ακόμα τη δύναμη να επιβάλλουν τη πληρωμή , όπως έκαναν κάποτε οι Δυτικοί με τις κανονιοφόρους και τις Επιτροπές και σήμερα οι Τροϊκανοί στη δόλια μας πατρίδα ...

( συνεχίζεται )

Γιάκοβ

Ανώνυμος είπε...

Tο γεγονός επομένως ότι θα επιβληθούν χειρότερες ακόμα συνθήκες στη Νότια και Ανατολική Ευρώπη δεν είναι παραμορφωτικός καθρέφτης αλλά ζήτημα ουσίας ( και πρόβλημα πολιτικής και εξουσίας ) αφού με αυτό το τρόπο σκοπεύουν να τη βγάλουν "καθαρή" κάποιοι άλλοι μαγκίτες λίγο βορειότερα , αν και θα βγούν γελασμένοι.

Είναι πράγματι ένα ζήτημα να προσπαθήσει κανείς να ενώσει , να συνεγείρει , να συντονίσει και να οργανώσει ένα πανευρωπαϊκό κίνημα εναντίον αυτών των εξελίξεων με στόχο ίσως και τις "Ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης" ώστε να μη κοπανιέται στο μνήμα του το θύμα του Ραμόν Μερκαντέρ και του μουστακαλή Σήφη. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό εφικτό , φαντάζομαι ότι οι έχοντες σήμερα το πολιτικό τιμόνι της ΕΕ , προκειμένου να διατηρηθούν στη θέση τους θα αναγκαστούν τελικά να στραφούν σε κεϋνσιανές και προστατευτικές πολιτικές ( το κατ εσέ γκάζι ).

Παράλληλα τα κινήματα μέσα σε κάθε χώρα θα συναντήσουν τις αντιξοότητες , τις δυσκολίες που αντιστοιχούν στις ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης και επομένως πιθανόν και τις αντίρροπες , αντιδιεθνιστικές , σεχταριστικές ( αν επιτρέπεται εδώ ο όρος ) στάσεις των κινημάτων άλλων χωρών. Σε αυτό θα βασιστούν εν μέρει και βασίζονται ήδη οι άνωθεν εφαρμοζόμενες πολιτικές.


Επειδή όμως μόλις τώρα είδα το τελευταίο σου εμβόλιμο μικρό σχόλιο να πω ότι απομένουν ακόμα πολλά να καταθέσω σε αυτό τον ενδιαφέροντα διάλογο όπως τα σχετικά με το α εργοστάσια ζάχαρης και τις ΡΑΝΤΕΣ ( όχι τέντες που εκ παραδρομής έγραψες ) , για την αποτίμηση αξιών κεφαλαίου που μέρος τους θα χάσουν οι χρεωκοπημένοι λόγω καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης από την Αλέκα ( που επιμένω ότι διαπράττει παπαριά , αλλά ας είναι θέμα άλλης συζήτησης )

Επίσης σχετικά με τον ανταγωνισμό των μεγάλων σε παγκόσμια κλίμακα και τη θέση της Ευρώπης και τέλος τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Όμως θα ακολουθήσω τη προτροπή σου και για σήμερα θα σταματήσω εδώ . Άλλωστε και επιπροσθέτως αύριο θα τρέχω σαν πούστης ( τονίζεται το σαν ) και πρέπει να πάω au pieu όπως θα έλεγαν οι φίλοι μας οι Γάλλοι ( ξέρεις εσύ ) ... Ας ευχηθώ επομένως καληνύχτες

Γιάκοβ

Κώστας.Κ είπε...

Καληνύχτα Γιάκοβ και καλή ξεκούραση.
Μόνο πες μου πως τα καταφέρνεις και ανοίγεις συνέχεια νέα θέματα για συζήτηση ; Άντε να σου απαντάω τώρα εγώ εκτός Αθηνών από ιντερνετ καφε.. Περιμένω να δω τη συνέχεια.

ΥΓ: ναι τις ράντες σου τις έκανα ρέντες, οι τέντες όμως είναι όλες δικές σου, χεχε.

LeftG700 είπε...

Товариш Яков Федотович Павлов,


Κατ’ αρχήν, κι αφού απολογηθούμε για την καθυστερημένη απάντηση, πρέπει να σε ενημερώσουμε για ορισμένα πραγματολογικά στοιχεία. Το σχόλιο που έγραψες τη νύχτα τής 31ης Ιουλίου (και λίγο και τής 1ης Αυγούστου) έσπασε κάθε ρεκόρ εδώ, τόσο σε ‘‘συνέχειες’’ (8!), όσο και σε αριθμό λέξεων (3178!!!). Πιο πιθανό θεωρούμε να φέρει κάποιος 100στάρης χρόνο κάτω από 8΄΄ παρά να βρεθεί σχολιαστής να σε ρίξει από την 1η θέση!

Λοιπόν, θα το πάρουμε κι εμείς κατά τεύχη, ακολουθώντας τη δική σου αρίθμηση. Για να μη χαθούμε όμως στο διάστημα (και για να μη βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να απειλήσουμε το ρεκόρ σου! ;-) ), θα αριθμήσουμε κι εμείς τα σημεία που θέλουμε να σχολιάσουμε. Τέλος, να δηλώσουμε και ρητά ότι, ακόμα κι αν αναφερόμαστε σε σένα (δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αφού μαζί συζητάμε), δεν μιλάμε για σένα. Μ’ άλλα λόγια είσαι η αφορμή για να πούμε κάποιες σκέψεις, όχι το θέμα. Αυτό το λέμε γιατί, έχοντας αντιληφθεί την ανυπότακτη φύση σου (μεγάλε Σβορώνε!), δεν θέλουμε να παρεξηγηθούμε και να θεωρηθούμε …ντιρεκτιβιστές!


ΤΕΥΧΟΣ Α΄

1. Απολύτως το έχουμε αντιληφθεί ότι η σχέση σου με την Ιστορία είναι χρηστική. Σχέση που προτιμάς να διατηρείς, παρά τους περιορισμούς τής διδακτικής της δύναμης τους οποίους (ορθά) επισημαίνεις. Προφανώς, εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και, πάλι προφανώς, εμάς μας ‘‘φοβάσαι’’, εκτιμώντας ότι μπορεί να καψουρευτούμε την κυρά Ιστορία και να μας ‘‘πάρει τα μυαλά’’. Κατανοητό, αλλά, νομίζουμε, αδικαιολόγητο από τα πράγματα.

2. Συμφωνούμε απολύτως ότι η κοινωνικοπολιτική ανάλυση δεν είναι μονοαξονική. Ούτε και μπορεί να εξηγήσει τα πάντα όλα των ανθρώπινων συμπεριφορών. Δεν συμφωνείς όμως κι εσύ ότι υπάρχουν κύριοι και δευτερεύοντες άξονες; Και δεν συμφωνείς ότι ο άξονας που δίνει την κίνηση είναι αυτός που ορίζει ποιος κατέχει τα κλειδιά των μέσων παραγωγής, άρα και αναπαραγωγής τής ζωής των ανθρώπων; Νομίζουμε πως συμφωνείς και με τα δυο. Όμως, (εδώ είναι τα δυσάρεστα νέα! ;-) ) πρέπει και να δεχθείς ότι αυτή η συμφωνία σου σε κατατάσσει κάπου, σε διαχωρίζει από κάποιους και σε ενώνει με κάποιους. Σε βάζει σε ένα ξεχωριστό νταμάκι, θες δεν θες. Μη του βάλεις τίτλο, αφού, όπως καταλαβαίνουμε, δεν γουστάρεις τους τίτλους. Όμως, το νταμάκι υπάρχει. Και βέβαια το νταμάκι αυτό είναι μια δέσμευση ανώτερης βαθμίδας, κάπως πιο περίπλοκη και πιο ζόρικη από τη γενική και μόνη δέσμευση που αναγνωρίζεις και δέχεσαι για τον εαυτό σου: να «αντιμάχεσαι την εκμετάλλευση κάθε μορφής» και να «αγαπάς τον άνθρωπο και δη τον καταπιεσμένο». Γιατί, πώς δηλαδή; Ο Β.Δ.Καργούδης και η Ένη και ο καλός μας φίλος και Δημαρίτης Σπίθας και ένας παππούς που στα 90 του χρόνια δεν έχει ψηφίσει ποτέ κάτι άλλο από Δεξιά (αλλά εμείς ξέρουμε αν και πόση ανθρωπιά έχει) δεν «αντιμάχονται την εκμετάλλευση κάθε μορφής» και δεν «αγαπούν τον άνθρωπο και δη τον καταπιεσμένο»;

3. «Γάμα τους θεωρητικούς, μελέτησε όμως τις θεωρίες τους˙ μπορεί να λένε κάτι χρήσιμο ή και σπουδαίο. Κι αν πάλι είναι κι αυτές για πέταμα, και πάλι υπάρχει όφελος: θα μπορείς να πείσεις όσους πιστεύουν το αντίθετο και τις έχουν καταπιεί αμάσητες».

Τι το κακό έχει αυτή η πρότασή μας, που σταθερά καταθέτουμε, και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε;

4. Κρίνοντας από την αυτοαξιολόγησή σου, κάνουμε το σταυρό μας που δεν έγινες καθηγητής, κι έτσι αποφύγαμε τον κίνδυνο να σε έχουμε καθηγητή στο Λύκειο ή σε κάποια σχολή… ;-) (Αλλά τα ’χουμε ξαναπεί αυτά και χάνουμε τα λόγια μας…).


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


ΤΕΥΧΟΣ Β΄

1. Συμφωνούμε απολύτως για το αδύνατον της «οριστικής και τελικής ερμηνείας» (και σε όλα τα σχετικά με αυτήν που αναφέρεις). Αλλά γιατί μας τα λες εμάς; Εμείς δεν πιστεύουμε ούτε στις «οριστικές και τελικές ερμηνείες», ούτε στο «οριστικό Τέλος». Σ’ αυτόν να το πεις! ;-)

Από εκεί και πέρα, ας μη μας διαφεύγει ότι, μπορεί να μην υπάρχουν «οριστικές και τελικές ερμηνείες», αλλά σε κάθε πορεία και διαδρομή καλούμαστε να καταλήγουμε σε κάποιες ερμηνείες και να παίρνουμε κάποιες αποφάσεις (όπως στην πόκα: «το έχει το φουλ ο παλιοπούστης ή μπλοφάρει;»). Ασχέτως αν δεν είναι οριστικές (το ‘‘παιχνίδι’’ δεν τελειώνει ποτέ, μόνο η ‘‘παρτίδα’’!), για τη συγκεκριμένη κατάσταση, για μια απειροελάχιστη στιγμή τής Ιστορίας, αν προτιμάς, οι ερμηνείες μας και οι αντίστοιχες αποφάσεις μας εμπεριέχουν τη διάσταση του οριστικού, έστω και εντός ενός πεπερασμένου ορίζοντα.

2. Η αποκατάσταση της ιστορίας σχετικά με τις Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης, την Γ΄ Διεθνή, τον κυρ Λένη και τον κυρ Λέοντα, δεν ήταν περί διαγραμμάτου товариш Яков. Σχετίζεται με ένα ζήτημα το οποίο έχει τεθεί προ πολλών δεκαετιών, το οποίο μετά το ’91 (ιδίως) μπήκε στο αρχείο από ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς και το οποίο εδώ και κάνα χρόνο τίθεται εκ νέου με δραματικό τρόπο: το ζήτημα της ΕΕ. Εδώ, η κάθε πλευρά ακολουθεί τη δική της αφήγηση και καλώς κάνει. Έτσι πρέπει να γίνεται, να συζητιούνται τα θέματα, και ειδικά τέτοια θέματα, να διαμορφώνονται απόψεις, πλειοψηφικές και μειοψηφικές, μπας και καταλήξουμε κάπου. Σ’ αυτή την αναζήτηση, φυσικά (φυσικά για μας), θα ανατρέξουμε και στο παρελθόν, η Ιστορία δεν ξεκινά από το έτος γέννησης του καθένα μας. Άλλο όμως να ανατρέχεις στο παρελθόν για να αντλήσεις έμπνευση και διδάγματα, κι άλλο να δημιουργείς την εντύπωση ότι η Γ΄ Διεθνής είχε ‘‘ευλογήσει’’ το εγχείρημα της σημερινής ΕΕ, ως, σε τελευταία ανάλυση, ευνοϊκό για την κατίσχυση του εργατικού κινήματος, όπως έκανε, άθελά του, ο καλός μας φίλος Κώστας Κ. Είναι ένα απόλυτα ανακριβές γεγονός, όπως ρητά δέχθηκε ο Κώστας, το οποίο δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις και μπορεί να παίξει σημαντικό ή και καθοριστικό ρόλο στην εξαγωγή του συμπεράσματος από κάποιους επιπόλαια σκεπτόμενους ότι ο δρόμος για τον σοσιαλισμό, στην Ελλάδα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, περνάει υποχρεωτικά μέσα από την ΕΕ. Μπορεί να ’ναι κι έτσι, η νεκροψία θα δείξει. Όχι όμως να φτάνουμε σ’ αυτό το συμπέρασμα, επηρεασμένοι από το ‘‘γεγονός’’ ότι και η …Γ΄ Διεθνής είχε καταλήξει στην ίδια εκτίμηση! Για όνομα!

3. Χαιρόμαστε που κρίνεις ψύχραιμα, ιστορικά και, επομένως, δίκαια τον κυρ Σήφη. Όχι βέβαια επειδή είμαστε προσωπολάτρες ή παιδιά του ‘‘Πατερούλη’’ (υποθέτουμε το ξέρεις αυτό…). Αλλά επειδή αισθανόμαστε ότι η Αριστερά δεν έχει αξιολογήσει με γενναιότητα και ειλικρίνεια την περίπτωσή του και επειδή ποτέ δεν μπορέσαμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα των αποδιοπομπαίων τράγων στους οποίους φορτώνουμε όλες τις αμαρτίες μας. Αν αυτός είναι ο λόγο που έχεις αποκληθεί σταλινικός (εκτός από μπετ……. φτου κακά! ;-) ), count us in!


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


ΤΕΥΧΟΣ Γ΄(άματα)

1. Συμφωνούμε με τις ιστορικές αναλύσεις σου.

2. «Θα με ρωτούσατε τώρα Λέφτηδες […]: Δηλαδή τοβάριτς Γιάκοβ είσαι σοσιαλδημοκράτης ;;;;».

Δεν θα ρωτήσουμε τίποτε! Πόσες φορές πρέπει να γράψουμε στον πίνακα «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια»; Κι έπειτα, εσύ δεν έχεις πει ότι ‘‘στρίβουμε’’; Μούφες έλεγες; ;-)


ΤΕΥΧΟΣ Δ΄

1. Την ιστορία της συμμαχίας με τη σοσιαλδημοκρατία του ’70 και του ’80 λέμε να την αφήσουμε απ’ έξω. Είναι πολύ μεγάλη και η βαλίτσα θα πάει μακριά…

2. Για τις εκτιμήσεις σου σχετικά με τις εξελίξεις στην ΕΕ δεν έχουμε να πούμε κάτι, πλην του ότι τις βρίσκουμε βάσιμες. Οι ‘‘Διευθύνοντες Σύμβουλοι’’ του καπιταλισμού έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να στρίβουν, έστω και στο παρά πέντε… Με αυτή την έννοια, δεν αποκλείουμε κάποια επιστροφή, έστω και ως σκιά του παλιού εαυτού του, στον (δεξιό) κεϋνσιανισμό.

3. Βλέπουμε όμως ότι εσύ αποκλείεις κάποια αναγέννηση, έστω και ως ενδεχόμενο, του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, ακόμα και τώρα, με αυτή την τεράστια πίεση που υφιστάμεθα.

Συμβιβάζεσαι να πούμε ότι είναι ένα πολύ δύσκολο στοίχημα, όχι όμως και αδύνατο να κερδηθεί;


Увидимся


ΥΓ Αν και το θέλαμε, δεν γράψαμε τίποτα για τα δάκρυα του πατέρα σου (είχαμε κι εμείς να θυμηθούμε έναν άλλο δικό μας παππού…). Είναι επειδή θυμόμαστε αυτό που μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί: «Κλαις ρε; Κλαίνε οι άντρες;».

LeftG700 είπε...

Φίλε Κώστα Κ.,


Αφού απολογηθούμε και σε σένα για την καθυστερημένη απάντηση, κλείνουμε προς το παρόν από τη μεριά μας το συγκεκριμένο κύκλο. Αναφερόμαστε (κυρίως) στο τελευταίο σου σχόλιο προς εμάς (31 Ιουλίου 6:51 μ.μ., 6:53 μ.μ., 6:55 μ.μ.).

Γράφεις στην αρχή:

«Προχωράμε λοιπόν στο κρίσιμο ερώτημα. Την απάντηση φροντίσατε να τη δώσετε μόνοι σας και συμφωνώ μαζί σας. Το σύνθημα ήταν προπαγανδιστικό για το τι θα μπορούσε να πετύχει (Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης) η ανάληψη της εξουσίας από εργατικά καθεστώτα, δηλαδή εργατικές κυβερνήσεις οργανικά βγαλμένες και υποστηριζόμενες από το μαζικό εργατικό κίνημα. Ποιος μίλησε για πίεση στις αστικές κυβερνήσεις να προχωρήσουν στις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (ΕΠΕ);».

Αμ εδώ είναι ο κόμπος, φίλε Κώστα, εδώ είναι ο κόμπος! Κανείς δεν μίλησε για πίεση από την Γ΄ Διεθνή προς τις αστικές κυβερνήσεις της τότε εποχής να προχωρήσουν στις Ενωμένες (Καπιταλιστικές) Πολιτείες της Ευρώπης. (Είπαμε εμείς κάτι τέτοιο;) Αλλά και κανείς (δηλαδή εσύ) δεν φρόντισε να διευκρινίσει όλα όσα μας είπες και τα παραθέσαμε παραπάνω. Με αποτέλεσμα ένα απρόσεκτο μάτι, ή ένα όχι και τόσο ενημερωμένο μυαλό, επηρεασμένο και από τα συμφραζόμενα του άρθρου σου, να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η Γ΄Διεθνής ευνοούσε μια τέτοια εξέλιξη. Αν το είχε κάνει κάποιος (δηλαδή εσύ) δεν θα ποστάραμε το άρθρο τού Λένιν και δεν θα είχαμε αναλωθεί σ’ όλες αυτές τις συζητήσεις. Συμπερασματικά: Ήμασταν 101% βέβαιοι ότι η συγκεκριμένη διατύπωσή σου έμπαζε (με την έννοια που αναλύσαμε). Εξακολουθούμε να διατηρούμε το ίδιο ακριβώς ποσοστό βεβαιότητας και τώρα, μετά το διάλογό μας. Και επίτρεψέ μας να πούμε (ε, να δώσουμε κι ένα πόντο στην αφεντομουτσουνάρα μας! ;-) ) ότι τα γλιστρήματα τής γλώσσας και τις αποχρώσεις που προσδίδουν τα γενικά συμφραζόμενα —ρητά ή υπόρρητα— στο ειδικώς διατυπωθέν, είμαστε σε θέση να τα διακρίνουμε ακόμα κι αν βρίσκονται στου βοδιού το κέρατο!

Θέλεις να δεις αυτοκριτικά την ένσταση που καταθέσαμε; Καλώς. Δεν θέλεις; Πάλι καλώς. Δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο επ’ αυτού.

Πάμε τώρα στο ζήτημα της ΕΕ. Τα όσα γράφεις σχετικά με τις απόψεις σου, αποτελούν έκπληξη. Και υποχρεώνουν, ειδικά εμένα, να ξαναδιαβάσω ό,τι έχεις γράψει και δεν γράψει τον τελευταίο ενάμισο χρόνο. Γιατί η εντύπωσή μας είναι τελείως διαφορετική. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι, μετά από τα όσα γράφεις και τα οποία τα παίρνουμε τοις μετρητοίς επειδή είμαστε καλής πίστης, όπως όλοι μας πρέπει άλλωστε, να ξαναδούμε όλη την αρθρογραφία σου από την αρχή. Επομένως, προς το παρόν, κατεβάζω το μολύβι. Όταν θα το ξαναπιάσω, θα συνεχίσουμε τη συζήτηση.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

LeftG700 είπε...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ


Μόνο μια κουβέντα περί προστατευτισμού που φαίνεται είναι καρφί στα μάτια σου. Θα θέλαμε να σου θυμίσουμε ότι στην μεγάλη περίοδο που προηγήθηκε του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (χοντρικά: από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα) το διεθνές εμπόριο και οι εξαγωγές κεφαλαίων γνώρισαν μια μεγάλη άνθιση. (Ενδεικτικά: μεταξύ του 1870 και του 1913, το παγκόσμιο εμπόριο αυξήθηκε κατά 900%!!!) Αυτό έκανε πολλούς (και στο εργατικό κίνημα) να υποστηρίζουν ότι οι πόλεμοι είχαν μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ο πόλεμος δεν είχε καμιά θέση μέσα σε αυτόν τον ονειρικό παράδεισο. Όπως έγραφε το 1910 ο Nόρμαν Έιντζελ, ένας φιλελεύθερος δημοσιογράφος, στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Χίμαιρα»:

Η παγκοσμιοποίηση έχει κάνει πλέον καθαρή παραφροσύνη για τις άρχουσες τάξεις τον πόλεμο. Οι Άγγλοι βιομήχανοι δεν έχουνν κανένα συμφέρον να βομβαρδίσουν τις θυγατρικές τους στη Γαλλία. Οι Γάλλοι τραπεζίτες κανένα λόγο να ανατινάξουν τα μεγάλα έργα που χρηματοδότησαν στη Γερμανία και να χάσουν έτσι τους τόκους και τα κεφάλαιά τους.

Το τι έγινε λίγο μετά το ξέρεις. Κρύβε λοιπόν λόγια για το ‘‘μαγικό μαντζούνι’’, την απελευθέρωση όλων από όλα, που θα μας σώσει από την καταστροφή…

Τέλος, δυο λόγια για αυτό που γράψαμε περί τελολογίας και ντετερμινισμού που σε κρατούν δέσμιό τους (με την υπενθύμιση ότι μια τέτοια εντύπωση βγαίνει από τις μέχρι τώρα αναγνώσεις τής αρθρογραφία σου˙ όπως προείπαμε, θα τα ξαναδούμε από την αρχή).

Η άποψη, π.χ., ότι το ελληνικό εργατικό κίνημα έρχεται σώνει και ντε πιο κοντά στο αντίστοιχο γερμανικό, ή γαλλικό, κ.λπ. κ.λπ., λόγω της ύπαρξης της ΕΕ είναι άκρατος ντετερμινισμός. Και η εξ αυτού του λόγου επιδίωξη της διατήρησης της σημερινής ΕΕ άκρατη τελολογία (όπως ξέρεις ο ακραίος ντετερμινισμός καταλήγει μαθηματικά στη υποταγή στην τελολογία). Το ίδιο ισχύει και για τη βασική ερμηνεία εκ μέρους σου της αποτυχίας των πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων του 20ου αιώνα (απουσία των αντικειμενικών όρων και προϋποθέσεων για την επιτυχία τους).

Φυσικά, δεν θέλουμε να σε αδικήσουμε. Ούτε οι κλασικοί τού μαρξισμού απέφυγαν αυτές τις ‘‘αμαρτίες’’. Αλλά δεν θα έπρεπε να μαθαίνουμε από τις ‘‘αμαρτίες’’ μας; ;-)


Τα λέμε

Κώστας.Κ είπε...

Φίλοι Λέφτηδες, οι χαρακτηρισμοί εύκολοι, οι ερμηνείες δύσκολες. Πολύ θα ήθελα να ακούσω τη δική σας άποψη - μη ντετερμινιστική - για τους λόγους που απέτυχαν οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα.

Από εκεί και πέρα η ένσταση μου ήταν ότι ουσιαστικά κρίνατε από μία πρόταση τριών αράδων με αναφορά στην υιοθέτηση του συνθήματος των ΕΠΕ από την 3η Διεθνή (πρόταση απολύτως σωστή όπως αναλυτικά σας απέδειξα) ένα ολόκληρο άρθρο 5.500 λέξεων που στόχο δεν είχε να δικαιολογήσει την ύπαρξη της ΕΕ (όπως εσφαλμένα αντιλαμβανόσαστε) αλλά να υποδείξει την ανάγκη τήρησης ανεξάρτητης ταξικής στάσης του εργατικού κινήματος απέναντι σε αστικές πολιτικές (πχ ελεύθερο εμπόριο ή προστατευτισμός, μέσα ή έξω από το ευρώ).

Αν ψάξετε στο πλήθος των κειμένων μου ενδεχομένως να βρείτε φράσεις που ξεκομμένες θα χρήζουν διαφορετικής ερμηνείας. Όμως στο σύνολο τους οι τοποθετήσεις μου δεν νομίζω ότι αφήνουν περιθώρια παρανοήσεων. Συνεπώς η πρόσκληση που σας απηύθυνα να κρίνετε συνολικά το τελευταίο μου άρθρο παραμένει.

Τέλος, πουθενά δεν έχω πει ότι η ΕΕ από μόνη της φέρνει κοντύτερα τα εργατικά κινήματα των χωρών-μελών της. Αυτό που έχω όμως υποστηρίξει είναι πως δημιουργεί ορισμένες αντικειμενικές συνθήκες (οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές) που αναλόγως του πως θα αξιοποιηθούν από το εργατικό κίνημα μπορούν να συμβάλλουν στην διαδικασία ενοποίησής του.
Αυτό όπως φαντάζομαι αντιλαμβάνεστε δεν έχει καμία σχέση με τον ντετερμινισμό.
Εξάλλου δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς την αυξημένη αλληλεπίδραση που έχουν τελευταία τα κινήματα διαφόρων χωρών-μελών με παρεμφερή προβλήματα τα οποία όχι τυχαία δημιουργήθηκαν στα πλαίσια της Ευρωζώνης.

Κώστας.Κ είπε...

Και κάτι ακόμη. Μου υπενθυμίσατε τη μεγάλη απελευθέρωση του εμπορίου που έλαβε χώρα τα 40 χρόνια που προηγήθηκαν του α’ Παγκοσμίου Πολέμου για να καταλήξετε «Το τι έγινε λίγο μετά το ξέρεις. Κρύβε λοιπόν λόγια για το ‘‘μαγικό μαντζούνι’’, την απελευθέρωση όλων από όλα, που θα μας σώσει από την καταστροφή…».
Να υποθέσω ότι επειδή συνέδεσα τον προστατευτισμό με τον οικονομικό και στρατιωτικό πόλεμο θεωρείτε αυτονόητο πως εκλαμβάνω το ελεύθερο εμπόριο ως σημαιοφόρο της ειρήνης ; Εδώ, συγγνώμη, αλλά αν έτσι σκέφτεστε, αυτό σημαίνει πως … δεν σκέφτεστε καθόλου. Από τη μαύρη και άσπρη γάτα που σας αρκεί εφόσον πιάνει ποντίκι, φθάσατε στο συμπέρασμα πως ότι δεν είναι άσπρο είναι αναγκαστικά μαύρο. Κάτι που χωρίς να το αντιλαμβάνεστε κάνετε και με το θέμα της Ευρώπης όταν θεωρείτε την εναντίωσή μου στην πρόταση εξόδου από το ευρώ ως υποστήριξη της ΕΕ και των πολιτικών της. Ε λυπάμαι, αλλά τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και σύνθετα ώστε να υπερβαίνουν το φάσμα της… αχρωματοψίας. Και μην με αναγκάσετε να σας παραπέμψω σε άρθρα πολύ παλιά (αρχών δεκαετίας) όταν προέβλεπα την κρίση στην οποία θα κατέληγε η απελευθέρωση των πάντων και η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.
Που αλήθεια είδατε να μιλώ για ‘μαγικό μαντζούνι’ αναφερόμενος στο ελεύθερο εμπόριο ; Μήπως όταν παρέθετα απόσπασμα του Μαρξ στο τελευταίο μου άρθρο – στο οποίο οι ίδιοι παραπέμπετε - όπου σαφώς λέγεται πως το ελεύθερο εμπόριο είναι καταστροφικό ενώ ο προστατευτισμός συντηρητικός και πως γι’ αυτό και μόνον με αυτή την επαναστατική προοπτική θα ‘ψήφιζε’ υπέρ του ελεύθερου εμπορίου ;
Εσείς ρε Λέφτηδες από αυτό καταλάβατε ότι ο Μαρξ ήταν υπέρ του ελεύθερου εμπορίου, ή πως εγώ το θεωρώ γιατροσόφι των πάντων ; Και εάν ναι, τότε που κατά τη γνώμη σας αποδίδω την παγκόσμια οικονομική κρίση ;

Ανώνυμος είπε...

Λέφτηδες και Κώστα

δεν σας ξέχασα , απλά δε διαθέτω τον απαραίτητο χρόνο. Θα επανέλθω ίσως αύριο το απόγευμα

Γιάκοβ

Ανώνυμος είπε...

Ελλάδα, Ευρώπη και πατριωτισμός

http://aftercrisisblog.blogspot.com/2013/02/blog-post_8.html